«Ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα»(Κυριακή Αγίων Αναργύρων}

Κυριακή Ε'Ματθαίου

 Συχνό φαινόμενο της καθημερινής μας πραγματικότητας, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η ζήλεια. Καθώς βλέπουμε τα χαρίσματα, τις επιτυχίες, τη διαφορετικότητα του άλλου ανθρώπου, αισθανόμαστε μειονεκτικά έναντί του.

 Δε χαιρόμαστε γι’ αυτόν, διότι μας προκαλεί το γεγονός ότι έχει κάτι που εμείς δεν έχουμε. 

Δε ζηλεύουμε μόνο τα χαρίσματά του, αλλά ζηλεύουμε το πρόσωπο γι’ αυτά. Έτσι, είτε περιφρονούμε τον έχοντα τα χαρίσματα, είτε τα υποτιμούμε, μόνο και μόνο για να αισθανθούμε εμείς καλύτερα, είτε θα θέλαμε να πάθει κακό, να αποτύχει στη χρήση των χαρισμάτων, προκειμένου να δικαιωθεί η αρνητική κριτική την οποία ασκούμε. Άλλοτε, προσπαθούμε να υπερτονίσουμε τα δικά μας χαρίσματα. Να δείξουμε ότι αυτό που έχει ο άλλος δεν είναι τόσο σημαντικό σε σχέση με αυτό που έχουμε εμείς. 

Κάποτε η ζήλεια έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο ξεχωριστός, ο διαφορετικός, ενώ μας γνωρίζει και τον γνωρίζουμε, δεν μας δίδει την προσοχή που θα θέλαμε να μας δώσει ή προσέχει άλλους ανθρώπους περισσότερο ή διαφορετικά από εμάς, με αποτέλεσμα η ζήλεια μας να γίνεται φαρμάκι. Τελικά, δια της ζήλειας καλλιεργείται μία κοινωνία ανταγωνισμού, ενίοτε κακίας και περιφρονητικότητας εις βάρος των άλλων ανθρώπων.
Είναι περιττό να υπογραμμίσει κάποιος ότι η ζήλεια δεν θεραπεύεται δια των νουθεσιών. Γίνεται πάθος της ανθρώπινης καρδιάς. Πηγάζει από τον εγωκεντρισμό μας, από τη διάθεσή μας να είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου, το επίκεντρο της προσοχής όλων. Κάθε μετατόπιση του ενδιαφέροντος σε άλλους μάς κάνει να αισθανόμαστε περιφρονημένοι και υποτιμημένοι. Αυτό συμβαίνει από την παιδική ηλικία και η ζήλεια φέρνει τα χαρακτηριστικά της προσκόλλησης, της απόπειρας προσέγγισης του ενδιαφέροντος των άλλων με

Εγκώμιο στους Αγίους Αποστόλους(Οσίου Εφραίμ του Σύρου)

Οσιος Εφραίμ ο Σύρος

 Χαίρετε, άγιοι Απόστολοι, βασιλείς του Χριστού· διότι σ’ εσάς εμπιστεύθηκε την επουράνια και την επίγεια βασιλεία. Σας έδωσε την εξουσία να κυβερνάτε και να φροντίζετε και τους δυο θρόνους, θέλοντας από τη μια να αποκατασταθεί η κληρονομιά της επίγειας βασιλείας, από την άλλη να αστράψει η δόξα, να πλεονάσει η ομορφιά, να φανερωθεί το φως, να γίνουν γνωστά τα μυστήρια, να κηρυχθεί η δύναμη της επουράνιας βασιλείας.

  Χαίρετε εσείς που είστε το άλας της γης, που ποτέ δεν μπορεί να χάσει τη δύναμή του. Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου (Ματθ. 5:13-14), που μένει στην ανατολή και λάμπει παντού, που φωτίζει αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, που καίει χωρίς ξύλα. Το λυχνάρι είναι ο Χριστός, και λυχνοστάτης ο Πέτρος, και λάδι η   του Αγίου Πνεύματος.

  Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου, στο οποίο υποχωρεί η νύχτα όλη· που δεν το σκιάζει η νεφέλη, δεν το αντιμάχεται η καταιγίδα, ούτε η λαίλαπα το πλησιάζει, απεναντίας φωτίζονται μ’ αυτό τα σκοτάδια που έχουμε μέσα μας, φανερώνονται τα κρυφά, διασαφηνίζονται τα ασαφή, καθαρίζονται οι λογισμοί.

  Χαίρετε εσείς που είστε οι σφραγιστές των ιερέων (1), οι εκπαιδευτές των διδασκάλων, οι ψαράδες των εθνών, οι κήρυκες των λαών, οι παιδαγωγοί των δικαίων, οι πλύντες των αμαρτωλών, οι σφάκτες της αμαρτίας, οι φωτιστές των απίστων, οι ανίκητοι φύλακες, οι δραστήριοι έμποροι.

  Χαίρετε εσείς που είστε οι χαλκουργοί και της δικής μου φωνής, οι χορηγοί της αμαρτωλής γλώσσας μου, οι ενδυναμωτές της αδυναμίας μου, οι γυμναστές της παρρησίας μου, οι τεχνίτες των λόγων μου.

  Χαίρετε εσείς που δεν κρατάτε σακκούλι (Ματθ. 10:9-10) και όμως γεμίσατε με πλούτο όλη την οικουμένη· εσείς που δεν είχατε περιττό ραβδί, και όμως διώξατε τους λύκους από παντού· εσείς που δεν είχατε δεύτερο χιτώνα, και όμως ντύθηκαν από σας βασιλιάδες· εσείς που δεν είχατε διπλά υποδήματα, και όμως ταράξατε τη γη με τις πορείες σας και οι νεφέλες έτρεχαν κάτω από τα πόδια σας. Οι Άγγελοι έδειχναν το δρόμο, τακτοποιώντας τον, η θάλασσα επίσης καθώς βαδίζατε στην επιφάνειά της σας κρατούσε σαν πλοία ιστιοφόρα. Εσείς που δεν είχατε ασημένια νομίσματα στη ζώνη σας, και δεν είχε το βαλάντιό σας χρυσάφι, όμως δανείζατε από το σακκούλι σας πολλά στους χωλούς· και όταν άγγιξε ο τυφλός τη ζώνη σας, άρχισε να μετρά την πάροδο των ημερών, και να υπολογίζει με τα μάτια του τον ήλιο, και να δείχνει με το δάχτυλό του τα αστέρια, κάτι που προηγουμένως δεν το γνώριζε.

  Χαίρετε, οι εμποδιστές του Διαβόλου και οι ανατροπείς των δαιμόνων· οι καθαιρέτες της πλάνης· εσείς που αφαιρέσατε την απάτη από τις ψυχές· που τα μαντήλια σας (Πραξ. 19:12) μιμούνται τις άκρες των ενδυμάτων του Κυρίου· που οι σκιές σας πραγματοποίησαν πολλές και διάφορες θεραπείες (Πραξ. 5:15) στις πόλεις και στις χώρες.

  Χαίρετε εσείς που βρήκατε το θησαυρό τον κρυμμένο στο χωράφι (Ματθ. 13:44)· εσείς που δείξατε στη γυναίκα τη δραχμή που έχασε (Λουκ. 15:9)· εσείς που προσκομίσατε στον Χριστό διπλά τα τάλαντα του κηρύγματος, τα οποία σας εμπιστεύθηκε· εσείς που ρίξατε στο βυθό της οικουμένης το δίχτυ, και έπιασε κάθε λογής ψάρια· εσείς που πιάσατε ψάρια, με τα οποία, και ως τώρα ακόμη δειπνώντας στον ουρανό ο Βασιλιάς, ευφραίνεται· εσείς που διδάξατε τη σοφή γυναίκα να ανακατώσει τα τρία σάτα αλεύρι και να κάνει μία ζύμη (Ματθ. 13:33· Λουκ. 13:21)· εσείς που αφαιρέσατε τους φράχτες και αναγκάσατε τους περαστικούς και αναζητήσατε τις ερήμους και γεμίσατε με καλεσμένους τους θαλάμους του γάμου του Νυμφίου (Λουκ. 14:23).

  Χαίρετε εσείς που βρήκατε τον ακρογωνιαίο λίθο (Χριστό), και από αυτό το λίθο τόσους πολλούς βασιλικούς νυφικούς θαλάμους ανυψώσατε, τόσες πολλές εκκλησίες ανοικοδομήσατε επάνω στη γη, όμοιες με ουρανούς, τόσα πολλά θυσιαστήρια θεμελιώσατε για τη θυσία που γεννά τη ζωή.


(1) Αναφέρεται στην εξουσία των Αποστόλων να επικυρώνουν με τη σφραγίδα της χειροτονίας το αξίωμα της ιεροσύνης.

Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. Ζ’, «Εγκώμιο στον Πέτρο και στον Παύλο…». Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 112

πηγή/αντιγραφή

Σίμων Ιωνά,φιλείς Με;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ: Η άρνηση του Χριστού από τον απόστολο Πέτρο και η επιστροφή του σ’ Αυτόν με συγκλονίζουν ιδιαίτερα, επειδή κι εγώ, Κύριε, σε αρνιέμαι καθημερινά.

Σε αρνιέμαι όταν σε βλαστημάω ή όταν ακούω να σε βλαστημάνε και δε μιλάω.
Σε αρνιέμαι όταν εξευτελίζω ή πληγώνω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Όταν ταπεινώνω τους υπαλλήλους μου. Όταν κάνω κακό (έστω και με τη σκέψη) στο συνάνθρωπό μου (δηλ. στην εικόνα σου), που τόσο αγαπάς.
Σε αρνιέμαι όταν απατάω τη γυναίκα μου. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο (εικόνα σου) σαν αντικείμενο για εκμετάλλευση ή για εξαπάτηση ή κοροϊδία, όταν βλέπω μια γυναίκα σαν ένα κομμάτι κρέας που λαχταράω να το χρησιμοποιήσω για την ηδονή μου…

Σε αρνιέμαι όταν γυρίζω την πλάτη μου στην Εκκλησία σου (που θεμέλιωσες πάνω στο αίμα Σου), όταν κοροϊδεύω ή απλά δεν εφαρμόζω όλα όσα μου προσφέρει για να σε πλησιάσω: δεν εξομολογούμαι, δε νηστεύω, δεν πάω εκκλησία, παρά μόνο από υποχρέωση, δε μεταλαβαίνω, δεν προσεύχομαι, δεν κάνω το σταυρό μου…
Ναι, σε αρνιέμαι, γιατί είμαι αδύναμος (δήθεν δυνατός, ψευτοεγωιστής), και με κάνει μπαλάκι ο εχθρός μου, ο διάβολος, που φυσικά κάνω πως δεν υπάρχει και λέω πως είναι παραμύθια των παπάδων & των γιαγιάδων – λες κι οι γιαγιάδες, τουλάχιστον (αλλά και μερικοί παπάδες), δεν έχουν σοφία, γνώση των πνευματικών θεμάτων και πολλές φορές μεγάλη αγιότητα. Όχι, αν δεν ξέρουν να χειρίζονται pc και να μπαίνουν στο Internet, για μένα δε μετράνε…

Έτσι, σήμερα που γιορτάζει ο Πέτρος σου, θυμήθηκα την άρνησή του και συγκινήθηκα (σα να είδα καθρέφτη), αλλά πρόσεξα και κάτι που δεν είχα προσέξει ώς τώρα στην επιστροφή του (είδες; δεν τολμάω να πω τη «σιχαμερή» λέξη «μετάνοια»)…

Να η ιστορία της τριπλής άρνησής του, όπως τη διηγείται το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, στο τέλος του κεφ. 26:
Ο Πέτρος καθόταν έξω, στην αυλή [του σπιτιού όπου δίκαζαν και έδερναν το Χριστό]. Και τον πλησίασε μια υπηρέτρια και είπε: «Και συ ήσουν μαζί με τον Ιησού το Γαλιλαίο». Εκείνος αρνήθηκε μπροστά σε όλους, λέγοντας: «Δεν ξέρω τι λες». Και βγαίνοντας έξω, στην πύλη, τον είδε μια άλλη και τους λέει: «Κι αυτός εκεί ήταν με τον Ιησού το Ναζωραίο». Και πάλι αρνήθηκε, με όρκο, λέγοντας: «Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο». Σε λίγο όμως, πλησίασαν αυτοί που στέκονταν εκεί [υπηρέτες και μπράβοι] και είπαν στον Πέτρο: «Αλήθεια, κι εσύ απ’ αυτούς είσαι· σε φανερώνει και η ομιλία σου» [με προφορά από την περιοχή της Γαλιλαίας, απ’ όπου ήταν ο Χριστός]. Τότε άρχισε να ορκίζεται και να καταριέται λέγοντας «δεν τον ξέρω». Και αμέσως φώναξε ο πετεινός. Και θυμήθηκε ο Πέτρος τα λόγια του Ιησού, που του είχε πει «πριν φωνάξει ο κόκορας θα με αρνηθείς τρεις φορές», και βγήκε έξω και έκλαψε πικρά.

Να και το αρχαίο κείμενο:
Ο δε Πέτρος έξω εκάθητο εν τη αυλή· και προσήλθεν αυτω μία παιδίσκη λέγουσα· και συ ήσθα μετά Ιησού του Γαλιλαίου. ο δε ηρνήσατο έμπροσθεν αυτών πάντων λέγων· ουκ οίδα τι λέγεις. εξελθόντα δε αυτόν εις τον πυλώνα είδεν αυτόν άλλη και λέγει αυτοίς· εκεί και ούτος ην μετά Ιησού του Ναζωραίου. και πάλιν ηρνήσατο μεθ’ όρκου ότι ουκ οίδα τον άνθρωπον. μετά μικρόν δε προσελθόντες οι εστώτες είπον τω Πέτρω· αληθώς και συ εξ αυτών ει· και γαρ η λαλιά σου δήλόν σε ποιεί. τότε ήρξατο καταναθεματίζειν και ομνύειν ότι ουκ οίδα τον άνθρωπον· και ευθέως αλέκτωρ εφώνησε. και εμνήσθη ο Πέτρος του ρήματος Ιησού ειρηκότος αυτω ότι πριν αλέκτορα φωνήσαι τρίς απαρνήση με· και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς.

Δες τώρα, ψυχή μου, πώς ο Χριστός ισοφάρισε τις τρεις αρνήσεις του Πέτρου, μετά την ανάστασή Του. Διαβάζω στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 21 (λίγους στίχους πριν το τέλος του ευαγγελίου):

Η πορεία του Σαύλου προς τη Δαμασκό

Αλέξανδρος Κοσματόπουλος

Πράξεις 9, 1-18

 Κατά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου οι μάρτυρες που σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο (Λευιτ. 20,10 –Δευτ. 22, 22) θα έριχναν πρώτοι την πέτρα εναντίον του, για να ακολουθήσουν κατόπιν οι υπόλοιποι, απόθεσαν τα ρούχα τους στα πόδια ενός νέου που λεγόταν Σαύλος, ο οποίος δεν έλαβε ο ίδιος μέρος στη θανάτωση του Στεφάνου, αλλά την επικροτούσε ολόψυχα.

Την ημέρα εκείνη έγινε μεγάλος διωγμός κατά της εκκλησίας των Ιεροσολύμων, και όλοι, πλην των αποστόλων, διασκορπίστηκαν στην ενδοχώρα της Ιουδαίας και της Σαμάρειας. Ο Σαύλος έμπαινε στα σπίτια και σέρνοντας έξω άντρες και γυναίκες τους έστελνε στη φυλακή.
«Ο δε Σαύλος έτι εμπνέων απειλής και φόνου εις τους μαθητάς του Κυρίου, προσελθών τω αρχιερεί ητήσατο παρ’ αυτού επιστολάς εις Δαμασκόν προς τας συναγωγάς, όπως εάν τινας εύρη της οδού όντας, άνδρας τε και γυναίκας, δεδεμένους αγάγη εις Ιερουσαλήμ. εν δε τω πορεύεσθαι εγένετο αυτόν εγγίζειν τη Δαμασκώ, και εξαίφνης περιήστραψεν αυτόν φως από του ουρανού, και πεσών επί την γην ήκουσε φωνήν λέγουσαν αυτώ∙ Σαούλ Σαούλ, τί  με διώκεις; είπε δε∙ τίς ει, κύριε; ο δε Κύριος είπεν∙ εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις∙ αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν, και λαληθήσεταί σοι τί δε δει ποιείν. Οι δε άνδρες οι συνοδεύοντες αυτώ ειστήκεισαν ενεοί, ακούοντες μεν της φωνής, μηδένα δε θεωρούντες. ηγέρθη δε ο Σαύλος από της γης, ανεωγμένων δε των οφθαλμών αυτού ουδένα έβλεπε∙ χειραγωγούντες δε αυτόν εισήγαγον εις Δαμασκόν. και ην ημέρας τρεις μη βλέπων, και ουκ έφαγεν ουδέ έπιεν.

Ην δε τις μαθητής εν Δαμασκώ ονόματι Ανανίας, και είπε προς αυτόν ο Κύριος εν οράματι∙ Ανανία. ο δε είπεν∙ ιδού εγώ, Κύριε. ο δε Κύριος προς αυτόν∙ αναστάς πορεύθητι επί την ρύμην την καλουμένην ευθείαν και ζήτησον εν οικία Ιούδα Σαύλον ονόματι Ταρσέα∙ ιδού γαρ προσεύχεται, και είδεν εν οράματι άνδρα ονόματι Ανανίαν εισελθόντα και επιθέντα αυτώ χείρα, όπως αναβλέψη. απεκρίθη δε Ανανίας∙ Κύριε, ακήκοα από πολλών περί του ανδρός τούτου, όσα κακά εποίησε τοις αγίοις σου εν Ιερουσαλήμ∙ και ώδε έχει εξουσίαν παρά των αρχιερέων δήσαι πάντας τους επικαλουμένους το όνομά σου. είπε δε προς αυτόν ο Κύριος∙ πορεύου, ότι σκεύος εκλογής μοί εστιν ούτος του βαστάσαι το όνομά μου ενώπιον εθνών και βασιλέων  υιών τε  Ισραήλ∙ εγώ γαρ υποδείξω αυτώ όσα δει αυτόν υπέρ του ονόματός μου παθείν .
»Απήλθε δε Ανανίας και εισήλθε εις την οικίαν, και επιθείς επ’ αυτόν τας χείρας είπε∙ Σαούλ αδελφέ, ο Κύριος απέσταλκέ με, Ιησούς ο οφθείς σοι εν τη οδώ ή ήρχου, όπως αναβλέψης και πλησθής Πνεύματος Αγίου. και ευθέως απέπεσον από των οφθαλμών αυτού ωσεί λεπίδες, ανέβλεψέ τε, και αναστάς εβαπτίσθη, και λαβών τροφήν ενίσχυσεν» (Πραξ. 8, 9-19).

  (Ο Σαύλος, εξακολουθώντας να βράζει από απειλή και φονική διάθεση εναντίον των μαθητών του Κυρίου, ήρθε στον αρχιερέα και του ζήτησε διαπιστευτήρια για τις συναγωγές της Δαμασκού, ώστε αν βρει ανθρώπους που ακολουθούσαν τον δρόμο αυτό, άντρες και  γυναίκες, να τους φέρει δεμένους στην Ιερουσαλήμ. Πλησιάζοντας στη Δαμασκό, έξαφνα άστραψε γύρω του ένα φως από τον ουρανό, και πέφτοντας καταγής άκουσε μια φωνή να του λέγει∙ «Σαούλ  Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;» 
Είπε εκείνος∙ «Ποιος είσαι, Κύριε;». Ο δε Κύριος είπε∙ «Εγώ είμαι ο Ιησούς, που εσύ καταδιώκεις∙ αλλά σήκω και μπες στην πόλη, κι εκεί θα σου πούνε τι πρέπει να κάνεις». Οι άνδρες που τον συνόδευαν στέκονταν άλαλοι, καθώς άκουγαν τη φωνή χωρίς να βλέπουν κανέναν. Ο Σαύλος σηκώθηκε όρθιος, αλλά αν και τα μάτια του ήταν ανοιχτά, δεν έβλεπε τίποτε. Κρατώντας τον από τα χέρια τον έφεραν στη Δαμασκό, και επί τρεις μέρες δεν έφαγε ούτε ήπιε.

Το ΄Αγιο Πνεύμα φωτίζει την ψυχή

Όπως ακριβώς, όταν κάποιος βρίσκεται προηγουμένως στο σκοτάδι, ξαφνικά, μόλις δει τον ήλιο, φωτίζονται τα σωματικά του μάτια και βλέπει εκείνα που πριν δεν τα έβλεπε καθαρά....
έτσι και αυτός που αξιώνεται να λάβει το Άγιο Πνεύμα, φωτίζεται στην ψυχή και βλέπει πράγματα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα, τα οποία δεν τα είχε γνωρίσει πριν...''

 Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, Κατήχηση 16η: Περί του Αγίου Πνεύματος

πηγή

O γέρο-Απόστολος με τα παραγάδια του

O γέρο-Απόστολος με τα παραγάδια του

O Κόντογλου ήταν εραστής της θάλασσας γι αυτό και υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες Θαλασσογράφους. Στην πραγματικότητα ήταν "καπετάνιος" και μάλιστα του πανιού κι όχι της μηχανής. Γνώριζε ως την τελευταία λεπτομέρεια όλη τη ιστιοφορία των «καραβιών» - «πλοία» ήταν εκείνα με τη μηχανή – κι όλα τα μυστικά της ναυτικής τέχνης. 
Η πιο μεγάλη ευτυχία γι΄ αυτόν ήταν «ένα ταξίδι με ισαρισμένο το φλόκο πάνω στο αφρισμένο πέλαγος». Οι αναποδιές στη ζωή τα έφεραν έτσι, ώστε να του στερήσουν αυτή τη λαχτάρα για τη «μάνα του τη θάλασσα». Την αποτύπωσε όμως στα γραφτά του με μιαν αγάπη και ζωντάνια μοναδική, που μιλάει στην καρδιά κάθε ανθρώπου – ιδίως σε κάθε καρδιά ελληνική.
Φουρτούνες και ξερονήσια

«Προ λίγα χρόνια φύγαμε από τον Πειραιά για τη Μήλο με ένα λόβερ (καράβι με δύο άλμπουρα) που ‘χε και γερή μηχανή. Ο Καπετάνιος ήτανε φίλος μου ο καπετάν Γιώργης από την Αρτάκη, ένας άνδρας χεροδύναμος, γερακομύτης που έκανε ταχτικά αυτό το ταξίδι. Το τσούρμο ήτανε ο μηχανικός, ένας μούτσος και τρεις γερογεμιτζήδες που δουλεύανε από τα νιάτα τους στα καράβια. Τον έναν τον λέγανε μπάρμπα Απόστολο. Άνθρωπος καλώτατος, γλυκομίλητος θεοσεβούμενος. Η θάλασσα ήτανε λάδι. Γι αυτό αρμενίζαμε με τη μηχανή χωρίς να ανοίξουμε τα πανιά.

Το λοιπόν ως να φτάξουμε στη Μήλο δε στεναχωρέθηκα καθόλου γιατί ταξίδευα με τέτοιους ανθρώπους.. Η μηχανή μας κρατούσε το ίσο κι εμεί ς ψέλναμε. Κατά το μεσημέρι σβήσανε τη μηχανή και στάθηκε το καράβι για να κολυμπήσουνε ο καπετάνιος, ο μηχανικός κι ο μούτσος Τα νερά ήτανε κιάρα (καθαρά) και τους βλέπαμε να παίρνουνε βουτιά κάτω από το νερό και βγαίνανε ανοιχτά. Δελφίνια τριγυρίζανε γύρω από το καράβι σα να θέλανε να παίξουνε μαζί του. Ο ήλιος λαμποκοπούσε απάνω από τα γαλανά νερά κι η κουβέρτα (κατάστρωμα) ζεματούσε. Αυτοί κολυμπούσανε κι ο μπάρμπα Απόστολος έψελνε

«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε …»

Όλη αυτή η σκηνή ήτανε πολύ όμορφη και παράξενη, Ελληνική : Να στέκεται το καράβι μεσοπέλαγα κι οι ναύτες να κολυμπάνε, η θάλασσα γυαλί, ο ήλιος ν’ αστράφτει από πάνω από το πέλαγο, ως που έφτανε το μάτι μας κι ο καπετάν Απόστολος να ψέλνει. Γύρω μας τίποτα. Μήτε στεριά μήτε πανί.

(Από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου «Θάλασσες, καΐκια και καραβοκύρηδες»).

Αρχείο Φώτη Κόντογλου

Ο άγιος Λουκάς και ο...Στάλιν...

Οι πληροφορίες αυτές για τον Στάλιν ήλθαν τελευταία στο φως. Ρωτάμε τον π. Γεώργιο:
- Υπάρχει η φήμη ότι ο Στάλιν είχε συναντηθεί με τον Άγιο Λουκά. Είναι αλήθεια αυτό;
- Το ότι ο Στάλιν εκτιμούσε τον Άγιο Λουκά ως μεγάλο επιστήμονα είναι σίγουρο. Το αν συναντήθηκαν δεν ξέρω. Όμως διηγούνται κάποιοι πως σε μιά Κυβερνητική δεξίωση με αφορμή την απονομή βραβείων ο Ιωσήφ Στάλιν είχε ρωτήσει ειρωνικά τον Επίσκοπο Λουκά:
- Λοιπόν, χειρουργέ, έχεις κάνει πολλές εγχειρήσεις ανοίγοντας σώματα. Έχεις δει ποτέ σου την ψυχή του ανθρώπου;
Ήταν συνηθισμένο ερώτημα-επιχείρημα των άθεων απέναντι στον Άγιο Λουκά. Του απάντησε τότε:
- Έχω κάνει πολλές εγχειρήσεις στο κεφάλι ανοίγοντας κρανία, όμως δεν έχω δει ποτέ νου εκεί μέσα, ούτε συνείδηση, αν και ξέρουμε πως ο νους υπάρχει.

Τελευταία άκουσα και κάτι ακόμη. Ο Στάλιν πηγαίνοντας στην Κριμαία επισκέφθηκε 2-3 φορές τον Άγιο Λουκά, ήπιαν τσάι και συζήτησαν. Όλα αυτά βέβαια με άκρα μυστικότητα. Ποιός ξέρει; μπορεί να είναι αλήθεια.
- Ίσως ξυπνούσε κάποιες φορές μέσα του ο σεμνός Ιεροσπουδαστής Ιωσήφ Τζουγκασβίλι...

(Ο Ιωσήφ Τζουγκασβίλι Στάλιν ήταν σπουδαστής της Ιερατικής Σχολής στην Τυφλίδα από το 1894, ήταν τότε ένας μαθητής σεμνός, ντροπαλός και μάλιστα επιμελής στις σπουδές της Βίβλου. Παρακολουθούσε όλες τις Λειτουργίες και προσκαλούσε τους συμμαθητές του να συμμετέχουν στα Ιερά Μυστήρια ενώ έψαλλε στη χορωδία της Σχολής. Έγραφε και ποιήματα σε πνευματικά θέματα. Αργότερα απομακρύνθηκε από την Εκκλησία και ήρθε σε επαφή με Επαναστατικούς κύκλους)

Από το βιβλίο του Μητροπολίτη Αργολίδος κ.Νεκταρίου: ''Συνοδοιπορία με τον Άγιο Λουκά'' τόμος Α', Εκδόσεις ''Πορφύρα''

facebook

Ευλάβεια είναι ο φόβος του Θεού,η συστολή,η πνευματική ευαισθησία

 - Γέροντα, τί είναι ευλάβεια;
 -Ευλάβεια είναι ο φόβος του Θεού, η συστολή, η πνευματική ευαισθησία.

 Ο ευλαβής μπορεί να σφίγγεται, αλλά αυτό το σφίξιμο στάζει μέλι στην καρδιά του∙ δεν του κάνει μαρτυρική την ζωή, αλλά τον ευχαριστεί. 

Οι κινήσεις του είναι λεπτές, προσεγμένες. Αισθάνεται έντονα την παρουσία του Θεού, των Αγγέλων, των Αγίων. 

Νιώθει δίπλα του τον Φύλακα Άγγελο να τον παρακολουθή. Έχει συνέχεια στον νου του ότι είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος∙ και ζη απλά, αγνά και αγιασμένα. Παντού συμπεριφέρεται με προσοχή και συστολή και νιώθει ζωντανά όλα τα ιερά.

 Προσέχει λ.χ. να μην είναι πίσω από την πλάτη του οι εικόνες. Δεν βάζει εκεί που κάθεται, στον καναπέ ή στην καρέκλα ,το Ευαγγέλιο ή ένα πνευματικό βιβλίο κ.λπ. Αν δη μια εικόνα, σκιρτά η καρδιά του, βουρκώνουν τα μάτια του. Αλλά και μόνον το όνομα του Χριστού να δη κάπου γραμμένο, το ασπάζεται και αυτό με ευλάβεια και γλυκαίνεται εσωτερικά η ψυχή του.

 Ακόμη και ένα κομματάκι από εφημερίδα αν βρη κάτω πεταμένο που να γράφη λ.χ. το όνομα του Χριστού ή μόνον «Ιερός Ναός Αγίας Τριάδος», σκύβει, το μαζεύει, το ασπάζεται με ευλάβεια και στενοχωριέται που ήταν πεταμένο.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ

   Η ''Χάρτα της Ελλάδος'', που τύπωσε το 1797 ο Ρήγας ο Βελεστινλής με εξώφυλλο τον Μέγα Αλέξανδρο, αφενός μεν δεν ήταν τυχαία επιλογή, αφετέρου επιλέχθηκε για να προσδιορίσει ιστορικά, αλλά και γεωγραφικά, τα όρια του νέου, επαναστατικού, ελληνικού κράτους.
  Η περιοχή που απεικονίζεται στη Χάρτα, σύμφωνα και με την περιγραφή του τίτλου, είναι η περιοχή που ορίζεται από τον Δούναβη και το Λιβυκό Πέλαγος κατά γεωγραφικό πλάτος και από την Αδριατική μέχρι τον Εύξεινο Πόντο κατά γεωγραφικό μήκος, μαζί με μέρος της Μ. Ασίας, τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα.

Αυτή η ανυπόφορα δύσοσμη μυρωδιά προχωρημένης σηψαιμίας στο καχεκτικά γέρικο σώμα της Ελλάδας δηλώνει πια ανθρώπους που τριγυρνούν νεκροί!
Ακόμη και τα σάβανα φοριούνται, ως καουμπόικα, ψάθινα καπέλλα, σαν αυτό που φορούσε ο Κοτζιάς στην εξόδιο ακολουθία της ελληνικής Μακεδονίας.
Η ''Μακεδονοποίηση'' των Σκοπίων είναι προιόν μιας εθνικής τραβεστοποίησης, που οι εθνικά χειραγωγούμενοι μέντορές μας επιμένουν υποκριτικά, πως βάπτισαν μια φυσιολογική και άμωμη γυναίκα!
Όλος ο ντουνιάς γνωρίζει, πως η κόρη των Σκοπίων είναι ένας χειρουργικά, εκθηλυμένος ''Φρανκεστάιν'' και πως η λέξη trans πλέον δεν προσδιορίζει μόνο πνευματικά και ηθικά έκπτωτους ανθρώπους, αλλά και φτιασιδωμένα μορφώματα γεννεσιουργών ''κρατών''.
Στις Πρέσπες ο Πρωθυπουργός διακήρυξε δημόσια το ''μανιφέστο'' του Εθνομηδενισμού και εγκαθίδρυσε την τεκτονική ''επιφυλλίδα'' του κοινωνικού Διεθνισμού.

Με Κολοκοτρώνη οι εμφανίσεις του Αστέρα Τρίπολης!

Ιδιαίτερες και διαφορετικές με αυτές που έχουμε συνηθίσει είναι οι εμφανίσεις του Αστέρα για τη νέα σεζόν. Η ομάδα της Τρίπολης τις παρουσίασε τη Δευτέρα (25/6). Η πρώτη θυμίζει έντονα αυτήν της Μπόκα Τζούνιορς.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι στη δεύτερη φανέλα - πορτοκαλί απόχρωσης - εμφανίζεται το πρόσωπο του εθνικού ήρωα, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ενώ στην κάτω ραφή (όπως και στην πρώτη εμφάνιση)αναγράφεται η ιστορική φράση του: "Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την λευτεριά της Ελλάδας και την παίρνει πίσω".

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΑ:

"Το μπλε και το κίτρινο το χρώμα δεσπόζουν στην πρώτη φανέλα, το πορτοκαλί με τη φιγούρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη χαρακτηρίζουν και δίνουν ιστορική αξία στη φανέλα του ΑΣΤΕΡΑ για τις εκτός έδρας αναμετρήσεις.
Τόσο η μπλε όσο και η πορτοκαλί εμφάνιση αναγράφουν στην κάτω ραφή την ιστορική φράση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη: "Ο ΘΕΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ".
Ο σχεδιασμός, η επιμέλεια και η επιλογή για τα χρώματα και τα σχέδια έγινε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά από την ιταλική εταιρεία MACRON, σε συνεργασία με την εμπορική διεύθυνση της ΠΑΕ.

πηγή

ΟΣΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΤΟΥ ΝΤΥΜΣΚ (+24 Ιουνίου)

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος τοῦ Ντύμσκ, ἐγεννήθηκε στὸ Νόβγκοροντ, περὶ τὸ 1157. και ήταν μαθητής του Αγίου Βαρλαάμ του Χουτύν(6 Νοεμβρίου).Στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη για τις ανάγκες του μοναστηριού και πραγματοποίησε προσκύνημα στους Αγίος Τόπους.Επιστρέφοντας βρήκε τον Άγιο Βαρλαάμ ετοιμοθάνατο.Εκείνος τον περίμενε για να τον ορίσει διάδοχό του

 Ὁ Ὅσιος ἀποδέχθηκε τὴ θέση αὐτή, ἀλλὰ μετά από μερικά χρόνια κατέφυγε στὴν περιοχὴ τῆς λίμνης Ντύμα κοντὰ στὸ Τιχβίν, γιὰ μεγαλύτερη ἄσκηση.Πολλοί ήλθαν να ασκητέψουν κοντά του.

Ἐκεῖ,με την ευλογία του αρχιεπισκόπου Ησαϊα του Νόβγκοροντ και με την βοήθεια του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκυ, ἵδρυσε μοναστήρι το οποίο αφιέρωσε στον Άγιο Αντώνιο και στην Αγία Σκέπη και στὸ ὁποῖο, μετὰ ἀπὸ πνευματικοὺς ἀγῶνες, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 1224.

Ο τόπος της γέννησης του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

Ο ασπασμός της Ελισάβετ και η γέννηση του Αγ.Ιωάννη του Προδρόμου έλαβαν μέρος στό δυτικό μέρος τῆς Ἱερουσαλήμ στό μικρό χωριό Ἄϊν Κάρεμ (Πηγή Ἀμπελώνων).

χρόνια τοῦ Χριστοῦ ὀνομαζόταν Ὀρεινή. 

Τον 5ο αἰ. τό πατριαρχεῖο ἔχτισε πάνω στά δύο αὐτά προσκυνήματα δύο ἐπιβλητικές  βασιλικές μέ πολύχρωμα ψηφιδωτά δάπεδα.

Ἡ πρώτη τρίκλιτη βασιλική ἀφιερώθηκε στόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί ἡ δεύτερη στόν ἀσπασμό τῆς Ἐλισάβετ.

Πάνω στά ἐρείπια τους ἔκτισαν οἱ λατίνοι.

Στό ἴδιο χωριό βρίσκονται τό ρωσικό μοναστήρι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ
Προδρόμου καί ἡ ἑλληνική ἐκκλησία ἐπίσης τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Κύριε συγχώρησέ μου οσα αμάρτησα μέ πράξεις καί λόγια, μέ γνώση μου η μέ αγνοια

«Νά ανακρίνεις κάθε μέρα τόν εαυτό σου, τί καλό η τί κακό επραξες. Καί τά καλά νά τά λησμονεις, μήν τυχόν πέσεις στό πάθος της κενοδοξίας. Γιά τά κακά ομως νά χύνεις δάκρυα, νά εξομολογεισαι καί νά προσεύχεσαι θερμά. Η ανάκριση αυτή νά γίνεται κατά τόν εξης τρόπο. Αφου τελειώσει η ημέρα καί ερθει τό βράδυ νά συλλογίζεσαι:
''Πώς αραγε, μέ τή βοήθεια του Θεου, πέρασα τήν ημέρα; Μήπως κατέκρινα κανένα, η πρόσβαλα, η σκανδάλισα, η κοίταξα αλλον μέ εμπάθεια...'' 

 Οταν βρεις σ΄ ολα αυτά τόν εαυτό σου ανεύθυνο (πράγμα αδύνατο, γιατί κανείς δέν ειναι καθαρός από αμαρτία ουτε μιά ημέρα της ζωης του καί κανείς δέν μπορει νά καυχηθει οτι εχει αγνή καρδιά), τότε φώναξε στό Θεό μέ πολλά δάκρυα: ''Κύριε συγχώρησέ μου οσα αμάρτησα μέ πράξεις καί λόγια, μέ γνώση μου η μέ αγνοια''.Γιατί σέ πολλά φταιμε χωρίς νά τό γνωρίζομε.»

 Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Πρακτικά καί θεολογικά κεφάλαια 121

πηγή

«Γεννηθήτω το θέλημα Σου»

 Αν ετοιμάζεσαι να κάνεις κάτι, πρέπει να λες: «Γεννηθήτω το θέλημα Σου».

Η θεία πρόνοια κυβερνά τα πάντα. Άλλοτε επιτρέπει κι άλλοτε ευλογεί σύμφωνα με το θέλημα Του ο Θεός. 

Όταν για κάποιο ζήτημα δεν ξέρεις τι να κάνεις, τι να αποφασίσεις, τότε πρέπει να ανοιχτείς στη θεία πρόνοια και να πάψει αυτό να σε απασχολεί. «Ας γίνει το θέλημα Σου, Κύριε!». 

Τα παλαιά χρόνια, όταν δεν μπορούσαν να αποφασίσουν, έτσι έκαναν.

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός

23 ΙΟΥΝΙΟΥ 1959-Η μέρα ευρέσεως του Τάφου και των ιερών Λειψάνων του Αγίου Ραφαήλ

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τήν ἀνάμνησιν ἐπιτελοῦμέν τε καί ἑορτάζομεν τῆς εὑρέσεως
τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου ἐνδόξου θεοφανοῦς τε καί νεοφανοῦς Ἱερομάρτυρος ΡΑΦΑΗΛ τοῦ θαυματουργοῦ, ἐν τῷ γηλόφῳ Καρυῶν τῆς Θερμῆς γενομένης, τήν 23ην τοῦ μηνός Ἰουνίου, ἐν ᾗ καί συνέπεσεν ἡ Τρίτη ἀπό τῆς Πεντηκοστῆς, ἔτους χιλιοστοῦ ἐνακοσιοστοῦ πεντηκοστοῦ ἐνάτου (1959).

Στίχοι εἰς τόν ἅγιον νεοφανῆ Ἱερομάρτυρα καί τήν ἀνεύρεσιν τοῦ ἱ. αὐτοῦ λειψάνου
Ζωῇ συγκέκρυψαι Χριστῷ μέν πάλαι* λαμπρῶς ὅς σήμερον σ᾿ ἀποκαλύπτει.
Λειψάνων θαύμασι ἀποκειμένην* ἀγήρω εὔκλειαν Θεός προφαίνει.
῾Ραφαήλ σου τοὔνομα “Θεός ἰᾶται”* ἐνσημαῖνον, Ἅγιε, τρανῶς λαλεῖται.
 Ἦταν ἡμέρα Τρίτη 23 Ἰουνίου τοῦ 1959, ἡ ἡμέρα εὑρέσως τοῦ τάφου καί τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ, σύμφωνα μέ ἠλεγμένες πληροφορίες πού ἔδωσαν οἱ θερμιῶτες Δούκας καί Μαρία Τοολάκη, οἱ ὁποῖοι βεβαιώνουν ὅτι μιά ἑβδομάδα μετά τήν εὕρεση πῆγαν σέ λαϊκό πανηγύρι γειτονικοῦ χωριοῦ μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων Ἀναργύρων (1 Ἰουλίου). Στίς συνοπτικές καταθέσεις πού δόθηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων στή Μητρόπολη Μυτιλήνης, γιά τά γεγονότα τῶν πρώτων μηνῶν μετά τήν εὕρεση τοῦ Ἁγίου, δέν ἐλέγχθηκε ἡ ἀκριβής ἡμερομηνία τῆς εὑρέσεως. Ἔτσι, καθιερώθηκε ἡ ἡμερομηνία 3 Ἰουλίου, πού ὅμως εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἐμφανίσθηκε γιά πρώτη φορά ὁ Ἅγιος στή Μαρία Τσολάκη, δυό μέρες μετά τήν ἐπιστροφή τους ἀπό τό προαναφερόμενο πανηγύρι. Ἡ διόρθωση αὐτή γίνεται γιά λόγους ἱστορικῆς ἀκριβείας.

Ας διαβάσουμε παρακάτω την διήγηση από τον πρωταγωνιστή της ευρέσεως του τάφου και των λειψάνων του ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ Δούκα Τσολάκη όπως είναι αποθησαυρισμένη στο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γουμενίσσης Δημητρίου Η Αποκάλυψη και οι Εμφανίσεις των αγίων Νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Α’ τόμος.

Ἀπροσδόκητο εὕρηµα
– Λοιπόν; Τί ἀπέγινε µέ τό ἐξωκλήσι; Ἀρχίσατε τίς ἐργασίες;
– Στίς 21 Ἰουνίου τοῦ 1959 (Κυ-ριακή τῆς Πεντηκοστῆς), µετά τό µεσηµέρι ἀνέβηκα στίς Καρυές. Συναντηθήκαµε στό κτῆµα µέ τόν Ἄγγελο Ράλλη καί τό Γιάννη τόν Ψαρρό καί συνεννοηθήκαµε ἐπί τόπου γιά τίς δουλειές. Τό πιό κατάλληλο µέρος ἦταν τό παλιό ἐρηµοκλήσι. Θά ἄνοιγα θεµέλια ἐκεῖ στά ἐρείπια πού µόλις ξεχώριζαν καί θά χτίζαµε ἀποπάνω. Οἱ δυσκολίες πάρα πολλές. Δρόµος δέν ὑπῆρχε, νερό ἔτρεχε µέ τό σταγονόµετρο, ὁ τόπος γεµάτος πέτρες. Τί νά κάνουµε ὅµως; Ἀλλοῦ δέν βόλευε. Ἀφοῦ εἴδαµε γιά τά καλά τό µέρος, πήγαµε µετά στό ξωκλήσι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στά Πάµφιλα καί “ξεσηκώσαµε” τά σχέδια. Συµφωνήσαµε νά φτιάξουµε καί κάτι σάν πρόναο µπροστά ἀπ᾽ τό ξωκλήσι, σέ περίπτωση βροχῆς νά µαζεύονται οἱ ἐλαιοµαζῶχτρες καί νά προφυλάγονταν.

– Διπλό τό ὄφελος, λοιπόν. Πότε ξεκινήσατε;
– Οἱ ἐργασίες ἄρχισαν 22 Ἰουνίου. Μετακίνησα τήν πέτρινη παλιά ἅγια Τράπεζα πρός τά ἔξω, ὅσο µποροῦσα πιό πέρα. Ἰσοπέδωσα τό µέρος, τό καθάρισα, χάραξα

Τ Ο Δ Ε Ν Τ Ρ Ο της Ζωής Καρέλλη

Aπλώνω σαν κλαδιά, σα φύλλα,εντυπώσεις
γύρω στο κορμί μου, αναμνήσεις
θρουν, κρούονται, κινούνται
ήσυχα ή σφοδρά.

Mοιάζουν ίδια τα κλαδιά,
όμως ο άνεμος της ζωής
με παιχνίδια και με φώτα,
δείχνει τη διαφορά τους.
Mοιάζουν κι όλες οι μέρες
που περνούν απάνω μου.
Mε τριγυρίζ’ η μέρα,
η νύχτα μ’ αγκαλιάζει.
Λυγούνε τα κλαδιά, τα φύλλα,
οι αναμνήσεις, οι εντυπώσεις μου συγκρούονται
φωλιάζουν μυστικά πουλιά,
φωνές κρυφές, στα πιο πυκνά,
πυκνόφυλλα κλαδιά της φαντασίας.

Σα φτάσει η καταιγίδα
ο στολισμός μου δέρνεται.
Όρθιο το κορμί στυλώνεται,
μένει ακίνητη ψυχή κι αυξαίνει,
σα ν’ αδιαφορεί για την περιβολή μου…

που παρέρχεται και θα ξανάρθει,
μαραίνεται και πέφτει,
για να φουντώσει πάλι η ζωή μου.

από τα Ποιήματα, Eρμής 1996

«Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν»(Γενέθλιον Τιμίου Προδρόμου)

π.Θεμιστοκλή Μουρτζανού

  Η εποχή μας έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Να προχωρούμε «κώμοις και μέθαις, κοίταις και ασελγείαις, έριδι και ζήλω» και «η πρόνοια της σαρκός εν επιθυμίαις» (Ρωμ. 13, 13-14) να είναι το σήμα κατατεθέν της ζωής μας. 

  Βεβαίως το παράδειγμα το δίνουν κυρίως αυτοί που έχουν την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα να το πράξουν, αλλά και οι υπόλοιποι, όσοι είμαστε εν συναρπαγή από τον τρόπο και το περιεχόμενο του πολιτισμού μας, το ίδιο ποθούμε. «Φαγοπότια και μεθύσια, ασύδοτη και ακόλαστη ζωή, φιλονικίες και φθόνοι, ένας αμαρτωλός εαυτός που μας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών μας». Το ίδιο συνέβαινε και στην εποχή του Προδρόμου. Η γέννηση του τελευταίου προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης βρήκε την τότε γνωστή ανθρωπότητα, αυτή των καταλοίπων της φιλοσοφίας και των συνεπειών της ρωμαϊκής παγκοσμιοποίησης σε μία κατάσταση απανθρωπίας και σε έναν φανερό ή κρυφό θρίαμβο των επιθυμιών για απόλαυση χωρίς νόμο και όρια. Γι’ αυτό και η μοναδική αυτή μορφή έρχεται να κηρύξει μετάνοια σε έναν τέτοιο κόσμο, όχι μόνο γιατί θα ερχόταν ο Χριστός, αλλά και γιατί ο άνθρωπος, κατά κάποιον τρόπο, θα έπρεπε να ξαναδεί το νόημα της ζωής του.

  Η γέννηση του Προδρόμου έρχεται με υπέρβαση των νόμων της φύσης, καθώς οι γονείς του, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, ήταν μεγάλοι στην ηλικία. Η γέννηση του Προδρόμου είναι, όπως λέει και το όνομά του (Ιωάννης στα εβραϊκά σημαίνει δώρο Θεού) μία δωρεά του Θεού όχι μόνο στο άτεκνο ζευγάρι, αλλά και στην ανθρωπότητα, καθώς ο Βαπτιστής επρόκειτο να γίνει η αφυπνίζουσα συνείδηση του κόσμου. 

 Όντας ο ίδιος ακέραιος, μετέδιδε την δίψα για ακεραιότητα σε όσους τον επισκέπτονταν. 

 Όντας ο ίδιος πιστός, υπενθύμιζε τις εντολές του Θεού, που έγκειτο κυρίως στην αγάπη, στον σεβασμό του άλλου, στην αποφυγή της συκοφαντίας και της κατάκρισης και στην μεσσιανική προσδοκία, ότι ο κόσμος θα έβρισκε τον ηγέτη του, όχι προς την δόξα, αλλά προς την υπέρβαση του θανάτου και την ανάσταση.   Όντας ο ίδιος σε κοινωνία με τον Θεό, καταλάβαινε ότι η ανθρωπότητα δεν μπορούσε να σωθεί με την χαλαρότητα του «δεν βαριέσαι» ή «δεν πειράζει», αλλά με την δύναμη της άσκησης, η οποία ερημώνει την ύπαρξη του ανθρώπου από άλλες επιθυμίες, χωριστικές της αγάπης και της ανάστασης, και την οδηγεί

Στή Γέννηση τοῦ Ἁγίου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου

ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ

α’. — Ἀκόμα καί ἄν ἔμοιαζε ὁ λόγος μας μέ ἀνοιξιάτικο τραγούδι καλικέλαδου ἀηδονιοῦ, πολύ φτωχά θά κατάφερνε νά ὑμνήσει τή μεγάλη φωνή τῆς ἀλήθειας πού γεννιέται σήμερα. Τώρα ὅμως πού ἡ λαλιά μας εἶναι ἀσθενική καί πολύ κακοφωνή, πῶς νά ὑμνήσει τόν πιό δοξασμένο ἀπό ὅλους τούς Προφῆτες; 

Πῶς νά ψάλλει αὐτόν πού εἶναι ἡ τιμή καί ἡ δόξα τῶν Ἀποστόλων; 

Πῶς νά δοξολογήσει αὐτόν πού ἔχει μιά ξέχωρη τιμή ἀνάμεσα στούς μάρτυρες;

Ἐκεῖνο δέ πού μοῦ φαίνεται ἀξιοπρόσεχτο εἶναι τό ὅτι, ὅσον ἀφορᾶ τούς ἄλλους ἁγίους, πλέκει ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τά ἐγκώμια, ὁ πιό ἀξιοτίμητος τοῦ πιό ἀναγνωρισμένου καί ὁ λιγότερο γνωστός τοῦ λιγότερο φημισμένου. Αὐτόν ὅμως πού τώρα ἐμεῖς ἐξυμνοῦμε τόν ἐγκωμίασε, πρίν ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους ἐγκωμιαστές του, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός καί Θεός, ἡ Ἀλήθεια, λέγοντας:

 «Δέν ἔχει μέχρι σήμερα γεννηθεῖ μεγαλύτερος προφήτης ἀπό τόν Ἰωάννη τό Βαπτιστή» (Ματθ. 11, II).

Ἀφοῦ λοιπόν τόσο πλούσια καί ἀνυπέρβλητα ἔχει ἐπαινεθεῖ καί ἔχει ἐγκωμιαστεῖ ὁ μέγας Πρόδρομος ἀπό τόν Ὑψιστο Θεό-Λόγο, ἔχει τάχα ἀνάγκη ἀπό τά φτωχά μας λόγια, ἀγαπητοί μου ἀκροατές; Ὄχι βέβαια, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τά φτωχά μας λόγια ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Ἐμεῖς ὅμως ἀποτολμᾶμε νά ποῦμε δυό λόγια γι’ αὐτόν, γιατί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά τό κάνουμε ἀπό ὑπακοή στόν πατέρα καί ἡγούμενό μας, ἐκτελώντας ὁπωσδήποτε τήν ἐντολή πού μᾶς ἔδωσε. Συγχρόνως ὅμως θά λάβουμε ἁγιασμό καί Χάρη καί μόνο πού ὁ νοῦς μας θ’ ἀσχοληθεῖ μέ τόν Τίμιο Πρόδρομο.

β’.— Ἐμπρός λοιπόν, ἄς γιορτάσουμε τήν ἡμέρα. Ἄς πανηγυρίσουμε τό γεγονός

Προσεύχομαι, προσεύχομαι…

Το υπνοδωμάτιο της Αγίας Βασιλομάρτυρος Αλεξάνδρας

«Προσεύχομαι, προσεύχομαι… Να θυμάστε, ο Θεός θα δώσει την ανταμοιβή για όλα, για όλα ! Πρέπει να Τον εμπιστευόμαστε».

Αγία Βασιλομάρτυς Αλεξάνδρα

Τα όνειρα και οι Άγγελοι στην Κλίμακα του Αγ.Ιωάννου

Του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου

  Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, πρότυπο ασκήσεως και αγιότητος που μας προβάλει η Εκκλησία, μας δείχνει τους δείκτες της πνευματικής ανάτασης και ανάπτυξης στο περισπούδαστο βιβλίο του την Κλίμακα. Σε αυτήν περιγράφει, από τα πρώτα βήματα αυτής της ανάτασης, τα βήματα για την αναμόρφωση του εαυτού μας και της ομοιώσεως με το πρότυπο του Θεανθρώπου, την οδό δηλαδή, από το Κατ’ Εικόνα στο Καθ’ Ομοίωσιν. Σε αυτά τα βήματα, καλούμαστε και όλοι εμείς να ανέβουμε τα σκαλοπάτια της πνευματικής εν Χριστώ ζωής με την ένταξή μας σε ένα αγώνα και μια πάλη, με τον ίδιο μας τον εαυτό, που ανυψώνει σε ουράνιες εμπειρίες γεμίζοντας την ψυχή μας με την χάρη του Αγίου Πνεύματος...

  Αυτή η ανάβαση, αυτά τα βήματα στα σκαλοπάτια, όπως ο ίδιος ο Άγιος έχει καθορίσει, είναι κλιμακωτά. Έχουν δηλαδή βαθμίδες μικρές και μεγάλες, αναλόγως των προϋποθέσεων και δυνατοτήτων του κάθε ανθρώπου. Η Κλίμακα στηρίζεται επάνω ακριβώς στον αγρό της ψυχής του κάθε πιστού, μοναχού ή λαϊκού. Η κάθε ψυχή είναι ένας αγρός, που αναλόγως αποδίδει. Γι’ αυτό και ο Άγιος αναφέρει: «κλίμακα αναβάσεως πεπελέκηκα, έκαστος δε λοιπόν βλεπέτω εν ποία βαθμίδι έστηκεν» (ΚΖ, Β΄).
  Στην σταδιακή και βαθμιαία ανάβαση των σκαλοπατιών χρειάζεται χρόνος και κανείς δεν μετέρχεται από το ένα σκαλοπάτι στο άλλο. Πρέπει πρώτα να βαδίσει το σκαλοπάτι της μιας αρετής ή αποφυγής και να πάει στο άλλο. Επιπρόσθετα αυτή η ανάβαση δεν μπορεί να νοείται μόνο για τη σωματική άσκηση, αλλά συγχρόνως να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο πνευματικό μέρος. Προτεραιότητα δηλαδή έχουν οι αρετές της ταπείνωσης, της πίστης, της καθαρότητας της καρδιάς και έπονται τα άλλα. Ο Άγιος πάλι μας συμβουλεύει πως οι σωματικές ασκήσεις, νηστεία, σκληραγωγία, μετάνοιες κ.λ.π. δεν χορηγούν από μόνες τους

Πρέπει να καταδικάσουμε τη φυσική και άδικη κακία της καρδιάς μας

«Μερικές φορές αντιπαθούμε πολύ ένα πρόσωπο χωρίς αιτία και αφορμή. Τρέφουμε κακία στην καρδιά μας γι' αυτόν και είμαστε έτοιμοι να τον προσβάλλουμε χωρίς λόγο. Πρέπει να καταδικάσουμε τη φυσική και άδικη κακία της καρδιάς μας και να προσευχηθούμε στον Θεό να απομακρύνει από μέσα μας τη δυσωδία αυτή».

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Εθνική αφύπνιση!

Του Δημητρίου Γ.Μεταλληνού

 Ζούμε έναν διπλωματικό πόλεμο. Φαινομενικά μεταξύ Ελλάδος και Σκοπίων, ουσιαστικά μεταξύ ισχυρών διεθνών συμφερόντων και της ιστορικής αληθείας. Θεωρώ, ότι δεν χρειάζεται άλλη υπενθύμιση του ένδοξου ελληνικού μακεδονικού παρελθόντος, το οποίο θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί στις ακόλουθες εμβληματικές μορφές: «Αριστοτέλης, Μέγας Αλέξανδρος, άγιος Δημήτριος, άγιοι Μεθόδιος και Κύριλλος, Παύλος Μελάς». Και μόνο η αναφορά στο «Άγιο Όρος» αρκεί, αφού περικλείει ολόκληρο το μεγαλείο της μακεδονικής γης και του οικουμενικού πολιτισμού της.

 Δεν επιθυμώ, λοιπόν, να ασχοληθώ άλλο με καμένους πολιτικούς, που ενώπιον του μικροπολιτικού συμφέροντός τους προσφέρουν τα πάντα, ακόμη και όσα δεν τους ανήκουν, όπως η ιστορία και ο πολιτισμός των δημιουργών του ελληνικού έθνους. Κλεπταποδόχοι, που ξεπουλούν τα πάντα! Διότι, έχεις το δικαίωμα να εκποιείς την περιουσία σου. Ποτέ, όμως, τη ξένη περιουσία, ακόμη και την προγονική.
Κι όμως, αφήστε τους να νομίζουν ότι εντάσσονται στην κυρίαρχη ομάδα του πλανήτη μας. «Όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουμε, ο Θεός χαμογελά». Αυτή η θεολογική ρήση επιβεβαιώνεται συνεχώς στην ιστορική (μου) έρευνα. Είμαι απολύτως βέβαιος, ότι και στο εν λόγω εθνικό ζήτημα, ο Θεός θα τα οικονομήσει όπως Εκείνος επιθυμεί. Με μια σημαντική διαφορά. Όχι μόνος Του, αλλά με τη συνέργειά μας. Θέλουμε, λοιπόν, να ναυαγήσουν τα ανθελληνικά σχέδια; Θέλουμε να γελοιοποιούνται διεθνώς οι «ψευτομακεδόνες», που δεν γνωρίζουν τη μακεδονική/ελληνική γλώσσα και πολιτισμό; Ας συστρατευθούμε στη νέα Εθνική Προσπάθεια, κατά των παραχαρακτών (εντός και εκτός Ελλάδος) της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Στον εθνικό αυτό αγώνα οφείλουμε πρωτίστως:
- Να εντατικοποιήσουμε και υποστηρίξουμε τη μελέτη των αρχαίων ελληνικών κειμένων και ιδιαίτερα όσων προέρχονται από τη μακεδονική περίοδο. Να σημειωθεί, ότι τις προηγούμενες ημέρες πραγματοποιήθηκε συλλαλητήριο στις Βρυξέλλες (πρωτεύουσα της Ενωμένης Ευρώπης), με αίτημα τη στήριξη της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα βελγικά σχολεία! Ιδού, έχουμε συμμάχους, από μια διαφορετική «Ευρώπη»…

- Να εντατικοποιήσουμε και υποστηρίξουμε τη μελέτη του βυζαντινού-χριστιανικού ελληνισμού, με οικουμενικά κέντρα τη «Βασιλεύουσα Θεσσαλονίκη» και το «Άγιο Όρος».

- Να εντατικοποιήσουμε και υποστηρίξουμε τη μελέτη των επιστημών, που έχουν ως γνωστικό τους αντικείμενο τον γεωπολιτισμικό χώρο της μακεδονικής γης, προβολέα του Οικουμενικού μας Πολιτισμού.

Δεν απαιτούμε τις ανωτέρω άμεσες πρωτοβουλίες από τους «δοκούντες άρχειν» (όσους νομίζουν ότι κυβερνούν), αλλά από τον λαό μας. Γονείς, δάσκαλοι, κληρικοί, επιστήμονες, διανοούμενοι, επιχειρηματίες, επαγγελματίες κ.α., εντός ή εκτός Ελλάδος, ας διαμορφώσουμε μια νέα Εθνική Αντίσταση. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει η διαπίστωση, ότι «οι Έλληνες είναι λαός απρόβλεπτος» (Henry Kissinger)! Μπορεί οι αμόρφωτοι γείτονές μας να ενδύονται έναν άγνωστό τους πολιτισμό. Η καρναβαλική, όμως, ενέργειά τους και πρωτίστως πολιτισμική ύβρη, μπορεί να σταθεί εφαλτήριο αναγέννησης ενός ταπεινωμένου και βαθιά προσβεβλημένου ιστορικού λαού αντίστασης!

Άρθρο  στην εφημερίδα «Κέρκυρα Σήμερα».

Ποιος δεν γεννήθηκε, αλλά πέθανε;», «Ποιος γεννήθηκε και δεν πέθανε;», «Ποιος πέθανε και δεν είδε φθορά;»

Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όταν ό Θεόδωρος ό Ηγιασμένος βρισκόταν στην Πανόπολη με τον πνευματικό του πατέρα, όσιο Παχώμιο, ένας φιλόσοφος τον προσέγγισε και τον προκάλεσε σε διαλεκτική συζήτηση περί την Πίστη. Ό φιλόσοφος υπέβαλε στον Θεόδωρο τρεις ερωτήσεις: 
«Ποιος δεν γεννήθηκε, αλλά πέθανε;» 
«Ποιος γεννήθηκε και δεν πέθανε;», «Ποιος πέθανε και δεν είδε φθορά;».
 Στα ερωτήματα αυτά ό όσιος Θεόδωρος απάντησε:
 «Ό Άδάμ δεν γεννήθηκε, άλλα πέθανε.
 Ό Ενώχ γεννήθηκε και δεν πέθανε. 
Ή γυναίκα του Λώτ πέθανε και δεν είδε φθορά».

Ό όσιος έδωσε στον φιλόσοφο τις έξης συμβουλές: 
«Εισάκουσε τις σώες νουθεσίες μας• απόφυγε τις ανωφελείς συζητήσεις και τούς σχολαστικούς συλλογισμούς• προσέγγισε, τον Χριστό του Όποιου εμείς είμαστε διάκονοι και θά λάβεις άφεση των αμαρτιών σου». 
Ό φιλόσοφος έμεινε άναυδος από την τόσο εύστοχη απάντηση κι έφυγε κατησχυμένος.

Από το παράδειγμα αυτό, φαίνεται προδήλως ή αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ ενός παγανιστή φιλοσόφου και ενός χριστιανού άγιου. Ό πρώτος χάνεται σε αφηρημένες φιλοσοφίες, σε περίτεχνα λόγια, σε λογικές αντιπαραθέσεις, σε διανοητικές ακροβασίες! Απεναντίας ό άλλος έχει όλο τον νου του συγκεντρωμένο στον Ζωντανό Θεό και στη φροντίδα της σωτηρίας της ψυχής. Ό φιλόσοφος είναι αφηρημένος και νεκρός, ό χριστιανός είναι πρακτικός και ζωντανός.

πηγή

Πώς εγνώρισα τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 Ήμουν πολύ τυχερός ή μάλλον ευλογημένος, που από τα πρώτα χρόνια της Ιερωσύνης μου, όταν υπηρετούσα ως Διά­κο­νος εις την Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος πλησίον του μακα­ρι­στού Μητροπολίτου Χαλκίδος κυρού Νικολάου Σελέντη, εγνώ­ρισα τον άγιο Γέροντα π. Ιάκωβο Τσαλίκη, τον οποίο προσφάτως η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία της Κωνστα­ντινουπόλεως, με πρόταση τού Παναγιωτάτου Οικου­μενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ανεγνώρισε και κατέ­ταξε στη χορεία των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ενθυμούμαι, ότι ο αείμνηστος Νικόλαος αναζητούσε τους αγίους και επεδίωκε να τους συναντήσει. Έτσι πρώτα συν­δέ­θη­κε με πνευματικούς δεσμούς με τον Όσιο Παίσιο τον Αγιο­ρεί­τη, για τον οποίο μια άλλη φορά θα γράψουμε τα σχετικά τής φιλίας και επικοινωνίας τους. Εγνώρισε από την παιδική του ηλικία τον Άγιο Γέροντα της Πάρου, π. Φιλόθεο Ζερβάκο, τον οποίο στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια είχε πνευματικό.
Ως Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώ­τιδος και Φαναριο­φερσά­λων ανεκάλυψε τον άγιο Ιερέα Δημήτριο Γκαγκα­στά­θη, για τον οποίο ήταν έτοιμος με πλούσιο υλικό να γράψει την βιογραφία και τα θαύματά του. Τον πρόλαβε όμως ο θάνατος και το πολύτιμο υλικό εχάθηκε.
Στο νησί τής Πάτμου πήγε ως Αρχιερεύς μαζί με τον π. Θεόκλητο Φεφέ, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Πεντέλης για να γνωρίσει τον π. Αμφιλόχιο Μακρή. Και ακόμη επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Αγάθωνος στη Φθιώτιδα για να πάρει την ευχή τού Αγίου Γέροντος Βησσαρίωνος, του οποίου το πλήθος των ελεημοσυνών τον είχε καταπλήξει.

  Ο άγιος Ιάκωβος ήταν για τον Νικόλαο ένας θησαυρός εντός των ορίων της Μητροπόλεώς του και έτσι είχε την ευκαιρία συχνά να τον αναστρέφεται και να ωφελείται πνευματικά.
Στις ποιμαντικές του επισκέψεις στην Βόρεια Εύβοια παρέ­κα­μπτε την πορεία του για να επισκεφθεί την Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ και να συναντήσει τον π. Ιάκωβο. Τότε το μοναστήρι είχε λίγους αδελφούς, τον γέροντα π. Ευθύμιο, τον π. Σεραφείμ, τον π. Κύριλλο και τον π. Ιάκωβο, ο οποίος σημειωτέον δεν ήταν Ηγούμενος. Ήταν ένας ταπεινός ιερομόναχος, που είχε και ενορία, όπου εξυπηρετούσε δυο-τρία χωριά και καλύβες βοσκοποιμένων.
Ο Νικόλαος ήταν φιλομόναχος και φιλάγιος και είχε την διάκριση να

Ελπιδοφόρα απελπισία

Και κανένα θεριό δε φοβήθηκα τόσο όσο τους κακούς ανθρώπους

"Τίποτα δεν αγάπησα τόσο όσο τον Θεό και τους καλούς ανθρώπους. Και κανένα θεριό δε φοβήθηκα τόσο όσο τους κακούς ανθρώπους. Πανικόβλητος θα φύγω από τούτη τη ζωή!" 

Από το Αρχείο του Φώτη Κόντογλου που δωρήθηκε στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο από τους εγγονούς του τον Δεκέμβριο 2014.

Αρχείο Φώτη Κόντογλου

100 χρόνια εθνικών υποχωρήσεων.

Τα λέει όλα για την συμφωνία εκχώρησης της Μακεδονίας. 100 χρόνια εθνικών υποχωρήσεων.

(Καλίλ Κιμπράν)

Το παρακάτω κείμενο του χρήστη «Νομάς» γράφτηκε ως σχόλιο σε άρθρο του ιστότοπου e-amyna.com αναφορικά με την εκχώρηση ονόματος, αποδοχής υπηκοότητας και «μακεδονικής» γλώσσας στους Σκοπιανούς και το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο γιατί θεωρούμε ότι περιέχει την ουσία εθνικών υποχωρήσεων 100 ετών:
«Κάποτε ήμουν Ελλην Ηπειρώτης, 1914... υποχώρησα και εδέχθηκα να με ονομάσουν βόρειο-Ηπειρώτη το 1923. Μου είπαν έτσι ότι θα εξασφαλίσουν όλα μου τα δικαιώματα... Να μην φοβάμαι. Επεσα και κοιμήθηκα και ξύπνησα το 1945 να ανακαλύψω ότι πλέον ήμουν Μειονοτικός (το τι μειονότητα δεν το λέγαν). Ξανάκοιμήθηκα και ξύπνησα το 1991 Αλβανός.

Κάποτε ήμουν Έλλην Κύπριος, μου είπαν να δεχθώ ότι υπάρχουν και Τούρκοι στο νησί και δν είναι σωστό να μην νοιώθουν και αυτοί ίσιοι. Το δέχθηκα, τι κι αν ήταν το ίδιο μου το αίμα εξισλαμισμενο με την βία.Έτσι έπεσα και κοιμήθηκα. Ξύπνησα Ελληνοκυπριος και ο αδελφός μου Τουρκοκύπριος. Τώρα μου λένε να μην λέω πώς είμαι Έλληνας...
Κάνει κακό στην ειρήνη και την ευημερία της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι και γω λέω είμαι Κύπριος σκέτο. Νιώθω όμορφα γιατί μου χαϊδεύουν την πλάτη οι ξένοι.

Κάποτε ήμουν Ίμβριος, Τενέδιος, Κωνσταντινουπολίτης, μου είπαν μην φοβάσαι, έχεις στάτους μειονότητος... Όλα καλά θα πάνε...σήμερα ζω στην Αθήνα. Στο φέισμπουκ μου γράφω τόπο καταγωγής Istanbul, Turkey. Τα ξαδέρφια μου βέβαια ζουν στην Πόλη ακόμα υπό το όνομα Μοχάμεντ και Φατιμά.

Κάποτε ήμουν Μακεδόνας. Μου είπαν πως αυτό δεν ευχαριστεί τους σχεδιασμούς των φίλων μας των Γερμανών (για τα δυτικά Βαλκάνια - νέα γερμανική γιουγκοσλαβια) και πώς είναι εθνικιστικό. Και γω σαν καλό παιδί που είμαι και που αγαπά όλο τον κόσμο άλλαξα όνομα και ευτυχώς μου επέστρεψα με χίλια ζόρια να λέγομαι Νοτιομακεδόνας.

Αλλά θα σας την σκάσω βρε.Για να δείτε ότι είμαι ακόμα καλύτερος απ ότι νομίζετε σκέφτομαι ένα πιο κατάλληλο όνομα: Νομάς».

attikanea.blogspot

Ο Θεός είναι πάντα πιο κοντά σε κείνους πού τον καλούν, από όσο είναι η ίδια η καρδιά τους(Αγ.Νικόλαος Καβάσιλας)

«Η αγάπη για το Θεό, είναι νόμος φιλίας και ευγνωμοσύνης. Για να ακολουθήσει κανείς αυτό το νόμο δεν είναι ανάγκη να καταβάλει κόπους, ούτε έξοδα, ούτε να χύσει ιδρώτα ...

 Ούτε, είναι ανάγκη να αφήσεις τη δουλειά σου, ή να αποσυρθείς σε απόμερα μέρη, να διάγεις μια παράξενη ζωή και να φορείς ένα παράξενο ένδυμα. Δεν χρειάζεται να κάμεις όλα αυτά. 

Μπορείς να μείνεις στο σπίτι σου, και, χωρίς να χάσεις τα αγαθά σου, να βρίσκεσαι πάντα στη μελέτη τού Θεού και τού ανθρώπου, στη μελέτη της συγγενείας τού ανθρώπου με το θείο και σε κάθε άλλη τέτοιας λογής μελέτη.
Δεν χρειάζονται προετοιμασίες για την προσευχή μας, ούτε ειδικοί τόποι, ούτε φωνές όταν επικαλούμαστε τον Θεό. 

Γιατί δεν υπάρχει τόπος από όπου λείπει ὁ Θεός, δεν είναι δυνατόν να μην είναι μαζί μας, αφού ο Θεός είναι πάντα πιο κοντά σε κείνους πού τον καλούν, από όσο είναι η ίδια η καρδιά τους. Θα έλθει προς εμάς, ακόμη κι αν είμαστε κακοί, γιατί ο Θεός είναι αγαθός»

Από το βιβλίο « Περί της εν Χριστώ ζωής» Αγίου Νικολάου Καβάσιλα Ιερόν Ησυχαστήριον « Ευαγγελιστής Ιωάννης ὁ Θεολόγος» 

πηγή