...όταν μέτρο σύγκρισης είναι ο ζώντας Θεός...

Ο Φαρισαίος δεν ευχαριστιέται μόνο να δοξάζει το Θεό για τη πίστη του στο Νόμο, αλλά θέλει να βάλει σε δεύτερο πλάνο τους άλλους ,τους αμαρτωλούς Η λέξη «Φαρισαίος» προέρχεται από το αρχαίο εβραϊκό ρήμα που σημαίνει «χωρίζω». Ο Φαρισαίος είναι το πρόσωπο εκείνο που «χωρίστηκε» από κάθε ανομία ,αλλά και από τους «ακάθαρτους» που δεν είναι σαν αυτόν .Επειδή αυτός είναι αναγνωρισμένος στη κοινωνία ως άνθρωπος του νόμου έχει την υποχρέωση να ομολογήσει στο όνομα του νόμου και να μάθει στους αμαρτωλούς το Νόμο.


Έτσι όμως αυτός χωρίζεται όχι μόνο από την αμαρτία ,αλλα και από τον αμαρτωλό και μπροστά στο καθήκον του να μάθει στους άλλους το Νόμο, υψώνεται μπρός του ένα αξεπέραστο εμπόδιο, και έτσι δε μπορεί να μεταδώσει στους άλλους αυτό για το οποίο ο ίδιος πιστεύει ότι είναι ο απολαύον ωφελείας Εμείς οι αμαρτωλοί δεν αισθανόμαστε καλά όταν κάποιος αρχίζει να αυτοδικαιώνεται.

Να λοιπόν γιατί ο Φαρισαίος χαράζοντας όρια ανάμεσα σε αυτόν και τον αμαρτωλό, παύει να είναι πια διδάσκαλος και δεν είναι χρήσιμος σε κανένα.

Ας ζήσουμε λοιπόν έχοντας ως μέτρο μας το Χριστό.

Όταν οι άγιοι μας ονόμασαν τους εαυτούς τους «μεγάλους αμαρτωλούς» δεν το έκαναν από ψευδοταπείνωση. Ονόμασαν τους εαυτούς τους «μεγάλους αμαρτωλούς» όχι επειδή ταιριάζει στους χριστιανόυς να λέγονται έτσι, αλλά επειδή στη καρδιά τους στη συνείδηση τους, αυτό αισθανόταν. Δεν είχαν ως μέτρο τους κάτι που μπορείς να φθάσεις ,αλλά τον Επουράνιο Πατέρα. Είναι ζωντανοί επειδή υψώνονται προς αυτόν τον Ουρανό, ενώ ο Ουρανός μένει απέραντος και άπειρος πάνω από τα κεφάλια τους. Οι πιστοί των άλλων θρησκειών μπορούν να πουν : «Να ,εμείς τα εκπληρώσαμε όλα». Να μη γελιόμαστε, χωρίς να θέλω να μειώσω τους πιστούς των άλλων θρησκειών,σε οποιαδήποτε θρησκεία είναι δύσκολο να εκπληρώσεις τα πάντα.


Ο χριστιανός όμως ούτε για ένα δευτερόλεπτο δε μπορεί να αισθανθεί και να πει: «Όλα μπορώ να τα κάνω»- επειδή μέτρο του είναι ο ζώντας Θεός.