«....Σύμφωνα με τα αρχεία του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, το τέλος της σφαγής βρήκε νεκρούς 47 αξιωματικούς και 704 οπλίτες του ΤΑ. Αλλά εκτός από τους εθελοντές ταγματασφαλίτες, νεκροί ήταν και πάνω από 1.000 άμαχοι. Το πόσα ακριβώς ήταν τα θύματα μεταξύ των αμάχων, κανείς πραγματικά δεν γνωρίζει με βεβαιότητα. ... Τα θύματα ήταν από παιδιά ηλικίας 14 ετών μέχρι και ηλικιωμένοι 85 ετών. Ήταν μαθητές και μαθήτριες, αγρότες, κτηνοτρόφοι, ιερείς, αξιωματικοί, γιατροί, δάσκαλοι, καθηγητές, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι.
Σαν να μην έφθανε το απάνθρωπο αυτό ομαδικό έγκλημα γενοκτονίας, οι υπεύθυνοι και οι απολογητές τους από τότε συνεχίζουν να δολοφονούν και ηθικά τα θύματά τους. Μέχρι σήμερα αρνούνται την αλήθεια, υποστηρίζοντας ότι όσοι εκτελέστηκαν ήταν υπεύθυνοι εγκλημάτων και τιμωρήθηκαν δίκαια ως αντίποινα. Σε πολλές ευνομούμενες κοινωνίες, αυτή η συμπεριφορά προς νεκρούς γενοκτονίας είναι αυτεπάγγελτο αδίκημα.
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ και οι απολογητές του αρνούνται να αναγνωρίσουν την ευθύνη τους γιά το ομαδικό έγκλημα στον Μελιγαλά δεν τους κάνει διαφορετικούς από άλλους υπεύθυνους ομαδικών εγκλημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι δικαιολογίες είναι πάντα ίδιες. Τα θύματα σκοτώθηκαν κατά την.... διάρκεια μάχης. Ντόπιοι πολίτες έκαναν τις εκτελέσεις ..... ως αντίποινα. Αυτά ακριβώς υποστηρίζουν και οι απολογητές του ΕΛΑΣ γιά το έγκλημα του Μελιγαλά.
Η κατηγορία ότι οι ταγματασφαλίτες του Μελιγαλά είχαν ανοίξει ιδιαίτερους λογαριασμούς με τους κατοίκους της περιοχής, λόγω εγκλημάτων που είχαν διαπράξει, δεν είναι αλήθεια. Στους 5 μήνες ύπαρξης του Τ.Α. του Μελιγαλά, από τις 15 Μαρτίου έως τις 15 Σεπτεμβρίου 1944, μόνο μία εκτέλεση κρατουμένου είναι βεβαιωμένη. Την πρωτομαγιά του 1944 εκτελέστηκε κρυφά από την ηγεσία του Τάγματος ο πολιτοφύλακας Γεώργιος Παυλέας από τους Γαργαλιάνους γιά λόγους αντεκδίκησης γιά τα θύματα της Λεύκης, του Οκτωβρίου 1943. ..... Οι Έλληνες αξιωματικοί, ο Στούπας και οι συνεργάτες του, ήταν τίμιοι πατριώτες, πολεμιστές της Αλβανίας και της Μικράς Ασίας, σέβονταν τον λαό και τη δική τους ιδιότητα του Έλληνα αξιωματικού. Δεν επέτρεπαν εγκλήματα. Κάθε φορά που το Τάγμα του ετοιμαζόταν να βγει από τον Μελιγαλά, ο ταγματάρχης Στούπας, έκανε κήρυγμα συμπεριφοράς στους οπλίτες του, στο οποίο συχνά έλεγε:
“Οπλίτες, δεν σκοτώνουμε Έλληνες, δεν γκρεμίζουμε γεφύρια, δεν καίμε σπίτια, δεν κόβουμε δένδρα! Οι Έλληνες είμαστε λίγοι και χρειαζόμαστε όλοι. Ότι ζημιά προξενήσουμε στον τόπο μας, απλά βλάπτουμε την οικονομία της Ελλάδος”.
Και αν υποθέσουμε ότι κάποιοι αντάρτες του ΕΛΑΣ είχαν λογαριασμούς να λύσουν με το Τάγμα του Μελιγαλά, τους οπλίτες του και τους αξιωματικούς του, τι λογαριασμούς έλυναν όταν εκτελούσαν παιδιά κάτω των 20 ετών, και γυναίκες και άνδρες, 60, 70, ακόμη και 80 ετών, που την περίοδο των γεγονότων του 1944 εθεωρούντο όλοι ηλικιωμένοι; Τι είδους αντίποινα και αυτοδικίες ήταν αυτές που είχαν θύματα ολόκληρες οικογένειες; Τι μπορεί να είχαν κάνει στα μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ μαθητές και μαθήτριες 16 και 17 ετών; Μεταξύ των θυμάτων είναι εκατοντάδες περιπτώσεις με περισσότερα απο ένα μέλος της ίδιας οικογένειας.Τι ακριβώς έγκλημα μπορεί να έκαναν όλες αυτές οι οικογένειες του Μελιγαλά και των γύρω χωριών και κωμοπόλεων; Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ένα γεγονός με θύματα τόσες οικογένειες;
Αγαπητοί συμπατριώτες, ομαδικά εγκλήματα του μεγέθους του Μελιγαλά δεν συμβαίνουν τυχαία, ούτε σε κενό, αλλά μετά από σχεδιασμό. Έτσι και το έγκλημα του Μελιγαλά είχε σχεδιαστεί πριν τη μάχη από συγκεκριμένους ανθρώπους και εκτελέστηκε γιά τους σκοπούς της παράταξης που υπηρετούσαν.
Η δολοφονία των ανθρώπων της περιοχής έγινε γιατί η ασύνετη ηγεσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία της μάχης γιά να εξοντώσει τους ταγματασφαλίτες και όλους όσους είχαν καταφύγει στον Μελιγαλά, και τους οποίους γι'συτόν ακριβώς τον λόγο, τους θεωρούσε επικίνδυνους αντίπαλους.
Αντίθετα με τις κατηγορίες των απολογητών της Αριστεράς, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων δεν εκτελέστηκαν γι αυτά που είχαν κάνει, αλλά γι αυτά που δε δέχονταν να κάνουν.
Η ηγεσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ είχε πειστεί ότι τα θύματα δεν επρόκειτο να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την επικράτηση του κομμουνισμού στην Ελλάδα. Αφού οι ταγματασφαλίτες είχαν προτιμήσει να πάρουν όπλα από τους Γερμανούς, αντί να προσχωρήσουν στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ, και στο μέλλον θα συνέχιζαν να είναι αντίπαλοι των σκοπών του ΚΚΕ. Αυτή ακριβώς η στάση τους υπέγραψε και τη θανατική τους καταδίκη!
Οι επαγγελματίες, οι έμποροι, οι επιστήμονες, οι αξιωματικοί, και άλλα γνωστά άτομα της τοπικής κοινωνίας που παρέμειναν στον Μελιγαλά, μαζί με το ΤΑ, αντί να ταχθούν κάτω από τη σημαία του ΕΑΜ, υπέγραψαν τη θανατική τους καταδίκη. Με την εκτέλεση παρόμοιων ατόμων, ο καθένας μπορούσε να σκεφθεί: ”Αν δολοφονούν τον γυμνασιάρχη, τον πρώην βουλευτή, τον γιατρό, τον παπά, τον ταγματάρχη, τον έμπορο, θα λογαριάσουν εμένα ,τον κτηματία, τον εργάτη, τον κτηνοτρόφο”;
Η κατηγορία ότι οι ταγματασφαλίτες ήταν συνεργάτες των Γερμανών δεν έχει βάση στην αλήθεια. Οι εθελοντές που πήγαν στα Τάγματα, ούτε προς στιγμή δεν έβλεπαν την κατάταξή τους ως συνεργασία με τους Γερμανούς. Η κατάταξή τους γινόταν μόνο και μόνο γιά την προστασία τους από την Πολιτοφυλακή του ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Πως θα ήταν ποτέ δυνατόν, εκείνοι που 3 χρόνια πριν είχαν πολεμήσει τον Ιταλικό φασισμό και τον Γερμανικό ναζισμό στην Ήπειρο και τη Μακεδονία, που είχαν υποφέρει όλη την Κατοχή, να συνεργάζονταν με τους εχθρούς της Ελλάδος την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1944, όταν πιά την ήττα της Γερμανίας μπορούσαν να την δούν και τα μικρά παιδιά; Είναι πιά καιρός να σταματήσουν οι παλιές κατηγορίες εναντίον των παιδιών της Μεσσηνίας. Τα ΤΑ έγιναν γιά να προφυλαχθούν από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, όχι γιά να βοηθήσουν τους Γερμανούς. Είναι καιρός να φύγει κάθε σκιά υποψίας από τους εθελοντές οπλίτες των ΤΑ και τις οικογένειές τους, ιδιαίτερα εκείνους που μαρτύρησαν στη συνέχεια, και τους οποίους τιμούμε σήμερα.
Δεν πρέπει όμως να πιστεύει κανείς, ότι η θυσία τους στον Μελιγαλά πήγε χαμένη. Όχι! Χάρη στην τραγωδία του Μελιγαλά, και άλλες μικρότερες σε αριθμούς αλλά εξ ίσου φρικτές, στον Πύργο, στην Καλαμάτα, στους Γαργαλιάνους, στην Πύλο, στο Βαλτέτσι και στον Μυστρά, η εγκληματικότητα και τα σχέδια του ΚΚΕ έγιναν ορατά από την πλειοψηφία των Ελλήνων. Όταν μάλιστα τα εγκλήματα του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο, τα ακολούθησε το κίνημα του Κόκκινου Δεκέμβρη στην Αθήνα, ο Ελληνικός λαός είδε τον κίνδυνο, αντέδρασε αποφασιστικά και βγήκε νικητής και ελεύθερος.....»
1 σχόλιο:
Πέσ' τα Χρυσόστομε...
Δημοσίευση σχολίου