Ὅταν ἀρχίσουμε καί μιλᾶμε στόν Ἀναστάντα Χριστό...

  Στὴν Ἐκκλησία δὲν εἴμαστε μόνοι.Τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν.Κι ὁλομόναχοι νά 'μεθα σ' ἕνα δωμάτιο, ἢ σὲ μιὰ ἐρημιά, ἢ σὲ μιὰ φυλακή, ἢ σ' ἕνα θάλαμο νοσοκομείου ἀσθενοῦντες ἢ ὁπουδήποτε, ὅταν πατήσομε τὸ κουμπάκι τῆς πίστεως, τῆς πίστεως στὸν Ἀναστάντα καὶ στὴν ἁγία Του Ἐκκλησία, ἀμέσως τὸ κλίμα μεταβάλλεται. 

 Ὅταν ἀρχίσομε καὶ μιλᾶμε στὸν Ἀναστάντα Χριστὸ καὶ Τοῦ λέμε ὅτιδήποτε, τὶς δοξολογίες μας, τὰ παράπονά μας, τὶς στενοχώριες μας, τὶς μοναξιές μας, τὶς ὑποβαθμίσεις μας, τὶς ἁμαρτίες μας, τὶς πληγές μας, αὐτὰ ποὺ φαίνονται κι αὐτὰ ποὺ δὲν φαίνονται, αὐτὰ ποὺ λέγονται κι αὐτὰ ποὺ δὲν λέγονται, ἀρχίζει τὸ κλίμα καὶ ἀλλάζει καὶ μεταβάλλεται.

 Γι' αὐτό, τὸ μεγαλύτερο καὶ σπουδαιότερο ὅπλο τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ἡ προσευχή, τὴν ὁποία ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης ἀποκαλεῖ «νεῦρα τῆς ψυχῆς».

π. Ανανίας Κουστένης“Λόγοι για τους ήρωες του 1821”, εκδ. Κυπρής, Αθήνα 2021, σελ. 115

πηγή