Γ’ Οικουμενική Σύνοδος, Έφεσος 431
«Ομολογώ τοιγαρούν τόν αυτόν θεόν καί άνθρωπον, θεόν μέν πρό αιώνων, άνθρωπον δέ γενόμενον εκ τού τόκου αρξάμενον, ου δύο, αλλ’ ένα, ου φραζόμενον ως ένα, διττόν δέ επινοούμενον: ουδέ γάρ μάχεσθαι δεί τώι λόγωι τήν έννοιαν. ου νοούμεν δύο,ομολογούμεν δέ ένα: τό γάρ οικονομίαι καί θαύματι συνημμένον ουδέ λόγος διίστησιν ουδέ έννοια. ει δέ τις επινοίαι διαστήσειε τό συνημμένον, διαλελυμένον ενόησε καί ψευδής η έννοια γίνεται, διαστήσασα <δηλονότι> τό συνημμένον αεί. δεί ούν συνομολογούσαν έχειν τώι λόγωι τήν έννοιαν. ένα λέγεις Χριστόν, τόν αυτόν θεόν καί άνθρωπον; ουκούν ένα καί νόει. ει δέ λέγεις μέν ένα, επινοείς δέ δύο, τώι λόγωι σου πολεμούσαν έχεις τήν έννοιαν. μή ούν λέγε δύο διαφοράι τινι διιστάμενα. ει γάρ ενοίς τώι λόγωι, μή τέμηις τήι εννοίαι: ει δέ τέμνεις ταίς εννοίαις, τήν ένωσιν ήρνησαι. μή ούν πρός φύσεις διισταμένας καταγάγηις τόν λογισμόν, θεού τήν άκραν θαυματουργήσαντος ένωσιν.
Ο Θεόδοτος μιλάει για τις δυο φύσεις του Ιησού. Την θεία και την ανθρώπινη. Κάτι που μαρτυρείτε\αι τόσο στην Καινή όσο και στην Παλαιά Διαθήκη. Και λέει ότι αυτό είναι ένα θαύμα, ένα ανεξήγητο γεγονός. Η ενανθρώπηση του Θεού. Κάτι ανάλογο είχε γράψει και ο απ. Παύλος. Στην Α' Τιμοθέου το αναφέρει.
«και ομολογουμένως μέγα εστιν το της ευσεβειας μυστήριον θεός εφανερωθη εν σαρκι εδικαιωθη εν πνευματι ωφθη αγγέλοις εκηρυχθη εν εθνεσιν επιστευθη εν κοσμω ανελημφθη εν δοξη». (Α' Τιμοθεου 3, 16)
Σε αυτό το μέγα μυστήριο αναφέρεται ο Θεόδοτος και λέει ότι δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε λογικά. Είναι μυστήριο. Και μάλιστα της ευσεβείας. Εκεί αποδίδεται και το «πίστευε τώι θαύματι καί μή ερεύνα λογισμοίς τό γενόμενον», και όχι γενικά και αόριστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου