Γονατισμένος με το πρόσωπο στραμμένο προς τον Πόντο άρχισε να ψέλνει κλαίγοντας τον ψαλμό "Επί των ποταμών Βαβυλώνος...''

Χρήστος Κλητσινάρης

Πριν αρκετά χρόνια σαν σήμερα, όταν πρωτοκαθιερώθηκε η 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, έζησα ως Αρχιφύλακας Φυλακίου δίπλα στο ποτάμι του Έβρου μια εμπειρία την οποία ποτέ δεν θα ξεχάσω.

Μεσημέρι όταν οι υπόλοιποι στρατιώτες του Φυλακίου ξεκουραζόταν, είδα έναν στρατιώτη να κατεβαίνει μόνος του στο ποτάμι.
Επικίνδυνη περιοχή και πολλές περίεργες συναλλαγές γινόταν τότε. Τον ακολούθησα χωρίς να με καταλάβει για να δω πού πάει μόνος του και αντίκρισα μια συγκινητική εικόνα.

Γονατισμένος με το πρόσωπο στραμμένο προς τον Πόντο να ψέλνει κλαίγοντας τον ψαλμό "Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν.......κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐάν μή σου μνησθῶ...."

Είναι ο 136 Ψαλμός, ο κατ΄εξοχήν Ψαλμός ''των Απαρηγόρητων Νοσταλγών της Χαμένης Πατρίδας'' και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι αυτόν τον τόσο πνευματικό ψαλμό, ένας νέος όχι μόνο τον γνώριζε τί συμβολίζει, αλλά τον έψελνε τέλεια και εξέφραζε με δάκρυα τον πόνο του για την Χαμένη Πατρίδα του.

Απόγονος Ελλήνων διωγμένων από τον Πόντο ήταν και αυτός ο Στρατιώτης.
Έφυγα συγκινημένος, δεν με κατάλαβε, δεν του είπα ποτέ τίποτα, ήταν η Προσωπική Ιερή του Ώρα και η Τιμή του, στο Αίμα των Προγόνων του.

Με τον τρόπο μου αργότερα χωρίς να γνωρίζει το γιατί, του ανταπέδωσα αυτό που έζησα και τον Πόνο που έχει για την Πατρική του Γη, τον Αιματοβαμμένο Πόντο.