Ιησούς Χριστός, έξοδος στο Φως!(Σύναξη Πατέρων Δ’ Οικ.Συνόδου)

Σήμερα γιορτάζουμε τους Πατέρες της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου που έγιναν φως με τη ζωή τους ώστε το φως της Αλήθειας να μεταφέρουν σ’ εμάς σήμερα. Δε γίνεται χωρίς Αλήθεια να θέλει κανείς να ζει στο φως, δε γίνεται χωρίς Αλήθεια να γίνεται ο ίδιος για τους άλλους φως. Ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγέλιο καλεί τον καθένα από ‘μας να γίνει φως για τους άλλους που βρίσκονται στο σκοτάδι.

Ας προσέξουμε τους εαυτούς μας λοιπόν γιατί έχουμε ευθύνη μεγάλη.

Το να ‘ναι κανείς Χριστιανός δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά κι υποχρεώσεις. Το ότι πιστεύουμε στο Θεό δεν αποτελεί λόγο απομάκρυνσης απ’ τους άλλους που δεν πιστεύουν, αλλά αιτία ώστε να είμαστε πιο κοντά σ’ αυτούς. Με λόγο και πράξη μα και προσευχή. Το να ζητάει απ’ το Θεό κανείς τη δική του υγεία και των συγγενικών προσώπων του είναι το εύκολο. Μάλιστα, ο Χριστός το ψέγει. Αυτό που θέλει ο Χριστός από μας είναι ν’ αγαπήσουμε τους άλλους όπως τους δικούς μας ανθρώπους, όπως τον εαυτό μας. Αυτό θα πει φως!

Τι πιστεύουμε για τον εαυτό μας; Πως τάχα είν’ μοναδικός; Αν πιστεύουμε στ’ αλήθεια στη μοναδικότητα του εαυτού μας τότε αυτόματα θέλουμε να τον επιβάλλουμε και στους άλλους. Οι περιπτώσεις; Πολλές. Ήρθε ένα παιδί του Γυμνασίου διαμαρτυρόμενο λέγοντας ότι μες το σπίτι δε μπορεί ν’ ανασαίνει, δεν αισθάνεται ελεύθερο γιατί οι γονείς του επιβάλλουν τα θέλω τους. Σκλαβωνόμαστε στη διαιώνιση του εαυτού μας όχι μόνο πάνω σε πρόσωπα, αλλά και σε πράγματα. Ήρθε μια μεσήλικη κυρία έκανε αφιέρωμα ένα καντήλι στο ναό και κρέμασε ταμπελάκι από κάτω με τ’ όνομά της: “να μπει σε περίοπτη θέση, πάτερ, να φαίνεται το όνομα”, προσφέροντάς το πρόσθεσε.

Αγχωμένοι στη διατήρηση της εικόνας του “μοναδικού εαυτού” μας ξεχνάμε τελικά τη μοναδική αποστολή μας… Αφού είμαστε Χριστιανοί, σκοπός μας είναι να γίνουμε φως. Ο ψεύτης όμως εαυτός προβάλλει τη δική του ανάγκη που δεν είναι άλλη απ’ τη διατήρηση της εικόνας του. Τα πάντα θέλουν θυσίες ακόμα και αυτό και κοπιάζουμε για τον εαυτό και χάνουμε το Χριστό. Φτάνουμε να καμώνουμε σχέσεις επιδερμικές μολυσμένες απ’ το συμφέρον και την ιδιοτέλεια. Η ειλικρίνεια; Πάει περίπατο! Αρνούμαστε να κουραστούμε -οι αλήθειες θέλουν αγώνα- γιατί θέλουμε τα πάντα δεδομένα κατά πως ο εαυτός μας ορίζει.

Βέβαια ο εαυτός μας δε νικάει πάντα. Τότε, αντί να δούμε τη ματαιότητά του, παραδινόμαστε πιο εύκολα. Η ρουτίνα μεταβάλλεται σε μονιμότητα: παίρνεις κάποιον τηλέφωνο και τον ρωτάς τι κάνει. Εκείνος σου απαντά “τα ίδια μωρέ.. δε ξέρεις”; 
Καθηλωμένοι μπροστά στον υπολογιστή, προτιμάμε το τεχνητό φως της οθόνης -μπας και δικαιωθούμε- μα ο Χριστός μας δείχνει την πραγματική ζωή της πράξης. Εκεί είναι το φως. Όλα τ’ άλλα, ψεύτικα, επίπλαστα, σκοτάδι. Το σκοτάδι ευνοεί τη ρουτίνα, το φως απ’ την άλλη, την πράξη και τη ζωή. Μες το σκοτάδι από που να πιαστούμε; Ας βγούμε ολόκληροι στο φως. Ορίστε, μας μιλάει ο Χριστός! Ας πάρουμε θάρρος, δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε πατέρα, φίλο κι αδερφό, τον Ιησού Χριστό, Άνθρωπο τέλειο και τέλειο Θεό.

πηγή