Ο απόστολος Παύλος πριν από τη μεταστροφή του

 Ο απ. Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας. Η γενέθλια πόλη του ήταν ένα σημαντικό μορφωτικό κέντρο της εποχής. Σύμφωνα με τον αρχαίο γεωγράφο Στράβωνα «ὑπερβέβληνται καὶ Ἀθήνας καὶ Ἀλεξάνδρειαν καὶ εἴ τινα ἄλλον τόπον δυνατὸν εἰπεῖν» (« θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ταρσός ξεπερνούσε και την Αθήνα και την Αλεξάνδρεια και κάθε άλλον τόπο»). 

Η παρατήρηση αυτή δείχνει τη σπουδαιότητα της Ταρσού κατά την εποχή που εξετάζουμε ιδιαίτερα στους τομείς της φιλοσοφίας και της «εγκυκλίου παιδείας». Πλήθος φιλοσόφων, όπως ο Αθηνόδωρος (φίλος του Στράβωνος, του Κικέρωνος και της Οκταβίας, αδελφής του Αυγούστου, μαθητής του Ποσειδωνίου, δάσκαλος και μέλος του κύκλου του Αυγούστου), οι περιπατητικοί Αθηναίος από τη Σελεύκεια και Αρίστων από την Αλεξάνδρεια, ο ακαδημαϊκός Νέστωρ από την Ταρσό, ο στωικός Αντίπατρος από την Τύρο και ο εκλεκτικός Εύδωρος ο Αλεξανδρινός.

Ο νεαρός Σαύλος (ο μετέπειτα απόστολος Παύλος) διδάχθηκε στη γενέτειρά του την εγκύκλια εβραϊκή παιδεία και στοιχεία φιλοσοφίας. Ο Στράβων σημειώνει ότι «ἐνταῦθα μὲν οἱ φιλομαθοῦντες ἐπιχώριοι πάντες εἰσί, ξένοι δ’ οὐκ ἐπιδημοῦσι ῥᾳδίως· οὐδ’ αὐτοὶ οὗτοι μένουσιν αὐτόθι, ἀλλὰ καὶ τελειοῦνται ἐκδημήσαντες καὶ τελειωθέντες ξενιτεύουσιν ἡδέως», δηλαδή ότι παρά τη δόξα της πόλεως αυτοί που διδάσκονται στις σχολές της είναι μόνο οι ντόπιοι. Και αυτοί μόλις καλύψουν τη βασική παιδεία φεύγουν για να συνεχίσουν αλλού τις σπουδές τους και να τελειοποιήσουν τις γνώσεις τους.

Έτσι έχουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε ο απ. Παύλος:
-πρώτα έλαβε τις βασικές γνώσεις στη γενέτειρά του και
-έπειτα επισκέφθηκε την Ιερουσαλήμ, το κέντρο του ιουδαϊσμού, ώστε να πλουτίσει τις γνώσεις του «παρά τους πόδας» μεγάλων δασκάλων του Νόμου, όπως ο Γαμαλιήλ (Πρ. 22:3) και να γίνει και αυτός μέλος της ομάδας των σοφών φαρισαίων και νομοδιδασκάλων.

Διοικητικά η περιοχή της Κιλικίας ήταν προσαρτημένη στην επαρχία της Συρίας, περίπου όπως η Ιουδαία, και η Ταρσός ανήκε στις ελεύθερες πόλεις («civitas libera»), δηλαδή, μπορούσε να διευθετεί με κάποια αυτονομία τις εσωτερικές της υποθέσεις και εξαιρείτο από τις παρεμβάσεις του τοπικού διοικητή.

Το έτος γέννησης του αποστόλου δεν μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια. Από έμμεσες αναφορές της Καινής Διαθήκης συμπεραίνουμε ότι θα μπορούσε να τοποθετηθεί ανάμεσα στο 5 και 15 π.Χ. και με μεγαλύτερη ακρίβεια γύρω στο 8 με 10 μ.Χ. Οι πρόγονοί του, σύμφωνα με μαρτυρία του αγίου Ιερωνύμου, μετανάστευσαν στην Ταρσό από την πόλη Γίσχαλα της Γαλιλαίας. Ο ίδιος φαίνεται ότι ήταν καλά ενσωματωμένος στην ελληνιστική κοινωνία. Αισθάνεται περήφανος που πατρίδα του ήταν μία σημαντική πόλη της εποχής «ἐγὼ ἄνθρωπος μέν εἰμι Ἰουδαῖος, Ταρσεὺς τῆς Κιλικίας, οὐκ ἀσήμου πόλεως πολίτης»: «είμαι Ιουδαίος, πολίτης της διάσημης και σπουδαίας Ταρσού της Κιλικίας» (Πρ. 21:39).

Ο απ. Παύλος σε ψηφιδωτό στον Καθεδρικό Ναό του Μονρεάλε στη Σικελία

Δεν γνωρίζουμε πως οι πρόγονοί του έγιναν Ρωμαίοι πολίτες και πως το προνόμιο της ρωμαϊκής πολιτείας πέρασε και σε εκείνον. Φαίνεται απίθανο ένας ευσεβής

Οι Άγ.Απόστολοι εθεράπευσαν πρώτα τον εαυτό τους και έπειτα μυριάδες ανθρώπους απ'όλα τα έθνη...

Οι Άγιοι Απόστολοι ήσαν μόνον δώδεκα, αλλά επειδή εθεράπευσαν πρώτον τον εαυτόν τους εθεράπευ­σαν μυριάδας ανθρώπων από όλα τα Έθνη τα άπιστα, τα αλλόφυλα.

 Ημείς οι Έλληνες με πολλούς αρχιερείς, χιλιάδες ιερείς, ιεροκήρυκες, θεολόγους κ.λπ., διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων, όχι μόνον τα άγρια και αλλόφυλλα Έθνη δεν ωφελούμεν αλλά ούτε τους ομοφύλους, ομοθρήσκους Έλληνας τους συμπατριώτας μας.

 Διατί; Διότι δεν εφροντίσαμε να θεραπεύσουμε τα ιδικά μας πάθη, ή τουλάχιστον να κάνουμε εκείνα που διδάσκουμε...

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος.

πηγή

Ὁ Άγιος Οσιομάρτυρας Νέκταν του Χάρτλαντ

Saint Nectan of Hartland

Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυρας Νέκταν ἐγεννήθηκε στὴν Οὐαλία κατὰ τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ. ὡς πρωτότοκος υἱὸς τοῦ βασιλέως Ἁγίου Βρυχανοῦ τοῦ Μπρένκοκ, καὶ εἶχε 24 ἀδέλφια, τὰ ὁποῖα ἐτάχθησαν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ: ὁρισμένα ἔζησαν ὡς ἐρημίτες, ἄλλα ἵδρυσαν μονὲς καὶ ναούς.

Ὁ Ἅγιος Νέκταν, ὅταν ἀκόμη ἦταν στὴν Οὐαλία, ἀκούσας περὶ τοῦ σπουδαίου ἐρημίτου τῆς αἰγυπτιακῆς ἐρήμου, Ἁγίου Ἀντωνίου, ἐμπνεύσθηκε καὶ ἀπεφάσισε νὰ μιμηθεῖ τὸν τρόπο ζωῆς ἐκείνου. Μετέβη στὴ βόρειο ἀκτὴ τοῦ Ντεβονσάϊρ στὸ Χάρτλαντ, ὅπου καὶ ἐμόνασε ἐπὶ πολλὰ ἔτη.

Ἔπεσε ὅμως θύμα ἀπαγωγῆς ὑπὸ δύο ληστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ὁ Ἅγιος προσπάθησε νὰ τοὺς κηρύξει τὸ θεῖο λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ ἀπέκοψαν τὴν κεφαλή. Τότε, θαυματουργικά, ἐθεάθηκε τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου νὰ συλλέγει τὴν κεφαλή του ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ νὰ τὴν φέρει ἐπὶ μεγάλη ἀπόσταση μέχρι μιὰ πηγὴ παρακείμενη στὸ κελί του, ὅπου καὶ τὴν ἀπέθεσε. Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς ληστές, ἐκεῖνος ποὺ ἀπέκοψε τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἁγίου, ἰδὼν τὸ θέαμα τοῦτο, παρεφρόνησε καὶ ὁ ἄλλος, μεταστραφεῖς στὴ χριστιανικὴ πίστη, περισυνέλεξε μὲ σεβασμὸ τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου καὶ τὰ ἐνταφίασε στὸ κελί του.

Ἔκτοτε πολλὰ θαύματα ἔλαβαν χώρα γύρω ἀπὸ τὸ χῶρο, ὅπου ἀναπαύονταν τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου.

Ὁ σωζόμενος Βίος του εἶναι τοῦ 12ου αἰῶνος, ἐνῶ ὑπάρχει στὴ Ρωσία, στὴν Ἐπισκοπὴ τοῦ Σουρώζ, παρεκκλήσι ἀφιερωμένο στοὺς Ἁγίους Συμεὼν καὶ Ἄννα, ὅπου ἑορτάζεται, ἐπίσης, ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέκταν.η μνήμη του τιμάται στις 17 Ιουνίου

Δείτε περισσότερα ΕΔΩ 

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 Στις 30 Ιουνίου η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει με ξεχωριστή λαμπρότητα τη Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων. Βεβαίως υπάρχουν και οι προσωπικές μνήμες τους σε διάφορες ημερομηνίες του έτους, αλλά με αυτόν τον συλλογικό εορτασμό τιμάται σύμπασα η χορεία των μεγάλων αυτών ανδρών, οι οποίοι ως συνεχιστές του σωτηριώδους έργου του Κυρίου επί της γης, έστρεψαν τον ρου της ιστορίας και άλλαξαν κυριολεκτικά την μορφή του κόσμου! Εμείς ως συνειδητό εκκλησιαστικό σώμα γνωρίζουμε την ανεκτίμητη προσφορά τους στην εδραίωση και επέκταση της Εκκλησίας στον κόσμο και γι' αυτό με την ευκαιρία της σεπτής τους εορτής τους εναποθέτουμε τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μας.

Οι ιερές μορφές τους είναι ιστορημένες σε περίοπτες θέσεις στους ναούς μας και η μνεία και αναφοράς τους στις ιερές ακολουθίες είναι συχνές, διότι αυτοί αποτελούν τη σπουδαιότερη αγιολογική χορεία της Εκκλησίας μας. Χάρη στο δικό τους τιτάνιο αγώνα, τις αφάνταστες προσωπικές τους θυσίες, θεμελιώθηκε η Εκκλησία στον κόσμο, μέσα σε ένα εξαιρετικά εχθρικό για την εν Χριστώ σωτηρία και αλήθεια περιβάλλον. Επισφράγισμα του έργου τους υπήρξε ο εμποτισμός του με το αίμα τους. Στο σύνολό τους έδωσαν και αυτή τη ζωή τους για τον ευαγγελισμό του κόσμου.

Είναι πάντως γεγονός πως πολλοί χριστιανοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα πρόσωπα και το έργο των αγίων Αποστόλων. Η σύντομη αυτή εργασία έχει ως στόχο να κάμει γνωστές τις προσωπικότητες και το έργο τους. Το έχουμε τονίσει πολλές

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΤΙ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΟΣ

 Περί τῆς ἐσωτερικῆς καταστάσεως τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὅστις ἀρχίζει νά ἀποφεύγῃ τήν ἁμαρτίαν διά τοῦ Μυστηρίου τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως.

 Ὅταν ὁ ἁμαρτωλός ἐξομολογηθῇ μέ κατάνυξιν πάσας τάς ἁμαρτίας του, δεχθῇ δέ εὐχαρίστως τόν κανόνα τοῦ Πνευματικοῦ του, καί ἀκούσῃ παρ᾿ αὐτοῦ «ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ἔχει συγκεχωρημένον» κτλ.

 Τότε αὕτη ἡ χάρις παριστάνει ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ τά ἀποτελέσματα τῶν ἁμαρτιῶν, τοὐτέστι τήν μάχαιραν, τήν κρίσιν καί τόν θάνατον· αὕτη πιστοποιεῖ αὐτόν διά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅτι οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε κλέπται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδωροι, οὐχ ἅρπαγες, Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι (Κορ. α´, στ´ 9), καί ὅτι θλῖψις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου, τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν (Ῥωμ. β´ 9)· ὁ ἁμαρτωλός ἐλεγχόμενος ὑπό τῆς συνειδήσεώς του, ἔρχεται ἐντελέστερον εἰς τόν ἑαυτόν του, καί μέ τήν βοήθειαν τοῦ θείου φωτός, τό ὁποῖον ἤδη ἀρχίζει νά δίδῃ νύξιν εἰς τήν καρδίαν του, παρατηρεῖ καί εὑρίσκει εἰς αὐτήν μόνον ἁμαρτίας καί βδελυρίας, καί ἀφ᾿ οὗ γνωρίσῃ καθαρῶς ὅλην τήν ἀηδίαν καί βλάβην αὐτῶν τότε ἔτι μᾶλλον μετανοεῖ καί καταφρονεῖ αὐτάς. 

 Θέλει νά ἐλευθερωθῇ ἀπό τάς ἁμαρτίας, πλήν αἰσθάνεται ἀκόμη τήν ἐξουσίαν των, ἠξεύρει τήν ἀδυναμίαν του καί τήν εἰς τάς ἁμαρτίας ροπήν, ἀναστενάζει ἀπό βάθος καρδίας λέγων: «ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ῥωμ. ζ´ 24).

 «Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ», ἀποκρίνεται εἰς αὐτόν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον πλησιάζει πάλιν εἰς τήν μετανοοῦσαν καί συντετριμμένην καρδίαν διά νά φωτίσῃ καί ἐνδυναμώσῃ αὐτήν μέ τήν φλόγα τῆς θείας χάριτος καί ὅταν φωτισθῇ ἡ καρδία του ἀπό τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί διαχυθῶσιν αἱ ἀκτῖνες τῆς χάριτος εἰς αὐτήν, τότε εὐθύς ὁ Σατανᾶς βιάζεται νά ἀπομακρυνθῇ μέ ὅλον του τό τάγμα.
 Φεύγουσι τότε καί τά βδελυρά ζῷα, διά τῶν ὁποίων σχηματίζονται αἱ κακίαι· ὅπου διαπερᾷ τό φῶς, ἐκεῖ ἐκλείπει τό σκότος· ὅτε γίνεται ἡμέρα τότε παρέρχεται ἡ νύξ· ἡ χάρις εἶναι τό φῶς, τό δέ σκότος καί ἡ νύξ εἶναι ἡ ἁμαρτία.Ἐν τῷ ἅμα καθώς ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νά μισῇ τήν ἁμαρτίαν, ἀμέσως καί ὁ Σατανᾶς πρέπει νά φύγῃ ἐπειδή αὐτός ἐξουσιάζει μόνον εἰς τήν ἁμαρτίαν, δηλ. εἰς τό σκότος· αὐτός διά μέσου τῆς ἁμαρτίας μόνον, δύναται νά ἔμβῃ εἰς τήν καρδίαν μας. Ἡ εἰς τήν ἁμαρτίαν προσήλωσις δίδει αὐτῷ τήν εἴσοδον εἰς τήν καρδίαν μας. Ἡ κλίσις εἰς τό κακόν ἀνοίγει εἰς αὐτόν τάς πύλας καί τήν θύραν καί ἐμβαίνει εἰς αὐτήν. Ἡ πρός τόν Θεόν καί εἰς τό ἀγαθόν ἀγάπη, ἡ ἀντίπαλος τῶν ἁμαρτιῶν, ἐμποδίζει εἰς αὐτόν τήν εἴσοδον καί παντελῶς διώκει αὐτόν.

 Ἀδελφοί μου Χριστινοί! ἀγαπήσατε τό φῶς καί μισήσατε τό σκότος· ἀντίστητε εἰς τό κακόν καί τότε ὁ Σατανᾶς θέλῃ μακρυνθῇ ἀπό σᾶς· κλείσατε τά ὄμματά σας ἀπό τόν κόσμον ἀπό την ἁμαρτίαν καί ἀπό ὅλας τάς ἀπάτας τῶν δαιμόνων· ἀνοίξατε τάς καρδίας σας διά νά ὑποδεχθῆτε τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· δέχθητε μέ εὐχαρίστησιν τάς ἀκτῖνας αὐτοῦ τοῦ ὑπερτάτου φωτός.

Ἐκείνη ἡ ἀκτίς θέλει ἀποδιώξει τήν ἁμαρτίαν καί τό σκότος, τόν Σατανᾶν καί τόν ἅδην, ἀπό τήν καρδίαν σας. Ἐξετάσατε ἀκριβῶς τάς καρδίας σας καί ἀνακαλύψατε τάς πρός τόν Πνευματικόν σας, ὥστε νά ἀπομακρυνθῇ πᾶν βδέλυγμα τῆς ἁμαρτίας, τό ὁποῖον καλύπτεται μέσα εἰς αὐτάς· γνωρίσατε διά μέσου τοῦ φωτός τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον περιμένει νά ἔμβῃ εἰς τάς καρδίας σας, διά νά φωτίσῃ καί ζωοποιήσῃ πόσον εἶναι ἀποτρόπαια ὅλα τά ἁμαρτήματα, καί τότε ἡ ευσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι δυνατή εἰς τούς ἀσθενεῖς, θέλει σᾶς λυτρώσει ἀπό αὐτά.

Εκ του βιβλίου ''Πνευματικός Καθρέφτης'', μεταφρασθέν εκ του ρωσσικού υπό Πέτρου Αυταδέλφου του Αγίου Θαβωρίου, εκδότης Μιχαήλ Ι. Σαλίβερος.

Έκδοσις δωδεκάτη βελτιωμένη, Εν Αθήναις.

πηγή

Εἴμαστε χριστιανοί, πραγματικοί χριστιανοί, ναί ἤ ὄχι;

 Ὁ Μέγας καί κορυφαῖος Ἀπόστολος Παῦλος ὑποβάλλει σέ ὅλους μας μία ἐρώτηση, τήν ὁποία σᾶς μεταφέρω: Εἴμαστε χριστιανοί, πραγματικοί χριστιανοί, ναί ἤ ὄχι; Ἐάν ἰσχυρισθοῦμε, ὅτι εἴμαστε καλοί χριστιανοί, δέν σημαίνει, ὅτι πράγματι εἴμαστε. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς λέει, νά μή ἀγαποῦμε τόν Θεό μέ τήν γλώσσα, μέ λόγια μόνο, ἀλλά μέ ἔργα, νά ἔχουμε ἁπτές ἀποδείξεις καί μαρτυρίες.

 Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε καί ἔδειχνε στούς Γαλάτες, πού τόν ἀμφισβητοῦσαν, ὅτι δέν εἶναι γνήσιος Ἀπόστολος, ἔδειχνε τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τίς πληγές, πού δέχτηκε γιά τό Ὄνομά Του. 
Ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Γιά τό τί εἶμαι ἔχω μία ἀπολογία, τά στίγματα, τά παθήματα καί τούς κινδύνους, πού ὑπομένω γιά τόν Χριστό. Αὐτά μαρτυροῦν λαπρότερα ἀπό κάθε φωνή καί σάλπιγγα, ὅτι ἐγώ τά ὑπομένω γιά τό Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου. Δέν τά ἔχω ἁπλῶς, ἀλλά τά βαστάζω, σάν στεφάνι νικητικό καί σάν παράσημα καί διάδημα βασιλικό. Γι᾿ αὐτά καυχῶμαι καί μεγαλύνομαι καί παρησιάζομαι στόν Κύριο. Τά στίγματα μαρτυροῦν ὅτι εἶμαι γνήσιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ χριστιανός προσφέρει γιά τήν πίστη του, κουράζεται καί θυσιάζεται. Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα (Β΄, πρός Κορ.) ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπαριθμεῖ ὅσα ὑπέμεινε γιά τήν πίστη του καί τήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό: Ὑποβλήθηκα σέ κόπους περισσότερο ἀπό ὅ,τι θά περίμενε κανείς. Δέχτηκα χτυπήματα μέ ἀφάνταστη ἀγριότητα, πού μοῦ προξένησαν βαθιές πληγές. Πολλές φορές μέ ἔκλεισαν στή φυλακή. Ἀμέτρητες φορές κινδύνευσα νά θανατωθῶ. Ἀπό τούς Ἰουδαίους πέντε φορές μαστιγώθηκα. Τρεῖς φορές μέ ἐράβδισαν, μία φορά μέ λιθοβόλησαν, τρεῖς φορές ναυάγησα στή θάλασσα καί κινδύνεψα νά πνιγῶ. Κάποτε διαλύθηκε τό πλοῖο στά ἀνοιχτά τῆς θάλασσας καί πάλευα ἕνα μερόνυχτο μέ τά ἄγρια κύματα.

Η εικόνα του Ασπασμού των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου – Σύμβολο ειρήνης και καταλλαγής

Πρεσβυτέρα Μαρία Τοτού-Αγιογράφος

Εικ.1 «Ο ασπασμός των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου», Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Μανιάκων Καστοριάς, 2011

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος δ’.

Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Οι Απόστολοι,Πέτρος και Παύλος υπήρξαν δύο κορυφαίες προσωπικότητες-θεμελιωτές της Εκκλησίας μας, που άσκησαν μεγάλη επιρροή στην διαμόρφωση του δόγματος [1], « θεμελίους τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς ἀληθεῖς στύλους καὶ βάσεις, καὶ σάλπιγγας ἐνθέους, τῶν τοῦ Χριστοῦ δογμάτων καὶ παθημάτων» όπως τους χαρακτηρίζει ο ιερός υμνογράφος διότι αυτοί οι δύο «πάντας εἵλκυσαν πρὸς τὴν θεογνωσίαν»[2]. (στιχηρό ιδιόμελο της Λιτής)
Στην βυζαντινή αγιογραφία, για τα σχήματα των Αποστόλων βασιζόμαστε στα πρότυπα που μας κληροδότησαν οι προηγούμενοι αγιογράφοι ανά τους αιώνες. Οι πρώτες εικόνες των Αποστόλων αποδίδονται στον Ευαγγελιστή Λουκά.

  Εικ.2 «Απόστολος Πέτρος», Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Βαρικού Φλώρινας, 2014

Εικ.3 «Απόστολος Πέτρος», τεχνική fresco-νωπογραφία,  2016

«Ὁ Πέτρος γέρων στρογγυλογένης βαστῶν ἐπιστολήν λέγουσαν « Πέτρος ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ» (η περιγραφή του Διονυσίου του εκ Φουρνά για τον Απ. Πέτρο)[3]

Εικ.4 «Απόστολος Παύλος», εικόνα τέμπλου, Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής, Βαρικού Φλώρινας, 2015

Εικ.5   «Απόστολος Παύλος», τεχνική fresco-νωπογραφία, 2016

«Ὁ Παύλος φαλακρός, βουρλογένης, μιξαιπόλιος, βαστῶν τας ιδ΄ ἐπιστολάς του τυλιγμένας και δεμένας ὁλας ὁμοῦ.» (η περιγραφή του Διονυσίου του εκ Φουρνά για τον Απ. Παύλο)[4].

Εξαπόστειλον την χεῖρά σου ἐξ ὕψους, ἐξελοῦ με και ρῦσαί με ἐξ ὑδάτων πολλῶν, ἐκ χειρός υἱῶν ἀλλοτρίων

Εξαπόστειλον τὴν χεῖρά σου ἐξ ὕψους, ἐξελοῦ με καὶ ρῦσαί με ἐξ ὑδάτων πολλῶν, ἐκ χειρὸς υἱῶν ἀλλοτρίων 
(Ψαλμ. 143)

πηγή

Οι Άγιοι Σέργιος και Βαρβάρα,γονείς του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ(+15/28 Ιουνίου)

Οἱ γονεῖς του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ, Στέφανος καὶ Βάσσα ἦσαν πτωχοὶ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ Μαντέρα, πλησίον τῆς λίμνης Λάν-τογκα, στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ ᾿Ογιάτα, ἑνὸς παραποτάμου τοῦ ποταμοῦ Σβίρ.

 ᾿Απέκτησαν υἱοὺς καὶ θυγατέρας, οἱ ὁποῖοι ἐνηλικιώθησαν καὶ ζοῦσαν πλέον μακρυὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους. ῾Ο Στέφανος καὶ ἡ Βάσσα ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀποκτήσουν ἀκόμη ἕναν υἱό. Προσηύχοντο θερμῶς καὶ ἄκουσαν μία φωνὴ ἄνωθεν: 

«Χαῖρε, ζεῦγος, διότι θὰ γεννήσετε υἱόν, εἰς τοῦ ὁποίου τὴν γέννησιν ὁ Θεὸς θὰ δώση παράκλησιν εἰς τὴν ᾿Εκκλησίαν Του». 

῾Ο ᾿Αμώς, ὁ υἱὸς αὐτὸς τῆς ἐπαγγελίας, μεγάλωνε ὡς ἕνα ἐξαιρετικὸ παιδί. ῏Ηταν πάντοτε ὑπάκουος καὶ εὐγενικός, ἀπέφευγε παιγνίδια, ἀστεῖα καὶ ἄσχημες συζητήσεις, φοροῦσε πτωχικὰ ροῦχα καὶ τόσο ἀδυνάτιζε ἀπὸ τὴν νηστεία, ὥστε προξενοῦσε τὴν ἀνησυχία τῆς μητέρας του.

῞Οταν ἐνηλικιώθηκε, συναντήθηκε κάποτε μὲ μερικοὺς Μοναχοὺς ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Βαλαάμ, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔλθει στὴν περιοχή του γιὰ νὰ ἀγοράσουν προμήθειες καὶ γιὰ ἄλλες ἐργασίες τῆς Μονῆς.

 Τὸ Βαλαάμ, ὁ «῎Αθως τοῦ Βορρᾶ», ἦταν ἤδη γνωστὸ ὡς ἕνα Μοναστήρι βαθειᾶς εὐσεβείας καὶ αὐστηρῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. ᾿Αφοῦ συνωμίλησε μὲ τοὺς Μοναχούς, ὁ νεαρὸς ᾿Αμὼς ἐθέλχθη ἀπὸ τὶς διηγήσεις τους περὶ τῆς σκητιώτικης ζωῆς καὶ τῆς ἀπομονωμένης ζωῆς τῶν ἐρημιτῶν.

᾿Εγνώριζε ὅτι οἱ γονεῖς του εἶχαν προγραμματίσει νὰ τὸν νυμφεύσουν, καὶ ἔτσι ἔφυγε κρυφὰ γιὰ τὸ Βαλαὰμ σὲ ἡλικία δεκαεννέα ἐτῶν, ἀφοῦ πῆρε τὴν εὐχή τους γιὰ νὰ μεταβῆ δῆθεν σὲ ἕνα κοντινὸ χωριό. ῞Οταν πέρασε τὸν ποταμὸ Σβίρ, στὶς ὄχθες τῆς λίμνης Ροσίνσκ, ἄκουσε μία μυστηριώδη φωνή, ἡ ὁποία τοῦ εἶπε ὅτι θὰ κτίση ἕνα Μοναστήρι ἀργότερα στὸ μέρος αὐτὸ καὶ ἕνα μεγάλο φῶς τὸν ἐκάλυψε... Κατόπιν, ἕνας ῎Αγγελος τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν μορφὴ ταξιδιώτου, τοῦ ἐνεφανίσθη καὶ τοῦ ἔδειξε τὸν δρόμο γιὰ τὸ νησί, ὅπου εὑρίσκετο ἡ Μονὴ τοῦ Βαλαάμ. ῾Ο ᾿Αμὼς ἔζησε στὴν Μονὴ γιὰ ἑπτὰ χρόνια ὡς δόκιμος, διάγων μία αὐστηρὴ ζωή. Τὶς ἡμέρες ἐργαζόταν μὲ ὑπακοὴ καὶ τὶς νύκτες ἀγρυπνοῦσε καὶ προσηύχετο. Μερικὲς φορές, προσηύχετο στὸ δάσος μὲ ἀκάλυπτο στῆθος, καλυπτόμενος ἀπὸ κουνούπια καὶ σκνῖπες, ὥς τὸ πρωϊνὸ κελάϊδισμα τῶν πουλιῶν... 

῾Ο ᾿Αμὼς ἐκάρη Μοναχὸς τὸ 1474, σὲ ἡλικία 26 ἐτῶν καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα ᾿Αλέξανδρος. Μετὰ ἀρκετὰ ἔτη ἀπὸ τὴν φυγή του ἐκ τοῦ κόσμου, οἱ γονεῖς του ἔμαθαν τελικὰ ἀπὸ Καρελιανοὺς ἐπισκέπτας τοῦ χωριοῦ τους, ποῦ εὑρίσκετο ὁ υἱός τους. ᾿Ακολουθοῦντες τὸ παράδειγμά του, ἐκάρησαν καὶ αὐτοὶ Μοναχοὶ μὲ τὰ ὀνόματα Σέργιος(+1477) καὶ Βαρβάρα(+1480). ῾Ο ῞Αγιος ᾿Αλέξανδρος, μετὰ τὴν κοίμησί τους, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ ῾Ηγουμένου τῆς Μονῆς, ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα ἐρημικὸ νησί, τὸ λεγόμενο «῾Αγία Νῆσος», ὅπου ἔκτισε ἕνα κελλὶ στὴν σχισμὴ ἑνὸς κρημνοῦ καὶ ἐκεῖ συνέχισε τὰ πνευματικά του ἀθλήματα

Για τον θαυμαστό βίο και την αφθαρσία του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ διαβαστε στο 

https://proskynitis.blogspot.gr/2010/08/blog-post_30.html

Η αυτομεμψία στην εν Χριστώ ζωή

Οι Άγιοι πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως το να πέσει ο άνθρωπος στην αμαρτία είναι ανθρώπινο, αλλά το να παραμένει συνεχώς στην αμαρτία εκουσίως είναι δαιμονικό και κολάσιμο. Η λέξις αμαρτία σημαίνει ο εκούσιος εκτροχιασμός από το στόχο, σημαίνει εκούσια αποτυχία, επίσης αμαρτία σημαίνει το να πράττει ο άνθρωπος παν ότι μισεί ο Τριαδικός Θεός μας. Για οποιαδήποτε αμαρτία που πράττει ο άνθρωπος έχει ο ίδιος την ευθύνη εξ’ ολοκλήρου.

 Ο εχθρός διάβολος δεν έχει καμία εξουσία να σπρώξει στην αμαρτία τον άνθρωπο και ειδικά τον ορθόδοξο χριστιανό, αλλά το μόνο που μπορεί να κάνει κι έχει το ελεύθερο είναι να προσβάλει το νου μας με πονηρές σκέψεις και φαντασίες. 

Όμως εάν στην πρώτη προσβολή που μας κάνει ο διάβολος εμείς δεν υπακούσουμε, τότε δεν κινδυνεύουμε να πράξουμε την αμαρτία που είναι ο στόχος του πονηρού. Αν όμως δεχθούμε την προσβολή που είναι μια πονηρή σκέψη για ένα πράγμα, τότε σιγά-σιγά οδηγούμαστε στην διάπραξη της αμαρτίας. Άρα λοιπόν, ο ίδιος ο άνθρωπος έχει πλήρη την ευθύνη της αμαρτίας που διέπραξε, κανείς δεν τον ανάγκασε.

 Όλα αυτά τα λέω, διότι στις μέρες μας, ακούμε πάρα πολλά παράξενα, δηλαδή πολλοί άνθρωποι, ορθόδοξοι χριστιανοί, προσπαθούν να αποδείξουν, πως δεν φταίνε αυτοί οι ίδιοι που διέπραξαν την αμαρτία, αλλά την ευθύνη την έχει κάποιος άλλος και όχι αυτοί οι ίδιοι. 

Και πολλές φορές, ακόμα και στην εξομολόγηση που πάνε, ενώ ομολογούν πως έκαναν οι ίδιοι την αμαρτία, δεν παραδέχονται όμως ότι φταίνε οι ίδιοι. Όχι, αλλά πως τους παρέσυρε κάποιος άνθρωπος ή κάποια περίεργη κατάσταση. 

 Έτσι δυστυχώς, παρά πολλοί πνευματικοί πατέρες της Εκκλησίας μας που εξομολογούν δυσκολεύονται κι υποφέρουν από τέτοιους ανθρώπους, κυρίως από γυναίκες που φοβούνται να πάρουν την ευθύνη της διαπράξεως της αμαρτίας, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τους διαβάσουν συγχωρητική ευχή. Διότι η συγχωρητική ευχή δίνεται από τον πνευματικό μόνο σε όσους ομολογήσουν με συντριβή και μετάνοια το αμάρτημά τους και ομολογήσουν ότι αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι της αμαρτίας. Διότι αν είναι άλλος, ο οποίος ευθύνεται για την αμαρτία που οι ίδιοι διέπραξαν, τότε πρέπει να έρθει εκείνος να λάβει συγχώρηση! Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως περιπλέκονται πολύ τα πράγματα, όταν δεν παραδεχτούμε την ευθύνη των πράξεών μας.

Μήπως με ρωτά για να ρωτήσω εγώ τη ψυχή μου και να το καταλάβω;

π.Εφραίμ Παναούση

Ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του πλησιάζει τον Πέτρο και τον ρωτά τρείς φορές «Με αγαπάς περισσότερο από τους άλλους».

Στην καρδιά του Πέτρου υπήρχε μια μεγάλη πληγή.Εκείνος είχε προδώσει πάρα τις βεβαιώσεις που έδινε στο Χριστό ότι εκείνος δεν θα τον αρνηθεί.
-Κι αν όλοι οι άλλοι εγώ ποτέ δεν θα σε αρνηθώ.Κι αυτός ο χωρισμός του από τους άλλους τον απομόνωσε και τον έκανε αρνητή.
Είχε κλάψει πολύ ο Πέτρος .Είχε πλύνει τη ψυχή του στη λίμνη των δακρύων και έπρεπε να ξέρει αν ο Κύριος τον συγχώρεσε .

Μετά την ανάστασή του ο Χριστός είπε:
-Να πείτε για το γεγονός της Ανάστασής μου σε όλους αλλά και στον Πέτρο.
Αυτή η παρηγορητική φράση του Χριστού έδειχνε πως ο Κύριος  δεν το κρατούσε στον Πέτρο και έρχεται τώρα και πάλι να τον ρωτήσει για την καθαρότητα της αγάπης του.

-Με αγαπάς πιο πολύ από όλους;
Ερώτημα όμως και σε όλους μας σαν σπαθί κοφτερό.
Μας ρωτά:
- Με αγαπάτε πιο πολύ από οτιδήποτε;Με αγαπάτε πρίν απ΄όλα;Πιο πολύ κι από τον εαυτό σας;Μήπως βάζετε άλλες αγάπες να σας κλέβουν την καρδιά;

Μας ρωτά όλους.Με ρωτάει και μένα:
Τι αγαπάς περισσότερο από Μένα;
Ρώτησε τον εαυτό σου.Απάντησε θαρρετά,τώρα δεν μπορείς να κρυφτείς.Είσαι εσύ και η αλήθεια σου.Το αντέχεις;

Λοιπόν ....
Ναί αγαπώ άλλα πράγματα περισσότερο από Εκείνον.Έχω δώσει καρδιά σε ιδέες, σε μορφώματα ,σε ανθρώπους ξένους και δικούς,σε πράγματα ευτελή και ακριβά,σε πάθη . Και τέλος στον εαυτό μου .Και κάθε κομμάτι που δίνω την καρδιά μου ,μου κλέβει καρδιά και από εκεί που θα έπρεπε να δίνω.
Και μετά όταν γοητεύομαι από τις αγάπες μου απογοητεύομαι φρικτά .

Με αγαπάς πιο πολύ απ όλους ; με ρωτάει ο Χριστός.
Και μετά γιατί να με ρωτά αφού το ξέρει; Μήπως με ρωτά για να ρωτήσω εγώ τη ψυχή μου και να το καταλάβω;Μήπως με ρωτά για να βρεθώ μόνος χωρίς δεκανίκια για να κρατηθώ μόνο σε Κείνον;

πηγή

Από τη γιορτή του Οσίου Δαβίδ της Θεσσαλονίκης

   

Ιερά μονή Λατόμου η αλλιώς Οσίου Δαβίδ Θεσσαλονίκης. Τι μεγαλειώδες κρυφό στους ντόπιους μέρος; Τι αγιότητα εκπέμπει αυτός ο τόπος; Είναι αλήθεια ότι αυτά τα ταπεινά εκκλησάκια, όπως του Οσίου Δαβίδ, ανεβάζουν την ψυχή του προσκυνητή ψηλά, πολύ ψηλά, κοντά στον θρόνο του Κυρίου. Σε κατανεύσουν, σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε άλλες εποχές, πρωτοχριστιανικές, ευλογημένες, όμορφα παραδοσιακές.

  Έτσι και φέτος λοιπόν ολοκληρώθηκε σήμερα η πανέμορφη πανήγυρι του Οσίου μας. Πλήθος κόσμου κατέκλεισε τον ναό, ανθρώποι κάθε ηλικίας, που παρα την φοβερή ζέστη, όπως ομολογήσαν, δεν μπορούσαν να μην έρθουν για την αγάπη του Οσίου.
 Ο καθηγούμενος της Ιεράς μονής Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, στην οποία υπάγεται ο Όσιος Δαβίδ, πατέρας Βαρνάβας Γιάγκου, παρέστη τόσο στον πανηγυρικό εσπερινό, όσο και στην πανηγυρική Θεία λειτουργία,
οπού μίλησε με πολύ αγάπη για τον Όσιο, εγκωμίασε τους ασκητικούς του αγώνες, τον πόθο, τον ερωτά, που έδειξε προς τον Χριστό και προέτρεψε το ποίμνιο να αγαπήσει με τον ίδιο τρόπο τον πολυεύσπλαχνο Θεο. Ακόμα συμμετείχαν και άλλοι ιερείς της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, οι οποίοι ελάμπρυναν με την παρουσία τους την πανήγυρι.

  Το χαριτόβρυτο Ιερό λείψανο του Οσίου ευλογούσε και αγίαζε τους πιστούς προσκυνητές. Πολλά θαύματα έχουν κατά καιρούς γίνει, ο Όσιος είναι ζωντανός και ακούει τους καημούς, τους πόνους, τις πίκρες, τα παράπονα, κάθε ανθρώπου.
Αυτός ο Άγιος τόπος, που βρίσκετε η Μονή, μέσα στα πανέμορφα σοκάκια της Άνω πόλεως, αξίζει μέρα με την μέρα, να γίνετε γνωστότερος, όχι τόσο στους εκτός της Ελλάδος, οι οποίοι τον επισκέπτονται καθημερινά απ όλα τα μέρη της γης λόγω του ότι αποτελεί μνημείο της UNESCO,αλλά στους ιδίους τους Έλληνες, οι οποίοι πολλές φορές αναζητούν, ως διψασμένα ελάφια, τόπους ησυχίας και ηρεμίας για να προσευχηθούν και δεν βρίσκουν, να λοιπόν που υπάρχουν. Ας διαδοθεί λοιπόν αυτή η σύγχρονη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που κρύβει τόσους πνευματικούς θησαυρούς με πρώτο, μοναδικό σε όλο τον κόσμο και καλύτερο το πανέμορφο Ψηφιδωτό του νεαρού Χριστού στην θέση της πλατυτέρας, προς ωφέλεια των ανθρώπων.

  Τέλος θα ήταν παράλειψη μας αν δεν ευχαριστούσαμε, τον πρωτοπρεσβύτερο πατερά Παναγιώτη Καραγιάννη, συνταξιούχο Κληρικό της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, ο οποίος υπηρέτησε χρόνια σε αυτό το εκκλησάκι και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ευεργέτες του, καθώς και την παλιά νεωκόρο κ. Ευμορφία, η οποία αφιέρωσε κυριολεκτικά όλη της την ζωή, προς δόξαν του Οσίου Δαβίδ.
   Ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας αυτό το πανέμορφο μνημείο να διατηρηθεί για πολλούς ακόμα αιωνες,να γίνουν σύντομα οι απαραίτητες εργασίες για την διατήρηση του και να αποτελεί πάντοτε ενα κόσμημα, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, αλλά όλης της Ελλάδος. ΑΜΗΝ.

Μετά τιμής.

Αγις Μπεκιάρης, 

πτυχιούχος Θεολογικής σχολής Α.Π.Θ

πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΜΨΩΝ Ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ Ένας φιλάνθρωπος και ανάργυρος ιατρός και ιερέας († 27 Ιουνίου)

Μέσα στη σεπτή χορεία των είκοσι ιαματικών Αγίων Αναργύρων συγκαταλέγεται και ο τιμώμενος στις 27 Ιουνίου Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος, ο οποίος διακρίθηκε για τη φιλανθρωπία του, αλλά και για το χάρισμα να θεραπεύει ασθενείς με την επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού.

Ο φιλεύσπλαχνος Άγιος Σαμψών γεννήθηκε στη Ρώμη το 511.από εύπορους γονείς με βασιλική καταγωγή, οι οποίοι ήταν και συγγενείς του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Λόγω της οικονομικής ευμάρειας της οικογένειάς του, μορφώθηκε πλουσιοπάροχα και από όλες τις επιστήμες αγάπησε την ιατρική χάρη στο φιλάνθρωπο και ψυχωφελές περιεχόμενό της. Γι’ αυτό και την επιστήμη της ιατρικής δεν την εξασκούσε ως βιοποριστικό επάγγελμα, αλλά ως κοινωνικό λειτούργημα για να βοηθά τους φτωχούς και να θεραπεύει με τη χάρη του Θεού τους ασθενείς. Μετά τον θάνατο των εύπορων γονέων του, διένειμε τη μεγάλη περιουσία του στους φτωχούς και εκατοντάδες άποροι βρήκαν τροφή, ανακούφιση και στήριγμα.

 Όμως ο ταπεινός και φιλεύσπλαχνος Άγιος Σαμψών άρχισε να αποκτά τη φήμη του φιλάνθρωπου και ανάργυρου ιατρού και έξω από τα όρια της Ρώμης.
Γι’ αυτό και πολυάριθμοι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν στο σπίτι του για να λάβουν την ποθούμενη θεραπεία και να βρουν την ψυχική στήριξη. Η επιθυμία του όμως ήταν να ζει στην αφάνεια και να ασκείται πνευματικά. Γι’ αυτό και εγκατέλειψε τη Ρώμη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει εκεί το θεάρεστο έργο του. Στη Βασιλεύουσα άρχισε να επισκέπτεται τις ιερές μονές, ενώ επιδόθηκε με ιδιαίτερο ζήλο στην άσκηση και τη μελέτη της Αγίας Γραφής στο φτωχικό και ταπεινό του σπίτι. Όμως η φήμη του ως άριστου ιατρού ανέδειξε πολύ σύντομα το σπίτι του σε άμισθο ιατρείο και σε ένθεο ξενοδοχείο και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ασθενείς έβρισκαν δωρεάν τη θεραπεία τους και οι φτωχοί τη φροντίδα και την ψυχική τους στήριξη.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός...

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. 

Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από την αγάπη Του.

 Aπό το βιβλίο “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου-Δ' Οικογενειακή ζωή”

Aγιότητα ­(Tάσος Λειβαδίτης)

Hμερολόγιο ήσυχο στον τοίχο, μια ημερομηνία κι οι άγιοι σιωπηλοί, χλωμοί κι αναμάρτητοι, σημειωμένοι μόνο με το μικρό τους όνομα, όπως τους φώναζε η μητέρα τους. 

Kύριε, κανείς δεν ήθελε να μεγαλώσει. 

(από την Ποίηση. Tόμος Tρίτος 1979 -­1987, Kέδρος 1991)

πηγή

Ο Θεός είναι κοντά μας και δεν Τον νοιώθουμε...

Βλέπουμε μια πετρούλα, και σε αυτήν είναι ο Θεός, αλλά εμείς νομίζομε πως είναι απλή πέτρα. Όπως η Μαρία η Μαγδαληνή νόμιζε πως ο Χριστός είναι ο κηπουρός και τον ρώτησε πολύ φυσικά μήπως είδε τον Κύριο, το ίδιο παθαίνομε και εμείς και δεν βλέπομε τον Κύριο στην ζωή μας.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

facebook

Γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάζουν Άγια Γραφή ή ακόμα και ιερά βιβλία;

Μερικές φορές σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαβάζουν Άγια Γραφή ή ακόμα και ιερά βιβλία; 

Η απάντηση, προφανώς, είναι στα λόγια του Ιησού Χριστού: 

«Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως, γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές. Κάθε άνθρωπος που πράττει έργα φαύλα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, γιατί φοβάται μήπως αποκαλυφθούν τα έργα του και κριθούν.( ΙΩΑΝ. 3, 19-20)»

Στάρετς Ηλίας της Όπτινα.

apantaortodoxias

Από την υμνολογία του Οσίου πατρός ημών Δαβίδ του εν Θεσσαλονίκη

 Ο άγιος υμνογράφος Ιωσήφ αξιοποιεί στο έπακρο και την επιλογή του οσίου Δαυίδ να ζήσει σε καλύβα πάνω σε μία αμυγδαλιά.

 Κατά τον υμνογράφο ο όσιος πρώτον έγινε σαν καλλικέλαδο πουλί, που ζει κι αυτό πάνω στα δέντρα, οπότε από εκεί έλαβε χρυσά φτερά για να ανεβεί στην απάθεια και την τελειότητα και να κατασκηνώσει τελικά στο ύψος του ουρανού. 

«Σαν ευκέλαδο πουλί με την ανάβασή σου στο δέντρο κατασκεύασες καλύβα, πάτερ, παγώνοντας τον χειμώνα και φλεγόμενος το καλοκαίρι. Από εδώ απέκτησες χρυσά φτερά της απάθειας και της τελειότητας και κατασκήνωσες προς το ουράνιο ύψος» (῾Καθάπερ όρνις ευκέλαδος εν αναβάσει φυτού, καλιάν, Πάτερ, έπηξας, τω κρύει πηγνύμενος και τω θέρει φλεγόμενος. Χρυσάς εντεύθεν έλαβες πτέρυγας της απαθείας και της τελειότητος, και προς ουράνιον ύψος κατεσκήνωσας᾽) (στιχηρό εσπερινού κ.α.) 

Και: ευρισκόμενος στο δέντρο έγινες σαν τον αετό από πλευράς πνευματικής: απέκτησες δυνατά φτερά για να πετάξεις στα ουράνια. ῾Φυτώ πηξάμενος, ως αετός, πάτερ, καλιάν,προς τα ουράνια τας σας φρένας εξεπέτασας᾽) (ωδή θ´).

 Δεύτερον ζώντας πάνω σε ξύλο δέντρου έκανε υπομονή, γιατί είχε διαρκώς τα όμματα της ψυχής του προς τον εν ξύλω σταυρωθέντα Κύριο. «Έχοντας τα όμματά σου και τα νοήματα διαρκώς προς τον αναρτηθέντα στο ξύλο, έμεινες καρτερικά πάνω στο φυτό, πάτερ» (῾Τείνας σου τα όμματα και τα νοήματα προς τον εν ξύλω αναρτηθέντα, φυτώ ενεκαρτέρησας, Πάτερ᾽) (ωδή ε´).

 Τρίτον σαν κλαδί κι αυτός του δέντρου έπρεπε να ποτιστεί, για να παραμείνει εκεί. Και το πότισμά του ήταν τα ποτάμια των δακρύων του. ῾Ίστασο ακλόνητος φυτού κλώνοις, όσιε,αρδείαις δακρύων σου συχνώς ποτιζόμενος᾽ (ωδή ζ´).

pgdorbas

Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος: Ο άνθρωπος του Θεού

π. Ἐφραὶμ Γ. Τριανταφυλλόπουλος

Παναγιώτατε, σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,ἐλλογιμώτατοι κύριοι καθηγηταί, πάντες οἱ τὰ πρῶτα τοῦ τόπου φέροντες σεβαστοί μου Πατέρες, εὐλογημένοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί! Χριστὸς Ἀνέστη!
Πάει καιρός, ποὺ μοῦ προτάθηκε νὰ εἰσηγηθῶ στὶς ἀκοές Σας θέμα δύσκολο, νά μιλήσω γιὰ ἕνα πρόσωπο ἀγαπημένο καὶ τόσο μακρυνὸ ταυτόχρονα λόγῳ τῆς ὁσιακῆς βιοτῆς του, ἀλλὰ πάλι τόσο κοντινὸ καὶ οἰκεῖο σὲ μᾶς, ἀκριβῶς γιὰ τὸν ἴδιο λόγο. Εὔχεσθε νὰ φανερώσουν τὰ λόγια αὐτά, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ εὔχεσθε ἐπίσης καὶ γιὰ τὸν ὁμιλοῦντα, ὁ ὁποῖος σήμερα ἐν Ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ καταθέτω τὰ μῦρα καὶ τὴν κασσία τῆς εὐγνωμοσύνης μου, διότι ἀπὸ τὰ εὐλογημένα χέρια τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ εἰσῆλθα στὸν εὐαγγελικὸ ζυγὸ καὶ τὴν ἱερατικὴ ἀξία.
Ἂς ἀρθοῦμε ὑπεράνω ἀδυναμιῶν καὶ δυσκολιῶν ποὺ ὅλοι μας ἔχουμε, γιὰ νὰ ἑστιάσουμε σὲ συγκεκριμένα σημεῖα τῆς εὐλογημένης παρουσίας του, παρακάμπτοντας τὶς ὅποιες ἀδυναμίες κι ἐκείνου ὡς θνητοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε ὁ Θεός, «ὄχι ἕνεκα τούτων, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα» μᾶς ἁγιάζει καὶ μᾶς σώζει. Ἡ ὅποια ἀποτυχία στοὺς καλοπροαιρέτους γίνεται ὑλικὸ γιὰ νὰ δουλέψει καὶ νὰ «χτίσει» ὁ Θεὸς τὸν παράδεισο μέσα τους.

Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Ἀντώνιος, ὁ ὁποῖος ἐξελέγη σὰν σήμερα, στὶς 22 Μαΐου 1974, ἄφησε μαρτυρία ἀγαθοῦ, προσευχομένου, ὑπομονετικοῦ, ἁγιασμένου ποιμένα στὸν πνευματικὸ κόσμο τῆς χώρας καὶ ὄχι μόνο. Ἀπὸ τὰ πολλὰ πνευματικὰ χαρίσματα μὲ τὰ ὁποῖα τὸν εἶχε κοσμήσει ὁ Θεός, ἀναφέρουμε τὸν ἄμεμπτο βίο, τὴν πολλὴ καὶ θερμὴ προσευχὴ μετὰ δακρύων (συχνὰ ἀνέφερε στὸ κήρυγμά του ὅτι «τὰ δάκρυα τοῦ κενόδοξου ἄκαρπα ξηραίνονται ἐπὶ τῶν παρειῶν του»[1]!), τὸ ἐπιβεβαιωμένο προορατικὸ καὶ διορατικό του χάρισμα, τὴ συγγραφὴ καὶ μελέτη καὶ τὴν ἀπὸ φυσικοῦ του ταπείνωση, τὴν ταπείνωση δηλαδὴ ὡς φυσικὸ χάρισμα, «ἡ ὁποία αὐξήθηκε πολὺ περισσότερο μὲ τὴν ἄνοδό του στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο, πρᾶγμα θαυμαστὸ καὶ πολὺ σπάνιο» σύμφωνα μὲ κάποιον χαριτωμένο Ἱερέα.[2] Περισσότερο ταπεινὸς ὡς Ἐπίσκοπος, παρὰ ὡς Ἱερέας. Ἀλλὰ καὶ ὁ δισταγμός του καὶ ἡ ἐπὶ μακρὸν ἀναβολή του νὰ εἰσέλθει στὸν Ἱερὸ Κλῆρο[3], (47 ἐτῶν χειροτονήθηκε Διάκονος), ὅπως ἐπανειλημμένως δήλωνε στοὺς χειροτονητήριους λόγους του εἶναι δείγματα τεταπεινωμένης καρδίας.Ἔκπληκτος μιὰ φορά, τὸν ἀκούω νὰ μοῦ λέει: «πάτερ Ἐφραίμ, ὀφείλουμε πάρα πολλὰ στὶς προσευχὲς ὀλίγων ἐναρέτων λαϊκῶν»[4]! Καὶ δὲν πίστευα στ’ αὐτιά μου. Κάποτε, μάλιστα, τὸν εἶδα νὰ μεταφέρει βαλίτσες ἐπισκεπτῶν[5] σὲ Μοναστήρι τῆς Μητροπόλεώς μας! Τοὺς ἔφτιαξε κατόπιν καφὲ καὶ τοὺς τὸν σέρβιρε...

Κατὰ τὰ πρῶτα 5-6 ἔτη τῆς διακονίας μου ὡς Ἱεροκήρυκος, μὲ ἔστελνε πάντα τῆς Παναγίας νὰ λειτουργῶ σ’ἕνα ξωκκλήσι Της ἑνὸς ἀπόμακρου χωριοῦ, 55 χιλιόμετρα ἀπὸ τὴ Σιάτιστα, λέγοντάς μου: «ἄκου νὰ δεῖς, ἐκεῖ εἶναι ἕνας παπᾶς ἔγγαμος ποὺ κατὰ τὴ θεία Λειτουργία βλέπει ἀγγέλους, νὰ ξέρεις. Καλὸ εἶναι γιὰ σένα νὰ σὲ βλέπει νὰ λειτουργεῖς καὶ νὰ τὸν ρωτᾶς καὶ σὺ κιόλας. Πρόσεχε, γιατὶ τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν, μὴ δίνεις σημασία». Γνώρισα τὸν Ἱερέα[6] καὶ εὐγνωμονῶ τὸ Θεό. Ἐλάχιστες φορές φαινόταν νὰ «χάνεται» στὴ θεία Λειτουργία. Τὸν ρωτοῦσα μετὰ νὰ μοῦ πεῖ γιὰ τὴν εὐλογία τῆς θείας Λειτουργίας καὶ μοῦ ἔλεγε: «μὴ συζητᾶς παιδάκι μου τὶ γίνεται»! Χωρὶς νὰ καταλαβαίνω χαιρόμουν κι ἐγώ. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καθὼς πίναμε καφεδάκι στὸ χωριό, ὁ παπούλης ἀπολάμβανε μακαρίως τὸ καφεδάκι του μὲ τὸ ἀπαραίτητο συμπλήρωμα[7] (!), ὁ τρόπος δὲ μὲ τὸν ὁποῖο καθόταν, πρόδινε ζηλευτὴ ἄνεση καὶ ἀρχοντιά, ποὺ κάποιους ἐξ’ἡμῶν θὰ «σκανδάλιζαν». Τότε θυμήθηκα τὸ «πρόσεχε, τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν» τοῦ μακαριστοῦ καὶ κατάλαβα. Ἐπρόκειτο τελικὰ γιὰ ἕναν χαριτωμένο Ἱερέα κεκοιμημένο ἐδῶ καὶ πολὺν καιρό.

Στὴ διάρκεια τῆς ἀσθενείας του ὁ μακαριστὸς δὲν ἔπαυε νὰ μᾶς τονίζει: «τὸν ἑαυτό μου κήρυξα, ὄχι τὸ Χριστό»![8] Καὶ ἄλλοτε, σημάδι κάποιας ὑπερφυσικῆς ἐμπειρίας του κατὰ τὴν ἀσθένεια, εἶπε: «θὰ σᾶς πῶ ὅταν γίνω καλά. Σὲ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ ὁ Κύριος»[9];
Στὴν ἰδική μου εἰς Διάκονον χειροτονία, τὸν βρήκαμε νὰ ἔχει φτάσει πιὸ νωρὶς ἀπὸ ἐμᾶς στὸν ναὸ καί, μ’ ἕνα ἁπλὸ ζωστικό, νὰ μαζεύει τὰ πρόσφορα ἀπὸ τοὺς πιστούς.

Άγιος Μεθόδιος ο εν Νυβρίτω (+25 Ιουνίου)

Ο Άγιος Μεθόδιος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο επί Αραβοκρατίας. Ο ακριβής τόπος καταγωγής του δεν είναι γνωστός.

 Άγνωστο είναι και το μοναστήρι της κουράς του. Ίσως να είναι το Μοναστήρι του Πρέβελη. 

Γνωστός ωστόσο ακούεται ο γέροντάς του, Ευθύμιος, που ασκήτευσε στα βουνά της Νιβρύτου (ή Νύβριτος ή - παλαιότερη γραφή - Νίβριτος).

 Εκεί λοιπόν στη Νίβριτο, ασκήτευσε και ο όσιος Μεθόδιος, και συνδυάζοντας την πραότητα, την υπομονή, την εγκράτεια και πολλές άλλες αρετές, έζησε την καθαρά μοναστική βιοτή ή ακριβέστερα την αναχωρητική.

πηγή

H Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Γ΄Ματθαίου (Ματθ., στ’, 22-33)

Οι αρχαίοι λαοί είχαν μιαν εμπορική σχέση με τους θεούς τους. Μια σχέση “σου δίνω-μου δίνεις”. Για παράδειγμα, αν η θεά Δήμητρα, φύλαττε τη σοδειά του ικέτη της, τότε αυτός αφιέρωνε στο ναό της ένα μέρος της σοδειάς του. Ήρθε όμως ο Χριστός και κάθε τέτοια λατρεία καταργήθηκε μαζί κι ο κάθε εγωισμός στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Ο Χριστός μας διδάσκει να λατρεύουμε τον Θεό εν Πνεύματι και Αληθεία. Κάθετι που αντιβαίνει τους νόμους του Πνεύματος, έρχεται να καταργήσει την Αλήθεια. Τότε η λατρεία του καθενός είναι μάταιη, ψεύτικη κι εγωιστική. Σαν τους αρχαίους κι εμείς συχνά ζητάμε απ’ τον Θεό ό, τι μας συμφέρει και ό, τι μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Πολλοί από ‘μας δε, όταν συμβεί κάτι κακό αγανακτούμε προς τον Θεό και φωνάζουμε το “γιατί σ’ εμένα” ή και καταντάμε να ευχηθούμε το κακό του άλλου μολονότι δηλώνουμε χριστιανοί. Κι όταν ο εγωισμός φουσκώσει τα πανιά μας… υψώνουμε προς τον Θεό μπόι και τον χαρακτηρίζουμε ως “άδικο” κι “εγωϊστή”!

Μάλλον δεν έχουμε καταλάβει γιατί βρισκόμαστε στην Εκκλησία. Οι λόγοι που μας έφεραν στην Εκκλησία είναι ο προσωπικός δρόμος του καθένα, δρόμος συνάντησης Πρόσωπο με Πρόσωπο με τον ίδιο τον Χριστό. Ζούμε μες την Εκκλησία κι αγωνιζόμαστε να ζούμε την ζωή του ίδιου Χριστού. Πώς θα την ζήσουμε αν δεν αφεθούμε σ’ Αυτόν; Και πώς θα αφεθούμε αν δεν αποχωριστούμε το θέλημά μας; Εμείς μπορεί να θέλουμε το ένα και τ’ άλλο… μα ο Χριστός μας λέει ότι πρώτα πρέπει να ζητάμε τη Βασιλεία και τη Δικαιοσύνη του Θεού. Κι όλα τ’ άλλα -μαζί μ’ όλα τα άγχη μας; ; Αυτός θα μεριμνήσει.

Ή πιστεύουμε τελικά ή δεν πιστεύουμε…!

Εφόσον λοιπόν πιστεύουμε, ζητάμε πρώτα τη Βασιλεία και την Δικαιοσύνη του Θεού κι αγωνιζόμαστε για να έλθουν. Αγωνιζόμαστε δηλαδή να φανερώνουμε τον Χριστό παντού και χωρίς διακρίσεις. Πώς λοιπόν μπορούμε να παρακαλάμε τον Θεό για όλα αυτά αν δεν τα φανερώνουμε με τη σειρά μας κι εμείς στη ζωή μας; Αγάπαμε τους άλλους αδιάκριτα; Ας “τεστάρουμε” τον εαυτό μας…

Ζούμε στην εποχή της κατάθλιψης, απότοκη κι αυτή της φρικτής μοναξιάς των καιρών μας. Ξεχάσαμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό, ξεχάσαμε την εμπιστοσύνη στον αδελφό μας. Άνθρωποι πια από παντού εχθρούς αναζητάνε. Οι στιγμές των χαμηλών ντεσιμπέλ στην τηλεόραση είναι σπάνιες. Όλοι χωρίζονται σε “στρατόπεδα” κι ό,τι ώρα και ν’ ανοίξει κανείς για παράδειγμα, την τηλεόραση, κάποιος τσακωμός θα λαβαίνει χώρα. Ο καθένας το δίκιο του αναζητά κι όμως ο Χριστός διδάσκει τη Δικαιοσύνη της σιωπής μας.

Κανείς πια δεν αγαπά τη σιωπή. Όμως στη σιωπή συναντιέται κανείς με τον εαυτό του κι έπειτα με τον ίδιο τον Θεό. Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας. Ο Χριστός δε μας αφήνει “χωρίς οδηγίες” στο ταξίδι προς την Βασιλεία Του. Η βασικότερη “οδηγία” έχει να κάνει σε σχέση με το χρήμα. Δε μπορούμε ν’ αγαπάμε ό, τι μας δένει με τη γη και να θέλουμε από την άλλη ν’ αποκαλούμε τους εαυτούς μας εργάτες του Ευαγγελίου και της έλευσης της Βασιλείας του Θεού!

Ας ζήσουμε λίγο με σιωπή μήπως και ακούσουμε τον ερχόμενο Χριστό. Όσες λιγότερες οι ανάγκες μας, άλλη τόσο κι η λευτεριά μας. Ας ζητήσουμε “πρώτα την Βασιλεία του Θεού και τη Δικαιοσύνη Του κι όλα τ’ άλλα θα μας προστεθούν” (Ματθ. στ’, 33)

Ιάσων Ιερομ.

πηγή

Μακριά από αυτούς που κατηγορούν και κατακρίνουν…

Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία…
Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία. 
Σε κείνο πού ή ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις.Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί.Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του.

Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις. Γιατί ενόσω μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια.

Αν δεις κάποιον να έρχεται και να κατηγορεί τον αδελφό του μπροστά σου, κάνε το πρόσωπο σου σκυθρωπό.Έτσι και το έλεος του Θεού θα έχεις και απ” αυτόν θα φυλαχτείς. Και πού είναι η κόλαση πού μας εκφοβίζει από παντού και υπερνικά την αγάπη του Θεού; Ποια κόλαση και ποια γέεννα του πυρός μπορεί να σταθεί μπροστά στη χάρη της Ανάστασης, όταν ο Θεός μας αναστήσει εν δόξη από τον άδη και κάνει τούτο το φθαρτό σώμα μας να ντυθεί την αφθαρσία;Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού.

Ποιος όμως έχει τόσο σοφή και αξιοθαύμαστη διάνοια, πού θα μπορέσει να θαυμάσει, όσο αξίζει, τη χάρη του Δημιουργού μας; Η ανταπόδοση των αμετανόητων αμαρτωλών είναι βέβαιη, όμως αντί της δίκαιης ανταπόδοσης ο Κύριος ανταποδίδει την ανάσταση σ” αυτούς πού μετανοούν και, αντί να τιμωρήσει αυτούς πού καταπάτησαν το νόμο του, τους ντύνει με την τέλεια δόξα της αφθαρσίας. Αυτή η χάρη, πού μας ανασταίνει από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερη από εκείνη πού μας δόθηκε, όταν από την ανυπαρξία μας έφερε στην κτιστή ύπαρξη. Δόξα στην άμετρη σου χάρη, Κύριε.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

πηγή

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ-Οι ανάγκες της ζωής και η πίστη

 Σε ποιον κόσμο ζητά η πίστη να ζούμε; Ο άνθρωπος, αγαπητοί μου αδελφοί, μεγαλώνει και ζει σε μία κοινωνία η οποία τον καλεί να επιβιώνει, να δημιουργεί, να έχει αυτάρκεια και ποιότητα στη ζωή του, να απολαμβάνει την ικανοποίηση των επιθυμιών του, να αντιστέκεται στον θάνατο, στην ταπείνωση από τους άλλους, για να μπορεί να αισθάνεται αξιοπρεπής. Όλα αυτά προϋποθέτουν εργασία, στόχο ζωής, συνάντηση με τους άλλους ανθρώπους, συνύπαρξη στα πλαίσια της συνεργασίας και της αλληλεξάρτησης, ενίοτε και ρήξεις, όταν ο άνθρωπος θεωρεί ότι τα δικά του θέλω πρέπει να εκπληρωθούν υπερνικώντας τα θέλω των άλλων. Όλα αυτά συνδυάζονται με ένα άγχος, με μία μέριμνα, η οποία γίνεται αγωνία, άλλοτε τρόπος δημιουργίας, άλλοτε απογοήτευση και φόβος. Μέσα σ’ αυτές τις συντεταγμένες τι ζητά άραγε η πίστη;

 Ο Χριστός, στην επί του όρους ομιλία, θέτει τις πνευματικές συντεταγμένες στη ζωή του ανθρώπου που πιστεύει, στο πώς καλείται να ζήσει στον κόσμο της μέριμνας, του άγχους, της αγωνίας, του φόβου. 

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε . ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος;» (Ματθ. 6, 25).

«Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ψυχή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο;».

Η Εκκλησία μας προσκαλεί να τιμήσουμε σήμερα τη μεγάλη προδρομική μορφή του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Τὸ γενέθλιο τοῦ Προδρόμου

Τὴν μεγαλύτερη προφητικὴ μορφή, ἐκείνη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου, θυμᾶται σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Συγκεκριμένα, προβάλλει τὴ σημερινὴ ὡς τὴ γενέθλια ἡμέρα ἐκείνου γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ ὅτι «... οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» μεγαλύτερός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης βρίσκεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς ἁγιότητας καὶ τοῦ προσφέρει ἀνάλογη τιμὴ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε Πρόδρομος καὶ Βαπτιστής. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφὴ εἰκονίζεται στὰ εἰκονοστάσια τῶν ναῶν ἀριστερά του Κυρίου, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὸν τιμᾶ καὶ μὲ τὴν εἰδικὴ μερίδα ποὺ βγαίνει κάθε φορὰ στὴν Ἁγία Πρόθεση, στὸ ὄνομά του.

Προδρομικὴ μορφὴ

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει λεπτομερῶς ὅλα τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ γέννηση τοῦ Βαπτιστῆ, γιατί ἀκριβῶς αὐτὰ ἐντάσσονται ἁρμονικὰ στὸ σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ μάλιστα ἀπὸ γονεῖς ὑπερήλικες καὶ στείρα μητέρα, ὅπως εἶχε

Ο τόπος φυλάκισης και αποκεφαλισμού του Τιμίου Προδρόμου

Ο τόπος φυλάκισης και αποκεφαλισμού του Τιμίου Προδρόμου - Σεβάστεια


Σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από την Ναμπλούς και 79 χιλ.από τα Ιεροσόλυμα,βρίσκεται η βιβλική πόλη της Σαμάρειας,όπου βρίσκονται τα ερείπια του παλατιού του Αχαάβ  βασιλιά του Ισραήλ.

Δίπλα βρίσκονται τα ερείπια του παλατιού του Ηρώδη Αντύπα και από εκεί φαίνεται το αραβικό χωριό Σεβάστεια.

Στον καιρό του Χριστό εδώ είχε την βάση της ρωμαϊκή φρουρά όπου φύλαγε το παλάτι του Ηρώδη.Στο υπόγειο του παλατιού φυλακίστηκε και αποκεφαλίστηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Αντιμέτωποι με το κακό μέσα μας...

«Μπορεί να είμαστε καλοί σαν άγγελοι με εκείνους που μας φέρονται με εμπιστοσύνη και αγάπη. Αρκεί όμως να συναντήσουμε κακία, επίκριση και έχθρα για να μετατραπεί η καλοσύνη μας στο αντίθετο συναίσθημα.

Αυτό δείχνει την πλήρη αδυναμία μας μπροστά στο κακό και πρώτα απ’ όλα μπροστά στο κακό μέσα μας».

 π. Αλέξανδρος Ελτσιανίνωφ

" Επι τη γεννήσει αυτού πολλοί χαρήσονται"

Δεν είναι τυχαίο οτι η εκκλησία μας γιορτάζει μόνο τα γενέθλια-την γέννηση.
της Παναγίας και του Ιωάννου του Προδρόμου.
Γιατί;
Επειδή η είσοδός τους στον κόσμο αποτελεί ευλογία για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και αξίζει να αγωνίζεται κανείς να μιμείται, όσο μπορεί, την αγιότητά τους που φαίνεται από την βρεφική τους ηλικία.
Βέβαια, ο Ιωάννης, ήταν χοϊκός, απλός άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα ήταν κολοσσός αγιότητος. Τόσο άγιος, που η Εκκλησία μας αισθάνεται την ανάγκη παντού και πάντοτε, όπου τον ζωγραφίζει, να τον φτιάχνει με φτερά.

Όχι πως είχε φτερά ο Τίμιος Πρόδρομος στην επίγεια ζωή του, αλλά για να μη ξεχνάμε εμείς που βλέπομε την εικόνα του, ότι παρ’ ότι είχε σάρκα όμοια με μας, δεν έζησε τη ζωή που κάνουμε όλοι εμείς.

Αλλά έζησε επάνω στη γη πραγματικά αγγελική ζωή.
Σήμερα που εορτάζομε τη γέννηση του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του μεγαλυτέρου Προφήτου και του αγιωτέρου ανθρώπου που πέρασε από τον κόσμο, ας φροντίσομε να μάθωμε δύο διδάγματα.
Πρώτο, ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τη λογική του Θεού, το λόγο και το θέλημα του Θεού, με τη λογική τη δική μας που είναι διαμορφωμένη από τα δεδομέμα του κόσμου τούτου.
Σε όσα σημεία η λογική μας έρχεται σ ἀντίθεση με το λόγο και το θέλημα του Θεού, θέλει διόρθωση, γιατί διαφορετικά είναι λογική διεστραμμένη. Είναι λογική αλλοιωμένη. Είναι λογική τυφλωμένη από την ενέργεια του διαβόλου.
Και το δεύτερο είναι, ότι πρέπει να φροντίζομε να αποκτάμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Θεό και στο λόγο του, που μας λέγει:
«Η βασιλεία του Θεού είναι κοντά σας».

Από τότε που ήλθε ο Χριστός στο κόσμο, η βασιλεία του Θεού είναι κοντά μας. Όποια ώρα θέλουμε απλώνομε τα χέρια μας και την πιάνομε.
«Ήγγιγεν η βασιλεία των ουρανών· μετανοείτε», διορθωθείτε, τρέξτε να την απολαύσετε.

 Αποσπάσματα απο την ομιλία του μακαριστού μητρ. Μελετίου

facebook