Στην αέναη μάχη που δίνεται με έπαθλο το νου και την ψυχή των ανθρώπων...

 Στην αέναη μάχη που δίνεται με έπαθλο το νου και την ψυχή των ανθρώπων, η αλήθεια συμβολίζεται με το φως και το ψεύδος με το σκοτάδι. Ο αρχέγονος και διαχρονικός αυτός συμβολισμός δεν είναι τυχαίος. Βασίζεται στις ιδιότητες των αντιπαραβαλλόμενων μεγεθών. Δηλαδή, η αλήθεια όπως το φως υπάρχει· είναι και ορίζεται. Το ψεύδος, όπως το σκοτάδι, δεν υπάρχει, δεν είναι. Το σκοτάδι ετεροκαθορίζεται μονοσήμαντα και αποκλειστικά σε σχέση με το φως. Συγκεκριμένα, περιγράφει την απουσία του.

Η αλήθεια στέκεται μόνη της και λάμπει. Το ψεύδος δεν στέκει από μόνο του, θέλει δεκανίκι.
Κι εκεί που δεν μπορεί να σταθεί με τίποτα, είναι απέναντι, αντικριστά στην αλήθεια. Γι’ αυτό, το ψέμα, σύμφωνα με τη μεθοδεία του πατέρα του τού διαβόλου, δουλεύει διπολικά. Για να σταθεί απάνω στο σάπιο θεμέλιό του, θέλει απέναντί του, όχι την αλήθεια, αλλά μια αλλοιωμένη, διαστρεβλωμένη εκδοχή της.

Εμπόδια και φύλακες απέναντι στην παράνοια της ψευδοφάνειας, στέκονται η εμπειρία και η επίγνωση των δεδομένων, ήγουν η ψηλάφηση και η καταγραφή της πραγματικότητας. Γι’ αυτό, εχθρός του ψεύδους είναι η αίσθηση των πραγμάτων, η ευθυκρισία κι η έντιμη επιστημοσύνη. Μέγας του σύμμαχος η ψευδαίσθηση που δημιουργείται με αυτό που περιγράψαμε ως αλλοίωση και στρέβλωση της αλήθειας.

΄΄Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν Σου΄΄...

                       

 Ακούστε τη θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου, αυτή την κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία «… ότι θλίβομαι!» – και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: το μυστηριώδες μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτάς με το σκοτάδι. 

  Η όλη προετοιμασία έφτασε πια στο τέλος. Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην Ομορφιά της Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σʹ αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό.

  Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γιʹ αυτό «θλίβομαι»! Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σʹ αυτή τη θλίψη, ότι μόνον σʹ Αυτόν μπορώ να πω «πρόσχες τη ψυχή μου». Μετάνοια πάνω απ’ όλα, είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη Θεία βοήθεια.

  Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό το Προκείμενο. Και τότε να! η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει. Τα φωτεινά χρωματιστά άμφια και καλύμματα του ναού αλλάζουν τα φώτα σβήνουν. Ο ιερέας εκφωνεί τις αιτήσεις, ο χορός απαντάει με τα «Κύριε ελέησον» την κατʹ εξοχήν σαρακοστιανή απάντηση.

  Για πρώτη φορά διαβάζεται η προσευχή του Αγίου Εφραίμ που συνοδεύεται από μετάνοιες. Στο τέλος της ακολουθίας όλοι οι πιστοί πλησιάζουν τον ιερέα και ο ένας τον άλλο, ζητώντας την αμοιβαία συγχώρεση. 

 Αλλά καθώς γίνεται αυτή η ιεροτελεστία της συμφιλίωσης, καθώς η Μεγάλη Σαρακοστήεγκαινιάζεται μʹ αυτή την κίνηση της αγάπης, της ενότητας και της αδελφοσύνης, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους. Πρόκειται τώρα πια να περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στηνέρημο της Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φως της Ανάστασης, το φως της Βασιλείας του Θεού.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Εν Hμέρα Κρίσεως ό,τι έχει ο καθένας, δηλαδή ό,τι υπέφερε σε αυτήν την ζωήν δια τον Χριστόν, αυτό και θα δείξη.

«Εν Hμέρα Κρίσεως ό,τι έχει ο καθένας, δηλαδή ό,τι υπέφερε σε αυτήν την ζωήν δια τον Χριστόν, αυτό και θα δείξη. Και μακάριος θα είναι εκείνος, που θα έχη να φανερώση πολλά παθήματα, μεγάλον σταυρόν».

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (♰ 27 Φεβρουαρίου 1998)

Όταν ο ἐξόριστος ἄνθρωπος ἀνακάλυψε τό ἀνίκητο ὅπλο..!

  Ὁ ἐξόριστος ἄνθρωπος μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν ἀγαπημένη του πατρίδα, τὸν Παράδεισο, στὴ γῆ τῆς πικρῆς ἐξορίας του (Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς). Ἁλυσοδεμένος μὲ τὸν βαρὺ τῶν παθῶν του κλοιό, ρίχτηκε στὰ κάτεργα χωρὶς ἔλεος, στὰ βαριά, ἐξαντλητικά, καταναγκαστικὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ νοσταλγία ὅμως γιὰ τὴν ποθεινή του πατρίδα δὲν ἔσβησε ποτέ, ἔκαιγε ἀσίγαστη μέσα του. Ὑποσχέθηκε στὸν ἑαυτό του νὰ μὴν ἐπιτρέψει συμβιβασμὸ μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἰσόβιας καταδίκης. Ἔταξε σκοπό του νὰ βρεῖ τρόπο διαφυγῆς. Μὰ πῶς θὰ τὸ κατόρθωνε αὐτό; Οὔτε ὁ ἴδιος δὲν ἤξερε.

  Πίστευε πολὺ στὸ κοφτερό του μυαλό, στὴν ἀξιοσύνη του. Ἂς μποροῦσε μόνο νὰ ἐξασφαλίσει κάποιο μέσο, κάποιο ὅπλο! Μὰ ὅταν μπόρεσε νὰ βρεῖ κάποτε ἕνα σχοινὶ γιὰ νὰ ξεφύγει ἀπ’ τὰ τείχη, χιλιάδες σχοινιὰ βρέθηκαν γιὰ νὰ τὸν δέσουν ξανά. 

 Ὅταν ξέθαψε μιὰ παλιὰ σιδερένια λάμα καὶ τροχίζοντάς την κρυφὰ τὴν ἔκανε μαχαίρι, χιλιάδες μαχαίρια τὸν ἀνάγκασαν νὰ ξανασκύψει.

  Ὅταν μὲ τὰ πολλὰ κατάφερε νὰ κλέψει τὸ ξίφος τοῦ φρουροῦ του, χιλιάδες σπαθιὰ ἀπείλησαν νὰ κόψουν τὸν δικό του λαιμό. Ὅ,τι κι ἂν ἔκανε, ἦταν ἀνώφελο. Ἄστραφτε ἀπὸ μῖσος τὸ βλέμμα του, μὰ τοὺς ἴδιους κεραυνοὺς μίσους ἔβλεπε καὶ στὰ μάτια τῶν ἄλλων. Κόχλαζε ἀπὸ θυμὸ ἡ καρδιά του, μὰ τὴν ἴδια πυρωμένη λάβα ἐκτόξευαν ἐναντίον του -ἴδια καυτὰ ἡφαίστεια- καὶ οἱ γύρω του. Ὅσο ἔβγαζε κακία αὐτός, τόσο πλήθαινε ἡ κακία καὶ ἀπέναντί του. Πλῆρες ἀδιέξοδο οἱ μέθοδοί του!

 Θυμήθηκε τότε τὴ σοφὴ κουβέντα ποὺ ἔλεγε:

 Ὅπως φέρεστε, θὰ σᾶς φερθοῦν. 

Εμείς που ήλθαμε, για να ψαρέψουμε την χάρη του Θεού, δεν πρέπει να αγρυπνούμε;

  Πήγαινα το βράδυ, όταν έβγαινε από την καλύβα του, τον πλησίαζα και του έλεγα ότι ο ύπνος με πολεμά. 

«Κράτα γερά! Κράτα το όπλο και μη φοβάσαι», μου απαντούσε. 

Το καλοκαίρι έρχονταν οι βάρκες και ψάρευαν με το φως, με τις λάμπες. 

«Βλέπεις παιδί μου, έλεγε, πως αγωνίζεται αυτός εδώ ο ψαράς όλη την νύχτα για να πιάσει μία χούφτα ψάρια, να τα πάει στο σπίτι του και παρακολουθεί και αγρυπνεί για κάτι το γήινο; Βλέπεις, καμιά φορά τραγουδάει, για να περάσει η ώρα. Εμείς που ήλθαμε, για να ψαρέψουμε την χάρη του Θεού, δεν πρέπει να αγρυπνούμε; 

Κι’ εμείς πρέπει να τραγουδούμε, δηλαδή να ψάλλουμε, να υμνολογούμε τον Θεό, να αγρυπνούμε στους λογισμούς, να μην κοιμώμεθα. Αυτός εδώ κάτω ο ψαράς για τα λίγα ψαράκια, εμείς όμως για πνευματική άγρα, για το ψάρεμα της Βασιλείας των Ουρανών, για χάρη περισσότερη, για μισθό αιώνιο ενώπιον του Θεού. Μεγάλη υπόθεσις!».

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθείτης: Αναμνήσεις από τον Γέροντά μου Ιωσήφ τον Ησυχαστή

πηγή

Σήμερα τα θέλουμε όλα, γιατί οι περισσότεροι δεν έχουμε τίποτα...

+ π. Ανανίας Κουστένης

  Κάθε άνθρωπος, τον Χριστό ζητάει. Ουκ επ' άρτω μόνω, ζήσεται άνθρωπος...Δεν φτάνει μόνο το ψωμί, που δίνουν τα συστήματα, η ψυχή, με τι θα τραφεί; Η ψυχή, είναι η ουσία του όντος. Το σώμα, είναι το περίβλημα, ο ναός της ψυχής..
Όταν δώσεις στον άνθρωπο τον Χριστό, την ειρήνη Του και την χάρη Του, τότε ανασταίνεται και μπορεί να ζήσει λιτότατα..
Τι χρειάζεται; Λίγο ψωμάκι να φάει, ένα ρούχο να ρίξει πάνω του και μια τρύπα να μείνει..Όταν δεν έχει όμως, τη Χάρη του Χριστού, τα θέλει όλα, γιατί δεν έχει τίποτα!!
Σήμερα τα θέλουμε όλα, γιατί οι περισσότεροι δεν έχουμε τίποτα...
Μα, χορταίνει με λεφτά ο άνθρωπος; Τον Χριστό χρειάζεται, κάθε ψυχούλα, Αυτόν ζητάει!!..

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ-Τα όπλα του φωτός

Κήρυγμα Κυριακής Αποστολ. Επιστολών (26-02-2023)

  Αγαπητοί μου αδελφοί, ο μεγάλος των Αποστόλων Παύλος έρχεται σήμερα καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι του σταδίου των αρετών, της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής να μας μιλήσει για την εγγύτητα της σωτηρίας μας. Καθώς περνούν οι μέρες και τα χρόνια πλησιάζουμε στην στιγμή κατά την οποία θα βρεθούμε ενώπιον του Θεού για την δική μας σωτηρία «νυν γαρ εγγύτερον ημών η σωτηρία» «η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός».

  Ανάμεσα στην νύκτα και την ημέρα δεν υπάρχει ουσιαστικά μεγάλη απόσταση. Υπάρχει όμως ουσιαστική και ποιοτική διαφορά. Η νύκτα προσδιορίζει το σκοτάδι, τρομάζει προκαλεί φόβο γιατί κρύβει το άγνωστο, το μη φανερό. Για τον Απ. Παύλο η νύχτα και η ημέρα συμβολικά μας προσδιορίζουν την αμαρτία και την αρετή.

  Η ημέρα λούζεται με φως όλα γίνονται φανερά και κόσμια, κυριαρχεί το καλό και η ομορφιά της δημιουργίας. Μην ξεχνάμε ο Χριστός μας είναι το φως του κόσμου και της ζωής. Αντίθετα το κακό ο διάβολος, είναι ο άρχων του σκότους. Καιρός λοιπόν να αφήσουμε κάθε τι που έχει σχέση με το σκοτάδι με κάθε είδους αμαρτία να αρχίσουμε μια νέα μέρα φωτεινή και όμορφη. Μέρα αγώνος και πνευματικής προσπάθειας. Άλλωστε από αύριο γινόμαστε αθλητές πνευματικών αγώνων. Γινόμαστε μάχιμοι στρατιώται της παρατάξεως του Κυρίου.

“Εγώ θέλω να μιλώ για σας στον Θεό, και όχι σʼεσάς για τον Θεό. Αυτό είναι καλύτερο για σας, αλλά δεν με καταλαβαίνετε”(Αγ.Παΐσιος)

«Η προσευχή είναι που βοηθάει. Αν είχα όλο τον χρόνο μου για προσευχή, περισσότερο θα βοηθούσα τον κόσμο. Ας πούμε ότι θα δω την ημέρα διακόσιους πονεμένους, μόνο διακόσιοι πονεμένοι υπάρχουν στον κόσμο; Αν δεν δω κανέναν και προσευχηθώ για όλον τον κόσμο, τότε βλέπω όλον τον κόσμο. Γιʼαυτό λέω στον κόσμο:“Εγώ θέλω να μιλώ για σας στον Θεό, και όχι σʼεσάς για τον Θεό. Αυτό είναι καλύτερο για σας, αλλά δεν με καταλαβαίνετε”»

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

πηγή

Πρόσφατη φωτογραφία από τα παπούτσια του Αγίου Ιωάννη του Χοζεβίτη.Φρέσκια λάσπη είναι πάνω κολλημένη....

Πρόσφατη φωτογραφία από τα παπούτσια του Αγίου Ιωάννη του Χοζεβίτη.Φρέσκια λάσπη είναι πάνω κολλημένη....Σημάδι ότι ο Άγιος περπατάει και βοηθάει....

Ή για να το δούμε αλλιώς.Ίσως να μην είναι λάσπη από τους δρόμους που διασχίζει ο Άγιος αλλά η απόδειξη ότι επισκέφτηκε ψυχές που ζήτησαν την βοήθειά του...Είναι η ''λάσπη''που έπεσε απο τις ψυχές που συνάντησε ο Άγιος...

proskynitis.blogspot

Είναι αναγκαίο, αδελφοί, ο καθένας σας να έχει πνευματικό πατέρα...

“Είναι αναγκαίο, αδελφοί, ο καθένας σας να έχει πνευματικό πατέρα και να προσέρχεται σ’ αυτόν με πίστη και να ταπεινώνεται ενώπιόν του και να του εκμυστηρεύεται τα πονηρά πάθη της καρδιάς, και δεχόμενοι την πνευματική θεραπεία να ξερριζώνετε από την ψυχή -πριν ριζώσουν βαθειά- τ’ αγκάθια και τα τριβόλια τής αμαρτίας, τα οποία ο καθένας σας έθρεψε μέσα του με την εμπαθή και φιλήδονη ζωή.”

 Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
(Άπαντα τα έργα, ΕΠΕ, τομ, 11 σελ. 399 Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς» 56η Ομιλία Περί Ιερών Μυστηρίων)

Κάθε Αρμένια που έφευγε κυνηγημένη από τον τόπο της...

Κάθε Αρμένια που έφευγε κυνηγημένη από τον τόπο της κι έπαιρνε το δρόμο της προσφυγιάς, έπαιρνε μαζί της πρώτα ένα ευαγγέλιο κι ύστερα μια χτένα για τα μαλλιά της, ένα ψαλίδι για να διορθώνει τα λιγοστά ρούχα της, ένα κόσμημα για τον καλλωπισμό της και δυο πιάτα για να τρώει ανθρώπινα η οικογένεια.
Μ’ αυτά τα λίγα, κουβαλούσε μαζί της έναν ολόκληρο πολιτισμό.

Όλα αυτά, μαζί με σπάνιο φωτογραφικό υλικό, παρουσιάζονται στην έκθεση με τίτλο “Ζωές Ξεχωριστές” που πραγματοποιείται στο Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα”, στο Θησείο.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Μαρτίου 2023. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

πηγή

«Θεέ μου, Σε παρακαλώ, είπε, ανάστησέ τον, για να μετανοήση, και μετά πάρ᾿ τον».

-Όταν ήμουν δικαίος, στην Σκήτη των Ιβήρων, με επισκέφθηκε μια μέρα κάποιος που ήταν περίπου πενήντα πέντε χρονών.
Είχε έρθει αργά το απόγευμα και δεν χτύπησε, για να μην ενοχλήση τους Πατέρες και κοιμήθηκε έξω.
Όταν τον είδαν οι Πατέρες, τον πήραν μέσα και με ειδοποίησαν.
-«Καλά, του είπα, γιατί δεν χτύπησες το καμπανάκι, για να σού ανοίξουμε και να σε τακτοποιήσουμε;».
-«Τί λές, Πάτερ μου, πώς να ενοχλήσω τους Πατέρες;», μου είπε.
Βλέπω, το πρόσωπό του είχε μία λάμψη.Κατάλαβα ότι θα ζούσε πολύ πνευματικά.

 Μου είπε μετά ότι είχε μείνει μικρός ορφανός από πατέρα και γι᾿ αυτό, όταν παντρεύτηκε, αγαπούσε πάρα πολύ τον πεθερό του.
Πρώτα περνούσε από το σπίτι των πεθερικών του και μετά πήγαινε στο σπίτι του.
Στενοχωριόταν όμως, γιατί ο πεθερός του έβριζε πολύ.
Πολλές φορές τον είχε παρακαλέσει να μη βρίζη, αλλά εκείνος γινόταν χειρότερος.
Κάποτε αρρώστησε βαριά ο πεθερός του.
Τον πήγαν στο νοσοκομείο και μετά από λίγες μέρες πέθανε.Εκείνος δεν ήταν κοντά του την ώρα που ξεψύχησε, γιατί έπρεπε να ξεφορτώση ένα πλοίο.
Όταν πήγε στο νοσοκομείο και τον βρήκε στο νεκροστάσιο κάτω,προσευχήθηκε με πολύ πόνο:
 «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, είπε, ανάστησέ τον, για να μετανοήση, και μετά πάρ᾿ τον».

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ-Μωσαϊκό,Βασιλική Αγίου Μάρκου(περ.1200)

Mosaic Basilica di San Marco,Venice - c.1200

Αγιος Παΐσιος-Παλικάρι θεοδόξαστο του Χριστού, περίτρανο καύχημα της Εκκλησίας

π.Δαμιανός Σαράντης

  Παλικάρι θεοδόξαστο του Χριστού, περίτρανο καύχημα της Εκκλησίας, λαμπρό κόσμημα της Πατρίδας, τα έδωσε όλα για όλα στον Χριστό που αγάπησε από μικρός και ο Χριστός τού έδωσε τον Εαυτό Του, τη χάρη Του, τη δύναμή Του, τα πάμπολλα σημεία της θεϊκής Του Αγάπης, ώστε να μας σκεπάζει τώρα όλους με την οσιακή του πρεσβεία, ενώπιον του θρόνου του Κυρίου...

  Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης..! Ο τρόμος των δαιμόνων, το αποκούμπι των πιστών, η έμπνευση και η αγαλλίαση του ταπεινού αγώνα των Ελλήνων...
Όσα σήριαλς και να παιχτούν τιμητικά γι’ αυτόν, πραγματικά λίγα πάντα θα σκιαγραφούν και θα φανερώνουν.. Το πνευματικό μεγαλείο του αγίου, ολοτελώς ασύλληπτο και άφραστο..

  Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια, θα είμαστε βαθυκάρδια ευγνώμονες, που τον γνωρίσαμε πολλάκις, στη λαοφίλητη αυλή της «Παναγούδας»!...

Υπάρχει ένα βιβλίο της Εκκλησίας, το «Ευχολόγιο», το οποίο έχουμε ξεχάσει γιατί είμαστε εκλογικευμένοι και αυτοδικαιωμένοι χριστιανοί.

  Υπάρχει ένα βιβλίο της Εκκλησίας, το «Ευχολόγιο», το οποίο έχουμε ξεχάσει γιατί είμαστε εκλογικευμένοι και αυτοδικαιωμένοι χριστιανοί. Θέλουμε να είμαστε καλοί για να μας προσέξει ο Θεός, να μας κάνει δωρεές, να μας δώσει χαρίσματα κι ό,τι θέλει ο καθένας.

  Οι άνθρωποι στο παρελθόν γνώριζαν ότι δεν είναι καλοί. Οι ευχές του «Ευχολογίου», για όλες τις περιστάσεις, κινούνται σ’ αυτό το δίπολο: 

«Θεέ μου, είμαστε αμαρτωλοί, είμαστε άθλιοι, αλλά Εσύ βοήθησέ μας. Απ’ τη μία η δική μας αθλιότητα, απ’ την άλλη η δική Σου Αγαθότητα. Εκδήλωσέ την σε μας».
Και βλέπουμε ευχή για τα μελίσσια, ευχή για τα μοσχαράκια, ευχή για να ανοίξουμε πηγάδι, ευχή για τους ασθενείς, ευχή για αυτούς που δεν μπορούν να κοιμηθούν, ευχή κατά της βασκανίας. Δεν φορούσαν σκόρδα και ματάκια οι άνθρωποι για να φύγει το μάτι, πήγαιναν στον παπά και τους διάβαζε. Αρρώσταινε το άλογο, το διάβαζε ο παπάς και γινόταν καλά.

  Αυτή είναι η Εκκλησία. Αγκαλιάζει τα πάντα. Διαβάζανε το ευχέλαιο για τις ασθένειες, κάνανε εξορκισμούς, αγιασμό να καθαρίσουν τον τόπο, τους ανθρώπους. Και φεύγανε πολλές δαιμονικές επήρειες που έρχονται από την αδυναμία και τις αμαρτίες μας. Τώρα τα έχουμε ξεχάσει όλα, δεν διαβάζουμε τίποτα, ούτε νιώθουμε ότι τα έχουμε ανάγκη. Κάποτε όλα τα σπίτια πρωτομηνιά θέλανε να κάνουν αγιασμό. Το θεωρούσανε απαραίτητο να αγιαστεί το σπίτι σε κάθε αλλαγή, σε μία ανακαίνιση, συχνά πυκνά. Είχαν μάθει οι άνθρωποι να ζητάνε τη Χάρη του Θεού.

 Εμείς έχουμε μάθει να τα δουλεύουμε με το μυαλό μας. Κι ενώ μπορεί να κρατάμε στο χέρι μεγάλα κομποσχοίνια, το σπίτι μας δεν λιβανίζεται και το καντήλι δεν ανάβει. Σπάνια καλούμε ιερέα. Και τι συμβαίνει; Δεν πάμε πολλές φορές εμείς στην Εκκλησία, δεν βοηθάμε και την Εκκλησία να βγει προς τα έξω. Γιατί η κίνηση της Εκκλησίας να αγκαλιάσει όλη τη ζωή του ανθρώπου ήταν ταυτόχρονα η έξοδός της από τους τοίχους του ναού. Ο παπάς ήταν παρών σε όλη τη ζωή της κοινότητας και ερχόταν μέσω αυτού η Χάρη του Θεού. Και άλλαζε η ζωή, φώτιζε ο τόπος, ερχόταν το Φως της Χάριτος του Χριστού.

Η θεραπεία της μητέρας του Γέροντα Φιλοθέου από την Παναγία την Γιάτρισσα!

 Μοναχή Φιλοθέη Μητέρα του Φιλοθέου Ζερβάκου από τα Πάκια-Λακωνίας.Η θεραπεία της μητέρας του Γέροντα Φιλοθέου από την Παναγία την Γιάτρισσα!

Γράφει ο Γέροντας, π. Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980):

Πριν αναχωρήσω από την πατρίδα μου [Πακιά Λακωνίας] ασθένησε βαριά η μητέρα μου και έφθασε στα πρόθυρα του θανάτου.

Βλέποντας την να κινδυνεύει να πεθάνει σκεφτόμουν πως “εάν η μητέρα μου μείνει ασθενής, εγώ δεν θα μπορέσω να ακολουθήσω τον Χριστόν, διότι έμεινε μόνος ο πατέρας μου, με την μικρή μου αδελφή και κατά συνέπεια δεν θα μπορούσα να τους εγκαταλείψω” [Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος (κατά κόσμο Κωνσταντίνος Ζερβάκος) αναφέρεται στον πόθο του να γίνει μοναχός].

Την προηγούμενη ημέρα της ασθένειας της μητέρας μου, κάποιος συγχωριανός μου μού έδωσε και διάβασα ένα βιβλίο, το οποίο περιείχε θαύματα της Υπεραγίας Θεοτόκου της επονομαζομένης “Παναγία η Γιάτρισσα”.

Ο ναός της βρίσκεται στις πλαγιές του Ταϋγέτου, όπως και η θαυματουργός της εικόνα. Στην αρχή του βιβλίου, στην πρώτη σελίδα, υπήρχε αντίτυπο της Ιεράς εικόνας της Παναγίας.

Όταν είδα ότι η μητέρα κινδύνευε να πεθάνει και κάθε ελπίδα είχε χαθεί, πήρα το βιβλίο και αφού το άνοιξα εκεί που ήταν η εικόνα της Θεοτόκου, βγήκα ήσυχα από το σπίτι, χωρίς να με αντιληφθεί κανείς, και αφού γονάτισα, κρατώντας το βιβλίο ανοικτό και κοιτώντας την εικόνα, σαν να έβλεπα αυτήν την ίδια την Θεοτόκο, την παρακαλούσα με πίστη και θερμά δάκρυα να δώσει ίαση και υγεία στην μητέρα μου.

Μετανοῶ! (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Μετανοῶ!Γιὰ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες,μετανοῶ ἐνώπιόν Σου, Παντελεήμων.
Νὰ τὸ σπέρμα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν βρίσκεται στὸ αἷμα μου.
Μὲ τὴν προσπάθειά μου καὶ τὸ Ἔλεός Σου συμπνίγω τὸν κακὸ αὐτὸ σπόρο μέρα καὶ νύχτα.
Γιὰ νὰ μὴ βλαστάνουν τὰ ζιζάνια, ἀλλὰ τὸ καθαρὸ στάρι στὸν ἀγρὸν τοῦ Κυρίου.

 Μετανοῶ γιὰ ὅλους τούς μεριμνώντας, ποὺ σκοντάφτουν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν μεριμνῶν καὶ δὲν ξέρουν νὰ ἀποθέσουν τὶς μέριμνές τους ἐπάνω σὲ Σένα.

Γιὰ τὸν ἀδύνατο ἄνθρωπο ἀβάσταχτη εἶναι καὶ ἡ πιὸ μικρὴ μέριμνα, ἐνῶ γιὰ Σένα καὶ ἕνα βουνὸ μεριμνῶν εἶναι σὰν μιὰ μπάλα χιονιοῦ πεταμένη στὴν κάμινο τοῦ πυρός.

Μετανοῶ γιὰ ὅλους τούς ἀρρώστους, γιατί ἡ ἀρρώστια εἶναι καρπὸς τῆς ἁμαρτίας.
Ὅταν μὲ τὴν μετάνοια καθαριστεῖ ἡ ψυχή, τότε ἡ ἀρρώστια ἐξαφανίζεται μαζὶ μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ εἰσέρχεσαι στὴν ψυχὴ Ἐσύ, Αἰώνια Ὑγεία μου.

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ και οι ΕΠΙΚΡΙΤΕΣ ΤΗΣ.

Συνέντευξη του Μιχάλη Μανωλόπουλου στον σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος

Έχουμε την τιμή να σας παρουσιάσουμε την συνέντευξη του κ. Μιχάλη Μανωλόπουλου, ο οποίος είναι Παρουσιαστής, στον σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος και διακονεί την εκπομπή «Από τον χώρο του επιστητού» . 

Αυτή η συνέντευξη αφορούσε την ειδική εκπομπή και αφορούσε με τίτλο «Η Παλαιά Διαθήκη και οι επικριτές της» και την έλαβε ο παρουσιαστής από το ιερομόναχο της Μονής Γρηγορίου, π. Αρτέμιο Γρηγοριάτη

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η πολεμική Πάτερ Αρτέμιε, εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης από Νεοεποχίτες, Νεοειδωλολάτρες κ.λ.π., έχει τελευταία αυξηθεί και ενταθεί, θα έλεγα. Πού οφείλεται αυτό άραγε, Πάτερ Αρτέμιε;

 ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Λοιπόν, πρέπει πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι η πολεμική αυτή δεν είναι σημερινή. Υπήρχε και παλαιότερα από τους Γνωστικούς, από τους Μανιχαίους και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν από αυτόν, από τους Γερμανούς Χριστιανούς, οι οποίοι ως αντισημίτες, θέλησαν να διαγράψουν, να περιφρονήσουν τελείως και να μην ασχολούνται καθόλου με την Παλαιά Διαθήκη.

  Νομίζω στοιχεία και απ’ αυτά τα τρία έχουν όλοι οι Νεοεποχίτες, δηλαδή στοιχεία Νεοναζιστικά, στοιχεία Μανιχαϊστικά και ασφαλώς και στοιχεία Γνωστικά, δεδομένου ότι υπάρχουν και ομάδες των Νεοεποχιτών που λέγονται και Νεογνωστικοί. Βεβαίως είναι και ο Σαμαέλ Αούν Βεόρ, ένας Νεοεποχίτης, ο οποίος σαφέστατα μιλάει για τα λάθη που έκανε ο Χίτλερ, τα οποία δεν έπρεπε να τα κάνει, για να επιφέρει την παγκοσμιοποίηση. Πρέπει να πούμε λοιπόν ότι σήμερα υπάρχει μια ενορχηστρωμένη πολεμική των Νεοεποχιτών εναντίον του Χριστιανισμού, εναντίον της διδασκαλίας των Θρησκευτικών και εντείνεται περισσότερο η προσπάθεια εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης.

  Η πολεμική αυτή είναι διότι οι Νεοεποχίτες, και όλοι οι όμοιοί τους, θέλοντας να προτείνουν ένα νέο μοντέλο παγκοσμιοποίησης, οφείλουν να φέρουν ένα νέο μοντέλο πανθρησκείας. Αυτή η πανθρησκεία, η οποία διδάσκεται, δέχεται όλους τους θεούς, όλες τις δοξασίες, όλες τις πίστεις. Όταν λοιπόν η Εκκλησία διεκδικεί την μονοθεΐα, την αλήθεια και την Ορθοδοξία, αυτό πρέπει να εκλείψει. Κατά συνέπεια αυτό πρέπει να το συντρίψουν κατά τη γνώμη τους οι Δωδεκαθεϊστές και οι εχθροί της Εκκλησίας, και όλοι εκείνοι οι οποίοι την πολεμούν.

 Οι Νεοεποχίτες θα λέγαμε ότι πολεμούν με την μέθοδο «του σαλαμιού». Πρώτα θα αρχίσουν από την Παλαιά Διαθήκη, αργότερα θα χτυπήσουν και την Καινή Διαθήκη, αργότερα τον ίδιο τον Χριστό, και συνεπώς θέλουν να διαλύσουν αυτή την ευλογημένη Ελληνορθόδοξη Παράδοση που με τόσους κόπους και θυσίες έχουν μαζέψει οι Άγιοι Πατέρες, οι Μάρτυρες και όλοι οι Όσιοι της Εκκλησίας μας.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Θα ήθελα να συμπληρώσω εγώ Πάτερ, ότι αυτή η πολεμική έχει ενταθεί και για έναν άλλο λόγο, επειδή το κράτος μας, η Ελληνική Πολιτεία, ως γνωστόν, θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Η Εκκλησία μας έχει πάρει θετική στάση, κριτική στάση απέναντι στους αγώνες, και προβάλει τον εθελοντισμό, ή θα ’λεγα καλύτερα προβάλει την «αρετών ανωτέρα» όπως την είπε ο συγγραφέας του Λιμπρέτου, σε μία παράσταση του Μεγάρου Μουσικής, δηλαδή την αγάπη.

Και στρεφόμενος προς την κοιλιά της μητέρας είπε: – Ε; Δεν ακούς το λόγο του Κυρίου;

Ο άγιος Γαβριήλ, ο διά Χριστόν σαλός, είπε σε μια έγκυο γυναίκα:
– Το παιδί ακούει, γι’ αυτό να του μιλάτε από τώρα για τον Θεό κι έτσι να το μεγαλώσετε.
– Τι λέτε, π. Γαβριήλ, πώς είναι δυνατόν ν’ ακούει το παιδί μέσα στην κοιλιά της μάνας;
– Δεν το πιστεύετε, δηλαδή;

Και στρεφόμενος προς την κοιλιά της μητέρας είπε:
– Ε; Δεν ακούς το λόγο του Κυρίου;

Τότε το παιδί άρχισε να κλωτσάει τόσο δυνατά την κοιλιά της μητέρας του, που εκείνη διαμαρτυρήθηκε:
– Το παιδί δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Μπορώ, σας παρακαλώ να βγω λίγο έξω;

Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής».

22 Φεβρουαρίου 2014:Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Γαβριήλ του διά Χριστόν σαλού

Η αιτία που έρχεται η απελπισία στον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια».

«Η απελπισία έρχεται, όταν δεν πηγαίνεις στην εξομολόγηση να λες τους λογισμούς σου και δεν συμβουλεύεσαι τον άλλον, αλλά βαδίζεις με τις δικές σου ιδέες, ασυμβούλευτος. Πολλοί άνθρωποι που δεν συμβουλεύτηκαν κανέναν, απελπίστηκαν και τελικά αυτοκτόνησαν. Η αιτία που έρχεται η απελπισία στον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια».

Όσιος Άνθιμος της Χίου

Ο πόκος ο ένδροσος..!

"Σήμερα λοιπόν άκουσα μια διάλεξη από ένα συνάδελφο, ο οποίος ήρθε το Τμήμα μας μετά από παραμονή 8 ετών στο Ντουμπάϊ όπου ήταν καθηγητής.

Αναφέρθηκε σε ένα πρότζεκτ παρασκευής υλικών, τα οποία έχουν ή θα έχουν εφαρμογή στα εμιράτα και σε λοιπές ερήμους, τα οποία συλλέγουν την υγρασία το βράδυ και δίνουν νερό το πρωί κατά τη διάρκεια της ημέρας με την άνοδο της θερμοκρασίας.

Πρόκειται για υλικά πολύ υψηλής απόδοσης σε απορρόφηση νερού (από την υγρασία τη βραδυνή)....

Μου ήρθε στο νου λοιπόν το υλικό που αναπτύχθηκε Θεία Δυνάμει 2500 χρόνια πριν....το ποκάρι (ο πόκος, από μαλλί προβάτων) με τον οποίο προκάλεσε ο Γεδεών το Θεό στην έρημο, όπου η υγρασία ήταν πολύ χαμηλή: Αν βρήκα Χάρη ενώπιόν σου και είμαι δικός σου κάνε τούτο το βράδυ το ποκάρι τούτο να γεμίσει νερό! Και ενώ η υγρασία ήταν χαμηλή σχετικά, το επόμενο πρωϊ το ποκάρι ήταν γεμάτο νερό και στείβοντάς το έβγαλε μια μεγάλη λεκάνη νερό (advanced material ο...πόκος).

Το ποκάρι το γεμάτο δροσιά (ο πόκος ο ένδροσος) αποτελεί σύμβολο της Παναγίας, η Οποία μέσα στην πνευματική ξηρασία, δέχθηκε το πλήρωμα της δρόσου το Άγιο Πνεύμα.

Αλλά ο Γεδεών ακόμα δυσπιστούσε...Κάτι ακόμα Κύριε, με συγχωρείς δηλαδή, αλλά....Κάνε να πέσει δροσιά παντού και το ποκάρι να μείνει στεγνό...Το επόμενο πρωΐ, τα πάντα στην έρημο κολυμπούσαν στο νερό από την υγρασία...Μόνο το ποκάρι του μαλλιού ήταν κατάστεγνο...

Ο Γεδεών επίστευσε τότε...και εγώ αναλογίζομαι...

Για κοίτα ρε φίλε...Σήμερα χτυπιόμαστε να φτιάξουμε στο εργαστήριο υδρόφιλα ή υδρόφοβα υλικά...και ο Κύριος έκαμε τον πόκο, το ίδιο υλικό, από μαλλί αμνοεριφίων και υδρόφιλο και υδρόφοβο....

Φοβερό challenge...για συνθετικούς χημικούς και μηχανικούς του 2023!!!
Μέγας ει Σύ Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου, και ουκ εστιν ύμνος των θαυμασίων Σου!"

7/2/2023-Πάτρα
salograia

ΠΕΤΡΟΣ Γ. ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ Ομότιμος καθηγητής Χημείας Πανεπιστημίου Πατρών

Διαβάστε και ‘ΧΑΙΡΕ Ο ΠΟΚΟΣ Ο ΕΝΔΡΟΣΟΣ ΟΝ ΓΕΔΕΩΝ ΠΑΡΘΕΝΕ ΠΡΟΕΘΕΑΣΑΤΟ’’

Η ψυχή που δεν καθάρισε με την εξομολόγηση...

 «Άφησε το σπίτι σου άσκοτο, ακάθαρτο, χωρίς αερισμό, για ένα χρόνο! Δεν θα γίνει αληθινή παράγκα; 

 Και σκέψου τώρα τι έγινε με την ψυχή εκείνου που, όχι για έναν χρόνο, αλλά για είκοσι, σαράντα, εξήντα ή εβδομήντα χρόνια, δεν καθάρισε την ψυχή του με την εξομολόγηση!».

  π. Σεραφείμ Αλεξίεφ

Τό κρινάκι...Ποίημα Γερόντισσας Γαλακτίας

Ἕνα κρινάκι ὁλόλευκο
φύτρωσε στήν αὐλή μου
πῶς θἄθελα νά τοῦ ‘μοιαζε
ἡ ἄθλια ψυχή μου.

 Τά πέταλά του ἄνοιξε
τόν οὐρανό κοιτάζει
κι Αὐτόν πού τό ‘στειλε στήν γῆ
ὑμνεῖ καί Τόν δοξάζει.

 Μέ τήν λευκή του φορεσιά
καί τήν ἁγνότητά του
γεμίζει τήν καρδούλα μου
καί δίνει τ’ ἄρωμά του.

 Σάν νά μοῦ λέει πῶς κι ἐγώ
νά γίνω σάν ἐκεῖνο
καί ἡ ψυχή μου στόν Χριστό
νά πάει ἄσπρο κρῖνο.
ΑΜΗΝ ΓΕΝΟΙΤΟ ΚΥΡΙΕ!!!

πηγή

«Tήν βάψαμε»

Εξήγηση των φράσεων «τὴν βάψαμε»
«τὴν κάτσαμε τὴν βάρκα»!
Ἡ φράση «τὴν βάψαμε», οἱ περισσότεροι νομίζουν ὅτι ἀποδίδει κάτι σχετικὸ μὲ βάψιμο!
Ξεχνοῦν ὅμως ὅτι στὴν ἑλληνικὴ ὑπάρχει καὶ ἡ λέξη «βάπτισμα», ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα βάπτω βυθίζω εἰς τὸ νερό).
Ἄρα ἡ φράση «τὴν βάψαμε»,σημαίνει «βυθιζόμαστε» ἤ, ὅπως λέει ὁ λαός, «τὴν κάτσαμε τὴν βάρκα»!
Καὶ αὐτὴ ἡ φράση προέρχεται ἀπὸ τὸν «Ὀρέστη» τοῦ Εὐριπίδη (στ. 705 – 707),
καὶ λέει «ἡ ναῦς ἔβαψεν», δηλαδὴ «τὸ πλοῖο βυθίσθηκε», ὅπως λέει σήμερα ὁ λαός μας!

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ αὐτὴν τὴν φράση, ὑπάρχουν πολλὲς ἑκατοντάδες ἀκόμη διαχρονικές.
Ἴδιες κι ἀπαράλλακτες ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα!
Ἂς δοῦμε κάποιες ἀπὸ αὐτές:
Λὲς τρίχες (Τριχολογεῖν καὶ τρίχας ἀναλέγεσθαι.).
Δὲν μὲ μέλει (Οὐδέν μοι μέλει).
Τὸν ἀράπη κι ἂν τὸν πλένεις… [Αἰθίοπα σμήχεις (Πλούταρχος)]. Πάρ’ τὸ ἀβγὸ καὶ κούρευτο [Ὠὸν τίλλεις (Πλούταρχος)].
Μπλέξαμε τὰ μπούτια μας [Πλέξαντες μηροῖσι πέρι μηρούς (Ἀνακρέων Fragmenta. Fr.94)].
Καὶ κάτι πολὺ … ἐπίκαιρο:
Ἡ διαχρονικὴ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα φράση «ἀεὶ τὰ πέρυσι βελτίω», ποὺ σημαίνει «κάθε πέρυσι καὶ … καλύτερα»!

( από Κώστας Λεμονής)

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με πλήρη εξάρτηση αξιωματικού του Βυζαντινού στρατού(Τοιχογραφία 9ος αιώνας)

  Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με πλήρη εξάρτηση αξιωματικού του Βυζαντινού στρατού.Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ βρίσκεται σε μια τις θέσεις φύλαξης "πρόκωπον" με την σπάθα του στην θήκη ενώ η ακμή του βλέπει διαγώνια προς τα κάτω έτοιμος να ξιφουλκησει αν χρειαστεί.

  Η τοιχογραφία είχε βρεθεί στην Βασιλική της Παχώρας ( Faras ) από Πολωνούς αρχαιολόγους σε ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή το 1962.

  Η Παχώρας βρίσκεται κοντά στον Νείλο ( κοντά στον δεύτερο καταρράκτη , στα σημερινά σύνορα ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Σουδάν ) ήταν η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Νομπατιας διάδοχο κράτος του Βασιλείου της Νουβίας. Το Βασίλειο της Νομπατιας έγινε χριστιανικό μετά από ιεραποστολή που είχε στείλει ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός ο Μέγας. Ωστόσο υπήρχαν χριστιανοί ιεραπόστολοι πριν την επίσημη ιεραποστολή του Ιουστινιανού.

  Οι εκκλησίες και το παλάτι της Νομπατιας έχει Βυζαντινές επιρροές ενώ έχουν βρεθεί σε αυτό πολλές Ελληνικές επιγραφές καθώς και οι τοιχογραφίες μοιράζονται ανάμεσα στην Βυζαντινή και την Κοπτική τεχνοτροπία.
Σημ. Οι τοιχογραφίες που παρουσιάζουν κατοίκους ή στρατιώτες της Νομπατιας έχουν διαφορετικό εξοπλισμό και ρούχα ενώ παρουσιάζονται ως Νουβιοι και όχι ως λευκοί.

Η τοιχογραφία χρονολογείται ανάμεσα στο 8ο με 9ο μΧ αιώνα και τώρα βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο της Βαρσοβίας με κωδικό 149671 ΜΝ.

πηγή

Μια σπάνια φωτογραφία του ποιητή Γεώργιου Δροσίνη...

Μια σπάνια φωτογραφία του ποιητή Γεώργιου Δροσίνη μαζί με την αδελφή του, Κάκια, την κόρη του, Αγγελική ("Μπεμπούλα"), και μια οικογενειακή φίλη, κατά πάσα πιθανότητα στην αυλή του τελευταίου σπιτιού του ποιητή στην Κηφισιά, όπου σήμερα στεγάζεται το Μουσείο Δροσίνη.

Ἂς μὴν ποθοῦμε σήμερα
τὸ τί ἤμουν καὶ τὸ τί ἤσουν:
Τὰ πῆρε ὁ Χρόνος κ᾿ ἔζησαν
ὅσο ἄξιζαν νὰ ζήσουν.

Γεώργιος Δροσίνης, Σπίθες στη Στάχτη, 1940

Νέα Αθηναϊκή Σχολή

''ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου΄΄ (Τοιχογραφία)

''τῷ δὲ Ἀδὰμ εἶπεν· ὅτι ἤκουσας τῆς φωνῆς τῆς γυναικός σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες, ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου΄΄ (Γένεσις 3,17), 

1588, Άγιος Νικόλαος, Βελβεντό,Κοζάνη.

Αν τα λείψανα των Αγίων ευωδίαζαν στον πραγματικό βαθμό, οι άνθρωποι θα πέθαιναν από αυτήν την ευωδία, λόγω υπερβολικής χαράς!

  Οι αγαθοί λογισμοί χρωματίζουν τα οστά του ανθρώπου, ξεκινώντας από την κάρα του ανθρώπου, επειδή ο τρόπος σκέψεως βρίσκεται στο κεφάλι.

  Χρωματίζουν με έντονο χρωστήρα αγιοπνευματικό και τα οστά αποκτούν έντονο κεχριμπαρί κίτρινο χρώμα, που υποδηλώνει μόνιμη παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

Και όσο πιο Άγιος είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ χρωματίζονται τα οστά του.

  Ο χρωματισμός των Αγίων λειψάνων δεν έχει ερμηνευτεί επιστημονικώς και καθιστά αναπολόγητους όχι μόνο όλους τους επιστήμονες, αλλά και τους απίστους.
Αν τα λείψανα των Αγίων ευωδίαζαν στον πραγματικό βαθμό, οι άνθρωποι θα πέθαιναν από αυτήν την ευωδία, λόγω υπερβολικής χαράς!

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

πηγή

''Εγέρθητε καί μή φοβεῖσθε''.«Ορᾶτε μή θροεῖσθε''.

  Όταν οι πιστοί λυγίσουν από τον φόβο μπροστά στα φοβερά φαινόμενα της δυνάμεως του Θεού του Σινά, τότε Εκείνος, ο Ανίκητος Στρατηγός, αντιλαμβάνεται του στρατού Του και τον ενθαρρύνει: ''ἐγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε'' (Ματθ. 17,7).

  Όταν ενσκήψουν όλες οι προφητευμένες φρικαλεότητες στον άθεο αυτό κόσμο και η γη θα συνταράσσεται από τους πολέμους, προβλέποντάς τα όλα Εκείνος, ενθαρρύνει τους στρατιώτες Του λέγοντας: ''ὁρᾶτε μὴ θροεῖσθε'' (Ματθ. 24,6).

  Και όταν ο κόσμος όλος εξεγερθεί εναντίον της Εκκλησίας Του, Εκείνος λέει: ''θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον'' (Ιω. 16,33).

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

πηγή

«Είμαι απλά ένα φύλλο, κάποτε όμως στάθηκα δίπλα σε ένα τριαντάφυλλο»

Πολλές φορές στη ζωή του ο Γέροντας Αρσένιος[ΕΔΩ] έλεγε την εξής παραβολή. Ρώτησαν κάποτε ένα φύλλο: 

«Είσαι τριαντάφυλλο»; 

«Όχι, δεν είμαι», είπε το φύλλο.

 «Γιατί τότε μυρίζεις σαν τριαντάφυλλο»; 

«Είμαι απλά ένα φύλλο, κάποτε όμως στάθηκα δίπλα σε ένα τριαντάφυλλο».

 Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, τους οποίους τόσο πολύ μνημόνευε ο Γέροντας στις προσευχές του, επρόκειτο να διατηρήσουν και να μεταδώσουν το «άρωμά» του, επειδή και αυτοί κάποια στιγμή, σαν το φύλλο, στάθηκαν με τη χάρη του Θεού δίπλα σε ένα τριαντάφυλλο.

 Δεν χρειαζόμαστε μια τυπική προσευχή. Χρειαζόμαστε συνεχή παρουσία της καρδιάς, αυτής της αέναης κατάστασης της αγάπης, της σχέσης με τον Θεό, αυτή είναι η ουσία της προσευχής. Γιατί και μια βαθιά σιωπή σημαίνει βαθιά προσευχή. Και βαθιά προσευχή σημαίνει βαθιά σιωπή.

  Κάθε στιγμή μπορεί να είναι χρήσιμος χρόνος και κάθε αναστεναγμός μπορεί να γίνει προσευχή. Αναστεναγμός δεν είναι το: Ουφ!, αλλά μια ανάσα που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς και κατευθύνεται προς τον Θεό. Έτσι θα μας εμφανιστεί. Γιατί Εκείνος δεν εμφανίζεται σε ένα ακονισμένο μυαλό, αλλά μόνο σ'αυτόν που έχει καθαρή καρδιά, σ'αυτόν που έχει την καρδιά στραμμένη συνεχώς προς Εκείνον..

Από το βιβλίο:Γέροντας Αρσένιος Παπατσιόκ-Μεταξύ στιγμής και αιωνιότητας

«Να πας στη μονή Ιβήρων και θα τον βρεις στο δρόμο»

Ο καθηγητής Θεολογίας κ.Χάννου Πιογιουχιόνεν, ιδρυτής μονής στην πόλη Λάμμι της Φινλανδίας,μιλάει για τον Άγιο Παΐσιο

  «Καμιά φορά μπορούσε να είναι και ήταν αυστηρός. Δεν εννοώ κακός, αλλά αυστηρός. Και αυτό πάλι πήγαζε από την αγάπη για τον άνθρωπο. 

Για παράδειγμα, όταν ο άνθρωπος βρισκόταν σε απόγνωση, η μοναδική δυνατότητα που είχε για να τον σώσει ήταν η αυστηρότητα. 

  Μια φορά, επιστρέφαμε από την Ουρανούπολη στη Θεσσαλονίκη με έναν φίλο μου που μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:

'' Είχε χάσει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα δύο γιους. Πρώτα σκοτώθηκε ο ένας γιος και ένα χρόνο μετά ο άλλος. Η θλίψη τόσο η δική του όσο και της γυναίκας του δεν περιγραφόταν. Η σύζυγός του αρρώστησε βαριά και ο ίδιος είχε καρδιακό επεισόδιο. Οι σύζυγοι είχαν περιέλθει σε απόγνωση. Αυτός ο φίλος μου, με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, πήγε στο Άγιο Όρος στον Άγιο Παΐσιο για παρηγοριά.

  Όταν ο γέροντας άκουσε τα δεινά του πατέρα και είδε την άθλια κατάστασή του, του απευθύνθηκε πολύ αυστηρά και του είπε:

 «Θλίβεσαι για τα παιδιά σου που είναι τώρα μαζί με τον Χριστό. Θλίβεσαι για

Η ευχή είναι πνευματική αναπνοή...

Η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» είναι σύντομη και μπορεί να λέγεται παντού. Δεν λέμε την ευχή μία φορά, δύο φορές, τρεις, δέκα, πενήντα, εκατό, χίλιες φορές, δώδεκα χιλιάδες φορές, σαν να μην ακούει ο Θεός, σαν να μη γνωρίζει ο Θεός· όχι. 

 Αλλά εμείς λέγοντας την ευχή, τρόπον τινά, περπατούμε. Ας πούμε, κτίζει κανείς μια γέφυρα από τη μια άκρη, και στην άλλη άκρη είναι άλλος που κτίζει. Ο πρώτος έχει τον τρόπο να προχωράει πολύ γρήγορα, αλλά είπε στον άλλο απέναντι κάτι να κάνει και αυτός από τη δική του πλευρά, για να ενωθούν οι δύο εργασίες και έτσι να αποτελειωθεί η γέφυρα.

  Λέγοντας κανείς την ευχή είναι σαν να μεγαλώνει τη γέφυρα, βάζοντας πετραδάκι-πετραδάκι. Από το ένα μέρος είναι ο Θεός οποίος θα δώσει τη δωρεά· από το άλλο μέρος είμαστε εμείς. Αλλά ο Θεός θέτει όρο: «Θα κάνετε κι εσείς το μερτικό σας, για να φανεί ότι όντως θέλετε, και τότε εγώ θα σας δώσω τη δωρεά».

Το κεράκι είναι μια κεραία που μας φέρνει σε επαφή με τον Θεό, με τους αρρώστους, με τους κεκοιμημένους, με όλους.

"Γέροντα,όταν ανάβουμε ένα κεράκι, λέμε ότι είναι γι’ αυτόν τον σκοπό;
-Το ανάβεις πού το στέλνεις;Δεν το στέλνεις κάπου;Με το κεράκι ζητούμε κάτι από τον Θεό.Όταν το ανάβεις και λες:«γι’ αυτούς που πάσχουν σωματικά και ψυχικά και γι’ αυτούς που έχουν την πιο μεγάλη ανάγκη»,μέσα σ’ αυτούς είναι και ζώντες και οι κεκοιμημένοι.
Ξέρεις πόση ανάπαυση νιώθουν οι κεκοιμημένοι, όταν ανάβουμε ένα κεράκι γι’ αυτούς;
Έτσι έχει κανείς πνευματική επικοινωνία με τους ζώντες και με τους κεκοιμημένους.
Το κεράκι με λίγα λόγια είναι μια κεραία που μας φέρνει σε επαφή με τον Θεό, με τους αρρώστους, με τους κεκοιμημένους, με όλους."

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ!

Παλιά η φωτογραφία.Όμως ,πόσο ευδιάκριτη η ευσέβεια με την οποία ο Ηγούμενος,τότε, Όσιος Ιάκωβος ,ο "με συγχωρείτε" , ασπάζεται το χέρι του ιερέως υποτακτικού του και μακαριστού Αγίου Γέροντος Κυρίλλου.

πηγή

Οι ”Τεσσαράκοντα” Μάρτυρες της Ρωσίας που ετελειώθησαν σε παγωμένη λίμνη ενώ ήταν κρατούμενοι στα γκούλαγκ

Γέροντας Νικολάι Γκουριάνωβ

Οι ”Τεσσαράκοντα” Μάρτυρες της Ρωσίας που ετελειώθησαν σε παγωμένη λίμνη ενώ ήταν κρατούμενοι στα γκούλαγκ κι ο μοναδικός επιζών ο Γέροντας Νικολάι Γκουριάνωβ[ΕΔΩ] που είδε τις ψυχές των συναθλητών του να τις παραλαμβάνουν Άγγελοι και ο ίδιος αξιώθηκε την ώρα του μαρτυρίου εμφάνιση της Θεοτόκου που τον διατήρησε στη ζωή προς ολοκλήρωση της αποστολής του!! 

«Είδα τους αγγέλους να κατεβαίνουν και να τους παίρνουν τις ψυχές». Αυτή είναι η Αγία Ρωσία…..

Ο Νικολάι Γκουριάνωβ για τη ζωή στο στρατόπεδο γκούλαγκ και τη δοκιμασία της πίστης.Για το μαρτύριο συναθλητών του…. Το μαρτύριο των Ρώσων Ομολογητών θυμίζει τη θυσία των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων που μαρτύρησαν με πανομοιότυπο τρόπο στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας, το έτος 320 

 Λίγοι επέζησαν μετά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Οι πραγματικοί στύλοι της Ορθοδοξίας παρέμειναν, ανάμεσά τους ο πατήρ Ιωάννης Κρεστιάνκιν[ΕΔΩ], ο δίκαιος Αλεξέι Μέτσωφ[ΕΔΩ], ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Τιαπότσκιν. Μετά τις δοκιμασίες, όλοι έλαβαν το ιδιαίτερο δώρο του Θεού – διορατικότητα.
Μετά την εξορία στην Αρκτική, ο πατέρας Νικολάι άρχισε να χτίζει μια σιδηροδρομική γραμμή με άλλους κρατούμενους. Φυσικά δεν τέθηκε θέμα καλών συνθηκών για τους «ιερείς» και τους αληθινά Ορθοδόξους. Ο Batiushka δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνη την τρομερή νύχτα, να πώς τη διηγείται ο ίδιος :

. Νά μιά πράξη μέ ἀξία μαρτυρίου: νά ἀκοῦς τή φωνή τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπακοῦς

  Ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος ἀπό τόν Θεό νά εἶναι ὁλοζώντανος. Ἐάν πέφτει σέ ραθυμία, σέ τεμπελιά, σέ ὀκνηρία, σέ ραστώνη, αὐτό εἶναι ἡ τελευταία ἄμυνα τοῦ ἐγώ. Κάνει ὅτι δέν μπορεῖ ἡ ψυχή, ὅτι πνίγεται στά ἀρρωστημένα βιώματά της, ὅτι ὑποφέρει, ὅτι εἶναι δύσκολα τά πράγματα. Αὐτά εἶναι μιά προσπάθεια νά δικαιολογηθεῖ κανείς. 

 Ὁ Θεός ὅμως, ὁ ὁποῖος μᾶς ξέρει, τά φέρνει ὅλα ἔτσι, πού σάν νά σέ ρωτάει ὠμά καί, ἄν ἐπιτρέπεται νά ποῦμε, προκλητικά:

 «Γίνεσαι δικός μου ἤ δέν γίνεσαι; Ἀνήκεις σ᾿ ἐμένα ἤ δέν ἀνήκεις; Ἰδού, ἐγώ σέ ἀγαπῶ, σέ περιμένω. Ἅπλωσε τό χέρι σου. Βγάλε τήν ἄχνα σου καί πές τό ναί».

  Σέ καλεῖ. Περιμένει ὁ Θεός. Ἀλλά ἄν τό κάνει κανείς αὐτό, δέν ἔχει γυρισμό μετά. Δέν μπορεῖς νά δώσεις τόν ἑαυτό σου στόν Θεό καί νά τόν πάρεις πίσω. Νά μιά πράξη μέ ἀξία μαρτυρίου: νά ἀκοῦς τή φωνή τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπακοῦς. Ὁ Θεός θέλει πολύ νά σέ ξυπνήσει. Σήκω ἐπάνω καί ἀνταποκρίσου!

π. Συμεών Κραγιοπουλος

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΟΧΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΟΧΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ.
Αναφέρει τους όρους παράδοσης ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ που διαπραγματεύτηκε προσωπικά ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ μαζί με τον Ξενοφώντα Στρατηγό εκ μέρους του ΔΙΑΔΟΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ με τον Τούρκο στρατηγό ΕΣΣΑΤ ΠΑΣΑ.

Αυτός είναι ο λόγος που υπογράφουν οι δύο αξιωματικοί επιτελείς την παράδοση.

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν Λοχαγός τότε όταν στο Επιτελείο του Διαδόχου σχεδίασε και την μάχη για την κατάληψη του Μπιζανίου η εκπόρθηση του οποίου άνοιξε τον δρόμο για τα Γιάννενα.

πηγή

Τό νά εἶσαι δοῦλος Κυρίου εἶναι ἡ μόνη ἐλευθερία που ἀξίζει γιά τόν ἄνθρωπο καί ἡ μόνη ἀληθινή

  Ἡ μεγάλη εἴδηση ποὺ καθημερινὰ εὐαγγελίζεται στὸν κόσμο ὁ χριστιανισμός, εἶναι ὅτι ἕνα πράγμα ἀξιολογεῖται πλήρως ὡς πρὸς τὴν ἀξία του, ἂν κρίνεται ὄχι κατὰ τὰ ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ἀλλὰ κατὰ τὴν οὐσία του.

  Νὰ ἀξιολογεῖτε τὰ πράγματα, ὄχι ἀνάλογα μὲ τὸ χρῶμα καὶ τὸ σχῆμα τους, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὸ νόημά τους. Νὰ ἀξιολογεῖτε τὸν κάθε ἄνθρωπο ὄχι κατὰ τὴν ἰδιότητα καὶ τὴν περιουσία του, κατ’ ὄψιν δηλαδή, ἀλλὰ κατὰ τὴν καρδιὰ του – ἐκεῖ, ὅπου τὰ αἰσθήματα, ὁ νοῦς καὶ ἡ βούλησή του ἑνώνονται.

  Μὲ αὐτὸ τὸ μέτρο (ποὺ ἀποτελεῖ πάντοτε ἕνα νέο δίδαγμα γιὰ τὸν κόσμο), ἐκεῖνος ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ὑποδουλωμένος δὲν εἶναι δοῦλος, καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐξωτερικὴ -σωματικὴ- ἐλευθερία, δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Ἀνάλογα μὲ τὴν κοσμικὴ κατανόηση, δοῦλος εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα τὸν κόσμο καὶ ἐλεύθερος αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει πολὺ τὸν κόσμο.

  Ὅμως, κατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη, δοῦλος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ἐλάχιστα ἀπὸ τὸν ζῶντα Χριστό, ἐνῶ ἐλεύθερος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀπολαμβάνει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὸν ζῶντα Χριστό.

H εκκλησία του Αγίου Λέοντος που γιορτάζει σήμερα,στο ομώνυμο χωριό της Ζακύνθου!

  Οι απελεύθεροι από Κατάνης (Liberi da Catania), [ανατολική Σικελία, σχεδόν απέναντι από την Ζάκυνθο] όταν αποβιβάστηκαν στη Ζάκυνθο [τότε βενετσιάνικη] πήραν εντολή από τους βενετούς να κατευθυνθούν στο μεγάλο βουνό (το Βραχίωνα).

  Ανέβηκαν μόνοι τους εκεί (χωρίς συνοδεία) και εγκαταστάθηκαν στο μέσο της οροσειράς, όπου έκτισαν τα σπίτια τους και εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Λέοντα, τον επίσκοπο και μετέπειτα προστάτη άγιο της Κατάνης.Το χωριό δεν πήρε εξ αρχής «επίσημη» ονομασία, αφού εστήθηκε χωρίς την παρουσία βενετού και τη σύνταξη κτηματολογίου (όπως φαίνεται και από τα γεγονότα που επακολούθησαν).

 Οι Βενετοί εσημείωσαν αρχικά ότι στην περιοχή έστειλαν τους Liberi da Catania, προσδιορίζοντας και το χώρο και όταν αργότερα επενέβησαν για να τακτοποιήσουν τα πράγματα, εδέχθηκαν την ονομασία Άγιος Λέων, κατ’ επίκληση των εποίκων. Είναι επίσης ενδεικτικό ότι οι έποικοι αυτοί πήραν και διατήρησαν το διπλό επώνυμο Λιβέρης-Κατσάνιας, [Liberi – Catania] από τη νέα νομική κατάσταση του απελεύθερου και τον τόπο καταγωγής τους, αφού πριν σαν δουλοπάροικοι δεν είχαν επώνυμα.

Οι τελευταίες ημέρες του π.Σεραφείμ Ρόουζ

    Παρ’ όλο που πονούσε τόσο πολύ, δεχόταν τους προσκυνητές που έφταναν στον μοναστήρι, στο κελί του, για να τους δώσει συμβουλές, για να τους απαλύνει τον πόνο τους, για να προσφέρει μέχρι τελευταία στιγμή τον εαυτό του για την αγάπη του αδελφού, για την αγάπη του Θεού του.

   Έπ’ ουδενί δεν ήθελε ν’ αφήσει το μοναστηράκι του και το ασκητικό κελί του για να παρηγορηθεί έστω λίγο μέσα στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Όταν όμως έπεσε λιπόθυμος μέσα σε φρικτούς πόνους, οι πατέρες τον πήγαν στο νοσοκομείο, ενώ εκείνος ψιθύριζε συνεχώς «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός». 

   Οι γιατροί στο νοσοκομείο απλώς διαπίστωσαν ότι η αρρώστια του ήταν σπάνια και ανίατη και είχε ήδη προκαλέσει γάγγραινα στο παχύ έντερο. Μάλιστα οι γιατροί εξέφρασαν την απορία τους πως δεν ούρλιαζε από τους πόνους και πώς άντεχε χωρίς νάρκωση. Τον έβαλαν αμέσως στο χειρουργείο, χωρίς όμως να έχουν και πολλές ελπίδες. Πραγματικά στην εγχείρηση διαπίστωσαν ότι είχαν πειραχτεί και άλλα ζωτικά όργανα, με αποτέλεσμα παρόλο που του αφαίρεσαν ένα κομμάτι του παχέως εντέρου, να μη δίνουν περισσότερο από 2% πιθανότητες ν’ αναρρώσει.

   Το νέο διαδόθηκε αστραπιαία και κόσμος άρχισε να συρρέει ελπίζοντας όλοι σ’ ένα θαύμα. Ένιωθαν ότι έχαναν τον πατέρα του, το στήριγμά τους, την ελπίδα τους. Από εκείνον έμαθαν για το Χριστό, από τα χέρια του βαπτίστηκαν και από τα χέρια του λάμβαναν τακτικά το σωτήριο φάρμακο της Θείας Ευχαριστίας. Δεν το χωρούσε ο νους τους ότι θα τον έχαναν.