Ερείπια βυζαντινού οικισμού και κάστρου στη βόρεια πλευρά της νήσου Τέλενδος απέναντι από την Κάλυμνο.
Στα ερείπια του κάστρου υπάρχει το νεώτερο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Ο ναός βρίσκεται σε απομακρυσμένο και δυσπρόσιτο σημείο, είναι όμως σημαντικό προσκύνημα.
Ιστορία Μέχρι τον 6ο μ.Χ. αιώνα η Τέλενδος ήταν ενωμένη με την Κάλυμνο. Σαν κομμάτι της Καλύμνου, ήταν πυκνοκατοικημένη κατά την αρχαιότητα και κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους.
Στο νησί υπάρχουν απομεινάρια διαφόρων παλαιοχριστιανικών ναών, πράγμα που σημαίνει ότι και κατά την πρώιμη Βυζαντινή περίοδο ήταν μέρος με σημαντικό πληθυσμό και δραστηριότητα.
Το 554 μ.Χ. ένας φοβερός σεισμός συντάραξε την περιοχή. Μεγάλο μέρος του νησιού τότε καταποντίστηκε και σχηματίστηκε η Τέλενδος. Στο κομμάτι που βυθίστηκε ήταν και η πρωτεύουσα, η αρχαία Ποθαία. Σύμφωνα με το θρύλο, ο σεισμός έγινε Μεγάλη Παρασκευή, την ώρα της περιφοράς του Επιταφίου.
Αν λάβουμε υπόψη αυτά τα γεγονότα και την ασυνήθιστη θέση στην οποία βρίσκεται το κάστρο (στη μέση μια επικλινούς πλαγιάς) μπορούμε να υποθέσουμε πως τα ερείπια που βρίσκονται σήμερα γύρω από τον Άγιο Κωνσταντίνο είναι ένα μικρό μόνο μέρος του πρωτοβυζαντινού οικισμού, ενώ το υπόλοιπο βυθίστηκε μαζί με την Ποθαία.
Από την πανήγυρη του Αγίου Κωνσταντίνου στην Τέλενδοπηγή
Τα ερείπια που σώζονται σήμερα στο σημείο ανήκουν σε μεσοβυζαντινό οικισμό που δημιουργήθηκε κατά τους σκοτεινούς αιώνες (7ο με 10 αι. μ.Χ.) όταν οι πληθυσμοί των νησιών, εξαιτίας των επιδρομών των Σαρακηνών, αναζητούσαν καταφύγιο σε δύσβατα μέρη με φυσική προστασία.
«Η μια αδικία, η παλιά, γεννά άλλη, καινούργια μες στο σπίτι, όταν έλθη η ωρισμένη ημέρα να γεννήση∙ γεννά τον δαίμονα τον άμαχο, τον απολέμητο, το θράσος το ανίερο της μαύρης Άτης, που μοιάζει με τους γονείς της». Αισχύλου «Αγαμέμνων», Άπαντα Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, στ. 763-771, Αθήνα: 1975, εκδόσεις Πάπυρος, σελ. 65.
Στον Αγαμέμνονα ο Αισχύλος, με το στόμα του Χορού, εκφράζει αντίθετη άποψη από εκείνη που είχαν οι σύγχρονοί του για τη «γρουσουζιά» που, τάχα, φέρνει η ευτυχία. Ο ποιητής θεωρεί ότι η αδικία και μάλιστα οι αδικίες οι πολλές, που σωρεύονται πάνω στις ατιμώρητες παλιές, φέρουν την καταστροφή. Το ένα κακό, επειδή δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω σε καλό, θέλει όμοιά του για να υπάρχει και να διαιωνίζεται. Και όλα μαζί τα κακά κάποια στιγμή λαμβάνουν συντριπτική θεία ανταπόδοση.
Η Τουρκία είναι ένα κράτος-συμμορία, που στήθηκε πάνω στα οστά των γενοκτονημένων λαών, φυλών και εθνοτήτων, οι οποίες κατοικούσαν στις περιοχές που τελικά κυριάρχησε. Κάθε 19η Μαΐου ο νους ταξιδεύει στα αδέλφια μας από τον Πόντο, που κατεσφάγησαν, βασανίστηκαν, βιάστηκαν, ληστεύτηκαν και ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους για να λατρευτεί με αίμα ο Μολώχ του τουρκισμού.
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τους Έλληνες του Πόντου είναι να μην αλλάξουμε. Να μη μοιάσουμε με το θηρίο. Να μην καταντήσουμε όπως μας θέλει το βρόμικο χέρι που τους φόνευσε. Να διατηρήσουμε τα ζώπυρα της πίστης στον Χριστό και στο έθνος μας. Να θυμόμαστε πάντα τι υπέστησαν και να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε, με οδηγό τον Θεό, την πρέπουσα λύση στο ελληνικό δράμα.
Ακολουθούν μαρτυρίες Ελλήνων του Πόντου, που βίωσαν την απόλυτη φρίκη στα νύχια των Τούρκων την περίοδο που διεπράχθη η Γενοκτονία σε βάρος τους από τις συμμορίες του δυσώνυμου Κεμάλ
(Οι μαρτυρίες είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του Αναστάσιου Λ. Σταμπουλίδη, που τιτλοφορείται «Βατόλακκος: Οι ρίζες μας», εκδόσεις Ινφογνώμων, σ. 102-104).
Μαρτυρία των Παρασκευά και Αβραάμ Νερκίζογλου (πατέρας και γιος):
Οι Τούρκοι έμασαν τον κόσμο στη μέση του χωριού. Τους άντρες τους τουφέκισαν, ενώ τους μεγαλύτερους σε ηλικία, άνδρες και γυναίκες, τους έκλεισαν στην εκκλησία, στα σπίτια και στους αχυρώνες και τους έκαψαν. Πελώριες φλόγες υψώθηκαν και έκαψαν τους χωριανούς μου.
Διηγείτο ο άγιος Γέροντας Κύριλλος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία για τη γιαγιά του, η οποία, μια γριούλα ήταν, αλλά έκανε μέχρι και χιλιάδες μετάνοιες το εικοσιτετράωρο, ιδιαίτερα την νύχτα:
Κάποτε, εκεί που, γονάτιζε και έκανε τις μετάνοιές της, εμφανίστηκε ένα ζεύγος ανδρός και γυναικός και της λένε: – Όλους τους Αγίους τους επικαλείσαι, εμάς, που είμαστε οι προστάτες σου, ούτε καν μας αναφέρεις.
-Ποιοι είστε εσείς; ρώτησε. -Είμαι ο Άγιος Κωνσταντίνος και η μητέρα μου Αγία Ελένη.
Από τότε δεν σταματούσε να τους επικαλείται. Είδατε; Δίπλα μας είναι οι Άγιοι, προστάτες μας είναι… Κι ας είναι πάντοτε δίπλα μας ,προστάτες μας να μας βοηθούν, να μας ενισχύουν και να σταματήσουν κάθε τι κακό εναντίον της Πίστεως μας.
Βέβαια, όπως έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος, από τότε που ήλθε ο Χριστός στην γη, πολεμείται η Εκκλησία. Αλλά έλεγε:«Έχουμε Θεό ζωντανό και αληθινό και δεν φοβόμαστε τίποτε».
(Από το κήρυγμα του Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαβίδ, Γέροντος Γαβριήλ, κατά την Θεία Λειτουργία που έγινε στο Εκκλησάκι των Αγίων Κων/νου και Ελένης ,την 21/5/2020).
Γιατί, γέροντα, ανέβηκε η γερόντισσα Γαλακτία τόσο ψηλά; ρώτησε ο π. Αντώνιος Φραγκάκης κάποτε τον γέροντα Αναστάσιο Κουδουμιανό. "Γιατί παιδί μου, απάντησε εκείνος, έσκαψε βαθιά το χωράφι της καρδιάς της με το Ξύλο του Σταυρού μια ολόκληρη ζωή. Και ο ησυχαστικός σπόρος βρήκε γόνιμο έδαφος και ευδοκίμησε πολύ, άπλωσε ρίζες και ανυψώθηκε ταχέως μέχρι τις σφαίρες της Αναστάσεως".
Αθλητής σημαίνει αγωνίζομαι, παλεύω και κατορθώνω. Σημαίνει άνθρωπος που δίνει μάχες για να κατακτήσει κορυφές. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε με το σπαθί του την κορυφή του πρωταθλήματος Ελλάδας και δικαίως όλοι του βγάζουν το καπέλο. Αλλά η δύναμη που έβγαλε ο ΠΑΟΚ στο χορτάρι δεν προέκυψε από μόνη της. Πέρα από τη σκληρή δουλειά και τα τεχνικά σημεία της επιτυχίας, κάθε αθλητής χρειάζεται κάποιες ψυχικές βάσεις για να δίνει το 100% του εαυτού του.
Το σύνηθες είναι ο κάθε αθλητής να έχει ως μοναδικό «καύσιμο» τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Και αυτές σχεδόν πάντα είναι οι τετριμμένες «αξίες»: το χρήμα, η καριέρα, η δόξα. O κάθε ποδοσφαιριστής αγωνίζεται αποκλειστικά για το άτομό του. Κανένα ανώτερο ιδανικό δεν ενώνει τους παίκτες στα αποδυτήρια, πέρα από κάποιους λίγους που δένονται συναισθηματικά με την ομάδα. Αυτά ισχύουν για το σημερινό, «βιομηχανικό» ποδόσφαιρο. Το πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό συνονθύλευμα που δεν έχει καμία αξιακή ομοιογένεια.
Στον ΠΑΟΚ όμως φαίνεται ότι επιζεί μια σπίθα από τις παλιές αξίες του αθλητισμού. Και αυτή η σπίθα έγινε φωτιά. Από χθες που ο Δικέφαλος του Βορρά σήκωσε την κούπα, έχει γίνει viral το βίντεο με τους παίκτες στα αποδυτήρια να δίνουν υπόσχεση νίκης γονατισμένοι γύρω από μια ορθόδοξη εικόνα της Παναγίας. Ένα απαραβίαστο τυπικό που αρκετοί παίκτες του ΠΑΟΚ τηρούν πριν από κάθε παιχνίδι.
Μια σπάνια εικόνα πίστης και ευλάβειας, στην εποχή της «κορεκτίλας», του χυδαίου υλισμού, της ισοπέδωσης κάθε ιερού και όσιου. Μια εικόνα που πραγματικά τιμά την ιστορία του ΠΑΟΚ ως ιστορικό κληρονόμημα της Κωνσταντινούπολης, ως σύλλογο της ελληνορθόδοξης προσφυγιάς, ως λαϊκό αποκούμπι των πιστών βορειοελλαδιτών.
Γιορτή μεγάλη έχουμε η Λέσβος πάσα χαίρει, γιορτάζει ο προστάτης μας νησιού το Άγιο χέρι. Στα δεκαπέντε της Λαμπρής πανήγυρη τελούμε στους Αρχαγγέλους τρέχουμε και πάμε να τους δούμε.
Άρχων αγγέλων Μιχαήλ, μέγιστε Ταξιάρχα, δέξου το αίμα, το κερί, το δάκρυ και το κλάμα. Αυτά είναι τα τάματα που Λέσβιοι αφήνουν γονυπετούντες έρχονται τα δάκρυά τους χύνουν.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά έρχονται στην αυλή σου πεζοπορούντες δράμουσι κι αυτό είναι τιμή Σου. Χιλιόμετρα ολόκληρα αφήνουν για να έρθουν εις την γιορτή του οίκου σου, στο Μανταμάδο τρέχουν.
Στην απόληξη της 6η Ρεγεώνας (γειτονιάς) της Κωνσταντινούπολης στην βόρεια πλευρά που έβρεχε το Χρυσό Κέρας (Κεράτιος), υπήρχε το Νεώριο (λιμάνι) και τα Ναυπηγεία. Πρόκειται για το αρχαιότερο λιμάνι της πόλης, φτιαγμένο από τον Κωνσταντίνο τον Α΄. Στο λιμάνι μπορούσες να βγεις από τα τείχη, διαβαίνοντας την πύλη του Νεωρίου (Bahçekapi). Εκεί φαίνεται να υπήρχαν τέσσερεις τουλάχιστον ναοί: η Αγία Ειρήνη εις το Πέραμα, ο Άγιος Μάρκος, η Αγία Δύναμις και η Αγία Ευφημία. Υπήρχε επίσης και η Μονή του κυρ-Αντωνίου, χτισμένη από τον Πατριάρχη Αντώνιο Καυλέα. Η Αγία Ειρήνη πρέπει να βρισκόταν πολύ κοντά στο σημερινό Yeni Cami. Στην θέση της βυζαντινής εκκλησίας του Αγίου Μάρκου χτίστηκε το 1453, έτος της κατάκτησης της πόλης, το μικρό Τζαμί Arpacılar. Ίσως ο ναός να εξυπηρετούσε τις ανάγκες των Βενετσιάνων, Αμαλφιτανών, Πιζάνων και Γενοβέζων χριστιανών που έμεναν στην συνοικία πριν την πτώση της πόλης. Η Αγία Δύναμις είναι μάλλον ο ναός που βρέθηκε το 2000 στην διπλανή γειτονιά του Sirkeci.
Η Αγία Ευφημία ήταν στην περιοχή του Ναυπηγείου, στα δεξιά του λιμανιού, στο μέρος που οι πηγές αναφέρουν ως «ἡ παλαιὰ ἐξάρτυσις». Το έτος 617 τα λείψανα της μάρτυρος μεταφέρθηκαν μέσα στην Πόλη από την απέναντι Χαλκηδόνα που φυλάσσονταν, εξ’ αιτίας της επέλασης του στρατού των Περσών. Αργότερα οι Εικονομάχοι τα πέταξαν στην θάλασσα, απ’ όπου κρυφά διασώθηκαν. Ίσως ο ναός της αγίας στο λιμάνι να συνδέεται με κάποια από αυτά τα γεγονότα. Στις 16 Μαΐου κάθε έτους εορτάζεται η Ανάμνηση των Εγκαινίων της Αγίας Ευφημίας πλησίον του Νεωρίου. Στην 1η φωτογραφία σπάραγμα από μαρμάρινο ανάγλυφο με την αγία, Κωνσταντινούπολη 14ος αιώνας, σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο.
Στην δεύτερη φωτογραφία ο χάρτης με την περιοχή του Νεώριου.
Σε ένα τροπάριο του Εσπερινού της Κυριακής των Μυροφόρων θα βρούμε τη φράση: "Τί τὰ μύρα τοῖς δάκρυσι, Μαθήτριαι, κιρνᾶτε;". Παρόμοια φράση θα βρούμε στον κυριακάτικο Όρθρο, στο δεύτερο από τα λεγόμενα Αναστάσιμα Ευλογητάρια: "Τί τὰ μύρα συμπαθῶς τοῖς δάκρυσιν, ὦ Μαθήτριαι, κιρνᾶτε;". Άραγε, το ρήμα "κιρνᾶτε" να έχει σχέση με το νεοελληνικό "κερνάτε"; Ακούγεται παράδοξο κάτι τέτοιο, αλλά μήπως συμβαίνει;
Το ρήμα "κιρνάω/κιρνῶ" (το οποίο απαντιέται ήδη στον Όμηρο!) αποτελεί ποιητικό τύπο του ρήματος "κεράννυμι" (αργότερα και "κεραννύω"), που σημαίνει "ανακατεύω", "αναμιγνύω" -- κατά κανόνα υγρά, κατεξοχήν δε νερό με οίνο.
Η ανάμιξη του νερού με τον οίνο γινόταν σε ειδικό ογκώδες αγγείο, που λεγόταν "κρατήρ"/"κρατήρας" (από το οποίο πήρε το όνομά του και το χείλος του ηφαιστείου). Από το ίδιο ρήμα προέκυψε και η λέξη "κράμα" ( = "προϊόν/αποτέλεσμα ανάμιξης"), όπως φυσικά και η λέξη "κρασί" (ως προϊόν ανάμιξης νερού και οίνου), ενώ ο οίνος που δεν ανακατευόταν με νερό λεγόταν "ἄκρατος". Επίσης, η καλή, η κατάλληλη ανάμιξη (όχι απαραίτητα υγρών) λεγόταν "εὐκρασία" (εξ ού και η φράση της Θείας Λειτουργίας "Ὑπέρ εὐκρασίας ἀέρων...").
[.....]Είναι γνωστό πως ο Παύλος συνήθιζε να απευθύνεται πρώτιστα και να κηρύττει στους Ιουδαίους της διασποράς σε κάθε πόλη, διότι σε αυτούς υπήρχε το υπόβαθρο της μονοθεΐας και της προσμονής του Μεσσία. Οι μεταστραφέντες Ιουδαίοι, κατά κανόνα, γινόταν τα πρώτα μέλη της τοπικής Εκκλησίας, σε αντίθεση με τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι, λόγω της πλάνης και της υπεροψίας τους ήταν δύσκολο να δεχτούν την χριστιανική πίστη. Γι’ αυτό και διάλεξε να κηρύττει στο μέρος εκείνο όπου προσεύχονταν οι Ιουδαίοι των Φίλιππων τα Σάββατα. Σε ένα από τα κηρύγματα του, στην όχθη του ποταμού, συνάντησε μία ομάδα ιουδαίων γυναικών, στις οποίες κήρυξε την νέα πίστη, την επαγγελία των Προφητών, για το πρόσωπο του Μεσσία. Οι θεοφοβούμενες γυναίκες άκουσαν με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του άγνωστου Ιουδαίου. Ανάμεσά τους ήταν και μία σημαντική και γνωστή γυναίκα της πόλης, η έμπορος Λυδία, την οποία συνεπήρε το κήρυγμα του Παύλου και ήταν από τις πρώτες που πίστεψε και προσκολλήθηκε μαζί του .
Η Λυδία καταγόταν από την πολλή Θυάτειρα της Μ. Ασίας και ήταν αρχικά ειδωλολάτρισσα. Φαίνεται όμως πως, παρά το γεγονός ότι έζησε ειδωλολατρικό περιβάλλον, σε παγανιστική οικογένεια και βίωσε την φρίκη του παγανιστικού παράλογου και της δεισιδαιμονίας, δεν την ικανοποιούσε η αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία, η οποία, ειρήσθω, την εποχή εκείνη βρισκόταν σε μεγάλη κατάπτωση και παρακμή. Δεν της ήταν εύκολο να λατρεύει «θεούς» και «θεές» ανήθικους, οι οποίοι οργίαζαν μεταξύ τους και «διέπρατταν» ανείπωτες κακουργίες. Η ευγενής γυναίκα αναζήτησε μία πιο πνευματική θρησκεία, την οποία βρήκε στον Ιουδαϊσμό.
Κυριακή των Μυροφόρων 2024.Περιφορά της εικόνας του Ταξιάρχη.Η Θαυματουργή ολόσωμη εικόνα του Ταξιάρχη Μιχαήλ βρίσκεται στην Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στα Νένητα της Χίου. Μεγάλη η χάρη του.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο περιγράφοντας τα όσα θαυμαστά συντελούνται υπό του Κυρίου στο κράτος του θανάτου, αναφέρει: «Έφθασε λοιπόν ο θάνατος, και αφού κατάπιε το δόλωμα του σώματος (τον Χριστόν ως άνθρωπον) περιεπλέχθη στο αγκίστρι της αναμάρτητης και ζωοποιού θεότητος, και αφού εγεύθη σώμα θεωμένο καταστρέφεται και όλους τους ανιστά, αυτούς που είχε καταπιεί. Γιατί όπως το σκότος με την εμφάνιση του φωτός εξαφανίζεται, έτσι και η φθορά απομακρύνεται με την επίθεση της ζωής. Και γίνεται ζωή για όλους, φθορά γι’ αυτόν που φθείρει».
Και επιπροσθέτως θεολογεί ο Ιερός Χρυσόστομος: «Εν τάφω σωματικώς, εν Άδη μετά ψυχής, ως Θεός, εν παραδείσω δε μετά ληστού και εν θρόνω υπήρχες, Χριστέ, μετά Πατρός και Πνεύματος, πάντα πληρών ο απερίγραπτος».
Είναι συγκλονιστική η σκηνή της συνάντησης των Μυροφόρων γυναικών με τον άγγελο στο κενό μνήμα. Τρεις γυναίκες, κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο, πηγαίνουν πολύ πρωί στον τάφο του Ιησού, έχοντας αγοράσει αρώματα, για να αλείψουν το νεκρό σώμα Του. Κίνηση που υπερβαίνει κάθε λογική. Από την μία ο νεκρός που βρίσκεται στον τάφο, κάτι που σημαίνει ότι θα έπρεπε να αποκυλίσουν την πέτρα που σφράγιζε την είσοδο του μνήματος, υπόθεση αδύνατη για τη σωματική τους δύναμη. Όμως ήλπιζαν ότι όλο και κάποιος θα βρίσκονταν στην περιοχή έξω από τα Ιεροσόλυμα, πηγαίνοντας ίσως στον αγρό του και θα τους βοηθούσε.
Από την άλλη, οι στρατιώτες που φυλούσαν σκοπιά στον τάφο. Θα τις επέτρεπαν άραγε να εισέλθουν; Υπόθεση κι αυτή αδύνατη, καθότι δεν ήταν πρόσωπα που είχαν εξουσία και ήταν και γυναίκες, αμελητέα ποσότητα για τα δεδομένα της εποχής. Μάλλον το γέλιο θα προκαλούσαν. Ήταν όμως κι ένα τρίτο στοιχείο, το οποίο υπερέβαινε, έτσι κι αλλιώς, τη λογική. Να αλείψουν έναν νεκρό, για ποιον λόγο; Για να καθυστερήσεις την αποσύνθεση; Για να την καλύψεις με τα μύρα; Για να τον τιμήσεις; Θα παραμέριζαν τα εντάφια σπάργανα; Θα έριχναν τα αρώματα από πάνω;
Οι ορθολογιστές κάθε εποχής, ιδίως των καιρών μας, θα έλεγαν ότι οι μυροφόρες είχαν αρνηθεί ψυχολογικά το γεγονός του θανάτου. Βρίσκονταν σε κατάσταση πένθους. Στην πραγματικότητα, ήθελαν να πειστούν ότι ο Διδάσκαλός τους ήταν νεκρός, αλλά μέσα τους δεν το είχαν αποδεχτεί.
Από την άλλη, ακόμη κι αν δεν ίσχυε αυτό, κάνουν ό,τι γίνεται συνήθως με όσους αγαπάνε πολύ ένα πρόσωπο που φεύγει. Πηγαίνουν στον τάφο του για να κλάψουν, για να αισθανθούνε βλέποντας το μνήμα ότι ο άνθρωπός τους μπορεί να έφυγε ψυχικά, αλλά είναι ακόμα εκεί. Και να του μιλήσουν. Να του πούνε τον καημό τους. Να του δείξουν την αγάπη τους. Συναισθηματική παρηγοριά και εκτόνωση, έως ότου έρθει ο καιρός που το γεγονός του θανάτου, το οποίο μοιάζει πάντοτε απίστευτο, γίνει αποδεκτό από όσους αισθάνονται οικείοι με τον κεκοιμημένο.
Πώς ήταν η Θεσσαλονίκη τον 11ο αιώνα; Πού ήταν το κέντρο βάρους της αστικής ανάπτυξης; Τι ρόλο έπαιζε ο δούκας; Πώς διαμόρφωσαν την πολεοδομική οργάνωση η αρχιτεκτονική και η τέχνη; Πόσο συνέβαλαν οι κοινωνικές συνθήκες και σχέσεις στην εξέλιξη της πόλης και γιατί γνώρισε τόσο μεγάλη άνθιση ο αστικός μοναχισμός, τα εκκλησιαστικά ιδρύματα και οι χορηγίες αυτών; Και πού στ΄αλήθεια βρισκόταν τα μεγάλα μοναστήρια που είναι γνωστά μόνο από τις πηγές; Πώς, πότε και γιατί χάθηκαν έτσι ξαφνικά;
Οι απαντήσεις βρίσκονται στον τόμο «Η Θεσσαλονίκη τον 11ο και 12ο αιώνα», ο οποίος αποτελεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συλλογική έκδοση του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών (ΚΒΕ) του Α.Π.Θ., που φωτίζει όλες τις πτυχές της πόλης κατά τη μεσοβυζαντινή περίοδο.
«Την εποχή αυτή το κέντρο βάρους μεταφέρεται στην Εκκλησία, οι πολιτικοί θεσμοί συρρικνώνονται ή εκπίπτουν και υπάγονται στην εκκλησιαστική κυριαρχία, γεγονός που αντανακλάται στην οργάνωση του δομημένου χώρου, όπου κυριαρχούν οι ναοί και οι μονές ως σημεία αναφοράς στη ζωή των πόλεων», αναφέρει η πρόεδρος του Κ.Β.Ε., καθηγήτρια του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Α.Π.Θ., Μελίνα Παϊσίδου, η οποία υπογράφει στην έκδοση αυτή τη μελέτη «Αστικά μοναστήρια και εκκλησιαστικά ιδρύματα».
Η ανάπτυξη του μοναχισμού και ιδιαίτερα του αστικού, εντός των τειχών της Θεσσαλονίκης, δίνει έναν άλλο αέρα στην πόλη. Σύμφωνα με την κ. Παϊσίδου, «σταδιακά οι μοναχοί ενθαρρύνονται από την αριστοκρατία των πόλεων να εγκατασταθούν σε αυτές και να ιδρύσουν μονές σε ακίνητα που θα τους δώριζαν. Μαζί με τους μοναχούς και τις μονές παρατηρείται και η είσοδος των οσίων και των αγίων στις πόλεις».
Ενδιαφέρουν έχουν οι πηγές για μονές και μοναστηριακά συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης που σήμερα δεν υπάρχουν -δεν είναι γνωστό καν το ακριβές σημείο λειτουργίας τους- και στη θέση τους έχουν ανεγερθεί άλλα. Σύμφωνα με την έρευνα της κ. Παϊσίδου, τέτοια είναι η περιώνυμη μονή Ακαπνίου (τέλος 10ου-αρχές 11ου αιώνα), η οποία είναι γνωστή μόνο από τις πηγές, ήταν αφιερωμένη στον Σωτήρα Χριστό και δεν έχει ταυτιστεί ακόμη. Επίσης η αταύτιστη μονή Φιλοκάλου που μαρτυρείται σε πωλητήριο του 1112 της Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, ενώ το 1201 συνδέθηκε με τον αρχιεπίσκοπο Σερβίας Σάββα Νεμάνια, η Νέα Εκκλησία, που αναφέρεται το 1097 σε έγγραφο της Μονής Μεγίστης Λαύρας, ο Άγιος Νικόλαος ο Παλαιοφάβας στη γειτονιά της Καταφυγής, αλλά και η γειτνίασής της με κάποια μονή, πιθανώς της Παναγίας.
Μετάφραση Εσένα, που το φως φοράς σαν ιμάτιο, όταν κατέβασε από τον Σταυρό ο Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο και (σε) αντίκρισε νεκρό, γυμνό, άταφο, άρχισε ευσυμπάθητο θρήνο και έλεγε οδυρόμενος:
"Αλίμονο γλυκύτατε Ιησού, που, πριν λίγο, επειδή (σε) είδε ο ήλιος να κρέμεσαι στον Σταυρό, τυλίχθηκε με σκοτάδι και η γη από τον φόβο εσείετο και σκιζόταν το καταπέτασμα του ναού.
Αλλά, να, τώρα σε βλέπω για μένα να έχεις υποστεί με την θέλησή σου θάνατο.
Πως θα σε κηδεύσω Θεέ μου; και πως θα σε τυλίξω με σεντόνια;
Με ποια χέρια θα πιάσω το πάναγνό σου σώμα; και ποια τραγούδια θα ψάλλω στην κηδεία σου Οικτίρμονα;
Δοξάζω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφή σου μαζί με την ανάσταση και κραυγάζω: Κύριε δόξα σοι."
Ο Χριστός εξέπνευσε πάνω στον Σταυρό. Το άψυχο σώμα του, κρεμασμένο και εγκαταλελειμμένο, κινδύνευε να πεταχτεί με τα σώματα των ληστών, να γίνει βορά ορνέων, να βεβηλωθεί, να χωθεί πρόχειρα σε κάποιο λάκκο. Η Παρασκευή έσβηνε, η μεγάλη μέρα του εβραϊκού Πάσχα, το Σάββατο, άρχιζε. Ό,τι ήταν να γίνει, έπρεπε να γίνει άμεσα.
Ήρθαν τότε ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, άρχοντες των Ιουδαίων, και με την άδεια του Πιλάτου ενταφίασαν, βιαστικά μεν, αλλά με όλους τους τύπους και τα τελετουργικά των Εβραίων, το σώμα του Ιησού. Οι Μυροφόρες, πανταχού παρούσες, παρακολούθησαν και βοήθησαν στην ταφή. Κατόπιν αγόρασαν και αυτές αρώματα και ήλθαν με το χάραμα της Κυριακής να αλείψουν τον Ιησού. Ο άγγελος όμως τους ανήγγειλε ότι ο Κύριος «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε» (Κυριακή των Μυροφόρων).
Οι αδύναμες Μυροφόρες αποδείχτηκαν οι πιο αξιοθαύμαστες γυναίκες. Απέδειξαν την ακατάβλητη ισχύ του φύλου τους. Οι άντρες μαθητές, έχοντας για πυξίδα τη
Διαπιστώνω για άλλη μια φορά την φοβερή έλλειψη ορθόδοξων κριτηρίων από τους "πιστούς χριστιανούς" που χαρακτηρίζουν έναν κληρικό που αμνηστεύει τις προγαμιαίες σχέσεις ή αφήνει υπονοούμενα ότι "δεν έγινε και τίποτα" εάν ζεις σαρκικά και άσωτα ή προβάλει ως ακραίο τον κανόνα ακοινωνησίας σε ανάλογες περιπτώσεις, ως προοδευτικό και άξιο, ενώ τον πνευματικό που τηρεί τα παραδεδομένα των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων μας, που λέγει την αλήθεια στο πνευματικό του τέκνο όσο σκληρή κι αν είναι, που δεν κάνει εκπτώσεις χάριν της ανθρωπαρέσκειας, να χαρακτηρίζεται κληρικός με παρωπίδες, οπισθοδρομικός, συντηρητικός και χριστοταλιμπάν. Είναι πραγματικά λυπηρό οι χριστιανοί να αναπαύονται σε λόγους που νοθεύουν την Αλήθεια.
Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι όταν κατ' επιλογήν μας και επαναλαμβανόμενα αυτονομούμαστε από τον τρόπο της Εκκλησίας δεν μας φταίει ο πνευματικός μας που μας λέγει ότι δεν θα κοινωνήσουμε. Η Εκκλησία αγκαλιάζει όλη την ζωή του ανθρώπου. Όταν εμείς αυτονομούμαστε από το Σώμα της Εκκλησίας, με την πράξη μας να επιλέξουμε μία σαρκική σχέση εκτός γάμου, τότε ο πνευματικός μας, μας λέγει απλά αυτό που έχει γίνει και μας δείχνει τον δρόμο της επιστροφής μας.
Με άλλα λόγια, το να μην κοινωνήσει ο χριστιανός δεν αποτελεί τιμωρία, αλλά φανέρωση αυτού που ήδη έχει συμβεί μέσα του. Το να μην κοινωνήσεις δεν είναι επιλογή του πνευματικού σου αλλά δική σου επιλογή. Δεν θέλεις να συμμετάσχεις στο Μυστήριο του Γάμου αλλά θέλεις να συμμετάσχεις στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας; Πώς είναι δυνατόν να απορρίπτεις ένα Μυστήριο και κάποιο άλλο να το αποδέχεσαι; Το να έρχονται λοιπόν τώρα κάποιοι κληρικοί και να αμνηστεύουν όχι μόνο τα σαρκικά αμαρτήματα (αλλά κυρίως αυτά) διότι αυτά είναι που "καίνε" τους νέους, στο βωμό των like και της διατήρησης ενός "προοδευτικού-σύγχρονου" προφίλ κληρικού είναι αισχρό και απίστευτα δαιμονικό.
Άκου νέε μου: ναι! θα ζοριστείς, ναι! πρέπει να ασκηθείς, ναι! πρέπει να εγκρατευτείς, να ζεις με παρθενία, να ζεις όπως σε καλεί να ζεις ο Χριστός. Εάν δεν θέλεις (μη μου λες ότι δεν μπορείς) είναι δικαίωμά σου. Όμως μην μου λες ότι θέλεις και τον Χριστό. Μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι είναι η Θεία Κοινωνία.
Στην επετειακή εκδήλωση για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων παρουσίας του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου στην Εύβοια, που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 15 Μαΐου, ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος έκανε την αποκάλυψη ότι βρέθηκε η δεξιά χείρα του του Οσίου και ότι την Δευτέρα 27 Μαΐου, ανήμερα της γιορτής του Αγίου, θα πραγματοποιηθεί η επανένωση του χεριού με το υπόλοιπο άφθαρτο ιερό λείψανο.
Πρόκειται για ένα τμήμα ( μέρος της παλάμης και των δακτύλων), το οποίο είχε καταλήξει σε μία οικογένεια, η οποία το φύλαξε για δεκαετίες.
Η οικογένεια αυτή αποφάσισε, με αφορμή τη φετινή επέτειο από την έλευση του ιερού σκηνώματος στην Εύβοια να το παραχωρήσει στο Ιερό Προσκύνημα, ώστε να γίνει η επανένωση του χεριού με το υπόλοιπο σκήνωμα.
Ενα άλλο τμήμα από το δεξί χέρι του Αγίου δωρήθηκε το 1881 στη Μονή Παντελεήμονος του Αγίου Όρους, για τη συνδρομή της στην κατασκευή του ναού του Aγίου Ιωάννη του Ρώσου, στην Καππαδοκία και βρίσκεται ακόμα εκεί.
H έλευση της δεξιάς χείρας του Αγίου θα πραγματοποιηθεί ανήμερα της εορτής του στις 27/5 σε μια τελετή εντός του Ναού και πριν την λιτάνευση του ιερού σκηνώματος.
Επειδή σήμερα εορτάσαμε τη γιορτή της μητέρας ας μου επιτραπεί να αφιερώσω τούτη την ανάρτηση στην, τα χρόνια τα παλιά, ''Μάνα του Στρατιώτη'' Βαρβάρα Θεοδωροπούλου-Λιβαδά.
Είχε καταγωγή από τη Κεφαλονιά, υπήρξε αναγνωρισμένη λογοτέχνης και το έργο της στο Στρατό αναγνωριζόταν απ όλους.
Στο βιβλίο του «Σκλαβωµένοι Νικητές» ο Αχιλλέας Κύρου γράφει:
«Το έργο της Βαρβάρας θεοδωροπούλου-Λιβαδά θα αποµείνει υπόδειγµα της γενιάς της για την κατοπινή Ελληνίδα. Εµεγαλούργησε µε την τόλµη της η Βαρβάρα όταν µετά την είσοδο των Γερµανών στο Λουτράκι, που κυριολεκτικά πέταξαν τους τραυµατίες στο δρόµο από τα Ξενοδοχεία-Νοσοκοµεία, για να τα χρησιµοποιήσουν αυτοί. Με θάρρος και τούτη τη φορά χωρίς να λογαριάσει κανέναν και τίποτα κατάφερε να µεταφέρουν οι ίδιοι οι Γερµανοί µε δικά τους αυτοκίνητα τους τραυµατίες στην Αθήνα. Στον Γερµανό ∆ιοικητή του Λουτρακίου τέτοια εντύπωση έκανε το ύφος της, τα λόγια της -µιλούσε τέλεια γερµανικά- και η προσωπικότητα της που αφού της έδωσε ό,τι του ζήτησε της είπε: «Κυρία µου, οι Ελληνίδες δεν είναι γυναίκες, είναι εκείνες που γέννησαν τους θεούς της Ελλάδας, είναι οι λέαινες, που θηλάζουν τους ασύγκριτους ήρωες».
Η φωτό έχει τραβηχτεί σε χωριό στα μέσα της δεκαετίας του '60 σε επίσκεψη της Μάνας του Στρατιώτη στον 2ο Λόχο του 514 Τ.Π. κάπου στην παραέβρια περιοχή. Στη φωτό εκτός της Βαρβάρας Θεοδωροπούλου-Λιβαδά εικονίζονται οι τότε Δκτής του 50 Σ.Π, ο Δκτής του 514 Τ.Π. και ο Δκτής του 2ου Λόχου του Τάγματος.
Το παρεκκλήσι της Δεκάτης της κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας (UOC) κατεδαφίστηκε τη νύχτα στο Κίεβο. «Ο ναός, που καθαγίασε ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Βλαδίμηρος και ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Ονούφριος , δεν υπάρχει πλέον». Σύμφωνα με την UOC, το αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας, που φυλασσόταν στο παρεκκλήσι, σώθηκε.
Την Πέμπτη, ο δικηγόρος Nikita Chekman , ενεργώντας για λογαριασμό του UOC, ανέφερε ότι η Εκκλησία της Δεκάτης είχε αποκλειστεί από αστυνομικό και στρατιωτικό προσωπικό.
Το 2006 ο Μητροπολίτης Κιέβου Ονούφριος είχε φτιάξει ένα παρεκκλήσι στον τόπο όπου βρισκόνταν η αρχαία εκκλησια της Δεκάτης(Κοιμήσεως της Θεοτόκου)
Η Εισαγγελία του Κιέβου και το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας της Ουκρανίας ανέφεραν τον Φεβρουάριο του 2018 ότι θεωρούν τον ναό παράνομη κατασκευή . Το Υπουργείο Πολιτισμού έλαβε δικαστική απόφαση για κατεδάφιση. Οι ενορίτες του UOC προσέφυγαν στις αρχές της πόλης με αίτημα τη διατήρηση του ναού και άσκησαν έφεση στην απόφαση κατεδάφισής του. Ωστόσο, το Εφετείο του Κιέβου επιβεβαίωσε την απόφαση για διάλυση. Στις αρχές Μαΐου, οι εργασίες κατεδαφισης αναβλήθηκαν επ' αόριστον «για τεχνικούς λόγους».Σήμερα όμως 17 Μαΐου 2024 έγινε η κατεδάφιση του ναού!
Πρώτος Ναός Η Εκκλησία της Δέκατης ονομάστηκε έτσι επειδή τα δέκατα των εσόδων του πρίγκιπα Βλαδιμήρου χρησιμοποιήθηκαν για τη συντήρησή της. Ο Άγιος Πρίγκιπας Βλαδίμηρος ο Μέγας, όταν έβαλε τον ακρογωνιαίο λίθο παρουσία του Μητροπολίτη Λεοντίου , Ελλήνων και Ρώσων επισκόπων, βογιαρών και αμέτρητου λαού, είπε: «Δίνω στην εκκλησία αυτής της Παναγίας ένα δέκατο από το κτήμα μου και από τις πόλεις μου » Η αρχή της ανέγερσης της Εκκλησίας της Δέκατης στον λόφο Starokievskaya χρονολογείται από το 989 Σε άλλα χρονικά, το έτος ίδρυσης του ναού ονομάζεται επίσης 990 και 991. Χτίστηκε από Ρώσους και Έλληνες αρχιτέκτονες.Την εποχή της κατασκευής του, ήταν ο μεγαλύτερος ναός του Κιέβου.Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι η εκκλησία ήταν αφιερωμένη στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου . Εκεί βρισκόνταν τα λείψανα του αγίου μάρτυρα Κλήμη, Πάπα της Ρώμης , που πνίγηκε στο Κορσούν . Στην Εκκλησία της Δέκατης υπήρχε ένας πριγκιπικός τάφος, όπου θάφτηκε η χριστιανή σύζυγος του Βλαντιμίρ, η Βυζαντινή πριγκίπισσα Άννα , που πέθανε το 1011, και στη συνέχεια ο ίδιος ο Βλαδίμηρος, που πέθανε το 1015 . Επίσης, τα λείψανα της Αγίας πριγκίπισσας Όλγας μεταφέρθηκαν εδώ από το Vyshgorod
Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνον κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματά σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και Τον βλέπεις.
Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει η φωτιά, δηλ. ο πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα.
Στην Εκκλησία ως αντανάκλαση της κοινωνίας, πήραμε το «Ευλογητός ει Κύριε διδαξον με τα δικαιώματα Σου » ( τις εντολές Σου) και το διαστρεψαμε σε « Διδαξον με τα δικαιώματα ΜΟΥ» ( κατά κυριολεξία).
Μηδενική διάθεση για πλήρη παραίτηση και ταπείνωση ενώπιον του Θεού.
Αν δεν παραιτηθείς από τον εαυτό σου και ότι τον συνιστά και τον ορίζει, Θεού πρόσωπο δεν βλέπεις. Είναι το πρώτο καθοριστικό βήμα. Χωρίς μεν και αλλά. Δυστυχώς η Εκκλησία έγινε και αυτή ένα κοινωνικό πεδίο όπως όλα τα άλλα στο οποίο ο καθένας αναζητά την ανάδειξη, την δικαίωση και την αυτοπραγματωση του.
Και έχει και απαιτήσεις και απο την Εκκλησία να έρχεται στα βολικά του μέτρα. Και ψεύτες και θρασιμια! Και είναι και τόσο όμορφη η ψευδοπορφυρα της ευλαβειας. Και πολύ πιο γοητευτικό να χρησιμοποιείς την Εκκλησία απο καθε αλλο χώρο, για να δείχνεις κάποιος, γιατί έχεις στην διάθεση σου το λαμπρο επίχρισμα του Αγίου.
Δεν λέει «Ανάστασιν Χριστού πιστεύσαντες». Αλλά τι λέει; «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον Ιησούν, τον μόνον αναμάρτητον». Πώς λοιπόν μας προτρέπει τώρα το Άγιο Πνεύμα να λέμε «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», σαν να είδαμε την ανάσταση, που δεν είδαμε, παρ’ όλο που ο Χριστός αναστήθηκε μία φορά, πριν από χίλια χρόνια, και ούτε τότε τον είδε κάποιος να ανασταίνεται; Άραγε, μήπως θέλει η θεία Γραφή να ψευδόμαστε; Καθόλου! Απεναντίας, η θεία Γραφή μας παραγγέλλει να λέμε την αλήθεια, ότι δηλαδή η ανάσταση του Χριστού γίνεται μέσα στον καθένα από μας τους πιστούς, και αυτό γίνεται όχι μία φορά αλλά μπορώ να πω κάθε ώρα, με το να ανασταίνεται μέσα μας ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός, λαμπροφορώντας και απαστράπτοντας τις αστραπές της αφθαρσίας και της θεότητας. Διότι η φωτοφόρα παρουσία του Πνεύματος, σαν να είναι πρωί, υποδηλώνει σ’ εμάς την ανάσταση του Δεσπότη, ή, μάλλον, χαρίζει σ’ εμάς να βλέπουμε εκείνον τον ίδιο τον αναστάντα.
Ο νους αποκτά τη χάρη με τα άγια μυστήρια και τις άγιες αρετές. Έτσι η προσευχή με την αγία της δύναμη χαριτώνει το νου και ο νους που έλαβε την ποιότητα της προσευχής γεννά και κατευθύνει κάθε λογισμό του στους θείους δρόμους, για να μη συντριβεί ποτέ σε ζοφερά αδιέξοδα.
Το ίδιο και η αγάπη με την αγία της δύναμη χαριτώνει το νου και ο άνθρωπος ευαγγελίζεται και πραγματώνει τη χριστοειδή αγάπη σ’ όλους τους ανθρώπους και όλα τα πλάσματα και όλη την κτίση.
Έτσι και η ταπείνωση, και η πραΰτητα, και η νηστεία και όλες οι άλλες ευαγγελικές αρετές, κάθε μια με την αγία της ενέργεια χαριτώνει το νου, και μ’ αυτό τον τρόπο τον μεταμορφώνει, τον αγιάζει, τον χριστοποιεί, τον θεώνει, τον θεανθρωποποιεί, τον αθανατοποιεί, τον αιωνιοποιεί και έτσι ζει με χαρά και αγαλλίαση για το αιώνιο μέσα στο χρόνο, για το θείο μέσα στο ανθρώπινο, για το θεανθρώπινο ανάμεσα στους ανθρώπους· ζει για τον Κύριο Ιησού Χριστό και μέσα στο χρόνο και στην αιωνιότητα και με όλη την ύπαρξή του δέχεται την αιώνια θεία Σοφία που μας έχει δοθεί με τη Θεία Αποκάλυψη.
Απο το βιβλίο του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικολάου: "Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω".
Ερ.: Για τη θεωρία της εξέλιξης τι θα λέγατε; Αυτή δεν έρχεται σε αντίθεση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας; Απ.: Για το συγκεκριμένο θέμα, η διδασκαλία της Εκκλησίας βασίζεται στο θεόπνευστο βιβλίο της Γενέσεως. Αυτό δεν είναι βιβλίο Φυσικής ή Βιολογίας. Το σημαντικό δε για το οποίο μιλάει δεν είναι αν ο Θεός πλάθοντας τον άνθρωπο πήρε χώμα και που το βρήκε, αλλά το ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού.Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Αυτό πώς να το ανατρέψει η επιστήμη; Από κει και πέρα, αν η επιστήμη βελτιώνει την ερμηνεία αυτού του κόσμου και την εικόνα μας γι’ αυτόν, αυτό γιατί να το αμφισβητήσουμε; Το πολύ πολύ να πούμε ότι μερικά πράγματα τα κατανοούμε καλύτερα. Τη θεοείδεια όμως του ανθρώπου, ότι δηλαδή είναι πλασμένος με θεϊκή πνοή και χαραγμένος με προορισμό θεϊκής ομοιώσεως, αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να το αλλάξει η επιστήμη. Απλά μπορούν να το αμφισβητούν αλαζονικά κάποιοι επιστήμονες.
Ερ.: Δηλαδή δεν έχει σημασία το αν ο άνθρωπος κατάγεται από τα ζώα; Απ.: Αυτό που έχει σημασία είναι η θεϊκή καταγωγή του ανθρώπου και η συγγένειά του με τον Θεό, το ότι δηλαδή ο Θεός μας έπλασε, όχι το πώς μας έπλασε. Και επίσης ο κίνδυνος είναι ο άνθρωπος όχι να κατάγεται από τα ζώα, αλλά να καταντήσει σαν αυτά,«άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοι κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς» (Ψαλμ. μη΄13).
Ενώ ο προορισμός μας είναι να ομοιάσουμε στον Θεό, εμείς να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ζώα.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο στη ζωή του ανθρώπου από την προσευχή. Κάνει το αδύνατο, δυνατό! καθιστά το δύσκολο, εύκολο! Η προσευχή είναι τόσο σημαντική για την ψυχή του ανθρώπου όπως η αναπνοή. Όποιος δεν προσεύχεται στερείται της συνομιλία με το Θεό και μοιάζει με το δέντρο που δεν αποδίδει καρπούς και κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά (Ματθ. 7:19).
Η νύχτα είναι πολύ κατάλληλη στιγμή για μοναχική προσευχή. Είναι μια ώρα που όλα είναι ήσυχα και ήρεμα.
Όλα είναι σιωπηλά και η προσευχή που αναβλύζει από τα βάθη της καρδιάς στη σιωπή της νύχτας ακούγεται, και η χάρη του Θεού εγκαθίσταται στην ψυχή σε ακόμη μεγαλύτερη αφθονία.
Κατά τη στιγμή της προσευχής, οι πειρασμοί αυξάνονται κατά του πρόσωπου που προσεύχεται με μεγάλη σφοδρότητα, με φόβους και περισπασμούς. Ταυτόχρονα η χάρη του Θεού πολλαπλασιάζεται ώστε να μας προστατεύσει και να μας δώσει πνευματική βοήθεια.
Η γενική άποψη των αγίων Πατέρων είναι ότι η προσευχή είναι η κόρη των εντολών του Ευαγγελίου, όπως επίσης η μητέρα όλων των αρετών.
Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ σε 3 εξωτερικές τοιχογραφίες από τα Μοναστήρια της Μολδαβίας.Από πάνω προς τα κάτω Μονή Μολντοβίτσα(1530),Μονή Άρμπορε(1500),Μονή Χουμόρ(1530)
The Fall of Constantinople in 1453 depicted in three frescoes on the exterior of the Bucovina/ Northern Moldavia painted churches: from above down- Moldovita (1530s), Arbore (1500s), Humor (1530s). These are some of the most important visual documents of that historic watershed moment in existence
.jpg)
