Μνήμη του αγίου οσιομάρτυρος Τηλεμάχου του εν τω Κολοσσαίω της Ρώμης αθλήσαντος(+1 Ιανουαρίου)

 Tη α' του μηνός Ιανουαρίου, μνήμη του αγίου οσιομάρτυρος Τηλεμάχου του εν τω Κολοσσαίω της Ρώμης αθλήσαντος.

Ο Άγιος Τηλέμαχος ήταν μοναχός του 5ου αιώνα.
Ταξίδεψε από την Ασία στη Ρώμη επί αυτοκράτορα Ονώριου, θέλοντας να σώσει την πόλη από τα κατάλοιπα της ειδωλολατρίας. Αντιτάχθηκε στις μονομαχίες που γίνονταν στα αμφιθέατρα και ο ίδιος όρμησε στο Κολοσσαίο και φώναξε στους μονομάχους να σταματήσουν στο όνομα του Χριστού.

 Τότε το πλήθος άρχισε να γελάει και να τον γιουχάρει. Ένας από τους μονομάχους χτύπησε στο στομάχι τον Τηλέμαχο με το ξίφος του και εκείνος έπεσε κάτω. Σηκώθηκε και ξαναφώναξε στους δύο μονομάχους να σταματήσουν. Ένας μονομάχος τον κάρφωσε στο στομάχι με το ξίφος και εκείνος, αφού ψέλλισε για τελευταία φορά το ίδιο, πέθανε στο δάπεδο του αμφιθεάτρου, βουτηγμένος στο αίμα. Το πλήθος σιώπησε και εκκένωσε το Κολοσσαίο.

Χάρη σε αυτόν τον άγιο, την 1 Ιανουαρίου 404  έλαβε χώρα η τελευταία μονομαχία στην Ιστορία της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας αφού εξαιτίας του θανάτου του, έπειτα από 3 ημέρες, με αυτοκρατορικό διάταγμα καταργήθηκαν οι μονομαχίες.

πηγή

Ο χρόνος είναι η δυνατότητα της θεώσεώς μας

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ

Ἀγαπητοὶ Χριστιανοί,
Τὸ Νέον Ἔτος ἦλθεν !
Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,
«Πρωί, καί λιοπερίχυτη καί λιόκαλ’ εἶναι ἡ μέρα» λέγει ὁ Κωστής Παλαμᾶς.
Πάντοτε, ἀγαπητοί μου, ὁ ἄνθρωπος θαύμαζε καί ἑόρταζε τήν ἀρχή τῆς νέας ἡμέρας, τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου, τήν ἀρχή τοῦ νέου χρόνου, κάθε νέα ἀρχή. Διότι κάθε ἀρχή εἶναι μιά γέννηση καί ὅ,τι εἶναι νέο εἶναι ζωή.
Ζωή, καί ἡ ἀρχή καί δημιουργία τοῦ Ἀνθρώπου. Ὁ Θεός πού εἶναι ἡ Ἀρχή τῶν πάντων, δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, ἔδωσε ἀρχή καί ζωή στό δημιούργημά του.
Δύο εἶναι τά σημαντικά σημεῖα,ὅπως μᾶς παραδίδουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά νά κατανοήσουμε αὐτή τήν ἀρχή τοῦ χρόνου καί τῆς δημιουργίας πού ξεκινᾶ ἀπό τόν Θεό.
Πρῶτο σημεῖο εἶναι ἡ «δηµιουργία ἐκ τοῦ μή ὄντος». Σύµπασα ἡ κτίση καί ὁ ἄνθρωπος ἀπέκτησαν ἔγχρονη ζωή καί ἦρθαν στήν ὕπαρξη ἀπό τήν ἀνυπαρξία. Αὐτή ἡ θεμελιώδης ἀρχή κάνει ξεκάθαρη τή διαφορά ἀνάμεσα στόν Θεό καί τόν Ἄνθρωπο. Ὁ Θεός εἶναι ὁ Δημιουργός ὁ ὁποῖος δέν ἔχει χρόνο, δέν ἔχει ἀρχή καί τέλος ἀλλά δημιουργεῖ τόν χρόνο καί τόν ἄνθρωπο. Καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό δημιούργημα πού ἀποκτᾶ χρόνο.
Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ὁ Θεός «ὁ Ζῶν εἰς τόν αἰῶνα ἔκτισε τά πάντα κοινῇ» κατά τήν Σοφία Σειράχ, πού σημαίνει «Ὁ Θεός, πού ζεῖ αἰώνια, δημιούργησε ὅλα τά πράγματα ἀμέσως». Ὁ χρόνος λοιπόν καί ἡ ζωή ξεκίνησαν καί ἀπέκτησαν διάρκεια «ἀμέσως».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης μιλάει γιά τή δημιουργία σάν μιά ἀκαριαία ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ὁποία δημιουργήθηκαν ἀπό τήν ἀρχή ὅλες οἱ καταβολές τῶν ὄντων. Καί ἔπειτα ἀρχίζει ἡ δυναμική ἐξέλιξη τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς.

Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐπέτρεψε νὰ εἰσέλθουμε σὲ ἕνα νέο ἔτος. Καὶ ἡ εἴσοδός μας στὸ νέο ἔτος, μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ κάνουμε μερικὲς σκέψεις ὠφέλιμες καὶ νὰ ἀνταλλάξουμε εὐχές.
Προχωρώντας μέσα στὸ χρόνο, νοιώθουμε πὼς πλέουμε στὴ θάλασσα. Ταξιδεύουμε στὴν ἀπέραντη καὶ ἄγνωστη θάλασσα τοῦ χρόνου. Μακάρι στὸ ταξίδι μᾶς αὐτὸ νὰ ἔχουμε συμπλέοντα κυβερνήτη τὸν Χριστό μας. Μακάρι νὰ ταξιδεύουμε μέσα στὸ χρόνο μὲ ἁγία καὶ καθαρὰ πίστι καὶ νὰ μὴ λησμονοῦμε ὅλοι μας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ὅτι τὸ ταξίδι μᾶς αὐτὸ ἔχει προορισμὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὴν τὴν μεγάλη ἡμέρα καὶ στιγμή, ἐμπρὸς στὸ φρικτὸ θυσιαστήριο, ὡς πνευματικὸς πατέρας καὶ ἀδελφὸς ὅλων, θέλω νὰ ἀπευθύνω μία ἁγία εὐχὴ καὶ προτροπή. Θὰ τὴν δανειστῶ ἀπὸ τὸν μεγάλο προστάτη καὶ πολιοῦχο μας, τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Λέει ὁ Ἅγιος στὴν πρώτη του Διδαχή: «Πρέπει καὶ ἠμεῖς ἀδελφοί μου ἀνίσως καὶ θέλουμε νὰ περάσωμε καὶ ἐδῶ καλά, νὰ πηγαίνομεν καὶ εἰς τὸν παράδεισον … νὰ ἔχωμεν δυὸ ἀγάπας. Ἀγάπην εἰς τὸν Θεόν μας καὶ ἀγάπην εἰς τοὺς ἀδελφούς μας».

Ὅποιος ἔχει, ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί, στὴν καρδιὰ τοῦ θερμή, εἰλικρινῆ,

Μήνυμα Μητροπολίτου Κερκύρας για το Νέο Έτος 2020

 « Ἕνας σύγχρονος ἅγιος, ὁ ὁποῖος πρόσφατα κατετάγη στίς ἐπίσημες δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία μέ τόν πνευματικό, βιωματικό λόγο του, νά προσεγγίσουμε τόν νέο χρόνο μέ ἐπίγνωση τοῦ ποιά ζωή ἔχουμε κληθεῖ νά ζήσουμε.

Λέει λοιπόν ὁ ἅγιος: “Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῆ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς. Πολλές φορές ἐπανέλαβα αὐτή τήν προσευχή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπί γῆς ἀναμάρτητη ζωή μᾶς ἀνοίγει τίς πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Δέν εἶναι ὁ πλοῦτος τῶν γνώσεων πού σώζει τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ ἀναμάρτητη ζωή πού μᾶς προετοιμάζει γιά τήν ζωή μέ τόν Θεό στόν μέλλοντα αἰῶνα. Ἡ χάρη τοὐ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς διδάσκει τίς αἰώνιες ἀλήθειες κατά τό μέτρο πού ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές: νά ἀγαπήσεις τόν Θεό σου, τόν Δημιουργό σου, μέ ὅλο τό εἶναι σου καί νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτό σου. Ναί, κρατεῖτε πάντοτε αὐτές τίς ἐντολές. Μείνετε στήν προσευχή, μείνετε στόν ἀγῶνα, νά περάσετε τήν μέρα σας χωρίς ἁμαρτία. Ὅλα τά ὑπόλοιπα θά δοθοῦν ἀπό τόν Ἴδιο τόν Θεό” (Περί Πνεύματος καί Ζωῆς).
 Τά λόγια αὐτά ἔρχονται νά μᾶς δώσουν προσανατολισμό πνευματικό στόν χρόνο μας. Οἱ ἄνθρωποι θέτουμε στόχους, ἄλλοτε μακροχρόνιους, ἄλλοτε στό τώρα. Οἱ στόχοι αὐτοί ἔχουν νά κάνουν συνήθως μέ τήν πρόοδό μας, μέ τήν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν, μέ τήν ἱκανοποίηση ἐπιθυμιῶν, μέ τήν ἀναζήτηση μᾶς εὐτυχίας ἐγκόσμιας, ἡ ὁποία, γιά τούς πολλούς, ἴσως κάποιες στιγμές καί γιά ὅλους μας, ἀφήνει στήν ἅκρη τόν Θεό! Ταυτόχρονα, λησμονοῦμε τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία μᾶς περιτριγυρίζει καί μᾶς χωρίζει τόσο ἀπό τόν Θεό ὅσο καί ἀπό τόν συνάνθρωπο. Τό ἐγωκεντρικό μας θέλημα μᾶς ὁδηγεῖ σέ μία συνεχῆ πτώση. Καί ὅπως λέει πάλι ὁ ἅγιος: “στόν κόσμο ζοῦμε στήν ἀτμόσφαιρα καί στήν λατρεία τῆς πτώσεως. Ζοῦμε στήν ἄνεση καί συχνά ντρεπόμαστε νά ὁμολογήσουμε τήν πίστη μας, νά πούμε ὅτι εἴμαστε χριστιανοί” (Περί Πνεύματος καί Ζωῆς).
 Ἡ εἴσοδός μας λοιπόν στό νέο ἔτος μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά κατανοήσουμε τήν ἀξία κάθε ἡμέρας. Νά παλέψουμε μέ τόν τρόπο τῆς Ἐκκλησίας νά νικήσουμε τήν ἁμαρτία. Νά κρατήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Νά ἀποτινάξουμε τήν ὁδό τῆς πτώσεως. Καί νά χαροῦμε τελικά, ἔχοντας τήν ἐλπίδα μας στόν Θεό, κάθε τι πού Ἐκεῖνος μᾶς δίδει πρός σωτηρίαν!"

Ο Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ.κ.Νεκτάριος

Η Αγία Μελάνη μάχεται τους αιρετικούς

Διότι τότε δυστυχώς ήταν φυτρωμένη στο καλό σιτάρι η αίρεσης του δυσσεβούς Νεστορίου. Δυστυχώς σ’ αυτήν είχε παρασυρθεί πλήθος αμέτρητο.

Η Αγία έκαμε τέτοιο διάλογο με τους αιρετικούς, ώστε τους νίκησε με την σοφία των λόγων της. Διέλυσε τα σοφίσματά τους ή μάλλον τα φλυαρήματα τους, όπως διαλύεται ο ιστός πού υφαίνει η αράχνη.

Όθεν ο πονηρός διάβολος μη υποφέρων τέτοια αισχύνη, μετεμορφώθη σε άνθρωπο και εμφανίστηκε στην Μελανία και την φοβέρισε, ότι θα της κάμει όσα κακά μπορέσει.
Παρουσιάσθηκε, λοιπόν, στον Βασιλέα και στους άλλους άρχοντες του παλατιού και έλεγε όσα ψέματα μπορούσε για την Αγία, ώστε να μην την έχουν καθόλου σε υπόληψη. Έπειτα της προκάλεσε φοβερή ασθένεια.

Η Αγία όμως επικαλέσθηκε το όνομα του Χριστού και εξαφανίστηκε ο πειρασμός. Το θαύμα αυτό πολύ ωφέλησε, όσους το είδαν και θαύμασαν την αγιότητά της .

Βρε άντε κρυφτείτε, ρετάλια! Σάς πόνεσε η προσφυγιά του Ιησού Χριστού

  Μπορώ να κατανοήσω την θεολογική ερμηνεία του Ιησού Χριστού πρόσφυγα, αν και δεν συμφωνώ μαζί της, καθώς τη θεωρώ υπερβολική. Και για να είμαι ειλικρινής, εάν θέλουμε να πάρουμε τοις μετρητοίς το παράδειγμα του Χριστού, θα δούμε ότι οι συναναστροφές του στα Ευαγγέλια είχαν πάντα έναν συγκεκριμένο σκοπό: τη διδασκαλία για τη σωτηρία.

 Εάν λοιπόν θέλουμε να προσφέρουμε ένα πρότυπο συμπεριφοράς προς τους πρόσφυγες με κριτήριο τον βίο του Ιησού Χριστού, θα πρέπει να προτάξουμε την ιεραποστολική διάσταση αυτής της συμπεριφοράς, εφόσον ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ενότητα και δεν φροντίζουμε μόνο για τη σωτηρία του σώματος του, αλλά και της ψυχής του. 

 Ας πάρουμε λοιπόν τον Ιησού Χριστό πρόσφυγα, - αλήθεια, αυτό από πού συνάγεται; επειδή κατευθύνθηκε προς την Αίγυπτο, όπου κι έμεινε για ένα σχετικά σύντομο διάστημα, απ' ότι φαίνεται και για το οποίο δεν έχουμε καν μία σοβαρή πληροφορία ούτε από τους Ευαγγελιστές; - και ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά του καθ' ολοκληρίαν. Ο πρόσφυγας που ευαγγελιζόταν. Παράλληλα λοιπόν με το αντιρατσιστικό κήρυγμα (γιατί εκεί συμπυκνώνεται όλο αυτό το νόημα της νεόκοπης αυτής θεολογικής ερμηνείας), ας προχωρήσουμε και στον ευαγγελισμό των προσφύγων. Τι; Όχι;
  Για να επιστρέψω στον αρχικό συλλογισμό, δεν μπορώ να κατανοήσω όλο αυτό το κύμα συμπάθειας προς τον Ιησού Χριστό εκ μέρους των αθέων, που ανακάλυψαν ξαφνικά τέλη του 2019 ότι ήταν πρόσφυγας.

 Τον υπόλοιπο χρόνο δεν ενδιαφέρονται για τις βανδαλισμένες εκκλησίες, δεν μιλάνε για τη γελοιοποίηση της εικόνας του Ιησού Χριστού είτε μέσω θεατρικών είτε μέσω ταινιών είτε μέσω αφισών, τα οποία τα θεωρούν και ελευθερία της έκφρασης, βρίζουν και αμφισβητούν την ίδια την ιστορική υπαρξή Του, αλλά τώρα ανακάλυψαν στο Πρόσωπό Του, την ιδιότητα του πρόσφυγα που μάς την τρίβουν και στη μούρη (sic). Βρε άντε κρυφτείτε, ρετάλια! Σάς πόνεσε η προσφυγιά του Ιησού Χριστού.

facebook

Μπράβο στους συντάκτες της Sportime!

  Πολλά συγχαρητήρια στην εφημερίδα Sportime που με πρωτοσέλιδο βγήκε σήμερα για να τιμήσει την ημέρα του αγέννητου παιδιού, γράφοντας χωρίς "πολιτική ορθότητα" τη σύγχρονη γενοκτονία που συντελείται λόγω των εκτρώσεων.

Είναι μια ευχάριστη έκπληξη αυτό το πρωτοσέλιδο, αφού δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια το σύνολο του Τύπου και γενικά των Μ.Μ.Ε. προβάλει κάθε είδους χυδαιότητα, ανωμαλία, αλλά αποσιωπά τα πραγματικά σοβαρά προβλήματα! Μπράβο,λοιπόν,στους συντάκτες της Sportime!

 Θυμάμαι που παλιότερα διαβάζαμε καθημερινά την εφημερίδα αυτή που είχε ταράξει τα νερά όταν είχε πρωτοεκδοθεί. Είμαι σίγουρος ότι θα δεχθεί τις γνωστές "προοδευτικές" (=σκοταδιστικές) επιθέσεις από συναδέλφους τους, όπως γίνεται άλλωστε κάθε φορά που κάποιος τολμάει δημοσίως να μιλήσει για το ΕΓΚΛΗΜΑ των αμβλώσεων.

Δημήτρης Σωτηρόπουλος/facebook

Η επιλογή σου να ειρωνευτείς το δικό μου Θεό, με τιμάει: θα πει ότι συνεχίζει να ταράζει νερά, όπως και πριν από 2020 παρά κάτι χρόνια

Γράφει η Μάρω Σιδέρη

Καλέ μου, (άγνωστε) φίλε,
 Μιλώ σε σένα που αισθάνθηκες την ανάγκη να διακωμωδήσεις ένα – αντικειμενικά - έργο ιστορικής αξίας, - υποκειμενικά -την απεικόνιση της πηγής ελπίδας και δύναμης για χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως . 
Ακόμα και τώρα που γράφω, δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να μιλήσω, γιατί δεν είμαι σίγουρη ποιον στ’ αλήθεια έβλαψες, οπότε ίσως και όλο αυτό να μη με αφορά, γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη από την αρχή. Θέλω να πω, αν η ανάγκη σου να μουτζουρώσεις την εικόνα Του, δηλώνει πως κάτι σου έκανε, ή αν απλώς ότι Του έδωσες αυτό που έχεις μέσα σου, και δεν έχω δικαίωμα να ανακατευτώ: Στην πρώτη περίπτωση, γιατί η σχέση της κάθε ψυχής με τον πνευματικό κόσμο, είναι σχέση εξαιρετικά προσωπική, ίσως η πιο προσωπική σχέση που έχει ο άνθρωπος. Στη δεύτερη περίπτωση, επειδή οι πράξεις μας καθρεφτίζουν αυτό που έχουμε μέσα μας και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να σε κρίνει. Για όλους μας και για όλα ισχύει το ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος...

 Ο λόγος για τον οποίον παίρνω θέση, είναι το ενδεχόμενο όλο αυτό το - άκομψο κατά τη γνώμη μου πάντα - σκηνικό, να στήθηκε για να πληγώσεις ανθρώπους σαν εμένα, ανθρώπους που όσο κι αν σου φαίνεται ηλίθιο, στενόμυαλο, ή οπισθοδρομικό, σε αυτό το πρόσωπο που εσύ μουτζούρωσες αναγνωρίζουν το Θεό τους. 
 Δε θα απολογηθώ για όσα πιστεύω, πρώτον γιατί και η δική μου σχέση με τον πνευματικό κόσμο είναι εξίσου προσωπική με τη δική σου, και δεύτερον γιατί απολογείται μόνο όποιος ντρέπεται για τις επιλογές του: ε, λοιπόν σου το λέω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου: η επιλογή μου να Τον ομολογώ για Θεό και Πατέρα και πηγή δύναμης, είναι ίσως η μοναδική για την οποία δεν ντρέπομαι, ούτε μετανοιώνω. Είναι αυτή η επιλογή που με κάνει να σηκώνομαι από το κρεβάτι όταν ο πόνος με διατάζει να κουκουλωθώ, είναι αυτή που με κάνει να χαμογελάω όταν η καρδιά μου είναι ματωμένη. Κι είναι αυτή η επιλογή που με κάνει να μην αισθάνομαι θυμωμένη μαζί σου. Θέλω όμως να σου πω, ότι αν ο στόχος σου ήταν να με πληγώσεις, να με τσαντίσεις, να με προκαλέσεις, τσάμπα κόπο έκανες: δε με πλήγωσες, αδερφέ, ούτε με τσάντισες, ούτε αισθάνομαι ότι έχω προκληθεί ... αν η πράξη σου σε έκανε να νιώσεις δυνατός και ολοκληρωμένος χαίρομαι που ήταν ο Θεός μου στην ταπείνωσή Του που σου έκανε αυτό το δώρο: έτσι είναι: την ώρα που Τον ταπεινώνουν αποκαλύπτεται, με την ταπείνωσή Του γιατρεύει τις πληγές μας... άρα φίλε μου, αυτό που εσύ ονόμασες βλασφημία το έχουν κάνει πολλοί πριν από σένα, για να γνωρίσουν οι αιώνες την έννοια της Θεόθεν αγάπης... 
Να είσαι σίγουρος πως όλοι εμείς που δακρύζουμε ειλικρινά και πονεμένα

Ο Ηρώδης το 1948 πέρασε από την Γκιώνα!

ΝΗΠΙΑ (ΤΙΝΟΣ, ΑΡΑΓΕ), ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ "ΔΣΕ"!

Γι αυτά δεν θα ακούσετε από τη "ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" στην ΕΡΤ, ή από τους Ιστοριογράφους της Αριστεράς των υψηλών ιδανικών!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λογοτέχνη Μιχαήλ Περάνθη «Η Μάχη της Ρούμελης», σελις 34

"...Τό απόγευμα, επιστρέφει άπό την ανιχνευτική περιπολία της μιά διμοιρία. Οι φαντάροι είναι συγκινημένοι και μιλούν διαρκώς για τό περιστατικό πού τους έτυχε,
Πάνω από τή Στρώμνη βρήκαν τό μεσημέρι ένα στραγγαλισμένο νήπιο. "Ενα ξανθό αγγελούδι, πού νόμίζες πώς κοιμάται ήσυχα-ήσυχα, ένω ένα μυρμήγκι έψαχνε στα ματάκια του. Οι φαντάροι άνοιξαν ενα λάκκο και τό έθαψαν, του εβαλαν ενα σταυρό και σκορπισαν αγριολούλουδα στον τάφο του. Ή συγκίνησί τους ήτο απερίγραπτη και τό περιστατικό άπετέλεσε τό μοναδικό θέμα τους.

Τό άκουσε και ό αιχμάλωτος «Λαός» και τότε ξαφνικά μιά από τις γυναίκες άρχισε νά κλαίει και νά οδύρεται. Ήταν ή Κωνσταντίνα Νυχτερίδα, ή μητέρα του. Ούτε αυτή όμως, ούτε ό άνδρας της. ό Γεώργιος Νυχτερίδας (άπό τις έγκληματικώτερες φυσιογνωμίες του συμμοριτισμού), ήθελαν νά πουν τίποτε. Και ό λόγος ήτο ότι μεταξύ των αίχμαλώτων εύρίσκετο και ό στραγγαλιστής, ό «λοχαγός Χαϊμάνης».

Ή άγανάκτησις τών στρατιωτών, μόλις συγκρατημένη άπό τή φρίκη, τήν οποίαν διήγειρεν εις τήν ψυχη τους τό θέαμα, άπεκορυφώθη και έξέσπασεν εναντίον τού ενόχου, πού εύρίσκετο εμπρός των, χωρίς καμμια φωνή και καμμιά διαταγή νά μπορή νά τους συγκρατήση.
Κατόπιν αυτού έμίλησαν "ένοχοι και μαρτυρες» Ή Κωνσταντίνα Λυμπέρη, υποψήφιος... λοχίας τοϋ «ουλαμού ΑΦΦ» έδωσεν όλας τάς λεπτομέρειας τού έγκλήματος, πού είχε διαπραχθή μόλις κατά τήν χθεσινήν νύκτα. Τά κλάματα τού μωρού έκινδύνευαν νά προδωσουν τήν νυκτερινήν διελευσίν των και ό «λοχαγός» διέταξεν επανειλημμένως νά τό «κοιμήσουν» κι' αυτό. Ή μητέρα, όσο μπορούσε, τό απέφευγε, βουλώνοντας τό στόμα του μ' ενα πανί. Αλλ' ένω σέρνονταν κοντά στις θέσεις μας, τό μωρό άρχισε πάλι νά κλαίει. Τότε πατέρας και «λοχαγός» εξανέστησαν και διέταξαν τή μητέρα νά τό στραγγαλίσει. Ή μητέρα έδίσταζε κι έμεινε παραπισω, μήπως τό γλυτώσει. Άλλ' ό πατέρας επέμενε, λέγοντας ψύχραιμα ότι «θά φκιάσουν άλλα»>.

Τότε ό Χαϊμάνης διέταξε έναν «ουλαμίτη» 16 ετών, τόν Βαγγέλη Δημόπουλο, νά

Η φυγή στην Αίγυπτο [Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα]

  Η σημερινή Κυριακή, αδελφοί χριστιανοί, αποτελεί μαζι με την περασμένη τους δορυφόρους της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων. Γι’ αυτό, ενώ την παρελθούσα ο ευαγγελιστής Ματθαίος μάς ανέφερε τα γεγονότα που προηγήθηκαν της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, την γενεαλογία του Ιησού Χριστού και τις αμφοβολίες του Ιωσήφ του μνήστορος, σήμερα μάς παρουσιάζει όσα ακολούθησαν. 

Αφού λοιπόν αναχώρησαν οι μάγοι, άγγελος Κυρίου φανερώθηκε στον ύπνο του Ιωσήφ και τού παρήγγειλε να παραλάβει το παιδί και την μητέρα του και να φύγουν στην Αίγυπτο, γιατί πρόκειται ο Ηρώδης να κινηθεί εναντίον του. Σηκώθηκε ο Ιωσήφ και μέσα στη νύχτα ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι και παρέμειναν στην Αίγυπτο μέχρι την τελευτή του Ηρώδη. Τότε εκπληρώθηκε η προφητεία που έλεγε ότι «από την Αίγυπτο κάλεσα τον υιό μου». Όταν ο Ηρώδης αντιλήφθηκε ότι οι μάγοι τον ξεγέλασαν, (αφού δεν επέστρεψαν να τού δώσουν τις πληροφορίες που ήθελε), θύμωσε τόσο πολύ που έστειλε στρατιώτες και φόνευσαν όλα τα βρέφη της ευρύτερης περιοχής της Βηθλεέμ, ηλικίας από δύο ετών και κάτω, σύμφωνα με όσα είχε πληροφορηθεί από τους μάγους.

 Τότε εκπληρώθηκε η ρήση του προφήτη Ιερεμία, «Φωνή ακούστηκε στη Ραμά, κλάμα και σπαραγμός μεγάλος‧ ήταν η Ραχήλ που έκλαιγε τα παιδιά της απαρηγόρητη, γιατί δεν υπάρχουν πια». Αφού πέθανε ο Ηρώδης, άγγελος Κυρίου φάνηκε στον Ιωσήφ και τού λέει «Σήκω, πάρε το παιδί και την μητέρα του και πήγαινε στην γη του Ισραήλ, γιατί πέθαναν εκείνοι που ζητούσαν να θανατώσουν το παιδί». Έτσι κι έκανε. Άκουσε όμως ότι στην Ιουδαία βασιλεύει ο γιος του Ηρώδη Αρχέλαος και φοβήθηκε να πάει εκεί. Γι αυτό, σύμφωνα και με σχετική συμβουλή που τού δωσε πάλι ο άγγελος, αναχώρησε στα μέρη της Γαλιλαίας και κατοίκησε στην Ναζαρέτ, κι έτσι εκπληρώθηκε και η άλλη προφητεία, ότι ο Μεσσίας θα κληθεί Ναζωραίος.

 Ο Ηρώδης, ως ρωμαίος διοικητής, σαν άκουσε για την γέννηση ενός βασιλιά,

Μαρτύριον τοῦ Ἰωάννου παιδίου ἀπό τα Μεδιόλανα(+28 Δεκεμβρίου 1748)

  Ο Άγιος Ιωάννης «το παιδίον» απεικονίζεται σε τοιχογραφία στο μοναστήρι του Ξεροποτάμου στο Άγιο Όρος. Σε αυτό το μοναστήρι η μνήμη του σώζεται σε έναν κατάλογο νεομαρτύρων της περιόδου της Τουρκοκρατίας, που συντάχθηκε από τον λόγιο μοναχό Καισάριο Δαπόντε. 

 Αυτός ο 17χρονος νεομάρτυρας, καταγόταν από το Μιλάνο και ήταν ρωμαιοκαθολικός "φραγκάκι". Κρατήθηκε στη φυλακή της Κωνσταντινούπολης μαζί με τον Δαπόντε, ο οποίος έγραψε το μαρτύριο του σε στίχους. Είχε προηγουμένως αρνηθεί τον Χριστό δύο φορές, αλλά αργότερα, μετανόησε και με τη συμβουλή του Δαπόντε ομολόγησε με θάρρος τη χριστιανική πίστη του και αποκεφαλίστηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1748. 

(Βιβλιογραφία: Συμεών Πασχαλιδη. Η αυτόγραφη νεομαρτυρολογική Συλλογή του μοναχού Καισάριου Δαπόντε (1713-1784) / Kaisarios's Dapontes (1713-1784) autograph Neomartyrological Collection)

πηγή

Χριστούγεννα του 1917 στην Σιβηρία

Τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1917 θὰ ἦταν τὰ τελευταῖα τους. Ἀπομονωμένοι ἀπὸ τὸν κόσμο, ἔζησαν τὴν χαρὰ τῆς γιορτῆς τῆς ἀγάπης μοιράζοντας δῶρα στὰ μέλη τοῦ προσωπικοῦ τους, τὰ ὁποῖα ἔφτιαξαν οἱ ἴδιοι.
Τὸ πρωὶ τῶν Χριστουγέννων, εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ παραστοῦν στὴν πρωινὴ χριστουγεννιάτικη Λειτουργία.
Ἔγραφε αὐτὴν τὴν περίοδο ἡ Ἀλεξάνδρα:
«Νοσταλγῶ τόσο πολὺ τὶς ὄμορφες ἀκολουθίες – πόσο ἐπιθυμῶ νὰ προσευχηθῶ μέσα στὴν ἐκκλησία. Ὀνειρεύομαι τὸν ναό μας στὸ Τσάρσκογιε Σελὸ καὶ τὴν μικρὴ γωνιά μου δίπλα ἀπὸ τὸ ἱερό, ποὺ ἔμοιαζε σὰν κελί»

Christmas in Siberia

Christmas 1917 in Siberia
"At Christmas, the family became especially intimate. The children were filled with delight. We now felt part of one large family,” recalled Gilliard. The Empress and her daughters presented to the suite and servants the gifts on which they had been working for many weeks: knitted waistcoats and painted ribbons for use as bookmarks. On Christmas morning, the family crossed the public garden for early Mass." (Pierre Gilliard)
facebook

Ο αρχιδιάκονος που θυμίαζε τα αδειανά στασίδια!(π. Δανιήλ Κατουνακιώτης)

Ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης μιλάει για το θαυμαστό γεγονός που επιτέλεσε ο άγ. Στέφανος ο Αρχιδιάκονος στην πανήγυρη της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου

Στη Μονή Κωνσταμονίτου γιορτάζουν τον Άγιο Στέφανο.
Στις Καρυές είναι το κονάκι τους και εκεί το κονάκι τους είναι ο Άγιος Στέφανος.
Ήταν ο αντιπρόσωπος και όλοι οι πατέρες εκεί πέρα και εόρταζε και το βράδυ και κάλεσε και όλους τους επιτρόπους και μετά κατέβηκε κάτω στο μοναστήρι και έγινε αγρυπνία.
Αλλά έτυχε, εκείνο το βράδυ στην αγρυπνία να μην έχουν διάκονο... χωρίς διάκονο καμιά φορά.
Την ώρα που ήρθε να θυμιάσει ο διάκονος ή ο παπάς , βγαίνει από το ιερό ένας διάκονος και θυμιάζει... κατάλαβα λέει είναι ο Άγιος Στέφανος.
Θυμιάζει ένας μεγαλοπρεπής διάκονος... αρχιδιάκονος. Λοιπόν, και γερνούε την εκκλησία από στασίδι σε στασίδι.
Πήγε σε στασίδια που ήταν ένας πατέρας και δεν τον θύμιαζε...
Πήγε σε άλλα άδεια στασίδια και τα θύμιαζε... τα άδεια τα στασίδια!!
Γιατί αυτό;
Διότι αυτός που ήταν μες στο στασίδι, δεν ήταν!
Απουσίαζε από τον λογισμό του! άλλος που δεν ήταν, ήταν στο διακόνημα , και ο λογισμός του ήταν στην εκκλησία!

...η εκκλησία λέει "υπέρ των εν διακονίας όντων", ήμεθα στο διακόνημα και ήμεθα μέσα! Αρκεί εκείνη τη στιγμή να λέμε το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Και ήμεθα μεσα στην αγρυπνία... στην εορτή του Αγίου Στεφάνου και οποιουδήποτε άλλου Αγίου.
Για αυτό λοιπόν βλέπεις ότι εκείνη τη στιγμή θυμίαζε τα στασίδια που δεν είχαν ανθρώπους και ήσαν στα διακονήματα... και άλλοι που ήταν εκεί πέρα δεν τους θύμιαζε γιατί το μυαλό τους ήταν αλλού.
Φανταστείτε αυτά τα παραδείγματα ζωντανά παραδείγματα τα είδαμε και τα ζήσαμε και βλέπεις ότι αυτά που να τα δει κανένας... Εδώ στο Άγιον Όρος τα πάντα γίνονται ...! 

πηγή/αντιγραφή

Χωρίς τη συγχώρεση του Αγ.Στεφάνου,η Εκκλησία μας δεν θα είχε έναν Απόστολο Παύλο

«Ο σημερινός εορταζόμενος Άγιος Στέφανος την ώρα του μαρτυρίου Του παρακαλούσε τον Θεό να συγχωρέσει τους διώκτες Του.Τι σημαίνει συγχωρώ; Δεν είναι απλά ξεχνώ αυτό που μου έκανε κάποιος και αρνούμαι να τον ξαναδώ. ΣΥΓχωρώ σημαίνει μοιράζομαι τον ίδιο χώρο, δηλαδή, ΣΥΝεχίζω να ΣΥΝυπάρχω μαζί του και να ΣΥΜπορευόμαστε. 
Και κάτι άλλο: ο Απόστολος Παύλος, τότε στο μαρτύριο του Αγίου Στεφάνου ήταν ακόμη διώκτης των Χριστιανών με το όνομα Σαύλος.Παρακολουθούσε το μαρτύριο του Αγίου κρατώντας τα ρουχα των διωκτών Του.Η μεγαλοσύνη του Αγίου Στεφάνου ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα που Τον έκανε Απόστολο των Εθνών».

πηγή

Βυζαντινές τοιχογραφίες του αγίου Στεφάνου στην Νότια Ιταλία

Βυζαντινές τοιχογραφίες του αγίου Στεφάνου σε διάφορα μέρη του Σαλέντου της Νοτίου Ιταλίας.

 

Χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα (η πρώτη), 12ο αιώνα (η δεύτερη), 13ο αιώνα (η τρίτη) μέχρι αρχές 14ου (η τέταρτη).

πηγή

“Το ταξίδι των μάγων”(Ζωή Καρέλλη)

Έπρεπε νάμαστε τρεις.

Αν δεν ήταν τόσο σκοτάδι,

θα καταλάβαινα ίσως, γιατί

έχω μείνει τόσο μονάχος.

Πόσο έχω ξεχάσει.

Πρέπει απ’ αρχής πάλι το ταξίδι

ν’ αρχίσει.

Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι τρεις;

Ή μήπως, κάποτε, είχαμε ανταμώσει…

Μαζύ πορευτήκαμε ένα διάστημα,

όσο μας οδηγούσε άστρο λαμπρό.

Αυτό άλλαξε την οδό ή εγώ

τίποτα πια να δω δεν μπορώ;

Πού βρίσκομαι τώρα, σε τέτοιον καιρό,

σκληρό, ανένδοτο, δύσκολο,

εγώ, ανήσυχος, βιαστικός.

Μήπως κι’ η ώρα πλησίασε;

Πού να το ξέρω!

Πού είναι τα δώρα;

είχαμε τότε τοιμάσει δώρα

ήμερα, ήσυχα

δώρα ημών των ταπεινών, χρυσόν

λίβανον και σμύρναν άλλοτε

με θαυμασμό κι’ ευλάβεια τού φέρναμε.

Τώρα σ’ αυτόν τον καιρό

σίδερο, κεραυνό και φωτιά.

Ήμασταν τρεις,

τώρα κανέναν άλλον δε βλέπω

κι’ αισθάνομαι τα χέρια μου

πότε άδεια, πότε βαριά.

Βασιλείς τότε προς τον βασιλέα

του κόσμου, τώρα κανείς

δε βασιλεύει με βεβαιότητα.

Σκοτάδι βαρύ. Ποιος μ’ οδηγεί;

Δίχως συντροφιά,

δίχως άστρο κανένα πηγαίνω.

Μόνη προσφορά, η μεγάλη που γνωρίζω,

συμφορά της στέρησής Του.

Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας

κι’ υποταγής; Εμείς, άνθρωποι

της παράφορης τούτης εποχής,

τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείς

να Του δώσουμε; Είναι ανάγκη

να βρούμε την προσφορά.

Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας

ο τόσος αγώνας.

Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν

άλλοτε, δώρα απλά.

Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά.

Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι,

χωρίς τη χαρά των δώρων, μονάχος,

δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω.

Εν συντριβή βαδίζοντα.

πηγή

ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ, “ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ” (1955)

«...βασιλεῖς σὺν ἀστέρι ὁδηγῷ»

 Όταν η Βαβυλώνιοι κατέλαβαν την Ιουδαία, η Βαβυλώνα δέχτηκε τα λάφυρα της Βασίλισσας Σιών.

Τώρα όμως που γεννιέται ο Χριστός, έλκει πίσω στη Σιών από τη Βαβυλώνα θησαυρούς: τα δώρα των Μάγων.
Και μάλιστα τα φέρνουν όχι αλυσοδεμένοι αιχμάλωτοι, αλλά βασιλιάδες, με αστέρι για οδηγό....
Αυτό είναι περίπου το περιεχόμενο του παρακάτω τροπαρίου από τον απαράμιλλο κανόνα των Χριστουγέννων του Κοσμά του Μελωδού (η΄ ωδή), Ποίηση, με θαυμαστή πυκνότητα λόγου και συμμετρία σχημάτων.
(ΣΗΜ σκύλα= λάφυρα).

«Σκῦλα Βαβυλὼν τῆς Βασιλίδος Σιών, ​
καὶ δορύκτητον ὄλβον ἐδέξατο· ​
θησαυροὺς Χριστὸς ἐν Σιὼν δὲ ταύτης, ​
καὶ βασιλεῖς σὺν ἀστέρι ὁδηγῷ, ​
ἀστροπολοῦντας ἕλκει· ​
διὸ ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν·​
Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον, ​
καὶ ὑπερυψούτω, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».

πηγή

Χριστουγεννιάτικο λαμπάκι μόνιμα αναμμένο!

π. Σπυρίδων Σκουτής

Πολλές ευχές για προσωπική ευτυχία δεχόμαστε αυτές τις μέρες !..Που βρίσκεται αυτή η ευτυχία τελικά ;
Τελικά η πραγματική ευτυχία βρίσκεται όταν διαπιστώσεις ότι δεν επιθυμείς τίποτα για να γίνεις ευτυχισμένος. Αυτό σημαίνει ότι δεν περιμένει μέσα σου κάποιο κενό ώστε να τροφοδοτηθεί με επιθυμίες για να ευτυχήσεις.
 Μεγάλη ευτυχία ! Όταν διαπιστώνεις ότι δεν επιθυμείς τίποτα ! Ότι δεν χρειάζεσαι κάτι για να ευτυχήσεις ! Όταν δεν έχεις ανάγκη για επιθυμία ευτυχίας τότε είσαι ολότελα ευτυχισμένος!
 Οι επιθυμίες της ζωής έχουν μέσα την ωρολογιακή βόμβα της φθοράς και του θανάτου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν θα κρατήσουν πολύ, είναι πρόσκαιρες. Γι΄αυτό το αρχικό χαμόγελο σε λίγο χρόνο θα γίνει θλίψη και δάκρυα.

 Έγινες άνθρωπος για να γίνω κατά χάριν Θεός και σε αυτό το γεγονός όλες οι επιθυμίες εκπληρώνονται και όλες οι ευτυχίες βρίσκουν την πηγή τους.
 Υπάρχει κάποιος που σε αγαπά και η αγάπη του μένει αμετάβλητη! Τι άλλο να θέλουμε! Ευτυχία δηλαδή σε σχέση με το πρόσωπο του Θεού,του οποίου η αγάπη δεν αλλάζει ποτέ και για κανέναν λόγο!
Ένας μόνιμος Έρωτας που δεν τον αγγίζει η φθορά!
Αν κάτι μικρό επιθυμώ είναι να με βοηθήσεις να Σε καταλάβω..
Σ΄ακολουθώ Κύριε τραυματισμένος και χαμογελώ ευτυχισμένος !
Δεν πρόκειται να σβήσει η λάμψη της γεννήσεως Σου μέσα μας. Τα λαμπάκια θα σβήσουν αλλά η χάρα ότι ήρθες στον κόσμο και έλαβες σάρκα θα μείνει μέσα μας ως σφραγίδα πυρωμένης αγάπης.Ένα μόνιμο σημάδι!Αγάπης και υιοθεσίας !
Δεν τελειώνουν ποτέ τα Χριστούγεννα….Να ευχηθούμε να σε νιώθουμε μέσα μας όπως οι εγκυμονούσες το βρέφος που κυοφορούν!
Καλώς ήρθες Κύριε !... Τέλειωσε η μοναξιά μας ! Έγινε πλέον μόνιμη αγκαλιά με την δική σου Αγάπη!

πηγή

Έρχεται μια γέννα διαφορετική από τις άλλες

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Έρχεται μια γέννα διαφορετική από τις άλλες. Μια γέννα μέσα στην σιωπή της νύχτας, χωρίς πόνο, χωρίς αγωνία.
Έρχεται η γέννα της Ταπείνωσης, της Απλότητος, της Πραότητος, της Ανεξικακίας, της Αγάπης. Έρχεται αθόρυβα, χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς επίγειες φιέστες.
Έρχεται προκαλώντας τον κόσμο να ξυπνήσει από τον εφιάλτη της φθοράς.
Έρχεται για να δώσει ελπίδα στους ανήμπορους, στους ταλαίπωρους, στους αμαρτωλούς.
Έρχεται η γέννα του Ιησού από την Ναζαρέτ στο σπήλαιο της Βηθλεέμ.
Έρχεται ο Ιησούς ο οποίος είναι ο Χριστός και με τη γέννα του κάνει Καινά τα πάντα και δια πάντα.
Έρχονται Χριστούγεννα. Έρχεται Εκείνος που γεννήθηκε από άνθρωπο αλλά ως Θεάνθρωπος.
Έρχεται για να μείνει. Να μείνει σ’ έναν κόσμο που θα Τον προδώσει και θα συνεχίσει να το προδίδει μέχρι το τέλος. Κι όμως ο Χριστός δεν φεύγει, δεν μας εγκαταλείπει. Αρκείται στην φάτνη Του, αρκείται στον σταυρό Του. Δεν τον πειράζει, δεν οργίζεται, δεν λέγει «γιατί;».
Αγάπη. Να η απάντηση στην αδιαφορία κόσμου, στην αμαρτία του κτίσματος.
Αγάπη. Γι’αυτό ήρθε, γι’ αυτό μένει, γι’αυτό μας σώζει.
Το μεγαλείο του Θεού μας δεν είναι ότι γεννήθηκε μέσα στο κρύο σε μια άσημη πόλη σε κάποιον στάβλο. Το μεγαλείο του Θεού μας είναι ότι παίρνει απόφαση να έρθει στην γη, να γίνει Άνθρωπος ότι κι αν Του στοιχίσει, για να σώσει τον άνθρωπο, για να θεώσει το κτίσμα Του…
Καλά Χριστούγεννα.

πηγή

Πριν την αγρυπνία των Χριστουγέννων-Η ευχή της γερόντισας Μακρίνας

Η ευχή της Γερόντισσας Μακρίνας Βασσοπούλου πριν από κάποια αγρυπνία Χριστουγέννων:

 «Απόψε εύχομαι να Τον δούμε τον Χριστό μέσα μας να γεννιέται, και να γίνει οδηγός μας μέχρις εσχάτης μας αναπνοής. 

Καλή αγρυπνία· δύναμη να μας δώσει η Χάρις του Θεού. Άγγελοι και Αρχάγγελοι και Εξουσίαι θα χοροστατούν απόψε. Νοερώς να είμαστε γονατισμένες στη Βηθλεέμ, στη Φάτνη, στον Αστέρα, εκεί όπου με δόξα θα γίνεται αγρυπνία ολονύχτια.

Να Τον αγκαλιάσουμε, να Τον χαϊδέψουμε τον Χριστούλη, όπως η Παναγία. Να σκιρτήσει σαν βρέφος στις ψυχές μας. Να του δείξουμε την αγάπη μας και να γίνει ψυχική και σωματική αναγέννηση.

Χρόνια πολλά σας εύχομαι, ευλογημένα παρά Κυρίου».

Ότι το ξύλον της ζωής, εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου

Σε τροπάρια της εορτής των Χριστουγέννων γίνεται λόγος για το ότι ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του είναι το ξύλο της ζωής. 

Χαρακτηριστικό είναι το προεόρτιο απολυτίκιο της εορτής των Χριστουγέννων, στο οποίο λέγονται τα εξής: «Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ, ευτρεπίζου Ευφραθά, ότι το ξύλον της ζωής, εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου, Παράδεισος και γαρ η εκείνης γαστήρ, εδείχθη νοητός εν ω το θείον φυτόν, εξ ου φαγόντες ζήσομεν ουχί δε ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα. Χριστός γεννάται, την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα».

Στο τροπάριο αυτό αντιπαρατίθεται ο νέος Αδάμ, που είναι ο Χριστός, προς τον παλαιό Αδάμ.
Ο πρώτος Αδάμ έφαγε από το ξύλο, απώλεσε τον Παράδεισο και έτσι ασθένησε όλο το ανθρώπινο γένος από την είσοδο της φθοράς και του θανάτου, ενώ ο νέος Αδάμ που είναι ο Χριστός, το ξύλο της ζωής, δίνει την ζωή σε όσους θα ενωθούν μαζί Του.
Ο νέος Παράδεισος είναι η κοιλία της Θεοτόκου, καί, φυσικά, η Εκκλησία, το δε ξύλο της ζωής είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Οι απόγονοι του Αδάμ μπορούν να γευθούν από αυτό το ξύλο και να απολαύσουν την αληθινή ζωή.
Θα πρέπη στην συνέχεια να κάνουμε λόγο για το τί ακριβώς ήταν αυτό το ξύλο της ζωής στον Παράδεισο και πώς ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του γίνεται ξύλο ζωής για τον άνθρωπο.

Η Παλαιά Διαθήκη μας διασώζει μερικά σημεία από την ευλογημένη ζωή των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος, κατά την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, ήταν νοητός και αισθητός.
Νοητός, γιατί ήταν η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, αφού ο Αδάμ μετά την δημιουργία του βρισκόταν στον φωτισμό του νού και έπρεπε με την ενέργεια του Θεού και την δική του συνέργεια να φθάση στην θέωση. Ήταν και αισθητός, γιατί ήταν ένας ιδιαίτερος τόπος.
Μέσα στον Παράδεισο υπήρχαν πολλά δένδρα, αλλά δύο από αυτά διέφεραν από τα άλλα.
Το πρώτο ξύλο ήταν το ξύλο της γνώσεως για το οποίο ο Αδάμ έλαβε εντολή να μη

ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ του άστρου

ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ του άστρου * στους ουρανούς εβγήκα

Στο αγιάζι των λειμώνων * στη μόνη ακτή του κόσμου
Που να βρω την ψυχή μου * το τετράφυλλο δάκρυ! 

(Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον εστί)

Πῶς ἔγινε ἡ ἀρχή τοῦ θεοδρόμου ἀστέρος που ὁδήγησε τους τρεῖς Μάγους εἰς τον Χριστόν(Αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου)

 [...]Διήγηση από τα Πνευματικὰ Γυμνάσματα» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, διὰ τὸ πῶς ἔγινε ἡ ἀρχὴ τοῦ θεοδρόμου ἀστέρος ποὺ ὁδήγησε τοὺς τρεῖς Μάγους εἰς τὸν Χριστόν. 

Εἶναι μία ἱστορία ποὺ μαρτυρεῖται ὡς ἀληθινὴ καὶ ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἀλλὰ καὶ ἄλλων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Σύμφωνα μὲ αὐτήν, ὑπῆρχε εἰς τὴν Περσίαν ἕνας περίφημος ναὸς τῆς Θεᾶς Ἥρας, ὁ ὁποῖος εἶχε πολλὰ εἴδωλα, χρυσὰ καὶ ἀργυρὰ καὶ εὑρίσκετο πλησίον τῶν βασιλικῶν ἀνακτόρων. Μία ἡμέρα λοιπόν έπῆγε εἰς τὸν ναὸν ὁ βασιλεὺς τῆς Περσίας μὲ τὸν ἱερέαν τῶν εἰδώλων καὶ ἔμειναν ἄναυδοι μπροστὰ εἰς ἕνα ἐκπληκτικὸ θέαμα. Ὅλα τὰ εἴδωλα εἶχαν ἀρχίσει νὰ χορεύουν καὶ νὰ παίζουν μουσικὴ εὑρισκόμενα μέσα σὲ ἐκστατικὴ χαρά.

Μάλιστα, γυρίζοντας πρὸς τὸ μέρος τοῦ βασιλέως, τοῦ εἶπαν ὅλα μαζὶ τὰ ἑξῆς: «Σήμερα ἀπὸ τὴν Δέσποινα Πηγή, ποὺ τὸ ὄνομά της εἶναι Μαρία, θὰ ἀναβλύσῃ τὸ ἀθάνατο ὕδωρ. Θὰ γεννήσῃ παιδίον, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, καὶ ἀπὸ τὴν σάρκα του θὰ τρέφονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Αὐτὴ ἡ οὐράνιος Παρθένος ποὺ θὰ ἀναδειχθῇ εἰς Βασίλισσαν τοῦ κόσμου ἔχει τέκτονα ἀρραβωνιαστικό, ἀλλὰ δὲ γεννᾷ ἀπὸ μίξη ἀνδρός. Καὶ ἐμεῖς τὰ εἴδωλα πλέον εἴμαστε ἄτιμοι καὶ ἄδοξοι θεοί, χωρὶς δύναμιν καὶ χάριν. Τὸ θεῖον βρέφος γεννᾶται εἰς τὴν Βηθλεέμ, ἀπὸ ὅπου πηγάζει ἡ σωτηρία δι’ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἀνέστη Βασιλεία ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Ἰούδα, ἡ ὁποία θὰ καταργήσῃ τὰ μνημόσυνα καὶ θὰ ἀφανίσῃ ὅλες τὶς ἐνθυμήσεις τῶν Ἰουδαίων».

Ξαφνικά, καὶ ἐνῶ τὰ εἴδωλα ἔλεγαν ὅλα τὰ ὡς ἄνω, ἄνοιξε ἡ ὀροφὴ τοῦ ναοῦ καὶ ἕνας

Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων.

π. Γεώργιος Μεταλληνός

«Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν». (Για τούτο έγεινε Άνθρωπος ο Θεός, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός.) ~ Μέγας Αθανάσιος «Περί Ενανθρωπήσεως».
 Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία.Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη.Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου.

«Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων).
«Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μέγας Αθανάσιος).
«Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ιερός Χρυσόστομος).

Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μέγας Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο...
 Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν» αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος). Τα Χριστούγεννα είναι, γι’αυτό, άμεσα συνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και την Πεντηκοστή...
Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του.
Ο Ευαγγελισμός και τα Χριστούγεννα οδηγούν στην Πεντηκοστή, το γεγονός της θεώσεως του ανθρώπου εν Χριστώ, μέσα δηλαδή στο σώμα του Χριστού.
Αν τα Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, η Πεντηκοστή είναι η τελείωση του ανθρώπου ως Θεού κατά χάριν.
Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στη σάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ζούμε και μεις τα «Χριστούγεννά μας», την ανά-πλασή μας.
Οι Άγιοι δε, που φθάνουν στην ένωση με το Χριστό, τη θέωση, μετέχουν στην Πεντηκοστή και φθάνουν έτσι στη τελείωση και ολοκλήρωση του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου.
Αυτό σημαίνει εκκλησιαστικά πραγμάτωση του ανθρώπου, εκπλήρωση δηλαδή του σκοπού της υπάρξεώς του.
 Όσο και αν είναι κουραστικός ο θεολογικός λόγος, και μάλιστα στον αμύητο θεολογικά σύγχρονο άνθρωπο, δεν εκφράζει παρά την πραγματικότητα της εμπειρίας των Αγίων μας.
Μέσα από αυτήν την εμπειρία και μόνο μπορούν να κατανοηθούν εκκλησιαστικά, δηλαδή Χριστοκεντρικά, τα Χριστούγεννα.
Αντίθετα, η αδυναμία του μη αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου να νοηματοδοτήσει τα Χριστούγεννα έχει οδηγήσει σε κάποιους γύρω απ’ αυτά μύθους. Οι άγευστοι της αγιοπνευματικής ζωής, μη μπορώντας να ζήσουν τα Χριστούγεννα, μυθολογούν γι’αυτά, στα όρια της φαντασίας και μυθοπλασίας, χάνοντας το αληθινό νόημά τους.
Έτσι πλάσθηκε ένας «Χριστιανισμός» άλλου είδους, που δεν διαφέρει από μυθοπλασία, αφού προβάλλει στο Θεό τη φαντασία και τις προλήψεις μας. Η εκλογίκευση και η εκνομίκευση του μυστηρίου του Θεανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Χριστιανισμού στην ιστορία.

 Η θρησκευτική (τυπολατρική) συνείδηση ζει το «σκάνδαλο» της ενανθρωπήσεως καταφεύγοντας στη θρησκειοποίηση της Πίστεως.Εξαντλεί το νόημα των Χριστουγέννων στις τελετές και χάνει τον αληθινό σκοπό τους, που είναι η «υιοθεσία» (θέωση). «Ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν...» (Γαλ. 4,5).Είναι το σκάνδαλο του φαρισαϊσμού, έστω και αν λέγεται Χριστιανισμός...

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, προσφέρει δυνατότητα ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, δηλαδή αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως . μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (όχι δηλαδή τους εαυτούς μας, αλλά τον Χριστόν ας τιμάμε...). μάλλον δε τα του Δεσπότου. μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως..» (Ε.Π. 36,516).

Παρεμβάσεις Ιστορικές και Θεολογικές

Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός

πηγή

Αναζητώντας το Άστρο...

π.Σπυρίδων Σκουτής

 Περνούν οι μέρες ίδιες, άχρωμες, άοσμες. Μέσα στη ρουτίνα, το άγχος,την απογοήτευση ,την κατάθλιψη. Κυνηγάμε τον χρόνο και αυτός εμάς.

 Να πάρουμε πτυχία, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά , εγγόνια και μετά τι; Προχωράμε σε μονοπάτια πλατιά, βατά που στο τέλος όμως καταλήγουν σε αδιέξοδα, γκρεμούς. Σε λιγες μέρες όμως θα Γεννηθεί ο Χριστός μέσα σε κάθε ψυχή. Αδερφέ μου, μην είσαι μέσα σε δρόμο παρακμής, αλλά όμορφος και μεταμορφωμένος σε ανηφορικό δρόμο προς τον Ουρανό. Μπορεί η μέρα σου να είναι ίδια με τα κοσμικά δεδομένα αλλά προσπάθησε να της δώσεις άλλη τροχιά, άλλον προσανατολισμό. Μη σταθείς μόνο σε «πρέπει», «έτσι κάνουμε και γίνεται». Βάλε ουσία και αγάπη Χριστού διότι μόνο τότε τα πράγματα παίρνουν την προοπτική που τους αξίζει και αυτή η προοπτική δεν γνωρίζει θάνατο.

 Να μην είναι η προσευχή μόνο με λόγια αλλά να βγαίνει αγαπητικά με πόθο, θυσία και προσπάθεια. Να μην είναι ποτέ ίδιο το χαμόγελο σου , η κουβέντα σου, η χειραψία σου , η αγκαλιά σου στον άνθρωπο σου ή το παιδί σου. Φύγε από την ρουτίνα , από τα κουτάκια του μυαλού και των λογισμών. Κόψε τα πονηρά ραντεβού με τους δαίμονες των παθών. Βάλε τον Χριστό στη ζωή σου, θα γίνει η έρημος όπως ο παράδεισος, το σκοτάδι εντός σου θα υποχωρήσει όπως έφυγε η θάλασσα στη σταύρωση του Κυρίου μας.

 Να βαπτίσουμε το κάθετι στη ζωή μας με τον Χριστό. Τι σημαίνει αυτό ;Την προοπτική της αιωνιότητας και όχι της ηθικής κοσμικής τακτοποίησης. Κοιτάμε τα πράγματα της ζωής με την προοπτική ενός τέλους και όχι της αιωνιότητας,

Το όνειρο των Μάγων

Το όνειρο των Μάγων.
1120 - 1130
Καθεδρικός Ναός Αγίου Λαζάρου, Autun, France