Μέσα στην Εκκλησία δεν υφίσταται « ατομική λατρεία ή ατομική προσευχή»!

Ακούστηκε θα ανοίξουν οι ναοί για ατομική προσευχή..
Δεν υπάρχει ατομική προσευχή αλλά προσωπική προσευχή !

Ο φιλόσοφος Επίκουρος που εισήγαγε τον όρο του ατόμου προσδιόρισε το άτομο ώς « άτμητον» αυτό που δεν μπορεί δηλαδή να κομματιαστεί !
Ο άνθρωπος που προσεύχεται όμως γίνεται ( και πρέπει να γίνεται) χίλια κομμάτια !
Γονατίζει και διαλύεται μπροστά στον Δημιουργό και δεν μένει ακομμάτιαστος !
Εκθέτει τον απολογισμό και τον προϋπολογισμό της ζωής του !

 Ο αγώνας μας είναι να μην μετατραπούμε σε άτομα μιας μάζας,σε άχρωμες ψηφίδες ενός αφηρημένου ψηφιδωτού χωρίς τα δικά μας μοναδικά χαρακτηριστικά,χωρίς τα προτερήματα ή τα μειονεκτήματα,το Φώς και το σκοτάδι μας !
Προσευχόμαστε “face to face” με Τον Θεό εντός του ταμείου μας, είτε αυτό ονομάζεται ναός,σπίτι,εργασία,περίπατος,γυμναστική οπουδήποτε και οποτεδήποτε !

Στην εκκλησία όμως ...;
Ο ιερέας, που δεν είναι ο « αντιπρόσωπος» του Θεού όπως λαθεμένα πιστεύουμε, αλλά είναι το αντίθετο ακριβώς,ο αντιπρόσωπος των δικών μας προσώπων στον Θεό,στρέφεται μαζί με εμάς προς Το Πρόσωπο Του Θεού και μεταφέρει όλες τις αποσκευές μας ως λατρεία μέσα στην Θεία Λειτουργία!

Λειτουργία σημαίνει συλλογικότητα και όχι ατομισμός !
Λειτουργία σημαίνει πορεία από το εγώ στο εμείς !
Θεία Λειτουργία σημαίνει πορεία από το εμείς στον Θεό!
Μέσα στην Εκκλησία συνεπώς δεν υφίσταται « ατομική λατρεία ή ατομική προσευχή»!
Να γιατί δεν μπορεί ο ιερέας να λειτουργεί με άδειες καρέκλες διότι κάποια στιγμή πρέπει να στραφεί προς τον λαό και να πεί:
«Ειρήνη πάσι» κομίζοντας την Ειρήνη ως αντίδωρο Του Θεού στον ερχομό μας ως πρόσωπα και ουχί ως άτομα στους Ιερούς Ναούς, όπως έκανε και στους μαθητές και στις μυροφόρες όταν αναστήθηκε 

facebook

Μπορείς άραγε να περπατάς νωχελικά, αντί να τρέχεις, όταν ξέρεις πως αναστήθηκε ο Διδάσκαλος;

– Χριστός Ανέστη! Χριστός Ανέστη!Ξάφνου συνέβη κάτι ανεξήγητο: Φαινόταν σαν οι αιώνες να είχαν επιστρέψει σ’ εκείνη την πραγματικότητα,όταν το ίδιο ορμητικά έτρεχαν προς τον τάφο του Ιησού οι δύο μαθητές, ο Πέτρος και ο Ιωάννης: «ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ
Πέτρου καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον» (Ιωάν. 20, 4).
Πρώτος, ξεπερνώντας τον Πέτρο, έφτασε ο αγαπημένος Του μαθητής, ο Ιωάννης. Πώς αλλιώς; Μπορείς άραγε να περπατάς νωχελικά, αντί να τρέχεις, όταν ξέρεις πως αναστήθηκε ο Διδάσκαλος;

 Χριστός Ανέστη! Με το μαντάτο πως ο Χριστός αναστήθηκε έτρεχαν προς τα Ιεροσόλυμα και η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία: «καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ ἀπὸ τοῦ μνημείου μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς μεγάλης ἔδραμον ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ» (Ματθ. 28, 8).

 Πόσο νεανικός είναι ο χριστιανισμός στις καταβολές του και πώς τρέχουν οι άγιοι προς τη γιορτή της Ανάστασης σαν νέοι!

Νίνα Πάβλοβα

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

Ιστορίες από τον κήπο της Όπτινα

Εκδόσεις Πορφύρα

Μετάφραση: π. Γεώργιος Κονισπολιάτης

Ό,τι πράξη κανείς για την ψυχή… εκείνο αιώνια θα μείνη…

«Τα βάσανα της ζωής μια ήμερα θα λήξουν, διότι ο κόσμος παρέρχεται· μόνον ό,τι πράξη κανείς για την ψυχή… εκείνο αιώνια θα μείνη…»

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

Όχι η λογική αλλά το αίμα των μαρτύρων απέδειξε την ανάσταση του Χριστού...

“Ω, εάν έδινε και σε μένα ο Θεός τη φλογερή γλώσσα των αποστόλων, θα σας ζέσταινα με την πίστη στην ανάσταση των νεκρών, θα ύψωνα τις καρδιές σας από το βάθος της αμφιβολίας και της απελπισίας και θα φώτιζα τα μάτια σας, ώστε μέσα από τα κρύα και σκοτεινά σύννεφα του θανάτου να δείτε το αιώνιο φως της ζωής!
Τι φλογερή γλώσσα έλαβαν οι απόστολοι όταν είδαν με τα μάτια τους το Δάσκαλο τους μετά τον θάνατο – αυτή είναι η απόδειξή τους...
Αυτοί δεν αποδεικνύουν το ορατό γεγονός με τίποτα, αλλά το βεβαιώνουν μ’ όλη τους τη ζωή και την εργασία. Αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στο κήρυγμα εκείνου που είδαν τα μάτια τους.
Εξαιτίας αυτού εγκαταλείπουν τις εστίες τους, τις οικογένειές τους, την πατρίδα τους και εκτίθενται σε φοβερές απαξιώσεις, διώκονται , υπομένουν τα φοβερότατα βασανιστήρια και για χάρη του στο τέλος πεθαίνουν.

Εάν οι απόστολοι ισχυρίζονταν την ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς και γι’ αυτό τον ισχυρισμό έπαιρναν μαρμάρινα παλάτια δίπλα στον Ηρώδη στα Ιεροσόλυμα ή το επάγγελμα του συγκλητικού στη Ρώμη, αμέσως ο ισχυρισμός τους θα έδειχνε ψεύτικος.
 Όμως, το κήρυγμά τους παίρνει όψη αλήθειας από τη στιγμή, που ξεκινούν γι’ αυτό τους το κήρυγμα να θυσιάζουν τις περιουσίες τους, το χρόνο, τους φίλους, την υγεία και την ευτυχία τους. 

Όταν πρώτη φορά οι απόστολοι μίλησαν περί του αναστημένου Χριστού, οι άνθρωποι γελούσαν και τους αποκαλούσαν μεθυσμένους.
Όταν μίλησαν δεύτερη φορά, οι άνθρωποι δεν γελούσαν, αλλά μπόρεσαν να τους αποκαλέσουν πληρωμένους. Όταν οι άνθρωποι τους έβαλαν στα μαρτύρια και πάλι άκουσαν τα ‘ίδια λόγια από το στόμα τους, τότε άρχισαν να σκέφτονται.
Και μόλις είδαν οι άνθρωποι ότι ούτε το αίμα τους δεν λυπούνται να χύσουν προκειμένου να μιλήσουν περί αναστάσεως, τους πίστεψαν.
Όχι η λογική αλλά το αίμα των μαρτύρων απέδειξε την ανάσταση του Χριστού...

 Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ''Αργά βαδίζει ο Χριστός''

Περί αναστάσεως νεκρών, Γιά τους φοβισμένους από το θάνατο και απαράκλητους από τη ζωή.

πηγή/αντιγραφή

Mπορεί να'ναι ψέμα τά άστρα, ο ήλιος, η γη, τά πάντα· ένα δεν είναι ψέμα· ο Kύριός μας

 H Εκκλησία μας δεν είναι ψέμα· η επικοινωνία με το Θεό είναι ζωντανή, ολοζώντανη. Mπορεί να'ναι ψέμα τά άστρα, ο ήλιος, η γη, τά πάντα· ένα δεν είναι ψέμα· ο Kύριός μας. 

 Nά μιμηθούμε λοιπόν κ’ εμείς τη Xαναναία. Ας γονατίζουμε και ας προσευχώμεθα λέγοντας ακαταπαύστως το «Kύριε, ελέησον».
Tο «Kύριε, ελέησον» το λέγανε οι άγιοι και έκαναν θαύματα. Tα παλιά τα χρόνια το λέγανε όλοι οι Xριστιανοί γονατιστοί και με δάκρυα.

 Στη Pωσία ο πιστος λαός το λέει και βουΐζει η εκκλησία.

 Στο Άγιο Όρος κρατούν κομποσχοίνι όλη νύχτα· κάθε κόμπος κ’ ένα «Kύριε Iησού Xριστέ, ελέησόν με». 

Εμείς; Tυπικώς· παρόντες στην εκκλησία τω σώματι, απόντες τω πνεύματι· χωρίς συναίσθηση, χωρίς ρήγος.
 Tο «Kύριε, ελέησον» είναι η πιο μικρά προσευχή. Mπορεί να την πει και ένας αγράμματος, μπορεί να την πει και το μικρό παιδί, και το νήπιο, κι ο ασπρομάλλης γέρος. Kαι ο Θεός ακούει το «Kύριε, ελέησον».
Tο συνιστώ κ’ εγώ σ’ εσάς. Δεν κάνεις μεγάλες προσευχές, δεν είσαι διαρκώς στην εκκλησία; Λέγε, εκεί που είσαι, το «Kύριε, ελέησον». 

Kάθεσαι να φας, «Kύριε, ελέησον». 

Βράδιασε, «Kύριε, ελέησον». 

Ξημέρωσε, «Kύριε, ελέησον». 

Πας στη δουλειά, «Kύριε, ελέησον». 

Σκάβεις τή γη «Kύριε, ελέησον».

 Βόσκεις τα ζώα, «Kύριε, ελέησον». 

Είσαι εργάτης, «Kύριε, ελέησον». 

Είσαι αξιωματικός, «Kύριε, ελέησον».

 Είσαι στρατιώτης, «Kύριε, ελέησον». 

Είσαι αμαρτωλός, «Kύριε, ελέησον».
Tό «Kύριε, ελέησον» κάνει θαύματα. Αυτό που ζητούμε θα μας το δώσει ο Θεός, γιατί είναι πατέρας. 

 Λέει ο Xριστός· «Ποιος πατέρας ζητεί το παιδί του ψωμί, και του δίνει πέτρα; ή ζητεί ψάρι, και του δίνει φίδι;» (Mατθ. 7,9-10· Λουκ. 11,11). 

Αν ο επίγειος πατέρας ενδιαφέρεται για τα παιδιά του, πολύ περισσότερο εκείνος που του λέμε «Πάτερ ημών…». Θα μας τα δώσει αυτά ο Θεός, εάν πιστεύουμε πραγματικά, εάν εί­μεθα Xριστιανοί· αμήν.

† Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνος

Αποσπασμα ομιλία;  1 Φεβρουαρίου 1987.

Τίποτε δεν θα μείνει κρυφό για πάντα: όλα θα έρθουν στο φως, και θα λάβουν την δικαία ανταπόδοσή τους

 Είναι γνωστός ο ινδικός μύθος με τους τυφλούς και τον ελέφαντα (έχω αναφέρει ξανά την ιστορία αυτή). 
 Μια ομάδα τυφλών άκουσαν ότι ήρθε στην πόλη τους ένας ελέφαντας. Μη ξέροντας τι ακριβώς είναι το ζώο αυτό, αποφάσισαν να το διαπιστώσουν με την ευαίσθητη αφή τους. Ο πρώτος έπιασε την προβοσκίδα και είπε ότι έμοιαζε με χοντρό φίδι. Ο άλλος έπιασε το αυτί και το θεώρησε βεντάλια. Ο τρίτος ψηλάφησε το πόδι και είπε ότι πρόκειται για κορμό δέντρου. Ο τέταρτος ακούμπησε στα πλευρά του και είπε ότι είναι τοίχος. Ο πέμπτος έπιασε την ουρά και τον περιέγραψε σαν σχοινί, ενώ ο τελευταίος ψηλαφώντας τον χαυλιόδοντα αποφάνθηκε ότι είναι σκληρός και λείος σαν δόρυ.

 Τι δουλειά έχουμε στις Ινδίες; θα ρωτήσετε. Ο μύθος μας περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο αυτό που ο Απόστολος Παύλος λέει, ότι «ἐκ μέρους γινώσκομεν καί ἐκ μέρους προφητεύομεν». 
 Ισχύει για ένα σωρό πράγματα που στην καθημερινή ζωή εξετάζουμε και περιγράφουμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες, κάποιες καθαρές,άλλες θαμπές, «δι᾿ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι».

  Παράδειγμα, η παρούσα νόσος Covid-19, που την εξετάζουν πολλοί ειδικοί από διαφορετικές απόψεις, από πλευράς παθολογίας, ανοσολογίας, επιδημιολογίας, θεραπευτικής κ.ο.κ. Κάθε ψήγμα γνώσης που αποκτούμε γι’ αυτήν συνοδεύεται από ερωτηματικά: τι γίνεται με τα αντισώματα; Υπάρχει ανοσία; Πόσο διαρκεί; Είναι αποτελεσματική; Και οι ειδικοί συνεχίζουν να ψηλαφούν τον ‘ελέφαντα’, ελπίζοντας να ενώσουν τις κουκκίδες και να αποκτήσουν μια όσο γίνεται πιο ξεκάθαρη και ολοκληρωμένη εικόνα γι’ αυτόν. Και επιπλέον, να το κάνουν όσο γίνεται πιο σύντομα, ώστε να περιορισθούν οι συνέπειες που διαφαίνονται σοβαρές και πολύπλευρες. Αλίμονο όμως αν κάποιος περιοριστεί πεισματικά στη στενή δική του οπτική γωνία και επιμένει ότι αυτός μόνο κατέχει ολόκληρη την αλήθεια.

 Κι αν αυτό συμβαίνει με τη γνώση πάνω σε φαινόμενα της φυσικής πραγματικότητος, ακόμη περισσότερο ισχύει για τις ποικίλες θεωρίες και εικασίες και μεταφυσικές ανησυχίες που πλέκονται γύρω από την προέλευση και τις ‘κρυφές σκοπιμότητες’ της πανδημίας.
 Κι έρχεται και πάλι ο Παύλος και μας συμβουλεύει: «Μὴ πρὸ καιροῦ τι κρίνετε, ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ Κύριος, ὃς καὶ φωτίσει τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους καὶ φανερώσει τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν» [Α΄ Κορ. 4:5]. Τίποτε δεν θα μείνει κρυφό για πάντα: όλα θα έρθουν στο φως, και θα λάβουν όχι μόνο την εξήγηση, αλλά και την δικαία ανταπόδοσή τους.

antonispapagiannis

«Ανατολήν γαρ καταλάμψαντες, προς Δύσιν φθάσαντες έδυτε».Μνήμη των Αγίων Ιάσονος και Σωσιπάτρου

«Από τους αποστόλους αυτούς ο Ιάσων ήταν από την Ταρσό και πρώτος οδηγήθηκε από εκεί προς τη χριστιανική πίστη. Ο Σωσίπατρος καταγόταν από την Αχαϊα και δέχτηκε την πίστη στον Χριστό μετά από αυτόν. Και οι δύο υπήρξαν μαθητές του αποστόλου Παύλου και ο μεν Ιάσων καταστάθηκε διδάσκαλος της πόλεώς του, ο δε Σωσίπατρος ανέλαβε τη διαποίμανση της Εκκλησίας των Ικονιέων.

 Οι απόστολοι αυτοί αφού ποίμαναν τις Εκκλησίες τους με καλό τρόπο πήγαν Δυτικά. Έφτασαν στη νήσο των Κερκυραίων και ανήγειραν περικαλή ναό προς τιμήν του πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Εκεί λειτουργούσαν στον Θεό και οδήγησαν έτσι πολλούς προς την πίστη του Χριστού. Κατηγορήθηκαν όμως στον βασιλιά Κερκυλλίνο και κλείστηκαν στη φυλακή, όπου ήταν ήδη κλεισμένοι και επτά λήσταρχοι, των οποίων τα ονόματα ήταν τα παρακάτω: ο Σατορνίνος, ο Ιακίσχολος, ο Φαυστιανός, ο Ιανουάριος, ο Μαρσάλιος, ο Ευφράσιος και ο Μαμμίνος. Αυτούς με όσα τους είπαν και έκαναν τους μετέστρεψαν στη χριστιανική πίστη, κάνοντάς τους πρόβατα αντί λύκων. Οι άνθρωποι αυτοί μετά, ρίχτηκαν σε λέβητες γεμάτους από πίσσα και θειάφι και κηρό και έλαβαν τα στεφάνια του μαρτυρίου από τον Χριστό. Το ίδιο και ο δεσμοφύλακας, που πίστεψε κι αυτός στον Χριστό, αφού του κόψανε το δεξί χέρι και τα δύο πόδια, του κόψανε στη συνέχεια και τον αυχένα, την ώρα που επικαλείτο το όνομα του Χριστού.

 Ο βασιλιάς έβγαλε από τη φυλακή τους αγίους Ιάσονα και Σωσίπατρο και τους παρέδωσε στον έπαρχο Καρπιανό, προκειμένου να τους τιμωρήσει. Ο Καρπιανός τους εξέτασε και τους έριξε και πάλι δέσμιους στη φυλακή. Όταν τους είδε έτσι δεμένους η Κερκύρα, η κόρη του βασιλιά, και έμαθε ότι πάσχουν για τον Χριστό, είπε ότι είναι και αυτή Χριστιανή, ενώ όλα τα στολίδια που φορούσε τα έδωσε στους φτωχούς. 
Το έμαθε ο πατέρας της κι επειδή δεν μπόρεσε να την μεταστρέψει από τον σκοπό της, την κλείνει και αυτήν στη φυλακή και την παραδίδει μάλιστα σε κάποιον Αιθίοπα άσωτο για να την διαφθείρει. Όταν όμως αυτός πλησίασε τη θύρα της φυλακής, κατασπαράχτηκε από θηρίο. Η Κερκύρα το έμαθε και τον έκανε καλά, λυτρώνοντάς τον από το θηρίο.

 Με τα θαύματα αυτά τον έκανε χριστιανό, οπότε ο Αιθίοπας φώναξε δυνατά: ῾Μέγας ο Θεός των χριστιανών᾽, με αποτέλεσμα να βασανισθεί φοβερά αμέσως από τον τύραννο και να φύγει από τη ζωή αυτή. Οι στρατιώτες τότε έφεραν ξύλα κοντά στη φυλακή, τα άναψαν και προσπάθησαν να κατακάψουν τη μάρτυρα. Έγινε κι αυτό αλλά η Κερκύρα παρέμεινε άφλεκτη, οπότε πολλοί βλέποντας το θαύμα οδηγήθηκαν στην πίστη του Χριστού. Για τον λόγο αυτό αναρτάται σε ξύλο και υποβάλλεται σε πνιγηρό καπνό τόσο πολύ, έως ότου παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό. Μετά από αυτά ο βασιλιάς ξεκίνησε διωγμό κατά των χριστιανών, κι επειδή οι άγιοι είχαν διαφύγει σε ένα παρακείμενο μικρό νησί, ο ίδιος μπήκε σε πλοίο για να πάει να τους τιμωρήσει. Ευρισκόμενος όμως στο μέσο του πελάγους, όπως παλιά ο Φαραώ, καταποντίστηκε στη θάλασσα. Και ο μεν λαός του Κυρίου πρόσφερε ευχαριστήριους ύμνους στον Θεό, ο Ιάσων δε και ο Σωσίπατρος που απολύθηκαν από τη φυλακή, δίδασκαν χωρίς εμπόδιο πια τον λόγο του Θεού.

 Όταν ανέλαβε άλλος βασιλιάς την εξουσία και έμαθε τα σχετικά με τους αγίους, διέταξε να φέρουν σιδερένιο βόδι, να ρίξουν μέσα πίσσα και ρητίνη και κηρό, να το φλογίσουν πάρα πολύ και να ρίξουν τους αγίους σ᾽αυτό. Όταν έγινε αυτό και οι άγιοι διαφυλάχτηκαν άφλεκτοι, πολλοί από τους απίστους άλλοι μεν καταφλέχτηκαν, άλλοι δε έγιναν χριστιανοί. 
Ο δε βασιλιάς, αφού κρέμασε στον τράχηλό του λιθάρι, θρηνούσε με τα λόγια: ῾Θεέ του Ιάσονα και του Σωσιπάτρου, ελέησέ με᾽. 

Εργαστείτε όσο είναι μέρα και ''ενισχύστε όσους έμειναν''

«Γίνου γρηγορῶν, καί στήρισον τά λοιπά ἃ ἔμελλον ἀποθνήσκειν»(Αποκ.3,2)
[Γινε άγρυπνος και προσεκτικός, και στήριζε τους υπολοίπους πιστούς, οι οποίοι ολίγον έλειψε να αποθάνουν]

 Όταν ο πόνος γίνεται απελπισία,ένα ατελείωτο βάσανο, για κάτι που έχασες,σκέψου αυτό που σου έχει απομείνει. Η ανάμνηση των κεκοιμημένων δεν πρέπει να σβήσει από την καρδιά μας,η αγάπη μας γι'αυτούς δεν πρέπει να σβήσει,αυτή η ανάμνηση όμως ας γίνει αγάπη για όσους έχουν απομείνει στη ζωή,ας γίνει αφορμή να τους βοηθήσουμε εις ανάμνηση των προσφιλών μας κεκοιμημένων προσώπων. 

 Όταν συμβαίνει να πεθάνουν προσφιλή μας πρόσωπα πολλές φορές λυπούμαστε και έχουμε τύψεις συνειδήσεως που δεν τα εκτιμήσαμε όσο έπρεπε όταν ζούσαν,δεν τα αγαπήσαμε όσο άξιζαν,δεν τα παρηγορήσαμε.

Δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ότι δεν τους προσφέραμε αυτό που μπορούσαμε και τώρα πια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

 Δεν θα έπρεπε να αφήνουμε τέτοια συναισθήματα να μας καταβάλουν,πρέπει όμως να μας γίνουν μάθημα. Κατανοώντας αυτά που θα έπρεπε να κάνουμε στο παρελθόν,να γίνουμε πιο ενεργητικοί στο παρών,αυτά για τα οποία μετανιώνουμε να τα κάνουμε κινητήρια δύναμη,αγάπη,αυτοθυσία,βοήθεια και αλληλεγγύη προς αυτούς που βρίσκονται γύρω μας

Χάσατε πολλά;Σκεφτείτε ότι μπορείτε να φανείτε χρήσιμοι σε πολλούς.Πόσα δάκρυα μπορείτε να σβήσετε,πόσους πόνους μπορείτε να απαλύνετε,πόσες καρδιές που αισθάνονται μοναξιά μπορείτε να ζεστάνετε με την αγάπη σας!

«Έρχεται νύξ ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι»(Ιωαν,9,4) δηλ.

[Ερχεται η νύκτα δηλαδή η εκδημία από τον κόσμον αυτόν, κατά την οποίαν κανείς πλέον από τους ανθρώπους δεν ημπορεί να πραγματοποιή έργα]

Εργαστείτε όσο είναι μέρα και ''ενισχύστε όσους έμειναν''

''Σε ευχαριστώ, Κύριε'', όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του ουρανού.

Κάποιος, αγανακτισμένος από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, του είπε:
- Δεν αντέχω άλλο, τί να κάνω;
- Για όλα πρέπει να κάνεις υπομονή.
- Εσείς αντέχετε, π.Γαβριήλ, τόση αδικία;
- Εγώ πάντα κάνω υπομονή, και πρόσθεσε γελώντας: Και τώρα υπομένω. Για όλα λέω τόσα ''Σε ευχαριστώ, Κύριε'', όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του ουρανού.

Από το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: ''Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής''.

Οι «σταγονίτσες» των παθών

Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

 Ὅταν ρωτήθηκε ἕνας γνωστός σεναριογράφος, ποιό θεωρεῖ τό μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἀπάντησε:
-Μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρῶ τήν γενικευμένη διαφθορά, πού σταλάζει σιγά-σιγά ἀπό πάνω καί καθοδηγεῖ τόν λαό...
Δέν θά δοῦμε τό θέμα τόσο ...κοινωνιολογικά, ὅσο στό ἐπίπεδο τῆς προσωπικῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Εἶναι φανερό ὅτι κάθε πνευματική καθίζηση ξεκινάει ἀπό κάποιες δῆθεν «ἀσήμαντες» ἀμέλειες καί ἀπό μερικά δῆθεν «ἀθῶα» «δέν πειράζει». Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ συμβιβασμοί μέ τήν ἁμαρτία. Καί ἀπό τίς μικρές ὑποχωρήσεις φτάνουμε στό μεγάλο κατρακύλισμα. Οἱ μεγάλες πτώσεις ποτέ δέν συμβαίνουν ἀπότομα.

Ὁ ἅγιος Κασσιανός μᾶς διέσωσε τήν θαυμάσια διδασκαλία τοῦ ἀββᾶ Θεοδώρου ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὁ ὁποῖος λέγει σχετικά:
«Ἕνα σπίτι, ὅσο παλιό κι ἄν εἶναι, ποτέ δέν καταρρέει ξαφνικά. Αὐτό μπορεῖ νά συμβῆ εἴτε ἀπό μιά βασική κατασκευαστική ἀτέλεια εἴτε ἀπό μακροχρόνια ἀμέλεια τῶν ἐνοίκων του.
 Ἐνδέχεται, τό νερό, πού ἔμπαινε στήν ἀρχή σταγόνα-σταγόνα ἀπό κάποια σχισμή, νά προκάλεσε μέ τόν καιρό τό σάπισμα στόν σκελετό τῆς στέγης. Μπορεῖ τά ἀνοίγματα νά αὐξάνονταν λίγο-λίγο καί ἔτσι νά ἄρχισαν οἱ μεγαλύτερες καθιζήσεις. Τελικά, σέ μιά καταιγίδα, μπῆκε ἡ βροχή ὁρμητικά σάν χείμαρρος καί κατέρρευσε τό σπίτι. 

Λέει ἡ ἁγία Γραφή: «Ἀπό ὀκνηρία πέφτουν τά δοκάρια τῆς στέγης καί ἀπό τήν ἀμέλεια τοῦ νοικοκύρη θά στάξει τό σπίτι» (Ἐκκλ. 10, 18).
Αὐτή ἡ εἰκόνα δείχνει καθαρά τό τί μπορεῖ νά συμβῆ στήν ψυχή. Ὁ σοφός

Δεν θα αφήση ο Θεός και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

« Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! …. 

Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε»…. 

 Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας,και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! 

Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.

 ΛΟΓΟΙ Α' – Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Σουρωτής Θεσσαλονίκης σελ. 360-362.

ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΥΠΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

 Εν Πειραιεί τη 27η Απριλίου 2020

ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΥΠΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

[......]Κλείνοντας, επισημαίνουμε ότι το φετινό Πάσχα ήταν το πρώτο Πάσχα που «γιορτάσθηκε» χωρίς να εορτασθεί  στην πατρίδα μας. Ζούμε στους εσχάτους χρόνους, αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Τα σημεία των καιρών το δείχνουν ξεκάθαρα. Αυτό δεν το λέμε για να απελπιστούμε, άλλα για να προετοιμαστούμε για μεγαλύτερους διωγμούς στο μέλλον, άλλοτε συγκεκαλυμμένους και άλλοτε πιο απροκάλυπτους. Ας αγωνιστούμε λοιπόν να δυναμώσουμε την πίστη μας και να βιώσουμε βαθύτερα την μετάνοια, ώστε την ώρα του διωγμού να μην προδώσουμε τον Χριστό, αλλά να δώσουμε την καλή μαρτυρία της ομολογίας μας, πράγμα που το ευχόμαστε από καρδίας σε όλους.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ

Γιατί, όταν ο άνθρωπος μάθει την ταπείνωση,τότε ο Κύριος εισακούει τις προσευχές του

«Ο Κύριος, δεν ευαρεστείται με την προσευχή των υπερηφάνων. Όταν όμως θλίβεται η ψυχή του ταπεινού ανθρώπου, ο Κύριος πάντα την εισακούει.

Ένας γέρος ασκητής, που ζούσε στις πλαγιέςτου όρους Άθω, είδε ότι οι προσευχές των μοναχών ανέβαιναν στους ουρανούς· και εγώ δεν εκπλήττομαι γι’ αυτό. Ο ίδιος γέροντας, όταν ήταν μικρός και έβλεπε την στεναχώρια του πατέρα του για την ανομβρία που απειλούσε να καταστρέψει την συγκομιδή, απομακρύνθηκε στο βάθος του κήπου και προσευχήθηκε:

‘‘Κύριε, Εσύ είσαι Ελεήμων, Εσύ μας δημιούργησες, Εσύ μας τρέφεις και μας ενδύεις όλους. Βλέπεις, Κύριε, πώς στενοχωριέται ο πατέρας μου για την ανομβρία. Ρίξε τώρα βροχή στην γη!’’.
Και τα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό και κατέβηκε η βροχή και πότισε την γη.

Ένας άλλος γέροντας που ζούσε κοντά στην θάλασσα, μου διηγήθηκε το εξής:

‘‘Ήταν μια νύχτα σκοτεινή… Ο αρσανάς, ήταν γεμάτος από ψαρόβαρκες. Ξέσπασε θύελλα και πολύ γρήγορα δυνάμωσε. Οι βάρκες, άρχισαν να χτυπούν η μία την άλλη. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τις συγκρατήσουν, αλλ’ αυτό ήταν αδύνατον μέσα στην βροχή και την θύελλα. Επικρατούσε μεγάλη σύγχυση. Οι

5 ανήλικα παιδιά σώζονται από το παιδομάζωμα

 ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ……

  Τον Μάρτιο του 1948 στο Καπέσοβο Ιωαννίνων μόλις οι γονείς αντιλήφθηκαν την προσέγγιση κομμουνιστών του ‘’ΔΣΕ’’ στο χωριό τους για πλιάτσικο, βίαιη στρατολόγηση, αλλά κυρίως για την βίαιη αρπαγή ανηλίκων (παιδομάζωμα), ως μοχλός πίεσης των γονιών για την βίαιη στρατολόγηση κυρίως των μανάδων των παιδιών, καθώς οι άντρες είχαν ήδη διαφύγει στην ενδοχώρα, τα 5 εικονιζόμενα ανήλικα παιδιά φυγαδεύτηκαν κρυφά εκτός του χωριού, και αυτά με οδηγό τον μεγαλύτερο, τον 13χρονο Θεμιστοκλή Παππά (στο κέντρο της φωτογραφίας), κινήθηκαν οδοιπορικώς 50 χιλιόμετρα μέσα στο κρύο και από δύσβατα μονοπάτια προς στην πόλη των Ιωαννίνων. 

 Τελικά ύστερα από πορεία 15 ωρών περίπου, ταλαιπωρημένα και νηστικά αντίκρισαν το πρώτο φυλάκιο του Ελληνικού Στρατού έξω από την πόλη των Ιωαννίνων όπου και παραδόθηκαν.

  Μετά τις πρώτες βοήθειες και το πρόχειρο φαγητό που τους παρασχέθηκε από το φυλάκιο, τα παιδιά παρελήφθησαν από τον ‘’ΕΕΣ’’ για φροντίδα και περιποίηση. 

 Στην συγκεκριμένη φωτογραφία εμφανίζονται τα 5 παιδιά εντός της ‘’παιδόπολης Άγιος Αλέξανδρος’’ στον Ζηρό Φιλιππιάδα όπου μεταφέρθηκαν αργότερα από τον ‘’ΕΕΣ’’, κουρεμένα, πλυμένα και με καινούργια ρούχα σε αναμνηστική φωτογραφία μετά το τέλος της περιπέτειάς τους, ενώ για την ιστορία να αναφέρουμε πως τα εικονιζόμενα 5 παιδιά το 1953 επέστρεψαν στους γονείς τους.

πηγή

Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι που διώκεται τόσο λυσσαλέα η Θεία Κοινωνία;

Ελευθέριος Ανδρώνης

Έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένως, πως στο επίκεντρο της προκλητικής πολεμικής που έγινε και συνεχίζει να γίνεται κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, βρισκόταν από την αρχή, το ιερό Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι λοιπόν, για τους οποίους κυνηγήθηκε με τέτοια λύσσα, η Θεία Μετάληψη;
Ένα υποθετικό σενάριο…

Αν επιχειρήσουμε να αναπτύξουμε από πνευματική σκοπιά, το παρακάτω υποθετικό σενάριο, είναι βέβαιο πως θα μπορέσουμε να βγάλουμε κάποια πολύ σημαντικά και εντυπωσιακά συμπεράσματα.
 Σε αυτό το φανταστικό σενάριο, ας υποθέσουμε πως, από τις αρχές των περιοριστικών μέτρων στη χώρα μας, η Θεία Κοινωνία, με κάποιον τρόπο, έμενε έξω από τις απαγορεύσεις. Και ότι οι χριστιανοί σε όλη τη χώρα, συνέχιζαν απρόσκοπτα να μεταλαμβάνουν Σώμα και Αίμα Χριστού, τηρώντας βέβαια ευλαβικώς, όλες τις προφυλάξεις περί αποστάσεων, μέτρων προστασίας κλπ.

  Ας υποθέσουμε επίσης, πως το ίδιο ακριβώς θα ίσχυε και σε κάθε άλλη ορθόδοξη χώρα του κόσμου, αλλά και σε κάθε ορθόδοξη εκκλησία γενικώς. Αδιάκοπη μετάδοση Θείας Κοινωνίας, με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο που γίνεται εδώ και σχεδόν δύο χιλιετίες. Κοινή λαβίδα και Άγιο Ποτήριο. Χωρίς κουταλάκια μιας χρήσης, ψεκάσματα αντισηπτικού και άλλες οικουμενιστικού τύπου αθλιότητες.
Σταθερά. Συντεταγμένα. Εκατομμύρια ορθόδοξων χριστιανών, σε όλον τον κόσμο, να βρίσκονται σε ανεμπόδιστη επαφή και κοινωνία με το Ιερό Ποτήριο, εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας. Χωρίς διωγμούς, χωρίς πρόστιμα, χωρίς αποσιωπήσεις, χωρίς ψεύτικα και κατευθυνόμενα ρεπορτάζ.

  Τι θα γινόταν τότε; Θα πάθαιναν κάτι όλοι αυτοί οι χριστιανοί, αν τηρούσαν αυστηρά τις αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ τους; Θα νοσούσαν από τον COVID – 19, λόγω της Θείας Κοινωνίας; Θα τους μετέδιδε τον ιό η ιερή λαβίδα; ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ. Είναι απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια, πως το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου, δεν δύναται να γίνει φορέας κανενός είδους ιού ή ασθένειας.

  Ας υποθέσουμε πως περνούσαν 2 εβδομάδες… 3 εβδομάδες και πράγματι η κοινή γνώμη διαπίστωνε έκπληκτη πως δεν υπήρχε κανένα κρούσμα σχετιζόμενο με την ιερή λαβίδα. Πως δεν θα υπήρχε καμία αξιόπιστη επιστημονική παρατήρηση που να μπορούσε να στοιχειοθετήσει επαρκώς τον συσχετισμό

Είμαστε ακόμα ζωντανοί;;;Είμαστε;

(Χρειαζόμασταν επειγόντως.... Πρωτοψάλτη ...)
Ο πεθαμένος δεδικαίωται!Το έχουμε ακούσει όλοι μας στα σίγουρα αυτό …
Σε κάποια νεκρώσιμο, σε ένα μνημόσυνο από κάποιον που ο …πεθαμένος κάποτε πίκρανε πολύ …μα τώρα τον συγχώρεσε εκείνος , ή στην εμμονή και στο μνησίκακό του, ένας άλλος του αντέτεινε τούτο το επιχείρημα:
Ο πεθαμένος δεδικαίωται!
Παύλειο το ρηθέν , μα έχει και συνέχεια , έχει και ένα συμπλήρωμα τούτη η φράση : «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας»( Ρωμ 6,7) .Αυτό το συμπλήρωμα αν δεν υπήρχε ,πόσο θα μας βόλευε !

Η …ωριγενίστικη απουσία του , θα ακύρωνε την δικαιοσύνη του Θεού και το πύρινο σκοτάδι της κολάσεως, της ετοιμασμένης τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού!
Δεν μπορεί λοιπόν να αμαρτάνει ο αποθανών.Λογικό δεν είναι;Βαθιά τα Παύλεια ρήματα και τα νοήματα.Δια του βαπτίσματός μας συσταυρωθήκαμε και συνετάφημεν τω Χριστώ.Νεκρώθηκε η αμαρτία.Βαπτιστήκαμε και ξαναγεννηθήκαμε .Ζωντανέψαμε !Θάψαμε στην Ιερή κολυμβήθρα την αμαρτία !
Είμαστε πλέον ζωντανοί !
Ο παλαιός άνθρωπος έμεινε εκεί , συνεσταυρώθη και συνετάφη !Πεθαμένος για την αμαρτία !
Αυτός είναι ο αποθανών, ο οποίος δεδικαίωται , μένει ανέγγιχτος και ανεπηρέαστος από την αμαρτία. Ο νεκρός φυσικά και δεν αμαρτάνει.

 
Επομένως και ο νέος άνθρωπος ,ο μόνος αληθινά ζωντανός,ο Χριστιανός Ορθόδοξος δεν μπορεί ,δεν είναι δυνατόν και κατά φύσιν να αμαρτάνει.
Τούτο λέγει ο Απόστολος των Εθνών στο σπουδαίο τούτο χωρίο της προς Ρωμαίους
Ότι ο Χριστιανός Ορθόδοξος που έχει γίνει νεκρός για την αμαρτία δεν μπορεί πλέον να αμαρτάνει.Ο αποθανών, δηλαδή ο ζωντανός.
Εκείνος που ζει μυστηριακά,εν μετανοία,εν εξομολογήσει ,και κοινωνία μετά του Αδιαιρέτου Τριαδικού Θεού,είναι μακριά από την αμαρτία.
Πόσα στ αλήθεια δεν παρερμηνεύουμε,πόσα δεν αγνοούμε !
Πόσα δεν διαστρεβλώνουμε και πόσα δεν πετάμε,επειδή δεν ταιριάζουν στον ολοδικό μας Θεό!
Άχρηστα και αταίριαστα στους νεκροζώντανους αγαπολόγους καιρούς μας !

Ας πάμε τώρα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:
Ἕτερος δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καὶ θάψαι τὸν πατέρα μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς. ( Ματθ. 8,21-22 )

Ο Χριστός μας λέει σε έναν από τους μαθητές που τον ακολουθούν , ο οποίος ζητά την άδειά Του για λίγο να απομακρυνθεί ,ώστε να φροντίσει για την ταφή του πατέρα του :
Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους.

Άγιος Ιγνάτιος : Προστάδιο της ελεύσεως του Αντίχριστου η αποστασία - Θα πλανηθούν κι οι εκλεκτοί

Θαύματα και σημεία – Άγιος Ιγνάτιος (Μπριντσιάνινωβ)

Κεφάλαιο Α’

1) Η αποστασία προστάδιο της ελεύσεως του Αντιχρίστου
Ο Αντίχριστος θα έλθη στον καιρό του• την εποχή που του καθωρίσθη. Θα προηγηθή μια γενική αποστασία. Το μέγιστο μέρος των ανθρώπων θα εγκαταλείψουν την Χριστιανική πίστη. Η αποστασία θα είναι το προστάδιο. Θα προετοιμάση τον κόσμο να δεχθή τον Αντίχριστο. Και μάλιστα να τον δεχθούν με το δικό του πνεύμα, που τότε θα μπη στην δομή της σκέψης των ανθρώπων. Η αναζήτηση του αντίχριστου θα τους γίνη αναγκαιότητα, γιατί τα συναισθήματα θα συμπίπτουν. Θα διψούν γι’ αυτόν, όπως διψούν σε στιγμές βαθειάς θλίψης για ποτά, που διαφορετικά τα θεωρούν αυτοκτονία. Θα τον επικαλούνται. Η ικεσία σ’ αυτόν, να έλθη, θα αντηχή σε κοινές συνάξεις.
Θα εκφράζη επίμονα την αξίωση να έλθη επί τέλους η μεγαλοφυΐα των μεγαλοφυϊών, που θα μπορέση να ανεβάση την τεχνική ανάπτυξη στην ανώτατη δυνατή βαθμίδα της και να φέρη στη γη τέτοια ευπραγία, ώστε ο ουρανός και ο παράδεισος να καταντήσουν πράγματα περιττά! Ο Αντίχριστος θα είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την γενική ηθική και πνευματική κατεύθυνση των ανθρώπων της εποχής του.

2) Να πλανήση, ει δυνατόν, και εκλεκτούς
Και πρέπει ιδιαίτερα να το προσέξωμε. Και να κλαύσωμε γι’ αυτό. Γιατί τα θαύματα και οι πράξεις του Αντιχρίστου θα φέρουν σε δύσκολη θέση και τους πιο εκλεκτούς δούλους του Θεού.

Η αιτία της μεγάλης επίδρασης του Αντιχρίστου θα έγκειται στην σατανική δολιότητα και υποκρισία, με τις οποίες σκεπάζει το πιο φρικαλέο κακό• με το 
αχαλίνωτο και αναίσχυντο θράσος του• με την πλήρη συμπαράσταση των πονηρών πνευμάτων• και με την ικανότητα να κάνη θαύματα• ψεύτικα μεν, αλλά που

Όποιος αδιαφορεί συστηματικά για τις υπομνήσεις της συνειδήσεως...

πηγή

Κάθε στιγμή είναι στάλα.Κάθε στιγμή είναι δώρο Του

Εμείς δεν είμαστε που δεν καταλαβαίναμε πότε περνούσε ο καιρός και δεν τον προλαβαίναμε;
Λοιπόν ίσως είναι η πρώτη φορά που τον μετράμε τόσο αργά.
Για σκεφθείτε όμως... είναι η πρώτη φορά που τον εκτιμάμε σαν δώρο.
Που τον βλέπουμε σταγόνα σταγόνα. Κάθε στιγμή είναι στάλα.Κάθε στιγμή είναι δώρο Του.

πηγή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΣΤΗΝ εφ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ για όλους και για όλα!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΣΤΗΝ εφ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και στον διευθυντή της κ. Δημήτρη Ριζούλη για όλους και για όλα!

-Σεβασμιώτατε, σας έμεινε πικρία μετά τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας; Ως προς την κινητοποίηση των αρμοδίων αρχών, τις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και την κάλυψη των γεγονότων από τα μέσα ενημέρωσης;

 -Χριστός Ανέστη! Να χαιρετίσω κατ’ αρχήν με τον αναστάσιμο χαιρετισμό και εσάς και τους αναγνώστες της εφημερίδας τόσο της εντύπου μορφής όσο και του Διαδικτύου. 

 Κατά άνθρωπον, ναι, υπάρχει πικρία. Κατανοήσαμε και κατανοούμε ως Εκκλησία την ανάγκη για απουσία του λαού μας από τις ιερές ακολουθίες. Σεβαστήκαμε από την αρχή τα μέτρα της πολιτείας και συμβάλαμε στο μερίδιο που μας αναλογεί στην στήριξή τους. Δεν διαπιστώσαμε όμως από την πλευρά της πολιτείας καμία κατανόηση στην ανάγκη των ανθρώπων να αισθανθούν ότι η Εκκλησία είναι ο ναός, είναι ακόμη και αυτό που αρχικά ονομάστηκε ατομική προσευχή. Να γίνει σεβαστή από την πλευρά της κυβερνήσεως η ανάγκη των πιστών να κοινωνήσουν, έστω και κατ’ οικονομίαν εκτός της Θείας Λειτουργίας. Να προσκυνήσουν τον Εσταυρωμένο και τον Επιτάφιο. Ακόμη και να λάβουν τόσο το άγιο φως εκ του Παναγίου Τάφου, όσο και το αναστάσιμο φως εκ της κανδήλας της Αγίας Τραπέζης των ναών μας.

 Να επισημάνω και την στάση της κυβερνήσεως έναντι του τόπου όπου διακονώ, της Κέρκυρας. Κανένας σεβασμός στα ιδιαίτερα έθιμα του λαού μας, στον σύνδεσμό του με τον Άγιο Σπυρίδωνα. Προσπαθήσαμε να τελέσουμε την λιτανεία της Κυριακής των Βαΐων, η οποία είναι ανεξάρτητη της Θείας Λειτουργίας και του προγράμματος ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδος. Και οδηγηθήκαμε στον Εισαγγελέα ωσάν να τελέσαμε έγκλημα. Διασυρθήκαμε από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, γιατί θελήσαμε να κρατήσουμε ζωντανή την παράδοση του νησιού μας, την ευλάβεια του λαού μας στον Άγιο Σπυρίδωνα και μάλιστα με την τέλεση εντός του ναού, κεκλεισμένων των θυρών, μιας λιτανείας σε ανάμνηση διασώσεως του νησιού μας από την πανώλη, λοιμώδη ασθένεια, αντίστοιχη με τον σημερινό κορωνοϊό. Και βέβαια, ενορχηστρωτής όλων αυτών των γεγονότων, άμεσα ή έμμεσα, υπήρξε ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος έδωσε το σύνθημα και έκανε και μετρήσεις πίστεως με τις δηλώσεις του. Ας είναι καλά όμως όλοι. Μας έδωσαν την δυνατότητα να ζήσουμε, κατ’ ελάχιστον βεβαίως, στην καρδιά και στην σκέψη, την σύλληψη του Χριστού και την προσαγωγή του στο συνέδριο, να περάσουμε μια πιο αυθεντική Μεγάλη Εβδομάδα.

-Περιμένατε κάποια δήλωση υποστήριξης από την Iεραρχία; Και πως αναμένεται να προχωρήσει η υπόθεση σας από εδώ και πέρα;

 -Στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος είμαστε ελεύθεροι ο καθένας Μητροπολίτης να διαχειρίζεται τα της Μητροπόλεώς του. Αυτό είναι το Συνοδικό μας σύστημα και η θεολογία της Εκκλησίας μας. Επομένως, δεν θα περίμενα η Ιεραρχία ως Σώμα να υποστηρίξει ή να διαφωνήσει με κάτι που έκανα αναφορικά με τον λαό μου. Αρκετοί Μητροπολίτες βεβαίως και μου τηλεφώνησαν και με στήριξαν στην μικρή αυτή περιπέτεια και τους ευχαριστώ. Έδειξαν το φιλάδελφο, καθώς και την δική τους αγωνία για την κατάσταση. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής, θα περίμενα η Ιεραρχία να εφιστήσει την προσοχή τόσο στην κυβέρνηση όσο και στα ΜΜΕ, με κάθε δυνατό τρόπο και όχι μόνο λεκτικά και τυπικά, για το ζήτημα της Θείας Κοινωνίας, αλλά και της υπεράσπισης του πιστού λαού μας, ο οποίος υφίσταται ένα άνευ προηγουμένου bullying γιατί θέλει να κοινωνά, γιατί θέλει να ανάβει το κερί του στην Εκκλησία,

Όσιος Φώτιος, ὁ διά Χριστόν σαλός ὁ Καρεώτης.

Ἔζησε στά ὅρια μεταξύ τῶν Καρεῶν καί τῆς Μονῆς Κουτλουμουσίου. Γυμνίτης. Περί τήν ὁσφύν αὐτοῦ ἐζωσμένος μέ φυτά, κρατών εἰς τήν χεῖρα του ξύλινο σπαθί, εἰς τήν μέση περασμένο εἰς τήν ζώνη του ἕνα σκεπάρνιον. Ἕχων δέ τό γένιον του κομμένο ἀκανονίστως καί εἰς τήν κόμη ἐφόρει σταφάνια ἀπό λουλούδια. Διαιτόμενος ἐκ τῶν ἀγρίων καρπῶν ἀπό τό περιβόλι τῆς Παναγίας, ἡγουν καστάνα, λεπτόκαρα, βατόμουρα, καρύδια και κορφές ἄγριων φυτῶν. Πάντα ἐκρύβετο. Ἐκοιμήθη ἐν ἔτει 1768.

Ερμηνεία-Άγιον Όρος

Έρχεται η εποχή που δεν θα υπάρχουν ιερείς,οι πόρτες θα είναι κλειδωμένες(π.Κων/νος Σίρμπου)

π.Κωνσταντίνος Σίρμπου* (1905-1975)

 Να προσέχετε,έρχονται δύσκολα χρόνια.Έρχεται η εποχή που δεν θα υπάρχουν ιερείς,οι πόρτες θα είναι κλειδωμένες,τα λουκέτα στις πόρτες θα κλαίνε,αφού δεν θα υπάρχει κάποιος να κάνει Ακολουθίες.Να πηγαίνετε στους ιερείς έστω και με ένα παπούτσι(σ.σ.εννοεί με οποιοδήποτε τρόπο).Όσο τους έχετε κοντά σας(τους ιερείς) εξομολογηθείτε και κοινωνήστε.

Την εποχή εκείνη οι Ουρανοί θα είναι κλειστοί και δεν θα έχετε από που να πάρετε πίστη. Αυτήν που έχετε,αυτήν να κρατήσετε. Να μην υπερηφανεύεστε,να μην ψεύδεστε,να κάνετε το καλό.

Ενα μικρό μέρος,εκεί στο βάθος της καρδιάς σας,παίρνει ζωή κάθε φορά που κάνετε μία καλή πράξη.Χαίρεται.

Εαν όμως δεν κάνετε τίποτα,δεν νηστεύετε,δεν προσεύχεστε,δεν εξομολογείσθε,δεν κάνετε ελεημοσύνη,μικραίνει,μικραίνει...και πάει!

Να προσεύχεστε!Μην αναβάλλετε.Συνέχεια να λέτε αυτά τα λόγια:«Κύριε,εν παντί καιρώ και εν παντί τόπω να είσαι μαζί μου!Κύριε,εν παντί καιρώ και εν παντί τόπω να είσαι μαζί μου!Κύριε,εν παντί καιρώ και εν παντί τόπω να είσαι μαζί μου!» Τότε το κακό θα απομακρυνθεί

* Ο πατέρας Κωνσταντίνος Σίρμπου είναι ένας σύγχρονος μάρτυρας και ομολογητής.Φυλακίστηκε για 12 χρόνια από το κομμουνιστικό καθεστώς για το θάρρος του να ομολογει την Ορθόδοξη πίστη χωρίς να υποχωρήσει ούτε χιλιοστό μπροστά στις απειλές θανάτου.Μέχρι την τελευταία του πνοή το καθεστώς τον παρακολουθούσε στενά.Εκοιμήθη στις 23 Οκτωβρίου 1975.Εγχειρίστηκε για έλκος και πέθανε(με ύποπτο τρόπο)από σηψαιμία.

Μετάφραση-π.Γεώργιος Κονισπολιάτης

πηγή/proskynitis.blogspot

To αδύνατο πένθος στην εποχή του κορονοϊού

Της Κατερίνας Μάτσα

 Τα συστήματα υγείας έχουν καταρρεύσει, δεν υπάρχουν διαθέσιμα κρεβάτια στα νοσοκομεία. Ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται σε καραντίνα. Κανείς δεν επιτρέπεται να μετακινηθεί, να βγει από το σπίτι του, ελλοχεύει ο κίνδυνος της τιμωρίας.

 Και οι νεκροί; Πώς, πού και μέσα σε ποιες συνθήκες θάβονται, ιδιαίτερα όταν είναι μαζικοί οι θάνατοι, όπως για παράδειγμα στη Βόρεια Ιταλία στην αρχή της πανδημίας ή αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ και αλλού; Προκαλεί φρίκη η είδηση που διαβάσαμε  στις εφημερίδες ότι σε νοσοκομεία του Ντιτρόιτ στις αρχές Απρίλη σακούλες με πτώματα ασθενών από κορονοϊό στοιβάζονταν σε άδεια δωμάτια η στο πάρκιν του νοσοκομείου, γιατί δεν υπήρχε άλλος διαθέσιμος χώρος. Στους συγγενείς δεν επιτρέπεται να τα παραλάβουν, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος της μετάδοσης. Κάποιοι μιλούν για κοινούς τάφους…

  Θάβονται λοιπόν αυτοί οι νεκροί χωρίς τις επιθανάτιες τελετές, χωρίς τις τιμές που οφείλουν να αποδίδουν οι ζωντανοί στους νεκρούς τους. Με αυτούς τους όρους οι συγγενείς δεν μπορούν να θρηνήσουν την απώλεια του αγαπημένου προσώπου, δεν μπορούν να επιτελέσουν το πένθος τους. Γνωρίζουμε, όμως ότι το πένθος για τους νεκρούς βρίσκεται στη ρίζα του ανθρώπινου πολιτισμού. Στις παραδοσιακές μάλιστα κοινωνίες η εργασία του πένθους είχε κοινωνικό χαρακτήρα, συμμετείχε η κοινότητα Αυτόν τον κοινωνικό χαρακτήρα τον έχασε στις κοινωνίες της αστικής νεωτερικότητας. Το πένθος έγινε ατομική υπόθεση, στην καλύτερη περίπτωση αφορά το στενό κύκλο των συγγενών. Και αυτός ο αποκλεισμός του νεκρού από τη ζωή των ζωντανών και από τις διαδικασίες του πένθους, αυτή η απώθηση του πένθους δεν είναι παρά ένας δείκτης του βαθμού αποξένωσης των ανθρώπων, μια μορφή κοινωνικής παθολογίας.

 Σήμερα, στις συνθήκες της πανδημίας και της διαρκούς απειλής της μετάδοσης του ιού από το σώμα του νεκρού στους συγγενείς που θα τον θάψουν, η μη-επιτέλεση του πένθους είναι άνωθεν επιβαλλόμενη, από τις Αρχές, υγειονομικές και πολιτικές. Κανείς δεν δικαιούται να την παραβεί, όσο και αν διαμαρτύρεται. Οι νεκροί παίρνουν μαζικά το δρόμο προς το μοναχικό ταξίδι της ταφής τους και, ίσως, όταν τελειώσει η επιδημία, οι στενοί συγγενείς λάβουν ένα μήνυμα με την τοποθεσία και την ημερομηνία ενταφιασμού.

 Έτσι το αδύνατο πένθος των νεκρών του κορονοϊού στην δυστοπική εποχή μας της αστικής παρακμής αποτελεί, ίσως ένα από τους πιο σημαντικούς παράγοντες σοβαρού ψυχικού τραυματισμού, που τα αποτελέσματά του θα εκδηλωθούν στην πορεία.
Άραγε, αυτοί οι νεκροί θα χαθούν σε μια κρύπτη του σημερινού πολιτισμού της παρακμής, στοιχειώνοντας τους ζωντανούς;
Ο νους μας ας πάει, για μια στιγμή στα λόγια του Χορού στην Αντιγόνη του Σοφοκλή (στίχοι 1251-1252)
Δεν ξέρω αν από τη μάταιη μεγάλη βοή
είναι πιο βαριά η μεγάλη σιγή

πηγή

Πάσχα μισό μίλι κάτω από τη γη!

 Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου ο ομολογητής 

"Τίποτα δεν εμπόδιζε τους κρατούμενους [στις φυλακές] να αγαπούν τον Χριστό, την Εκκλησία τους, τη χώρα και τον λαό τους... Δάκρυα χαράς ανέβλυζαν από τα βάθη της καρδιάς των αιχμαλώτων, όποτε ήταν σε θέση να γιορτάσουν τις μεγάλες εορτές, ιδίως το Πάσχα [...]. Το 1954 γιόρτασαν το Πάσχα στο ορυχείο της Μπάια Σπρίε, μισό μίλι κάτω από τη γη. Αυτό ήταν το πιο δυνατό Πάσχα που έζησε ποτέ ο π. Ιουστίνος και το γιόρτασε μαζί με 100 άλλους αιχμαλώτους. Αφηγείται ο ίδιος: ΄Πώς μπορούσαμε να γιορτάσουμε το Πάσχα;

Παίρναμε όλα τα μεταλλικά εξαρτήματα από τις μηχανές θραύσης βράχων και τα προσαρμόζαμε πάνω σ΄ ένα σχοινί. Ύστερα τα χτυπούσαμε με ένα μεταλλικό ραβδί, από τη μια άκρη του σχοινιού ώς την άλλη. Έκαναν ένα θαυμάσιο ήχο, αναγγέλλοντας έτσι την έναρξη της Ακολουθίας. Ήταν η στιγμή που μπαίναμε στον αναβατήρα και κατεβαίναμε στον χώρο όπου είχε στηθεί ένα πρόχειρο ιερό και σταυροί κατασκευασμένοι από δοκάρια. Ήταν εκείνη η στιγμή, που αισθανόμασταν να μας κόβεται η ανάσα, μ΄ έναν τρόπο βαθύ, πνευματικό. Εμείς οι ιερείς ψάλλαμε όλα όσα γνωρίζαμε, δυνατά και εκ βάθους καρδίας, ρισκάροντας τα πάντα. Ήμασταν κατά κάποιον τρόπο εκστατικοί, έξω από τον εαυτό μας. Όμως κανείς δεν είχε φόβο. Όλοι ήμασταν ομόφρονες:Ή τώρα ή ποτέ! Οι φοβισμένοι φρουροί κρύφτηκαν αλλά δεν τόλμησαν να καλέσουν την ασφάλεια.Λέξη δεν έβγαλαν

Μπήκαμε στον αναβατήρα ψάλλοντας το ''Χριστός ανέστη''! Ύστερα ακούσαμε την επόμενη βάρδια εργασίας να κατεβαίνει από το ισόγειο επίπεδο.Μπορούσαμε να ακούσουμε τις ψαλμωδίες τους στα βάθη του ορυχείου[...] Μετά από αυτά τους άφησαν κλειδωμένους στα κελιά τους για δύο ημέρες...

Από το βιβλίο: Γέρων Ιουστίνος Πίρβου «Ζωή Θυσιαζόμενης Αγάπης»Εκδ.ΑΘΩΣ,ΣΕΛ.77

Μόλις ανοίξουν λοιπόν οι ναοί,σβήσε την τηλεόραση και κατευθύνσου εκεί που βρίσκεται η αληθινή βάση σου…

Ελευθέριος Ανδρώνης

Η νέα τάξη πραγμάτων, φαίνεται πως ,με πρόσχημα την επικινδυνότητα της πανδημίας, ξεκίνησε να προλογίζει και να διακηρύττει μια νέα μορφή κοινωνίας. Την κοινωνία των αποστάσεων.

Ο κίνδυνος των αποστάσεων μεταξύ ανθρώπων

Διάφοροι ειδικοί ή «ειδικοί», επιστήμονες και μη, μιλούν συνεχώς στα κανάλια υποστηρίζοντας πως τους επόμενους μήνες θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αποστάσεις.
Όμως πάνω στο σενάριο ενός τέτοιου τρόπου ζωής, θα πρέπει να θέσουμε κάποιους προβληματισμούς.
Η αξιοθαύμαστη σοφία, η οποία βρίσκεται διάχυτη μέσα στον ανεκτίμητης αξίας θησαυρό που ονομάζεται Ελληνική γλώσσα, όρισε πως η λέξη που σημαίνει «συνάνθρωπος», θα ταυτιστεί και θα ενωθεί με τη λέξη «κοντά».
Ποια είναι αυτή η λέξη;Πλησίον. Κοντά. Ο πλησίον. Ο συνάνθρωπος.
Ο κοντινός μας άνθρωπος. Αυτός που βρίσκεται κοντά μας ή και αυτός που φέρνουμε εμείς κοντά μας, με τη δική μας προσπάθεια.
Ο εγγύς μας άνθρωπος, με τη μεταφορική έννοια, αλλά και με την κυριολεκτική.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η λέξη «πλησίον» (μια αγαπημένη λέξη του Ευαγγελικού πνεύματος), συγχέει σκόπιμα την έννοια της μικρής απόστασης, με την έννοια του συνανθρώπου μας.
 Οι μεγάλες αποστάσεις, οι αποστασιοποιήσεις, δεν βοηθούν στην πρόοδο της αγάπης μεταξύ συνανθρώπων. Η μακρόχρονη αποξένωση από τα «κοινά», είναι πιθανό να γεννήσει ψυχρότητα και αδιαφορία στην καρδιά.

 Ασφαλώς και δεν είναι η ίδια η εγγύτητα μεταξύ ανθρώπων, αυτή που θα γεννήσει την εκτίμηση, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Η προαίρεση των

Αυτό το «κάτι» πού ἀνοίγει καί ἀποκαλύπτει τό μυστήριο του Θεού

«Κύριε, ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου ὑπό τῶν παρανόμων, προῆλθες ἐκ τοῦ μνήματος, καθώς ἐτέχθης ἐκ τῆς Θεοτόκου∙ οὐκ ἔγνωσαν πῶς ἐσαρκώθης, οἱ ἀσώματοί σου Ἄγγελοι∙ οὐκ ἤσθοντο πότε ἀνέστης, οἱ φυλάσσοντές σε στρατιῶται∙ ἀμφότερα γάρ ἐσφράγισται τοῖς ἐρευνῶσι∙ πεφανέρωται δέ τά θαύματα, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τό μυστήριον∙ ὅ ἀνυμνοῦσιν, ἀπόδος ἡμῖν ἀγαλλίασιν, καί τό μέγα ἔλεος» (Στιχηρόν ἀναστασίμων αἴνων, ἦχος πλ. α΄).

(Κύριε, ἐνῶ ἦταν σφραγισμένος ὁ τάφος ἀπό τούς παράνομους, βγῆκες ἔξω ἀπό τό μνῆμα, ὅπως γεννήθηκες ἀπό τή Θεοτόκο. Δεν γνώρισαν πῶς σαρκώθηκες οἱ ἀσώματοί σου Ἄγγελοι. Δέν πῆραν εἴδηση πότε ἀναστήθηκες οἱ στρατιῶτες πού σέ φύλαγαν. Διότι καί τά δύο αὐτά εἶναι σφραγισμένα γι’ αὐτούς πού τά ἐρευνοῦν (μέ τή λογική τους). Ἔχουν ὅμως φανερωθεῖ τά θαύματα σ’ αὐτούς πού προσκυνοῦν μέ πίστη τό μυστήριο. Δῶσε (καί) σ’ ἐμᾶς πού ὑμνολογοῦμε τό μυστήριο αὐτό ἀγαλλίαση καί τό μέγα ἔλεος).

  Θέτει σέ εὐθεῖα γραμμή ὁ ἄγιος ὑμνογράφος τό μυστήριο τῆς γέννησης τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί τό μυστήριο τῆς ἐξόδου Του ἀπό τό μνῆμα στό ὁποῖο εἶχε ταφεῖ. Κανείς ἄνθρωπος, ἀλλ΄ οὔτε καί ἄγγελοι δέν ἦσαν γνῶστες τῶν βουλῶν τοῦ Θεοῦ στά προκείμενα γεγονότα∙ καί ἡ ὑπερφυής Γέννηση τοῦ Κυρίου καί ἡ Ἀνάστασή Του παρέμεναν κλεισμένα γιά ὅλη τήν Κτίση, γιατί ἐκεῖ εἴχαμε ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ - βρισκόμαστε μπρός στό μυστήριο τῆς παντοδύναμης παρουσίας Του. Κι αὐτό ὄχι μόνον βεβαίως τότε πού ἦλθε ὁ Κύριος∙ καί μετέπειτα καί ὅσο θά ὑπάρχει κόσμος καί δημιουργία μέ τή μορφή πού ξέρουμε, τά σωτηριώδη αὐτά γεγονότα θά παραμένουν ἑρμητικά κλειστά γιά κάθε λογικό ὄν πού νομίζει ὅτι μπορεῖ νά ἐρευνήσει μέ τίς δικές του δυνάμεις τή δράση τοῦ Θεοῦ - ἀκόμη καί γιά τούς ἀγγέλους! Ποτέ μέ ἄλλα λόγια κτιστή λογική φύση, ὅσο προικισμένη κι ἄν εἶναι, δέν μπορεῖ νά εἰσέλθει στά ἄδυτα τῆς σκέψης τοῦ Θεοῦ. Αὐτά συνιστοῦν προσόν μόνον τῶν τριῶν θείων ὑποστάσεων, πού σημαίνει ὅτι ὁ Θεός κρατάει «μυστικά» ἀκόμη καί ἀπό τούς ἁγίους Του ἀγγέλους. Τό ὁμολογεῖ μέ ἀπόλυτο δέος ὁ ἀπόστολος Παῦλος σέ κάποιο σημεῖο τῶν ἐπιστολῶν του: «τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» 

 Ἀλλά ἄν ὄντως οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ ἀνήκουν μόνον σ’ Αὐτόν καί τό μυστήριο τῆς ἐνέργειάς Του εἶναι κλεισμένο γιά ὅλα τά λογικά ὄντα στίς ἐρευνητικές τους προσπάθειες, ὑπάρχει «κάτι» πού ἀνοίγει καί ἀποκαλύπτει τό μυστήριο∙ γιατί εἶναι αὐτό πού «συγκινεῖ» τόν Κύριο καί Τόν συντονίζει μέ τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Κι αὐτό τό κάτι εἶναι ἡ πίστη τους σ’ Ἐκεῖνον. 
 Ἡ πίστη ὄχι ὡς ἁπλή παραδοχή τῆς ὕπαρξής Του – αὐτό τό ἔχουν καί οἱ δαίμονες! - ἀλλά ἡ πίστη ὡς κίνηση ἐμπιστοσύνης πρός Αὐτόν καί τίς ἐνέργειές Του, ἔστω κι ἄν φαίνονται ὅτι καταλύουν αὐτές τή λογική καί τίς αἰσθήσεις στήν «κανονική» λειτουργία τους∙ ἡ πίστη στήν ὁποία μᾶς καλεῖ πάντοτε ἡ Ἐκκλησία μας μέ τό «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

 «Πεφανέρωται δέ τά θαύματα τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τό μυστήριον».
 Γι’ αὐτό καί μπορεῖ νά ὑπάρχουν ἄνθρωποι μέ ἐξαιρετικά μεγάλο νοητικό πηλίκο, μέ τρομερές γνώσεις καί δυνατότητες, κι ὅμως νά μήν κατανοοῦν τίποτε ἀπό τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ - τά πάντα τά ὑποτάσσουν στίς δικές τους ἱκανότητες. 
 Κι ὑπάρχουν ἄλλοι, ἁπλοί ἐντελῶς ἄνθρωποι, ἄντρες καί γυναῖκες καί παιδιά, πού ἡ καρδιά τους λειτουργεῖ μέ τήν ἁπλότητα πού ζητάει ὁ Θεός, ἔχουν δηλαδή τήν ἐμπιστοσύνη ἑνός παιδιοῦ πρός τήν αὐθεντία τοῦ πατέρα του, ὁπότε σ’ αὐτούς Ἐκεῖνος ἀποκαλύπτεται καί φανερώνει τά μυστήριά Του. 
 «Ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπό σοφῶν καί συνετῶν, καί ἀπεκάλυψας αὐτά νηπίοις». Καί λίγο παρακάτω: «Οὐδείς ἐπιγινώσκει τόν υἱόν εἰ μή ὁ πατήρ, οὐδέ τόν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μή ὁ υἱός καί ᾧ ἐάν βούληται ὁ υἱός ἀποκαλύψαι». 
 Αὐτήν τήν πίστη, λέει ὁ ὑμνογράφος, ἔχουμε κι ἐμεῖς οἱ πιστοί πού ἀνυμνοῦμε τό μυστήριο, γι’ αὐτό καί παρακαλεῖ καί περιμένει νά δώσει ὁ Κύριος ὅ,τι ἐπακολουθεῖ στήν πίστη αὐτή: ἡ χαρά καί ἡ ἀγαλλίαση καί τό μέγα ἔλεος Ἐκείνου.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης