Η ενοχή να είναι κάποιος κανονικός Ελληνας

Aπό τον Ναπολέων Λιναρδάτο*

 Ο καταστηματάρχης, ο γιατρός, ο υδραυλικός, ο δικηγόρος, ο περιπτεράς, ο υπάλληλος είναι τα νέα μαύρα πρόβατα
 Aν έχεις γεννηθεί από Ελληνες γονείς, αν είσαι ετεροφυλόφιλος, χριστιανός ορθόδοξος και εργάζεσαι για να ζήσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, τότε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και ιδιότητες συνιστούν το κατηγορητήριο που ανά πάσα στιγμή η πολιτική τάξη, τα ΜΜΕ και το κράτος τους είναι έτοιμοι να ενεργοποιήσουν.

  «Αυτός που λιντσάρισε τον Ζακ στο κοσμηματοπωλείο λέγεται Γιώργος κι είναι ωραίος τύπος, έτσι καλαμπουρτζής, όξω καρδιά» έγραψε η Ελενα Ακρίτα. Μετά έγραψε για όλους τους κανονικούς Ελληνες όπως ο «Νίκος που χαρίζει καραμέλες στα παιδάκια», η «Μαρία που πάει εκκλησία», ο κυρ Στέφανος, το Αλικάκι. Αυτόν τον καθημερινό κανονικό Ελληνα «τον βλέπεις κάθε μέρα, τον χαιρετάς κάθε μέρα, τον συμπαθείς κάθε μέρα και πιο πολύ. Αυτός που λιντσάρισε τον Ζακ είναι ο διπλανός σου».

 Για την κυρία Ακρίτα και τους ομοϊδεάτες της, αν είσαι Ελληνας νοικοκυραίος, είσαι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Ειδικά αν το υποτιθέμενο θύμα δεν είναι ένα μέσος πολίτης, αλλά κάποιος από τις προνομιούχες ομάδες, τότε η ενοχή σου είναι τελεσίδικη. 

 Βέβαια αν ο Ζακ Κωστόπουλος είχε έρθει σε συμπλοκή με έναν Πακιστανό και είχε πεθάνει λίγο αργότερα, κανείς από αυτούς που φωνάζουν σήμερα δεν θα είχε βγάλει άχνα. Θα είχαν μάλιστα κατακεραυνώσει όσους θα τολμούσαν να αναφερθούν στο γεγονός ως ρατσιστές και ξενοφοβικούς. Υπάρχει αυστηρή ιεραρχία στη θυματοποίηση και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Κωστόπουλος δεν θα είχε καμία ελπίδα αγιοποίησης.

 Τουλάχιστον κάποτε η Αριστερά κατηύθυνε το μίσος και τον φθόνο προς την άρχουσα τάξη, τους καπιταλιστές και γενικώς τους κρατούντες. Αλλά στην Ελλάδα, μιας και έχουμε μια κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, δηλαδή κάτι σαν τα μούτρα τους, η μόνη διέξοδος για το μίσος που καλλιεργούν είναι η μεσαία τάξη. Ο καταστηματάρχης, ο γιατρός, ο υδραυλικός, ο δικηγόρος, ο περιπτεράς, ο υπάλληλος είναι τα νέα μαύρα πρόβατα.

 «Ητανε Ζακ, ήτανε και Zackie, στους νοικοκυραίους θα βάλουμε γκαζάκι» το πλακάτ στη διαδήλωση για τον Ζακ Κωστόπουλο. Ακολούθησαν επιθέσεις σε μαγαζιά. Κανένας φυσικά στα ΜΜΕ δεν αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν ανθρωπιστές εναντίον της βίας να είναι τόσο επιρρεπείς στην άσκησή της. Την επόμενη μέρα οι νοικοκυραίοι θα πρέπει να βγουν και να μαζέψουν τα σπασμένα. Θα πρέπει να δουλέψουν για να ζήσουν και να πληρώσουν φόρους σε ένα κράτος που τους εχθρεύεται και το οποίο με τη σειρά του συντηρεί με τον ιδρώτα τους τούς επαναστάτες των βορείων προαστίων. Αυτοί που ανέφερε η κυρία Ακρίτα, ο Γιώργος, ο Νίκος, το Αλικάκι, ο κυρ Στέφανος, θα πρέπει καθημερινά να σηκώνουν τον δικό τους σταυρό, για να πληρώνουν γενικώς, όπως πλήρωναν επί χρόνια τη σύνταξη άγαμης θυγατέρας στην ευκατάστατη αριστερή κυρία Ακρίτα.

*Τραπεζικός στη Νέα Υόρκη

πηγή