Του Δημητρίου Γ.Μεταλληνού
Εν Χρ(όνω)2019 μ.Χ.
Άλλη μια χρονιά προσμετράται στην ηλικία της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά και στην προσωπική μας… Ευκαιρία να προσεγγίσουμε τα ουσιώδη, την ουσία του ιστορικού μας βίου (προσωπικού και κοινωνικού). Αφορμή για ενδοσκόπηση, για ενσυναίσθηση (πόσο μάλλον όταν είσαι παντελώς «αναίσθητος»…), για αλλαγή στάσης ζωής.
«Ωραία λόγια», θα μου πει κάποιος από εσάς. Λέξεις, λόγια, πολυλογία … βερμπαλισμός. Μάθαμε τόσο καλά τα ελληνικά, όπως κι άλλες γλώσσες, αλλά δεν κατανοούμε πλέον την ουσία των νοημάτων. Οι «ειδικοί», αποδεικνύουμε την τραγικότητα αυτή. Έτσι, ο ψυχολόγος ομιλεί περί συμπτωμάτων, σπάνια όμως περί ψυχής. Ο θεολόγος, περί αμαρτημάτων και ηθικής, σπάνια περί του Θεού «καθώς εστί». Ο ιατρός, περί θεραπειών, σπάνια περί της όντως, της «κατ’ άμφω», υγείας. Ο πολιτικός, περί της «δημοκρατίας» ΤΟΥ, σπάνια περί της δημοκρατίας ΜΑΣ…
Τα χρόνια περνούν. Το κοντέρ της (παγκόσμιας) ιστορίας καταγράφει. Κι όμως, κοινωνικά δεν αλλάζουμε. Αντίθετα, συνηθίζουμε να εμμένουμε ως γνήσιοι υπάνθρωποι στα ίδια λάθη, εμμονές και μικρότητες των προγόνων μας. Χθες, σήμερα, αύριο, συνεχώς τα ίδια. Το ατομικό μας συμφέρον πάνω απ’ όλα. Με άλλα λόγια μια ατομιστική προσέγγιση του χρόνου. Όχι αντικειμενική, κοινωνική, υπεριστορική. Απλά και σταράτα, υποκειμενική προσέγγιση του χρόνου. Υποκείμενη, όμως, σε τι; Στα πάθη μας! Μεγάλα ή μικρά, δεν έχει σημασία. Πάθη, μου μας μεταμορφώνουν από «εικόνες Θεού» σε εμπαθή πλάσματα, που δεν έχουν όρια. Ακριβώς, όπως και ο χρόνος, που φαινομενικά θεωρείται να μην έχει όρια… Κι όμως, ο χρόνος έχει τέλος (σκοπό). Σε κάποιο σημείο του θα σταματήσει, διαφορετικά θα λεγόταν ά-χρονος. Θα σταματήσει, χωρίς όμως να σταματήσει κι ο όντως Άχρονος Δημιουργός του. Υπάρχει τελικά, καμία πρόταση θεραπείας από αυτή τη χρονοφοβία μας; Ασφαλώς και υπάρχει εδώ και 2019 χρόνια εμφανώς, συμπυκνωμένη στην κωδική ονομασία «μ.Χ.», δηλ. «μετά Χριστόν». «Μετά», που υποδηλώνει αφενός χρονική ακολουθία, δηλ. μετά τη Γέννηση του Χριστού και αφετέρου σκέτη ακολουθία, δηλ. μαζί με τον Χριστό…
Μου λένε συχνά κάποιοι φίλοι, να «εκσυγχρονιστώ» και να μην αναφέρομαι σε ξεπερασμένα ζητήματα, όπως ο Χριστός, ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή της θρησκευτικής «ουδετερότητας». Τους απαντώ εμπειρικά, ότι προσπαθώ εδώ και τριάντα πέντε χρόνια περίπου να εξοστρακίσω τον Χριστό από τη ζωή μου κι ενώ το’ χω κατορθώσει πολλές φορές, ανακαλύπτω ότι όσο Τον διώχνω, τόσο η Αγάπη Του με ακολουθεί. Σχεδόν όπως κάθε συνειδητοποιημένος γονιός, που «τρώει πόρτα» από τα ατίθασα παιδιά του, αλλά συνεχίζει όλο και περισσότερο να τα αγαπά και να αγωνιά. Κι όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί απλούστατα πραγματοποιούνται «εν Χρ(όνω)»…
Εφημερίδα «Κέρκυρα Σήμερα»
Άλλη μια χρονιά προσμετράται στην ηλικία της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά και στην προσωπική μας… Ευκαιρία να προσεγγίσουμε τα ουσιώδη, την ουσία του ιστορικού μας βίου (προσωπικού και κοινωνικού). Αφορμή για ενδοσκόπηση, για ενσυναίσθηση (πόσο μάλλον όταν είσαι παντελώς «αναίσθητος»…), για αλλαγή στάσης ζωής.
«Ωραία λόγια», θα μου πει κάποιος από εσάς. Λέξεις, λόγια, πολυλογία … βερμπαλισμός. Μάθαμε τόσο καλά τα ελληνικά, όπως κι άλλες γλώσσες, αλλά δεν κατανοούμε πλέον την ουσία των νοημάτων. Οι «ειδικοί», αποδεικνύουμε την τραγικότητα αυτή. Έτσι, ο ψυχολόγος ομιλεί περί συμπτωμάτων, σπάνια όμως περί ψυχής. Ο θεολόγος, περί αμαρτημάτων και ηθικής, σπάνια περί του Θεού «καθώς εστί». Ο ιατρός, περί θεραπειών, σπάνια περί της όντως, της «κατ’ άμφω», υγείας. Ο πολιτικός, περί της «δημοκρατίας» ΤΟΥ, σπάνια περί της δημοκρατίας ΜΑΣ…
Τα χρόνια περνούν. Το κοντέρ της (παγκόσμιας) ιστορίας καταγράφει. Κι όμως, κοινωνικά δεν αλλάζουμε. Αντίθετα, συνηθίζουμε να εμμένουμε ως γνήσιοι υπάνθρωποι στα ίδια λάθη, εμμονές και μικρότητες των προγόνων μας. Χθες, σήμερα, αύριο, συνεχώς τα ίδια. Το ατομικό μας συμφέρον πάνω απ’ όλα. Με άλλα λόγια μια ατομιστική προσέγγιση του χρόνου. Όχι αντικειμενική, κοινωνική, υπεριστορική. Απλά και σταράτα, υποκειμενική προσέγγιση του χρόνου. Υποκείμενη, όμως, σε τι; Στα πάθη μας! Μεγάλα ή μικρά, δεν έχει σημασία. Πάθη, μου μας μεταμορφώνουν από «εικόνες Θεού» σε εμπαθή πλάσματα, που δεν έχουν όρια. Ακριβώς, όπως και ο χρόνος, που φαινομενικά θεωρείται να μην έχει όρια… Κι όμως, ο χρόνος έχει τέλος (σκοπό). Σε κάποιο σημείο του θα σταματήσει, διαφορετικά θα λεγόταν ά-χρονος. Θα σταματήσει, χωρίς όμως να σταματήσει κι ο όντως Άχρονος Δημιουργός του. Υπάρχει τελικά, καμία πρόταση θεραπείας από αυτή τη χρονοφοβία μας; Ασφαλώς και υπάρχει εδώ και 2019 χρόνια εμφανώς, συμπυκνωμένη στην κωδική ονομασία «μ.Χ.», δηλ. «μετά Χριστόν». «Μετά», που υποδηλώνει αφενός χρονική ακολουθία, δηλ. μετά τη Γέννηση του Χριστού και αφετέρου σκέτη ακολουθία, δηλ. μαζί με τον Χριστό…
Μου λένε συχνά κάποιοι φίλοι, να «εκσυγχρονιστώ» και να μην αναφέρομαι σε ξεπερασμένα ζητήματα, όπως ο Χριστός, ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή της θρησκευτικής «ουδετερότητας». Τους απαντώ εμπειρικά, ότι προσπαθώ εδώ και τριάντα πέντε χρόνια περίπου να εξοστρακίσω τον Χριστό από τη ζωή μου κι ενώ το’ χω κατορθώσει πολλές φορές, ανακαλύπτω ότι όσο Τον διώχνω, τόσο η Αγάπη Του με ακολουθεί. Σχεδόν όπως κάθε συνειδητοποιημένος γονιός, που «τρώει πόρτα» από τα ατίθασα παιδιά του, αλλά συνεχίζει όλο και περισσότερο να τα αγαπά και να αγωνιά. Κι όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί απλούστατα πραγματοποιούνται «εν Χρ(όνω)»…
Εφημερίδα «Κέρκυρα Σήμερα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου