Ὅταν ἤμουν μικρός, ἐπειδὴ ἐκ χαρακτῆρος μου ἤμουν ζωηρός, ἡ γιαγιά μου ὡς δασκάλα συχνὰ μοῦ θύμιζε:
"Ἀλέξανδρε, ὅσο θὰ σιωπας, τόσο θὰ φωνάζει μέσα σου ὁ Θεός".
Ἔτσι ἁπλὰ ἔμαθα ἀπὸ πολὺ μικρὸς νὰ σιωπῶ, γιὰ νὰ ἀφουγκράζομαι τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Σχολιάζοντας αὐτό, ἔλεγε ὅτι:
"δὲν μᾶς κάνουν τὰ λόγια κοινωνικούς, ἀλλὰ ἡ σιωπή, ἡ ὁποία μᾶς κάνει κοινωνοὺς τοῦ Θεοῦ''καὶ ὅποιος εἶναι κοινωνὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι κοινωνικὸς μὲ τοὺς ἀνθρώπους".
Ἱερομονάχου Μύρωνος Σιμωνοπετρίτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου