Το λειτούργημα του πνευματικού το θεωρούσε υπεύθυνο, ότι είχε λόγο να δώσει στον Θεό για όλα, και δεν επέτρεπε στον εαυτό του εύκολες «οικονομίες». Προτιμούσε να τον πουν σκληρό, παράξενο, αυστηρό, ιδιότροπο, αφιλάνθρωπο και υπερβολικό, παρά να παραβεί τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας.
Η δίκαιη αυστηρότητά του μεγάλωνε, όταν παρατηρούσε πεισματική κι εγωιστική αμετανοησία κι εμπάθεια. Τότε προσπαθούσε να φαίνεται ιδιαίτερα αυστηρός και σκληρός, μήπως με τον τρόπο αυτό διορθώσει τη σκληροκαρδία του εξομολογουμένου. Πολλές φορές δοκίμαζε με διάφορους τρόπους την υπομονή κι επιμονή του προσερχομένου, για να συνδράμει καλύτερα στη μετάνοιά του. Τα πάντα χρησιμοποιούσε ο όσιος, κατά την αποστολική διδαχή, για να κερδίσει τα χαμένα πρόβατα.
Λυπόταν ιδιαίτερα, όταν ηθελημένα έκρυβαν τα αμαρτήματά τους ορισμένοι, και απορούσε γιατί ήλθαν να εξομολογηθούν. Για να προσθέσουν και άλλες αμαρτίες στις ήδη υπάρχουσες αμαρτίες τους; Τότε, κατά το πλούσιο χάρισμά του, αναγκαζόταν να γίνει αποκαλυπτικός, ανέφερε το αμάρτημα, ώστε να ταπεινωθεί και διορθωθεί ο πονηρά κρυπτόμενος και κακώς ντρεπόμενος. Κατανοούσε την αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως, αλλά δεν μπορούσε να ταυτιστεί με την απόκρυψη της αλήθειας και την αθεόφοβη αμετανοησία.
Οι κανόνες-επιτίμια δεν ήταν τόσο αυστηροί, όσο θα νόμιζε κανείς. Αποσκοπούσαν στη διόρθωση και μετάνοια και όχι την τιμωρία και τον εξευτελισμό. Οι κανόνες του ήταν εντός των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και ήθελαν να βοηθήσουν πραγματικά στην απόκτηση γνήσιου ταπεινού φρονήματος.
Μία γυναίκα αμέλησε να φροντίσει να μεταλάβει ο σύζυγός της προ του θανάτου του. Ας σημειωθεί ότι το ανδρόγυνο ήταν θεοσεβές. Όταν στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επισκέφθηκε τον όσιο, για να εξομολογηθεί και μεταλάβει, ο όσιος την εξομολόγησε, αλλά δεν της επέτρεψε να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων, λόγω ακριβώς της σοβαρής παραλείψεώς της. Της έθεσε μάλιστα ως κανόνα, όλη την εβδομάδα να διαβάζει όλο το Ψαλτήρι, να τηρεί την καθιερωμένη νηστεία, να πηγαίνει κάθε απόγευμα στο Μεγάλο Απόδειπνο και να κάνει και την κατά δύναμη ελεημοσύνη. Να μεταλάβει δε το Πάσχα.
Σε άλλη γυναίκα, που άφησε αβοήθητη μία μητέρα που γεννούσε και πέθανε το παιδί της, στάθηκε πολύ αυστηρός για την αδιαφορία της. Μετά την εξομολόγησή της, της είπε: «Για να συγχωρεθείς, θα πας στο σπίτι σου και θα παρακαλέσεις πολύ την Παναγία να σε βοηθήσει να κάνεις τον κανόνα σου. Θα πας να ζητιανέψεις σε εφτά χωριά. Από το πρωί ως το βράδυ θα ζητιανεύεις στο ένα χωριό και ό,τι μαζεύεις θα το μοιράζεις σε φτωχούς και ορφανά. Αυτό θα το κάνεις επί μία εβδομάδα».
Η γυναίκα ρώτησε τότε αν μπορεί να δώσει δικά της χρήματα, για να μην εκθέσει την οικογένειά της. Ο όσιος όμως επέμενε και της είπε: «Το αμάρτημα αυτό δεν συγχωρείται με χρήματα, αλλά με ζητιάνεμα, για να ταπεινωθείς, για να φύγει ο εγωισμός, για να πέσει η μύτη ως το χώμα». Τον κανόνα αυτό τον συνήθιζε και σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Σε μία γυναίκα μοιχή και με τρία νόθα τέκνα, είπε: «Θα γίνεις ζητιάνα σε εφτά χωριά. Θα σου λένε, πήγαινε να δουλέψεις, νέα είσαι, γιατί ζητιανεύεις; Εσύ θα σιωπάς. Ό,τι μαζέψεις θα το πας στις φυλακές και στο γηροκομείο της Δράμας». Έτσι κι έγινε. Σε άλλη γυναίκα, που της έθεσε τον ίδιο κανόνα, ντρεπόταν να τον εκτελέσει και της είπε σοβαρά και υπεύθυνα: «Μόνο έτσι θα συγχωρεθεί η αμαρτία σου».
Σ’ένα ζεύγος συζύγων που τον επισκέφθηκε, αφού τους δοκίμασε την υπομονή τους με το να περιμένουν ώρα και να μη τους δεχθεί αμέσως, στο τέλος τους κάλεσε, για ν’ακούσουν: «Αν ήλθατε για να βοηθηθείτε, δεν πρέπει να φύγετε. Να περάσετε στην εκκλησία, να προσευχηθείτε με πίστη, να μετανοήσετε για ό,τι κάνατε, και τότε να σας δεχθώ. Ανθρώπους που δεν μετανοούν για τ’αμαρτήματά τους, πώς να τους δεχθώ;»
Οι σύζυγοι δάκρυσαν και ζήτησαν από τον όσιο Γέροντα συγχώρεση και κανόνα. Ο όσιος τότε τους είπε: «Να πάτε στο σπίτι σας, να ζεστάνετε νερό και να πλύνετε τα πόδια της μάνας σας. Να της ζητήσετε συγχώρεση για ό,τι της κάνατε και τότε να έλθετε ξανά εδώ».
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 114.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου