«Πρέπει να κλαίμε και για τις αμαρτίες του πλησίον μας- χωρίς αυτό κανένας άνθρωπος δεν θά σωθεί».

 Κάνεις δεν είναι τόσο ανόητος, όσο αυτός που δεν μπορεί να δει τις δικές του αμαρτίες, αλλά επίσης δεν μπορεί να δει τις αρετές των άλλων. Κανείς δεν είναι τόσο φωτισμένος, όσο αυτός πού μπορεί να δει και να αναγνωρίσει τις δικές του αμαρτίες και τις αρετές των άλλων.

 Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξισώνει εκείνους, οι οποιοι βλέπουν μόνον τα λάθη των άλλων, με μύγες πού πέφτουν πάνω στις πληγές των άλλων όχι γιά να τούς θεραπεύσουν, αλλά γιά να τούς καταφάγουν και να τούς μολύνουν περισσότερο.

 «Ο Θεός μάς έχει στείλει εδώ γιά να εξιλεωθούμε», έλεγε ο μακάριος Θεόφιλος του Κιέβου (1853). Εκείνος πού γνωρίζει και συναισθάνεται ότι βρίσκεται στη, ζωή για να εξιλεωθεί, ησυχάζει στη σιωπή και την περισυλλογή για τις δικές του αμαρτίες, πού τον έφεραν εδώ ώστε να μετανιώσει γι’ αυτές. Ο όσιος γράφει επίσης:«Πρέπει να κλαίμε και για τις αμαρτίες του πλησίον μας- χωρίς αυτό κανένας άνθρωπος δεν θά σωθεί».

 Να κλαίμε ή να τις δημοσιεύουμε - πώς είναι σωστά γραμμένο, παιδί μου; Κατά τον όσιο Θεόφιλο, να κλαίμε γιά τις αμαρτίες του πλησίον• ενώ, κατά τον Σατανά, να τις αποκαλύπτουμε.

 Οταν ο όσιος Θεόφιλος έφθασε στα πρόθυρα του θανάτου, αυτό το παράγγελμα άφησε ως διαθήκη στους αδελφούς του: «Μνημονεύετε τον δυσώδη Θεόφιλο!». Ιδού, λοιπόν, η μαρτυρία του αγιότερου ανθρώπου στο Κίεβο το έτος 1853.

''Ο πρόλογος της Αχρίδος''-Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς,μήνας Ιούνιος

πηγή