Ο «κρυπτός βίος» μοιάζει με λευκό κρίνο που ανθίζει μέσα στη σκιά, εκεί όπου το βλέμμα του πλήθους δεν φτάνει. Κανείς δεν χειροκροτεί την άνθιση του· κι όμως, το άρωμα του γεμίζει τον αέρα και φτάνει μακριά, εκεί που δεν το περιμένεις. Έτσι και η ψυχή που φυλά τη μνήμη του Θεϊκού, δεν φανερώνει την ομορφιά της, αλλά την αφήνει να διαχέεται αθόρυβα, θεραπεύοντας, εμπνέοντας, αναπαύοντας.
Η φύση γνωρίζει αυτή τη σοφία. Ο ήλιος ανατέλλει χωρίς να θορυβεί, το ποτάμι κυλά χωρίς να φωνάζει, οι ρίζες εργάζονται αθέατες για να δώσουν καρπούς. Στην ίδια λογική, η ψυχή που αγαπά αληθινά, μαθαίνει να δρα χωρίς να επιδεικνύει, να προσφέρει χωρίς να καταγράφει, να λάμπει χωρίς να τυφλώνει. Η εσωτερική της λάμψη δεν είναι αποτέλεσμα προσπάθειας να φανεί, αλλά φυσική έκφραση της ένωσης της με την Πηγή του φωτός.
Αυτή η στάση απαιτεί μια εσωτερική πειθαρχία που συχνά ο κόσμος δεν μπορεί να κατανοήσει.
Ο νους πρέπει να μάθει να μαζεύεται από τους αμέτρητους περισπασμούς, όπως ο γεωμέτρης φέρνει όλες τις γραμμές σε ένα μόνο σημείο.
Η καρδιά πρέπει να εκπαιδευτεί να μην αφήνεται σε κάθε παροδικό συναίσθημα, αλλά να εδραιώνεται σε μια σταθερή, άκαμπτη αγάπη που δεν εξαρτάται από τις μεταβολές της ζωής. Αυτή η ενότητα εσωτερικών δυνάμεων δημιουργεί μια αίσθηση πληρότητας που κανένα εξωτερικό γεγονός δεν μπορεί να αφαιρέσει.
Η ύπαρξη τέτοιων ψυχών λειτουργεί ως μυστικός σκελετός που συγκρατεί τον κόσμο.
Η ύπαρξη τέτοιων ψυχών λειτουργεί ως μυστικός σκελετός που συγκρατεί τον κόσμο.
Σε μια εποχή όπου η αξία μετριέται σε επιρροή και αριθμούς, η ήσυχη αφοσίωση μοιάζει ασήμαντη· κι όμως, είναι η κρυφή δύναμη που κρατά την ισορροπία. Όπως η θάλασσα δεν ησυχάζει αν δεν υπάρχουν βάθη, έτσι και η κοινωνία δεν στέκει χωρίς τις σιωπηλές προσευχές εκείνων που ζουν για το Αιώνιο.
Ο δρόμος αυτός είναι η απόρριψη της ψευδαίσθησης ότι η ζωή ολοκληρώνεται μέσα στα όρια του αισθητού. Είναι η αναγνώριση ότι η πραγματική πληρότητα δεν έρχεται όταν αποκτήσουμε, αλλά όταν αδειάσουμε για να χωρέσει το Άπειρο. Αυτό το «άδειασμα» δεν είναι απώλεια· είναι μετάβαση από το πρόσκαιρο στο μόνιμο, από το εφήμερο στο αναλλοίωτο.
Ο δρόμος αυτός είναι η απόρριψη της ψευδαίσθησης ότι η ζωή ολοκληρώνεται μέσα στα όρια του αισθητού. Είναι η αναγνώριση ότι η πραγματική πληρότητα δεν έρχεται όταν αποκτήσουμε, αλλά όταν αδειάσουμε για να χωρέσει το Άπειρο. Αυτό το «άδειασμα» δεν είναι απώλεια· είναι μετάβαση από το πρόσκαιρο στο μόνιμο, από το εφήμερο στο αναλλοίωτο.
Και καθώς η ψυχή βαδίζει, μαθαίνει να βλέπει τα πάντα με νέο βλέμμα:
Ο ήχος της βροχής γίνεται υπενθύμιση της αδιάκοπης χάρης.
Το άνοιγμα ενός λουλουδιού, εικόνα της καρδιάς που ανοίγει στον Θείο έρωτα.
Η εναλλαγή μέρας και νύχτας, σύμβολο των κύκλων δοκιμασίας και παρηγοριάς.
Σε αυτό το ταξίδι, η αγνότητα δεν είναι στερητικό καθεστώς, αλλά γιορτή· είναι ο θησαυρός που φυλάσσεται στο πιο μυστικό δωμάτιο της ύπαρξης και φωτίζει αθόρυβα όλη τη ζωή. Και όταν έρθει η ώρα της συνάντησης με το Άκτιστο, η ψυχή θα προχωρήσει χωρίς φόβο, γνωρίζοντας ότι έχει ήδη ζήσει στον κόσμο την πρόγευση της αιώνιας πατρίδας.
Τότε, δεν θα μετρά τίποτα από όσα ο κόσμος θεώρησε σπουδαία. Μόνο η λάμψη της ταπείνωσης, η πληρότητα της αγάπης και η γλυκύτητα της σιωπής θα μείνουν σαν αθάνατο άρωμα που οδηγεί εκείνους που έρχονται πίσω στον ίδιο, μυστικό, φωτεινό δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου