«Παπα-Γιάννη αν είναι θέλημα Θεού να πεθάνεις, να πεθάνεις παπάς!»

«Αναμνήσεις από την περίοδο που ήμουν αγροτικός γιατρός στην περιοχή της Άρτας» (3)

Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός

Περί του Ιερέως π. Ιωάννη Μαρέτη

 Ο π. Ιωάννης Μαρέτης ήταν εφημέριος στο Ναό της Αγίας Κυριακής στο Κλειδί της Άρτας, που είναι ένα ορεινό χωριό των Τζουμέρκων. Ο π. Ιωάννης ήταν πολύ φιλακόλουθος. Απαραίτητα έκανε Όρθρο και Εσπερινό καθημερινά. Εκτός από τη Θεία Λειτουργία των Κυριακών και γιορτών στον κεντρικό ναό του χωριού λειτουργούσε και στα αμέτρητα εξωκλήσια της ορεινής και δύσβατης περιοχής του. Είχε τη θαυμαστή συνήθεια να διαβάζει όλους τους κανόνες από την Παρακλητική και τα Μηναία. Δεν παρέλειπε το παραμικρό. Σαν να ήταν ιερομόναχος σε μοναστήρι. Η μνήμη του ήταν απέραντη. Πηγαίνοντας για τον Εσπερινό ή τη Θεία Λειτουργία στα διάφορα εξωκλήσια έψαλλε από στήθους όλη την ακολουθία!
 Η οικογένειά του ήταν πολύτεκνη και η πρεσβυτέρα του ήταν ένας άνθρωπος σεμνός, σιωπηλός και σεβάσμιος. Ήταν άνθρωπος «παλαιάς κοπής».
Ο παπα-Γιάννης είχε το χάρισμα να διηγείται πολύ ζωντανά διάφορα περιστατικά της ζωής του από τα οποία φαινόταν το ήθος του. 

Έλεγε: ''Κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής με φυλάκισαν οι Ιταλοί σε ένα σχολείο στην Άρτα. Εκεί με ξέχασαν νηστικό για μερικές εβδομάδες. Τι φοβερή που είναι η πείνα! Ο άνθρωπος φτάνει στα όριά του. «Αγριεύει». Ο Θεός με έσωσε από τον δια λιμού θάνατο. Οι Ιταλοί με αποφυλάκισαν χωρίς να μου δώσουν καμιά εξήγηση. Ήταν θαύμα που δεν πέθανα''.

Συνεχίζοντας μου ανέφερε: ''Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου με συνέλαβε ο Καπετάνιος των Κομμουνιστών, ο Άρης Βελουχιώτης με τα παλικάρια του. Μέσα σε μια δασωμένη χαράδρα είχαν στήσει λαϊκό δικαστήριο. Μετά από μια σύντομη και αναπολόγητη δίκη καταδικάστηκα σε θάνατο ως εχθρός του λαού και του κινήματος. Μέχρι να δικαστούν και οι επόμενοι μελλοθάνατοι, ανέθεσαν σ’ ένα σύντροφό τους να με φρουρεί, κάπου παράμερα, μέχρι την εκτέλεσή μου. Βλέποντας τον φρουρό μου, που ήταν ένας «ψεύτικος» άνθρωπος χωρίς ζωή μέσα του, για μια στιγμή σκέφτηκα να του δώσω μια—άλλη δεν θα χρειαζόταν—και να φύγω να γλιτώσω''.
Ας σημειωθεί δε, ότι ο παπά-Γιάννης ήταν παλικάρι. Το ’λεγε η ψυχή του! Και συνέχισε:'' Σκέφτηκα όμως. Αν κάτι πάθει ο φρουρός, αν πεθάνει, θα χάσω την ιεροσύνη μου! Η «δίκη» των λογισμών μου, έβγαλε την απόφαση: «Παπα-Γιάννη αν είναι θέλημα Θεού να πεθάνεις, να πεθάνεις παπάς!». Θα με αποκεφάλιζαν με κονσερβοκούτι για να είναι πιο βασανιστικός ο θάνατός μου, γιατί οι σφαίρες τους ήταν πολύτιμες και ο πυροβολισμός θα ακουγόταν. Λίγο πριν με εκτελέσουν ο Θεός με έσωσε. Ο Καπετάν Ζέρβας με τα παλικάρια του από την άλλη παράταξη, είχαν κυκλώσει αθόρυβα τον Βελουχιώτη και τους δικούς του. Τότε πανικόβλητοι Καπετάνιος, «δικαστές» και δήμιοι έτρεξαν να γλιτώσουν τη ζωή τους. Έτσι ο Θεός έσωσε τον παπα- Γιάννη στο παραπέντε.
Τον παπα-Γιάννη τον θυμόμαστε με θαυμασμό και συγκίνηση. Ήταν ένας κατά προαίρεση ομολογητής και μάρτυρας. Ας έχουμε την ευχή του.