Όταν καταλαβαίνης πως κάμπτεσαι,τότε ὁ Θεός «ἐπικάμπτεται» –χαμηλώνει ν’ ἀκούση...

Ὅταν λυγίζης στὸν ἠθικὸ πειρασμό,ποὺ μ’ ὅλα ταῦτα δὲν θέλειςνὰ τοῦ παραδοθῆς δεμένος χεροπόδαρα,ὅταν γονατίζης κάτω ἀπὸ τὸν φυσικὸ πόνο,
ποὺ ὅσο κι ἂν εἶναι σκληρὸς δὲν τοῦ παραδίνεις τὰ κλειδιὰ τῆς ζωῆς,τότε ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς ὑπάρξεώς σου,ἀπὸ ἕνα βάθος δυσθεώρητο,ποὺ δὲν μπορεῖς καὶ δὲν τολμᾶς νὰ τὸ κυττάζης, ἀνεβαίνει στὴ γλώσσα τὸ «Κύριε, ἐλέησον...».

Ἀπ’ ὅλες τὶς φωνὲς καὶ τὶς ἐπικλήσεις τῶν ἀνθρώπων στὸν Θεό, τούτη εἶναι ἡ πιὸ θερμὴ καὶ πιὸ δυνατή.
Κλείνει μέσα της ὅλη τὴν ἀνθρώπινη καὶ τὴ θεία ἀλήθεια –τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ Θεός,ποιὰ εἶναι ἡ σχέση μεταξύ τους.
Εἶναι ἡ γέφυρα ποὺ ἑνώνει τοὺς δύο κόσμους, τὴ γῆ μὲ τὸν οὐρανό.
Στὶς στιγμὲς ποὺ σὰν βαθὺ ἀναστεναγμὸ φωνάζεις τὸ «Κύριε, ἐλέησον», ὅταν καταλαβαίνης πὼς κάμπτεσαι, τότε ὁ Θεὸς «ἐπικάμπτεται» –χαμηλώνει ν’ ἀκούση,
νὰ δώση χέρι στὸν ἀγωνιστὴ τῆς γῆς, λύση στὸ ἀνθρώπινο δράμα.

Μακαριστοῦ ΜητροπολίτουΣερβίων καὶ Κοζάνης κυροῦ Διονυσίου

Ὁ Θεὸς χαμηλώνει ν’ ἀκούση (ἀπόσπασμα)

''Πειραΐκή Εκκλησία''τεῦχος 369, Ἰούνιος 2024