Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης
Ὡς μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες Εὐαγγελικὲς περικοπὲς ἔχει χαρακτηριστεῖ ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια της Ἐκκλησίας μας ἡ παραβολὴ τοῦ Σπορέως.
Μὲ τρόπο μοναδικὸ ὁ Κύριός μας, κάνει λόγο γιὰ τὴ σπορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας του.
Ὁ σπόρος πέφτει σὲ τέσσερα διαφορετικὰ τμήματα, ἀλλὰ κατὰ τρόπον ἄξιον προσοχῆς, μόνο σὲ ἕνα, στὸ τελευταῖο, στὸ τέταρτο κομμάτι γὴς καρποφορεῖ. Στὸ πρῶτο, δεύτερο καὶ τρίτο, παρὰ τὸν κόπο τοῦ Σποριὰ δὲν ὑπάρχουν τὰ ἀποτελέσματα.
Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς, στὴν συνέχεια, ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τὰ τέσσερα διαφορετικὰ μέρη τοῦ ἐδάφους, συμβολίζουν τὶς καρδιὲς καὶ τὴν διάθεση τῶν ἀκροατῶν τοῦ θείου λόγου. Τὸ ἕνα μέρος τοῦ κηρύγματος, χάνεται ἐξ’ ἀρχῆς ἀπὸ τὶς ραδιουργίες τοῦ διαβόλου. Τὸ δεύτερο τμῆμα, ἐξατμίζεται μὲ τὶς πρῶτες δυσκολίες καὶ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ θὰ ἐμφανιστοῦν. Στὸ τρίτο μέρος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, παρὰ τὴν βλάστηση, τελικῶς καταπνίγεται μέσα στὶς κοσμικὲς μέριμνες, τὰ πλούτη καὶ τὶς δῆθεν ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς, καὶ τελικῶς τὸ ἕνα τέταρτό του σπόρου ποὺ ἔπεσε στὴν γῆ καρποφορεῖ.
Τὸ μέρος αὐτὸ τῆς σπορᾶς πέφτει στὴν γῆ τὴν ἀγαθή, δήλ. στὶς ἀγαθὲς καὶ δεκτικὲς καρδιές, οἱ ὁποῖες κρατοῦν καὶ καλλιεργοῦν τὸν σπόρο μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀποδίδουν καρπὸ πολύ, γλυκὺ κι εὐλογημένο.
Σὲ πολλὰ σημεῖα τῆς παραβολῆς θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἐμβαθύνει καὶ νὰ ἐξάγει συμπεράσματα γιὰ τὸ θέμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Θὰ ἐπισημάνουμε ἕνα πολὺ βασικὸ καὶ πάντοτε ἐπίκαιρο.
Τὸ νὰ καρποφορήσει ὁ σπόρος, τοῦτο ἐξαρτᾶται ἀπὸ δύο παράγοντες:
α) Ἀπὸ τὴν ποιότητα τοῦ ἴδιου του σπόρου καί,
β) ἀπὸ τὴν σύσταση καὶ καλλιέργεια τοῦ ἐδάφους.
Καὶ γιὰ μὲν τὸ πρῶτο, δὲν τίθεται καν θέμα, ἀφοῦ ὁ σπόρος εἶναι ὅ,τι καλύτερο θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει. Εἶναι ὄχι ἡ ἀνακάλυψις, ἀλλὰ ἡ ἀποκάλυψις τοῦ ἴδιου του Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους. Ὅσο κι ἂν προσπαθοῦσε ὁ ἄνθρωπος, ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παρασκευάσει ἕναν τέτοιο σπόρο. Ποτὲ μὰ ποτέ, δὲν θὰ μποροῦσε ἡ γῆ ἀπὸ μόνη της νὰ καρποφορήσει τέτοιας θεϊκῆς ποιότητας στάχυ καὶ τόσο δυνατὸ σπόρο. Ὄχι, ἡ γῆ ἀπὸ μόνη της, βλαστάνει ἀγκάθια καὶ τριβόλια… Ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀνακαλύψει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του τὸν Θεό. Ὁ θεϊκὸς σπόρος-λόγος τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀνακαλύπτεται, πολὺ δὲ περισσότερο δὲν παρασκευάζεται στὰ ἐργαστήρια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καὶ τοῦ ὑποκειμενισμοῦ. Ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, σπείρεται δαψιλῶς σὲ ὅλες τὶς καρδιές, δεκτικὲς καὶ μή, γόνιμες καὶ ἄγονες, σκληρὲς καὶ ἀγαθές.
Ἔτσι καὶ ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, κανένας ἀπολύτως δὲν μπορεῖ νὰ κατηγορήσει τὸν Μεγάλο Σποριά, τὸν Οὐράνιο Πατέρα, ὅτι κάνει διακρίσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.
Ἂν ὅμως γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ σπόρου δὲν ὑφίσταται ἀμφιβολία, τὸ μεγάλο πρόβλημα προκύπτει στὴν ποιότητα τῆς γής.
Οἱ φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοὶ κ.α., προσπαθοῦν, ἀνεπιτυχῶς ἐν πολλοῖς, νὰ κατατάξουν τὴν κοινωνία σὲ διάφορες ὁμάδες καὶ καταστάσεις.
Τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως μέσω αὐτῆς τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, μὲ τρόπο ἁπλὸ καὶ μοναδικὸ παρουσιάζει τὸν διαχωρισμό. Διαχωρισμὸ ὄχι φυσικὰ κοινωνικό, ἀλλὰ ἐλεύθερης καὶ συνειδητῆς ἐπιλογῆς τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, παρέχει τὴν δυνατότητα στὸν καλοπροαίρετο πάντοτε ἄνθρωπο, νὰ ἀντικατοπτρίσει τὴν διάθεσή του, στὴν Εὐαγγελικὴ Ἀλήθεια καὶ νὰ ἀντιληφθεῖ σὲ ποιὰ κατάσταση ἀντικειμενικὰ βρίσκεται, καὶ σὲ ποιὰ πρέπει νὰ καλλιεργηθεῖ.
Δὲν ἀρκεῖ ἁπλά, νὰ πέφτει ὁ σπόρος. Αὐτὸ γίνεται στὶς τρεῖς πρῶτες περιπτώσεις τοῦ χωραφιοῦ.
Γιὰ νὰ καρποφορήσει μέσα στὸ χωράφι τῆς καρδιᾶς μας ἡ ἀλήθεια, χρειάζεται νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνο.
Τί; Μά, νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ ὁποιοδήποτε κόστος νὰ διατηροῦμε προαίρεση ἐλεύθερη, καὶ διάθεση ἀγαθή. Τότε μόνο ὁ σπόρος θὰ πέφτει, θὰ βλαστάνει καὶ θὰ καρποφορεῖ, ἀναλόγως τὴν ἰδιοσυγκρασία καὶ τὴν χάρη, τριάκοντα, ἑξήκοντα, ἑκατό.
Ὡς ἐκ περισσοῦ δέ, νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι σὲ καμμία περίπτωση δὲν παίζει ρόλο, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἡ προσωπικότητα τοῦ σπορέως. Ἔστω καὶ λεπρὸς νὰ εἶναι ὁ γεωργὸς ( ὁ κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου), τοῦτο δὲν ἔχει νὰ κάνει οὔτε μὲ τὴν ποιότητα τοῦ σπόρου, οὔτε μὲ τὴν καλλιέργεια καὶ λιπαρότητα τῆς γής.
Ἑπομένως, εὐχὴ καὶ προσευχή μας: Κύριε, δῶς μᾶς δύναμη καὶ χάρη, ὥστε νὰ καλλιεργήσουμε καρδιὰ ποὺ θὰ εἶναι δεκτική του λόγου σου καὶ τῶν δωρεῶν σου. Ἀμὴν
Μὲ τρόπο μοναδικὸ ὁ Κύριός μας, κάνει λόγο γιὰ τὴ σπορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας του.
Ὁ σπόρος πέφτει σὲ τέσσερα διαφορετικὰ τμήματα, ἀλλὰ κατὰ τρόπον ἄξιον προσοχῆς, μόνο σὲ ἕνα, στὸ τελευταῖο, στὸ τέταρτο κομμάτι γὴς καρποφορεῖ. Στὸ πρῶτο, δεύτερο καὶ τρίτο, παρὰ τὸν κόπο τοῦ Σποριὰ δὲν ὑπάρχουν τὰ ἀποτελέσματα.
Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς, στὴν συνέχεια, ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τὰ τέσσερα διαφορετικὰ μέρη τοῦ ἐδάφους, συμβολίζουν τὶς καρδιὲς καὶ τὴν διάθεση τῶν ἀκροατῶν τοῦ θείου λόγου. Τὸ ἕνα μέρος τοῦ κηρύγματος, χάνεται ἐξ’ ἀρχῆς ἀπὸ τὶς ραδιουργίες τοῦ διαβόλου. Τὸ δεύτερο τμῆμα, ἐξατμίζεται μὲ τὶς πρῶτες δυσκολίες καὶ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ θὰ ἐμφανιστοῦν. Στὸ τρίτο μέρος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, παρὰ τὴν βλάστηση, τελικῶς καταπνίγεται μέσα στὶς κοσμικὲς μέριμνες, τὰ πλούτη καὶ τὶς δῆθεν ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς, καὶ τελικῶς τὸ ἕνα τέταρτό του σπόρου ποὺ ἔπεσε στὴν γῆ καρποφορεῖ.
Τὸ μέρος αὐτὸ τῆς σπορᾶς πέφτει στὴν γῆ τὴν ἀγαθή, δήλ. στὶς ἀγαθὲς καὶ δεκτικὲς καρδιές, οἱ ὁποῖες κρατοῦν καὶ καλλιεργοῦν τὸν σπόρο μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀποδίδουν καρπὸ πολύ, γλυκὺ κι εὐλογημένο.
Σὲ πολλὰ σημεῖα τῆς παραβολῆς θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἐμβαθύνει καὶ νὰ ἐξάγει συμπεράσματα γιὰ τὸ θέμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Θὰ ἐπισημάνουμε ἕνα πολὺ βασικὸ καὶ πάντοτε ἐπίκαιρο.
Τὸ νὰ καρποφορήσει ὁ σπόρος, τοῦτο ἐξαρτᾶται ἀπὸ δύο παράγοντες:
α) Ἀπὸ τὴν ποιότητα τοῦ ἴδιου του σπόρου καί,
β) ἀπὸ τὴν σύσταση καὶ καλλιέργεια τοῦ ἐδάφους.
Καὶ γιὰ μὲν τὸ πρῶτο, δὲν τίθεται καν θέμα, ἀφοῦ ὁ σπόρος εἶναι ὅ,τι καλύτερο θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει. Εἶναι ὄχι ἡ ἀνακάλυψις, ἀλλὰ ἡ ἀποκάλυψις τοῦ ἴδιου του Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους. Ὅσο κι ἂν προσπαθοῦσε ὁ ἄνθρωπος, ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παρασκευάσει ἕναν τέτοιο σπόρο. Ποτὲ μὰ ποτέ, δὲν θὰ μποροῦσε ἡ γῆ ἀπὸ μόνη της νὰ καρποφορήσει τέτοιας θεϊκῆς ποιότητας στάχυ καὶ τόσο δυνατὸ σπόρο. Ὄχι, ἡ γῆ ἀπὸ μόνη της, βλαστάνει ἀγκάθια καὶ τριβόλια… Ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀνακαλύψει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του τὸν Θεό. Ὁ θεϊκὸς σπόρος-λόγος τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀνακαλύπτεται, πολὺ δὲ περισσότερο δὲν παρασκευάζεται στὰ ἐργαστήρια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καὶ τοῦ ὑποκειμενισμοῦ. Ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, σπείρεται δαψιλῶς σὲ ὅλες τὶς καρδιές, δεκτικὲς καὶ μή, γόνιμες καὶ ἄγονες, σκληρὲς καὶ ἀγαθές.
Ἔτσι καὶ ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, κανένας ἀπολύτως δὲν μπορεῖ νὰ κατηγορήσει τὸν Μεγάλο Σποριά, τὸν Οὐράνιο Πατέρα, ὅτι κάνει διακρίσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.
Ἂν ὅμως γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ σπόρου δὲν ὑφίσταται ἀμφιβολία, τὸ μεγάλο πρόβλημα προκύπτει στὴν ποιότητα τῆς γής.
Οἱ φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοὶ κ.α., προσπαθοῦν, ἀνεπιτυχῶς ἐν πολλοῖς, νὰ κατατάξουν τὴν κοινωνία σὲ διάφορες ὁμάδες καὶ καταστάσεις.
Τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως μέσω αὐτῆς τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, μὲ τρόπο ἁπλὸ καὶ μοναδικὸ παρουσιάζει τὸν διαχωρισμό. Διαχωρισμὸ ὄχι φυσικὰ κοινωνικό, ἀλλὰ ἐλεύθερης καὶ συνειδητῆς ἐπιλογῆς τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, παρέχει τὴν δυνατότητα στὸν καλοπροαίρετο πάντοτε ἄνθρωπο, νὰ ἀντικατοπτρίσει τὴν διάθεσή του, στὴν Εὐαγγελικὴ Ἀλήθεια καὶ νὰ ἀντιληφθεῖ σὲ ποιὰ κατάσταση ἀντικειμενικὰ βρίσκεται, καὶ σὲ ποιὰ πρέπει νὰ καλλιεργηθεῖ.
Δὲν ἀρκεῖ ἁπλά, νὰ πέφτει ὁ σπόρος. Αὐτὸ γίνεται στὶς τρεῖς πρῶτες περιπτώσεις τοῦ χωραφιοῦ.
Γιὰ νὰ καρποφορήσει μέσα στὸ χωράφι τῆς καρδιᾶς μας ἡ ἀλήθεια, χρειάζεται νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνο.
Τί; Μά, νὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ ὁποιοδήποτε κόστος νὰ διατηροῦμε προαίρεση ἐλεύθερη, καὶ διάθεση ἀγαθή. Τότε μόνο ὁ σπόρος θὰ πέφτει, θὰ βλαστάνει καὶ θὰ καρποφορεῖ, ἀναλόγως τὴν ἰδιοσυγκρασία καὶ τὴν χάρη, τριάκοντα, ἑξήκοντα, ἑκατό.
Ὡς ἐκ περισσοῦ δέ, νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι σὲ καμμία περίπτωση δὲν παίζει ρόλο, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἡ προσωπικότητα τοῦ σπορέως. Ἔστω καὶ λεπρὸς νὰ εἶναι ὁ γεωργὸς ( ὁ κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου), τοῦτο δὲν ἔχει νὰ κάνει οὔτε μὲ τὴν ποιότητα τοῦ σπόρου, οὔτε μὲ τὴν καλλιέργεια καὶ λιπαρότητα τῆς γής.
Ἑπομένως, εὐχὴ καὶ προσευχή μας: Κύριε, δῶς μᾶς δύναμη καὶ χάρη, ὥστε νὰ καλλιεργήσουμε καρδιὰ ποὺ θὰ εἶναι δεκτική του λόγου σου καὶ τῶν δωρεῶν σου. Ἀμὴν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου