Οι άνθρωποι που με περιτριγύριζαν, με απογοήτευσαν. Αντιλήφτηκα, ότι από συμφέρον μου έπαιζαν την κωμωδία της αγάπης. Όταν ένιωσα τα πρώτα χτυπήματα της αρρώστιας, όλοι με εγκατέλειψαν.
Θυμάμαι κάποια Χριστουγεννιάτικη νύχτα, που βγήκα από την κλινική, μόνο και μόνο να δεχθώ τους φίλους μου. Έβαλα να τους τηλεφωνήσουν, μα κανένας δεν ήρθε... Και θέλησα να έχω μεγάλο σπίτι για να δέχομαι τους φίλους μου...
Θεέ μου!!! Πόσο μετανοώ σήμερα και πως θα ήθελα να ξαναρχίσω την ζωή μου από την αρχή! Πόσο έχω αλλάξει!!! Νιώθω ξαφνικά μέσα μου, την ανάγκη της αγνότητας και την επιθυμία να κλάψω, που αισθανόμουνα όταν ήμουνα μικρό κοριτσάκι. Μα τα δάκρυά μου σήμερα, δεν έχουν πια την γεύση των παιδικών θλίψεων. Είναι τα πικρά δάκρυα ηλικιωμένης γυναίκας, που έχει πια φθαρεί....
(Édith Piaf )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου