Η ιεραποστολή στη Μαρτινίκα

Καραμάτσκος Δημήτρης 

Μάστερ Θρησκειολογίας 

Η Μαρτινίκα, όπως και η Γουαδελούπη, αποτελεί επαρχία της Γαλλίας, επομένως όταν κάποιος φτάνει εδώ βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος και αυτή είναι η πιο απόμακρη περιοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ερχόμενος στη Μαρτινίκα είχα τις πληροφορίες μου για το έργο που επιτελεί εδώ ο πενηντατετράχρονος ιερομόναχος π. Λάζαρος Φιλογένης. Το όνομά του είναι ελληνικό, ίσως κάποιος πρόγονός του να είχε κάποια σχέση με την Ελλάδα, δεν ξέρει ούτε ο ίδιος. Είναι από τη Γουαδελούπη της Καραϊβικής, Κρεόλος, δηλαδή μιγάς. Μεγάλωσε στη Γαλλία, όπου και γνώρισε την Ορθοδοξία, έγινε μοναχός και στη συνέχεια ιερέας. Επισκέπτεται την Ελλάδα κάθε καλοκαίρι και το Άγιον Όρος, από όπου αντλεί την πνευματική τροφοδοσία για την ασκητική ζωή που ζει. Το καλοκαίρι βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη και πήγαμε μαζί στο Άγιον Όρος. 

Εδώ και δεκατρία χρόνια έχει εγκατασταθεί στη Μαρτινίκα και η «ιδιαίτερη» ως «ιδιότροπη» ορθόδοξη μαρτυρία του είναι το κλειδί της επιτυχίας του. Καθημερινά τρέχει στα σπίτια των πιστών και όχι μόνο των Ορθοδόξων, γιατί τον καλούν να τους συμβουλέψει, να τους ενισχύσει στα προβλήματά τους κι εκείνος πάντα πρόθυμος αναλώνεται στην αγάπη προς όλους και αυτό το βλέπουν και οι μη ορθόδοξοι και είναι ένα από τα κίνητρα που τους ωθούν να έρθουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στους αλλόδοξους δεν λέει πολλά, μόνο τους δείχνει την ανυπόκριτη αγάπη του και το μόνο που λέει στο τέλος είναι: «έρχου και ίδε». 
Δεν έχει κάποιο μισθό από κάποια εκκλησία, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ γι' αυτόν και το έργο του. Φροντίζουν οι πιστοί για ό,τι χρειάζεται, άλλωστε ζει πολύ λιτά και για τις ανάγκες της ενορίας του έχει αποθέσει "την πάσαν ελπίδα" και την ζωή του στον Χριστό. Και όπως μου λέει, ο Χριστός δεν τον έχει εγκαταλείψει ποτέ μέχρι τώρα και όλες του τις ανάγκες Εκείνος τις εκπληρώνει. 

Στη διαδρομή προς την καλύβα του έχει τοποθετήσει νερό 
για τους διψασμένους επισκέπτες

Η επαφή μου με την πραγματικότητα της Μαρτινίκας μου έδειξε ότι εδώ η ιεραποστολή συντελείται αφανώς, μυστικά θα έλεγα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βοήθεια από πουθενά, όπως οι άλλες ιεραποστολές ανά τον κόσμο. Ζει ασκητικά, βαθιά μέσα σε ένα δάσος, 1200 μέτρα μακριά από το τελευταίο σπίτι της κοντινής κοινότητας του Morne Vert, όπου έχει κατασκευάσει την καλύβα του, σε δασικό οικόπεδο που του παραχωρήθηκε «άχρι καιρού». Η πρόσβαση στην καλύβα του είναι δύσκολη και χρειάζεται ένα 4Χ4 για τις μεταφορές που κάνει συνεχώς, όπως θα εξηγήσω παρακάτω. Δυο σκυλιά, τρία γατάκια και ο ήχος του ποταμού που βουίζει στη διπλανή χαράδρα είναι οι μόνιμοι σύντροφοί του. Περιστασιακά εμφανίζονται και κάποια φίδια δηλητηριώδη, με τα οποία όμως έχει εξοικειωθεί, όπως και με τις θανατηφόρες αράχνες. Δεν τον πειράζουν, λέει, γιατί αντιλαμβάνονται ότι αποπνέει την ηρεμία, που προέρχεται από την επαφή του με τον Θεό.

Το έργο του είναι δύσκολο. Η ενορία του δεν διαθέτει δικό της κτήριο, ενοριακό ναό, για τις λειτουργικές της ανάγκες και έτσι είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί σε εκκλησίες που του παραχωρεί η Καθολική Εκκλησία, για να τελεί τη Θεία Λειτουργία. Συνήθως η Θεία Λειτουργία τελείται σε μια καθολική εκκλησία στην πρωτεύουσα, το Fort de France, αλλά την πρώτη Κυριακή του μήνα τελείται στην κοινότητα του Carbet, στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού.

Η καλύβα του π. Λαζάρου

Η έλλειψη μόνιμου χώρου σημαίνει πως κάθε φορά είναι υποχρεωμένος ο ιερέας με τη βοήθεια κάποιων γυναικών κυρίως να φορτώνει όλη τη σκευή την απαραίτητη για τη Θεία Λειτουργία και να την ξεφορτώνει, να την τοποθετεί στον Ναό και μετά τη Θ. Λειτουργία να ακολουθεί την αντίστροφη πορεία. Τραπέζι της Αγίας Τράπεζας, εικόνες, σταυροί, μανουάλια, αναλόγια-προσκυνητάρια, υφάσματα, καλύμματα, ιερά σκεύη, όλα πρέπει να στήνονται και να ξεστήνονται κάθε φορά με τάξη και από την προηγούμενη μέρα. 
Η αλήθεια είναι όμως ότι οι ανάγκες της ενορίας είναι μεγάλες. Ως τώρα δεν έχει συμπαράσταση από κάποιο ιεραποστολικό σύλλογο, ώστε να μπορέσει να αποκτήσει ένα ναό και η δική του ενορία, όπως γίνεται με τις ιεραποστολές στην Αφρική. Θα μπορούσε έστω να έχει ένα αυτοκίνητο πρακτικό για τις μετακινήσεις του! Όσοι πιστοί, προσέλθετε...

Σάββατο απόγευμα, ξεκινήσαμε για την καλύβα του, παρέα με δυο κυρίες. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την καλύβα, καθώς ο δρόμος είναι δύσβατος και απαιτεί αυτοκίνητο 4Χ4. Την περίοδο αυτή οι βροχές, ή μάλλον οι μπόρες είναι καθημερινό φαινόμενο και η λάσπη στο δάσος, στον «δρόμο», δεν αφήνει δυνατότητες για γρήγορη πρόσβαση και έτσι με τα πόδια φτάσαμε μετά από 20 λεπτά περίπου μέσα από το δάσος. Σε λίγο εμφανίστηκε και ο π. Λάζαρος με ένα 4Χ4, που δανείστηκε από κάποιο γνωστό του, καθώς το δικό του, ένα αυτοκίνητο εικοσαετίας έχει χαλάσει και πρέπει να αλλάξει δίσκο και ντεμπραγιάζ. Χωρίς χρονοτριβή, καθώς ο καιρός απειλεί για βροχή, αρχίζει το μάζεμα των σκευών και  των πραγμάτων που θα πρέπει να μεταφερθούν. Η δουλειά γίνεται με τέχνη, η σκεπή φορτώνεται με το τραπέζι που θα χρησιμοποιηθεί ως Αγία Τράπεζα και όλο το υπόλοιπο υλικό μέσα στο αυτοκίνητο. Ήδη αρχίζει η βροχή αλλά ο π. Λάζαρος συνεχίζει απτόητος το φόρτωμα. Ξέρει ότι θα σταματήσει σε λίγο η βροχή αλλά δεν έχει και χρόνο να περιμένει. Ξεκινάμε και οι δυο κυρίες επίσης ξεκινούν με τα πόδια, μέσα στη λάσπη, για να πάρουν το αυτοκίνητό τους, που το είχαμε αφήσει στην είσοδο του δρόμου μέσα στο δάσος. Επιμένω να πάω εγώ με τα πόδια και όχι οι κυρίες, αλλά μου λένε ότι αν τραυματιστώ και μπουν κάποια βακτήρια στα πόδια μου μπορεί οργανισμός μου ασυνήθιστος να προσβληθεί άσχημα και έτσι με πείθουν...

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ