Μια Μικρή Ιστορία από τα Αριστουργήματα της Ρωσικής Λογοτεχνίας του Άντον Τσέχωφ

Ένας ηλικιωμένος χωρικός μετέφερε την άρρωστη σύζυγό του στο πίσω κάθισμα της άμαξας, που την τραβούσε ένα αδύναμο άλογο, πηγαίνοντας την σε μια μακρινή πόλη για θεραπεία.

Στο μακρύ ταξίδι, ο άντρας άρχισε να μιλάει, εκμυστηρευόμενος σαν να μιλούσε στον εαυτό του, αλλά ταυτόχρονα παρηγορούσε την άρρωστη σύζυγό του. Ζούσε μαζί του για σαράντα χρόνια, υπομένοντας κακουχίες, μιζέρια και βάσανα - δουλεύοντας ακούραστα στα χωράφια και διαχειρίζοντας μόνη της όλα τα βάρη του σπιτιού.

Ένιωθε ότι ήταν σκληρός μαζί της όλα αυτά τα χρόνια. Συνειδητοποίησε ότι πρέπει να της φέρεται με καλοσύνη και τρυφερότητα, αφήνοντάς την να ακούσει γλυκά και ευγενικά λόγια.

Της είπε ότι την αδίκησε και ότι η ζωή της ήταν άδικη, γιατί ποτέ δεν βρήκε χρόνο στην καθημερινότητά του να της προσφέρει έναν ευγενικό, τρυφερό λόγο, ένα ζεστό χαμόγελο αγνό σαν το νερό ή μια στιγμή τρυφερότητας!

Καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, μιλούσε με θλίψη και λύπη, τα λόγια του χάραζαν βαθιές αυλακώσεις στην ανθρώπινη ψυχή - σαν νερό που πέφτει σταθερά πάνω στην πέτρα. Επιδίωξε να την αποζημιώσει -μέσω των λέξεων- για την αγάπη, τη ζεστασιά και την τρυφερότητα που στερούσε για σαράντα χρόνια. Έδωσε υποσχέσεις, διαβεβαιώνοντάς την ότι θα εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες της τα επόμενα χρόνια...

Φτάνοντας στην πόλη, κατέβηκε από το μπροστινό κάθισμα για να την μεταφέρει στην αγκαλιά του -για πρώτη φορά στη ζωή του- στον γιατρό. Αλλά την βρήκε άψυχη. Ήταν κρύα, ένα απλό πτώμα. Είχε πεθάνει στο δρόμο - πριν ακούσει τα γλυκά και θλιβερά λόγια του!

Εδώ, η ιστορία του πόνου τελειώνει -που έγραψε ο Τσέχωφ- αφήνοντάς μας σαν τον παλιό χωριάτη, μιλώντας στον εαυτό μας αλλά μόνο αφού είναι πολύ αργά.
Τα λόγια δεν είναι πλέον χρήσιμα...
Έχουν χάσει το νόημά τους!
Συνειδητοποιούμε μόνο την αξία των γύρω μας στο τέλος!
Το να δίνεις ένα λουλούδι τη σωστή στιγμή είναι καλύτερο από το να προσφέρεις όλα όσα έχεις όταν είναι πολύ αργά.
Το να λες μια καλή κουβέντα την κατάλληλη στιγμή είναι καλύτερο από το να γράφεις ένα ποίημα αφού τα συναισθήματα έχουν σβήσει.
Δεν ωφελεί πράγματα που έρχονται πολύ αργά - όπως ένα φιλί συγγνώμης στο μέτωπο των νεκρών.
"Μην καθυστερείς τα όμορφα πράγματα... γιατί μπορεί να μην ξανάρθουν ποτέ.''

πηγή