Μαρτυρία Γέροντος Μωυσή Αγιορείτου
Αγαπητέ κύριε Κωνσταντίνε, χαίρετε πάντοτε έν Κυρίω!
Έλαβα την επιστολή σας κι ευχαριστώ. Καθυστέρησα νά σάς απαντήσω λόγω σοβαρών προβλημάτων τής υγείας μου. Τώρα με τή βοήθεια τοϋ Θεού είμαι καλύτερα κάπως. Σχετικά μέ τόν Γέροντα Σάββα έχω νά σάς γράψω τά εξής:
Είναι ό πρώτος Γέροντας πού γνώρισα στή ζωή μου. Ή μακαρίτισσα η μητέρα μου είχε ένα έκδρομικό - φιλανθρωπικό σύλλογο καί ό Γέροντας Σάββας, μένοντας στό Μετόχι τών Αρχαγγέλων - Βύρωνος, πήγαινε σέ διάφορα μοναστήρια ώς ταπεινός προσκυνητής. Έκει τόν πρωτογνώρισα, σεμνός, λιτός, απλός, καλοσυνάτος. Θυμάμαι στίς στάσεις γιά φαγητό μέ τό λεωφορείο, έκείνος πήγαινε στά χωράφια, μ' ένα Λαϊκό - υποτακτικό πού είχε, κι έκαναν βαθειές - στρωτές μετάνοιες, σταυρούς, βαστώντας μεγάλα κομποσχοίνια. Κοινωνούσε μέ δάκρυα. Δέν έλεγε πολλά. Αύτα πού έλεγε ήταν λιτά, λίγα καί ψυχωφελή.
Μέ άγαπούσε, μου μιλούσε ωραία γιά τήν καλογερική ζωή, μού έκανε κανένα δωράκι. Μετά πήγε στό Άγιον Όρος, τή Χίο καί τήν Κύπρο. Δέν τόν έβλεπα, μάθαινα πολλά καλά γι' αύτόν. Γιά τή του έγραψε ή μοναχή Εύγενία Κλειδαρά καί ή ταπεινότητα μου στό «Μέγα Γεροντικό Αγιορειτών Γερόντων».
Σάς εύχομαι καλή έπιτυχία στό έργο σας. Καλό Χειμώνα. Καλή δύναμη καί καλή ύπομονή. Ή Παναγία νά πρεσβεύει πάντοτε. Ό Κύριος νά σάς εύλογεί πλούσια στη ζωή καί τό ώραίο έργο σας. Θά σάς μνημονεύουμε.
Ο Όσιος Σάββας, όπως τον παρουσιάζει ό Γέρων Μωυσής Αγιορείτης στόν τρίτο τόμο τού έργο του, Μέγα Γεροντικο έναρετων Αγιορειτών τού εικοστού αΐώνος
Νέος έγινε μοναχός στή μονή Σταυροβουνίου. Έμεινε έκεί μέ ύπακοή μεγάλη, φιλότιμη διακονία, προσευχή καί άσκηση 25 χρόνια. Αγάπησε τήν ύπακοή καί τόν Γέροντά του Βαρνάβα (+1948) «ώς Θεόν μετά Θεόν». Διήλθε πάμπολλες δοκιμασίες, δίχως νά πτοηθεϊ ποτέ, λέγοντας: «Όσο πιό οδυνηρές δοκιμασίες περνώ, τόσο πιό φλογερή ή προσευχή μου βγαίνει πρός τόν 'Ύψιστο, κι άμέσως διαλύει τά γκρίζα σύννεφα καί ό ήλιος προβάλλει. Πολλές φορές ή χάρη Του μέ έσωσε άπό βέβαιο θάνατο, πολλά περιστατικά έχω στή ζωή μου».
Κατόπιν πήγε γιά μιά δωδεκαετία στά Ιεροσόλυμα, ώς λειτουργός στόν Πανάγιο Τάφο, στό Σινά, στήν Πάρο καί μιά έξαετία στό Άγιον Όρος.
Πολλοί διηγούνται πολλά για τό διορατικό του χάρισμα. Στό Άγιον Όρος Λέγουν «ό μοναχός αναπαύεται έν τή κοπώσει». Εξομολογούσε, έτρεχε παντού, μά δέν κουραζόταν κι έλεγε:
«Δέν είναι καί τόσο σπουδαΐο νά κοπιάζει κανείς, αλλά τό σπούδαιότερο άπ' όλα είναι νά μισήσεις τήν αμαρτία, έτσι μόνο θά επιτύχουμε τήν καθαρότητα τής καρδιάς». Χαιρόταν νά βλέπει τούς πιστούς νά μετανοούν είλικρινά. Τύπωνε ψυχωφελή βιβλία καί τά μοίραζε δωρεάν πρός βοήθεια ψυχών. Έτρεχε παντού όπου τόν καλούσαν σέ όλη τήν Ελλάδα νά λειτουργήσει, νά εξομολογήσει, νά νουθετήσει, νά παρηγορήσει καί νά βοηθήσει μέ κάθε τρόπο, τούς σέ διάφορες άνάγκες συνανθρώπους του.
Είχε άγιοφάνειες, άγγελοφάνειες, σημεία θαυμαστά κι εξαίσια. Στήν προσκομιδή τόν παρακαλούσαν οί ψυχές τών κεκοιμημένων νά συνεχίσει νά τις μνημονεύει, γιατί πολύ βοηθούνταν. Άκουγε ούράνιες ψαλμωδίες κι εύφραινόταν ή άγαθή ψυχή του. Ψάλλοντας σέ μιά άγρυπνία τού Κυριάκού τής Αγίας Άννης, είδε τήν Παναγία δορυφορούμενη άπό αγγέλους. Πέρασε διάφορους τόπους, παντού έμεινε άσκητής, ταπεινός, νηστευτής, προσευχόμενος. Τρυγούσε τό μέλι τής αρετής άπό πατέρες καί προσκυνήματα. Τά χαρίσματά του ό σεμνός καί άσημος παπα-Σάββας τά χρησιμοποιούσε γιά τήν ανόρθωση τών πεπτοκότων.
Κατά τις παραμονές του στήν Αθήνα έμενε συνήθως στό Αγιαννανίτικο Μετόχι τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών στόν Βύρωνα μέ τόν άλλο σπουδαίο Πνευματικό Μιχαήλ τόν Αγιαννανίτη (+1952.)
Είχε άγιοφάνειες, άγγελοφάνειες, σημεία θαυμαστά κι εξαίσια. Στήν προσκομιδή τόν παρακαλούσαν οί ψυχές τών κεκοιμημένων νά συνεχίσει νά τις μνημονεύει, γιατί πολύ βοηθούνταν. Άκουγε ούράνιες ψαλμωδίες κι εύφραινόταν ή άγαθή ψυχή του. Ψάλλοντας σέ μιά άγρυπνία τού Κυριάκού τής Αγίας Άννης, είδε τήν Παναγία δορυφορούμενη άπό αγγέλους. Πέρασε διάφορους τόπους, παντού έμεινε άσκητής, ταπεινός, νηστευτής, προσευχόμενος. Τρυγούσε τό μέλι τής αρετής άπό πατέρες καί προσκυνήματα. Τά χαρίσματά του ό σεμνός καί άσημος παπα-Σάββας τά χρησιμοποιούσε γιά τήν ανόρθωση τών πεπτοκότων.
Κατά τις παραμονές του στήν Αθήνα έμενε συνήθως στό Αγιαννανίτικο Μετόχι τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών στόν Βύρωνα μέ τόν άλλο σπουδαίο Πνευματικό Μιχαήλ τόν Αγιαννανίτη (+1952.)
Ώς λειτουργός στό ναό τών Ταξιαρχών πλημμύριζε άπό δάκρυα, πού δέν μπορούσε νά κρύψει. Γιά τήν εύλάβεια και καθαρότητα του συλλειτουργούσε αγγέλους. Μέ τήν προσευχή του βοήθησε πολλούς πολλούς. Εκεί μικρός τόν γνώρισα κι εγώ. Μέ τη μακαρίτισσα μητέρα μου πηγαίναμε μαζί σε διάφορα προσκυνήματα. Τήν ώρα που οί άλλοι έτρωγαν, εκείνος κρυβόταν στά χωράφια κι έκανε στρωτές μετάνοιες. Ήταν ό πρώτος καλόγερος πού γνώρισα Είχε μία ώραία απλότητα, ύφος άφτιασίδωτο, ήθος άκέραιο. Μέ τά λίγα πού άκουσα καί τά πολλά πού είδα πάνω του βοηθήθηκα πράγματι πολύ. Ανεπαύθη έν Κυρίω στίς8.3.1985. Έτάφη στη μονή Αγίου Γεωργίου ΑΛαμάνου Κύπρου, όπου είχαν ταφεί καί συγγενείς του μοναχές.
Σέ ένα άπό τά ψυχωφελή βιβλία του έγραφε:
Σέ ένα άπό τά ψυχωφελή βιβλία του έγραφε:
«Ή Εκκλησία είναι ή σωστική κιβωτός, έντός τής όποίας είσελθών μετά τής οίκογενείας του ό Νώε έσώθη καί έζησε μετά τόν κατακλυσμό. Ενώ όλοι εκείνοι, οί όποιοι τόν είρωνεύοντο καί έκάγχαζον καί όλον αύτό τό έκατονταετές διάστημα πού τήν κατασκεύαζε καί τούς έδίδασκε νά μετανοήσουν, διότι ό Θεός θά τούς κατέστρφεν, έσπευδον μόλις άρχισεν ή κατακλυσμιαία βροχή νά άναρριχώνται εις την κιβωτόν μετά τό κλείσιμόν της. Αλλά ήτο πλέον άργά διά νά σωθούν. Τοιουτοτρόπως καί ήμείς, τώρα έχομεν τήν εύκαιρίαν, εισερχόμενοι καί ζώντες έν τη Εκκλησία νά έξασφαλίσωμεν τήν σωτηρίαν μιας. Όλοι έκείνοι οί όποιοι ήγάπησαν τήν Εκκλησίαν καθώς καί τόν Αρχηγόν αύτής, τόν Αναμάρτητον Ιησού, τιμώνται καί δοξάζονται έσαεί»
Από το βιβλίο του Κωστα Παπαγεωργίου «Ο Όσιος γέροντας Σάββας ο Σταυροβουνιώτης(1985)Κύπρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου