Αθανασία...

 Προ καιρού πήρε το μάτι μου στην Καθημερινή μια βρετανική έρευνα σε κάπου 2000 άτομα, σύμφωνα με την οποία μόλις ένας στους πέντε ανθρώπους (21%) θα ήθελε να ζει για πάντα, εάν η επιστήμη του έδινε τη δυνατότητα να είναι αθάνατος. 

 Οι μισοί περίπου από τους ερωτηθέντες δήλωσαν ξεκάθαρα ότι «πρέπει να αποδεχθούμε τη φυσική διάρκεια της ζωής», συνεπώς προτιμούν να πεθάνουν. Δεν ξέρω βέβαια αν σκέφθηκαν πώς θα περνούν τις μέρες τους όσοι θα επιλέξουν αυτού του είδους την ‘αθανασία’, ή ποιος θα φροντίζει και θα τρέφει όλους αυτούς τους ‘αθανάτους’ (βλέπετε, η έρευνα δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες του τύπου ‘αθάνατος και άρρωστος, κατάκοιτος, ανοϊκός, ακρατής’ κτλ.).

 Πολλές σκέψεις μπορεί να κάνει κάποιος πάνω στο θέμα αυτό. Τη μία τη διατύπωσε ήδη ο τραγικός Ευριπίδης (‘Ηρακλής μαινόμενος’) που έθετε το ρητορικό ερώτημα: «Τίν' ες χρόνον ζητείτε μηκύναι βίον, τίν' ελπίδ' αλκήν τ' είσοράτε μη θανείν;» [μέχρι που ζητάτε να μακρύνετε τη ζωή σας; ποια ελπίδα ή δυνατότητα βλέπετε να μη πεθάνετε;]. Όσο κι αν η επιστήμη ‘ξεχειλώσει’ τα όρια της επιβίωσης, το τέλος είναι δεδομένο, αργά ή γρήγορα. 

Μια άλλη σκέψη δημιουργεί αυτό που γράφει η Αποκάλυψη (θ΄ 6), ότι κάποια μέρα «ζητήσουσιν οἱ ἄνθρωποι τὸν θάνατον καὶ οὐ μὴ εὑρήσουσιν αὐτόν, καὶ ἐπιθυμήσουσιν ἀποθανεῖν, καὶ φεύξεται ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ θάνατος». Τότε να δούμε τι απαντήσεις θα δίνουν οι άνθρωποι σε τέτοιες έρευνες.

 Η τελευταία σκέψη είναι βέβαια ότι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι αθάνατοι, θέλουμε δεν θέλουμε, όχι όμως με τον τρόπο που συνήθως φανταζόμαστε. Αυτή η αθανασία όμως είναι αποκλειστικά ζήτημα πίστεως.

antonispapagiannis