ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΓΙΩΡ-ΑΓΙΩΡ ΑΦΕΝΤΗ μου κι’ ΆΦΕΝΤΗ Καβαλάρη!
Αρματωμένε με σπαθί και με Χρυσό κοντάρι,
Άγγελος είσαι στη Θωριά κι’ Άγιος στη Θεώτη!
Παρακαλώ Σε, Βόηθα μας, Άγιε Στρατιώτη!
Από το άγριο θεριό, τον δράκοντα, μεγάλο,
Που δεν αφήνει άνθρωπο, κάθε πρωί και άλλο…
Ερρίξανε τα γκουλετιά, σε μια Βασιλοπούλα…
Όπου την είχε η Μάνα της, μία και Ακριβούλα…
Σήκω ΑΓΙΩΡ ΑΦΕΝΤΗ μου, και το νερό αφρίζει,
Και δράκος τα δοντάκια του, για’ μένα τ’ακονίζει…
Σηκώθηκε κι’ ΑΓΙΩΡΓΙΟΣ σαν παραλλογισμένος,
Μια Κονταριά του χτύπησε, σαν που’ήταν μαθημένος,
Μια Κονταριά τον χτύπησε, τον πήρε μες στο στόμα,
Και παρ’ευθύς τον ξάπλωσε, χάμω στης Γης το χώμα!
ΓΕΩΡΓΙΟ με λέγουνε κι’ απ’την ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ,
Κι’αν θες να κάμεις χάρισμα, χτίσε μιαν εκκλησία!
Βάλε Δεξιά την Παναγιά, ζερβά έναν καβαλάρη!
Αρματωμένο με Σπαθί και με Χρυσό Κοντάρι!(δις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου