Ήταν ωραίο το απόγευμα αλλά είχε… κάγκελα!
Τα αγόρια άλλα κρεμασμένα στην περίφραξη της μεγάλης αυλής και άλλα μόνα ή με παρέα στις γωνιές γελούσαν ή μελαγχολούσαν, ούρλιαζαν ή σώπαιναν –με τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνουν οι παραπεταμένοι όσο ακόμη διεκδικούν-.
Χρόνια τώρα πηγαίνουμε -και το θεωρώ ευλογία Θεού-, χρόνια τώρα (μια φορά την εβδομάδα) με τον Σύλλογο Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος» περνούμε πίσω από τα κάγκελα.
Βλέπουμε αυτά τα αγόρια που σπανίως είναι ίδια καθώς άλλα φεύγουν , άλλα δραπετεύουν και άλλα απλά δεν θέλουν να μας δουν και απομονώνονται στον θάλαμο, ενώ την προηγούμενη φορά ήθελαν…..
Σε τούτη την επίσκεψη αποχαιρετιστήκαμε για το καλοκαίρι με πίτσες, αναψυκτικά και παγωτά που πρόσφερε ο Σύλλογος και κάποιοι φίλοι που… αγαπούν.
Έμοιαζε κάπως σαν γιορτή (λέμε τώρα) και τα παιδιά ζώντας κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητά τους, ξόδευαν σ’ αυτό κάποιες τελευταίες ελπίδες πως κάποιος νοιάζεται γι’ αυτά.
Δεν είναι φυλακισμένα, δεν είναι ελεύθερα, δεν είναι σωφρονισμένα (ούτε πρόκειται), δεν είναι ένοχα, δεν είναι αθώα, δεν υπάρχουν για την Πολιτεία η οποία τα στοίβαξε εκεί μέσα δίχως πρόγραμμα και δίχως σκοπό.
Υποτίθεται πως η ταμπέλα «Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων» λέει την αλήθεια. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ουδέν ψευδέστερο.
Στην ουσία πρόκειται για πλάσματα παρατημένα (τις περισσότερες φορές) από τις οικογένειές τους τα οποία πληρώνουν τον όποιο παραβατισμό τους πανάκριβα καθώς το σύστημα -με αυθάδεια- τα προετοιμάζει για τις φυλακές ενηλίκων!
Ο διευθυντής και οι φύλακες παλεύουν με νύχια και με δόντια την κρατική αναλγησία αλλά αυτό δεν φτάνει.
Όταν τελείωσαν οι πίτσες έπεσε μια μελαγχολία στην μεγάλη αυλή. Ήξεραν ότι θα φύγουμε, γνωρίζαμε πως ίσως να μην τα ξαναδούμε….το φθινόπωρο, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι πολύ μακριά.
Μας αγκάλιαζαν, μας χάιδευαν, κάποιοι «ειδικοί» λένε πως δεν πρέπει αλλά το μέσα μας έλεγε πως δεν θα έχουν κάτι πιο ήμερο από αυτά τα χάδια, για να φτιάξουν ευτυχισμένες αναμνήσεις….
Ήθελα πολύ να κλάψω όταν κάποια σφίχτηκαν πάνω μου, πριν ανοίξω την μεγάλη πόρτα για να φύγω. Δεν έπρεπε όμως. Τους φίλησα στα μάγουλα και αυτά άρχισαν να τραγουδούν…οι τσιγγάνοι Χριστοδουλόπουλο, άλλοι Βέρτη, ένας από τον Έβρο έναν τούρκικο αμανέ.
Κάτι ήθελαν να μας πουν, κάπως να μας κρατήσουν ακόμη λίγο….
Ίσως να μην μας αγαπούν αλλά απλά να είμαστε.. το διαφορετικό τους απόγευμα.
Δεν μας νοιάζει όμως αυτό. Μας ενδιαφέρει να αγαπάμε μείς!
Δεν ήμουν και πολύ σίγουρη ότι τα αγαπάω αλλά ένιωσα τόσο μόνη μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο, μου έλειψαν τόσο άμεσα, ένιωσα σχεδόν έρημη δίχως τα πονηρούλικα χαμόγελα και τα κόλπα τους που έβαλα τα κλάματα μουρμουρίζοντας «είναι μακριά ο Σεπτέμβρης».
Για να πω την αλήθεια, δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι και που τρέμω μην κάποιο απ’ αυτά μου βγει φάντης, μπαστούνι σε κανένα δελτίο ειδήσεων να έχει κάνει κάτι φοβερότερο μιας κλεψιάς….Όχι δεν θέλω με τίποτε κάτι τέτοιο, γιατί τα αγαπώ ρε παιδί μου.
Και –για να τα λέμε όλα- με τρελαίνει που αυτά τα «μωρά» των δέκα και δώδεκα ετών δεν έχουν την μαμά τους να τα σταυρώνει το βράδυ πριν κοιμηθούν και με πονάει το βλέμμα των «μεγάλων» που στα 16 και 17 τους έχουν προλάβει να πληγωθούν και να μισήσουν για δέκα ζωές.
Όμως με παρηγορεί ο τρόπος που έλεγαν τα ονόματά μας, σαν να μην είχαν ποτέ παίξει «κλέφτες κι’ αστυνόμους» live, σαν απλά ο καυγάς να ήταν για ένα κομμάτι πίτσας ακόμη, όπως θα έκανε ο κάθε πλεονέκτης έφηβος.
Αυτό σημαίνει πως δεν χάθηκε η ελπίδα να αγαπηθούμε τόσο όσο χρειάζεται να σωθούμε: Τα αγόρια από τις παγίδες της κοινωνίας μας και μεις από τις αναστολές της αγάπης.
Μάριε, μην φοβάσαι……Σ’ αγαπώ.
Σωτήρη, πιστεύω σε σένα….
Γιώργο, αλήθεια φεύγεις; Σκέψου εσύ στρατιώτης…
Θεέ μου φύλαγε αυτά τα αγόρια. Δεν έχουν άλλον από σένα. Και να είσαι εκεί τις νύχτες που βγαίνουν τα παράπονα, τότε που μαλακώνουν και οι…σκληροί και κρύβονται κάτω από τις κουβέρτες για να κλάψουν, έτσι…δίχως λόγο.
Τα αγόρια άλλα κρεμασμένα στην περίφραξη της μεγάλης αυλής και άλλα μόνα ή με παρέα στις γωνιές γελούσαν ή μελαγχολούσαν, ούρλιαζαν ή σώπαιναν –με τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνουν οι παραπεταμένοι όσο ακόμη διεκδικούν-.
Χρόνια τώρα πηγαίνουμε -και το θεωρώ ευλογία Θεού-, χρόνια τώρα (μια φορά την εβδομάδα) με τον Σύλλογο Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «ο Εσταυρωμένος» περνούμε πίσω από τα κάγκελα.
Βλέπουμε αυτά τα αγόρια που σπανίως είναι ίδια καθώς άλλα φεύγουν , άλλα δραπετεύουν και άλλα απλά δεν θέλουν να μας δουν και απομονώνονται στον θάλαμο, ενώ την προηγούμενη φορά ήθελαν…..
Σε τούτη την επίσκεψη αποχαιρετιστήκαμε για το καλοκαίρι με πίτσες, αναψυκτικά και παγωτά που πρόσφερε ο Σύλλογος και κάποιοι φίλοι που… αγαπούν.
Έμοιαζε κάπως σαν γιορτή (λέμε τώρα) και τα παιδιά ζώντας κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητά τους, ξόδευαν σ’ αυτό κάποιες τελευταίες ελπίδες πως κάποιος νοιάζεται γι’ αυτά.
Δεν είναι φυλακισμένα, δεν είναι ελεύθερα, δεν είναι σωφρονισμένα (ούτε πρόκειται), δεν είναι ένοχα, δεν είναι αθώα, δεν υπάρχουν για την Πολιτεία η οποία τα στοίβαξε εκεί μέσα δίχως πρόγραμμα και δίχως σκοπό.
Υποτίθεται πως η ταμπέλα «Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων» λέει την αλήθεια. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ουδέν ψευδέστερο.
Στην ουσία πρόκειται για πλάσματα παρατημένα (τις περισσότερες φορές) από τις οικογένειές τους τα οποία πληρώνουν τον όποιο παραβατισμό τους πανάκριβα καθώς το σύστημα -με αυθάδεια- τα προετοιμάζει για τις φυλακές ενηλίκων!
Ο διευθυντής και οι φύλακες παλεύουν με νύχια και με δόντια την κρατική αναλγησία αλλά αυτό δεν φτάνει.
Όταν τελείωσαν οι πίτσες έπεσε μια μελαγχολία στην μεγάλη αυλή. Ήξεραν ότι θα φύγουμε, γνωρίζαμε πως ίσως να μην τα ξαναδούμε….το φθινόπωρο, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι πολύ μακριά.
Μας αγκάλιαζαν, μας χάιδευαν, κάποιοι «ειδικοί» λένε πως δεν πρέπει αλλά το μέσα μας έλεγε πως δεν θα έχουν κάτι πιο ήμερο από αυτά τα χάδια, για να φτιάξουν ευτυχισμένες αναμνήσεις….
Ήθελα πολύ να κλάψω όταν κάποια σφίχτηκαν πάνω μου, πριν ανοίξω την μεγάλη πόρτα για να φύγω. Δεν έπρεπε όμως. Τους φίλησα στα μάγουλα και αυτά άρχισαν να τραγουδούν…οι τσιγγάνοι Χριστοδουλόπουλο, άλλοι Βέρτη, ένας από τον Έβρο έναν τούρκικο αμανέ.
Κάτι ήθελαν να μας πουν, κάπως να μας κρατήσουν ακόμη λίγο….
Ίσως να μην μας αγαπούν αλλά απλά να είμαστε.. το διαφορετικό τους απόγευμα.
Δεν μας νοιάζει όμως αυτό. Μας ενδιαφέρει να αγαπάμε μείς!
Δεν ήμουν και πολύ σίγουρη ότι τα αγαπάω αλλά ένιωσα τόσο μόνη μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο, μου έλειψαν τόσο άμεσα, ένιωσα σχεδόν έρημη δίχως τα πονηρούλικα χαμόγελα και τα κόλπα τους που έβαλα τα κλάματα μουρμουρίζοντας «είναι μακριά ο Σεπτέμβρης».
Για να πω την αλήθεια, δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι και που τρέμω μην κάποιο απ’ αυτά μου βγει φάντης, μπαστούνι σε κανένα δελτίο ειδήσεων να έχει κάνει κάτι φοβερότερο μιας κλεψιάς….Όχι δεν θέλω με τίποτε κάτι τέτοιο, γιατί τα αγαπώ ρε παιδί μου.
Και –για να τα λέμε όλα- με τρελαίνει που αυτά τα «μωρά» των δέκα και δώδεκα ετών δεν έχουν την μαμά τους να τα σταυρώνει το βράδυ πριν κοιμηθούν και με πονάει το βλέμμα των «μεγάλων» που στα 16 και 17 τους έχουν προλάβει να πληγωθούν και να μισήσουν για δέκα ζωές.
Όμως με παρηγορεί ο τρόπος που έλεγαν τα ονόματά μας, σαν να μην είχαν ποτέ παίξει «κλέφτες κι’ αστυνόμους» live, σαν απλά ο καυγάς να ήταν για ένα κομμάτι πίτσας ακόμη, όπως θα έκανε ο κάθε πλεονέκτης έφηβος.
Αυτό σημαίνει πως δεν χάθηκε η ελπίδα να αγαπηθούμε τόσο όσο χρειάζεται να σωθούμε: Τα αγόρια από τις παγίδες της κοινωνίας μας και μεις από τις αναστολές της αγάπης.
Μάριε, μην φοβάσαι……Σ’ αγαπώ.
Σωτήρη, πιστεύω σε σένα….
Γιώργο, αλήθεια φεύγεις; Σκέψου εσύ στρατιώτης…
Θεέ μου φύλαγε αυτά τα αγόρια. Δεν έχουν άλλον από σένα. Και να είσαι εκεί τις νύχτες που βγαίνουν τα παράπονα, τότε που μαλακώνουν και οι…σκληροί και κρύβονται κάτω από τις κουβέρτες για να κλάψουν, έτσι…δίχως λόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου