Ο πόνος ως απαραίτητο στοιχείο της μετάνοιας

  Ἕ­νας νέ­ος δέ­θη­κε καρ­δια­κὰ ἀ­πὸ τὸν ἐ­ρῶ­τα καὶ τὰ δε­σμὰ μί­ας πόρ­νης. Ἀ­φοῦ ἐ­λέγ­χθη­κε πο­λὺ γι' αὐ­τὸ ἀ­πὸ πολ­λούς, ἀ­πε­φά­σι­σε νὰ σπά­ση τὰ δε­σμὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μὲ μί­α γε­νι­κὴ καὶ κα­θο­λι­κὴ ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι ὅ­λων του τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν. Συγ­κεν­τρώ­νον­τας λοι­πὸν τὸ πλῆ­θος τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν τοῦ τὶς ἔ­γρα­ψε σὲ ἕ­να χαρ­τί. Στὴν ἐ­ξέ­τα­σι ὅ­μως τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν του, δὲν εἶ­χε καὶ τὸν ἀ­πα­ραί­τη­το πό­νο καὶ τὴ συν­τρι­βὴ στὴν καρ­διά του, ὅ­πως πρέ­πει νὰ κά­νουν ἐ­κεῖ­νοι ποὺ ἑ­τοι­μά­ζον­ται νὰ ἐ­ξο­μο­λο­γη­θοῦν, ἀλ­λὰ τό­σο πο­λὺ λί­γο πό­νο εἶ­χε, ποὺ πη­γαί­νον­τας γιὰ νὰ ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ, στὸ δρό­μο πέ­ρα­σε πά­λι ἀ­πὸ τὴν πόρ­τα τοῦ σπι­τιοῦ τῆς πόρ­νης ἐ­κεί­νης, καὶ ἀ­πο­φά­σι­σε πά­λι νὰ πέ­ση στὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ νὰ προ­σθέ­ση καὶ μί­α νέ­α, μὲ τὴν ἐλ­πί­δα ὅ­τι θὰ ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ ὅ­λες τὶς ἁ­μαρ­τί­ες του. 

 Ἀλ­λὰ τί ἀ­κο­λού­θη­σε; ὅ­πως βρι­σκό­ταν πά­νω σ' ἐ­κεῖ­νο τὸν πο­νη­ρὸ λο­γι­σμό, ἔ­φθα­σε καὶ ἄλ­λος νέ­ος συ­νε­ρα­στής, ὁ ὁ­ποῖ­ος βλέ­πον­τας τὸν ἐ­κεῖ, θύ­μω­σε καὶ κτυ­πών­τας τὸν μό­νο μὲ μί­α πλη­γὴ τὸν σκό­τω­σε. Παίρ­νον­τας κα­τό­πιν οἱ ἄν­θρω­ποι τὸ λεί­ψα­νό του γιὰ νὰ τὸ ἐν­τα­φιά­σουν, βρῆ­καν πά­νω του τὸ χαρ­τὶ στὸ ὁ­ποῖ­ο εἶ­χε γραμ­μέ­νες τὶς ἁ­μαρ­τί­ες του γιὰ νὰ τὶς ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῆ.

Τί ἐ­λε­ει­νὸς θά­να­τος! Τί ἐλ­πί­δες ψεύ­τι­κες! λο­γι­σμὸς πλα­νε­μέ­νος τοῦ δυ­στυ­χι­σμέ­νου αὐ­τοῦ νέ­ου!

Πό­σοι ἄν­θρω­ποι μᾶλ­λον πό­σοι χρι­στια­νοὶ ξε­κι­νοῦν νὰ ἐ­ξο­μο­λο­γη­θοῦν τὶς ἁ­μαρ­τί­ες τους καὶ πη­γαί­νουν στὸν Πνευ­μα­τι­κό τους χω­ρὶς νὰ ἔ­χη γί­νει προ­η­γου­μέ­νως κά­ποι­α προ­ε­τοι­μα­σί­α; ἀλ­λὰ τὸ βα­σι­κώ­τε­ρο, χω­ρὶς νὰ ὑ­πάρ­χη ἡ συ­ναί­σθη­σι ὅ­τι λυ­πή­σα­με τὸν Θε­ὸ μὲ αὐ­τὰ ποὺ κά­να­με; Καὶ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῆς κα­τα­στά­σε­ως αὐ­τῆς εἶ­ναι πολ­λοὶ λε­γό­με­νοι χρι­στια­νοὶ ποὺ ἐ­νῶ συ­χνὰ ἐ­πι­σκέ­πτον­ται τὸν Πνευ­μα­τι­κό τους καὶ ἐν­νο­εῖ­ται ἐ­ξο­μο­λο­γοῦν­ται, βλέ­πει κά­νεις νὰ φθά­νουν στὰ δι­α­ζύ­για ἡ καὶ νὰ ἀ­πο­μα­κρύ­νων­ται ἐν­τε­λῶς ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α. Ποι­ὸς εἶ­ναι ὁ λό­γος;

Ἂν ἡ σω­τη­ρί­α μᾶς ἐ­ξαρ­τό­ταν μό­νον ἀ­πὸ μί­α ἄ­τυ­πη ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι χω­ρὶς συ­ναί­σθη­σι τοῦ τί γί­νε­ται, τό­τε καὶ οἱ πιὸ ἀ­ναί­σχυν­τοι καὶ ἀ­δι­άν­τρο­ποι ἁ­μαρ­τω­λοί, ποὺ καυ­χῶν­ται γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες τους καὶ τὶς δι­ή­γουν­ται στὶς φι­λι­κές τους συν­τρο­φι­ὲς σὰν κά­ποι­ο παι­γνί­δι, ἐ­κεῖ­νοι θὰ ἦ­ταν προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι γιὰ τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι καλ­λί­τε­ρα ἀ­πὸ ὅ­λους. Για­τί αὐ­τοὶ χω­ρὶς ντρο­πὴ ἐ­ξο­μο­λο­γοῦν­ται ὅ­λες τους τὶς ἁ­μαρ­τί­ες. ὁ­πό­τε ἡ ἐ­ξο­μο­λό­γη­σις θὰ ἦ­ταν μί­α ὑ­πό­θε­σις ποὺ τε­λει­ώ­νει ὅ­λη στὸ στό­μα, θὰ ἦ­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο ἕ­να ξε­φόρ­τω­μα τῆς θε­λή­σε­ως καὶ ὄ­χι τῆς καρ­διᾶς. Ἀλ­λὰ δὲν εἶ­ναι αὐ­τὴ ἡ ἀ­λή­θεια. Δι­ό­τι ἐ­ξο­μο­λό­γη­σις κα­νο­νι­κὰ εἶ­ναι ἡ ἀ­πο­μά­κρυν­σις τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ ἡ ἐ­πι­στρο­φὴ του πά­λι στὸν Θε­ό.

Ἡ ἐ­ξο­μο­λό­γη­σις πρέ­πει νὰ ἔ­χη πό­νο

Γι' αὐ­τὸ ἂν καὶ αὐ­τὴ ἡ ἐ­ξω­τε­ρι­κὴ φα­νέ­ρω­σις τῆς ἁ­μαρ­τί­ας μὲ τὸ στό­μα εἶ­ναι ὑ­πο­χρε­ω­τι­κή, γιὰ νὰ τὴν ἀ­κού­ση ὁ Πνευ­μα­τι­κός, νὰ τὴν δι­όρ­θω­ση καὶ νὰ τὴν συγ­χω­ρή­ση, ὅ­μως δὲν εἶ­ναι ἀρ­κε­τή, ἀλ­λὰ χρει­ά­ζε­ται ἀ­κό­μη καὶ ἕ­νας ἐ­σω­τε­ρι­κὸς πό­νος τῆς καρ­διᾶς. ὁ πό­νος αὐ­τὸς πρέ­πει νὰ ἔ­χη τὰ ἑ­ξῆς χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: α) νὰ εἶ­ναι δυ­να­τός, β') νὰ εἶ­ναι τέ­λει­ος γ') νὰ εἶ­ναι ὑ­περ­φυ­σι­κὸς καὶ δ) νὰ εἶ­ναι παν­το­τι­νός.

Γι' αὐ­τὸ καὶ στὴν δι­κή μας ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι ἐ­ὰν ἀ­που­σιά­ζη τὸ ἕ­να ἀ­πὸ αὐ­τὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του πό­νου, ἡ ἐ­ξο­μο­λό­γη­σίς μας θὰ εἶ­ναι σὰν τὴν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι τοῦ Ἰ­ού­δα. Για­τί καὶ ἡ με­τά­νοι­ά του ἦ­ταν μὲ τὸ στό­μα καὶ ὄ­χι μὲ τὴν καρ­διά.

Ἐ­πει­δὴ ὅ­μως αὐ­τὰ τὰ χα­ρα­κη­ρι­στι­κὰ τοῦ καρ­δια­κοῦ πό­νου εἶ­­ναι τό­σο ἀ­πα­ραί­τη­τα, ὅ­σο ἀ­πα­ραί­τη­το ε­ἶ­ναι τὸ νὰ δε­χθοῦ­με ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ τὴν συγ­χώ­ρε­σι τῶν ἁ­μαρ­τη­μά­των μας, γι' αὐ­τό, πρέ­πει ἐ­δῶ νὰ τὰ δοῦ­με πιὸ ἀ­να­λυ­τι­κά.

Δεν μπορούν να ανεχτούν την καθαρότητα και την λαμπρότητα της Ορθόδοξης πίστης όπως τα άρρωστα μάτια δεν μπορούν να υποφέρουν το φως του ηλίου...

 «Το γεγονός, ότι κάποιοι Χριστιανοί δεν μπορούν να κατανοήσουν την Ορθόδοξη πίστη μας και τα μυστήριά της, φανερώνει πως ο νους και η καρδιά τέτοιων ανθρώπων έχουν εμπάθεια και δεν μπορούν να ανεχτούν την καθαρότητα και την λαμπρότητά της, όπως τα άρρωστα μάτια δεν μπορούν να υποφέρουν το φως του ηλίου. Το ουράνιο θησαυρό της πίστης μπορούν να καταλάβουν, μόνο οι καρδιές εκείνων, που αποδεσμεύουν το νου και τα αισθήματά τους, από κοσμικές επιθυμίες»

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

" ΡΗΓΑΣ – ΣΟΛΩΜΟΣ. ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".

Το Αρχείο της ΕΡΤ Α.Ε, με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας Ποίησης που καθιερώθηκε στη χώρα μας το 1998 ύστερα από πρωτοβουλία της Εταιρείας Συγγραφέων, παρουσιάζει μια εκπομπή εκείνης της χρονιάς που συνέπιπτε με τον εορτασμό των 200 χρόνων από τη γέννηση του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού και το θάνατο του εθνομάρτυρα Ρήγα Βελεστινλή, αφιερωμένη στο έργο τους και στην ιδέα της Ελλάδας και της ελευθερίας που το διακατείχε, με τίτλο: " ΡΗΓΑΣ – ΣΟΛΩΜΟΣ. ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".

Γίνεται αναφορά στις δύο πνευματικές μορφές του Ελληνισμού, στον εθνεγέρτη Ρήγα Βελεστινλή-Φεραίο (1757-1798) και στον ποιητή του Εθνικού Ύμνου Διονύσιο Σολωμό (1798-1857), ανιχνεύοντας τις κοινές συνιστώσες στο έργο τους. Μιλούν η καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μαρία Μαντουβάλου και ο καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας Παναγιώτης Μουλλάς.

Ακούγονται αποσπάσματα από τον «Θούριο» του Ρήγα και τον «Ύμνο εις την Ελευθερία» του Διονύσιου Σολωμού. Μια εκπομπή των Κώστα Χριστοφιλόπουλου και Πάνου Κυπαρίσση.

Δείτε ολόκληρη την εκπομπή εδώ: https://www.ert.gr/.../pagkosmia-imera-poiisis-21-martioy-4/

Βλασφημία δεν είναι μόνο η λεκτική ύβρις κατά του Θεού...

«Εκείνος που είναι κλεισμένος σ’ ένα σπίτι, ακούει τα λόγια αυτών που περνούνε απ’ έξω, χωρίς να συνομιλεί μαζί τους» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

  Ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία συχνά αναγκαζόμαστε να βρισκόμαστε, να ακούμε και να βλέπουμε ανθρώπους πορεύονται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Η αντίθεση είναι ισχυρή σε ζητήματα πίστης. Επειδή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κυριαρχούνται από αντι-εκκλησιαστικό πνεύμα, ενώ για τα όποια ζητήματα απασχολούν τον άνθρωπο, χαρακτηρολογικά, διαχείρισης της καθημερινότητας, σχέσεων, οραματισμού η απάντηση περνά από ψυχολογικού τύπου συμπεριφορές, με γνώμονα το life coaching, την θετική ενέργεια, το «πάμε παρακάτω», την ελευθερία και τα δικαιώματά μας, όποιος πιστεύει νιώθει ότι ζει σε έναν κόσμο δίχως Θεό. Συχνά τότε έρχεται στην σκέψη του ο λογισμός της βλασφημίας.

  Βλασφημία δεν είναι μόνο η λεκτική ύβρις κατά του Θεού, η οποία αποτελεί μία κακή συνήθεια εκ της εφηβικής ηλικίας, κυρίως στα αγόρια και μετά στους άντρες.  Βλασφημία είναι το αίσθημα ότι είτε ο Θεός δεν υπάρχει είτε ότι δεν υπάρχει για μας είτε ότι δεν είμαστε σε θέση να ελπίζουμε στην παρουσία και την βοήθειά του είτε πως όσα η πίστη λέει, δεν γίνεται να συμβαίνουν, να είναι αληθινά, διότι ο νους μας άλλα μάς λέει. Η πνευματική παράδοση της πίστης μας πιστεύει ότι οι σκέψεις αυτές δεν είναι πάντοτε δικές μας, αλλά εκπορεύονται από τον πειρασμό, ο οποίος στοχεύει στο να μας αποπροσανατολίσει, να μας απελπίσει, να μας απομακρύνει από τον Θεό και να μας κάνει να αισθανθούμε μόνοι και νικημένοι στην ζωή μας. Το χειρότερο όμως έρχεται όταν συνηθίσουμε σ’ αυτές τις σκέψεις και σ’ αυτήν την αντιμετώπιση της ζωής και θεωρήσουμε πως οποιαδήποτε προσπάθεια να κρατήσουμε ζωντανή την σχέση μας με τον Θεό ή να ακολουθήσουμε τον τρόπο της πίστης είναι καταδικασμένη, επειδή κι εμείς είμαστε καταδικασμένοι στην μοναξιά να παλεύουμε σε έναν κόσμο δίχως Θεό.

«Βλέπω στα μάτια τους τα μάτια του Εσταυρωμένου Χριστού!».

«Το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας προέβλεπε την επίσκεψή μας σε μια πάμπτωχη συνοικία στο κέντρο της πρωτεύουσας Φρί Ταουν, την παραγκούπολη Κρού Μπέι. Με το που φτάσαμε στον συνοικισμό, η βαριά μυρωδιά της ατμόσφαιρας και οι παράγκες ανάμεσα σε πλήθος σκουπιδιών μας σάστισαν. Προχωρούσαμε σοκαρισμένοι. Ένας κατάμαυρος ποταμός κυλούσε αργά ανάμεσα σε τόνους απορριμμάτων, δημιουργώντας μια αφόρητα αποπνικτική ατμόσφαιρα.

 Καθώς προσπαθούσαμε να καταγράψουμε φωτογραφικά αυτό που ζούσαμε, είδα ξαφνικά μπροστά μου τον Δανιήλ. Μόλις είχε διασχίσει τη γέφυρα και επέστρεφε στο σπίτι από το σχολείο του, που βρισκόταν στις παρυφές του συνοικισμού. Ήταν ένα αγόρι με ωραία χαρακτηριστικά, ντυμένο με τη στολή του σχολείου του, λευκό κοντομάνικο πουκάμισο και θαλασσί, κοντό παντελονάκι. Είχε την τσάντα του στην πλάτη. Τα καθαρά του ρούχα δημιουργούσαν απίστευτη αντίθεση με το γεμάτο τόνους σκουπιδιών περιβάλλον.
Τα ’χασα καθώς τον είδα ξαφνικά μπροστά μου. Κοντοστάθηκε, μόλις με είδε να υψώνω αυθόρμητα τη φωτογραφική μηχανή, ίσα για να μ’ αφήσει να τον φωτογραφίσω, κι ύστερα χάθηκε μέσα στις παράγκες. 

Προσπαθώντας να επεξεργαστώ την εμπειρία της στιγμής, κοιτώντας τη φωτογραφία που μόλις είχα τραβήξει, σκεφτόμουν τι ήταν αυτό που με μαγνήτισε σ’ αυτό το όμορφο αγόρι.

Ήταν άραγε η απίστευτη αντίθεση μεταξύ του περιποιημένου παρουσιαστικού του και του άθλιου περιβάλλοντος στο οποίο ζούσε;

 Παρατηρώντας πιο προσεκτικά τη φωτογραφία κατάλαβα· ήταν το βλέμμα του. Ένα βλέμμα διαπεραστικό και, συγχρόνως, θλιμμένο. ‘Ένα καθάριο, αγνό βλέμμα που σε λυγίζει. Τι θα σκεφτόταν, άραγε, βλέποντας να φωτογραφίζουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούσε;

«Πά-πά-πά, παιδί μου, αὐτοί οἱ κοσμικοί ἄλλο τυπικό ἔχουν, δεν ἔχουν το «εὐλόγησον» και το «Θεός συγχωρέσοι»

Μία νύχτα πῆγε στὸ Κελλὶ τοῦ Πάπα-Τύχωνα ἕνας κοσμικὸς νὰ τὸν ληστέψη. Ἀφοῦ βασάνισε ἀρκετὰ τὸν Γέροντα -τοῦ ἕσφιγγε τὸν λαιμὸ μὲ ἕνα σχοινί-, εἶδε ὅτι δὲν ἔχει χρήματα καὶ ξεκίνησε νὰ φύγη. Τὴν ὥρα ποὺ ἔφευγε, ὁ Πάπα- Τύχων τοῦ εἶπε:
«Θεὸς συγχωρέσοι, παιδί μου». Ὁ κακοποιὸς αὐτὸς πῆγε νὰ ληστέψη καὶ ἄλλον Γέροντα, ἀλλὰ ἐκεῖ τὸν ἔπιασε ἡ ἀστυνομία καὶ ὁμολόγησε μόνος του ὅτι εἶχε πάει καὶ στὸν Πάπα-Τύχωνα. Ὁ ἀστυνόμος ἔστειλε χωροφύλακα νὰ πάρη τὸν Πάπα-Τύχωνα γιὰ ἀνάκριση, ἀλλὰ ὁ Γέροντας δὲν ἤθελε νὰ πάη.

 «Ἐγὼ παιδί μου, ἔλεγε, συγχώρεσα τὸν κλέφτη μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου». 

Ὁ χωροφύλακας ὅμως δὲν ἔδινε καθόλου σημασία στὰ λόγια του. 

«Ἄντε, γρήγορα, Γέροντα, τοῦ ἔλεγε! Ἐδῶ δὲν ἔχει «συγχώρησον» καὶ «εὐλόγησον».

 Τελικά, ἐπειδὴ ὁ Γέροντας ἔκλαιγε σὰν μωρὸ παιδί, τὸν λυπήθηκε ὁ διοικητὴς καὶ τὸν ἄφησε νὰ γυρίση στὸ Κελλί του. Ὅταν μετὰ θυμόταν ὁ Γέροντας αὐτὸ τὸ περιστατικό, δὲν μποροῦσε νὰ τὸ συγχωρέση στὸ μυαλό του: «Πά-πά-πά, παιδί μου, ἔλεγε, αὐτοὶ οἱ κοσμικοὶ ἄλλο τυπικὸ ἔχουν δὲν ἔχουν τὸ «εὐλόγησον» καὶ τὸ «Θεὸς συγχωρέσοι»!

πηγή

Θαυματουργή εικόνα Παναγίας Τριχερούσας-Μεγαλυνάριον

Ἡ Χιλανδαρίου χαίρει Μονή, ἔχουσα ἐν κόλποις τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, ἥτις Τριχεροῦσα, Παρθένε ἐπεκλήθη, ἣν πίστει προσκυνοῦντες σὲ μεγαλύνομεν.

Η χολέρα του 1854 στην Αθήνα, η λιτανεία και ο ρόλος των πιστών...

  Το 1854 χολέρα πλήττει την Αθήνα. Ο πανικός καταλαμβάνει τους πολίτες αλλά περισσότερο τους πολιτικούς οι οποίοι εγκαταλείπουν την πόλη. Τα περισσότερα μέλη της επιτροπής Προστασίας την κοπάνησαν και έμειναν μόνο δύο. Τα πάντα είχαν παραλύσει καθώς αστυνόμοι, γιατροί, νοσοκόμοι, δικαστές ακόμη και ο νομάρχης είχαν εγκαταλείψει την πόλη…

 Αφού έγινε η λιτανεία των ιερών η οποία έσωσε την πόλη σε λίγες μέρες (προσέξτε τις ημερομηνίες) η Πολιτική Προστασία της εποχής αγανάκτισε επειδή τέτοια γεγονότα «ταράττουσι την δημόσια τάξι»…

Από το βιβλίο της Μαρίας Κορασίδου: «Οι άθλιοι των Αθηνών και οι θεραπευτές τους. Φτώχεια και φιλανθρωπία στην ελληνική πρωτεύουσα το 19ο αιώνα», (σελ.59-60).

πηγή

Τα εικονίσματα στη θέση τους...

…Νύχτωσε για τα καλά και κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια ως την αυλή του Μοναστηριού .
Το γλυκό ημίφως απ τα καντηλάκια του Καθολικού είναι τόσο αρκετό για να λάμψει εκείνος ο μικρός περίγυρος ουράνια , ηλιοστάλακτα .
Ανεβαίνουμε στο δωμάτιό μας δίπλα ακριβώς στο Αρχονταρίκι . Οι λάμπες σκορπάνε το ομορφότερο φως σε όλους τους χώρους.
Στους διαδρόμους , στους παλιούς τοίχους με τα κάδρα των Αγωνιστών του 21 . Αυτών που πολέμησαν για τον Χριστό και την Πατρίδα . Μοιάζουν να μας κοιτούν επίμονα .
Είναι παράπονο αυτό ;
Είναι εύλαλη σιωπή απόγνωσης;
Οι ήρωες έχουν σταθερή και αμετακίνητη θέση στη ζωή αυτού του Μοναστηριού , όχι ευκαιριακή , επετειακή όπως στην ανιστόρητη , γεμάτη αμνήμονες κυβερνόντες , σύγχρονη υπό ζυγό Ελλάδα , μα αδιάλειπτη και ζωντανή παρουσία .
Το φρόνημά τους μπολιάζει και ενθαρρύνει τις ψυχές όλων των Κωνσταμονιτών που τους συναπαντούν καθημερινά στον δύσβατο δρόμο της Μοναχικής ζωής .
Μαζί τους και ο ηρωικός και απλούς Γέροντάς τους Αγάθωνας , δυναμώνει τα αταλάντευτα τα βήματά τους .
Σκέφτηκα πως όταν πηγαίναμε και εμείς Σχολείο , τα πορτραίτα του Γέρου του Μοριά και όλων των άλλων κοσμούσαν τους τοίχους των τάξεων .
Τώρα ακόμα και του Χριστού το εικόνισμα μετακινήθηκε στην άκρη μέχρι να βγει έξω ...Για να μην θίγονται οι αλλόθρησκοι λένε …
Βαθύς αναστεναγμός και σύναξη στο όνομά του Κυρίου λίγο πριν σβήσουμε το φως .
Είναι μαζί μας όπως το υποσχέθηκε ....

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από Ημερολόγιο Αγίου Όρους 2013 .

Του Παραδείσου τ' όνειρο ,μέρος 6ο

«Παπα-Γιάννη αν είναι θέλημα Θεού να πεθάνεις, να πεθάνεις παπάς!»

«Αναμνήσεις από την περίοδο που ήμουν αγροτικός γιατρός στην περιοχή της Άρτας» (3)

Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός

Περί του Ιερέως π. Ιωάννη Μαρέτη

 Ο π. Ιωάννης Μαρέτης ήταν εφημέριος στο Ναό της Αγίας Κυριακής στο Κλειδί της Άρτας, που είναι ένα ορεινό χωριό των Τζουμέρκων. Ο π. Ιωάννης ήταν πολύ φιλακόλουθος. Απαραίτητα έκανε Όρθρο και Εσπερινό καθημερινά. Εκτός από τη Θεία Λειτουργία των Κυριακών και γιορτών στον κεντρικό ναό του χωριού λειτουργούσε και στα αμέτρητα εξωκλήσια της ορεινής και δύσβατης περιοχής του. Είχε τη θαυμαστή συνήθεια να διαβάζει όλους τους κανόνες από την Παρακλητική και τα Μηναία. Δεν παρέλειπε το παραμικρό. Σαν να ήταν ιερομόναχος σε μοναστήρι. Η μνήμη του ήταν απέραντη. Πηγαίνοντας για τον Εσπερινό ή τη Θεία Λειτουργία στα διάφορα εξωκλήσια έψαλλε από στήθους όλη την ακολουθία!
 Η οικογένειά του ήταν πολύτεκνη και η πρεσβυτέρα του ήταν ένας άνθρωπος σεμνός, σιωπηλός και σεβάσμιος. Ήταν άνθρωπος «παλαιάς κοπής».
Ο παπα-Γιάννης είχε το χάρισμα να διηγείται πολύ ζωντανά διάφορα περιστατικά της ζωής του από τα οποία φαινόταν το ήθος του. 

Έλεγε: ''Κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής με φυλάκισαν οι Ιταλοί σε ένα σχολείο στην Άρτα. Εκεί με ξέχασαν νηστικό για μερικές εβδομάδες. Τι φοβερή που είναι η πείνα! Ο άνθρωπος φτάνει στα όριά του. «Αγριεύει». Ο Θεός με έσωσε από τον δια λιμού θάνατο. Οι Ιταλοί με αποφυλάκισαν χωρίς να μου δώσουν καμιά εξήγηση. Ήταν θαύμα που δεν πέθανα''.

Συνεχίζοντας μου ανέφερε: ''Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου με συνέλαβε ο Καπετάνιος των Κομμουνιστών, ο Άρης Βελουχιώτης με τα παλικάρια του. Μέσα σε μια δασωμένη χαράδρα είχαν στήσει λαϊκό δικαστήριο. Μετά από μια σύντομη και αναπολόγητη δίκη καταδικάστηκα σε θάνατο ως εχθρός του λαού και του κινήματος. Μέχρι να δικαστούν και οι επόμενοι μελλοθάνατοι, ανέθεσαν σ’ ένα σύντροφό τους να με φρουρεί, κάπου παράμερα, μέχρι την εκτέλεσή μου. Βλέποντας τον φρουρό μου, που ήταν ένας «ψεύτικος» άνθρωπος χωρίς ζωή μέσα του, για μια στιγμή σκέφτηκα να του δώσω μια—άλλη δεν θα χρειαζόταν—και να φύγω να γλιτώσω''.
Ας σημειωθεί δε, ότι ο παπά-Γιάννης ήταν παλικάρι. Το ’λεγε η ψυχή του! Και συνέχισε:'' Σκέφτηκα όμως. Αν κάτι πάθει ο φρουρός, αν πεθάνει, θα χάσω την ιεροσύνη μου! Η «δίκη» των λογισμών μου, έβγαλε την απόφαση: «Παπα-Γιάννη αν είναι θέλημα Θεού να πεθάνεις, να πεθάνεις παπάς!». Θα με αποκεφάλιζαν με κονσερβοκούτι για να είναι πιο βασανιστικός ο θάνατός μου, γιατί οι σφαίρες τους ήταν πολύτιμες και ο πυροβολισμός θα ακουγόταν. Λίγο πριν με εκτελέσουν ο Θεός με έσωσε. Ο Καπετάν Ζέρβας με τα παλικάρια του από την άλλη παράταξη, είχαν κυκλώσει αθόρυβα τον Βελουχιώτη και τους δικούς του. Τότε πανικόβλητοι Καπετάνιος, «δικαστές» και δήμιοι έτρεξαν να γλιτώσουν τη ζωή τους. Έτσι ο Θεός έσωσε τον παπα- Γιάννη στο παραπέντε.
Τον παπα-Γιάννη τον θυμόμαστε με θαυμασμό και συγκίνηση. Ήταν ένας κατά προαίρεση ομολογητής και μάρτυρας. Ας έχουμε την ευχή του.

Αυτή η προσευχή είναι που κάνει τα μεγαλύτερα θαύματα (Άγ.Λουκάς Κριμαίας)

  Η προσευχή του Ιησού ''Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με τόν ἀμαρτωλόν'' θεωρείται η σημαντικότερη και η πιό απαραίτητη για όλους τους Μοναχούς. Αυτή η προσευχή είναι που κάνει τα μεγαλύτερα θαύματα και γι' αυτό θεωρείται τόσο σημαντική, αν όχι η σημαντικότερη όλων. Να μαθαίνετε να προσεύχεστε με αυτή την προσευχή, με αυτή να ξεκινάτε.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

πηγή

Ηρωΐδες του 1821- ΣΤΑΥΡΙΑΝΑ ΣΑΒΒΑΙΝΑ

 Η Σταυριάνα Σάββαινα, ήταν η γυναίκα του Γιωργάκη Σάββα, καταγόμενη από την Σπάρτη, όταν ξεκίνησε ο Αγώνας, τις πρώτες μέρες της Επανάστασης οι Τούρκοι σκότωσαν, τον άνδρα της, και τότε αυτή πήρε τα όπλα και εντάχθηκε στο σώμα του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη.

 Η πρώτη μάχη που πήρε μέρος ήταν στο Βαλτέτσι όπου η Σταυριάνα, μόνη μεταξύ των ανδρών, αψηφούσε τις σφαίρες και μετέφερε τις πυριτιδοβολές από προμαχώνα σε προμαχώνα. Ο Κολοκοτρώνης, Μαυρομιχάλης και Πλαπούτας δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι γυναίκα είχε τόσο θάρρος στην διάρκεια της μάχης.
Η Σταυριάνα πήρε μέρος στην πολιορκία της Τρίπολης, στις μάχες του Τρίκορφου του Αλμυρού και στην μάχη της Βέργας. Μετά την ελευθερία της Ελλάδος, η Σταυριάνα εγκαταλείφθηκε και ζούσε από τη βοήθεια οικογενειών άλλων αγωνιστών.
Όταν πέθανε, το 1868, έκαναν έρανο στο Ναύπλιο για να τη θάψουν.

πηγή

Ο ''ΤΥΡΑΝΝΟΣ'' Καποδιστριας και Οι Τυραννοκτόνοι

 Απο την Εφημερίδα της Υδρας Απόλλων.

Αφιερωνεται στους συνεχιστές του έργου των <τυραννοκτονων>.

Σε οσους καθιστούν το ανοσιουργημα της δολοφονίας συνεχές.

«Οἱ Ἥρωες Κωνσταντίνος καί Γεώργιος Μαυρομιχάλαι προμελετῶντες καθείς τήν Τυρρανοκτονίαν τοῦ Ἰ. Καποδίστρια. ( Απο την Εφημεριδα Απόλλων της Ύδρας/30 Σεπτεμβρίου 1831.. Εκ των λυρικών ποιήσεων του Κυρ .Αλεξάνδρου Σουτσου)
Ὅταν ζοῦσαν εἰς ἡμέρας δουλικάς οἱ Ἀθηναῖοι,
Δύο ἥρωες γενναῖοι,
ὁ Ἁρμόδιος ὁ ἕνας , ἄλλος ὁ Ἀριστογεῖτων, Ἐκρυψαν μέ ταῖς μυρσίναις τό ἀθάνατο σπαθί τῶν
Καί τά σπλάγχνα τοῦ Τυράννου σπάραξαν εἰς τόν Ναόν.
Πέθαναν, μ’ ανδριάντας τιμάς ἔλαβαν Θεῶν.
Μιμητής τοῦ Ἁρμοδίου καί Ἀριστογεῖτων νέος.
Το φιλέκδικο σπαθί μου θα σκεπάσω μέ μυρσίνη.
Εἰς τόν Τύραννον θά πέσω…θά τόν σφάξω…καί γενναῖως Θά σφαγῶ καθώς ἐκεῖνοι.
Ἕνας πλάνος Κερκυραῖος νόμους, ὅρκους παραβαίνει,
Μέ τό μισθωτί τοῦ χέρι Ἕλληνας ἀλυσοδένει,
Καί τό αἷμα τῆς Ἑλλάδος μέ τά ὅπλα τῶν Ἑλλήνων
Σ΄ ἐμφυλίους στάσεις χύνων,
Τόν δεσποτικόν τοῦ θρόνον εἰς τούς τάφους μάς ὑψόνει, Καί κανείς ἀπ' τά δεσμά τῆς τήν πατρίδα δέ γλυτόνει Μιμητής τοῦ Ἁρμοδίου καί Ἀριστογεῖτων νέος.
Το φιλέκδικο σπαθί μου θα σκεπάσω μέ μυρσίνη.
Εἰς τόν Τύραννον θά πέσω…θά τόν σφάξω…καί γενναῖως Θά σφαγῶ καθώς ἐκεῖνοι.
Παντοῦ θρήνοι, ἐξορίαι Καί καταδρομαί κρυφαί.
Παντοῦ φόνοι, προδοσίαι, Καί τοῦ Σίλλα προγραφαί.
Εἰς βαρύν ζυγόν ὁ Ἕλληνας χρόνια τέσσαρα στενάζει,
Καί τάς δάφνας τοῦ μέ λύπην νά μαραίνωνται κυττάζει Μιμητής τοῦ Ἁρμοδίου καί Ἀριστογεῖτων νέος.

Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ 1821 ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΡΦΟΥ

 Ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιουλίου του 1821 περιλαμβάνεται και ο Ιεροδιάκονος Χριστοφόρος από τη Μόρφου, για τον οποίο δυστυχώς δεν έχουν σωθεί οποιαδήποτε στοιχεία.
 Για τη συμπερίληψή του στους εκτελεσθέντες των ημερών εκείνων αναφέρεται ο Γεώργιος Κηπιάδης στο σπουδαίο βιβλίο του για τα όσα διαδραματίστηκαν το 1821, που έχει τίτλο: «Απομνημονεύματα των κατά το 1821 εν τη Νήσω Κύπρω τραγικών σκηνών» (Αλεξάνδρεια 1888, σ. 18). 

 Όπως αναφέρει οι Τούρκοι απαγχόνισαν τον Ιεροδιάκονο της Μόρφου, δηλαδή του ναού του Αγίου Μάμαντος, Χριστοφόρο, στις 10 Ιουλίου 1821, μία ημέρα ύστερα από τις εκτελέσεις του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού(ΕΔΩ), των Μητροπολιτών Πάφου Χρυσάνθου, Κιτίου Μελετίου και Κυρηνείας Λαυρεντίου, και ορισμένων προκρίτων, ενώ οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες.

  Μαζί με τον Χριστοφόρο απαγχονίστηκε, στις 10 Ιουλίου 1821, και ο Ηγούμενος της ιστορικής Μονής Κύκκου Ιωσήφ, ο μαρτυρικός θάνατος του οποίου απεικονίζεται σε τοιχογραφία από το προαύλιο της Μονής Κύκκου, η οποία συνοδεύει τη σημερινή ανάρτηση.

πηγή

«Οι καρδιές μας έγιναν ένα και συναντιόμαστε σαν δύο φλόγες που ανεβαίνουν στον ουρανό!»(Άγ.Εφραίμ και γέροντας Αιμιλιανός)

 Ο Γέρων Αιμιλιανός ήταν είκοσι δύο χρόνια μικρότερος από τον παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, κι όμως η Υπεραγία Θεοτόκος είχε κρίνει ότι εκείνος ο ιερομόναχος ήταν σε θέση να αντιληφθεί τα βιώματα του σπουδαίου αγιορείτη, κι όπως αργότερα εξομολογούνταν ο παπά Εφραίμ:

«Οι καρδιές μας έγιναν ένα και συναντιόμαστε σαν δύο φλόγες που ανεβαίνουν στον ουρανό!»

πηγή

Η ζωή του Χριστού(15ος αιώνας)

Anonymous (Cologne) 1410-1420

''The Life of Christ and Mary''

Οι μεγάλοι ευεργέτες της Ελλάδας αδελφοί Ζωσιμάδες εξ Ιωαννίνων.

Λες και το ήξεραν στην δουλειά και μου έδωσαν ρεπό 25 Μαρτίου εδώ στην Μόσχα. Το θεώρησα σημάδι. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

  Σηκώθηκα νωρίς, αγόρασα μια ελληνική σημαία, μερικά λουλούδια και κατευθύνθηκα στην νεκρόπολη του Μοναστηρίου του Ντον σχεδoν στο κέντρο της Μόσχας. Μόνος μου. 

 Εκεί αναπαύονται οι μεγάλοι ευεργέτες της Ελλάδας αδελφοί Ζωσιμάδες εξ Ιωαννίνων. 

 Εξαιρετικά ικανοί έμποροι έδωσαν τεράστιο μέρος της περιουσίας τους σε φιλανθρωπίες στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Νοσοκομεία, εκκλησίες, γηροκομεία. 

 Από τα χρήματα τους πληρώνονται οι γιατροί στην Ελλάδα για να έχουν δωρεάν ιατρική περίθαλψη οι φτωχοί της περιοχής. Είναι χαρακτηριστικό πως την περίοδο της δραστηριότητας τους δεν υπήρχε ελληνικό βιβλίο σε όλη την Ευρώπη που να μην είχε εκδοθεί με δική τους χορήγηση. Εκδόσεις του Αδαμάντιου Κοραή και Ρήγα Φεραίου έγιναν επίσης με δικές τους δαπάνες.

  Σπουδαία πόσα διέθεσαν στους Σουλιώτες για τον αγώνα τους ενάντια στον Αλή Πασά. Ολόκληρες καραβιές με όπλα και άλλα πολεμοφόδια έστειλαν στην νεοεπαναστατημένη Ελλάδα. 

 Επίσης με χιλιάδες ρούβλια εξαγόραζαν Χιώτες και Μεσολογγίτες από τα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Το γένος μας τους οφείλει πολλά.

 Στην ρωσική επιτάφια επιγραφή διακρίνω : «Εδώ αναπαύονται οι Έλληνες αδελφοί Ζωσιμάδες, σε όλους γνωστοί. Υπηρέτησαν με δόξα και έπαινο την πατρίδα τους Ήπειρο, πόλη των Ιωαννίνων και όλους τους Έλληνες. Σε όλη τους την ζωή ήταν υποστηρικτές του καλού». 

Ας τους αγκαλιάζει η ελληνική σημαία όπως αυτοί κάποτε αγκάλιασαν αυτήν.

Roman Smirnidis

..το θαύμα από μόνο του, χωρίς το ενδιαφέρον, την αναζήτηση, την ταπείνωση και την αγαθή προαίρεση του ανθρώπου, δεν ωφελεί σε τίποτα.

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑ

 Στο πρώτο κήρυγμα που έκανε ο απόστολος Πέτρος πίστευσαν και βαπτίσθηκαν περίπου τρεις χιλιάδες (Πραξ. 2,41). Στο δεύτερο κήρυγμα που έκανε ο Πέτρος ο αριθμός αυτών που πίστευσαν έφθασε στις πέντε χιλιάδες (Πραξ. 4,4). Επίσης όταν κήρυξε ο Φίλιππος στην Σαμάρεια «περί της βασιλείας του Θεού και του ονόματος του Ιησού Χριστού» πίστευσαν αμέσως άνδρες και γυναίκες (Πραξ. 8,12) και όταν κήρυξε ο Παύλος στην Πάφο πίστευσε ο Ρωμαίος ανθύπατος Σέργιος Παύλος (Πραξ.13,6-12).

 Θα πει κάποιος αυτοί πίστευσαν, διότι είδαν θαύματα φοβερά. Άκουσαν τους αποστόλους να μιλούν ξένες γλώσσες στην πρώτη περίπτωση· είδαν τον χωλό εκ κοιλίας μητρός να βαδίζει στην δεύτερη· πίστευσαν στη Σαμάρεια, γιατί είδαν δαιμονισμένους και παραλύτους και χωλούς να θεραπεύονται· πίστευσε δε ο Σέργιος Παύλος, γιατί είδε τον Παύλο να τυφλώνει τον μάγο Ελύμα.
 Πράγματι λέγει το ευαγγέλιον· «Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος διά των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,20).

Υπήρξαν όμως και πολλοί που ενώ δεν είδαν κανένα θαύμα εν τούτοις πίστευσαν. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά μερικά παραδείγματα.

Α΄. Ο Αιθίοπας ευνούχος, υπουργός των οικονομικών της Κανδάκης, της βασίλισσας των Αιθιόπων, ο οποίος μέσα στην άμαξα του, ώρα μεσημβρινή, κατάκοπος, αφού επέστρεφε από προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα, διάβαζε τον προφήτη Ησαΐα και μάλιστα ενώ δεν τον καταλάβαινε τι εννοούσε. Και ο Θεός για ν’ ανταμείψει την προθυμία του έστειλε τον απόστολο Φίλιππο και αφού τον κατήχησε τον βάπτισε.

Β΄. Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος Κορνήλιος (Πραξ 10ο κεφ.) λόγω της δικαιοσύνης του, της ταπεινώσεώς του, των προσευχών και των ελεημοσυνών του, καταξιώνεται οράματος αγγέλου και στέλνει ο Θεός τον απόστολο Πέτρο ο οποίος τον κατηχεί και τον βαπτίζει. Εδώ το θαύμα (όραμα) έρχεται ως επιστέγασμα και ανταμοιβή της αρετής και της ευσέβειας. Δεν τις δημιουργεί όμως.

Γ΄. Αυτοί που κατοικούσαν την Βέροια, τον καιρό του αποστόλου Παύλου, δέχθηκαν με προθυμία το κήρυγμα του, εν αντιθέσει με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που τον κυνήγησαν, διότι διάβαζαν καθημερινά την αγία Γραφή να δουν αν είναι σωστά αυτά που ακούνε (Πραξ.17,11). Κι εδώ το ενδιαφέρον και η έρευνα των Γραφών τους οδηγεί στην πίστη.

Δ΄. Στην Αθήνα που οι περισσότεροι τον χλεύασαν, όταν μίλησε στον Άρειο Πάγο, και άλλοι είπαν ειρωνικά «ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου» (Πραξ. 17,32), παρά ταύτα κάποιοι πίστευσαν όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και η Δάμαρις.

Ε΄. Στην Αντιόχεια της Συρίας, εκεί που ονομάσθηκαν οι μαθητές των αποστόλων για πρώτη φορά Χριστιανοί, πίστεψαν στο κήρυγμα Κυπρίων και Κυρηναίων ιεραποστόλων χωρίς να δουν θαύμα (Πραξ.11,20).

Στ΄. Στην Αντιόχεια της Πισιδίας, όπου κήρυξε ο Παύλος συνοδευόμενος από τον Βαρνάβα, τον άκουσε σχεδόν όλη η πόλη και πίστεψαν «όσοι ήσαν τεταγμένοι εις ζωήν αιώνιον» χωρίς να δουν θαύματα (Πραξ. 13,44·48).

Ζ΄. Στο Ικόνιο συνέβη το ίδιο και πίστεψαν πολλοί. Όταν όμως οι Ιουδαίοι ξεσήκωσαν διωγμό εναντίον αυτών που πιστέψανε τότε ο Παύλος και ο Βαρνάβας συνέχισαν το κήρυγμα και τότε ο Θεός τους έδωσε «σημεία και τέρατα» (Πραξ. 14,3) για να στερεωθούν οι διωκόμενοι Χριστιανοί.

Η΄. Ο Ιωάννης ο βαπτιστής, όταν κήρυττε και έλεγε «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» δεν έκανε κανένα θαύμα. Κι όμως «τότε εξεπορεύετο προς αυτόν Ιεροσόλυμα και πάσα περίχωρος του Ιορδάνου και εβαπτίζοντο εν τω Ιορδάνη υπ’ αυτού, εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών» (Ματθ. 3, 2· 5-6)

Εάν τα θαύματα είχαν τη δύναμη να πείθουν και να επιστρέφουν τους ανθρώπους,

Ο Αυτοκράτωρ Θεόδωρος Λάσκαρις απευθύνεται στον ανώνυμο Λατίνο συνομιλητή

Ειρήνη Δούκαινα Λασκαρίνα, κόρη του Θεόδωρου Λάσκαρι Βατάτζη και σύζυγος του Tzar Constantine, National Historical Museum of Sofia

  «Και πρέπει να ξέρεις ότι η φιλοσοφία ανήκει στους Έλληνες. και ότι οι Έλληνες κατοικούν από τα αρχαία χρόνια τα μεσόγεια κλίματα, και ότι οι φιλόσοφοι είναι από εμας, και ότι οι επιστήμες τους είναι δικές μας, και ο αέρας που αναπνέουμε τώρα είναι ο αέρας τότε, και ότι μιλάμε την Ελληνική γλώσσα, και καταγόμαστε από το αυτό γένος.»
 Ο Αυτοκράτωρ Θεόδωρος Λάσκαρις απευθύνεται στον ανώνυμο Λατίνο συνομιλητή. Λόγος β’ κατά Λατίνων, Περί χριστιανικῆς θεολογίας λόγοι ὀκτώ. Ο λόγος συντέθηκε το 1256 στην Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια συνομιλιών με την Παπική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Constantinο d’ Orvieto. Το ακροατήριο αποτελούταν από κληρικούς του, περιλαμβανομένου του Πατριάρχη και ενός ανώνυμου Λατίνου. Καλεί τους εκπροσώπους του να μην συμβιβαστούν με τους Λατίνους και επιχειρηματολογεί για τη ανωτερότητα της Ελληνικής φιλοσοφικής παράδοσης που η Νίκαια κατέχει.

πηγή

O Άγιος Μητροπολίτης Αγ. Πετρούπολης Κιρίλ (Σμυρνόφ) είχε εντολή να μην τελέσει στα Θεοφάνεια καθαγιασμό υδάτων στο Νέβα ποταμό λόγο μολυσματικής ασθένειας. Την αθέτησε και τον τέλεσε..

O Άγιος Μητροπολίτης Κιρίλ (Σμυρνόφ)[26 Απριλίου 1863 ,εκτελέστηκε στις 7 Νοεμβρίου 1937] ως επίσκοπος, επικεφαλής της επισκοπής της Αγίας Πετρούπολης, στη Ρωσία έπρεπε να κάνει τον καθαγιασμό των υδάτων στο Νέβα ποταμό την ημέρα των Θεοφανίων. 

 Αλλά εκείνη την εποχή υπήρχε επιδημία είτε της χολέρας, είτε κάποιας άλλης σοβαρής ασθένειας, και του δόθηκε εντολή να ευλογήσει το νερό όχι στο ποτάμι, αλλά σε κάποιο είδος δεξαμενής. Και όμως ο Μητροπολίτης Κιρίλ (Σμυρνόφ) δεν υπάκουσε πήγε και ευλόγησε το νερό στο ποτάμι και μοίρασε τον αγιασμό σε όλους κι ήπιε κι ο ίδιος. Γιατί το πίστευε ότι «η φύση είναι μια τέτοια μέρα αγιασμένη»,κι αν προσευχηθούμε με πίστη η Χάρη του Αγίου Πνεύματος κατέρχεται επί των υδάτων αφού ” καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος” ,κι αγιάζονται όντως τα ύδατα. Κι αυτή η θεώρηση είναι ασυμβίβαστη με την ιδέα ότι όλοι θα μολυνθούν με χολέρα από αυτό το νερό κλπ...

Αγιοκατατάχθηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 2000.

 Αυτή είναι η πίστη των Αγίων αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας σήμερα συζητούν σοβαρά αν η κοινή λαβίδα μολύνει αν το κοινό ποτήριο μολύνει ενώ ο Άγιος είχε την αυθεντική πίστη πως ως και τα ύδατα απολυμαίνει η αγιαστική χάρη. Αυτή η υποχόνδρια λογική του σημερινού μυγιάγγιχτου άπιστου -πιστού δεν έχει θέση στην Εκκλησία..

 Η Σωτηρία απαιτεί μεγάλο ρίσκο και δεν είναι για αδαείς…..γι αυτό μιλάμε για μυστήρια. Αν ως και πατριάρχες αποδείχθηκαν ακατήχητοι είναι σημείο των καιρών. Ο Θεός σε καλεί να διακινδυνεύσεις να ριψοκινδυνεύσεις ν΄ανοιχτείς στο Θεό να βγεις από την τροχιά της γης για να τον συναντήσεις……Το Ποτήριο είναι η κολυμβήθρα από το λουτρό αίματος από το βάπτισμα εν αίματι από το βάπτισμα Αίματος του Κυρίου.. Σεβασμός Αργείοι.

dimpenews.com

Ἡ σιγή σε θέματα πίστεως εἶναι τρίτο εἶδος ἀθεΐας

 

   Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πολυενδιαφέρεται γιά τά πνευματικά καί μάλιστα γιά τά δογματικά θέματα, πού ἀποτελοῦν τό θεμέλιο καί τήν πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς σωτηρίας. Ἡ σημερινή κουλτούρα καί γενικότερα ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο εὐνοεῖ μιά τέτοια νοοτροπία ἀλλά καί ἐξωθεῖ σ᾿ αὐτήν. Ἄλλωστε τό στίγμα τοῦ «φονταμενταλισμοῦ» καί ἡ μομφή τῆς μισαλλοδοξίας συνοδεύουν ἀνεξέλεγκτα κάθε προσπάθεια γιά τήν διατήρηση τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν πού ἀποτελοῦν τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας οἰκοδομῆς.

  Κάτω ἀπό ὅλες αὐτές τίς ἔμμεσες πιέσεις ὁ σημερινός ὀρθόδοξος χριστιανός ἀβασάνιστα ἀποδέχεται τά δελεαστικά κηρύγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτοῦ τοῦ ὁδοστρωτήρα καί ἰσοπεδωτῆ τῶν δογμάτων, καί περνᾶ στά «ψιλά γράμματα» τίς δογματικές διαφορές. Ὡστόσο, εἶναι λάθος καί παράπτωμα πνευματικό νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά δόγματα· νά τά θεωροῦμε σχολαστική ἐνασχόληση τῶν θεολόγων, ἀνούσιο καί ἐνοχλητικό πονοκέφαλο γιά μᾶς τούς «ἁπλούς χριστιανούς». Τήν θεμελιακή σημασία τοῦ δόγματος καί τήν στενή σχέση του μέ τήν καθημερινή μας ζωή ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία μας ποικιλοτρόπως, ἀκόμη καί μέ τήν διάταξη τῶν πέντε πρώτων Κυριακῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, στήν ὁποία ἤδη εἰσερχόμαστε τόν μήνα αὐτό. 

  Οἱ δύο πρῶτες Κυριακές, τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, διατρανώνουν τό ὀρθόδοξο δόγμα καί τήν κυριαρχία του ἀπό τά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας μέχρι τόν καιρό τῶν παπικῶν αὐθαιρεσιῶν.

  Ἡ τέταρτη Κυριακή καί ἡ πέμπτη, ὅπου προβάλλονται ἀντίστοιχα οἱ μορφές τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, «δοτοῦ τῷ Κυρίῳ ἐκ κοιλίας μητρός», καί τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἐξαγνισμένης μέ τήν συγκλονιστική της μετάνοια καί μέ τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρουσιάζουν τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Κι ἀνάμεσα στίς δύο δυάδες, ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, δείχνει πῶς ὁ σταυρός, σύμβολο καί χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας, συμπλέκει καί ἑνώνει τό δόγμα μέ τήν ζωή, τήν ἀγάπη μέ τήν ἀλήθεια. 

 Τό κατακόρυφο δοκάρι του ἑνώνει τόν οὐρανό μέ τήν γῆ ἀποκαλύπτοντας τήν μοναδική ἀλήθεια, τήν πίστη πού ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό· τό ὁριζόντιο συνάζει ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς ἐφαρμόζοντας τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Ἄν εἶναι ἀδύνατο νά σταθεῖ ὁ σταυρός χωρίς τό κατακόρυφο δοκάρι του, εἶναι ἐξίσου ἀκατόρθωτο νά ὑπάρξει στόν κόσμο ἀγάπη πραγματική χωρίς πίστη ἀληθινή. Παράγγελμα καί ἀπαίτηση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διαφύλαξη τῆς

H Παναγία της Ρωμανίας

H Παναγία της Ρωμανίας. Καθεδρικός ναός της Τροπέας στην Καλαβρία. H Σύναξις προς τιμήν της τελείται την 27η Μαρτίου.

πηγή

Η Αλήθεια θα σε ελευθερώσει... αλλά από ποιόν;

    Όταν ακολουθείς την Αλήθεια, είσαι στο Φως, είσαι με τον Χριστό. Εκείνος είπε: η Αλήθεια θα σε ελευθερώσει... Αλλά από ποιόν; Από τον ίδιο σου τον εαυτό! Από το πάθος. Και τότε, καμμιά εξουσία δεν θα μπορεί να σε υποδουλώσει γιατί ο Ίδιος ο Θεός θα σε βοηθά με την Δύναμή Του.

Γερόντισσα Γαβριηλία (☩ 28 Μαρτίου 1992)

πηγή

Να μην μιλήσεις καθόλου και ν’ ακούσεις «πώς» ο «πρωτογιός» μου κάθεται και «μιλά» με την θάλασσα!(Όσιος Αμφιλόχιος Πάτμου)

Τον συναντούσα στην Πάτμο, όπου αυτός μόναζε, αλλά και στην Αθήνα, –μάλιστα, μια φορά που είχε έρθει στην Πρωτεύουσα, είχα και την ιδιαίτερη «ευλογία» να τον φιλοξενήσω σπίτι μου. Ήταν γαλήνιος, ήπιος· χαιρόσουν και μόνο να τον βλέπεις!...
Την πρώτη φορά που τον συνάντησα, μόλις με είδε από μακριά, χωρίς καν να με γνωρίζει, άνοιξε διάπλατα τα χέρια του και φώναξε εγκάρδια: «Ευλογημένος, ο ερχόμενος!». 

Μ’ αγκάλιασε κι’ ύστερα με φίλησε. Αυτή, είναι η αγάπη των Γερόντων: σ’ αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν, πραγματικά, την ψυχή σου!...
Μετά, γύρισε και μού ’πε:
–Έλα να καθίσουμε έξω στον «πρωτογιό» μου!...
–Ποιόν, «πρωτογιό» σας, Γέροντα;!...
–Αυτό, που βλέπεις εδώ πέρα, είναι ο «πρωτογιός» μου!...
–Ποιό, παππούλη;!...
–Να, αυτό το πεύκο!...
Ήταν ένα πεύκο, κάτω από το οποίο είχε βάλει ένα μακρόστενο τραπέζι, όπου έτρωγε με διάφορους ανθρώπους, που πήγαιναν να τον επισκεφθούν.
Και, συνέχισε:
–Βλέπεις;!... Πάνω στον κορμό του έχω καρφώσει αυτόν τον σιδερένιο σταυρό. Το πεύκο, λοιπόν, είναι ο «πρωτογιός» μου· και τον έχω κάνει και ...«μεγαλόσχημο»!!
Έλα να κάνουμε το εξής: Να μην μιλήσεις καθόλου και ν’ ακούσεις «πώς» ο «πρωτογιός» μου κάθεται και «μιλά» με την θάλασσα!!...
Πραγματικά!... Ο αγέρας φυσούσε μέσ’ από τα κλαδιά του πεύκου· παντού, γύρω, ακουγόταν το θρόϊσμα των πευκοβελόνων· κι’ από κάτω πέρα, ακουγόταν το κύμα της θάλασσας. Ήταν μια σκηνή απερίγραπτης ευδαιμονίας! Να κάθομαι κοντά σ’ έναν τέτοιον άγιο άνθρωπο, ο οποίος, δεν μιλούσε αλλά προσευχόταν κι’ επικοινωνούσε με τον Θεό!...
Κάποια στιγμή, γύρισε και μού ’πε:
–Αυτή η πλαγιά που βλέπεις νά ’ναι τώρα γεμάτη πεύκα, κάποτε, ήταν εντελώς

Πέντε λεπτά για μια αιωνιότητα...

 Πόσο δύσκολο εἶναι νά πᾶς πέντε λεπτά νά ἐξομολογηθεῖς; Γιά πέντε λεπτά νά χάσεις μιά αἰωνιότητα ἀξίζει; Γιατί μετά θάνατον δέν μπορεῖς νά μετανοήσεις.
Λένε οἱ Πατέρες: ἐν τῷ ᾽Ἄδη οὐκ ἔστι μετάνοια. Ὅ,τι κάνουμε θά τό κάνουμε ἐδῶ. Σέ πέντε λεπτά πού κρατάει μιά ἐξομολόγηση κερδίζουμε μιά αἰωνιότητα. Εἶναι πολύ σπουδαῖο πράγμα αὐτό καί πρέπει νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό πού μᾶς δίνει τήν δυνατότητα νά ξαναβρεθοῦμε στόν Παράδεισο, νά ζήσουμε τήν ζωή τοῦ Ἀδάμ καί ὄχι μόνο.

π. Σάββας Αγιορείτης

Ο πανέξυπνος Τσόρτσιλ, ο άνθρωπος της ατάκας, τούτη τη φορά βρήκε τον μάστορα του!

Ο σερ Ουίνστον με τη γυναίκα του Κλημεντίνη

 

 Μια μέρα, καθώς περπατούσαν στο δρόμο, συνέβη το φημισμένο επεισόδιο: η Κλημεντίνη έπιασε κουβέντα με έναν οδοκαθαριστή. «Τι στο καλό έλεγες με αυτόν τόση ώρα;» τη ρώτησε ο σερ Ουίνστον.

 «Ω, πολλά χρόνια πριν ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί μου», αποκρίθηκε εκείνη.

 Ο Τσόρτσιλ χαμογέλασε ειρωνικά. «Είδες, καλή μου; Θα μπορούσες σήμερα να είσαι η σύζυγος ενός οδοκαθαριστή». 

«Ω, όχι, καλέ μου», απάντησε εκείνη, ξεστομίζοντας την ατάκα του ενός εκατομμυρίου: «Αν τον είχα παντρευτεί, αυτός θα ήταν πρωθυπουργός σήμερα».

Υ.Γ. Ο Τσόρτσιλ που είπε πως πλέον θα λέμε πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, είπε και το εξής: "Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονο μας...". Φρόντισε ο σερ Ουίνστον στη νεώτερη ιστορία, μαζί με τους υπόλοιπους συμμάχους μας, ξεκάθαρα αυτό να το καταφέρουν...
Έχει όμως ο Θεός! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!

Δημήτριος Γκιουζέλης

Στα νεανικά μου χρόνια πέρασα μια κρίση πνευματική. Δεν ήθελα ούτε τις εικόνες να προσκυνάω...

 Στα νεανικά μου χρόνια πέρασα μια  κρίση πνευματική. Δεν ήθελα ούτε τις εικόνες να προσκυνάω.
 Έκανα το απόδειπνο μόνος μου σε ένα μικρό εκκλησάκι και όταν τελείωσα ξεχείλισε τόση αγάπη για την Παναγία που την αγκάλιασα, έβαλα τα χέρια μου στο λαιμό της, και πίστεψα ότι η Παναγιά είναι κάτι ζωντανό, είναι ζωντανό, δεν είναι ένα ξύλο με ζωγραφική επάνω. Από τότε όταν βλέπω την Παναγία θέλω να την αγκαλιάσω, να την ενστερνιστώ. Θέλω να μείνω, θέλω να μείνω μαζί της πάντα. Δεν έχω άλλη παρηγοριά παρά μόνο την Παναγία.

Μακαριστός Γέροντας Γρηγόριος (†2018), Καθηγούμενος Ι. Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.

πηγή

Πέτρος Γιάλλουρος: «Ξεψύχησε αγκαλιά με την ελληνική σημαία»

Στις 6 Φεβρουαρίου 1956, οι μαθητές του σχολείου του βγήκαν ξανά στους δρόμους και συγκρούστηκαν με τον στρατό. Η αποικιακή «κυβέρνηση» διέταξε το κλείσιμό του. Την επόμενη μέρα, πολυάριθμη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν μεγάλη μαχητική διαδήλωση. Κατά τη διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες, οι οποίοι ανταπέδωσαν με πραγματικά πυρά.

Καθώς οι άοπλοι μαθητές άρχισαν να οπισθοχωρούν μπροστά στα πραγματικά πυρά του κατακτητή, Άγγλος υπαξιωματικός στόχευσε και πυροβόλησε στην καρδιά τον σημαιοφόρο, τον μαθητή που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή κάθε διαδήλωσης, κρατώντας την ελληνική σημαία ψηλά, όντας η ψυχή των αγωνιζόμενων μαθητών. Ο Πετράκης Γιάλλουρος πληγωμένος στην καρδιά από σφαίρα, έκανε όσα βήματα μπορούσε μπροστά πριν εισέλθει αγκαλιά με την ελληνική σημαία στο πάνθεον των Ηρώων. Ήταν ο πρώτος μαθητής που πότιζε με το άλκιμο αίμα του το δένδρο της πανώριας Λευτεριάς, στον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α..
Η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» της ίδιας ημέρας έγραφε: «O άριστος των μαθητών της Αμμοχώστου επυροβολήθη χθες και εφονεύθη υπό δυνάμεων ασφαλείας, κατά την διάρκεια διαδηλώσεων. Προτού φτερουγίσει στους ουρανούς φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει: “ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ”. Η κηδεία του φονευθέντος μαθητού εγένετο αυθημερόν εις Ριζοκάρπασον…».

Να πώς περιγράφει την ταφή του Ήρωα ο συμμαθητής του Δημήτρης Λεβέντης: «Είχε βραδιάσει, όταν φτάσαμε. Τον θάψαμε την ώρα που θέλησε η βροχή να ραντίσει το σώμα του με το νερό της αιωνιότητας. Με τη νεκρώσιμη ακολουθία στο φως των κεριών και με τον συνταρακτικό λόγο του Γιάννη Αναγνωστόπουλου συνοδεύσαμε τη βροχή και ανεβήκαμε ψηλά, για να πλησιάσουμε τα μέρη, όπου πήγε ο Πέτρος, για να σμίξει με τους Αθάνατους του Ελληνισμού».

*Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, από το Μονάγρι Λεμεσού

πηγή: https://simerini.sigmalive.com/.../petros-giallouros.../

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-Υγεία ψυχής και σώματος

Ο Ιησούς πήγε στην Καπερναούμ και διαδόθηκε πως ήταν σ' ένα σπίτι. Αμέσως μαζεύτηκαν πολλοί, για να τον ακούσουν να κηρύττει. Ήλθαν τότε τέσσερεις άνθρωποι και του έφεραν έναν παράλυτο. Επειδή δεν μπορούσαν να πλησιάσουν λόγω του πλήθους, έβγαλαν ένα τμήμα από τη στέγη του σπιτιού στο μέρος που ήταν ο Κύριος και κατέβασαν το κρεβάτι με τον κατάκοιτο. Όταν ο Ιησούς είδε την πίστη τους, λέγει στον παραλυτικό: Παιδί μου, συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες σου.

 Ήταν πολύ μεγάλη η πίστη αυτών που μετέφεραν τον παράλυτο στον Χριστό. Μπήκαν σε κόπο και ταλαιπωρία, παίρνοντας ρίσκο, με το εγχείρημά τους αυτό. Αν δεν γινόταν καλά ο ασθενής τους, το λιγότερο θα γελοιοποιούντο. Τελικά η εμπιστοσύνη που δείχνουν στο Χριστό οι άνθρωποι αυτοί, αλλά και ο ίδιος ο ασθενής, γιατί βέβαια δεν θα έκαναν τίποτα χωρίς τη θέλησή του, επιβραβεύεται. «Ἰδών δέ ὁ Ἰησοῦς τήν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

 Γιατί όμως ο Ιησούς αντί να τον θεραπεύσει αμέσως, πρώτα του συγχωρεί τις αμαρτίες; Τι είναι η αμαρτία; Αμαρτία είναι η ασθένεια της ψυχής. Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής. Αυτός έφερε στην ύπαρξη τα πάντα, και συνεχίζει να τα διατηρεί. Ο άνθρωπος σαν λογικό και αυτεξούσιο ον, δέχεται τη ζωή αλλά και μπορεί να την απορρίψει. Όταν είναι κοντά στο Θεό παίρνει ζωή αλλά όταν απομακρυνθεί, σταδιακά τη χάνει. Αμαρτία λοιπόν είναι η απομάκρυνση από το Θεό και κατά συνέπεια, η απώλεια της αιώνιας ζωής.

 Συνηθίζουμε να λέμε: «Πάνω από όλα η υγεία». Και όταν αρρωσταίνουμε, θέλουμε το συντομότερο να γίνουμε καλά, ενώ ίσως αδιαφορούμε για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες αρρωσταίνει η ψυχή μας. Βέβαια η υγεία του σώματος είναι ένα πολύ

«Θα έρθει καιρός που θα στείλει ο Κύριος αρρώστιες αθεράπευτες, ο κόσμος θα ψάχνει φάρμακα να θεραπευτεί και δεν θα βρίσκει»

Οσιος Γεώργιος Καρσλίδης

«Θα έρθει καιρός που θα στείλει ο Κύριος αρρώστιες αθεράπευτες, ο κόσμος θα ψάχνει φάρμακα να θεραπευτεί και δεν θα βρίσκει».

Συλλογιέμαι τώρα να βρω μιά λέξη να ταιριάζει στο μπόϊ της Λευτεριάς.

Συλλογιέμαι τώρα να βρω μιά λέξη να ταιριάζει στο μπόϊ της

 Λευτεριάς.

Γιάννης Ρίτσος.

Ένας άγιος στην μπιραρία(Αγιος Γαβριηλ της Γεωργιας δια Χριστόν σαλος)

Ρ. Μ. Ρεβάζ:

– Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και λόγω της χαοτικής μου ζωής, η οικογένειά μου έφτασε στα όρια διάλυσης. Δεν περνούσε ημέρα χωρίς να έχω πιει αλκοόλ. Εθίστηκα και στα τυχερά παίγνια. Έχασα δουλειά και φίλους… Εξ αιτίας όλης αυτής της κατάστασης, υπέφεραν οι δικοί μου άνθρωποι. Κατά βάθος συνειδητοποιούσα το τραγικό της κατάστασής μου, αλλά αδυνατούσα να παλέψω με τον εαυτό μου. Πιθανότατα άρχισα να συνηθίζω τον τρόπο που ζούσα. Από αυτά που μου λένε, αλλά και από αυτά που θυμάμαι, είχα χάσει την ανθρώπινη πλευρά μου. Τα πάντα γύρω με εκνεύριζαν και κάποια στιγμή αισθάνθηκα να είμαι άνθρωπος περιττός. Βέβαια, εκείνον τον καιρό δεν έψαχνα κανένα πνευματικό καταφύγιο και πολύ περισσότερο δεν σκεφτόμουν να επισκεφθώ την εκκλησία, γιατί δεν έπαιρνα καν στα σοβαρά τους ιερείς.
Είναι σίγουρο ότι τα πράγματα δεν θ’ άλλαζαν καθόλου, αν μία μέρα, εκεί που καθόμουν κι έπινα άλλη μια μπίρα και ετοιμαζόμουν να κάνω μία απερισκεψία, στην μπιραρία δεν έμπαινε ο γέροντας Γαβριήλ. Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, διαβάσατε σωστά. Ο γέροντας Γαβριήλ μπήκε στην μπιραρία!

 Τα γεγονότα εξελίσσονταν ως εξής: Μέσα στη μεγάλη βαβούρα της μπιραρίας ακούω μία καθαρή, δυνατή, αγανακτισμένη φωνή ενός άνδρα, που απαιτούσε να του σερβίρουν σε πιο μεγάλο ποτήρι μπίρα, ανακατεμένη με βότκα, αλλιώς, όπως έλεγε ο ίδιος, «θα σπάσει η καρδιά του» και ότι «θα πληρώσει όσα του ζητήσουν». «Λεφτά υπάρχουν, οι ενορίτες έδωσαν τον οβολό τους», επαναλάμβανε συνέχεια βροντόφωνα ο άνθρωπος αυτός, που ήταν ακριβώς πίσω μου κι ενώ οι παρευρισκόμενοι τον κοιτούσαν περιφρονητικά, γελώντας. 

 Δεν γνώριζα τότε τι σημαίνει η λέξη «ενορίτες» κι επειδή καθόμουν με την πλάτη στο άτομο που την είπε δεν μ’ ενδιέφερε ιδιαίτερα το ποιος ήταν. Θυμάμαι ένα πράγμα σίγουρα: Στη δική μου αντίληψη, ήταν άνθρωπος μεγάλου αναστήματος, όμορφα ντυμένος, επαναστάτης, που, όπως κι εγώ, προσπαθεί να πνίξει τη θλίψη στο αλκοόλ. Η φωνή δεν σταματούσε καθόλου, ακούγονταν κραυγές, ακόμα και τον ήχο από τις γουλιές μπορούσες να ξεχωρίσεις, και ξαφνικά ο «άνθρωπος-επαναστάτης» άρχισε να τραγουδάει ένα γεωργιανό τραγούδι με τόσο γλυκιά φωνή, που ακούσια γύρισα να τον δω. Αυτό που αντίκρυσα ήταν ένας ιερωμένος, που στεκόταν στη μέση της μπιραρίας, ντυμένος με κουρέλια, κοντός, ασπρομάλλης, ο οποίος χόρευε στους ήχους του τραγουδιού, κάνοντας αλλοπρόσαλλες κινήσεις μεθυσμένου.

"Ο ΠατροΚοσμάς ο Αιτωλός και η πνευματική προετοιμασία του 1821"

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ο Πατέρας του Γένους δεν είναι μόνο ο Εθναπόστολος που έθεσε τις βάσεις για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αλλά είναι και εκείνος που μας οδηγεί στις έσχατες μέρες μας στην αληθινή έθνικη μας Παλιγγενεσία!

 Οι πνευματικές προϋποθέσεις της Επαναστάσεως του 1821 είναι τα ελληνορθόδοξα ιδανικά που καλλιεργήθηκαν με θαυμαστό τρόπο μέσα στην ψυχή των υποδούλων επί 400 και 500 χρόνια τουρκοκρατίας. Η Ορθοδοξία, η αίσθηση της συνέχειας του Ελληνισμού, η γλώσσα, το αντιστασιακό πνεύμα του Έλληνα, η Μεγάλη Ιδέα και η νοσταλγία για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (Ρωμανία), αυτά ήσαν τα πνευματικά θεμέλια του 1821.
 Ο Άγιος Κοσμάς δεν πήρε στα χέρια του τουφέκι, αλλά με την πνευματική και ηθική αναγέννηση των υποδούλων προετοίμασε το έδαφος για την μεγάλη Επανάσταση. Η συμβολή του στην εθνική αφύπνιση ήλθε σε μία πολύ δύσκολη εποχή, όταν το Γένος κινδύνευε να απογοητευθεί από τις πολλές και ατυχείς εξεγέρσεις. Το πέρασμά του άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην ψυχή των υποδούλων όχι μόνο στην γενέτειρά του Αιτωλία, αλλά και στην Ήπειρο, στη Μακεδονία και σε όλα τα μέρη τα οποία επισκέφθηκε κατά τις τρεις (ή τέσσερεις) περιοδείες του. Η συνεισφορά του στην προετοιμασία του Αγώνος μπορεί εν συντομία να κωδικοποιηθεί ως εξής:

α) Η καλλιέργεια του Ορθοδόξου φρονήματος. Με το κήρυγμά του, με το παράδειγμά του, με την κατανοητή αλλά συνάμα θεολογική γλώσσα του, ο Άγιος απέτρεψε τους εξισλαμισμούς και στερέωσε την Ορθόδοξη Πίστη. Από φόβο, από εκβιασμό, αλλά μερικές φορές και αυτοβούλως και από την προσδοκία αξιωμάτων ένας αριθμός Χριστιανών προσχώρησε στο Ισλάμ. Όλοι αυτοί δεν χάθηκαν μόνο για την Ορθοδοξία, αλλά και για τον Ελληνισμό. Παράδειγμα οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας. Απόγονοι εξισλαμισμένων Χριστιανών έγιναν οι σκληρότεροι διώκτες του Ελληνισμού επί Τουρκοκρατίας και επί Γερμανοϊταλικής Κατοχής. Ο αγώνας του Αγίου είχε στόχο πρωτίστως να σώσει ψυχές. Αλλά ταυτοχρόνως είχε εθνική σημασία, διότι όσοι παρέμεναν Χριστιανοί διατηρούσαν και την ελληνική τους συνείδηση. Για την αποτροπή των εξισλαμισμών ο Άγιος δίδασκε με έμφαση την Τριαδολογία. Ήξερε ότι πολλοί αγράμματοι Χριστιανοί έπεφταν εύκολα θύματα της μουσουλμανικής προπαγάνδας, η οποία αρνείτο την Αγία Τριάδα.

β) Η εμμονή στην ελληνική γλώσσα. Είναι συγκλονιστική η διδαχή του Αγίου ότι

Θυρεός Σολωμού, Εθνικού ποιητή της Ελλάδος

Γεώργιος Μπαστάκης- Σχοινάς

200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.

Είμαι πολύ χαρούμενος που παρουσιάζω, για πρώτη φορά ιστορικά, τον Θυρεό Σολωμού, Εθνικού ποιητή της Ελλάδος, υλοποιημένο ορθά και σύμφωνα με τους κανόνες της οικοσημολογίας, σε μία εορταστική γραφιστική σύνθεση.

«Χαίρε, δι' ης η χαρά εκλάμψει, χαίρε, δι' ης η αρά εκλείψει.

  Η ΑΡΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ-π. Δημητρίου Μπόκου

«Η γυνή απατηθείσα εν παραβάσει γέγονε» (η γυναίκα εξαπατήθηκε και έπεσε στην παράβαση) (Α΄ Τιμ. 2, 14). Η Εύα στον Παράδεισο παρασύρθηκε από την απάτη του όφεως. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ύπουλη υποβολή του «θα γίνετε θεοί». Έμπειρος στρατηγός ο διάβολος, γνωρίζοντας ότι το θήλυ είναι ασθενέστερο σκεύος, διάλεξε να χτυπήσει στο αδύνατο σημείο. Φρόντισε να την απομονώσει από τον Αδάμ. Περίμενε. Και τη στιγμή που την βρήκε μόνη της, συγκέντρωσε αμέσως εκεί όλη τη δύναμη κρούσης του. Και πέτυχε τον σκοπό του.

  Η πτώση της Εύας έφερε την πτώση του Αδάμ. Και κατά συνέπεια όλων των εξ Αδάμ. Το ανθρώπινο γένος ολόκληρο, εφόσον κατάγεται απ’ το πρωτόπλαστο ζεύγος, κληρονόμησε την πεπτωκυία φύση (όχι κάποια προσωπική ενοχή), που λόγω της παρακοής υποτάχτηκε στη φθορά και τη θνητότητα. Δεν έγιναν θεοί οι προπάτορες, όπως έλπιζαν, αλλά πέθαναν.Από την προοπτική της αθανασίας που είχαν, περιέπεσαν στον θάνατο. Θνητή φύση ήταν η μόνη κληρονομιά που άφησε πίσω της η προμήτωρ Εύα, όντας η ίδια πλέον θνητή. Κληροδότησε την αρά, την κατάρα, τη λύπη, την καταδίκη στους απογόνους της. Αντί για ζωή (Εύα=Ζωή), έδωσε τον θάνατο. Γι’ αυτήν ειπώθηκε: «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα» (απ’ τη γυναίκα ήρθαν τα κακά).

 Όμως δεν διαιωνίστηκε η κατάσταση αυτή. Με «το πλήρωμα του χρόνου» ήρθε πλήρως η ανατροπή της. Το ανθρώπινο γένος κυοφόρησε με πολύ κόπο διά μέσου των γενεών τον τέλειο άνθρωπο, που θα υλοποιούσε το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Έδωσε ό,τι καλύτερο μπορούσε να υπάρξει μέσα στη σύνολη δημιουργία. Ετοίμασε «Μητέρα Παρθένον» και την πρόσφερε σ’ εκείνον που θα συνέτριβε την κεφαλή του όφεως.
 Ο ερχομός της ήταν κοσμοχαρμόσυνο γεγονός. Η γέννησή της «χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη». Τη στιγμή του Ευαγγελισμού ο Γαβριήλ, εκστατικός απ’ το μεγαλείο της Παρθένου, με χαρμόσυνη φωνή τής μηνύει «χαράν ανεκλάλητον». «Μετά δέους παρίσταται και το Χαίρε κομίζει, της λύπης αντίθετον». «Ο όφις, της λέγει, εξαπάτησε την Εύα παλιά, τώρα όμως σου φέρνω το ευχάριστο μήνυμα, τη χαρά». «Νυν ευαγγελίζομαί σοι την χαράν».

 Είναι η στιγμή κατά την οποία κρίνεται αναπότρεπτα η τύχη του κόσμου. Η πιο κρίσιμη στιγμή στη διαχρονική πορεία του ανθρώπου. Η Παρθένος, με πλήρη επίγνωση της ευθύνης της, αναλαμβάνει τα ηνία της ανθρώπινης ιστορίας. Λέγει το «ναι» στην πρόταση του Θεού. Δέχεται να γίνει η είσοδος «του Ιερέως του μεγάλου, μόνη και μόνον εισάγουσα Χριστόν εις την οικουμένην». Γιατί αμέσως με τον διάλογο Γαβριήλ και Μαρίας, «άμα τω λόγω του αρχαγγέλου και αυτής, συνέλαβεν υπερφυώς εν τη αχράντω γαστρί τον Υιόν και Λόγον του Θεού». Και στη συνέχεια, επειδή η Θεοτόκος «έγινε μητέρα της καλής θέλησης του Θεού Πατρός, («μήτηρ γέγονε της ευδοκίας του Πατρός»), μια και κράτησε στην αγκαλιά της τον Λόγο του Θεού που σαρκώθηκε», «ανέτρεψε την πρώτην κατάραν της Εύας». Ο τόκος της «του Αδάμ την κατάραν την εις ημάς (που ήταν πάνω μας) ανατρέπει». «Λύσας την κατάραν έδωκε την ευλογίαν».

Εδώ είναι το βάθος της σοφίας του Θεού. Η γυναίκα απατήθηκε πρώτα και προξένησε τον θάνατο στο ανθρώπινο γένος, η γυναίκα τώρα γίνεται μητέρα του Θεού και απαρχή σωτηρίας όλου του κόσμου. Δίκαια εξυμνείται με υπέροχο τρόπο στους Χαιρετισμούς η Παναγία: «Χαίρε, δι' ης η χαρά εκλάμψει, χαίρε, δι' ης η αρά εκλείψει. Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις, χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις».

Γι’ αυτήν ειπώθηκε: «Εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» (απ’ τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα). Ποιός είναι τόσο μίζερος λοιπόν, που να μη χαίρεται ακόμα για την παγκόσμια χαρά, την Παναγία μας;

ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 416, Μαρτ. 2018