Κώστας Παυλόπουλος: τραγούδι
Γιάννης Παυλοπουλος: βιολί
Στέλλα Βαλάση: σαντούρι
Δημήτρης Κωνσταντής: λαούτο
Ηχοληψία: Γιάννης Συγλέτος
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπό την αρχηγία του Ταχίρ – πασά, εισήλθε στον κόλπο του Ναυαρίνου για να εφοδιάσει τις χερσαίες δυνάμεις του Ιμπραήμ που ρήμαζαν την Πελοπόννησο.
Στις 6 Ιουλίου του 1827 οι τρεις Μεγάλες δυνάμεις είχαν καταλήξει με τη συνθήκη του Λονδίνου στη δημιουργία ημιανεξάρτητου, φόρου υποτελούς στο Σουλτάνο, ελληνικού κράτους.
Άσχετα με τις διαφωνίες που υπήρχαν, η ελληνική επαναστατική κυβέρνηση αποδέχτηκε τη συνθήκη σε αντίθεση με τον Σουλτάνο, ο οποίος θεώρησε ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις αναμειγνύονταν στα εσωτερικά του και την απέρριψε.
Στην συνθήκη του Λονδίνου δηλωνόταν κατηγορηματικά αφ’ ενός, ότι στην περίπτωση μη αποδοχής του κειμένου της συνθήκης οι Μεγάλες Δυνάμεις θα έστελναν προξένους στο επαναστατημένο Ελληνικό κράτος, ενέργεια που θα οδηγούσε αυτόματα στην επίσημη αναγνώριση του και αφ’ εταίρου, ότι αν οι Τούρκοι απέρριπταν την εκεχειρία, θα υπήρχαν κυρώσεις.
Στις 31 Αυγούστου 1827 έληξε η προθεσμία αποδοχής της συνθήκης από τους Τούρκους. Έτσι στις 12 Οκτ. 1827 οι συμμαχικοί στόλοι έφτασαν έξω από το λιμάνι της Πύλου για να επιβάλλουν τα «κατάλληλα μέτρα» στον Ιμπραήμ, ο οποίος καταπατούσε τα «διεθνή νόμιμα του πολέμου». Στις 19 Οκτ. 1827 οι στόλοι των Τριών Μεγάλων Δυνάμεων , ο Αγγλικός με ναυαρχίδα την Ασία και δώδεκα πλοία υπό τον Ναύαρχο Κόδριγκτον, ο Ρωσικός με ναυαρχίδα το «Αζόφ» και οκτώ πλοία υπό τον υποπλοίαρχο Χέυδεν, και ο Γαλλικός με ναυαρχίδα το «Σειρήν» και επτά πλοία υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ, εισήλθαν στον κόλπο για μεγαλύτερη πίεση και διαπραγματεύσεις.
Η ναυμαχία ξεκίνησε από ένα τυχαίο γεγονός: στις συννεννοήσεις μεταξύ των αντίπαλων αρχηγών που πραγματοποιούνταν με λέμβους πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε ο Πέτρος Μικέλης, ο πιλότος της «Ασίας» ο οποίος ασκούσε χρέη διερμηνέα.
Η ναυμαχία του Ναυαρίνου, κράτησε περίπου τέσσερις ώρες και είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή 60 τουρκοαιγυπτιακών σκαφών και 6.000 ανδρών.
Η έκβασή της ήταν ο επίλογος που περίμεναν όλοι αυτοί που θυσιάστηκαν και πέθαναν για την κατάκτηση της ελευθερίας τους.. ο δρόμος για την ανεξαρτησία είχε πια στρωθεί και έδειχνε να φτάνει στο τέλος του.
Τριάντα καράβια αρμένιζαν Μεθώνη και Κορώνη,
τα δέκα ήταν Φραντζέζικα, τα δέκα της Αγγλίας.
Και τ’ άλλα ήταν του Μοσχοβά, του βασιλιά του Ρούσου,
Μα ήρθαν και αράξανε στην Πύλο στο λιμάνι·
πιάνουν και γράφουν γράμματα και στο Μπραΐμη στέλνουν.
Φεύγα Μπραϊμη απ’ το Μωριά, φεύγα κι απ’ την Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου