ΠΕΡΙ ''ΚΟΛΛΗΜΕΝΩΝ'' ΚΑΙ ''ΜΟΝΤΕΡΝΩΝ'' ΓΟΝΕΩΝ

MΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ

Κάποιες μητέρες συζητούσαν σ΄ ένα φόρουμ για τη σεξουαλική ζωή των εφήβων. Απ’ τη συζήτηση διάλεξα δύο απόψεις οι οποίες με λύπησαν: «αργά ή γρήγορα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και είναι πραγματικά ένα μεγάλο γεγονός στη ζωή των εφήβων. Πιστεύω ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν πρέπει να το επισκιάσουμε με λύπη όσο τα παιδιά ξέρουν να προστατεύονται, να κατανοούν το ένα το άλλο και να αισθάνονται ευτυχισμένα ..»

«Εγώ είμαι η μητέρα μιας δεσποινίδας 12 ετών. Να σας πω πως βλέπω εγώ τα πράγματα με τη σεξουαλική ζωή.. Πρώτα απ’ όλα εγώ συζητώ τα πάντα μαζί της … Ήδη έχουμε καλύψει τα προβλήματα που αφορούν στο σεξ, τις στάσεις, τα αντισυλληπτικά, τη γέννηση, τον αυνανισμό, τους ομοφυλόφιλους… Αυτό γιατί δεν θέλω να συζητάει αυτά τα θέματα με άλλα παιδιά και να σχηματίζει λανθασμένες απόψεις.. Οι συζητήσεις μας είναι πάντοτε σοβαρές αλλά με έναν τρόπο εύθυμο, σαν δύο φίλες έτσι ώστε να μην αισθάνεται ντροπή… Πάντοτε όταν συζητάμε της λέω ότι η απόφαση για το πότε θ’ αρχίσει τη σεξουαλική της ζωή είναι δικής της, αλλά και η ανάληψη των ευθυνών».

Τι ¨ σούπερ γονείς¨ θα πουν κάποιοι αναγνώστες, σκεφτόμενοι πόσο ηθικολόγοι και «κολλημένοι» είναι οι δικοί τους γονείς, οι οποίοι αν ήξεραν με τι ασχολούνται τα βλαστάρια τους, θα έκαναν τρομερή φασαρία.

Πριν μιλήσουμε γι’ αυτούς τους «σούπερ γονείς»να μιλήσουμε πρωτα για τους ''κολλημενους γονεις''…
 Λίγοι απ’ αυτούς ήταν πιστοί στα νιάτα τους. Οι πιο πολλοί έζησαν μια ζωή στην αμαρτία και στην ακολασία και τώρα έχουν μοναδικό σκοπό πώς να προστατεύσουν τα παιδιά από τις αμαρτίες τις οποίοι οι ίδιοι έκαναν στα νιάτα τους. 
Αλλά ακριβώς επειδή δεν έζησαν μια χριστιανική ζωή στα νιάτα τους δεν ξέρουν πώς να μάθουν τα παιδιά τους να κρατήσουν μια ισορροπία στη ζωή τους δηλ. πώς να βοηθήσουν τα παιδία να ζήσουν μια ωραία εφηβεία. Τους εκνευρίζουν με μία σειρά από όχι τα οποία φέρνουν τα’ αντίθετα αποτελέσματα. Επειδή με τη συνεχή επανάληψη αυτών των όχι, οι γονείς δεν τους βοηθούν να γνωρίσουν το Θεό. Σαν να ακούω μερικές φορές να αμύνονται « πως δε βοηθήσαμε τα παιδιά μας; Από μικρά τα παίρναμε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, κάναμε προσευχή πρωί και βράδυ … Κάναμε ότι μπορούσαμε».

«Σημαίνει ότι κάνατε κάπως λίγα..» θα τους απαντούσαν τα παιδία με λύπη στην ψυχή…
 Τα παιδία έχουν ανάγκη να δουν στους γονείς τους μοντέλα. Να δουν ότι οι γονείς τους είναι πιο όμορφοι ψυχικά από άλλους γονείς οι οποίοι ποτέ δεν εκκλησιάζονται, να αισθανθούν μια αγάπη που λείπει από άλλες οικογένειες.
Πώς θα έπρεπε να είναι ο τέλειος γονέας; Αυτό δεν το ξέρω ούτε εγώ ακόμα, ψάχνω. Και αυτό που έμαθα είναι ότι δεν πρέπει να είναι ούτε εντελώς ανεκτικός ούτε πολύ αυστηρός. Έχω ακούσει ότι μεγάλο κακό κάνουν οι γονείς οι οποίοι επιθυμούν να έχουν παιδιά όσο πιο πιστά, θέλοντας να τα κάνουν ιερείς, καλόγερους, οι καλόγριες και επιβάλλουν στα παιδιά μι α θρησκευτική ζωή πολύ αυστηρή. Συνήθως όταν μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά και ξεφεύγουν από την επιρροή των γονιών τους, πέφτουν με τα μούτρα στην αμαρτία.

Αν έχετε τέτοιους γονείς οι οποίοι πήραν το ρόλο του οικιακού ιεροεξεταστή, θα είναι κάπως δύσκολο να ξεπεράσετε τη μπάρα που έχουν βάλει ανάμεσα σε εσάς και το Χριστό.. Αλλά πάρτε τη ζωή στα σοβαρά. Μπορείτε να ξεπεράσετε αυτή τη μπάρα.. Κι αν η ζωή σας είναι καθαρή ίσως βαρεθούν να σας βάζουν χειροπέδες και να καταλάβουν ότι χρειάζεστε και ελευθερία. Και αναφέρθηκα πρώτα στους γονείς ιεροεξεταστές για να καταπραΰνω τη λύπη που μου προξένησαν οι «μοντέρνες» ιδέες που ανάφερα στην αρχή του άρθρου. 

Τα λόγια της μητέρας της 12χρονης με άφησαν άφωνο. Κι αν συζητούν για όλα αυτά από τώρα σε δέκα χρόνια τι θα έχει να της πει; 
Θα ζητήσει από την κόρη της να παραβρίσκεται και αυτή σε ομαδικά όργια στα οποία συμμετέχει για να διαπιστώσει αν όλα διεξάγονται σύμφωνα με τους κανόνες υγιεινής και τα ειδικά εγχειρίδια;
Έχω ακούσει για πολλούς παράξενους γονείς, παράξενους από τη χριστιανική οπτική, μιας και για το σύγχρονο ειδωλολατρικό κόσμο είναι φυσιολογικοί. Εφόσον λοιπόν υπάρχουν πολλοί γονιοί οι οποίοι δεν είναι ικανοί θα δώσουν μία ηθική αγωγή στα παιδία τους, εγώ θα παρακαλέσω αυτούς τους νέους
«Μην ακούτε αυτά που σας λένε οι γονείς σας αναφορικά με αυτά τα θέματα . Αν τους ακούσετε θα χάσετε την ψυχή σας …» Τέτοιοι άνθρωποι φέρουν ανάξια το όνομα του γονιού….Αγοράζουν στα παιδία τους τα πάντα, αλλά τους στερούν το πιο σημαντικό την ψυχική ομορφιά…

Και τον καιρό που ήμουν καθηγητής Θεολόγος και δίδασκα έβλεπα γονιούς να πλησιάζουν την Εκκλησία χάριν στα παιδιά τους… Αυτοί οι γονιοί αναγνώρισαν τις ψυχικές τους ελλείψεις και δεν ντράπηκαν να τους καθοδηγήσουν τα παιδία τους στην Εκκλησία … Αλλά είδα και πολλούς (γονιούς) εντελώς αρνητικούς σε ότι έχει σχέση με την Εκκλησία. Γονείς οι οποίοι αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν του κεφαλιού τους, σε μια ηλικία όπου η ηθική διαπαιδαγώγηση αφήνει βαθιά τα ίχνη της

Ένας από τους λόγους είναι ότι οι ίδιοι κάνουν μια ανήθικη ζωή… 
Μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων είναι η εικόνα δυο αδελφιών – το αγόρι ήταν τεσσάρων ετών και το κορίτσι μερικά χρόνια πιο μεγάλο – τα οποία προσπαθούσαν να κάνουν σεξ κοντά σ΄ ένα θάμνο στο πάρκο. Επειδή ήταν μικροί δεν κατάφερναν κάτι σπουδαίο. Εγώ και η παρέα μαζευτήκαμε γύρω τους και αυτοί δυσαρεστημένοι που τους χαλάσαμε το παιχνίδι σηκώθηκαν. 
Τι κάνετε εκεί; Τους ρωτήσαμε. 
Παίζουμε το γιατρό απάντησαν.
 Και που ξέρετε πως έτσι παίζετε; 
Το ξέρω – είπε το κορίτσι – επειδή όταν φεύγει ο μπαμπάς, έρχεται σπίτι ο γιατρός και έτσι κάνει με τη μαμά. Και τώρα βγήκαμε έξω γιατί είναι στο σπίτι ο γιατρός…

Θέλησαν και άλλα παιδιά να παίξουν το γιατρό με το κορίτσι αλλά εκείνο δεν ήθελε. Μάλλον η συνείδησή της τής έλεγε ότι αυτό που κάνει δεν είναι και τόσο καλό. Δε νομίζω ότι χρειάζονται πολλά επιχειρήματα για να δείξω ότι όταν οι γονείς κάνουν μία ανήθικη ζωή τα παιδιά δεν πρέπει ν’ ακούν τις συμβουλές τους. Ακόμη κι αν το κάνουν με «αγάπη».
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου οι γονείς δίνουν στα παιδιά τους απόλυτη ελευθερία να κάνουν ότι θέλουν επειδή ως παιδιά έζησαν απόλυτη τραυματικές εμπειρίες από γονείς πολύ αυστηρούς. Και γι’ αυτό τώρα λένε στα παιδιά τους: «Κάντε ότι θέλετε, εμείς δεν σας στερούμε την ελευθερία».

Κανείς δε λέγει ότι πρέπει να στερήσουμε την ελευθερία στους νέους. Αλλά οι νέοι έχουν ανάγκη από διαπαιδαγώγηση. Αλλιώς ακολουθούν λάθος δρόμους. Και τότε οι γονείς τραβούν τα μαλλιά τους που δεν τα διαπαιδαγώγησαν όπως έπρεπε. Οι γονείς πρέπει να βρουν τη ¨μέση οδό¨ Ούτε συνέχεια ¨ όχι¨ ούτε όμως να κάνουν του κεφαλιού τους… Δυστυχώς ο διάβολος προτρέπει τους γονείς όλο και πιο επίμονα να μην ανακατεύονται στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Ναι ο διάβολος, ο μεγάλος χειραγωγός ενός μέρους των Μ.Μ.Ε.

Και τελειώνω με την ερώτηση :Πρέπει οι χριστιανοί γονείς να δίνουν χριστιανική αγωγή στα παιδιά τους;
Δύσκολη απάντηση σε μια τόσο σημαντική ερώτηση. Βέβαια την απάντηση μπορούν να τη δώσουν οι έμπειροι πνευματικοί μας. Και εγώ θα επαναλάβω την απάντηση που άκουσα από γονείς και πνευματικούς.
«Η σεξουαλική αγωγή πρέπει να γίνεται στη Χριστιανική οικογένεια με πολλή διάκριση. Τα παιδιά μας δε ζουν σε μια γυάλα. Μόνο που το περιβάλλον που ζουν τα παιδιά και ο ψυχικός χαρακτήρας του κάθε παιδιού είναι διαφορετικός. Με καθένα από τα παιδιά θα πρέπει οι Χριστιανοί γονείς να εφαρμόσουν διαφορετική μέθοδο, αφού συμβουλευτούν τον πνευματικό τους… Να καταλάβουν ότι αν λένε πολλά στα παιδιά θα εξάψουν τη φαντασία τους, ενώ αν δε μιλούν καθόλου στα παιδιά θα ψάξουν αλλού τις απαντήσεις. Σ’ αυτούς που θεωρούν της αμαρτία αρετή.

Μετάφραση από το βιβλίο του Danion Vasile΄Αμαρτίες νέες, αμαρτίες παλιές΄/proskynitis.blogspot

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΛΑΥΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΡΑΝΤΟΝΕΖ

 

Η Λαυρα του Αγιου Σεργιου του Ραντονεζ,γνωστη και ως λαυρα της Αγ.Τριαδος είναι ένα από τα πιο σημαντικα μοναστηρια της Ρωσιας και κεντρο της Ρωσικης Ορθοδοξιας.Ιδρυθηκε το 1345 από τον Αγιο Σεργιο του Ραντονεζ(1322-1392) του οποιο το λειψανο βρισκεται εκει.Η Λαυρα βρισκεται στην πολη Σεργκιγιεβ Ποσαντ (γνωστο στον σοβιετικο κοσμο ως Ζαγκορσκ)

Στην αρχη δεν ηταν παρα μια μικρη ξυλινη εκκλησια,απομονωμενη από τον κοσμο,όμως η περιοχη αρχισε να εξελισσεται ραγδαια.Ο Αγιος Σεργιος αρχισε την μοναστικη του ζωη ως ερημιτης,όμως αναγκαστηκε να γινει πνευματικος οδηγος οσων ειχαν μαζευτει γυρω του.

Το 1355 εισηγαγε ένα τυπικο οργανωσης στο μοναστηρι,πραγμα που βοηθησε στη γρηγορη αναπτυξη του.Αυτη την περιοδο χτιστηκαν τα πιο παλια από τα κτιρια της μονης όπως ο φουρνος και η τραπεζα.Το τυπικο του Αγ.Σεργιου το εφηρμοσαν σε περισσοτερα από 400 μοναστηρια στη Ρωσια,πολλα από τα οποια τα ιδρυσαν μαθητες του.Αναμεσα τους αναφερουμε τις μονες Σολοβετσκι,Κυριλωβ και Σιμονοβ.
Ο Αγιος Σεργιος ανακυρυχθηκε προστατης-αγιος της Ρωσιας το 1422.Το λειψανο,τον οποιον εχτισαν Σερβοι οι οποιοι ειχαν βρει καταφυγιο στο μοναστηρι μετα τη μαχη του Κοσοβου.Στα Ν.Α του ναου είναι τοποθετημενο το λειψανο του Αγιου 

.Η εκκλησια είναι ασπρη με χρυσους τρουλους ,ενώ οι πιο πολλες εικονες είναι αγιογραφημενες από τον Αndrei Rubliov

Μια αλλη σημαντικη εκκλησια της Λαυρας είναι η Κοιμηση της Θεοτοκου.Το χτισιμο της τελειωσε το 1585 μετα από 26 χρονια εργασιας.Το χτισιμο της ξεκινησε ο Ιβαν ο Τρομερος ως ενδειξη μετανοιας για τον φονο του γιου του.Εχει ως μοντελο την εκκλησια της Κοιμησεως του Κρεμλινου,αλλα είναι μεγαλυτερη απ’αυτην.Κοντα στη δυτικη θυρα βρισκεται ο ταφος του Μπορις Γκουντουνωφ,ο μονος τσαρος που δεν είναι θαμμενος στο Κρεμλινο ή στον Ι.Ν.Αγ.Πετρου και Παυλου στην Αγ.Πετρουπολη .

Εκει βρισκονται και τα λειψανα των Αγιων Ιννοκεντιου και Μαξιμου του Γραικου.
Απεναντι από το τειχος βρισκεται ο Ι.Ν. της Αγ.Παρασκευης.Ακομη υπαρχουν ο Ι.Ν.Αγ.Πνευματος χτισμενος από τον Ιβαν τον Τρομερο ο Ι.Ν.Αγ.Ιωαννου του Βαπτιστου και της Παναγιας του Σμολενσκ.Το 1550 ο ξυλινος φραχτης που εκλεινε περιμετρικα τη μονη αντικατασταθηκε από ένα ισχυρο πετρινο τειχος μηκους 1,5χλμ.Χαρη σ’αυτό το τειχος η μονη αντεξε στην επιθεση των Πολωνων το 1608 η οποια κρατησε 16 μηνες.Η εξωτερικη θυρα εχει ακομη τα σημαδια απ’αυτην την δοκιμασια.Απο το 1742 λειτουργει στη μονη Θεολογικο Σεμιναριο το οποιο από το 1814 αντικατασταθηκε από Εκκλησιαστικη Ακαδημια.Μεχρι το 1983 ηταν εδρα του Ρωσικου Πατριαρχειου.

Μετα από έναν χρονο η εδρα μεταφερθηκε στη Μονη Ντανιλοφσκι.Η αυτοκρατειρα Ελισαβετ εχτισε και το περιφημο καμπαναριο
,σε στυλ μπαροκ βαμμενο με μπλε και ασπρο χρωμα.Με 88 μετρα υψος,ηταν το πιο ψηλο κτιριο στη Ρωσια στα τελη του18ου αιωνα.
Το 1930 οι καμπανες της μονης καταστραφηκαν από τους κομμουνιστες μαζι με την περιφημη καμπανα του τσαρου βαρους 85 τονων.Απο το 1993 είναι μνημειο Ουνεσκο.

Π.ΣΟΦΡΩΝΙΟΣ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ-Η ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΨΕ ΤΟΝ ΠΑΓΕΤΩΝΑ

Αυτή η ιστορία άρχισε πριν 45 χρόνια, όταν ο Θεός έστειλε κάποιον ν’ ανάψει φωτιά σ’ ένα Παγετώνα. Ήταν ένας παγετώνας μεγάλος και όμορφος αλλά ωστόσο παγετώνας. Για έναν ορθολογιστή αυτό είναι το άκρον άωτον της ανοησίας ( να βάλεις φωτιά στο νερό και ν’ αρχίσει να καίει ) ενώ αυτό το πράγμα ένας τρελός το πιστεύει.
Οι αρχές του Παγετώνα ούτε που έδωσαν πολλη σημασία στον Τρελό. Βρήκε ο Άνθρωπός μας μια απόμερη γωνία στην άκρη του παγετώνα για να μην ενοχλεί κανένα. Έτσι ασχολούμενοι με την παγίωση του κράτους του παγετώνα άφησαν τον τρελό ήσυχο για πολλά χρόνια.
Όταν μετά από πολλά χρόνια τον θυμήθηκαν σκέφτηκαν να πάνε να δουν τι κάνει ο τρελός και η φωτιά του και τον επισκέφτηκαν. Φτάνοντας στην άκρη του παγετώνα όπου ο Τρελός είχε φτιάξει μια μικρή καλύβα με τη βοήθεια κάποιων νέων, έμειναν λίγο έκπληκτοι όταν είδαν τη φλόγα να καίει. Αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι πέρασαν τόσα πολλά χρόνια και δεν έδωσαν μεγάλη σημασία. Έτσι από ευγένεια τον ρώτησαν τι κάνει, πως αισθάνεται και λίγο ειρωνικά μ’ έναν αέρα ανωτερότητας του είπαν : πρόσεχε με αυτήν τη φωτιά που άναψες στο νερό μην κάψεις όλο τον παγετώνα επειδή ….. ο νόμος είναι νόμος.
Ο Γέρος αφού τους ευχαρίστησε που ήρθαν μέχρι εκεί μ’ ένα χαμόγελο τους είπε : « Ελπίζω να είστε κοντά όταν πιάσει φωτιά όλος ο παγετώνας, γιατί δεν ξέρω πως θα σβήσετε το νερό που θα μετατραπεί σε φωτιά ». αυτοί γέλασαν αν και δεν κατάλαβαν το αστείο, λέγοντας ο ένας στον άλλο : « λόγια Τρελού ….»
Αλλά ο Τρελός, όταν αυτοί έφυγαν, ευχαρίστησε το Θεό που δεν πρόσεξαν τι είχε συμβεί, ούτε ότι είχαν περάσει τόσα χρόνια απ’ όταν ήρθε, επειδή αυτός είχε μιαν άλλη αντίληψη του χρόνου.
Για εκείνον ο χρόνος σήμαινε τη δυνατότητα να ενωθείς με τον αιώνιο Θεό. Γι’ αυτό ποτέ δεν είπε σε κανένα ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ, επειδή γι’ αυτόν ο χρόνος δεν ήταν χρήμα, αλλά αγκαλιάζοντας με την φλόγα του τον καθένα απ’ αυτούς που η καρδιά τους, τους έσπρωχνε να τον γνωρίσουν, έλεγε : « Ο χρόνος είναι ο καρπός της αγάπης, ας γευτούμε αυτόν τον καρπό » και επειδή είχε πολλή αγάπη έλεγε : « Η αγάπη ποτέ δεν έχει χρόνο, επειδή συνεχώς είναι απασχολημένη να σε πάρει πέρα από το χρόνο ».
Πρέπει να ξέρετε ότι αυτός ο Τρελός δεν ήταν σαν τους άλλους τρελούς, αλλά είχε σαν δάσκαλο στα της τρέλας έναν πιο Τρελό, που είχε μάθει την τρέλα του σταυρού από τον Τρελό των τρελών. Ενώ η φλόγα που είχε φέρει μαζί του στον Παγετώνα δεν ήταν μια συνηθισμένη φλόγα, αλλά ήταν μια ειδική φωτιά που είχε λάβει από τον Δάσκαλό του ο οποίος με τη σειρά του την είχε λάβει από τον Τρελό των Τρελών. Τ’ όνομα αυτής της φλόγας που καίει και στο νερό είναι – Η ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
Γι’ αυτό ο Γέρος χαμογελούσε επειδή οι παγετομανείς δεν ήξεραν ότι ο Τρελός είχε ανάψει μια φωτιά που έκαιγε εσωτερικά.
Έτσι δεν είδαν πολλά πράγματα στην επιφάνεια αλλά μόνο έναν τρελό και μια φλόγα να τρεμολάμπει, αλλά η οποία εσωτερικά είχε λιώσει ένα μεγάλο μέρος του Παγετώνα.
Αλλά εκεί συνέβαιναν θαυμαστά πράγματα : ο πάγος γινόταν νερό και το νερό με μια μυστηριώδη δύναμη γινόταν φλόγα η οποία καίγοντας έφτιαξε υπόγεια τούνελ, λιώνοντας τον Παγετώνα σιγά – σιγά.
Μετά από χρόνια οι μεγάλοι του Παγετώνα κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά με το πείραμα του Τρελού και έστειλαν την πυροσβεστική και την αστυνομία, αλλά αυτοί δεν είδαν κάτι σπουδαίο παρά μια φλόγα λίγο πιο μεγάλη και γύρω από το γέρο μερικοί άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, πιθανόν τρελοί και αυτοί που τον άκουγαν με αγάπη και σεβασμό. Ενώ στη θέση της καλύβας είχαν φτιαχτεί τώρα με την άδεια των αρχών βέβαια καινούργια κτίρια.
Τους έλεγξαν αν έχουν πληρώσει τους φόρους, έλεγξαν τα δωμάτιά τους και δεν βρήκαν τίποτα εκτός απ’ τ’ ότι …….. ήταν όλοι τους πολύ συμπαθητικοί.
Κι όλο ερχόταν κόσμος και είχε γίνει πια γνωστό ότι στο Tiptree village, ένας τρελός είχε φυτέψει στον πάγο ένα σπόρο φωτιάς και ότι τώρα είχε μεγαλώσει ένα δέντρο κάτω από τον Παγετώνα, ενώ στην κορυφή του δέντρου (Tiptree) υπήρχε μια μεγάλη φλόγα. Έτσι αποφάσισαν να στείλουν πυροσβέστες ξανά να σβήσουν την φωτιά, να κόψουν το δέντρο και να πάρουν τον γέρο. Αλλά είχαν φτάσει πολύ αργά, επειδή τον γέρο τον είχε πάρει Κάποιος Άλλος, πριν απ’ αυτούς, ενώ το δέντρο όντας από φωτιά και με ρίζες απλωμένες κάτω από τον Παγετώνα, δεν είχαν πώς να το κόψουν, ούτε πώς να το σβήσουν τόσο νερό που συνεχώς μεταμορφωνόταν σε φωτιά.
Έτσι συνέταξαν μια αναφορά στην οποία σημείωσαν ότι , είχε ακουστεί για τη φωτιά είναι αλήθεια αλλά δεν πρέπει ν’ ανησυχούν διότι :
1) Η φωτιά αυτή μη όντας υλική δεν καίει αυτό που ενδιαφέρει την Κυβέρνηση, αλλά μόνο πράγματα μη υλικά, όπως οι ψυχές, συνεπώς κανένα πρόβλημα.
2) Το συγκεκριμένο δέντρο, ακόμα κι αν είναι από φωτιά και καίει συνεχώς υπόγεια, ο Παγετώνας είναι τόσο μεγάλος που δεν πρέπει ν’ ανησυχούμε.
3) Οι άνθρωποι που μένουν εκεί είναι πολύ ευγενικοί και συμπαθητικοί, αν και έχουν κολλήσει την τρέλα του γέρου.
Επιπλέον ο μεγάλος αριθμός ξένων που επισκέπτονται το μέρος μόνο κέρδος
φέρνει στον Παγετώνα μας.
4) Ενώ ο γέρος που έφερε τη φωτιά και την έσπειρε στον Παγετώνα, πέθανε. Αυτοί λένε ότι ζει και ότι είναι μεγάλος άγιος. Αλλά ξέρετε ….. λόγια τρελών.
Υπέγραψαν την αναφορά κι έφυγαν.
Λίγα χρόνια μετά απ’ αυτούς επήγαμε εμείς. Ήρθαμε επειδή είδαμε από μακριά τη λάμψη της φλόγας του Παγετώνα την οποία βλέπουν μόνο όσοι έχουν καταλάβει ότι έχασαν το δρόμο.
Φτάνοντας εδώ είδαμε κι εμείς το θαυμαστό δέντρο της φωτιάς αλλά και τον Γέρο εν ταπεινώσει στην κορυφή του δέντρου ( Tiptree ) λάμποντας σαν ένα αστέρι, δίνοντας ζωή σ’ ένα άλλο αστέρι και σ’ άλλο ένα, αγκαλιάζοντας τα με τα κλαδιά του που έμοιαζαν με χέρια και παρηγοριτική αγκαλιά, λέγοντας σ’ όλους : αγαπάτε αλλήλους γιατί η αγάπη θα μας πάει στον Παράδεισο όπου σας περιμένω.
Τώρα είναι η στιγμή να κλείσουμε αυτή τη διήγηση για τον πατέρα Σοφρώνιο και τη μονή του Εσσεξ στη Μεγάλη Βρετανία και ν’ αποχαιρετήσουμε τους αδελφούς και τις αδελφές της μονής. Και αν ερμηνεύσουμε τ’ όνομά του χωριού όπου βρίσκεται το μοναστήρι – Tollshunt Knight – δηλ. οι ιππότες του πηγαδιού του Tolle, τότε δεν θα σας πούμε « goodbye Tollshunt Knight » αλλά « Goodbye Siluanriver Knight ».

Ιερ.Dionisie Ignat περιοδικό ''Lumea Monahilor''/proskynitis.blogspot.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΩΝ ΛΑΙΚΩΝ(3)

Πήγε ένας χριστιανός στον πνευματικό του.
- Πάτερ, εδώ και λίγες εβδομάδες αισθάνομαι πολύ καλά, δεν είχα καμία θλίψη και πειρασμό. Αυτό είναι καλό ή κακό;
- Όταν δεν έχεις πειρασμούς σημαίνει ή ότι οι δαίμονες σ’ άφησαν ήσυχο επειδή τους υπηρετείς χωρίς να σε πειράζουν ή ότι ο Θεός σου παραχωρεί μια περίοδο ησυχίας για να συνέλθεις. Αλλά μην περηφανευτείς επειδή τότε η χάρη του Θεού φεύγει από εσένα. Ο Θεός το επιτρέπει αυτό όχι για τις αρετές μας, αλλά επειδή είμαστε αδύναμοι. Αν ήσουν τώρα έτοιμος για μεγάλη δοκιμασία ο Θεός θα στην έστελνε. Αλλά πολλές φορές αν και νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι για μεγάλες πνευματικές μάχες, ο Θεός γνωρίζει καλύτερα την ψυχή μας Εκείνος ξέρει ότι αν νικήσουμε τώρα σε μια δύσκολη πνευματική μάχη ίσως θα περηφανευόμασταν ή ότι αν θα είχαμε μια δοκιμασία, μια μάχη η οποία δεν είναι απαραίτητη ίσως στην επόμενη δοκιμασία να μην είχαμε την δύναμη ν’ ανταπεξέλθουμε.

Ο ίδιος είπεν˙ όταν ευρίσκεσαι εις ειρήνην και δεν πολεμεισαι, τότε περισσότερον να ταπεινώνεσαι˙ μήπως αν εισχωρήση ξένη χαρά καυχηθώμεν και παραδοθώμεν εις πόλεμον˙ διότι πολλάκις ο Θεός ένεκα των αδυναμιών μας, δεν παραχωρεί να παραδοθώμεν, δια να μη απολεσθώμεν.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΕΥΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΜΠΡΑΖΙ

Ο άγιος ιεράρχης Θεοδόσιος του Μπράζι ήταν μητροπολίτης Μολδαβίας και πέθανε ως μάρτυρας όταν οι Τατάροι ήρθαν στην σκήτη Μπράζι, το 1694. Οι Τατάροι τον βασάνιζαν για να μάθουν που είναι κρυμμένα τα κειμήλια της σκήτης και όταν αρνήθηκε να τους πει τον αποκεφάλισαν. Ανακυρήχθηκε άγιος από τη Ρουμανική Ορθόδοξη εκκλησία το 2003 και η μνήμη του εορτάζεται στις 22 Σεπτεμβρίου.
Κατά τη διάρκεια της ταραγμένης ιστορίας της Μολδαβίας τα άγια λείψανα του μητροπολίτου Θεοδοσίου βρέθηκαν κατά τρόπο θαυμαστό, χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν στις μέρες μας.

Η πρώτη εύρεση των λειψάνων έγινε το 1842 όντας αυτόπτης μάρτυρας ο Αγ. Αντύπας του Καλαποντεστι, ο οποίος τότε ήταν δόκιμος μοναχός. Ας δούμε τι μας διηγείται:
« Πριν ο αρχιμανδρίτης Δημήτριος γίνει ηγούμενος στη Μονή Μπράζι έζησε σκληρή ασκητική ζωή σ’ ένα μεγάλο δάσος, όπου κατά θαυμαστό τρόπο βρήκε θαμμένο ένα δοχείο με χρυσά νομίσματα.
Στο δοχείο βρήκε και μια σημείωση όπου έλεγε ότι αυτά τα χρήματα είναι του Θεοδοσίου, ο οποίος τα είχε κρύψει προβλέποντας το μαρτυρικό του τέλος στα χέρια των Τατάρων. Ακόμη έλεγε ότι όποιος τα βρει είναι υποχρεωμένος να χτίσει μια μονή και τρεις σκήτες και ότι όταν τελειώσει την τρίτη σκήτη θα βρεθούν τα λείψανά μου.

Γνωστοποιώντας αυτό το θαυμαστό γεγονός στο Μητροπολίτη Ιασίου ο Δημήτριος παίρνει ευλογία να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του μακαρίου μητροπολiτου. Έχτισε μια μεγάλη εκκλησία και αφού τελείωσε και την τρίτη σκήτη αποφάσισε να σκαφτεί στον κήπο για να ετοιμάσει ένα δικό του μνημα. Επειδή όμως ο λάκκος που είχε διατάξει να σκάψουν καταστρέφονταν αποφάσισε να είναι και ο ίδιος παρών όταν θα σκάψουν. Σκάβοντας βρήκαν το φέρετρο με τ’ άγια λείψανα. Αξιώθηκα να τα δω με τα ίδια μου τα μάτια και να τα προσκυνήσω, ενώ ανέδιδαν μια εξαίσια ευωδία.

Στις 6 Μαΐου 1842 το λείψανο του Αγίου θάφτηκε στο υπόγειο παρεκκλησίου. Το κεφάλι του αγίου φυλάγονταν στο Άγιο Βήμα της μονής μέχρι το κλείσιμό της από τους κομμουνιστές.

Οι ντόπιοι θυμούνται ότι στην ανατολική πλευρά έβλεπαν τις νύχτες ένα μπλε φως και όλοι σκέφτονταν ότι εκεί κρύβεται κάτι πολύτιμο. Μετά το 1989 όταν η σκήτη ξανάνοιξε, σκάβοντας στο υπόγειο παρεκκλήσιο, στις 30 Μαρτίου 2000 βρέθηκαν τα λείψανα του Αγίου Ιεράρχου Θεοδοσίου μητροπολίτου Μολδαβίας.

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ ΔΙΑ......ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

Από το βιβλίο του Danion Vasile ''Pacate noi,pacate vechi'' 

  Πολλά παιδιά και νέοι γοητεύονται από τον κόσμο των μεγάλων.
¨Όταν ένας πιτσιρίκος αρχίζει να καπνίζει νομίζει ότι είναι πιο σημαντικός από τους φίλους του και ότι τα κορίτσια τον προσέχουν. Δε λογαριάζει ότι το κάπνισμα του καταστρέφει την υγεία, ότι ίσως μετά από χρόνια μετανιώσει για το ότι άρχισε το κάπνισμα, αλλά σημασία γι’ αυτόν έχει ότι είναι ο «πιο δυνατός».
Με τον καιρό θα καταλάβει ότι ήταν «τζάμπα μάγκας».Και ότι τα κορίτσια που εντυπωσιάστηκαν από το «κατόρθωμα» ήταν πολύ «φθηνές» φίλες. Έτσι ήταν χωρίς νόημα. Μόνο που ο καιρός δε γυρίζει πίσω…

  Σήμερα υπάρχουν τόσα έργα και περιοδικά ακατάλληλα για ανηλίκους. Και ωστόσο αυτοί ψάχνουν κι αν πέσουν στα χέρια τους τα καταβροχθίζουν σαν κανίβαλοι. Γιατί επειδή θέλουν εμπειρίες όσο πιο δυνατές. 

Έζησα κι εγώ ο ίδιος αυτήν τη γοητεία. Όταν ήμουν μαθητής λυκείου, είχα μια φίλη κάποια χρόνια πιο μεγάλη από μένα. Και ήμουν μαγεμένος από τον κόσμο της. Ο χρόνος που περνούσα μαζί της στη γκαρσονιέρα της με έκαναν να αισθάνομαι πιο σημαντικός από τους φίλους μου που βόλταραν στο πάρκο με τις φίλες τους.
Πως βλέπω τα πράγματα τώρα; Σαν να μου έκλεψαν ένα μέρος της παιδικής μου ηλικίας. Αν μπορούσα θα έπαιρνα ένα σφουγγάρι και θα τα έσβηνα όλα αυτά από τη ζωή μου. Και δεν είναι το μόνο.
«Ε, καλά γέρο, τώρα που τα πέρασες καλά, είναι εύκολο να κάνεις τον ηθικολόγο. Άσε μας να χαρούμε τα νιάτα μας» ακούω κάτι φωνές να μου λένε.
Σας αφήνω παιδιά. Αλλά αν θέλετε να ξέρετε στη ζωή μας πρέπει να περάσουμε διάφορα στάδια. Και αν θελήσετε να γνωρίσετε πολύ νωρίς τον κόσμο των μεγάλων, θα μπείτε σ’ αυτόν σαν κατάσκοποι.

-«Αλλά γιατί λες ότι δεν καταλαβαίνουμε τον κόσμο των μεγάλων; Εμείς καπνίσαμε και όχι μόνο καπνό, μεθύσαμε, κάναμε σεξ, τι μας ξέφυγε;»
Τίποτα, φαινομενικά τίποτα, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Αν ο κόσμος των μεγάλων ήταν ένας κόσμος του οποίου η μόνη αξία θα ήταν οι σαρκικές απολαύσεις, τότε πράγματι θ’ άξιζε να παλέψεις να τον γνωρίσεις πιο γρήγορα. Αν το μοναδικό νόημα της ζωής είναι η απόλαυση της σάρκας, τότε κάντο χωρίς να διστάζεις.
Μόνο που οι άνθρωποι δεν είναι ζώα… Η ζωή που μας δόθηκε από το Θεό έχει έναν υψηλό σκοπό, για να γνωρίσουμε τη χαρά και την αιώνια πλήρωση. Γι’ αυτό διαλέξτε εν γνώσει σας: η θα πασχίσετε να περάσετε όσο πιο νωρίς τα σύνορα της ηλικίας σας και να περάσετε στον κόσμο των μεγάλων και τότε θα γνωρίσετε όλη τη φθορά και τη χυδαιότητα του ή θα προσπαθήσετε να κάνετε ότι ταιριάζει στην ηλικία σας.

Είστε περίεργοι είναι αλήθεια. Αυτό γιατί οι μεγάλοι δίνουν εντύπωση ότι ο κόσμος της αμαρτίας είναι πολύτιμος. Μόνο που δεν μπορείτε να τον γνωρίσετε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη στις ψυχές σας. Δε μπορείς να πεις ¨ θα μπω για δέκα λεπτά και θα βγω. Όχι επειδή η γοητεία του είναι μεγάλη και αν μπεις σε δένει με τις αλυσίδες του. Το ότι οι αλυσίδες είναι του διαβόλου δε φαίνεται να το προσέχει κανείς.
Έτσι τελικά οι κερδισμένοι είναι αυτοί που κρατούν τις ψυχές τους καθαρές σαν ενός παιδιού και γνωρίζουν μία αγάπη που δεν μπορούν να γνωρίσουν όσοι έφηβοι λερώνουν το σώμα τους με διάφορες διαστροφές.
Υπάρχουν και Χριστιανοί έφηβοι. Όμως δε μπορείς να μπεις στον κόσμο τόσο απότομα. Πολύ απλά επειδή η ψυχή δεν είναι ακόμη έτοιμη. Τα πάντα στον καιρό τους…
 Αν οι νέοι καταλάβαιναν ότι ο Θεός τους δίνει το παν, πιο πολύ από ότι τους δίνει ο διάβολος το σεξ, τα ναρκωτικά και άλλες μεθόδους, τότε θα φύλαγαν την ψυχή τους όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πειρασμός. 
Άραγε γιατί στην ετικέτα των μπουκαλιών με τοξικές ουσίες δε γράφει «ακατάλληλον δι’ ανηλίκους»; Οι μεγάλοι ξέρουν ότι οι νέοι δε ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιήσουν. Αλλά ξέρουν και το ότι αν έγραφε απάνω «ακατάλληλον δι’ ανηλίκους», μερικοί απ’ αυτούς θα το αγόραζαν από «μαγκιά». Και θα είχαμε πιο πολλά περιστατικά στα επείγοντα.

Ίσως θα έπρεπε και στα ενδύματα των αρετών να γραφεί «ακατάλληλον δι’ ανηλίκους»; Ίσως τότε οι άπιστοι παρακινηθούν να καταλάβουν ότι μένοντας μακριά από τις αρετές, μένουν μακριά από τις αληθινές χαρές και ότι έτσι ίσως αλλάξει η ζωή τους… 
Ενώ οι νέοι θα έμπαιναν στον πειρασμό να τους μιμηθούν.
Όχι οι αρετές δεν πρέπει ν’ απαγορευτούν σε κανέναν. Θα ήταν καλό όμως οι νέοι να καταλάβουν ότι αυτά από τα οποία ο Θεός θέλει να τους απομακρύνει δεν είναι ούτε πιο όμορφο, ούτε πιο καλά απ’ αυτά τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς. Να καταλάβουν ότι ο Θεός ξέρει να κάνει δώρα

proskynitis.blogspot.

O ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΟΛΟ ΜΙΛΑΜΕ

Ο Σταυρός για τον οποίο συνεχώς μιλάμε στην Εκκλησία είναι οι προσωπικές μας επιλογές. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όπου κυριολεκτικά
γονατίζεις υπό το βάρος των… προσωπικών επιλογών.
Εξανίστασαι, μεμψιμοιρείς και παραπονιέσαι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να σηκωθείς παρά μόνο παραιτούμενος από τον ίδιο τον εαυτό σου ….
Η πιο κρίσιμη στιγμή, όταν καταλαβαίνεις ότι ο Θεός δε σε δέχεται με οποιονδήποτε τρόπο.
Με καρδιά συντετριμμένη, με γόνατα ματωμένα, σκονισμένος και βρώμικος σηκώνεσαι, τινάζεσαι και παίρνεις Εκείνον εγγυητή και Εκείνος συμφωνεί. Παραιτείσαι από τον εαυτό σου για να είσαι μαζί Του. Παραιτείσαι απ’ όλα από αγάπη γι’ Αυτόν, για κάτι ασυγκρίτως μεγαλύτερο. Εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου στα χέρια Του και περιμένεις με ελπίδα, χαρά εσωτερική και ειρήνη να σ’ ακούσει.
Αλλά ο Θεός δε βιάζεται. Θέλει να μάθεις ένα μάθημα ακόμα. Θέλει να μάθεις τι είναι ζωή χωρίς Εκείνον. ¨Όλα γίνονται για να μάθουμε να ξανα-αναγνωρίσουμε τον Κτίστη, για να μάθουμε να φωνάζουμε! Επειδή έρχεται καιρός όπου αν δε μάθεις να φωνάζεις με όλη σου τη ψυχή παθαίνεις ασφυξία, πνίγεσαι κυριολεκτικά. Αισθάνεσαι ότι παραδίδεις το πνεύμα σου. Ο ψαλμωδός μιλάει αληθινά, αλλά εγώ δύσκολα το αντιλήφθηκα: « Μη αποστρέψης το πρόσωπό σου απ’ εμού και ομοιωθήσομαι τις καταβαίνουσιν εις λάκκον»
Κι εγώ που κάποτε νόμιζα ότι η αναπνοή, μας κρατάει στη ζωή.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΜΑΤΩΣΕ

Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας βρίσκεται το χωριό Derjavino. Στις 5 Μάιου 1999 στο σπίτι της Antonina Ivanovna Εfimova οι εικόνες άρχισαν να τρέχουν μύρο. Αυτόπτες μάρτυρες η Antonina και η κόρη της Όλγα 33 ετών. Την Μεγ. Τετάρτη του 2000 από το δεξί χέρι μιας εικόνας τους Χριστού άρχισε να τρέχει μύρο από μία ανοιχτή πληγή. Έπειτα στο κεφάλι του στο σημείο που άφησε σημάδια ο ακάνθινος στέφανος εμφανίστηκαν κόκκινες κηλίδες. Σιγα-σιγά κυλώντας το αίμα και το μύρο σχημάτισαν μια κρούστα πορφυρόχρωμη.

Το αίμα άρχισε να πήζει. Σε 19 διαφορετικές εικόνες των δύο αυτών πιστών άρχισε να τρέχει μύρο και αίμα.

Ο αρχιεπίσκοπος Σαμάρας Σέργιος λέει: «Στην αρχή είχα αμφιβολία μέχρι που είδα την εικόνα του Χριστού. Μια οσμή αίματος αληθινά υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Πράγμα το οποίο αποδείχτηκε μετά από χημικές αναλύσεις. Με την ευλογία του αρχιεπισκόπου Σαμάριας η εικόνα τέθηκε σε προσκύνηση σε διάφορες πόλεις της Ρωσίας.

Στη Μόσχα, στην Εκκλησία των Αγ. 9 μαρτύρων του Cizic που εορτάζονται στις 14 Δεκεμβρίου, δεκάδες χιλιάδες πιστών προσκύνησαν την εικόνα του Χριστού από το Derjavino. Ο πρωθιερέας Ioan Bukotkin συγκλονισμένος απ’ αυτό που έβλεπε με δάκρυα στα μάτια προσευχήθηκε: « Ω Κύριε και Θεέ μου! Ούτε οι γραμματείς και οι φαρισαίοι δε σε σταύρωσαν έτσι όπως σε σταυρώνουμε εμείς με τις αμαρτίες μας».

Εκείνη τη στιγμή το μύρο και το αίμα άρχισαν να τρέχουν αφθόνως.
Οι εικόνες στο σπίτι της Antonina Efimova δεν είναι παλιές, ούτε καν αγιογραφία. Οι πιο πολλές είναι χάρτινες. Όσοι προσκυνούν τις εικόνες αισθάνονται μια άρρητη ψυχική χαρά ενώ έχουν γίνει πολλά θαύματα.

Μετάφραση από το περιοδικό  Lumea credintei/proskynitis.blogspot

ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΑΣ ΤΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ

Του π. Πετρώνιου,πρώην δικαίου της Σκήτης Τιμ. Προδρόμου Αγιου Ορους

Όχι ο Θεός δεν καταδικάζει, ο άνθρωπος διαλέγει. Ο άνθρωπος πάει στην αιωνιότητα με τις αμαρτίες του. Αν ήσουν πόρνος ή μέθυσος ή δεν είχες αγάπη έτσι θα πας πέρα. Εδώ στη γη μπορείς να ικανοποιήσεις τα πάθη σου, και φόνο μπορείς να κάνεις για να ικανοποιηθείς. Ο άνθρωπος παραμένει με οποιαδήποτε αμαρτωλή ροπή και στον άλλο κόσμο. Μόνο που δεν μπορεί πια να την ικανοποιήσει.
Για τον αμαρτωλό αυτά είναι τα βάσανα της κόλασης. Δεν είναι τιμωρία. Ο άνθρωπος βασανίζεται από την ίδια την επιλογή του. Ο Θεός δεν μας προσφέρει την κόλαση. Ο Θεός μας λέγει “ Δεύτε κληρονομήσατε τη Βασιλεία των Ουρανών ”. Ο άνθρωπος φέρει την ίδια την κόλαση. Αυτό σημαίνει ότι την κόλαση και τον Παράδεισο μας τα ετοιμάζουμε εδώ.

 Από το περιοδικό « LUMEA MONAHILOR »/proskynitis.