Άγιος ιερομάρτυς και ομολογητής Δημήτριος(Κεδρολιβάνσκι-1890- 1938)

Ίερομάρτυς Δημήτριος (Κεδρολιβάνσκι)

ΤΟ ΧΩΡΙΟ Σαράποβο της επαρχίας Ριαζάν γεννήθηκε στις 15 Μαΐου τού 1890 ό Ιερομάρτυς Δημήτριος. Οι ευσεβείς γονείς του διακονούσαν στον ενοριακό Ναό της Αγίας Τριάδος, ό πατέρας του Βασίλειος ως ιεροψάλτης και ή μητέρα του Λιούμπα ως προσφοράρισσα.

Ήταν σπουδαστής τού Εκκλησιαστικού Σεμιναρίου τού Ριαζάν, όταν ό πατέρας του πέθανε. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να επιστρέψει στο χωριό, για να φροντίσει τη μητέρα του και τις τρεις αδελφές του.

Για αρκετά χρόνια ό νεαρός Δημήτριος υπηρέτησε ως ιεροψάλτης στον ναό τού χωριού του. Αγάπησε βαθιά τη ζωή της Εκκλησίας, γι’ αυτό και αποφάσισε να αναλάβει τον σταυρό της ιεροσύνης σε μια εποχή πού για τούς ιερείς ήταν επικίνδυνη ή ζωή στη Ρωσία. Έτσι, αφού είχε ήδη νυμφευτεί την Αλεξάνδρα Πρεομπραζένσκι, το 1922 χειροτονήθηκε διάκονος για τον Ναό της Αγίας Τριάδος τού Σαράποβο.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ό π. Δημήτριος έγινε στόχος των μπολσεβίκων. 

Το 1929 τού επέβαλαν δυσβάσταχτο αγροτικό φόρο, τον οποίο δεν μπόρεσε να πληρώσει εγκαίρως. Συνελήφθη, λοιπόν, και καταδικάστηκε σε εξορία πέντε ετών στην πόλη Κοζλώφ της επαρχίας Ταμπώφ. Στην εξορία. όπου τον άκολούθησε και ή οικογένεια του, υπηρετούσε ως διάκονος. Ήταν ή εποχή πού, εξαιτίας δύο συνεχόμενων ετών αφορίας της γης, στην περιοχή είχε πέσει πείνα. Οι άνθρωποι έφταναν να πεθαίνουν στούς δρόμους της πόλης. Ή πείνα έπληξε και την οικογένεια τού π. Δημητρίου. Κάποια μέρα μια κόρη του έπεσε εξαντλημένη στο κρεβάτι και δεν μπορούσε να σηκωθεί.

Ό οικείος ιεράρχης τού πρότεινε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος και να διοριστεί στο κοντινό χωριό Σίτσεφκ, όπου θα

έβρισκε έστω ελάχιστα τρόφιμα για τη στοιχειώδη συντήρηση της οικογένειας του. Ό διάκονος δέχτηκε. ’Έτσι σύντομα. ιερέας πια, εγκαταστάθηκε μέ την πρεσβυτέρα και τά παιδιά του σ’ εκείνο το χωριό, αφού είχε εξασφαλίσει και τη συγκατάθεση των σοβιετικών αρχών.

Στο Σίτσεφκ συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός, πού το θυμόταν και το διηγιόταν συχνά ως το τέλος της ζωής του: Πέθανε μια γυναίκα και την τρίτη μέρα οι συγγενείς της τον κάλεσαν για την τέλεση της νεκρώσιμης ακολουθίας. Στη διάρκεια της άκολουθίας ό π.

Δημήτριος είδε ξαφνικά τη νεκρή, πού ήταν ξαπλωμένη στο φέρετρο, να κουνά το χέρι της. Έκπληκτος την πλησίασε, και τότε εκείνη άνοιξε τά μάτια. Ό ιερέας διέκοψε την ακολουθία. Ή γυναίκα ανασηκώθηκε και τον ρώτησε:

-    Παππούλη, γιατί ήρθατε;

Σαστισμένος ό π. Δημήτριος, αποκρίθηκε:

-   Ήρθα για να δώ πώς είσαι και να σου διαβάσω Ευχέλαιο.

-    ’Όχι, δεν ήρθατε γι’ αυτό, είπε ή γυναίκα και σηκώθηκε.

Ή νεκρανάστασή της συγκλόνισε τούς κατοίκους του χωριού. Τη ρωτούσαν τί έβλεπε στον άλλο κόσμο, όπου βρισκόταν-για τρεις μέρες, κι εκείνη τούς εξηγούσε όσο της ήταν δυνατόν. Αφού τακτοποίησε κάποιες υποθέσεις, για τις όποιες, όπως αποδείχθηκε, ό Κύριος την επανέφερε στη ζωή, αναχώρησε οριστικά από τον κόσμο τούτο έπειτα από δύο εβδομάδες.

Επιστρέφοντας, μετά τη λήξη της εξορίας του, στο Σαράποβο. ό π. Δημήτριος διορίστηκε πάλι στον Ναό της Αγίας Τριάδος ως δεύτερος εφημέριος, καθώς στο μεταξύ είχε διοριστεί εκεί ό πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Σπεράνσκι. Αναγκάστηκε, όμως, να εγκατασταθεί μέ την οικογένεια του στο σπίτι τού ψάλτη, επειδή το δικό του σπίτι είχε δημευτεί από τις σοβιετικές αρχές. 

Το 1936 μετατέθηκε στον Ναό τού Αγίου Νικολάου, στο χωριό Κρούγι. Στην ενορία εκείνη ανήκαν και άλλα τρία κοντινά χωριά. Οι κάτοικοί τους ήταν φτωχοί και πολύ συχνά δεν είχαν χρήματα για τά Μυστήρια και τις ιεροτελεστίες. Πέθαινε ένας άνθρωπος και οι συγγενείς του έλεγαν στον π. Δημήτριο:

-  Παππούλη, πρέπει να κάνουμε κηδεία.

-  ’Έ, να κάνουμε, αποκρινόταν ό ιερέας.

-   Αλλά δεν έχουμε χρήματα.

-  Μα τί λέτε! Πρέπει να κηδέψουμε τον άνθρωπο πού πέθανε, και θα τον κηδέψουμε.

Το ίδιο γινόταν και όταν έρχονταν για να ζητήσουν τη βάπτιση ενός παιδιού. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι, επειδή οι περισσότεροι χωρικοί φοβόντουσαν εκείνη την εποχή να γίνουν ανάδοχοι, τά παιδιά του π. Δημητρίου αναδέχθηκαν σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού του χωριού.

Το καλοκαίρι του 1937 ό διωγμός κατά της Εκκλησίας εντάθηκε. Από το φθινόπωρο ή ΝιΚαΒεΝτε άρχισε να συγκεντρώνει στοιχεία για τον π. Δημήτριο και τη δραστηριότητά του. Ό πρόεδρος του Αγροτικού Συμβουλίου παρέδωσε στο τοπικό Σοβιέτ ένα σημείωμα, σύμφωνα μέ το οποίο ό ιερέας «υποχρέωνε τις γριούλες να πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα και να μαζεύουν χρήματα για την εκκλησία, φοβερίζοντάς τες ότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα έκλεινε».

Ή καθαρίστρια του ναού, όταν ανακρίθηκε, κατέθεσε: «Ό ιερέας έλεγε: “Ό κολχόζνικος δουλεύει πολύ, αλλά αμείβεται πενιχρά. Το σοβιετικό κράτος του παίρνει όλη τη σοδειά και δεν του αφήνει τίποτα. Και για τούς κληρικούς ή ζωή έγινε δύσκολη. Ή σοβιετική εξουσία καταπιέζει την Εκκλησία”. Ό Κεδρολιβάνσκι επαινούσε την αγωγή πού έδινε το προεπαναστατικό σχολείο στα παιδιά και κατηγορούσε τη σοβιετική αγωγή. “Μέ τη σοβιετική εξουσία", έλεγε, “τά παιδιά έγιναν απείθαρχα, ενώ πρώτα ήταν υπάκουα και σέβονταν τούς μεγαλύτερους”».

  Τον Νοέμβριο του 1937 οι αρχές κάλεσαν τον π. Δημήτριο για “συζήτηση” και τον “συμβούλεψαν” να αποβάλει την ιεροσύνη. Υποσχέθηκαν πώς, αν δήλωνε δημόσια την αποβολή της ιεροσύνης και δημοσίευε σχετική ανακοίνωση στην τοπική εφημερίδα, δεν θα τον συνελάμβαναν. Ό π. Δημήτριος αρνήθηκε κατηγορηματικά. Προτιμούσε να θυσιάσει και τη ζωή του ακόμα, παρά να καταφρονήσει το χάρισμα που του εμπιστεύτηκε ό ίδιος ό Χριστός. Δεν λύγισε ούτε όταν ή πρεσβυτέρα του μέ κλάματα τον παρακαλούσε να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις των αρχών για χάρη των παιδιών τους, πού θα αντιμετώπιζαν αξεπέραστα εμπόδια στην εκπαίδευση τους και συνεχή προβλήματα στη ζωή τους.

  Στις 20 Ιανουάριου του 1938, μια ώρα μετά τά μεσάνυχτα, ό π. Δημήτριος συνελήφθη και κλείστηκε στις φυλακές της πόλης Έγκόριεφσκ. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε αναγκαστεί να πληρώσει βαρύ φόρο. ’Έτσι, μετά τη σύλληψή του, ή οικογένεια του δεν είχε τά απαραίτητα μέσα για να επιβιώσει.

Ή Αλεξάνδρα βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Αλλά λίγο πριν απελπιστεί, άρχισαν να έρχονται ό ένας πίσω από τον άλλον οι ενορίτες και να της δίνουν χρήματα, λέγοντας:

-  Παρ’ τα, πρεσβυτέρα! Τά χρωστούσα στον παππούλη για μια κηδεία.

-   Αυτά είναι για τά βαφτίσια τού παιδιού μου.

’Έτσι τη βοήθησαν πολλοί πιστοί από σεβασμό και Αγάπη προς τον στοργικό ποιμένα τους.

Στις φυλακές του Έγκόριεφσκ εργαζόταν ως επιστάτης ένας νεαρός από το χωριό Κρούγι. Αυτός γνωστοποίησε στην Αλεξάνδρα τον τόπο όπου βρισκόταν ό π. Δημήτριος και έφερνε στον ιερέα γράμματα από την πρεσβυτέρα του.

Στις 11 Φεβρουάριου ή ΝιΚαΒεΝτε καταδίκασε τον π. Δημήτριο σε θάνατο μέ τουφεκισμό. Ή διοίκηση της φυλακής αποφάσισε να τον μεταφέρει μαζί μέ άλλους κρατουμένους σε κάποια από τις φυλακές της Μόσχας. Ό επιστάτης το πληροφορήθηκε και ειδοποίησε την πρεσβυτέρα ότι ή μεταφορά θα γινόταν τά μεσάνυχτα.

Παρά τη μανιασμένη χιονοθύελλα, ή κόρη του π. Δημητρίου, Κλαυδία βρισκόταν τά μεσάνυχτα έξω από την πύλη της φυλακής. κρατώντας ένα μικρό δέμα μέ τρόφιμα. Ή πύλη άνοιξε και μια ομάδα είκοσι κρατουμένων βγήκε κυκλωμένη από οπλισμένους φρουρούς και μεγαλόσωμα σκυλιά. Βλέποντας ανάμεσα τους τον πατέρα της, δοκίμασε να πλησιάσει για να του δώσει το δέμα, αλλά τά σκυλιά δεν την άφησαν.

-   Κλαυδία, πήγαινε στο σπίτι! Πήγαινε στο σπίτι! της φώναξε ό π. Δημήτριος.

Εκείνη, όμως, δεν είχε τη δύναμη ν’ αποχωριστεί τον πατέρα της. Τον άκολούθησε από μακριά ως τον σιδηροδρομικό σταθμό, πού απείχε δύο περίπου χιλιόμετρα.

Το τρένο ήταν εκεί. Ανέβασαν τούς κρατουμένους σ’ ένα βαγόνι μέ καγκελόφραχτα παράθυρα. Μπαίνοντας ό π. Δημήτριος. γύρισε και ξαναφώναξε στην κόρη του:

- Κλαυδία, πήγαινε στο σπίτι! Θα επιστρέψω σύντομα!

Τον έκλεισαν στις φυλακές Μπουτίρκι της Μόσχας.

Στις 17 Φεβρουάριου τον μετέφεραν στο Σκοπευτήριο τού Μπούτοβο, έξω από τη Μόσχα, και τον έβαλαν σε μια παράγκα. Την ίδια μέρα τον παρέδωσαν στούς δημίους, πού τον οδήγησαν σ’ ένα βαθύ όρυγμα, λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα. Εκεί εκτέλεσαν και έθαψαν τον άξιο λειτουργό του Υψίστου.

Από το βιβλίο ''Άγιοι κατάδικοι.Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ου αιώνα(Ι.Μ.Παρακλήτου)

πηγή