Πήγα στο χωριό μου, που το λένε Φιλιά.
Ότι κι αν πω, τώρα δεν θα πιστέψεις.
Ξερά τα ποτάμια, και βουβά τα πουλιά.
Γυρίζω στους δρόμους, στα στενά του σοκάκια.
Μου ήρθανε μνήμες, ένα σορό.
Μες τις αλάνες που τρέχαν παιδάκια,
οι θύμισες τώρα, στήσαν χορό.
Κατέβηκα κάτω, μες στην πλατεία.
Τα καφενεία τριγύρω, όλα κλειστά.
Εκεί η εκλησιά, του προφήτη Ηλία.
Το γυρισμό μας θαρρείς, περιμένει πιστά.
Τη λεμονιά μας κοιτάζω,
Πρίν μπω, μες το σπίτι.
Δεν έχει επάνω, ούτε έναν ανθό.
Δεν κάθεται πάνω ούτε ένα σπουργίτι.
Με πείσμα και κείνη,περιμένει, Να ρθώ.
Ζήσαν εδώ οι παππούδες, γιαγιάδες.
Εδώ για να ζήσω, έχω καημό.
Όσοι κουμαντάρουν, τώρα γίναν ραγιάδες,
Μόνο ένα θαύμα για το γυρισμό.
Ξεχειλίζει η αγάπη, και γίνεται πόνος.
Τόσα χρονάκια, στην προσφυγιά.
Μακάρι να ρθούμε, πριν φύγει ο χρόνος.
Κάνε το θαύμα, γλυκιά Παναγιά.
ΑΝΔΡΕΑΣ Τ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου