Δεν υπάρχει ελπίς για το ανθρώπινον γένος...

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στον καιρό του Όθωνα και δημοσιεύθηκε σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών.
Αναφέρεται στον θάνατο ενός παλληκαριού, του Λάμπρου, παλαιού αγωνιστή της Επανάστασης, που είχε καταντήσει να ζητιανεύει στους δρόμους, όπως και οι περισσότεροι αγωνιστές του 21.
Ο ανώνυμος αρθρογράφος φαίνεται οτι ήταν συναγωνιστής του Λάμπρου στον αγώνα για την απελευθέρωση του Γένους.
Ζήτουλας και αυτός...

Εν Αθήναις, 30η του Μαϊου 1849
"Ξημερώνοντας η Τετράδη, βρήκαν τον Λάμπρο αποθαμένον καταμεσής της οδού Ερμού, ολίγα βήματα απόστασιν απο το καφενείον "Η Ωραία Ελλας", όπου συνήθως μαζωχνόμαστε ημείς οι κακομοιραίοι, δια να ζητιανέψωμεν την παλαιάν μας ηρωοσύνην, προς το όφελος και την δόξαν της σημερνής πατρίδος.

Το άλλοτες ρωμαλέον σώμα του ειχε περιέλθει εις αθλίαν κατάστασιν, από τες πολλές πληγές που του είχαν δώκει οι μαχαίρες των Τούρκων και οι αρρώστειες της ανέχειας.
Τόσον ταλαιπωρημένη ήτο η αδύναμη σάρκα του, ώστε θα έλεγες οτι τον άνθρωπο αυτόν, τον είχαν φονεύσει πριν από τον φυσικόν του θάνατον...
Πολλοί είχαν ακουστά για τες ανδρείες του και την αρετή του, κανενός όμως δεν πήγαινε ο νους ότι αυτός ο ξεφτιλισμένος ζήτουλας ήταν ένα από τα παλληκάρια που τραγωδούσαν οι θρύλοι του εικοσιένα. Κι αν ποτέ τον αρωτούσε άνθρωπος, αν ήταν αυτός ο Λάμπρος που χε τρυπώσει άλλοτε στο κάστρο της Ακροπόλεως, σφάζοντας δώδεκα Τούρκους του Κιουταχή, το αρνιοτανε - όχι, δεν ήμουν εγώ αυτός ο Λάμπρος...
Σαν να μην του άξιζε ούτε αυτό το ελάχιστο - να κατέχει δηλαδής ένα όνομα όπως ο κάθε τελευταίος...

Ο κοσμάκης όμως, όταν τον είπανε οι εφημερίδες ότι ο πεθαμένος δεν ήτο άλλος από το πρωτοπαλλήκαρο του Καραϊσκάκη πού' χε σώσει τους πολιορκημένους των Αθηνών στον καιρό του Φαβιέρου, ερχόντουσαν με κατεβασμένο το κεφάλι και απίθωναν ένα ματσάκι αγριολούλουδα απάνου στο νεκρό σώμα και έτσι, γοργά-γοργά και πριν να παρέλθει η μεσημβρία ο τόπος γύρω απο την "Ωραία Ελλάδα" άρχισε να ευωδιάζει ωσάν Άνοιξις.
Ίσως, αν όσο ζούσε ακόμα ο Λάμπρος ευαρεστούνταν να του ρίξουνε και καμιά δεκάρα, όσα λουλούδια του έριξαν όντας νεκρός, δεν θα είχε τη χρείαν να αποθάνει εκ πείνης. Ωστόσον, φαίνεται ότι έτσι λειτουργούν οι ψυχές των Ελλήνων.
Ξοδεύουνε για τον θάνατο όσα τσιγκουνεύονται να δώκουν για τη ζωή...

Την έκτην ώρα του εσπερινού εδέησε να φθάσει το κάρον της δημαρχίας και αφού εσώριασαν τον Μέγα νεκρόν εις τσουβάλι απο λινάτσαν, οι υπάλληλοι της καθαριότητος περισυνέλεξαν όλα τα άνθη και εξαφάνισαν πάντα τα ίχνη της αγάπης των ανθρώπων, για να μην φανεί, λέει ,στους ξένους επισκέπτες, ότι οι αλλοτινοί ήρωες του Γένους, ψωμολυσσάνε τώρα εις τας οδούς των Αθηνών και επιδεικνύουν τες πληγές των για να τους ελεήσουν καμίαν ελιάν, κανέναν κρασόβολον, ίσως ένα κρομμύδι, ενώ οι τωρινοί αφέντες της Ελλάδος διοργανώνουν χοροεσπερίδας εις τα ανάκτορα και την περνούνε κότα/πίττα.
Τι κρίμα που η Άνοιξις εκράτησε τόσον λίγο...

Η μοίρα του Λάμπρου, δεν είναι διάφορος της μοίρας των ονειρευτών εις πάντα τα έθνη της γης - και εις εκείνα όπου ανδράγαθησαν δια την ελευθερίαν τους απέναντι ξένων τυρράνων αλλά και εις εκείνα όπου εσήκωσαν τα όπλα διά να αποδιώξουν εντόπιους εκμεταλλευτές.
Τες δέκα πληγές που έλαβα διά την πατρίδαν φαίνεται οτι τες επληρώθησαν άλλοι. Και αυτό μεν ολίγον με θλίβει, διότι δόξα τω Θεώ εγώ ούτε χέρι έχασα, ούτε πόδι και σήμερον είμαι εις θέσιν να κρατάω γερά το δισκάκι της επαιτείας, ενώ άλλοι σέρνονται ωσάν τις σαύρες στο προαύλιον της Αγίας Ειρήνης, αναμένοντας να βγει ο Βασιλιάς και οι κυρίες της Αυλής, για να κλονίσουν την καρδίαν τους με την φρικιαστικήν όψιν της αναπηρίας των.
Με θλίβει όμως και με πονά περισσότερον και απο το γιαταγάνι του Τούρκου ότι, βλέποντας οι νεώτεροι τα χάλια τα εδικά μου, ποτέ πια δεν θα στέρξουν να δώκουνε πίστιν εις αγώνας και ελευθερίαν...

Και αν κρίνω από τα όσα διαδίδουν οι λόγιοι, για την αισχρή κατάληξη των επαναστάσεων, όπου αυτές ξέσπασαν για το καλό και το δίκαιο του ανθρώπου, τέτοια και χειρότερη ειναι η μοίρα ολωνών των ονειρευτών, είτε Νταντον τους αποκαλούν, είτε Κολοκοτρωναιους.
Γιατί, στους γύρους της Ιστορίας, η κάθε νέα Βαστίλη γεννά έναν Λουδοβίκο Βοναπάρτη και το κάθε δοξασμένο Δερβένι, οδηγεί σε έναν 'Οθωνα. Φαίνεται ότι ο αγώνας του ανθρώπου για έναν καλύτερο κόσμο, είναι καταδικασμένος να καταντήσει το πρώτο σκαλί για τους επόμενους εκμεταλλευτές, που με το μπαϊράκι του Δικαίου, θα φτιάξουν έναν κόσμο χειρότερο κι από τον προηγούμενο. Μόνον που αυτή η σκάλα όπου αναρριχώνται οι εξουσιαστές, είναι καμωμένη από ματωμένα κορμιά και προδομένα όνειρα...

Ήμουνα κοντά εις τον Λάμπρον, όταν ακόμη γιομίζαμε Πίστη για ενα ωραίο αύριο και ήμουν ακόμα πιο κοντά του, ότε νικημένοι κι οι δυο βγάναμε την αλλοτινήν μας ηρωοσύνην εις επαιτείαν - και τώρα είμαι μόνον μιαν ανάσα πίσω του,όντας κι ο ίδιος μελοθάνατος.
Δεν ηξεύραμε, τότε που ριχτήκαμε εις τον αγώνα δια ελευθερίαν της Ελλάδος, ότι οι Ελληνες είναι άνθρωποι όπως οι άνθρωποι ολουνού του κόσμου και ότι η μόνη αλήθεια είναι, πως δεν υπάρχει ελπίς για το ανθρώπινον γένος...

φωτο:Μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Βρέλλη -Ιωάννινα

πηγή