Η ερώτηση του Χριστού «πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών»(Λκ 18,8) φαίνεται να γίνεται όλο και πιο βασανιστική. Την απάντηση μας την έδωσε ο ίδιος, όταν μας είπε ότι η Εκκλησία δε θα νικηθεί από το διάβολο, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μέχρι το τέλος του κόσμου θα υπάρχουν κληρικοί και λαϊκοί οι οποίοι θα κρατήσουν άσβεστο το καντήλι της πίστεως.
«…και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν και πύλαι αδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ 16,18)
«…και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν και πύλαι αδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ 16,18)
Ναι ο Χριστός έχτισε την Εκκλησία πάνω στην πέτρα της πίστεως γιατί αυτός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος κι αυτή είναι η Εκκλησία θα αντέξει μέχρι το τέλος των αιώνων(όπως ερμηνεύουν οι Αγ. Πατέρες αυτή η Εκκλησία είναι η μία Αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία η οποία διατήρησε αναλλοίωτη τη διδασκαλία του Χριστού).
Ο Χριστός δε ρώτησε αν κατά τη Δευτέρα παρουσία Του θα βρει παρθένες στη γη, ούτε αν θα βρει νηστευτές, αλλά ρώτησε αν θα βρει πίστη….
Επειδή χωρίς αληθινή πίστη οι παρθένες μπορεί να είναι μωρές όπως αυτές του Ευαγγελίου ενώ οι νηστευτές σαν τους υποκριτές τους οποίους ο Κύριος τόσες φορές επίπληξε.
Ο Χριστός δε ρώτησε αν κατά τη Δευτέρα παρουσία Του θα βρει παρθένες στη γη, ούτε αν θα βρει νηστευτές, αλλά ρώτησε αν θα βρει πίστη….
Επειδή χωρίς αληθινή πίστη οι παρθένες μπορεί να είναι μωρές όπως αυτές του Ευαγγελίου ενώ οι νηστευτές σαν τους υποκριτές τους οποίους ο Κύριος τόσες φορές επίπληξε.
Κάποιοι άνθρωποι αφού έζησαν για χρόνια στην αμαρτία η κάποιοι νέοι που σιχάθηκαν την αμαρτία έστω κι αν «επιδόθηκαν» σ’ αυτήν για λίγο καιρό, αισθάνονται την ανάγκη μιας αλλαγής στη ζωή τους. Μόνο που είναι πολύ δύσκολο ν’ αλλάξει … Επειδή το πνεύμα αυτού του κόσμου τους πιέζει αφόρητα. Η όποια αλλαγή στη ζωή πρέπει ν’ αρχίσει με την απόκτηση πίστεως και την ενίσχυση αυτής. Χωρίς πίστη θα μπορούσαμε να σταματήσουμε τις σαρκικές αμαρτίες. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι η αμαρτία της απιστίας είναι μεγαλύτερη από τα σαρκικά αμαρτήματα. Κι αυτή θα έπρεπε ν’ απαρνηθούμε πρώτα.
Αλλά δεν είναι εύκολο να πιστέψεις στο Θεό, ν’ αφεθείς στην καθοδήγηση της Εκκλησίας. Είναι σαν μια πτώση στο κενό, είναι ένας εσωτερικός σεισμός. Τα πάντα καταρρέουν. Αλλά εμφανίζεται κάτι νέο. Κάτι το οποίο σου δίνει δύναμη να παλέψεις μ’ ολόκληρο τον κόσμο. Για την ακρίβεια, κάτι το οποίο σου δίνει δύναμη να νικήσεις το πνεύμα, τι συνήθεια και τις αμαρτίες του κόσμου τούτου. Πιστέψτε! Χωρίς την πίστη μάταια αγωνίζεσθε να γίνετε πιο καλοί, όμορφοι, πιο ενάρετοι. Μάταια προσπαθείτε ν’ απαλλαγείτε από τις αμαρτίες. Οι ψυχές σας είναι πολύ ευαίσθητες για να μπορέσουν να τραφούν μόνο με απαγορεύσεις. Οι ψυχές σας πρώτα απ’ όλα έχουν ανάγκη το Θεό….
Ναι, το Θεό, του οποίου του αφήνουμε τόσο λίγο χώρο στην ψυχή μας. Να πιστέψουμε στο Θεό, και όλα θ’ αλλάξουν, όλα θα είναι ευλογημένα.
Για κάποιους ο δρόμος αυτός θα είναι πιο εύκολος, για άλλους πιο δύσκολος με πτώσεις αλλά για όλους όσους διαλέγουν με ειλικρίνεια είναι ο δρόμος της πληρώσεως.
Δυστυχώς κάνουμε κι εμείς όπως οι αμερικάνοι: μερικοί πάμε στην Εκκλησία για να έχουμε «ειρήνη μέσα μας» άλλοι «για το καλό» και ελάχιστοι για να συναντηθούμε με το Χριστό … Ναι ο Θεός είναι παντού (χωρίς όμως να ταυτίζεται με τη δημιουργία Του, όπως πιστεύουν οι Πανθεϊστές) αλλά μας περιμένει στην Εκκλησία επειδή εκεί είναι το σπίτι Του. Να μην προσπαθούμε να επινοήσουμε μια προσωπική πίστη, αλλά να τη δεχτούμε όπως Εκείνος μας την παρέδωσε, ως κεφαλή της Εκκλησίας.
Από το βιβλίο του Danion Vasile΄Αμαρτίες νέες, αμαρτίες παλιές΄
