‘’Ήλθες δε επί θησαυρούς χιόνος,θησαυρούς δε χαλάζης εώρακας’’Ιώβ 38,22’’

Στις 15 Ιανουαρίου 1885 ο Wilson Bentley κατάφερε να κάνει ,για πρώτη φορά, μια μικροφωτογραφία μιας χιονονιφάδας.Τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε που τα επόμενα 47 χρόνια κατάφερε να πραγματοποιήσει 5000 διαφορετικές φωτογραφίες.

Έλεγε συχνά:’Κρίμα να χάνετε τόση ομορφιά,χωρις να μένει κανένα ίχνος.’’Η ποικιλία σχημάτων των χιονονιφάδων δεν έχει όρια.Σύμφωνα με τον Wilson καμιάς χιονονιφάδας το σχήμα δεν επαναλαμβάνεται.

Αυτά τα εκπληκτικά σχηματα με τις έξι ακτίνες εμφανίζονται όταν η θερμοκρασιά των νιφάδων είναι μεταξύ 0 και -3 και μεταξύ -10 -22 βαθμούς Κελσιόυ.

Όσο πιο υγρός είναι ο αέρας με τόσο πιο πολύ χάρη μεγαλώνουν τα μπράτσα του.Σε περίπτωση μεγάλου παγετού ή ενός πολύ καθαρού αέρα μεγαλώνουν οι πιθανότητες να αιχμαλωτίσεις μια νιφάδα ασύγκριτης ομορφιάς.Όταν η χιονονιφάδα παγώνει και ξεπαγώνει ή πέφτει πάνω σε άλλες νιφάδες τότε η μορφή της αλλοιώνεται.

Ο Ιαπωνέζος ερευνητής Ukichiro Nakaya έλεγε γεμάτος έκπληξη:’’Κάθε κρύσταλλος χιονιού είναι ένα γράμμα σταλμένο από τον ουρανό’’

«Η μουσική είναι προσήκουσα στην δόξα του Θεού αρμονία»Μπαχ

http://anexperimentindepth.blogspot.gr/2017/01/blog-post_70.html

Ο άγιος βασιλέας Edward ο Ομολογητής θεραπεύει έναν τυφλό άνδρα.

 

 Ένας τυφλός άνδρας επισκέφτηκε το κάστρο του βασιλιά λέγοντας πως σε ένα όνειρο είχε λάβει μία πληροφορία που του έλεγε πως αν τα τυφλά του μάτια πλένονταν με το νερό στο οποίο είχε πλύνει ο βασιλιάς τα χέρια του, θα επανακτούσε την όραση του. 

 Όταν ο Edward άκουσε για αυτό από τους συμβούλους του, αρχικά τους επιτίμησε γιατί πίστεψαν πως αυτό ήταν αλήθεια. Όμως όταν απαίτησαν με επιμονή να μην αρνηθεί το θέλημα του Θεού, εκείνος συμφώνησε. 

 Εκείνη την ημέρα γινόταν η αγρυπνία των Αγίων Πάντων και ο βασιλιάς αφού πλύθηκε μπήκε στην εκκλησία. Λίγο μετά οι υπηρέτες του έπλυναν τον τυφλό άνδρα με το νερό στο οποίο είχε πλυθεί ο βασιλιάς και ο τυφλός άνδρας πήγε μέσα στην εκκλησία. Όταν ο βασιλιάς έφυγε, αφού πρώτα ψάλθηκαν με ευλάβεια οι ύμνοι για την γιορτή των Αγίων Πάντων, οι αυλικοί του τον πληροφόρησαν πως ο άνδρας που ήταν τυφλός τώρα έβλεπε.

 Ο βασιλιάς, έπειτα, με ευλαβική περιέργεια, πήγε και τον βρήκε στην εκκλησία και αφού τον κάλεσε μπροστά του εξέτασε το κατά πόσο μπορούσα πραγματικά να δει.

 Ο άνδρας δοξολογούσε και ευχαριστούσε τον Θεό. Για να διαπιστώσει την εγκυρότητα των λόγων του, παρόλα αυτά, ο βασιλιάς, αγνός σαν ένα περιστέρι, άπλωσε την παλάμη του χεριού του και ρώτησε τον άνδρα να του πει τι έκανε μόλις τώρα. 

«Άπλωσες την παλάμη του χεριού σου βασιλιά μου,» απάντησε ο άνδρας. 

Και πάλι ο βασιλιάς, απλώνοντας δύο δάχτυλα του χεριού του μπροστά στα μάτια του άνδρα, ρώτησε τι έκανε. 

Και ο άνδρας περιέγραψε αυτό που είδε. 

Έπειτα, ο βασιλιάς, έπιασε τα γένια του και τον ρώτησε τι είχε κάνει. Και πάλι ο άνδρας έδωσε την σωστή απάντηση. Έπειτα ο βασιλιάς συμπέρανε πως έβλεπε πράγματι και πήγε να προσευχηθεί.

 Αφού έκανε τρεις γονυκλισίες μπροστά στο ιερό, ευχαρίστησε τον Θεό και έπειτα έδωσε την εντολή στους υπηρέτες του να φροντίζουν αυτόν τον άνδρα για όσο θα έμενε στην βασιλική αυλή. Ο άνδρας έμεινε για αρκετό καιρό στην βασιλική αυλή δίνοντας μαρτυρία για την ευεργεσία που είχε λάβει με τη χάρη του Θεού.

http://www.romanitas.ru/eng/THE%20FALL%20OF%20ORTHODOX%20ENGLAND%205X8.htm

Μετάφραση -orthodoxy-rainbow

Γι αυτούς που δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
…Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.

Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά πάντα, 

πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(“Παράπονο” Οδυσσέας Ελύτης)

πηγή

Αυτή είναι η αιτία πού η πλειοψηφία των ανθρώπων φτάνουν να είναι ψυχικά άρρωστοι(Όσιος Αμφίλοχιος του Ποτσάεφ)

 Ὁ ἄνθρωπος πού δέν πηγαίνει συχνά στην ἐκκλησία, που δέν ἐξομολογείται καί δέν κοινωνεί, δέ γίνεται μέτοχος τῆς θείας χάριτος. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία πού ἡ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων φτάνουν νά εἶναι ψυχικά ἄρρωστοι».

Ο στάρετς Ιωσήφ θεράπευε διάφορες ασθένειες. Υποστήριζε πώς οι μισοί από τους ασθενείς θεραπεύονταν, ενώ οι άλλοι μισοί έφευγαν αθεράπευτοι.Ο Θεός δεν επέτρεπε να θεραπευτούν, επειδή η θεραπεία τους δε θα ήταν ωφέλιμη για τη σωτηρία τους, αλλά θα προκαλούσε τον πνευματικό τους θάνατο.

Πολλές φορές οι δαιμονισμένοι του προκαλούσαν πολλά προβλήματα. Οι οικείοι του τον προέτρεπαν να μη δέχεται στο σπίτι δαιμονισμένους, επειδή οι δαίμονες εκδικούνταν όλους εκείνους πού έμεναν εκεί. Ο γέροντας τούς απαντούσε: «Ή υπομονή είναι δύσκολο πράγμα, όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε τούς δαίμονες!»

Ο κήπος του γέροντα ήταν ποτισμένος με τά δάκρυα των πονεμένων και άρρωστων ανθρώπων πού επιθυμούσαν να γίνουν καλά. Πολλές φορές έλεγε πώς τά παιδιά στις μέρες μας γίνονται ανυπάκουα, υπερήφανα και χωρίς ντροπή, ενώ αργότερα φτάνουν στο σημείο να δαιμονίζονται. Αυτούς τούς ανθρώπους τούς προέτρεπε να δείχνουν ταπείνωση και να ζητούν συγχώρεση από τούς γονείς τους.
Πρέπει να έχεις μεγάλη Αγάπη στην καρδιά για να μην αρνηθείς ποτέ να δεχτείς τον καθένα. Το εκλεκτό αυτό σκεύος τού Θεού είχε τέτοια Αγάπη. Πάντα έβρισκε χρόνο για τον καθένα.

Ο αδελφός Ιωάννης επισκέφτηκε πολλές φορές το γέροντα Ιωσήφ στο χωριό Ίαλόβιτσα και είδε εκεί πολλές θαυματουργικές θεραπείες. «Χωρίς τη χάρη τού Αγίου Πνεύματος πιστεύω πώς είναι αδύνατο να γίνουν τέτοιες θαυματουργίες πού έκανε ο μεγάλος ικέτης της Βολυνίας», έλεγε ο Ιωάννης. Το ίδιο μπορεί να πει και κάθε ηλικιωμένος κάτοικος του Ποτσάεφ. Όπως και χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλη τη χώρα πού θεραπεύτηκαν από το γέροντα Ιωσήφ.

Κάποια φορά, μετά την πρωινή προσευχή, ο στάρετς Ιωσήφ κλείστηκε στο κελί του για αρκετή ώρα. Όταν βγήκε τούς χαιρέτησε όλους με τά λόγια του προφήτη Ησαΐα: «Μεθ’ ημών ο Θεός, γνώτε έθνη και ήττάσθε. Ότι μεθ' ημών ο Θεός!».

’Έπειτα άρχισε να μιλάει για τις αιτίες πού είχαν φέρει όλους αυτούς τούς ανθρώπους εκεί. Η κύρια αιτία, σύμφωνα με τά λόγια τού γέροντα, κρύβεται στο πνεύμα του αθεϊσμού, πού «φυτεύεται στον άνθρωπο στο σχολείο. Οι μαθητές παρακολουθούνται, δεν επιτρέπεται να μπουν στον ναό, επιχειρείται μια ιδεολογική επεξεργασία μέσω της όποιας εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ο άνθρωπος πού δεν πηγαίνει συχνά στην εκκλησία, πού δεν εξομολογείται και δεν κοινωνεί, δε γίνεται μέτοχος της θείας χάριτος. Αυτή είναι η αιτία πού η πλειοψηφία των ανθρώπων φτάνουν να είναι ψυχικά άρρωστοι». Ό γέροντας τούς συμβούλευε να θεραπευτούν από την αρρώστια αυτή τού αιώνα μας με την προσευχή.

Από το βιβλίο Όσιος Αμφιλόχιος του Ποτσάεβ

Μετάφραση π.Γεώργιος Κονισπολιάτης

Επιμέλεια Πετρ.Μπότσης,Αθήνα 2015

Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες και η ιατρική επιστήμη

Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου:Οι Τρεις Ιεράρχες και η ιατρική επιστήμη

 Για τους Τρεις Ιεράρχες ορισμένα πράγματα έχουν γίνει λίγο –πολύ γνωστά: οι διαχρονικής αξίας παιδαγωγικές τους απόψεις, οι θέσεις τους για τα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα ,η επιστημονική τους συγκρότηση ,η διακονία τους στο συνάνθρωπο, οι φιλοσοφικές τους γνώσεις ,η ρητορική τους δεινότητα κ. λ. π.

 Ένας από τους τομείς του έργου τους που δεν έχει αναδειχθεί είναι η σχέση τους με την ιατρική. Οι σπουδές τους, οι γνώσεις και η προσφορά τους (του Μ. Βασιλείου κύρια) στην ιατρική επιστήμη καθώς επίσης η συμβολή τους στη δημιουργία ενός δημόσιου συστήματος υγείας στις περιοχές που έδρασαν είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό. Μπορεί ακόμη και οι θεολόγοι και οι ιερείς να αγνοούμε πολλά σχετικά με αυτό το ζήτημα, όμως οι αναφορές στους Τρεις Ιεράρχες αλλά και σε άλλους Πατέρες της Εκκλησίας από επιστήμονες της Ιστορίας της Ιατρικής ,Έλληνες και ξένους , είναι πολλές και αξιόλογες.

ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ
 Οι πληροφορίες μας λένε ότι τον 4ο αιώνα λειτουργούσαν μόνο δύο κατ’ εξοχήν ιατρικές σχολές, μια στην Τύρο και μία στην Αλεξάνδρεια . Η Ιατρική ως επιστήμη στις περισσότερες περιπτώσεις είχε ενσωματωθεί στο πρόγραμμα σπουδών των σχολών ρητορικής παιδείας όπως επίσης και σε εκείνο των φιλοσοφικών σχολών. Αυτό βέβαια δε σήμαινε ότι αυτομάτως κάποιος που σπούδαζε σε αυτές επέλεγε και την ιατρική .Είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι η φιλοσοφία διδάσκονταν και στις ιατρικές σχολές γεγονός που φανερώνει μία διαφορετική, μια ποιοτικότερη αντίληψη για την επιστήμη.

  Και οι Τρεις Ιεράρχες σπούδασαν ιατρική. Ο Μ. Βασίλειος πραγματοποιεί τις εγκύκλιες σπουδές του στην Καισάρεια όπου γνωρίζεται με τον Γρηγόριο ,φοιτητή τότε της ρητορικής. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ισχυρή φιλία που θα κρατήσει για πάντα. Ο Βασίλειος θα συνεχίσει τις σπουδές του στην

Ο Άγιος Νεομάρτυς Δημήτριος ο Χιοπολίτης(+29 Ιανουαρίου)

Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη στις 29 Ιανουαρίου 1802

Ο άγιος καταγόταν από τη νήσο Χίο, από τη συνοικία Παλαιόκαστρο . Οι γονείς του ήσαν απλοί και ευσεβείς άνθρωποι.

Ο άγιος με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ζαννή πήγε στην Κωνσταντινούπολη για αναζήτηση εργασίας, όπως έκαναν τότε πολλοί. Εργάζονταν λοιπόν στην Κωνσταντινούπολη ως κλητήρες. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο Ζαννής παντρεύτηκε .Ο Δημήτριος επίσης μετά από κάποια χρόνια αρραβωνιάστηκε μια νέα από το Σταυροδρόμι ( συνοικία της Κωνσταντινούπολης) χωρίς όμως τη γνώμη του αδελφού του και των προϊσταμένων της εργασίας. Οργίστηκαν τότε ο αδελφός και οι προϊστάμενοι και τον έδιωξαν και από το σπίτι και από την εργασία.

Μη έχοντας πόρους θυμήθηκε πως του χρωστούσε χρήματα κάποιος σπουδαίος Τούρκος από τη δουλειά του. Πήγε λοιπόν να του ζητήσει τα χρήματα, μη ξέροντας πως του είχε στημένη παγίδα ο διάβολος.

Στο σπίτι που πήγε δεν ήταν ο ίδιος ο Τούρκος αλλά η κόρη του, η οποία μόλις είδε τον Δημήτριο κυριεύτηκε ,ως άλλη Αιγυπτία , από σαρκικό έρωτα. Ο Δημήτριος τότε ήταν είκοσι δύο ετών και πολύ όμορφος .

Άγιος Πορφύριος: Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους

Διδαχές Αγίου Πορφυρίου

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους…
Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνομε όλοι ένα εν Θεώ.

Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει ν’ αγαπήσομε περισσότερο τον Χριστό. Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους. Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη.

Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες. Αυτό ισχύει για όλους μας. Αν ο αδελφός σου σ’ ενοχλεί, σε

Μας κλέψανε τις Κυριακές ή τις αφήσαμε και γλίστρησαν από τα χέρια μας ;

Αφήσαμε να μας τις πάρουν. Να μας πάρουν την χαρά.Θυμάμαι παλιά στην Ελλάδα, η Κυριακή ήταν μια γιορτή για όλη την οικογένεια. Όλη η οικογένεια μαζευότανε για την "γιορτή" της Κυριακής.
Ραδιόφωνα στη διαπασών, να στέλνουν τραγούδια στο σπίτι του γείτονα (ήθελε δεν ήθελε) και γενικά όλη η γειτονιά ήταν μια γιορτή.
Ο κόσμος χαιρότανε την ζωή.Μια ζωή που μας κλέψανε.
Ή τους αφήσαμε να μας την πάρουν, παρασυρόμενοι στον τρόπο ζωής που μας επέβαλαν, οι τηλεοράσεις και τα παγκόσμια κατευθυντήρια. Γέμισαν τις ψυχές μας πόνο, φόβο, πανικό, αβεβαιότητα και μας μάντρωσαν συναισθηματικά μέσα στα καβούκια μας. Πέσαμε στην παγίδα τους και φοβηθήκαμε.

Ακόμα και γύρω αλλά και μέσα στον κύκλο της εκκλησίας μας, το μόνο που ακούμε, είναι για 3ο παγκόσμιο πόλεμο, για ερχομό του Αντίχριστου, για βάσανα και καταστροφές που μας περιμένουν, για κόλαση, φωτιές και θάνατο.
Παντού φόβος - φόβος - φόβος.
Παγιδεύτηκε και η εκκλησία μας, σε αυτήν την τάση και αντί να προσπαθεί να γεμίσει τις ψυχές μας με αισιοδοξία και ελπίδα, κάποιοι από εμάς, μιλάνε μόνο για καταστροφές και θάνατο. Από πού να κρατηθεί πια ο κόσμος;
Όποιος προφητεύει ή διαισθάνεται κάτι κακό, γίνεται μόδα και ταξιδεύει.
Ο κάθε ένας λέει ότι θέλει, λες και είναι σε ανοικτή επικοινωνία με τον Θεό, σπέρνοντας την απελπισία στους ανθρώπους και καταστρέφοντας την ποιότητα της καθημερινής τους ζωής.
Δεν προσάπτω κακή πρόθεση στους αδελφούς,αλλά ...λίγη περισσότερη σοβαρότητα, δεν βλάπτει.

Έχω ξαναπεί ότι ο φανατισμός δεν κάνει καλό. Αντίθετα στέλνει κατά χιλιάδες στα χέρια του πονηρού, τους ανθρώπους που δεν δέχονται τον φανατισμό και αδειάζει τις εκκλησιές από την νεολαία.
Πουθενά δεν ακούγεται η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Γιατί άραγε;
Ποιος να έχει διάθεση πια λοιπόν, για την γιορτή της Κυριακής;Σε ποια γειτονιά ακούγονται τραγούδια τις Κυριακές;
Ποια οικογένεια μαζεύεται κάθε Κυριακή για το τραπέζι; Δεν λέω καμμιά.

Θα πω λίγες, πολύ λίγες. Μας κλέψανε την χαρά μας, τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας.
Μας κλέψανε τις Κυριακές ή τις χαρίσαμε;Ή τους αφήσαμε να μας τις πάρουν αμαχητί.

Αφήσαμε να μας διαλύσουνε την ενότητα της οικογένειας, που επί αιώνες ήταν όπλο αήττητο, στις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που πέρασε η Ελλάδα.
Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Ας αντιδράσουμε. Διώξτε αδέλφια τον φόβο από τις ζωές σας. Ας πάρουμε πίσω τις Κυριακές μας.

Ενώστε πάλι τις οικογένειες σας, κάθε Κυριακή τραπέζι όλοι μαζί.
Μετά την εκκλησία (μην ξεχνιόμαστε).
Και δυνατά την μουσική.Να ακούσουν σε όλον τον κόσμο ότι ο Έλληνας ζει και υπάρχει.
Δεν το βάζουν κάτω.Χαρείτε την ζωή.Γλεντήστε την.
Νιώστε την.Νιώστε την αγάπη του Χριστού στις ψυχές σας.
Να θυμάστε.Κάποιοι στον φόβο σας, κοιμούνται ήσυχα.
Άντε Ελλάδα μου.Άντε αδέλφια μου Έλληνες.
Οι Κυριακές είναι δικές μας.Οι ζωές μας, είναι δικές μας.Μην φοβάστε τίποτα.

Πατήρ Ιωάννης

πηγή

Ο Όσιος Λαυρέντιος εκ Κιέβου επίσκοπος Τουρώφ

Ο Όσιος Λαυρέντιος γεννήθηκε στη Ρωσία και εκάρη μοναχός στη μονή του Αγίου Δημητρίου. Αργότερα μόνασε στη Λαύρα του Κιέβου. 

Στον ασκητικό του βίο ακολούθησε και τον οσιακό τρόπο βίου των ασκητών Ισαάκ και Νικήτα. Το 1182 . ο Θεός τον αξίωσε να γίνει Επίσκοπος της πόλεως του Τουρώφ της περιοχής Μινσκ. Έτσι ασκητικά ζούσε και ως ποιμένας στην επαρχία του.

Ό Όσιος Λαυρέντιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1194.Η μνήμη του τιμάται στις 29 Ιανουαρίου.

«... ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»Λίγες σκέψεις για τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο

Γνωστός σε όλους τους Έλληνες ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης. Για δύο δεκαετίες ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα των μέσων ενημέρωσης. Γράφω για δύο δεκαετίες, περιλαμβάνοντας πέρα από τη δεκαετία που κατείχε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, και την προηγούμενη από αυτή, καθώς για πολλά χρόνια ήταν ένας από τους επικρατέστερους υποψηφίους διαδόχους του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.

Στο Βόλο, την έδρα του επισκόπου Δημητριάδος, γνωστός και αγαπητός ἠδη από το 1974 με πλούσιο έργο.

Για τα όσα έπραξε έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά. Δεν είναι αυτά το αντικείμενο αυτού του σημειώματός μας. Κληρικός με πλούσια μόρφωση. Κάτοχος δύο πανεπιστημιακών πτυχίων. Ενός διδακτορικού πάνω στο, μάλλον, δύσχερές παλαιοημερολογιτικό ζήτημα, στο οποίο ρίχνει φως χειριζόμενος με επιτυχία τις πηγές. Γνώστης ξένων γλωσσών. Με ευφυΐα, θάρρος, ευστροφία, αγωνιστικότητα, πηγαίο χιούμορ, ευαισθησία και πολλά άλλα χαρίσματα.

Αναμφίβολα είχε και μειονεκτήματα, τα οποία έχουν κατά καιρούς επισημανθεί και σχολιαστεί. Ούτε αυτά είναι το αντικείμενό μας.

Έγραψε για πολλά θέματα. Ακούραστος ποιμαντικά. Άριστος ρήτορας, ευαίσθητος άνθρωπος. Ευχάριστος στην παρέα.

Θα πρέπει να έκανε χιλιάδες ομιλίες και κηρύγματα, έγραψε πλήθος βιβλίων, ποίμανε την Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος για είκοσι πέντε έτη και την Εκκλησία της Ελλάδος για δέκα. Δεν τον τιμούμε ούτε για αυτά.

Θυμόμαστε την ακύρωση του ταξιδιού του στην Αλεξάνδρεια και τη φιλολογία και παραφιλολογία που ακολούθησε αυτή την ακύρωση, μέχρι που όλοι πεισθήκαμε ότι ο δυναμικός Χριστόδουλος ήταν ασθενής, χτυπημένος από μία σκληρή αρρώστια, η οποία σιγά σιγά τον έφθειρε, τον αδυνάτισε, τον άλλαξε.

Κήρυγμα ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ Ματθαίου(Χαναναίας)

ΑΠΟΛΥΣΟΝ ΑΥΤΗ ΟΤΙ ΚΡΑΖΕΙ ΟΠΙΣΘΕΝ ΗΜΩΝ

πρωτ.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

  Ένα από τα στοιχεία της ζωής μας είναι και «το αίτημα». Οι άνθρωποι ζητούμε. Από τον Θεό. Από τον εαυτό μας. Από τους άλλους. Από τη δομή της ζωής. Το αίτημα γίνεται η έκφραση του ονείρου ή της επιθυμίας για εμπειρία. Για βίωμα. Λαχτάρα ζωής που άλλοτε έχει να κάνει με τον εαυτό μας, με ό,τι θα μας άρεσε να ζήσουμε, άλλοτε με αυτό που φαίνεται δίκιο για μας ή και για άλλους, ανάλογα με τις αξίες και τις αντιλήψεις μας, άλλοτε καταστροφικό σε βάθος χρόνου για μας, όμως άμεσα ευχάριστο και ωφέλιμο. Το αίτημα ανακοινώνεται διά του λόγου. Της επικοινωνίας. Της γλώσσας. Συχνά με την φωνή. Τον θυμό. Τη διαμαρτυρία. Την απαίτηση. Κάποτε με την παράκληση. Την ευγένεια. Ενίοτε και με την σιωπή.
 Υπάρχουν αιτήματα που μπορούν να εκπληρωθούν διά του προσωπικού κόπου. Δια της στόχευσης και της εργασίας. Αιτήματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή μας στον νυν καιρό. Αιτήματα που οδηγούν στην ετοιμασία της ύπαρξης για αιωνιότητα. Που πηγάζουν από τη δίψα για ουρανό και μας χορταίνουν ύδωρ αλλόμενον. 

Κάνε την καρδιά σου μοναστήρι ...

Κάνε την καρδιά σου μοναστήρι ... Χτύπα εκεί το σημαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία...Θυμιασε και ψιθύρισε ακατάπαυστα προσευχές...Ο Θεός είναι δίπλα σου. 

Αγ . Λουκάς Κριμαιας.

Κήρυγμα ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ'ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Χαναναίας)

«Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις» (Ματθ. ιε΄ 28)

 Διπλή «έξοδο» με σημαντικά μηνύματα μας παρουσιάζει το σημερινό ευαγγέλιο. Έξοδο του Ιησού από τα όρια του Ισραήλ, αλλά και έξοδο μιας γυναίκας, της Χαναναίας, από τα όρια της Τύρου και της Σιδώνος ιδιαίτερα σημαντική. 

 Σε μια εποχή που είχε εκδηλωθεί η εχθρότητα των θρησκευτικών αρχόντων του Ισραήλ εναντίον του Ιησού και ιδιαίτερα της αποδοχής του ως Μεσσία και Λυτρωτή, ένας άλλος κόσμος, ο ειδωλολατρικός, τον αποδέχεται ως Μεσσία στο πρόσωπο της Χαναναίας. 

Με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώνεται από τη μια ο Προφήτης Ησαΐας που έλεγε ότι «και τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι» (Ματθ. ιβ΄ 21) και στ’ όνομα του θα στηρίξουν τα έθνη την ελπίδα τους. Από την άλλη επιβεβαιώνεται έμμεσα η προειδοποίηση του ίδιου του Ιησού προς τους Ιουδαίους ότι: «αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής (Ματθ. κα 43). Ο Θεός θα σας αφαιρέσει το προνόμιο να είστε λαός της βασιλείας του, και θα το δώσει σ’ ένα λαό που θα παράγει τους καρπούς της βασιλείας.

 Στο πρόσωπο της Χαναναίας θα επαληθευθούν τα πιο πάνω και θα παράξει τους καρπούς της βασιλείας του Θεού.

Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω! (Βίντεο 2017)

MINUNEA DE LA IORDAN 2017 από medialert

Η Καινή Διαθήκη στο λογοτεχνικό έργο του Φωτη Κόντογλου

Η Καινή Διαθήκη στο λογοτεχνικό έργο του Φωτη Κόντογλου

http://ikee.lib.auth.gr/record/126772/files/GRI-2011-6853.pdf

Mία πνευματική ερμηνεία της ιστορίας τού Ζακχαίου

ΟΠΩΣ ο Ζακχαίος, έχεις καί συ ανεβεί σ' ένα δέντρο, γιά να μπορέσεις να δείς τον Κύριο (Λουκά ιθ' 1 εξ.) . Δεν το έκανες αυτό με μόνες τις δυνάμεις της σκέψης σου, αλλά με έναν τρόπο μυστικό. Είσαι άνθρωπος καί έχεις σώμα. Γι' αύτο σαν τον Ζακχαίο χρησιμοποιείς την δύναμη των μελών σου καί των γήινων πραγμάτων γιά να ανυψώνεσαι πιό ψηλά καί από την γη. Καί αν το έχεις κάνει αυτό με συναίσθηση καί με ήρεμη προσπάθεια με την αντίστοιχη συνείδηση της ταχύτητας καί τού περιορισμού τού σώματος σου, χωρίς όμως φόβο καί χαλαρότητα, τότε πέτυχες να ανυψώσεις τον εαυτό σου όσο γίνεται πιό πολύ. Και η ανύψωση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο,παρά υπερνίκηση των γήινων ενστίκτων σου και σού δίνει την δυνατότητα να δείς τη λάμψη τού θείου φωτός πού αναζητούσες.

ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΣ τώρα, ότι αρχίζεις να νιώθεις διαφορετικότερα συναισθήματα. Δε σε τραβούν πιά τόσο πόλυ, όπως πριν, οι κοσμικές συναναστροφές. Καί το βλέμμα σου, πέφτοντας στο εσωτερικό σου, σού αποκαλύπτει τον πραγματικό άνθρωπο πού κρύβεις στα βάθη σου. Ίσως νομίζεις πως η καρδιά σου ως τώρα έμοιαζε μάλλον με όστρακο κολλημένο σε κάποιο καράβι πού τινάζεται εδώ κι εκεί χωρίς σκοπό καί χωρίς κυβερνήτη. Τωρα όμως η πορεία τού καραβιού απόκτησε σκοπό καί νόημα. Τώρα είναι τόσο όμορφα τα πράγματα. Όμως είσαι πάντα ένα όστρακο κολλήμενο σ' ένα καράβι πού πλέει στην απέραντη θάλασσα. Κι αν βαδίζεις σωστά, βλέπεις τότε με καθαρό βλέμμα σε πόσο μικρό καί αδύνατο καράβι είσαι.

«Όταν συναντιούνται δύο ή τρεις στο όνομά μου,είμαι κι Εγώ μαζί τους»

 Σύμφωνα με τους Κανόνες που μας έχουν αφήσει οι Άγιοι Πατέρες, το Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας είναι αδύνατο να τελεστεί μονάχα με την παρουσία του ιερέα και λειτουργού του Μυστηρίου, χωρίς την ταυτόχρονη παρουσία έστω και ενός πιστού. Πίσω απ’ αυτή την απαγόρευση των ιερών κανόνων, εννοείται ολόκληρη η ορθόδοξη εκκλησιολογία.

Με τον όρο “εκκλησιολογία” εννοούμε τον τομέα εκείνο της θεολογίας που μελετά τη φύση και το σκοπό της Εκκλησίας στον κόσμο. Η εκκλησιολογία των Ορθοδόξων δεν είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, το οποίο θα μπορούσε να εξυπηρετεί κάποιο πολιτικό σύστημα, όπως συνέβη στην Προτεσταντική Δύση.

Η εκκλησιολογία των Ορθοδόξων πηγάζει από το ίδιο το Ευαγγέλιο και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, το συνεχές και ακατάπαυστο βίωμα της Ανάστασης στον κόσμο. Κάθε τι στην Πίστη μας χωρίς την Ανάσταση του Χριστού είναι μάταιο. Ας μη βλέπουμε λοιπόν στους Ιερούς Κανόνες τυπικές διατάξεις νομικού χαρακτήρα αλλά οδοδείκτες στο δρόμο της Αλήθειας, διαδρομής που ξεκινά από τον κενό τάφο του Χριστού.

«Όταν συναντιούνται δύο ή τρεις στο όνομά μου, είμαι κι εγώ μαζί τους» λέει ο

Το προσκύνημα του Αγ.Νεκταρίου στο Άγιον Όρος

  Το καλοκαίρι του 1898 ο Άγιος Νεκτάριος, μητροπολίτης Πενταπόλεως, διωγμένος από τη θέση του στην Αίγυπτο και όντας τότε ύστερα από πολλές ταπεινώσεις και ταλαιπωρίες, τις οποίες όμως υπέμενε αγόγγυστα και με χριστιανική καρτερία διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, πραγματοποίησε προσκυνηματική επίσκεψη στο Άγιον Όρος, στο οποίο πάντοτε με ιδιαίτερο πόθο προσέβλεπε και στο οποίο, μετά την εκδίωξή του από την Αίγυπτο, σκόπευε να μονάσει.

 Στο ιστορικό Πρωτάτο των Καρυών προσκύνησε την εφέστιο του Όρους θαυματουργή εικόνα «Άξιόν εστι», θαύμασε τις περίφημες τοιχογραφίες του Πανσέληνου και χοροστάτησε σε κάποιες ιερές Ακολουθίες, όπου ένιωσε βαθιά την κατάνυξη, που μόνο όσοι έχουν βρεθεί εκεί κατά καιρούς, και μάλιστα όταν είναι πρώτη φορά, έχουν αισθανθεί.

Ως καλόγερος
 Στη συνέχεια, φορώντας τον σκούφο και το ταπεινό ράσο του καλόγερου, με χοντρά άρβυλα, και είτε πεζοπορώντας για ώρες, είτε με ζώα που με προθυμία έθεταν στη διάθεσή του οι μοναχοί, είτε με τα πλοιάρια, επεσκέφθη πολλά μοναστήρια, καθίσματα, καλύβες, κελλιά, σκήτες και ησυχαστήρια. Θαυμαστής της φύσης καθώς ήταν, μέσα στις μακρές πορείες του στον παρθενικό αυτό τόπο με τα πυκνά δάση, τις υψίκορμες καστανιές και τις οξιές, τα κυπαρίσσια και τα έλατα, στον παραδεισένιο αυτό χώρο με την πλούσια βλάστηση, τα γάργαρα νερά και τα κελαϊδίσματα των πτηνών, με την απέραντη βαθυ κύανη θάλασσα να απλώνεται μπροστά στα μάτια του, ένιωσε πιο κοντά στον Δημιουργό.

Eάν οι ανθρωποι γνώριζαν περί του διαβόλου...

“Eάν οι ανθρωποι γνώριζαν περί του διαβόλου, θά εκτιμουσαν τήν Εκκλησία καί τά Μυστήριά Της, πού τόν προστατεύουν από αυτόν. ΄Ετσι οι ανθρωποι, μή εχοντας γνώση περί του θέματος του διαβόλου, πολιτεύονται αμέριμνοι, χωρίς νά ξέρουν ποιοί ειναι οι εχθροί του, προχωρουν στή ζωή τους απροστάτευτοι καί τά αποτελέσματα ειναι καταστροφικά...”

 Δημητρίου Παναγοπούλου†

Ότι αφιερώνεται στο Θεό αυτόματα αγιάζεται...

Είναι ένα δώρο ο Ναός που οι άνθρωποι προσέφεραν και προσφέρουν στο Θεό και έτσι ο Θεός συγκαταβαίνει σε αυτό και εδώ γίνεται η ένωση Θεού και ανθρώπου.

 Είναι ο οίκος του Θεού. 

Είναι η πρόγευση του Παραδείσου. 

Έτσι και αυτός που έρχεται να ανάψει το κεράκι και προσέρχεται να προσευχηθεί έχει την ίδια αξία ενώπιον του Θεού, με αυτόν που προσέφερε μία εικόνα, ή έκανε την αρχιτεκτονική μελέτη, ή λειτούργησε, ή διακόνησε με όποιον τρόπο, την λατρεία του Θεού. Είναι ένα ακόμη μυστήριο του Θεού γιατί ότι αφιερώνεται στο Θεό αυτόματα αγιάζεται.

Π. Σωτήριος Χριστοδούλου

πηγή

Ο άγιος Elian της Ουαλίας

Ο άγιος Elian ήταν ένας άγιος που ίδρυσε εκκλησία στη βόρεια Ουαλία γύρω στο 450. Η ενορία του Llanelian έχει το όνομα του. Έκανε ιεραποστολή στην Κορνουάλλη και την Αγγλία. 

Η μνήμη του τιμάται στις 13/26 Ιανουαρίου. Η παράδοση μας λέει πως ήρθε μέσω θαλάσσης από τη Ρώμη και αποβιβάστηκε στο Anglesey στο λιμάνι Porth yr Yehen, όπου έχτισε την εκκλησία του. Μία ιστορία λέει πως απαγόρευσε να υπάρχουν γύρω στην περιοχή του κυνηγετικά σκυλιά από τότε που κάποιο σκότωσε μία ελαφίνα που φρόντιζε ο ίδιος.
Ο δρόμος Llanelian στην ακτή Colwyn, στη βόρεια Ουαλία έχει το όνομα του.

πηγή

Εξαιρετική φωτογραφία του Walter Hege με την Καρυάτιδα

 

Εξαιρετική φωτογραφία του Walter Hege,το 1930,με την Καρυάτιδα να στέκει αγέρωχη και αγέραστη 2400 χρόνια,να ατενίζει το μνημείο στον λόφο του Φιλοπάππου..

πηγή

Η δεισιδαιμονία της «θετικής ενεργειας»

 Είναι της μόδας να διαφημίζεται η ανάγκη να έχουμε «θετική ενέργεια» στη ζωή μας. Διαφημιζόμενα καταναλωτικά αγαθά, αποκρυφιστικές ομάδες, αλλά και φιλοσοφίες ασιατικής προέλευσης με σήμα κατατεθέν ότι μέσα από τον διαλογισμό, την χρήση φυλαχτών, την αξιοποίηση λατρευτικών τρόπων της ανατολής θα αποκτήσουμε όρεξη για ζωή ή θα ακυρώσουμε την πρόσληψη αρνητικής ενέργειας κάνουν μερίδα ανθρώπων και ιδίως νέων στην ηλικία να στρέφονται στον τσαρλατανισμό ή να θεωρούν ότι η ζωή μας κυριαρχείται από το αρνητικό, μόνο που αυτό είναι απρόσωπο. Καλλιεργούν μία αίσθηση ότι για τις αποτυχίες μας, την κακή μας διάθεση, τα λάθη μας δεν φταίμε εμείς, αλλά μία απρόσωπη ενέργεια, την οποία πρέπει να διώξουμε.

  Η δεισιδαιμονία τελικά δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή μας. Από την μία ζούμε σε έναν πολιτισμό ορθολογισμού, ο οποίος θεωρεί την θρησκευτικότητα δεισιδαιμονία και ζητά την απομάκρυνσή της από τη ζωή μας, πολεμώντας την ανελέητα, και από την άλλη οι άνθρωποι αναζητούν παρηγοριά και ελπίδα για τις δυσκολίες τους στην τύχη και σε απρόσωπες δυνάμεις, επιλέγοντας μια κεκαλυμμένη και άρρωστη θρησκευτικότητα. Δεν ζητούν να προσεγγίσουν αυθεντικά τον Θεό και να πιστέψουν σ’ Αυτόν. Θέλουν την μαγική επίλυση συμπτωμάτων, χωρίς να χρειαστεί να αναλάβουν την συνολική ευθύνη για την πορεία της ζωής.
  Οι υποστηρικτές της δεισιδαιμονίας σπεύδουν να κατηγορήσουν την θρησκεία.

Ἡ πρόσληψη της χάριτος του Θεού και η οὐσιαστική συμμε­τοχή μας στην ζωή τοῦ Θεοῦ επιτελείται στην Θεία Λειτουργία.

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

[...]Ἡ πρόσληψη της χάριτος του Θεού και η οὐσιαστική συμμε­τοχή μας στην ζωή τοῦ Θεοῦ επιτελείται στην Θεία Λειτουργία. Ἄνευ Θείας Λειτουργίας, εἶναι ἀδύνατον κανείς να καταλάβη ἢ να ἐνεργήση και προσευχή και πνευματική ζωή. Ἀλλά η οἰκειοποίη­ση της χάριτος, η μυστική συμμετοχή και η δυνατότητα του με­τέχειν σε αὐτήν ἐπιτελείται στην προσευχή, διότι ἡ προσευχή εἶναι ὁ προσωπικός ἀγώνας, που κάνει ο άνθρωπος με τον Θεό.

Ἡ Θεία Λειτουργία, κατά κάποιον τρόπο, προσωποποιεῖ τον Θεό και μας τον καθιστά παρόντα, ενώ ἡ προσευχή αυτόν τον παρόντα Θεό τον κάνει δικό μας Θεό. 
Ἡ Θεία Λειτουργία μας ενώνει άμεσα με τον Θεό, μας κάνει μέλη του σώματος του Χριστού. Εἶναι δυνατόν ὅμως ἕνα μέλος να μην απορροφά τους χυμούς, να μην ἐνεργεί στην ζωή του το χριστοειδές αξίωμα που έλαβε. Με την προσευχή ἐπιτυγχάνομε την προσωπική οἰκείωση με τον Θεό και δημιουργούμε τις κατάλληλες συνθήκες, ούτως ώστε η χριστοείδεια, την οποία λάβαμε, να είναι ἱκανή να μας κάνη να επιτυγχάνωμε και την θεραπεία μας και την ἀνύψωσή μας, και ετσι να μην είναι εις μάτην η καθημερινή μας πίστη.[...]

Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Περί προσευχής: Ερμηνεία στον όσιο Νείλο τον Ασκητή, εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2016,  σελ. 18 (απόσπασμα)

πηγή

Χορωδία ερμηνεύει θρησκευτικά έργα Ρώσων συνθετών που απαγορεύτηκαν από το σοβιετικό καθεστώς

Υπό τη διεύθυνση του συνθέτη και διευθυντή χορωδίας, Ilya Tolkachev, η Χορωδία του Καθεδρικού Ναού του Σωτήρος Χριστού ερμηνεύει θρησκευτικά έργα τα οποία γράφτηκαν από Ρώσους συνθέτες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και είχαν απαγορευτεί από το σοβιετικό καθεστώς. Η εξαιρετική ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος Χριστού, στη Μόσχα, τον Φεβρουάριο του 2015.

Hidden Music of the Russian Church
Sacred Chants after the Revolution 1917

Богослужебная музыка Русской Православной Церкви
После революции 1917 года

Alexander Alexandrov (1883-1946)

1. Bless the Lord, O My Soul
(First Antiphon from the Divine Liturgy)
2. In Thy Kingdom Remember Us, O Lord
(Third Antiphon from the Divine Liturgy – Soloist: Sergey Godin, tenor)
3. We Hymn Thee
(Fragment of the Eucharistic Canon from the Divine Liturgy – Soloist: Evgeniya Tschishikova, soprano)
4. The Lord's Prayer "Our Father"
(Hymn from the Divine Liturgy – Soloist: Irina Taraburina, soprano)
5. Praise the Name of the Lord (A major)
(Hymn from the All-Night Vigil)
6. Praise the Name of the Lord (D minor)
(Hymn from the All-Night Vigil)
7. From My Youth
(Gradual Antiphon from the All-Night Vigil)


Nikolai Golovanov (1891-1953)

Ο Όσιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος ως πνευματικός πατέρας.Λίγα λόγια για την αξία του Mοναχισμού

Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος. Τοιχογραφία του 1193 (λεπτομέρεια παραστάσεως) η οποία απεικονίζει τον Άγιο βασταζόμενο από δύο Αγγέλους και βρίσκεται στην Εγκλείστρα. Η τοιχογραφία έγινε όταν ο Άγιος ζούσε ακόμη και εικονίζει την επιθυμία του να βασταχθή υπό των Αγγέλων, στην ώρα της εξόδου της ψυχής του.

  Κάθε φίλος του Θεού, και στις τρεις περιόδους της εκκλησίας, της παραδόσεως, του νόμου και της χάριτος, υπό την επίδραση και το πνεύμα των δύο κυρίως εντολών, της αγάπης στον Θεό και τον πλησίον, πίστευε και εκινείτο. 

 Η ομολογία αυτή είναι αναντίρρητος και βεβαία, εφ’ όσον κάθε μορφή ευσέβειας στη πανανθρώπινη ιστορία στηρίζεται στις δύο αυτές εντολές. Ο τρόπος της εφαρμογής τους εξαρτάται από το χρόνο, τις περιστάσεις, τα πρόσωπα και τα πράγματα. Έτσι βλέπουμε την ποικιλία των βιωμάτων και των λόγων στην ιστορία της εκκλησίας μας. Στην πρακτική εκδήλωση της αγάπης τους προς τον Θεό, οι φιλόθεοι, δεν μεταχειρίζονταν τους ίδιους τρόπους, αν και ο σκοπός και η πρόθεση ήταν πάντοτε η ίδια…

 Όσοι αγαπούσαν τον Θεό, είτε ατομικά είτε ομαδικά προσπαθούσαν να ζουν κατά Χριστόν θεωρώντας τον θάνατο ως κέρδος, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Παύλου, και έτσι δεν ανήκαν στον εαυτό τους. Σ’ αυτή τη πολύμορφη και πολύπλευρη αγωνιστικότητα, είτε μέσα στη κοινωνία, είτε έξω από αυτήν, «στις ερήμους και τα σπήλαια», ένα μόνο σκοπό είχαν να αρέσουν στον Θεό. 

Η Αγιά – Σοφιά της Ελλάδας που κλείνει 1000 χρόνια ζωής!

Ένα μοναστήρι 1.000 ετών, προστατευόμενο μνημείο της UNESCO, υποδέχεται καθημερινά πλήθος επισκεπτών που υποκλίνονται στην απαράμιλλη αισθητική και την αναμφισβήτητη αρχιτεκτονική του αξία.

Το μοναστήρι του Οσίου Λουκά, που βρίσκεται στη δυτική πλαγιά του Ορους Ελικών, κάτω από την ακρόπολη του Αρχαίου Στείριου, είναι γνωστό ως « Η Αγία Σοφία της Ρούμελης» και χτίστηκε τον 11ο αιώνα μ.Χ. σύμφωνα με την βυζαντινή αρχιτεκτονική της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.

Υπήρξε κέντρο γραμμάτων και τεχνών και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας λειτουργούσε ως κρυφό σχολειό.

Ο φόβος Θεού και ο πόθος Θεού είναι ο άριστος της καρδιάς τρόπος προετοιμασίας για την Κοινωνία του Θεού

 Μέσα σ' αυτή την προσπάθεια έρχεται και ένας άλλος γλυκύς και ειρηνικός τρόπος κάθαρσης του νού κι αυτός είναι η συνεχής Θεία Κοινωνία. Είναι αυτό που λέγει έναν τροπάριο της ακολουθίας της Θείας Μεταλήψεως.
«Θεού το Σώμα και θεοί με και τρέφει,
Θεοί το πνεύμα τον δε νούν τρέφει ξένως»

Αυτός ο λόγος, «τρέφει ξένως», σημαίνει πως το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που κοινωνούμε είναι η τροφή που καθαρίζει τους ακάθαρτους λογισμούς και αλλοιώνει αγαθώς τα φρονήματα προς ευσέβειαν. Ο λόγος αυτός μας λέγει ότι η μετοχή στα Άγια Μυστήρια φέρει κατά μυστικό τρόπο την υγεία της ψυχής και του σώματος.

Η συνεχής παρουσία της Θείας Κοινωνίας προσδίδει μυστικά δύο ευλογίες για την αντιμετώπιση των λογισμών, το ένα είναι η δύναμη της αντίστασης και το άλλο είναι ο θείος έρωτας.
  Η παρουσία του Χριστού μέσα μας με την συνεχή Θεία Κοινωνία ντύνει τον πιστό με μια αγγελική πανοπλία για να μπορεί να αντέχει στα δόλια βέλη του πονηρού. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην ύπαρξη του χριστιανού κατά μυστικό τρόπο , όπως το λέγει η προσευχή αυτή της Θείας Μεταλήψεως: 

«Είναι το Σώμα του Θεού που τον θεώνει και τον τρέφει, τους θεώνει το πνεύμα και τρέφει το νού με θεϊκό τρόπο».

Ο νούς και η καρδιά του αγιάζονται και δυναμώνουν και αποκτούν την δύναμη να αντιστέκονται. Και λέγει ο Ιερός Χρυστόστομος:
«Η Θεία Κοινωνία είναι ένας ποταμός πιο δυνατός και πιο σφοδρός απ' τη φωτιά, που όμως δεν κατακαίε, αλλά περιλούει και πυρπολεί αφλέκτως αυτόν που παίρνει αυτή την τροφή των αγγέλων μέσα του. Να! όπως παίρνεις το χρυσό και καθώς λειώνει στη φωτιά, αν ήταν δυνατόν να γίνει και να βουτούσες μέσα στο χέρι σου ή τη γλώσσα σου σ' αυτόν ,τότε αμέσως θα γινόταν χρυσή , έτσι κι εδώ κι ακόμη πιο πολύ χρυσώνει την ψυχή σου το αίμα του Χριστού».

Μαύρο ή άσπρο;

   Όταν ήμουν μαθητής στο δημοτικό είχα μια πολύ έντονη συζήτηση με ένα συμμαθητή μου για κάποιο θέμα που το έχω ξεχάσει. Όμως εκείνη την ημέρα πήρα από το δάσκαλό μου ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα μαθήματα της ζωής μου που παραμένει ζωντανό στη μνήμη μου μέχρι σήμερα.
 Ήμουν πεπεισμένος ότι εγώ είχα δίκαιο κι ο συμμαθητής μου λάθος. Το αντίθετο πίστευε εκείνος∙ ότι η δική του γνώμη ήταν η σωστή κι η δική μου λάθος.


  Στο τέλος του μαθήματος ο δάσκαλος που παρακολούθησε τη λογομαχία μας, μας κάλεσε κοντά του και μας τοποθέτησε τον ένα απέναντι στον άλλο στις δύο πλευρές του γραφείου του. Στη μέση του γραφείου τοποθέτησε μια μεγάλη σφαίρα. Από τη θέση μου μπορούσα να διακρίνω πολύ καθαρά το μαύρο της χρώμα. Πρώτον ρώτησε το συμμαθητή μου για το χρώμα της.

  Εκείνος αμέσως και αυθόρμητα απάντησε πως ήταν άσπρο. Η απάντησή του αυτή με ξάφνιασε. Κάτι δεν πάει καλά! Σκέφτηκα. Αλλά προτού προλάβω να αντιδράσω ο δάσκαλος με ρώτησε κι εμένα ποιο ήταν το χρώμα της σφαίρας. Του είπα: Φυσικά μαύρο. Στη συνέχεια , χωρίς να σχολιάσει τις απαντήσεις μας, μας είπε να αλλάξουμε θέσεις. Αφού παρατήρησε τις αντιδράσεις στα πρόσωπά μας , μας ρώτησε αν επιμένουμε στην πρώτη μας γνώμη για το χρώμα της σφαίρας. Η απάντησή μας ήταν κοινή: Η σφαίρα είναι δίχρωμη. Η μισή της επιφάνεια είναι μαύρη κι η άλλη μισή άσπρη.

  Κι ο σοφός μας δάσκαλος συμπλήρωσε : «Παιδιά μου, στη ζωή σας, όταν αντιμετωπίζετε κάποιο θέμα με ένα πρόσωπο, θα πρέπει πάντοτε να προσπαθείτε να λαμβάνετε υπόψη και τη θέση του άλλου, πώς δηλαδή αντιλαμβάνεται εκείνος το πρόβλημα ή το θέμα, για να μπορείτε να συνεννοηθείτε και να βρείτε την καλύτερη δυνατή λύση, διότι διαφορετικά αν επιμένετε στο «μαύρο» σας κι εκείνος στο «άσπρο» του δεν θα περάσετε στη λύση της σύνθεσης που είναι το «ασπρόμαυρο».

πηγή

Τι είναι η απόδοση εορτής;

Κατά την απόδοση εορτής τελείται η εορτή (Θεία Λειτουργία) πανηγυρικά όπως και την πρώτη μέρα αυτής.

Συνήθως η απόδοση εορτής γίνεται μετά από οκτώ ημέρες. Ουσιαστικά δηλαδή παρατεινεται η εορτή. Απόδοση έχουν μόνο οι Μεγαλύτερες Εορτές της Εκκλησίας μας.

Πως προέκυψε όμως η απόδοση των εορτών;Πρόκειται για μια «κληρονομιά» του Μωσαϊκού Νόμου.
Με ρητή διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου, οι μεγάλες Ισραηλιτικές εορτές διαρκούσαν 8 ημέρες. (Έξοδος 2/β: 15-19, Λευϊτικό 23/κγ: 36-39 και Αριθμοί 29/κθ: 35). Αυτή τη συνήθεια την κληρονόμησε και η Χριστιανική λατρεία. Από πολύ ενωρίς επικρατούσε η συνήθεια, (τουλάχιστον στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων), να παρατείνεται ο εορτασμός των μεγάλων Χριστιανικών εορτών του Πάσχα, των Επιφανείων και της Πεντηκοστής για οκτώ ημέρες.
Από θεολογικής πλευράς, αυτή η παράταση αποτελεί και μια υπέρβαση του ιστορικού/λειτουργικού χρόνου και μια πρόγευση της αιωνιότητας.

Μερικά παραδείγματα:

*Η γιορτή των Γενεσίων της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου) αποδίδεται την 12η, λόγω της εορτής της Υψώσεως του τιμίου Σταύρου που πλησιάζει, η οποία πάλι αποδίδεται κανονικά την 21η Σεπτεμβρίου.

*Η γιορτή των Εισοδίων διαρκεί από την 21η μέχρι την 25η Νοεμβρίου, 

των Χριστουγέννων από την 25η μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 

και της Μεταμορφώσεως από την 6η μέχρι της 13η Αύγουστου.

*Η Θεομητορική γιορτή της Υπαπαντής, εάν μεν συμπέσει στην Τεσσαρακοστή, αποδίδεται αυθημερόν, εάν όμως προηγηθεί απ’ αυτή, τότε οι ημέρες του εορτασμού και η απόδοση εξαρτώνται από το πόσο κοντά είναι προς εκείνη.

*Η γιορτή του Ευαγγελισμού, (λόγω Μ.Τεσσαρακοστής), αποδίδεται αυθημερόν, όμως συμπληρώνεται στις 26, δηλαδή στη Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.

*Η Απόδοση του Πάσχα γίνεται την παραμονή της Αναλήψεως του Κυρίου

dogma.gr

Από τον βίο του Οσίου Αμφιλοχίου του Ποτσάεφ-Θαυμαστή θεραπεία από τον καρκίνο

Όλα ξεκίνησαν στις 6 Δεκεμβρίου 1965. Εγώ ήμουν εφημέριος στο ναό τών Αγίων Κοσμά και Δαμιανού στην πόλη Κόρτσα, της περιοχής Ρόβενσκ. Τότε οι κομμουνιστές έκλεισαν την εκκλησία τού Αγίου Νικολάου. Εγώ ήξερα ότι θα γίνει αυτό και μετά το τέλος μιας Θείας Λειτουργίας από τη στενοχώρια μου έψαλα τόσο δυνατά, πού έσπασαν οι φωνητικές μου χορδές. Το επόμενο πρωί ίσα-ίσα πού μπορούσα να μιλάω. 

Άρχισα θεραπείες, χάπια, ενέσεις. Τίποτα δε με βοηθούσε, μ’ όλο πού πήγα σε γιατρούς και στο Κίεβο και στη Μόσχα. Εξαιτίας της λαρυγγίτιδας και της φαρυγγίτιδας, άρχισαν να δημιουργούνται κάποια εξογκώματα. Παρ’ όλες τις θεραπείες έχασα τη φωνή μου οριστικά. Μετά από ένα χρόνο δεν μπορούσα να μιλάω ούτε ψιθυριστά. Στη Θ.Λειτουργία με βοηθούσαν άλλοι ιερείς και διάκονοι.

Στην κεντρική πολυκλινική της Μόσχας όπου έφτασα χάρη σε παλιούς συμφοιτητές μου, ή διάγνωση ήταν ή εξής: Καρκίνος γ' βαθμού...στό λαιμό.

Έπρεπε επειγόντως να γίνει εγχείριση. Για να επιβεβαιώσουμε τη διάγνωση, ό καθηγητής της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας, ηγούμενος Σωφρόνιος (Ντμιτρούκ, τώρα επίσκοπος Τσέρσκας και Κάνεβσκ) με πήγε σ’ έναν καθηγητή πού προσέφερε τις ιατρικές του φροντίδες στούς μοναχούς της Λαύρας τού Αγίου Σέργιου (Σεργκέεβ Πόσαντ), πού αφού με εξέτασε, μου είπε: «Εσείς είστε ιερέας. Ετοιμάζετε τούς ανθρώπους για την αιώνια ζωή. Τώρα πρέπει να ετοιμαστείτε και σεις γι’ αυτόν το δρόμο, επειδή ή θεραπεία δε σάς βοηθά σε τίποτα...Έγώ άκουσα ταπεινά όλα όσα μου είπαν και γύρισα στο σπίτι μου. Δεν ξαναλειτούργησα και τον περισσότερο χρόνο μου τον περνούσα στη Μονή Κόρετσκ. 

Την ημέρα πού γιορτάζουμε το Γενέσιο της Θεοτόκου, μετά την αγρυπνία με πλησίασαν κάποιες μοναχές και με συμβούλευσαν να επισκεφτώ το στάρετς Ιωσήφ, ένα μοναχό από το Ποτσάεφ πού ζούσε στην Ίαλόβιτσα, όχι μακριά από το Κρεμενέτς.

Ακολούθησα τη συμβουλή τους.

O Παράδεισος της Ψαλτικής Τέχνης

Γράφει ο Ιάσων Ιερομ.

Πίσω απ’ το τάλαντο της Ψαλτικής κρύβεται ο Παράδεισος. Έλεγεν ένας παλαιός παπάς "από το πως ψάλλεις, φαίνεται πόσον αγώνα πνευματικό κάνεις".

Κι είναι αλήθεια. Στο διακόνημα της Ψαλτικής κρύβεται ένας παράδεισος του οποίου η κατάκτηση δε κρίνεται από το τάλαντο που χάρισεν ο Θεός στον ψάλλοντα, μα από τον τρόπο διαχείρισης του ταλάντου από τον Ιεροψάλτη.

Διαχείριση του ταλάντου, πρώτα απ’ όλα σημαίνει αναζήτηση της σχέσης του Ιεροψάλτη με τον Θεό κι έπειτα με την ίδια την τέχνη της Μουσικής. Άλλωστε, αν κάποιος ψάλλει επαγγελματικά και μόνο, χωρίς ν’ αναζητά τον Θεό, αυτό αργά η γρήγορα γίνεται κατανοητό. Ας ψηλώνει το αναλόγιο…
Έπειτα, η σχέση του ψάλτη με την ίδια την τέχνη της μουσικής και μάλιστα, όχι μόνο με την βυζαντινή μουσική αποκλειστικά, αλλά την εν γένει, ως οδό έκφρασης και επικοινωνίας.
Άλλωστε, τίποτε δε γεννήθηκε από μόνο του, τουλάχιστον από τότε που άρχισαν οι άνθρωποι να φτιάχνουν τις πρώτες κοινωνίες και σιγά σιγά να επινοούν τη γραφή.

 Ο Ιεροψάλτης μετέχει της Τέχνης. Δεν είναι εκτελεστής αλλά μυσταγωγούμενος εν Εκκλησία, εκφράζει τον αγώνα του για την υπέρβαση από την φθαρτότητα του κόσμου. Τι ευλογημένη αντίθεση! Ένα προϊόν πολιτισμού, όπως η Μουσική, λιβανίζεται μες την εκκλησιά της Ανάστασης.Μέσα σ’ αυτήν γίνεται δοξολογία, ικεσία, και μετάνοια. 

Σε μια συναυλία βυζαντινής μουσικής θα θαυμάσει κανείς την τεχνική μιας χορωδίας και τις δυνατότητές της. Πράγμα σπουδαίο μα… βυζαντινή μουσική χωρίς ακολουθία, χωρίς λιβάνι, χωρίς Θεία Λειτουργία δεν θα μπορέσει ποτέ στ’ αλήθεια να υπάρξει.
Όπως αναζητά τον Θεό στη ζωή του, ο Ιεροψάλτης θα Τονε αναζητήσει και πάνω στο ψαλτήρι. Μας παρέδωσαν οι πατέρες μας ταπεινούς ψαλτάδες και δασκάλους. Ψαλτάδες που όταν έψαλλαν κοίταζαν μονάχα το βιβλίο καθ΄ όλη τη διάρκεια της ακολουθίας.
Δε γύριζαν το κεφάλι, μετά από ένα επιβλητικό "Κύριε Ελέησον", να δουν τη συγκίνηση και τον θαυμασμό του κόσμου ώστε να φορτίσουν τις εγωιστικές τους μπαταρίες. Δε μειδιούσαν όταν ο αριστερός τους έκανε κάποιο λάθος κι ούτε το σχολίαζαν περιπαικτικά στον Δομέστικο.
Ο Χριστός κι η μουσική, δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο. Καμιά φορά βλέπεις στ’ αναλόγια ένα μικρό χάρτινο εικονάκι καρφιτσωμένο πάνω- πάνω: υπάρχουν ψάλτες που κοιτάζουν, σ’ όλη την ακολουθία, βιβλίο κι εικονάκι. Κι η προσευχή του ψάλτη ταξιδεύει στο εκκλησίασμα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

  Οι τρεις παίδες στο φλεγόμενο καμίνι έψαλλαν μ’ ένα στόμα στον Σωτήρα τους Θεό. Δε κοίταζε κανείς απ’ τους τρεις προφήτες ν’ ακουστεί περισσότερο. Έτσι και στο Ψαλτήρι: η φωνή του Πρωτοψάλτη είναι σα την Φωνή του Θεού πάνω στα ύδατα, που συνταιριάζει όλες τις άλλες φωνές κι ακούγονται σα να ‘ναι μία.
Οι ισοκράτες διαιωνίζουν τη φωνή του Πρωτοψάλτη, δίδοντας προοπτική στον ήχο κι όχι υπερβαίνοντας τον λόγο.

 Το ψαλτήρι λοιπόν δεν είναι τόπος επίδειξης αλλά διδασκαλίας και καλλιέργειας των ταλάντων που δόθηκαν απ’ τον Θεό.
Έτσι, καταλήγουμε, ότι στην Αγία μας Εκκλησία δε λέμε "τραγουδάκια"! Πόσο μάλλον όταν ψάλλουμε στον Θεό τροπάρια, τα οποία προέρχονται απ’ τα ασκητικά κελιά των βυζαντινών μοναχών.
Ο λόγος της βυζαντινής μας υμνολογίας είναι βιωματικός και όχι συναισθηματικός. Ο Ιεροψάλτης δε προσπαθεί να συγκινήσει κάποιο ακροατήριο αλλά να συνεπάρει στα ανείπωτα των Εσχάτων τον λαό του Θεού. Έναν λαό, ο οποίος δεν απαρτίζει κάποιο ακροατήριο αλλά συμμετέχει -και μάλιστα ενεργά- στην τέλεση του Μυστηρίου.

Όλες οι ιερές τέχνες που μας άφησαν οι πατέρες μας δεν έχουν χαρακτήρα διδακτικό μονάχα για τον λαό, τον αποδέκτη δηλαδή της τέχνης, αλλά και για τον εκφραστή της.
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο Ιεροψάλτης είναι να κάνει υπακοή στο συλλογικό βίωμα της Εκκλησίας.
Το "Τυπικό", δηλαδή οι κανόνες σχετικά με το τι ψάλλεται και πότε, έχει βαθιά ποιμαντικό χαρακτήρα.
Η Εκκλησία δεν καθαιρεί την προσωπική έκφραση του καθένα αλλά την εντάσσει στο διακόνημά της στον κόσμο που δεν είναι άλλο από την Σωτηρία του, με την βυζαντινή μας μουσική ν’ αποτελεί ένα από τα χρησιμότερα πνευματικά εργαλεία στον ευαγγελισμό του κόσμου.

πηγή

Τον άγιο Οσιομάρτυρα Αναστάσιο τον Πέρση πολύ ευλαβόταν ο μακαριστός Γέροντας Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης

Τον άγιο Οσιομάρτυρα Αναστάσιο τον Πέρση πολύ ευλαβόταν ο μακαριστός Γέροντας Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης, του οποίου τον Μάρτιο του 2006 όταν έγινε η ανακομιδή του αντί για λειψάνα βρέθηκε όλο το σκήνωμά του άφθαρτο. 

Ο ίδιος ο μακάριος Γέροντας συνέστηνε σε όσους Αναστάσιους γνώριζε να εορτάζουν και να τιμούν την μνήμη του αγίου Αναστασίου του Πέρσου λέγοντάς τους: «Να εορτάζεις τον άγιο Αναστάσιο τον Πέρση, γιατί το Πάσχα όλοι γιορτάζουμε».

Έζησε τον 7ο αιώνα μ.X. στα χρόνια του βασιλιά των Περσών Xοσρόη και του αυτοκράτορα Kωνσταντινουπόλεως Ηρακλείου. Γιός Πέρση, από την τάξη των Mάγων, είχε λάβει αξιόλογη εκπαίδευση και είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά προβλήματα.

Όταν ο Xοσρόης κυρίευσε τα Ιεροσόλυμα το 614, και έστειλε τον Tίμιο Σταυρό στην Περσία, οι μορφωμένοι Πέρσες ενδιαφέρθηκαν πολύ για το πρόσωπο του Xριστού και τη θρησκεία Tου. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Mαζοενδάτ, ο γιός του Bάβ, που κατέληξε στο ν’ αποφασίσει ν’ ασπασθεί τη χριστιανική θρησκεία. Γι’ αυτό πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου βαπτίσθηκε και μετονομάσθηκε Αναστάσιος.

Kατόπιν πήγε στην Kαισάρεια, όπου θεώρησε καθήκον του να  κηρύξει τον χριστιανισμό στην εκεί περσική φρουρά. Στην προσπάθειά του αυτή, καταγγέλθηκε στον διοικητή Mαρζαβανά. Aυτός, όταν öμαθε ότι ο Αναστάσιος ήταν γιός Mάγου, προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον επαναφέρει στην περσική θρησκεία. Απέτυχε όμως και διέταξε το θάνατό του με απαγχονισμό. Αλλ΄ όταν τον έπνιγαν, την τελευταία στιγμή που θα πέθαινε τον έλυσαν, για να δεί ότι και θα τον αποκεφάλιζαν. Ο Αναστάσιος μειδίασε ευτυχισμένος, διότι αξιώθηκε όχι μόνο να πιστέψει, αλλά και να πάθει για τον Xριστό.

πηγή

Η Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη(Φωτογραφίες του N.Artamonoff(1908-1989)

Ο Nicholas Victor Artamonoff φωτογράφισε τα ίχνη του Βυζαντίου στην αστική ζωή της Κωνσταντινούπολης του περασμένου αιώνα.

Ο  Ρώσος Nicholas Victor Artamonoff (1908-1989) έφτασε στη Κωνσταντινούπολη το 1922 σε ηλικία 14 ετών για να σπουδάσει στο Robert College, ένα αμερικάνικο σχολείο αρρένων, όπου και ανακάλυψε την τέχνη της φωτογραφίας. Γοητεύτηκε από την πολιτιστική κληρονομιά της Πόλης και με μία Rollei ξεκίνησε το 1930, ακολουθώντας τα χνάρια ιστορικών και αρχαιολόγων, να ανακαλύπτει τη Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη και να καταγράφει φωτογραφικά τα επιβλητικά μνημεία της, αλλά και τις μικρές αρχιτεκτονικές και γλυπτικές λεπτομέρειες τους. O Artamonoff αποτύπωσε τα βυζαντινά ερείπια από την πλεονεκτική θέση των ανθρώπων που αλληλεπιδρούσαν με αυτά σε καθημερινή βάση. Η καταγραφική αξία του φωτογραφικού του αρχείου (που αριθμεί περισσότερες από 1000 εικόνες) για τη μελέτη της Βυζαντινής Κωνσταντινούπολης είναι πλούσια, ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα σημαντική δεδομένης της ταχύτατης υποβάθμισης, της αντιεπιστημονικής αποκατάστασης και της επιθετικής καταστροφής της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Παρουσιάζουμε ένα μικρό, εξαιρετικό δείγμα της δουλειάς του.

Zeyrek Kilise Camii (Μονή του Παντοκράτορος Χριστού), όπως φαίνεται από τα νοτιοδυτικά, Μάρτιος του 1936. Η πρώην τριπλή εκκλησία του 12ου αιώνα, που το 1936 λειτουργούσε σαν τζαμί, βρισκόταν σε μία υποβαθμισμένη γειτονιά. Στη φωτογραφία τα παιδιά παίζουν, μια γυναίκα με μαύρα μαντίλα κουβαλάει νερό και μια ξύλινη κατοικία -ενδεχομένως το σπίτι του ιμάμη- εφάπτεται με την μεσαιωνική δομή. 
©Nicholas V. Artamonoff Collection, Image Collections and Fieldwork Archives, Dumbarton Oaks.

Bodrum Camii (Μυρέλαιον), νότια πρόσοψη, Απρίλιος 1935. Η φωτογραφία είναι προγενέστερη της αποκατάστασης του κτιρίου του 10ου αιώνα, η οποία έγινε το 1964-5 και άλλαξε σημαντικά την τοιχοποιία και τις αρχιτεκτονικές γραμμές του. Ιστορικές φωτογραφίες σαν και αυτή είναι απαραίτητες για τη μελέτη της πρωτότυπης αρχιτεκτονικής του ναού. 
©Nicholas V. Artamonoff Collection, Image Collections and Fieldwork Archives, Dumbarton Oaks.

Η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Στουδίου (İmrahor Camii), Απρίλιος του 1935. Ένας άνδρας στέκεται μπροστά από τον νάρθηκα του ναού του 5ου αιώνα. Το İmrahor Camii σταμάτησε να λειτουργεί μετά την πυρκαγιά του 1920. ©Nicholas V. Artamonoff Collection, Image Collections and Fieldwork Archives, Dumbarton Oaks.