«Χαλινούς αποπτύσας τους πατρικούς!»

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά τροπάρια, τόσο σε νοήματα, όσο και σε μουσική εκτέλεση ψάλλεται απόψε το βράδυ στις Εκκλησίες...
Όμοιο με το τροπάριο της Κασσιανής φωνάζει προς το Θεό:
«Σαν άλλο ατίθασο άλογο
πέταξα μακριά τα χαλινάρια που μου έβαλε ο Πατέρας μου
και με άστατο μυαλό
έζησα μαζί με τους κτηνώδεις λογισμούς
της αμαρτίας
εγώ ο ταλαίπωρος...
Κι αφού στερήθηκα την τροφή
που βεβαιώνει την καρδιά
(ότι είναι όντως τροφή και όχι αυταπάτη)
έτρωγα την πρόσκαιρη λιπαρή (από πάθη) ηδονή.
Αλλά, Πατέρα Αγαθέ,
μην κλείσεις τα φιλάνθρωπα σπλάχνα Σου,
αλλά άνοιξέ τα και δέξε με όπως τον άσωτο υιό και σώσε με!».

Μια ακόμα εβδομάδα μετάνοιας έχει ξεκινήσει. Η κατάνυξη επιστρέφει στην ψυχή μετά από το διάλειμμα του Σαββατοκύριακου.
Βλέποντας πόσο μακριά είμαστε από το Θεό, με ένα άστατο μυαλό που περιφέρεται διαρκώς σε άχρηστα ή εμπαθή πράγματα, εξομολογούμαστε:
«Χαλινούς αποπτύσας τους πατρικούς!».
Με μια λέξη που εκφράζει και ακουστικά (με παρήχηση του π) ανταρσία, εξέγερση, θυμό η ελληνική γλώσσα υπηρετεί τα νοήματα...
Με μια υπέροχη ποιητική έκφραση δηλώνει το μίσος κατά του Θεού, την περιφρόνηση της πατρικής αγάπης.
«Αποπτύσας...»

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και το Φως του Παναγίου Τάφου

  

Όταν ο μακαριστός π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος σε ταξίδι του κλήθηκε να κατεβεί από το τραίνο και να πάει μαζί με άλλους να δουν μια δακρυρροούσα εικόνα της Παναγίας, έμεινε ατάραχος και αρνήθηκε τονίζοντας πως η πίστη του δεν στηρίζεται σε θαυμαστά και υπερφυή γεγονότα. Αν μεταφέρουμε το γεγονός αυτό στην περίπτωση του Αγίου Φωτός, θα λέγαμε πως και θαύμα να μη συμβαίνει, εμείς δεν χάνουμε την πίστη μας στην Ανάσταση του Κυρίου και στην Ορθοδοξία – σημειωτέον πως το θαύμα γίνεται με την είσοδο αποκλειστικά του Ορθοδόξου Πατριάρχη Ιεροσολύμων.

   Το πρόβλημα, ωστόσο, της αμφισβήτησης τα τελευταία χρόνια περί της αληθείας του θαύματος δεν πρέπει να μένει αναπάντητο και σκανδαλίζον τις χριστιανικές συνειδήσεις ανά τον κόσμο. Το δυστύχημα είναι πως η προς τα έξω αμφισβήτηση στηρίζεται κυριότατα από ιερωμένους και ανθρώπους της Εκκλησίας! Για παράδειγμα, ο δημοσιογράφος που έγραψε και σχετικό βιβλίο είναι παπαδοπαίδι. Καλά λέει ο λαός, παπά παιδί, διαόλου αγγόνι! 

 Αλλά και αυτοί πια οι Πατριαρχικοί – απλοί μοναχοί έως επίσκοποι – τους έχει φοβηθεί το μάτι μας. Ευκαίρως ακαίρως διατείνονται πως πρόκειται για προαναφθέν φυσικό φως το οποίο ευλογείται δια ευχής που διαβάζει ο εισερχόμενος Πατριάρχης. 

Από την άλλη, η διαχρονική μαρτυρία ακόμη και όσων ίστανται εκτός του Παναγίου Τάφου, είναι πως πρόκειται για θαύμα – αυτόματο άναμμα από “σφαίρες και λάμψεις” φωτός των κεριών και των καντηλιών, φαινόμενα ακαΐας για αρκετή ώρα μετά την αφή σε δέρμα και τρίχες κλπ.

 Πού λοιπόν βρίσκεται η αλήθεια; Τόσα χρόνια - αιώνες πλανάται όλος ο κόσμος

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Φως πολύ και παράδοξο γέμισε το κελλί στο οποίο βρισκόταν το ιερό άγιο λείψανό του!

  Όταν η μακαρία ψυχή του αγίου Γρηγορίου Παλαμά Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης εξήλθε από το σώμα του, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος φανέρωσε και στους λοιπούς ανθρώπους εξαίσια την εσωτερική λαμπρότητα της ψυχής του.
Αφού φως πολύ και παράδοξο γέμισε το κελλί στο οποίο βρισκόταν το ιερό άγιο λείψανό του.
Συγχρόνως έλαμψε το πρόσωπό του, παρ’ όλο που ενόσω ζούσε ήταν σοβαρό, σκυθρωπό και κατάξηρο.
Αυτής της υπερούσιου λαμπρότητας έγιναν μάρτυρες όλοι οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης οι οποίοι έσπευσαν να λάβουν μέρος στην κηδεία και τον ενταφιασμό του Αρχιερέως τους.
Έτσι, το σκήνωμα του αγίου Γρηγορίου έμεινε αχώριστο από την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος και γι’ αυτό και στη συνέχεια αναδείχθηκε ο τάφος του κατοικία του θείου φωτός, πηγή θαυμάτων, βρύση ιερών χαρισμάτων και δωρεάν ιατρείο.

Το βράδυ, κατάκοπος καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή…

Το βράδυ, κατάκοπος καθώς είμαι από το μόχθο της ημέρας, δεν έχω όρεξη για προσευχή…Άλλωστε, γιατί να προσευχηθώ;…”
Μα πώς είναι δυνατό!
Να μην έχει κανείς διάθεση επικοινωνίας με τον Κύριο, έστω και εξουθενωμένος σωματικά;! Μήπως οι οποιεσδήποτε διασκεδάσεις ξεκουράζουν τον άνθρωπο; …
Όχι, αυτές τον καταπονούν περισσότερο, ενώ η προσευχή έλκει τη θεία χάρη, που αναπαύει σώμα και ψυχή.
Δεν προσεύχεστε, λοιπόν…
Ή είστε θυμωμένοι με το Θεό ή πιστεύετε ότι δεν Τον έχετε ανάγκη.
“Γιατί να προσευχηθώ;”

«Μπαμπά, ξέρεις κάτι, την ημέρα που έπεσα, αυτός ο κύριος με έπιασε! Μου είπε ότι το όνομά του ήταν Ραφαήλ»!

 
 

 Χαίρετε.Ονομάζομαι Γιώργος Α. και έζησα στο Γιοχάνεσμπουργκ Νοτίου Αφρικής για 30 χρόνια. Επέστρεψα για μόνιμα στην πατρίδα με την οικογένειά μου το 2020. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου εμπειρία που έζησα με τον γιο μου Στέφανο στις 25 Γενάρη απόγευμα το 2013 στο Γιοχάνεσμπουγκ σε ένα εμπορικό κέντρο, που έγινε ημέρα ορόσημο στη ζωή μου και της οικογένειάς μου.

Στεκόμασταν με το γιο μου έξω από ένα φωτογραφείο περιμένοντας για την εμφάνιση μερικών φωτογραφιών για το σχολείο του Στέφανου. Ήμασταν στον πάνω όροφο του εμπορικού κέντρου ακουμπώντας στο κάγκελο βλέποντας στον κάτω όροφο που ήταν περίπου εφτά μέτρα πιο χαμηλά. Ξαφνικά, από το πουθενά, μία ηλικιωμένη κυρία εμφανίστηκε και μου είπε: «παρακαλώ μη με παρεξηγήσετε αλλά πριν ένα χρόνο έχασα την αδερφή μου πέφτοντας από τον πάνω όροφο ενός άλλου εμπορικού κέντρου στον κάτω όροφο. Προσέξτε σας παρακαλώ το παιδάκι σας»!

Της ανταποκρίθηκα με ένα ευχαριστώ για τον φόβο και την έννοια της. Αμέσως έπιασα το κιγκλίδωμα και το δοκίμασα να δω εάν είναι αρκετά σταθερό και δυνατό. Ήταν εντάξει. Ο Στέφανος περπατούσε -πιάνοντας το κιγκλίδωμα- σαν τον κάβουρα στα πλάγια.

Δυστυχώς όμως, δεν είχα δει ένα κενό στο τέλος του κιγκλιδώματος, εκεί που ήταν η κολώνα. Όταν έφτασε ο Στέφανος εκεί, δεν είχε πια την υποστήριξη στο στήθος του, έχασε την ισορροπία του μου φώναξε δυνατά «μπαμπά μπαμπά»και έχοντας τα μάτια μας κλειδωμένα ο ένας στον άλλον έπεσε με την πλάτη στο κενό.
Όπως καταλαβαίνετε εκείνη τη στιγμή έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Τον προηγούμενο χρόνο είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο που είχε εκδώσει η αδελφότητα του μοναστηρίου στον Μαραθώνα Άνω Σούλι με την ιστορία του Αγίου Ραφαήλ και την πληθώρα των θαυμάτων του.

ΤΡΕΜΕΤΟΥΣΙΑ! ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ!

Φωτογραφία του 1972 με τη μαρμάρινη λάρνακα όπου είχε τοποθετηθεί αρχικά το λείψανο του Αγ. Σπυρίδωνα, δίπλα στην είσοδο του Ι.Ν. της Τριμυθούντος στην Κύπρο. Η περιοχή από το 1974 βρίσκεται στα κατεχόμενα. Δίπλα στη λάρνακα ο τότε υπεύθυνος της μονής του Αγ. Σπυρίδωνα, Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπαχριστοφόρου (1938-2020).

Η Ιερά αυτή Μονή που βλέπετε κτίστηκε τον 18ο αιώνα επί των ερειπίων παλαιοχριστιανικής Βασιλικής του 4ου-5ου αιώνα. Σ’ αυτήν φυλάσσονταν, μέχρι τον 16ο αιώνα, τα τίμια λείψανα του Αγίου που σήμερα βρίσκονται στη νήσο Κέρκυρα.

Η Μονή υπήρξε κέντρο διαφύλαξης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών έργων. Αυτά τα ανεκτίμητης αξίας έργα χάθηκαν, λόγω της Τουρκικής Εισβολής του 1974.
Η μνήμη του Αγίου εορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου. Λίγο μετά την κοίμηση του, στις 12 Δεκεμβρίου του 348 μ.Χ κτίστηκε ναός προς τιμήν του, στη πόλη Τριμυθούντα όπου έζησε και ποίμανε τον λαό του Θεού για πολλά χρόνια!

Με την πάροδο του χρόνου, δημιουργήθηκε μοναστική κοινότητα γύρω από την εκκλησία, αλλά δυστυχώς η πρώτη ιστορία του Μοναστηριού είναι άγνωστη. Ο περιηγητής μοναχός Βασίλειος Μπάρσκι, που την επισκέφθηκε το 1735, άφησε μία ενδιαφέρουσα περιγραφή της. Κάνει λόγο για «ωραία λιθόκτιστη εκκλησία, όχι μικρή, όπου διορίσθηκαν ηγούμενος και ιερομόναχος και άρχισαν να μαζεύουν μοναχούς και έτσι δημιουργήθηκε το Μοναστήρι».
Ο σημερινός ναός, ανακαινισμένος το 1729, είναι κτισμένος στα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής του πρώτου μισού τού 5ου αιώνα, στο ψηφιδωτό δάπεδο της οποίας αναγράφεται το όνομα του ψηφοθέτη Καρτέριου. Το τέμπλο είναι έργο του 17ου αιώνα και τα βημόθυρα του 1634 φέρουν την υπογραφή του ιερογράφου Παύλου.

Στη δεξιά πλευρά του ναού, δίπλα στο ιερό βήμα, βρίσκεται η σαρκοφάγος όπου αναπαυόταν το άφθαρτο λείψανο του αγίου για περίπου τρείς αιώνες. Τον έβδομο αιώνα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί γύρω στα 1456 στην Κέρκυρα, όπου τιμάται ως προστάτης και πολιούχος. Το Μοναστήρι λειτουργούσε και ως Κέντρο Συντήρησης Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής τέχνης για εικόνες και χειρόγραφα.

Μετά την Τούρκικη εισβολή εξαφανίστηκαν περισσότερες από 150 βυζαντινές εκκλησιαστικές εικόνες και ανεκτίμητης αξίας χειρόγραφα. Πριν την Τουρκική εισβολή, χιλιάδες προσκυνητές πήγαιναν κάθε χρόνο κατά την ημέρα της γιορτής του Αγίου, στις 12 Δεκεμβρίου στο Μοναστήρι του, όπου γινόταν μεγάλη πανήγυρη.
Σήμερα, η Ιερά Μονή του Αγίου Σπυρίδωνα στην κατεχόμενη Τρεμετουσιά έχει -δυστυχώς- μετατραπεί σε στρατώνα και είναι αυστηρώς απαγορευμένη στρατιωτική περιοχή.

Πώς αντέχεις σκλαβωμένος μέσα στα συρματοπλέγματα Άγιε μου Σπυρίδωνα;
Κάνε ένα θαύμα όπως τότε στην πρώτη οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ στην Νίκαια της Βιθυνίας που απόδειξες την Τριαδικότητα του Θεού με ένα κεραμίδι!

Η ιστορία του λειψάνου του Αγίου Σπυρίδωνα

Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος ὁ Μάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ μαρτυρήσαντες ἐν Κρήτῃ(+31 Μαρτίου)

 Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος μαρτύρησε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴν Κρήτη. 

 Στὸ α’ στιχηρὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ ὑπάρχει πληροφορία περὶ τοῦ μαρτυρίου τῆς συζύγου του: «…καὶ νυμφῶνος θείου ἐχώρησας ἔνδον, νενυμφευμένην τῷ Χριστῷ διὰ βασάνων τοῦ σώματος τὴν σύζυγον ἀγόμενος…». 

 Στὸ α’ τροπάριο τῆς γ’ Ὠδῆς τοῦ Κανόνος γίνεται λόγος περὶ μαρτυρίου καὶ τῶν τέκνων του.

  Προφανῶς ἔχουμε περίπτωση οἰκογενειακοῦ μαρτυρίου ἀνάλογο πρὸς ἐκείνου τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Εὐσταθίου († 20 Σεπτεμβρίου) καὶ τοῦ Ἁγίου Ἑσπέρου († 2 Μαΐου). Πιθανότατα οἱ Ἅγιοι μαρτύρησαν κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας.

https://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

30 Μαρτίου 2024.Μετά από 20 χρόνια αλλάχθηκαν τα άμφια του Οσίου Βασιλείου του Οστρόγκ

 30 Μαρτίου 2024

Μετά από 20 χρόνια αλλάχθηκαν τα άμφια του Οσίου Βασιλείου του Οστρόγκ

Ο Άγιος Παΐσιος και τα μυρμήγκια.

Ένας ενάρετος άνθρωπος σού δίνει κάτι από το υπερπέραν, κάτι από το υπερ-φύσιν..
Κάτι που δεν το συναντάς.
Ο Άγιος Παΐσιος σε έβλεπε και αμέσως σε φωτογράφιζε. Πολλές φορές του πήγαινα φαγητό τις Κυριακές, δεν το έτρωγε. 

Μου έλεγε κάθε φορά: "τι το έφερες, ευλογημένε; Τι το έφερες το φαγητό;"

 Ούτε το ζώο δεν έτρωγε όπως έτρωγε αυτός ο άνθρωπος. Μπορεί να έπινε ένα τσάι με ένα παξιμάδι. Και μάλιστα μία φορά ήμουν εκεί και άνοιξε το κουτί από τα λουκούμια που έδινε και ήταν γεμάτο μυρμήγκια τα λουκούμια. 

Λέει: "πάρτε λουκούμια" σε άλλους επισκέπτες που ήταν εκεί. 

Γέροντα, είναι γεμάτο μυρμήγκια, είπα εγώ.

 Έβγαλε ένα λουκούμι και λέει στα μυρμήγκια: 

"Ελάτε όλα εδώ!" 

Κι έφυγαν όλα από το κουτί το πλαστικό που ήταν, έφυγαν όλα τα μυρμήγκια και πήγαν σε ένα λουκούμι που τους έβγαλε έξω στο χώμα.
Τι να σας πω, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πράγμα! Πως δηλαδή ο άνθρωπος φτάνει σε μία προπτωτική κατάσταση και διέταζε τα ζώα όπως ο Αδάμ πριν την πτώση. Είναι φοβερή η κατάσταση αυτή. Η κάθε συνάντηση με αυτόν τον άνθρωπο ήταν μία αποκάλυψη, μόνο που τον έβλεπες!

Αρχιμ. Εφραίμ, Ηγούμενος Ι.Μ.Μ Βατοπαιδίου

youtu.be/HZluWIHx7-s?si=XeQ7YuBFRtY99ohV

πηγή

Κύριε φώτισόν μου το σκότος...

" Κύριε φώτισόν μου το σκότος".
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο θαυματουργός

"Φωτός λαμπρόν κήρυκα νυν όντως μέγαν,
Πηγή φάους άδυτον άγει προς φέγγος".

Κύριε, φώτισε το σκοτάδι που μας κυκλώνει, που μας περιβάλλει, που απλώνει τα δίχτυα του, αυτό το πυκνό και αδιαπέραστο σκοτάδι.

 Στείλε μας δική Σου ακτίνα φωτός!
Γιατί μόνο, Κύριε,"...εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως", ..."λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσον με".

πηγή

Ο Θεός καίει τα Σόδομα( Βυζαντινή μικρογραφία)

  Βυζαντινή μικρογραφία που προέρχεται από ένα Ψαλτήρι, γεμάτο μικρογραφίες, που δημιουργήθηκε στη Μονή Στουδίου της Κωνσταντινούπολης τον 11ο αιώνα.
Σε αυτή τη σελίδα ο Θεός καίει τα Σόδομα και άλλες πέντε πόλεις.

 Κάτω φαίνεται η γυναίκα του Λωτ που έχει μετατραπεί σε στήλη άλατος. 

Κάτω δεξιά ο Λωτ φεύγει χωρίς να κοιτά.

πηγή

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας δεν έκλεισε.Συνεχίζεται με τη μνήμη του μεγάλου αγίου Γρηγορίου του Παλαμά....

  Η Κυριακή της Ορθοδοξίας δεν έκλεισε. Συνεχίζεται και τη Β΄ Κυριακή των Νηστειών, με τη μνήμη του μεγάλου αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Ο άγιος Γρηγόριος έζησε τον 14ο αι. και υπήρξε ένας από τους σοφότερους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Όλη του η ζωή υπήρξε ένας μεγάλος αγώνας για την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας και ιδιαίτερα για το μεγάλο κεφάλαιο της θεολογίας μας που αφορά την ομοίωση του ανθρώπου με τον Θεό και την τελική ένωση μαζί του (θέωση).

 Ο άγιος Γρηγόριος καταπολέμησε την αιρετική διδασκαλία της δυτικής χριστιανοσύνης, η οποία με το ορθολογιστικό-σχολαστικιστικό πνεύμα της αποφαινόταν, ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά πραγματική-οντολογική ένωση με τον Θεό, επειδή η ουσία του είναι αμέθεκτη και απρόσιτη (απλησίαστη). Οι απόψεις αυτές εκφράζονταν κυρίως από τον μοναχό Βαρλαάμ της Καλαβρίας (Κάτω Ιταλίας), που υπό την επίδραση της λατινικής θεολογίας έλεγε, ότι ο μόνος τρόπος να γνωρίσουμε τον Θεό είναι η λογική.

Η ΑΠΟΣΤΕΓΑΣΗ(Β'Κυριακή Νηστειών)

  Ὁ Χριστὸς βρίσκεται στὴν Καπερναούμ. Κηρύττει σὲ ἕνα σπίτι, στὸ ὁποῖο ἐπικρατεῖ συνωστισμός. Οὔτε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα δὲν μποροῦσε κάποιος νὰ πλησιάσει, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσει. Καὶ τότε, τέσσερις ἄνθρωποι ἀνοίγουν τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατεβάζουν μπροστὰ στὸ Χριστὸ ἕναν παραλυτικὸ ξαπλωμένο σὲ ἕνα κρεβάτι. Ὁ Χριστὸς θαυμάζει τὴν πίστη τους, τήν δύναμη καί τήν ἐφευρετικότητα πού τούς ἔδωσε, ὥστε συγχωρεῖ ἀρχικὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ καὶ στὴ συνέχεια, διαβλέποντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν γραμματέων τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, τὴν σκληροκαρδία καὶ τὴν ἀπιστία τους πρὸς τὸ πρόσωπό του, τοῦ δίνει καὶ τὴν σωματικὴ ὑγεία. Κάνει ἔτσι ὅλους τους παραβρισκόμενους νὰ δοξάσουν τὸ Θεό, ἀναφέροντας ὅτι τέτοια σημεῖα δὲν εἶχαν δεῖ ποτέ.

  Μ’ αὐτὴ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση (Μᾶρκ. 2, 1-12) κλείνει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν δεύτερη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν. Ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ προχωρεῖ καὶ μαζί της ὁ καθένας μᾶς καλεῖται νὰ μὴν λησμονήσει τὶς πρῶτες ἡμέρες της. Γιατί, καθὼς ὁ χρόνος μᾶς κάνει νὰ συνηθίζουμε στὴ νηστεία, ταυτόχρονα μᾶς δημιουργεῖ τὸ αἴσθημα τῆς ἐπανάπαυσης. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ προβολὴ τῶν πνευματικῶν μορφῶν τῆς πίστης μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γιὰ νὰ συνδυάσουμε τὰ νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὸν βίο τῶν ἁγίων καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸν πνευματικὸ ἀγώνα. Εἶναι στάδιο ἡ Σαρακοστή. Νικητὴς ἐξέρχεται ὅποιος ἀντέξει μέχρι τὸ τέλος.

Χωρίς την μεσιτεία της Θεοτόκου, δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει τον Θεό

  Χωρίς την μεσιτεία της Θεοτόκου, δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει τον Θεό, ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, διότι αυτή μόνη βρίσκεται στο σημείο μεταξύ της Ακτίστου Αγίας Τριάδος και της κτιστής φύσεως των αγγελικών δυνάμεων...!
  Διότι μόνο αυτή είναι, ”Θεός” άμεσος, μετά τον Θεό και έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος, επειδή είναι αληθινά Μητέρα του Θεού και ότι αυτή είναι, όχι μόνο ο θησαυροφύλακας όλου του πλούτου της θεότητος, αλλά και ο διαμοιραστής σε όλους, αγγέλους και ανθρώπους, όλων των υπερφυσικών ελλάμψεων και πνευματικών χαρισμάτων, που δίνονται από τον Θεό στην κτίση!

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

πηγή

Τό Νηστείας πέλαγος, ἐκπλεῦσαι γαληνῶς, καταξίωσόν με Χριστέ

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 Τὸ Νηστείας πέλαγος, ἐκπλεῦσαι γαληνῶς, καταξίωσόν με Χριστέ, κατευνάζων κύματα τῆς διανοίας μου, καὶ τῆς Ἀναστάσεως, εἰς λιμένας ἐγκαθόρμισον. ( Τροπάριον ε' ωδής)

 Ἡ προσευχὴ εἶναι φύλακας τῆς σωφροσύνης, χαλιναγωγεῖ τὸν θυμό, καταστέλλει τὴν ὑπερηφάνεια, καθαρίζει ἀπὸ τὴ μνησικακία, διώχνει τὸ φθόνο, καταργεῖ τὴν ἀδικία, ἐπανορθώνει τὴν ἀσέβεια.

 Ἡ προσευχὴ εἶναι δύναμη τῶν σωμάτων, φέρνει χαρὰ στὸ σπίτι, χορηγεῖ εὐνομία στὴν πόλη, παρέχει ἰσχὺ στὴν ἐξουσία, δίνει νίκη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐξασφαλίζει τὴν εἰρήνη, ξαναενώνει τοὺς χωρισμένους, διατηρεῖ στὴ θέση τοὺς ἑνωμένους.

 Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ἐπισφράγισμα τῆς παρθενίας, ἡ πιστότητα τοῦ γάμου, ὅπλο στοὺς ὁδοιπόρους, φύλακας ὅσων κοιμοῦνται, θάρρος τῶν ξύπνιων, στοὺς γεωργοὺς φέρνει τὴν εὐφορία, στοὺς ναυτιλόμενους χαρίζει τὴ σωτηρία.

Με αύτό κατάλαβα τί ακρίβεια πρέπει νά έχουμε τήν ώρα πού πηγαίνουμε νά πάρουμε τό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστού!

 Θά σας πω ένα πράγμα προς δόξαν Χριστού. Θυμάμαι μιά χρονιά, Κυριακή των Βαΐων, βρισκόμουν στήν εκκλησία καί γονάτισα στο σκαμνάκι καί, καθώς έλεγα τήν «ευχή» βλέπω στήν Ιερά Πρόθεσι ένα κόκκινο ύφασμα, κόκκινο της φωτιάς. Δέν μπορώ νά σας τό περιγράφω, όπως είναι το βελούδο.

  Ηταν καί ένα Αγιο Ποτήριο, πού το σχήμα του γύρω-γύρω κατέληγε σε «γλώσσες»- σέ κάθε μία υπήρχε αναπαράστασι από τά Πάθη του Χριστού μέχρι καί την Ανάστασι. 

 Υψωσα τό κεφάλι μου νά δώ μέσα στο Αγιο Ποτήριο καί είδα τόση λάμψι καί τέτοιο φώς, πού γιά μιά στιγμή έχασα το φως μου καί είπα: 

 «Ά πά, πά! Δέν βλέπω!». 

 Όταν συνήλθα καί επανήλθε το φως στά μάτια μου, πληροφορήθηκα στή διάνοιά μου ότι αυτό ήταν τό άκτιστο φώς. 

 Μου ήρθε μία χαρά, ένα μεγαλείο, μία αγαλλίασι, πού εκείνη η δεσποτική μέρα έμεινε αξέχαστη στην ψυχή μου.Τί μεγαλείο δίνει ο Θεός στήν ψυχή τού ανθρώπου! Όχι ότι ήμουν άξια νά δώ τή μεγαλωσύνη του Θεού, αλλά ο Θεός τά δίνει από μεγάλη ευσπλαγχνία καί άμετρη αγάπη. Με αύτό κατάλαβα τί ακρίβεια πρέπει νά έχουμε τήν ώρα πού πηγαίνουμε νά πάρουμε τό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστού! Ο καθένας μας όμως έχει τό χαρακτήρα του καί δέν μπορούμε νά συμμαζέψουμε, νά συγκεντρώσουμε και νά στριμώξουμε τόν νου μας. Τον αφήνουμε, καί όπου μας πάει, καί έτσι χάνουμε τις δωρεές τού Θεού.

Το ψηφιδωτό της Παναγίας και του Θείου Βρέφους στην Αγιά Σοφιά( 29 Μαρτίου του 867)

 Στις 29 Μαρτίου του 867, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του ψηφιδωτού της Παναγίας και του Θείου Βρέφους στην Αγιά Σοφιά.
Το ψηφιδωτό της Παναγίας και του Θείου Βρέφους είναι το πρώτο, της περιόδου μετά την εικονομαχία.
Βρίσκεται εδώ και αιώνες στην κόγχη της αψίδας και είναι ένα από τα ωραιότερα της Αγια Σοφιάς.

Η Θεοτόκος κάθεται σε έναν θρόνο χωρίς πλάτη, κρατώντας τον Ιησού βρέφος, στα γόνατά Της.
Είναι ενδεδυμένη με ένα χιτώνα χρώματος μπλε, γεμάτο ιεροπρέπεια. Στη μαντήλα Της (όπως και στους δύο ώμους) φέρει 3 αστέρια. Αυτά έχουν συμβολική σημασία. Συμβολίζουν την άσπορο σύλληψη και την αγνεία της Παναγίας (*Παρθένος προ του Τόκου - κατά τον Τόκο - μετά τον Τόκο). Το δεξί χέρι της Παναγίας ακουμπά στον ώμο του Βρέφους ενώ το αριστερό βρίσκεται στο γόνατό Του.

Τα ενδύματα του Χριστού είναι στο χρώμα του χρυσού (κάτι που συνηθίζεται στην Βυζαντινή τέχνη, μιας και συμβολίζει την δόξα του Τριαδικού Θεού). Το δεξί Του χέρι βρίσκεται σε στάση ευλογίας ενώ με το αριστερό βαστά ένα ειλητάριο. Τα πόδια Του ακουμπούν σε ένα υποπόδιο το οποίο (όπως και ο θρόνος) είναι στολισμένο με πολύτιμους λίθους.
Τα αποκαλυπτήριά του στην Αγιά Σοφιά πραγματοποιήθηκαν στις 29 Μαρτίου του 867 επί Πατριαρχίας Φωτίου και ηγεμονίας Μιχαήλ Γ’ και Βασιλείου Ά.

πηγή

Δυστυχώς αυτό το υπέροχο ψηφιδωτό της αψίδας του Ιερού της Αγίας Σοφίας, το έχουν σκεπάσει οι βάρβαροι με σεντόνια, μετά την ανίερη δεύτερη μετατροπή της σε τζαμί, για να μην φαίνεται από χαμηλά...

ΟΡΘΡΟΣ ΦΑΕΙΝΟΣ, ΧΑΙΡΕ, Η ΜΟΝΗ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ ΦΕΡΟΥΣΑ ΧΡΙΣΤΟΝ

«Ὄρθρος φαεινός, χαῖρε, ἡ μόνη τόν ἥλιον φέρουσα Χριστόν, φωτός κατοικητήριον. Χαῖρε, τό σκότος λύσασα καί τούς ζοφώδεις δαίμονας ὁλοτελῶς ἐκμειώσασα» (Γ’ Ὠδή τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου)

«Χαῖρε, σύ, ἡ φωτεινή αὐγή, ἡ ὁποία βαστάζεις εἰς τάς ἀγκάλας σου τόν ἥλιον (τῆς Δικαιοσύνης) Χριστόν καί εἶσαι ἡ κατοικία τοῦ φωτός (τοῦ Χριστοῦ). Χαῖρε, σύ, πού ἐξηφάνισες τό σκότος (τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας) καί ἐξεμηδένισες τούς σκοτεινοτάτους δαίμονας» (μετάφραση Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου)

  Πόση ομορφιά, χαρά, ζεστασιά πρέπει να εκπέμπει ένα πρόσωπο, ώστε ένας ποιητής να το αποκαλεί «φωτεινή αυγή» και «σπίτι όπου κατοικεί το φως»; Αυτοί είναι οι χαρακτηρισμοί του σπουδαίου υμνογράφου αγίου Ιωσήφ, προς την Υπεραγία Θεοτόκο, και οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στον Κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου, που προηγείται του Κοντακίου των Χαιρετισμών.

  Η Παναγία είναι η φωτεινή αυγή. Η εικόνα είναι παρμένη από δύο πηγές. 

Η μία είναι η αρχαία ελληνική παράδοση, στην οποία η Αυγή, η κόρη του Ήλιου, ετοιμάζει τα άλογα για να φέρει στον ουρανό το φως. 

 Η άλλη είναι από την βιβλική παράδοση, από το σπουδαίο ποιητικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης «Άσμα Ασμάτων»:

 «Ποια είναι αυτή, η οποία προβάλλει ως η αυγή («ὠσεί ὄρθρος»), ωραία όπως η σελήνη, ξεχωριστή όπως ο ήλιος, και προκαλεί έκπληξη («θάμβος»), όπως οι παραταγμένες στρατιωτικές δυνάμεις με τα γυαλισμένα όπλα τους»;

 Και στις δύο εικόνες το πρόσωπο που υμνείται δεν είναι το ίδιο το φως, αλλά ο φορέας του. Η εμφάνισή του όμως στην πραγματικότητα δίνει ζωή, χαρά, ελπίδα, γίνεται ένα καινούργιο ξεκίνημα. Κάνει τους άλλους να αισιοδοξούν, τον κόσμο να έχει τις προϋποθέσεις να γίνει καλύτερος.

Μιά αγαθή σκιά, ένας ψίθυρος

Μιά αγαθή σκιά ήταν η γιαγιά μου,
ένας ψίθυρος
όπως το φώς του πρωινού
δειλά σαν μπαίνει
από τις χαραμάδες.
............
Καθόταν στη γωνιά της
μαυροντυμένη κι έπλεκε
ξέφτια από κύματα
κόκκινα κεραμίδια σερπαντίνες,
πολύχρωμες κλωστές
από τα περασμένα έπλεκε
με τα μαλακά της δάκτυλα.

Κι άλλοτε στην κουζίνα
μου έπλενε το πρόσωπο,
άλλοτε αναστέναζε βαθιά
πόσο έμοιαζα στην κάθε κίνηση
με τον πραματευτή παππού μου
που 'χε χαθεί
στην πρώτη νιότη του.

Μιά αγαθή σκιά ήταν η γιαγιά μου,
ένας ψίθυρος
όπως το φώς του πρωινού δειλά σαν μπαίνει από τις χαραμάδες.
Μα όταν πάνω
από τις πυκνές ρυτίδες
σήκωνε εκείνα τα μάτια,
ανάκατα μπλέ και πράσινο
άστραφτε ο ουρανός
άστραφταν οι μπαχτσέδες
της Σωζόπολης!

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

πηγή

Αλίμονο σε αυτούς που καμαρώνουν για την αμαρτία τους και την απλώνουν σε τεντωμένο σχοινί!

  Η σημερινή προφητεία στρέφεται κατά των ανθρώπων που νομίζουν ότι έχουν τον έλεγχο της συνείδησής τους και ότι μπορούν να την προσαρμόζουν κατά τις επιθυμίες τους, επειδή το θεωρούν και κάτι «εύκολο»...
  Και πράγματι είναι πολύ εύκολο να «παίξεις» με τη συνείδησή σου και να την παρακάμψεις χωρίς κανείς να σου πει τίποτα, αφού είναι κάτι δικό σου, εσωτερικό και δεν το βλέπει ο κόσμος. Το βλέπει όμως ο Θεός και το φανερώνει σήμερα:
 «Αλίμονο σε αυτούς που καμαρώνουν για την αμαρτία τους και την απλώνουν σε τεντωμένο σχοινί! Αλίμονο σε αυτούς που λένε το πονηρό ως καλό και το καλό ως πονηρό! Αλίμονο σε αυτούς που παρουσιάζονται συνετοί και επιστήμονες!».
 Υπάρχει ένας Θεός που βλέπει και κρίνει τα πάντα. Δεν είναι μόνοι τους, όπως νομίζουν. Δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν λάστιχο τη συνείδησή τους χωρίς συνέπειες. Δε θα ευτυχήσουν για πολύ αυτοί που καταπατούν τη φωνή του Θεού μέσα τους...

 Που βρίσκεται η καρδιά μας; Αγαπάει το αιώνιο πρόσωπο του Χριστού που καθαρίζει την καρδιά και της δίνει αγνή χαρά και γαλήνη; Ή μήπως στρέφεται στην απόλαυση της στιγμής, σε μικρές ή μεγαλύτερες ηδονές, που τυφλώνουν το νου και τον σέρνουν πίσω από αυτές;
Μήπως δικαιολογούμε τον εαυτό μας και ονομάζουμε το πονηρό ως καλό για να μην αισθανόμαστε ενοχές; Μήπως λέμε ότι είμαστε άνθρωποι κι εμείς και έχουμε αδυναμίες ή ότι αυτή είναι η φύση μας και δε μπορούμε να την πολεμάμε;

 Η αιώνια Εκκλησία είναι εδώ για να μας πει ότι λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Ξέρουμε πολύ καλά πως οι χαρές αυτού του κόσμου βλάπτουν την αιώνια ψυχή μας, που αναζητάει Φως, Αλήθεια, Γνώση, Αγάπη. Δεν είναι λοιπόν αυτή η φύση μας. Δεν είναι οι σωματικές ηδονές η αλήθεια μας.
Αιχμάλωτοι των παθών μας τα θεωρούμε ως φύση μας και τα υπηρετούμε τυφλά

Έτσι δημιουργήθηκε ένα “νέφος νεομαρτύρων”...

«Οι Τούρκοι θεώρησαν ότι η μόνη λύση με τους Έλληνες είναι η σφαγή ή ο βίαιος εξισλαμισμός τους. Οι Τούρκοι έφθασαν στο σημείο να ταυτίζουν τον πόθο της ελευθερίας με τα ράσα, και έτσι κυνήγησαν με λύσσα τους ιερείς και μοναχούς.

Η Εκκλησία πάλεψε να εμποδίσει τον εξισλαμισμό.

 Έτσι δημιουργήθηκε ένα “νέφος νεομαρτύρων”, Ελλήνων που υπέφεραν φρικτά βασανιστήρια πριν οδηγηθούν στο θάνατο αρνούμενοι να προδώσουν την πίστη τους»

(Χάρης Ανδρέου, “Στʼ άρματα με το Σταυρό”)

OI ANOHΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ 1821 δέν ἔχουν τέλος.

Ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ συνδυάζεται ἡ ἑλληνικὴ ἑποποιϊα μὲ τὴ γαλλικὴ ἐπανάσταση; Ἡ γαλλικὴ ἐπανάσταση ἦταν -ἐ μ φ ύ λ ι ο ς, ἐδῶ εἴχαμε Ἕλληνες ἐναντίον Τούρκων.
Ἄλλοι λένε ἦταν τὸ 1821 ἐπανάσταση φτωχῶν ἐναντίον πλουσίων. Τότε γιατί δὲν συνασπίστηκαν φτωχοὶ Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ἀπὸ τὴ μία, ἐναντίον πλουσίων Ἑλλήνων καὶ Τούρκων ἀπὸ τὴν ἄλλη;
Ὅλα τοῦτα γιὰ νὰ κρυφτεῖ ἡ ἀλήθεια ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ἐθνικοθρησκευτικὸ ἀγώνα "ὐπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος" ποὺ λέει καὶ Γέρος τοῦ Μοριᾶ. Πρῶτα μάλιστα ὑπὲρ πίστεως. Φυλάξαμε πνευματικὰ σύνορα, γιὰ τοῦτο καὶ μᾶς δόθηκαν καὶ γεωγραφικά. Καὶ ὅποτε χάναμε τὰ γεωγραφικά, τὰ πνευματικὰ σύνορα (ἡ Πίστη καὶ ἡ γλῶσσα ἐκ δευτέρου) μᾶς διατήρησαν. Γίνεται νὰ κρυφτεῖ ἡ ἀλήθεια; Ποιοί καὶ γιατί ἐλέγχονται; Τόση "κάψα" πιὰ γιὰ νὰ ξε-γραφτεῖ καὶ νὰ ξανα-γραφτεῖ ἡ ἱστορία; Γιατί τόση ἀφύσικη μανία;
Σβήνει τὸ ματωμένο Εὐαγγέλιο; Γιά δοκιμάστε ρὲ παιδιά!

π.Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

40 λεπτά από το Ελληνικό Κοινοβούλιο στάζει ΜΥΡΟ και συνεχίζει να κλαίει.

 

 20 λεπτά με το 214 Λεωφορείο ή 40 λεπτά με γρήγορο βηματισμό από την πολύβουη Πλατεία Συντάγματος που αυτές τις μέρες βρίθει διαμαρτυριών φτάνεις στις παρυφές του Υμηττού στην Νέα Ελβετία του Βύρωνα. 

 Με τα πόδια είναι λίγο ανηφοριά αλλά είναι ευκαιρία να αναλογιστείς τον ΜΕΓΑΛΟ ΓΟΛΓΟΘΑ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ,το δικό σου μικρό Γολγοθά και τον Γολγοθά που περνάει η έρημη πατρίδα μας.

Η " Ιθάκη" στον Βύρωνα για τους πιστούς είναι ο περικαλλής Ιερός Ναός του ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ με την Θαυματουργή και Εφέστεια Εικόνα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της επονομαζόμενης Παρηγορήτριας.

Είναι πλέον γνωστό στο Πανελλήνιο αλλά και στις τέσσερες γωνιές του πλανήτη ότι εκεί πάνω η Πίστη και ο Πόνος της Ελλάδος διακονεί ένα ΕΚΤΑΚΤΟ και συνεχόμενο ανεπανάληπτο ΘΕΟΣΗΜΕΙΟ από την ημέρα του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου του Σωτηρίου έτους του 2020.

" να κλαίει και να μυροβλύζει η ΠΑΝΑΓΙΑ τόσα χρόνια , τόσους μήνες , τόσα μερόνυχτα δεν το έχει δει άλλη γενιά "

Πως μπορεί να πλησιάσει κάποιος αυτό το ΘΕΟΣΗΜΕΙΟ και να μην αλλοιωθεί ;
Για να το πλησιάσεις πρέπει να ζητήσεις και άλλη Πίστη σαν το Ευαγγελικό του πονεμένου πατέρα " βοήθει μοι Κύριε εν τη απιστία μου" που ακούσαμε την Κυριακή που πέρασε.

Συνεχόμενοι κρουνοί δακρύων από τους Πανάχραντους Οφθαλμούς της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ και Μυροβλυσία αδιάκοπη από το περίτεχνο ξύλινο κουβούκλιο που φιλοξενεί το θαυματουργό αυτής εικόνισμα δεν είναι τίποτε άλλο από την Παρουσία του ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ μέσα στην Εκκλησία, αλλά και μήνυμα Ιαματικό προς την έξω φρικτή καθημερινότητα της αμαρτίας, της αχαριστίας και του κοινωνικού δαιμονισμού.

Από την καταδικαστική εις θάνατον απόφαση ("Γιαφτάς") της Υψηλής Πύλης κατά του Πατριάρχη Γρηγόριου του Ε'

  «Χρέος των αρχηγών των υπό την εξουσίαν μου διαφόρων λαών είναι να επαγρυπνώσι νύκτα και ημέραν τους υπό την οδηγίαν των, να παρατηρώσι την διαγωγήν των και ν' ανακαλύπτωσι και αναφέρωσιν εις την κυβέρνησίν μου τας αθεμίτους πράξεις των. 

Οι δε πατριάρχαι, ως αρχηγοί των ραγιάδων ζώντων εν ασφαλεία υπό την σκιάν της αυτοκρατορικής μου εξουσίας, οφείλουν να ήναι υπέρ πάντα άλλον ανεπίληπτοι, τίμιοι, πιστοί και ειλικρινείς. 

Έχοντες δε τας αρετάς ταύτας οφείλουν, οσάκις παρατηρήσουν κακάς κλίσεις του λαού των, να τας εμποδίζωσι δι' απειλών και συμβουλών, ή, αν αναγκαίον, και διά ποινών κατά τα έθιμα της θρησκείας των, και τοιουτοτρόπως να φαίνωνται ευγνώμονες εν μέρει προς την υψηλήν Πύλην δι' ας απολαμβάνουν χάριτας και ελευθερίας υπό την αγαθοποιόν σκιάν της.

Αλλ' ο άπιστος πατριάρχης των Ελλήνων, ο δώσας άλλοτε δείγματα της εις την υψηλήν Πύλην αφοσιώσεώς του, αδύνατον να θεωρηθή αλλότριος των στάσεων του

«Το μαρμαρωμένο καράβι»

 Ανήκει στον πρώτο τόμο της συλλογής του 1904 «Παραδόσεις», του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΟΛΙΤΗ (1852-1921), που θεωρείται ο πατέρας της Λαογραφίας στην Ελλάδα.
Εδώ, σας το παρουσιάζω από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ο ΝΟΥΜΑΣ», επίσης το 1904. 

ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΙΤΣΑΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

Η εφημερίδα αυτή κυκλοφόρησε από το 1903 έως το 1931, με κάποιες διακοπές. Υπήρξε δημιούργημα του Υδραίου πεζογράφου, θεατρικού συγγραφέα και εκδότη Δημήτρη Ταγκόπουλου (1860-1926).

Visoki Dečani Monastery

Kids visiting the Visoki Dečani Monastery, a medieval monastery located near Deçan, Kosovo. It was founded in the first half of the 14th century by Stefan Dečanski, King of Serbia.

πηγή

Το μοναδικό σωζόμενο πλάνο του Αγίου Λουκά

                   

Το μοναδικό σωζόμενο πλάνο του Αγίου Λουκά...Από 0¨06 εώς 0¨26

Να ‘χα δύο μεγάφωνα να τα βάλω στα πεύκα και να βάλω στο μαγνητόφωνο το «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…»....

 Είμαι πολύ χαρούμενος για την Παναγία μας. Σήμερα σας φίλησα όλους. Φίλησα τον Δημοσθένη, τον Κοσμά, τον Θωμά, όλους. Αλλά δεν με καταλάβανε. Αυτό έγινε μυστικά. «Εν Χριστώ πάντες εν έσμέν». Αφήστε με να ψάλω:
«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν• Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».
Πείτε το κι εσείς. Πείτε το πάλι, πιο ωραία. Δεν το χορταίνω! […]

Αυτό είχε προαναγγελθεί από αιώνες. Πώς το λέγει η καταβασία των Χριστουγέννων;
«Τω προ των αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ και έπ’ εσχάτων εκ Παρθένου σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ τω Θεώ βοήσωμεν ο ανυψώσας το κέρας ημών άγιος ει Κύριε».
Να ζήσετε το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. «Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών…».Τα λέγω από μέσα μου και κλαίω.

Το Άγιον Πνεύμα τα έχει φτιάξει, το «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…» και το «Η Γέννησίς σου…», δεν τα έφτιαξε άνθρωπος. Είναι πλούσια σε νοήματα και βάθος. Λέξεις πολύ δυνατές. Πολύ βαθύ περιεχόμενο. Ψάλτε τα. […]

...δεν είναι μόνο ήρωας….

  Κάποιος είπε στον μακαριστό όσιο και χαρισματούχο Γέροντα π. Αμβρόσιο Λάζαρη (1912–2006) πως, όταν περνάει μπροστά από το άγαλμα του Αθανασίου Διάκου (1788–1821), έξω από τη Λαμία, πάντοτε νιώθει την ανάγκη να κάνει τον σταυρό του, γιατί μέσα του τον θεωρεί άγιο. 

 Και ο Γέροντας τού απάντησε πως ο Αθανάσιος Διάκος είναι μεγάλος Άγιος, πως απολαμβάνει τον Παράδεισο και η Εκκλησία θα πρέπει να τον ανακηρύξει Άγιο· δεν είναι μόνο ήρωας…

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης-Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου

Μέρος β' Κεφ.1ο,σελ.188

πηγή

.Σήμερα έγινε κατορθωτή η ένωση Κτιστού και Ακτίστου χάρη στο "γένοιτο" της Θεοτόκου...

Ευαγγελισμός...Σήμερα έγινε κατορθωτή η ένωση Κτιστού και Ακτίστου χάρη στο "γένοιτο" της Θεοτόκου...
Δύο πραγματικότητες που δεν συνυπήρχαν (θεϊκό και ανθρώπινο στοιχείο) σήμερα ενώθηκαν.Αυτό που πάντα ήθελε ο άνθρωπος σήμερα έγινε πραγματικότητα: ενώνεται με τον Θεό!
Γι' αυτό ο Ευαγγελισμός είναι μια μεγάλη γιορτή: γιατί το άκτιστο εισέρχεται στο κτιστό...Το Άκτιστο του Θεού είναι απαθές: δεν έχει θυμό, κακία, πονηριά, αλλά ούτε αγωνία, φόβο, άγχος.Μπαίνει σήμερα στον κόσμο μας ως ζωογόνο υπερκόσμιο φάρμακο για να μας θεραπεύσει...

Η προσευχή μας πια δεν είναι μια αόριστη ευχή, αλλά ένα ναι στην αποδοχή της θεραπείας μας.Αν αισθανόμαστε μόνοι, αδύναμοι, ευάλωτοι, τότε σήμερα έχουμε έναν Θεό μέσα μας...Όλα μπορούν να αλλάξουν, αφού ο ίδιος Θεός μπορεί να κατοικήσει μέσα μας.Οι περισσότερες ασθένειες οφείλονται στο κενό που δημιουργείται από την απουσία του Θεού.

Ιερά Μονή Αστερίου

Η Ιερά Μονή Αστερίου βρίσκεται στην δυτική πλαγιά του Υμηττού, σε ύψος 545 μέτρα από τη επιφάνεια της θάλασσας και απέχει 3,5 χλμ. οδικώς από την Ιερά Μονή Καισαριανής. Η γύρω περιοχή έχει ανακηρυχθεί σε προστατευόμενο οικολογικό πάρκο για την ιδιαίτερη φυσική ομορφιά της, από όπου ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει μια εκπληκτική θέα της Αθήνας και κατηφορίζοντας να συναντήσει το ερειπωμένο μεταβυζαντινό κόσμημα του Πύργου της Ανθούσας.
Η Μονή είναι αφιερωμένη στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες, Γαβριήλ και Μιχαήλ.
Σήμερα αποτελεί μετόχι της Ι. Μ. Πετράκη και εποπτεύεται παράλληλα από την 1η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.

ΟΝΟΜΑΣΙΑ
Σύμφωνα με αρχαία παράδοση, κτήτορας του μοναστηριού υπήρξε ένας μητροπολίτης Αθηνών του 5-6ου αιώνος μ.Χ., επ’ ονόματι Αστέριος. Η απουσία όμως τέτοιου ονόματος από τους επισκοπικούς καταλόγους της πόλεως των Αθηνών ανατρέπει τη θεωρία αυτή, ενώ ταυτόχρονα η λαϊκή παράδοση ότι η ονομασία του Μοναστηριού οφείλεται στο αστέρι της αυγής Αυγερινό, δεν είναι ικανοποιητική.
Η ονοματοδοσία της Ιεράς Μονής σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία, σχετίζεται με τον Όσιο Λουκά τον «εκ Στειρίου» και ιδρυτή της Ι. Μονής Οσ. Λουκά Λεβαδείας. Ο όσιος, καταγόμενος από την Αίγινα, ήρθε στην Αθήνα το 920 περίπου, και αφού έλαβε το μοναχικό σχήμα ξεκίνησε τη ασκητική του πορεία στην πλαγιά του Υμηττού, ακριβώς εκεί που στη συνέχεια ανήγειρε την εν λόγω Ιερά Μονή. Έκτοτε οι Αθηναίοι συνήθιζαν να την καλούν ως «Μονή του εκ Στειρίου», που με τον καιρό παραφράστηκε σε Μονή του Αστερίου.

Δεν είναι χλεύη η Πατρίδα μου κι ας με πληγώνει

Δεν είναι χλεύη η Πατρίδα μου κι ας με πληγώνει
Δεν είναι ντροπιαστική η χώρα μου κι ας με προδίδει
Δεν είναι σκοτάδι η Ιστορία της κι ας την ξεχνάμε
Δεν είναι φτηνό κομμάτι από πανί η Σημαία της - έχει τυλίξει ηρωικά τόσους και τόσες - κι ας την χλευάζουν
Δεν είναι συμφορά να είσαι Έλληνας, είναι Αγωνία
Δεν είναι ευθύγραμμη η πορεία της, έχει τα κάτω και τα πάνω της, έχει και αίμα και ήττες και θριάμβους
Δεν είναι ίσια η γεωμετρία της, έχει το σχήμα των βουνών της, ύψος και βάθος,
εγκλωβισμένη Ιστορία σε χώρα λίγα τετραγωνικά, είναι συχνά μια χώρα σε Ασφυξία,

Δεν είναι αδιάφοροι οι Άνθρωποί της, το πρόσωπο το καθημερινό του καθενός μας έχουν κι οι Ήρωές μας που λατρεύουμε,τα πάθη τις αμαρτίες και τα λάθη μας, την τρέλα και την αυταπάρνησή μας, τη φαγωμάρα και τις φιλοδοξίες μας έχουν κι οι Ήρωές μας, του κάθε Αγώνα που έδωσε αυτός ο τόπος,
εικόνες είμαστε κι εμείς μιας κοινωνίας,εικόνα και η Κοινωνία μας του εαυτού μας.

Δεν είναι ευθεία γραμμή η χώρα μου, έχει τα Πένθη, τις Χαρές της, κόβει τις

ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΦΕΡΕΙ ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ

 

ΕΛΛΑΣ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

ΝΑ ΠΡΟΦΕΡΕΙ

ΧΩΡΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟ

ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

                                                           ΣΑΤΩΒΡΙΑΝΔΟΣ

ΜΠΕΤΟΒΕΝ-Μεγαλοφυΐα Οἰκουμενική. Συνθέτης καί ἐπαναστάτης...

Μεγαλοφυΐα Οἰκουμενική. Συνθέτης καὶ ἐπαναστάτης, διακατείχετο ἀπὸ τὸ πρότυπο τοῦ Καλοῦ κ' Ἀγαθοῦ. Πνεῦμα ἀνεξάρτητο καὶ δημιουργικό, πολὺ γρήγορα ἀποστασιοποιήθηκε ἀπὸ τὸ κατεστημένο τῆς ἐποχῆς του.
Ἄνθρωπος γενναιόδωρος καὶ μεγαλόψυχος, περιφρονοῦσε τοὺς ἄξεστους καὶ φιλάργυρους αὐλικούς. Ἔλεγε ὅτι πολὺ εὔκολα ἀποκαλύπτεται ἡ πενία τοῦ ἔσω κόσμου. Πίστευε ὅτι οἱ Νόμοι καὶ τὰ φαινόμενα τοῦ Σύμπαντος συνδέονται μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ Ἀνθρώπου. Ὅτι ἡ αἰσθητικὴ τοῦ περιβάλλοντος Κόσμου εἶναι ἀλληλένδετη μὲ ἐκείνη τοῦ ἐσωτερικοῦ.
Στὰ πρῶτα τέσσερα χρόνια τῆς ζωῆς του, τὸ χάρισμά του εἶχε γίνει ὁρατό. Ὁ φιλομαθὴς Λούντβιχ Βὰν Μπετόβεν μεγάλωνε μέσα σὲ ἕνα μουσικὸ περιβάλλον. Διάβαζε πολύ, μὲ τρόπο ἀδηφάγο. Σὲ ἡλικία μόλις 11 ἐτῶν συνθέτει τὸ πρῶτο του Ἔργο καὶ τὸ ἀφιερώνει στὸν Πρίγκηπα Μαξιμιλιανὸ Φρειδερίκο. Λόγῳ τοῦ θανάτου τοῦ πάππου του καὶ τοῦ ἀλκοολισμοῦ τοῦ πατρὸς του, ἀφήνει τὸ σχολεῖο γιὰ νὰ βοηθήσει στὰ οἰκονομικὰ τῆς οἰκογενείας.

Ἄνοιξη τοῦ 1787. Στήν Βιέννη μεσουρανεῖ ἡ ἕτερη μουσική μεγαλοφυΐα. Ὅταν ὁ Μπετόβεν συνάντησε τὸν Μότσαρτ, ἦταν μόλις 17 ἐτῶν. Ὁ ἀνυπέρβλητος συνθέτης, φανερά ἐντυπωσιασμένος θὰ πεῖ γιὰ τὸν ἔφηβο βιρτουόζο δημοσίως:
- Κύριοι, προσέξτε! Σέ λίγο ὅλος ὁ κόσμος θὰ μιλάει γι' αὐτόν τὸν νεαρό !

Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια, ὁ Μπετόβεν ἐπιστρέφει στὴν Βιέννη γιὰ νὰ μαθητεύσει κοντὰ στὸν Δάσκαλο. Ὁ θάνατος τῆς μητρός του μέσα σὲ δύο μόλις μῆνες διακόπτει ἀπότομα τὴν διδασκαλία καὶ τὸν ὁδηγεῖ πίσω στὴν Βόννη ὅπου καὶ θὰ ζήσει γιὰ τὰ ἑπόμενα πέντε χρόνια. Γνωρίζεται μὲ τόν Χάυντν, ὁ ὀποίος ἐπίσης ἐντυπωσιάζεαι ἀπὸ τὶς ἐξαιρετικές του ἱκανότητες.

Παράλληλα μὲ τὴν μουσική, ὁ Μπετόβεν χτίζει τὴν φιλολογικὴ του Παιδεία. Μελετᾶ κυρίως Γκαῖτε καὶ Σίλλερ. Προτοῦ ἐγκαταλείψει γιὰ πάντα τὴν γενέτειρά του, εἶχε κερδίσει τὴν φήμη τοῦ βιρτουόζου τοῦ πιάνου μὲ ἰδιαίτερο ταλέντο στὸν αὐτοσχεδιασμό. Ὁ μαθητὴς τοῦ Μότσαρτ θὰ ξεπερνοῦσε τὸν Δάσκαλο.
Τέλη τοῦ 1795. Ὁ Μπετόβεν ἔχει ἤδη στὸ πλούσιο ἐνεργητικὸ του μία μεγάλη συλλογὴ συνθέσεων καὶ πλῆθος μαθητῶν. Καὶ, ἔχοντας ἤδη ὁλοκληρώσει τὴν πρώτη του περιοδεία ἀνὰ τὴν Εὐρώπη, ξεκινᾶ νὰ μελοποιεῖ Ποίηση.
Τὸν καιρό ἐκεῖνο ὁ Ρήγας ζεῖ στὴν Βιέννη καὶ ἐργάζεται γιὰ τὴν Ἐπανάσταση. Συνθέτει τοὺς Χάρτες τῆς Ἑλλάδος, τῆς Μολδαυΐας, τῆς Βλαχίας, τὸ Στρατιωτικὸν Ἐγκόλπιον, καὶ ὄχι μόνον.

Τι πίστη είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΤΟ '21.

Τι πίστη είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι!

«Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστη μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας… όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ… Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της… Για να ἰσάσετε την πατρίδα, πρέπει να ἔχετε θεμέλια τῆς πολιτείας, την Ομόνοια, την Θρησκεία και την Φρόνιμη Ἐλευθερία... και μη στηρίζεστε στους ξένους, ἀλλά στον ἑαυτό σας και στον Θεό» 

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος… δια να υψώσωμεν το σημείον δι’ ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν…»

 (Αλέξανδρος Υψηλάντης)...

«…Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού» (Γρηγόριος - Δικαίος Παπαφλέσσας).

«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν… αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την Πατρίδα μας, δια την Θρησκείαν μας… κι’ ο Θεός βοηθός…» 

(Στρατηγός Μακρυγιάννης).

Το μοιρολόι του Καραϊσκάκη για τον Μάρκο Μπότσαρη

Έργο της ΜΑΡΙΑΣ ΣΙΔΕΡΗ

  Ο Μάρκος Μπότσαρης σκοτώθηκε στη μάχη του Κεφαλόβρυσου που έγινε τη νύχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου 1823. Ήταν 33 χρονών… Ανάμεσα σε εκείνους που τον έκλαψαν ήταν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

  Ο Καραϊσκάκης ήταν μεγαλύτερος από τον Μπότσαρη κατά οκτώ χρόνια. Οι δυο τους διατηρούσαν φιλική σχέση και η εκτίμηση που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο ήταν αμοιβαία. Λέγεται ότι ο «γιος της Καλογριάς» ήταν αυτός που μύησε τον Μάρκο στη Φιλική Εταιρία, το 1814. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης βρέθηκαν συμπολεμιστές σε αρκετές μάχες.

  Όταν το Αύγουστο του 1823 ο Μπότσαρης, επικεφαλής μικτού εκστρατευτικού σώματος από 1500 Ρουμελιώτες και Σουλιώτες, κίνησε για να αναχαιτίσει την προέλαση προς το Μεσολόγγι τουρκαλβανικής στρατιάς 14-15.000 ανδρών υπό τον «Μουσταή» Πασά τής Σκόδρας, πέρασε από το Μοναστήρι τού Προυσού όπου γιατροπορευόταν ο Καραϊσκάκης με φυματίωση. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα συναντιόντουσαν οι δύο κορυφαίοι ήρωες…

Ο Άγιος Δαυίδ και το κρυφό σχολειό..

" Ω! Πληγωμένο Γένος μου, μέσα στο ράσο λούφαξες τον πόνο να μερώσεις!""
Το ράσο πάντοτε σκέπαζε το Γένος και πρώτα , βέβαια, τα παιδιά.
Ο Όσιος Δαυίδ, ως Ηγούμενος στο Μοναστήρι της Παναγίας Βαρνάκοβας , (τα έτη 1520-1532, πριν κτίσει το Μοναστήρι του στην Εύβοια) , μέσα στην Τουρκοκρατία, με κίνδυνο της ζωής του, ίδρυσε σχολείο, όπου, όχι μόνο, κρατούσαν την γλώσσα και την πίστη, αλλά πολλούς μαθητές, τους κρατούσε εκεί μέσα, οικότροφους , για να τρώνε ένα κομμάτι ψωμί και να αποφεύγουν τα επικίνδυνα " πήγαινε- έλα".
Είχε δε την τόλμη να προσφέρει άσυλο σε όσα απ αυτά κατέφευγαν στο Μοναστήρι κυνηγημένα από τους Τούρκους.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ , ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ , ΠΑΝΤΑ, ΕΚΕΙ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ, ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΜΑΣ, ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ, ΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ..
ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΠΟ ΝΑ ΛΟΥΦΑΞΕΙ ΤΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΓΕΝΟΣ ΜΑΣ..

ΠΗΓΗ