καί τό παιχνίδι σταματᾶ,
γύρω –τριγύρω τό σκοτάδι
βλέπω παράθυρα κλειστά.
Εἶναι σέ πολυκατοικίες
καί σέ σπιτάκια φτωχικά.
Ποιός ξέρει πόσες δυστυχίες
νά κλείνουν, Θέ μου, μυστικά.
Καί μές ἀπό τά ξώφυλλά τους,
-πράσινα καί καφέ καί γκρί-,
πόσοι νά ζοῦν στή μοναξιά τους,
νά νοιώσει τάχα, ποιός μπορεῖ;
Σάν ἔρχεται ἥσυχα τό βράδυ
καί τό παιχνίδι σταματᾶ,
κοίταξε, Θέ μου, στό σκοτάδι,
πόσα πάράθυρα κλειστά,
Προσμένουν μές ἀπό τίς γρίλιες,
ἄχ, τή δική Σου τή χαρά,
καί πόσες – μιά καί δυό καί χίλιες;-
καρδιές ζητᾶνε δυό φτερά,
γιά νά τ᾽ ἀνοίξουν μές στό βράδυ,
Θέ μου, στή χάρη Σου μπροστά
κι ἄς εἶναι γύρω τους σκοτάδι
καί τά παράθυρα κλειστά.
Ἀντώνη Σαμαράκη, Ποιήματα, σελ. 108, Ἐκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου