Είμαι σίγουρος ότι ήσουν και εσύ κάπου εκεί, και περίμενα να ακούσω την φωνή σου «γειά σας κύριε Σπύρου πως είστε;» όπως συνήθιζες πάντα να χαιρετάς στους διαδρόμους του σχολείου.
Δεν σε άκουσα, αλλά περιέργως σε αισθανόμουνα, να κάθεσαι με τον μπαμπά σου μαζί και υπομονετικά να κοιτάς με το γνωστό χαμόγελό σου τον κόσμο που τον αγκάλιαζε, και να τους ευχαριστείς με αυτό τον οικείο τρόπο σου.
Ήσουν εκεί. Είμαι σίγουρος και ας μην σε είδα. Παρέα με τους άλλους φίλους και φίλες που έκανες απρόσμενα, το βράδυ που έφυγες.
Ανησυχεί ο μπαμπάς σου ότι δεν σε παρέδωσαν σε αυτόν, την επομένη των Τεμπών. Δεν τον αφήσανε να σε δει για στερνή φορά, έστω και όπως σε παρέδωσαν. Και από τότε φίλε Ντένις αγαπημένε μου μαθητή τον βαρύνει επιπλέον της απουσίας σου και η αμφιβολία.
Έχει δίκιο ο μπαμπάς σου. Πόσα να αντέξει.
Ξέρεις νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε κάτι όλοι εμείς που σε ξέραμε.
Να απευθυνθούμε σε αυτούς που πρέπει να δώσουν την άδεια για απαλύνουν τον πόνο του πατέρα σου και να τους πούμε να μην φοβούνται τίποτε.
Ήσασταν καλά παιδιά. Όσοι σας ζήσαμε το ξέρουμε. Δεν κινδυνεύουν από εσάς. Το εγγυόμαστε όλοι. Ας δώσουνε την άδεια της εκταφής.
Ας αφήσουνε τον ήλιο να φωτίσει αυτά που πήρατε μαζί σας στην τελευταία κατοικία σας.
Τι φοβούνται; Ποιοι φοβούνται; Γιατί φοβούνται; Γιατί δεν μπορούνε να προχωρήσουν στην εκταφή;
Ας το φωνάξουμε όλοι: κανείς δεν κινδυνεύει από την αλήθεια των νεκρών, αλλά από τα ψέματα των ζωντανών.
Αλέξης Σπύρου. υποδιευθυντής του ΓΕΛ Ιωάννη Ρέντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου