Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ.

 Διαμαντῆς Κούτουλας / ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ὁ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ , μέγας ποιητής τοῦ Μεσοπολέμου, δέν αύτοκτόνησε
(21-7-1928) οὒτε λόγῳ κατάθλιψης, οὔτε ἐξ αἰτίας τῆς σύφιλης, οὔτε βεβαίως λόγῳ ἔρωτος μὲ τὴν Πολυδούρη*, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῶν ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ διώξεων ποὺ ὑπέστη ,αὐτὸς καὶ ὁ πατέρας του ,ἀπὸ τοὺς ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΥΣ.

Συγκεκριμένα, ὁ Μ.ΚΥΡΚΟΣ—πατέρας τοῦ μετἐπειτα γνωστοῦ ἡγέτη τῆς ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Λεωνίδα Κύρκου—καὶ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ τὴν περίοδο 1926‒1928, κυνήγησε ἁπηνῶς τὸν ποιητή, ὑπάλληλο τοῦ Ὑπουργείου του,λόγῳ τῶν βασιλικῶν φρονημάτων τῆς οἰκογενείας του ἀλλὰ καὶ ἐξαιτίας τῆς ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑΣ τοῦ ποιητῆ ,ὁ ὁποῖος, ὡς δημόσιος ὑπἀλληλος, ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΣΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ τῆς ἐποχῆς (ποὺ ἀφοροῦσαν στὴν περίθαλψη τῶν Προσφὺγων τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς) καὶ ΣΤΗΛΙΤΕΥΣΕ ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΡΟΝΟΙΑΣ μέ ἀναφορές.

Γιὰ τὴν δράση του αύτὴ ὁ ΚΥΡΚΟΣ τὸν κυνήγησε ἀπηνῶς καὶ παντοιοτρόπως καὶ μἐσῳ συνεχῶν "ἀποσπάσεων" {Πάτρα, Πρἐβεζα} ἐπεδίωξε ,εἴτε νὰ τοῦ κλείσει τὸ στόμα, εἴτε νὰ τὸν ὀδηγήσει σὲ παραίτηση
Ὁ Καρυωτάκης βεβαίως δὲν ὑπέκυψε στὶς ὑπουργικὲς πιέσεις καὶ ἦταν τόσον ΑΔΕΚΑΣΤΟΣ , ὥστε, ἂν καὶ ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ Ο ΙΔΙΟΣ, ἐξελἐγη ἀπὸ τοὺς συναδέλφους του γενικὸς γραμματέας τοῦ Συνδικαλιστικοῦ ὀργάνου τῶν δημοσὶων ὑπαλλήλων Ἀθηνῶν. Ὡστόσο, στὸ τέλος ΑΠΗΥΔΗΣΜΕΝΟΣ ἀπὸ τὸ κυνηγητὸ τοῦ Ὑπουργοῦ ΜΙΧ. ΚΥΡΚΟΥ ὁδηγήθηκε στὴν αὐτοκτονία...

(Ὁ Καρυωτάκης εἶχε σπουδάσει Νομική, ἀλλὰ ἀρνήθηκε νὰ τὸν συντηρεῖ ἡ οἰκογένεια του στέλνοντας τον γιὰ συνέχιση τῶν σπουδῶν του στὸ Παρίσι, γι αὐτὸ καὶ εἶχε εἰσέλθει στὸ Δημόσιο. Ὅμως παραγκωνιζόταν συστηματικὰ στὶς προαγωγὲς ἀπό κυβερνητικούς "ἡμετἐρους" οἱ ὁποῖοι τὸν "ὑπερπηδοῦσαν" ἂν καὶ ἦταν ἀπόφοιτοι γυμνασίου, ἐνῶ ὁ ἴδιος,.ἂν καὶ πτυχιοῦχος Νομικῆς ἔμενε "στάσιμος", ἐπειδὴ ΔΕΝ ἀνῆκε στοὺς βενιζελικούς).

https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2025/02/blog-post_20.html

Κάθαρσις-Κώστα Καρυωτάκη

Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ενα και, χαίδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ - παφ, παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να είπω «κύριε Aλφα».
Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Ωχ, αυτός ο Αλφα, κύριε Βήτα...»
Έπρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλωσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριε μου».
Αλλα πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...»
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαρας μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.
Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρια πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστριες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ' ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα...