Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Jacob Matham-Πλεονεξία
ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν, γιατί ἡ πλεονεξία εἶναι ἁμάρτημα καί μάλιστα θανάσιμο, μεγαλύτερο καί ἀπό τήν πορνεία. Μέ τήν κοινή λογική τους, τό νά συγκεντρώνουν πλοῦτο μέ τόν ἱδρώτα τους, χωρίς νά ἀδικοῦν, καί νά τόν χρησιμοποιοῦν γιά τήν οἰκογένειά τους, δέν εἶναι κάτι κακό. Ἐνεργοῦν σάν καλοί καί νόμιμοι πολίτες, ἀλλά καί σάν καλοί χριστιανοί! Περιμένουν μάλιστα καί τόν δημόσιο ἔπαινο καί τήν προβολή τους πρός παραδειγματισμό τοῦ λαοῦ!
Ὅλα αὐτά προφανῶς δέν εἶναι χριστιανικά. Ἡ πλεονεξία, δηλαδή ἡ ἀδιάκοπη προσπάθεια γιά συγκέντρωση ὅσο γίνεται περισσότερου πλούτου, δέν εἶναι ἀξιέπαινη πράξη. Πρόκειται γιά ἠθική ἀσθένεια καί εἰδωλολατρία. Τό γεγονός ὅτι γίνεται σκοπός τῆς ζωῆς, συνήθως μοναδικός, φανερώνει ὅτι ὁ πλεονέκτης εἶναι πολύ μακριά ἀπό τό Θεό. Δέν ἔχει πνευματικό προσανατολισμό καί θεωρεῖ τόν αὐξανόμενο πλοῦτο στήριγμα στή ζωή, ἀδιαφορώντας γιά τό τί γίνεται γύρω του μέ τούς φτωχούς καί ἀνήμπορους. Στήν πραγματικότητα εἶναι εἰδωλολάτρης.
Οἱ πλεονέκτες μένουν αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τό πάθος μέχρι τήν τελευταία μέρα τῆς ζωῆς τους. Δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀρνοῦνται κάθε ἀναθεώρηση τῶν ἐπιλογῶν τους.
Ὑπάρχει ὡστόσο καί τό φάρμακο γιά ἐκεῖνον, πού θέλει νά θεραπευθεῖ. Πρόκειται γιά πνευματικό φάρμακο, πού μπορεῖ νά θεραπεύσει τήν ψυχή. Πρέπει λοιπόν ὁ πλεονέκτης νά στρέψει τήν καρδιά του στό Θεό καί νά θεωρεῖ ὅτι τά ἀγαθά του ἀνήκουν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού σημαίνει ὅτι πρέπει νά τά μοιράζει στούς ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκη. Δέν ἐννοοῦμε ὅτι πρέπει ὁ ἴδιος νά ὁδηγηθεῖ στή στέρηση, ἀλλά νά ἐλευθερώσει τήν ψυχή του ἀπό τό φοβερό πάθος.
Ἴσως κάποιος διερωτηθεῖ τί πρέπει νά γίνεται πρῶτα. Ἡ στροφή πρός τό Θεό ἤ ὁ διασκορπισμός τοῦ πλούτου; Λογικό εἶναι νά ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος πρῶτα τό Θεό καί τό δεύτερο θά ἔρθει μόνο του, χωρίς νά ἀποκλείεται καί ἡ περίπτωση νά δείξει πρῶτα ἔμπρακτη ἀγάπη στούς ἀδελφούς μέ τήν ἐλεημοσύνη του καί νά ἀκολουθήσει ἡ μεγάλη ἀγάπη πρός τό Θεό.
Ὁ συνειδητός καί ἀγωνιζόμενος χριστιανός καταπολεμεῖ τό πάθος τῆς πλεονεξίας μέ τήν ἀρετή τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, χωρίς δισταγμούς καί πολλές σκέψεις. Ἡ ἀλήθεια αὐτή ἠχεῖ παράξενα στά αὐτιά τῶν συμβιβασμένων μέ τόν κόσμο χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἐπιλέγουν τήν προσφορά καί τήν ἐλεημοσύνη. Καί ἔχουν πολλά «ἐπιχειρήματα»γιά τήν τακτική τους αὐτή, τά ὁποῖα θεμελιώνονται στήν ἐσφαλμένη τους πεποίθηση ὅτι τό κράτος πρέπει νά εἶναι κοινωνικό καί νά καλύπτει ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἴδιοι εἶναι πρόθυμοι στίς μεγάλες γιορτές νά δίνουν μερικά ψιχία ἀπό τό τραπέζι τους στούς πεινασμένους ἀδελφούς…
Ὅλα αὐτά προφανῶς δέν εἶναι χριστιανικά. Ἡ πλεονεξία, δηλαδή ἡ ἀδιάκοπη προσπάθεια γιά συγκέντρωση ὅσο γίνεται περισσότερου πλούτου, δέν εἶναι ἀξιέπαινη πράξη. Πρόκειται γιά ἠθική ἀσθένεια καί εἰδωλολατρία. Τό γεγονός ὅτι γίνεται σκοπός τῆς ζωῆς, συνήθως μοναδικός, φανερώνει ὅτι ὁ πλεονέκτης εἶναι πολύ μακριά ἀπό τό Θεό. Δέν ἔχει πνευματικό προσανατολισμό καί θεωρεῖ τόν αὐξανόμενο πλοῦτο στήριγμα στή ζωή, ἀδιαφορώντας γιά τό τί γίνεται γύρω του μέ τούς φτωχούς καί ἀνήμπορους. Στήν πραγματικότητα εἶναι εἰδωλολάτρης.
Οἱ πλεονέκτες μένουν αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τό πάθος μέχρι τήν τελευταία μέρα τῆς ζωῆς τους. Δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀρνοῦνται κάθε ἀναθεώρηση τῶν ἐπιλογῶν τους.
Ὑπάρχει ὡστόσο καί τό φάρμακο γιά ἐκεῖνον, πού θέλει νά θεραπευθεῖ. Πρόκειται γιά πνευματικό φάρμακο, πού μπορεῖ νά θεραπεύσει τήν ψυχή. Πρέπει λοιπόν ὁ πλεονέκτης νά στρέψει τήν καρδιά του στό Θεό καί νά θεωρεῖ ὅτι τά ἀγαθά του ἀνήκουν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού σημαίνει ὅτι πρέπει νά τά μοιράζει στούς ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκη. Δέν ἐννοοῦμε ὅτι πρέπει ὁ ἴδιος νά ὁδηγηθεῖ στή στέρηση, ἀλλά νά ἐλευθερώσει τήν ψυχή του ἀπό τό φοβερό πάθος.
Ἴσως κάποιος διερωτηθεῖ τί πρέπει νά γίνεται πρῶτα. Ἡ στροφή πρός τό Θεό ἤ ὁ διασκορπισμός τοῦ πλούτου; Λογικό εἶναι νά ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος πρῶτα τό Θεό καί τό δεύτερο θά ἔρθει μόνο του, χωρίς νά ἀποκλείεται καί ἡ περίπτωση νά δείξει πρῶτα ἔμπρακτη ἀγάπη στούς ἀδελφούς μέ τήν ἐλεημοσύνη του καί νά ἀκολουθήσει ἡ μεγάλη ἀγάπη πρός τό Θεό.
Ὁ συνειδητός καί ἀγωνιζόμενος χριστιανός καταπολεμεῖ τό πάθος τῆς πλεονεξίας μέ τήν ἀρετή τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, χωρίς δισταγμούς καί πολλές σκέψεις. Ἡ ἀλήθεια αὐτή ἠχεῖ παράξενα στά αὐτιά τῶν συμβιβασμένων μέ τόν κόσμο χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἐπιλέγουν τήν προσφορά καί τήν ἐλεημοσύνη. Καί ἔχουν πολλά «ἐπιχειρήματα»γιά τήν τακτική τους αὐτή, τά ὁποῖα θεμελιώνονται στήν ἐσφαλμένη τους πεποίθηση ὅτι τό κράτος πρέπει νά εἶναι κοινωνικό καί νά καλύπτει ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἴδιοι εἶναι πρόθυμοι στίς μεγάλες γιορτές νά δίνουν μερικά ψιχία ἀπό τό τραπέζι τους στούς πεινασμένους ἀδελφούς…
Ορθόδοξος Τύπος,25/07/2014
