Αναζητώντας την επανάσταση του Ρωμανού

anazhthseis-elena

Ανάσανα με ανακούφιση όταν συνέβη αυτό που περίμενα, όταν δηλαδή ο Νίκος Ρωμανός διέκοψε την απεργία πείνας. Ως πολίτις αυτής της χώρας δεν ήθελα ένα ακόμη πτώμα στις μικρές μου πλάτες.

Όλες αυτές τις μέρες που απεργούσε ο νεαρός, αναρωτιόμουν γιατί άφησε την άνετη ζωή του στη βίλλα του Παλαιού Ψυχικού και αναζητώντας τί, επαναστάτησε εναντίον ποιού;

Οι γενικοί όροι «κοινωνία» ή «κοινωνικός» επαναστάτης» ή «αναρχικός» δεν είναι ικανοποιητικοί αν δεν εξατομικευτούν και αποτελούν απλά εργαλεία στα χέρια εκμεταλλευτών οι οποίοι προέρχονται από τον συστημικό χώρο.

Ο Ρωμανός εκτός από την ιστορία την οποία γράφει μόνος του και της οποίας όλοι γινόμαστε αναγνώστες, έχει μια προϊστορία με… σημασία.

Είναι γυιός του Γιώργου Ρωμανού που σπούδασε ιατρική αλλά την παράτησε για να ασχοληθεί με την Τέχνη γενικότερα, δίνοντας έμφαση στην λογοτεχνία και της Παυλίνας Νάσιουτζικ που είναι διδάκτωρ της Φιλοσοφίας και συγγραφέας ελαφρών μπεστ σέλερς (Μαμάδες Βορείων προαστίων, Κάψτε τα νυφικά κ.τ.λ.) με εξαίρεση το έργο της «Τόση λίγη αλήθεια».

Στο τελευταίο αναφέρεται στην πασίγνωστη υπόθεση του πατέρα της, συγγραφέα Θανάση Νάσιουτζικ, ο οποίος καταδικάσθηκε για την άγρια δολοφονία του φίλου και συναδέλφου του Θανάση Διαμαντόπουλου το 1984 στο Κολωνάκι.

Η Νάσιουτζικ ήταν 18 ετών όταν διαπράχθηκε η δολοφονία, ήταν ήδη ερωτευμένη με τον μετέπειτα σύζυγό της και ζούσε στην Ελβετία όπου σε ένα κολλέγιο για κορίτσια «καλών οικογενειών» έπαιρνε το τελευταίο βερνίκι για να …ανταπεξέλθει σε μια προδιαγεγραμμένα λαμπερή ζωή.

Μετά το συμβάν η ζωή της άλλαξε ως προς τις κινήσεις αφού ήταν μεταξύ δικαστηρίων, φυλακής και Παρισίων αλλά παρέμεινε μία πλούσια κυρία, με αδυναμία στον Βολταίρο και τον Σταντάλ που ζούσε την παράξενη μοίρα της σε ένα βυζαντινό περιβάλλον σιωπής στο σπίτι του Ψυχικού.

Είχε ήδη παντρευτεί τον γοητευτικό Ρωμανό όταν η ιστορία του πατέρα της τελείωσε για τα πρωτοσέλιδα και -όπως ήταν φυσικό- πάλευε για χρόνια με την κατάθλιψη όταν αποφάσισε να κάνει ένα παιδί.

Το παιδί ήταν ο Νίκος.

Το μεγάλωσε με την άνεση του αριστοκράτη και τις εκδικητικές εμμονές κάποιας που νομίζει ότι αδικήθηκε απλά και μόνον επειδή διαταράχτηκε το statuς quo της.

Δηλαδή ποια ακριβώς ήταν η αδικία δεν μάθαμε ποτέ. Ίσως να μην ξέρει ούτε η ίδια. Όμως το μικρό της αγόρι μεγάλωσε για να γίνει ιδιαίτερος και για να δώσει απάντηση στην κοινωνία που «στιγμάτισε» τον παππού ως δολοφόνο (αλήθεια πώς αλλιώς λέγεται κάποιος που σκοτώνει με 97 χτυπήματα στο κεφάλι;).

Ο Νίκος πήγε στην περίφημη Σχολή Μωραΐτη, όπως και η μητέρα του, έμαθε πιάνο και γενικά είχε την ζωή των παιδιών που γεννιούνται με λυμένα τα προβλήματά τους.

Από ποιά ανάγκη λοιπόν αυτό το προνομιούχο αγόρι, έκανε το πάρτι της γιορτής του στα Εξάρχεια, από τι ορμώμενος άφησε την άνεση του Ψυχικού όπου ανήκει για να περάσει τις διαχωριστικές γραμμές και να απαρνηθεί την κοινωνική του τάξη;

Από ανία θα έλεγε κάποιος και είναι μια κάποια απάντηση αλλά για να γίνεις επαναστάτης χρειάζεται ένας αντίπαλος και μια αιτία.

Ένα ευκατάστατο μοναχοπαίδι ποιόν μπορεί να έχει αντίπαλο; Η κοινωνία μας δεν είναι η ιδανική αλλά αυτός ήταν από την άλλη πλευρά. Δεν πείνασε, δεν κρύωσε, δεν αδικήθηκε και είχε πιστωμένες στον λογαριασμό του όλες τις ευκαιρίες. Ακόμη και αυτή του να γίνει τόσο σημαντικός σε όποιον τομέα ήθελε ώστε να κοντράρει την εικόνα του παππού του με χειροπέδες.

Έγινε σημαντικός αλλά με χειροπέδες και αυτός!

Η μητέρα του, μετά την ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, δήλωσε «Είμαι πάρα πολύ περήφανη για τον γιο μου, που αγωνίζεται ενάντια σε μια παράνομη και σάπια κοινωνία και θα τον υπερασπιστώ ως την τελευταία ρανίδα του αίματός μου».

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να μην αναρωτηθεί κάποιος σε ποιά κοινωνία αναφέρεται η Νάσιουτζικ αν όχι σε αυτή που ανήκει η ίδια και στην οποία εμείς οι κοινοί θνητοί είμαστε ανεπιθύμητοι. Οι άνθρωποι του μεροκάματου δεν είναι δυνατόν να σαπίζουν την κοινωνία καθώς δεν έχουν τον χρόνο….Ούτε να παρανομήσουν είναι εύκολο καθώς οι δικηγόροι στοιχίζουν ακριβά.

Οι δομές που δεν αρέσουν στη μάνα και τον γυιό είναι αυτές που η τάξη τους όρισε, με ενέργειες ή παραλείψεις.

Επαναστατούν λοιπόν κατά της κοινωνικών τους προνομίων; Αν έτσι είναι τότε θα έπρεπε να πουλήσουν την περιουσία τους , να μοιράσουν τα χρήματα στους φτωχούς και να αρχίσουν να εργάζονται ως καθημερινοί άνθρωποι.

Το να χάνεται το παιδί για χρόνια στα Εξάρχεια και να βγαίνει στο φως με καλάσνικοφ ως οργισμένος ποπολάρος χρειάζεται μία αιτία και με όση επιμέλεια και αν ψάξουμε δεν την βρίσκουμε.

Η δολοφονία του φίλου του είναι μια καλή δικαιολογία αλλά πρόχειρη. Φταίει η κοινωνία που ένας ανεγκέφαλος χωροφύλακας πυροβόλησε ένα πλούσιο αγόρι, μέλος μιας παρέας που διασκέδαζε την πλήξη της σε μιαcult περιοχή; Ο Κορκονέας δεν ήταν και δεν είναι η κοινωνία. Κοινωνία είμαστε όλοι εμείς που κλάψαμε για τον Αλέξανδρο που δεν γνωρίζαμε αλλά και αγωνιούσαμε για τον επίσης άγνωστό μας Ρωμανό όταν άρχισε απεργία πείνας.

Εναντίον ποίου λοιπόν στρέφεται ο γυιός με τις ευλογίες της μάνας;

Εναντίον ποιού είναι η οργή και εναντίον ποιού η ανακοίνωση, μετά το σταμάτημα της απεργίας;

Η ανακοίνωση

«Μετά από 31 μέρες σκληρού και ανυποχώρητου αγώνα σταματάω την απεργία πείνας έχοντας σημειώσει μια σημαντική νίκη.

 Η τροπολογία που ψηφίστηκε στην Βουλή με μοναδικό αποδέκτη εμένα, είχε μεγάλες διαφορές από τις αρχικές εξαγγελίες του Υπουργού Δικαιοσύνης κάνοντας εν τέλει αποδεκτή την απαίτηση μου ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται το να "φοράω βραχιολάκι".

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η νίκη ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης που ασκήσαμε για αυτό και ο κόσμος του αγώνα και η Μαχητική Αναρχία είναι αδιαμφισβήτητα ηθικά, πολιτικά και πρακτικά οι μεγάλοι νικητές

 Ο πολύμορφος επαναστατικός αγώνας και εμείς ως πολιτικοί κρατούμενοι, βγαίνουμε πιο δυνατοί  από αυτήν την μάχη.

 Υψώνω την γροθιά μου στέλνοντας τους πιο θερμούς χαιρετισμούς και την απεριόριστη αγάπη μου σε όλους εκείνους τους συντρόφους που στάθηκαν δίπλα μου ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

      ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ»

Όπως διαβάζουμε, ο Ρωμανός δεν μιλάει για σπουδές και για μάθηση αλλά υψώνει την γροθιά του και ζητωκραυγάζει για την αναρχία, ονομάζοντας τον εαυτό του πολιτικό κρατούμενο.

Μιλάει για νίκη και για αγώνα.

 Ποιόν πολεμάει;

Μήπως τελικά εμάς που σηκωνόμαστε χαράματα για την δουλειά (αν την έχουμε) και που καρδιοχτυπήσαμε για πάρτη του αν και ανήκουμε στην τάξη του απλού λαού;

Ξέρεις Νίκο, ίσως κι’ εμείς να είμαστε αλλιώς αν είχαμε πιάνο με ουρά, βίλλα και καταγωγή αριστοκράτη.

Πιθανόν να είχαμε πάρει κι’ εμείς τα όπλα από πλήξη.

Αλλά τώρα πρέπει να φροντίσουμε για τον επιούσιο και δεν έχουμε χρόνο για επαναστάσεις χωρίς αιτία!

Ωστόσο είμαστε χαρούμενοι που θα ζήσεις και ευχόμαστε να βρεις τον δρόμο για την πραγματική επανάσταση.

Ίσως παίρνοντας αγκαλιά το κορίτσι που παντρεύτηκες το καλοκαίρι στην φυλακή, τα πράγματα να είναι πιο αληθινά από ότι φαντάστηκες πως θα είναι κρατώντας ένα καλάσνικοφ.

Πάντα η επανάσταση είχε την ορμή του έρωτα και αντιστρόφως….

Το κείμενο το πρωτοδημοσίευσα στο volosnow