Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε με το παραμύθι των «αγωνιστών» που δήθεν έσωζαν την Ελλάδα ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσαν να τη βάλουν στο γύψο της δικής τους κομματικής εξουσίας. Κι αν τα Δεκεμβριανά έχουν γίνει πια κάτι σαν υποχρεωτικό μάθημα απολογητικής για όσους θέλουν να ξεπλύνουν το ΚΚΕ, η επίθεση του ΕΛΑΣ στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ) στις 9–12 Δεκεμβρίου 1944 αποκαλύπτει όλη την αλήθεια χωρίς περιθώρια «παρεξήγησης».
Γιατί δεν μιλάμε εδώ για μάχη. Μιλάμε για οργανωμένη επίθεση ενάντια σε άοπλους σπουδαστές, παιδιά 17–20 χρονών, που είχαν οχυρωθεί απλώς για να μην τους σφάξει ο «λαϊκός στρατός». Κι όμως, οι αυτόκλητοι σωτήρες του έθνους θεώρησαν ότι είναι απόλυτα λογικό να στρέψουν όλμους, βαριά πυρά και μαχητές εναντίον μιας σχολής που είχε ήδη αποδεκατιστεί από τον πόλεμο. Τι να κάνουμε; Η επανάσταση θέλει και το αίμα της νεολαίας. Τους το έμαθε καλά ο εμφύλιος ρομαντισμός.
Οι πηγές της εποχής —όχι οι κομματικές μπροσούρες— καταγράφουν κάτι πολύ συγκεκριμένο: στοχευμένη προσπάθεια εξόντωσης της ΣΣΕ για να «πέσει» ένας από τους τελευταίους θεσμικούς πυλώνες που δεν είχε περάσει στον έλεγχο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Η Σχολή άντεξε τέσσερις μέρες μέσα σε πολιορκία, με νεκρούς, τραυματίες, ελλείψεις σε πυρομαχικά και νεαρούς Ευέλπιδες να σηκώνουν το βάρος μιας μάχης που κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεται όποιος τη διέταξε.
Κι όμως, μέχρι σήμερα ακούμε για «παρεξήγηση», «αναπόφευκτη σύγκρουση», «πρόκληση από τους άλλους». Ναι, βέβαια. Όπως «αναπόφευκτο» ήταν και το ότι το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εκτέλεσε αξιωματικούς που είχαν πολεμήσει στην Αλβανία, ότι στήθηκαν λαϊκά στρατοδικεία στο πόδι, ότι η τρομοκρατία ήταν καθημερινή στους τόπους όπου είχαν επιβληθεί. Όλα τεκμηριωμένα, όλα γνωστά, όλα βολικά κρυμμένα κάτω από τον μανδύα του αντιφασισμού. Γιατί όταν θες να ξαναγράψεις την Ιστορία, πάντα χρειάζεσαι μια ωραία λέξη-άλλοθι.
Τα Δεκεμβριανά, με δεκάδες σφαγές αμάχων, εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων, απαγωγές, βασανισμούς και ισοπέδωση ολόκληρων συνοικιών της Αθήνας, δεν ήταν εξέγερση. Ήταν απόπειρα βίαιης κατάληψης της εξουσίας από ένα κόμμα που συνεργαζόταν μεν με τους Βρετανούς όσο τους βόλευε, αλλά ετοίμαζε παράλληλα το δικό του καθεστώς. Οι καταγραφές για τις «μαύρες λίστες», για τα έμπιστα στελέχη που αναλάμβαναν εκτελέσεις, για την οργανωμένη προπαγάνδα μέσα στις συνοικίες δείχνουν κάτι ξεκάθαρο: το σχέδιο δεν ήταν «δημοκρατία». Ήταν κομματική δικτατορία με περιτύλιγμα εθνικής αντίστασης.
Και δεν φταίνε όσοι παραμυθιάζονται σήμερα· φταίνε όσοι έχουν υψώσει ολόκληρη βιομηχανία εξωραϊσμού. Που σου λένε ότι οι Ευέλπιδες ήταν «αντίδραση», ότι οι επιθέσεις του ΕΛΑΣ ήταν «αναγκαίες», ότι το αίμα των αμάχων «ήταν λάθη των ημερών». Κανείς δεν τα λέει αυτά όταν μιλά για τα Τάγματα Ασφαλείας· αλλά για το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ το φίλτρο είναι πάντα πιο απαλό, πιο ρομαντικό, πιο επιλεκτικό.
Αν κάτι απέδειξαν τα Δεκεμβριανά και η επίθεση στη ΣΣΕ είναι αυτό: ότι η χώρα σώθηκε όχι επειδή κάποιοι ήθελαν ενότητα, αλλά επειδή κάποιοι άλλοι δεν άφησαν το ΚΚΕ να παραδώσει την Ελλάδα σε έναν εμφύλιο ολοκληρωτισμό πριν καν τελειώσει ο πόλεμος.
Καιρός να λέμε τα πράγματα όπως έγιναν — όχι όπως θα ήθελαν κάποιοι να θυμόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου