Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΤΩΝ (Κυριακὴ Η´Ματθαίου, Ματθ. ιδ´ 14-22) [1]
1 «Γιατί ἆραγε ὁ Κύριος δεν μετέτρεψε τις πέτρες σε ψωμιά, ὅταν τοῦ το ζήτησε ὁ σατανᾶς, ἀλλά ἀργότερα πολλαπλασίασε το λίγο ψωμὶ σε μία τεράστια ποσότητα;»
Ὅλα ὅσα κάνει ὁ Ὕψιστος, εἶναι ἀπαραίτητα. Δεν κάνει τίποτα ἄσκοπο, τίποτα ὑπερβολικό, τίποτα ποὺ νὰ μὴ χρειάζεται. Γιατί μερικοὶ ἄνθρωποι περιφέρονται τόσο ἄσκοπα καὶ κάνουν τόσο ἀδιάφορα πράγματα; Ἐπειδὴ δεν εἶναι βέβαιοι γιὰ τον σκοπὸ τῆς ζωῆς τους, γιὰ τον προορισμὸ τοῦ ἐπίγειου ταξιδιοῦ τους. Γιατί μερικοὶ ἄνθρωποι ὑπερφορτώνονται μὲ ἄσκοπες ὑποχρεώσεις, προβαίνουν σὲ ὑπερβολικές ἐνέργειες, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μην μποροῦν νὰ κινοῦνται ἐλεύθερα κάτω ἀπὸ τέτοιο βάρος ὑποχρεώσεων; Ἐπειδὴ δεν γνωρίζουν τὸ ἕνα πράγμα, «οὗ ἐστι χρεία».
Γιὰ νὰ βοηθήσει ὁ Κύριος τον ἄνθρωπο νὰ μαζέψει τον διασκορπισμένο νοῦ του, νὰ θεραπεύσει τὴ διχασμένη καρδιά του καὶ νὰ συγκροτήσει την ἀνεξέλεγκτη δύναμή του, ἀποκάλυψε τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ στόχο ποὺ εἶναι ἀπαραίτητος: τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πόσο ἄσκοπη εἶναι ἀλήθεια ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀγωνίζεται νὰ ἐπιτύχει διάφορους στόχους! Πόσο ἀναίσθητη εἶναι ἡ διχασμένη καρδιά! Πόσο ἀδύναμη εἶναι ἡ θέληση, ὅταν ἡ δύναμή της κατακερματίζεται!
Ἑνός ἐστι χρεία. Μόνο ἕνα πράγμα μᾶς χρειάζεται: ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ θαυματουργός Χριστός προσπάθησε νὰ στρέψει τὰ μάτια καὶ την προσοχὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων πρὸς αὐτόν τὸν προορισμό. Ὅποιος σκέφτεται ἔτσι, ἔχει ἕνα μόνο στόχο: τον Θεό. Ἕνα αἴσθημα: την ἀγάπη. Μία νοσταλγία: νὰ πλησιάσει τον Θεό. Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔφτασε σ’ αὐτὸ τὸ μέτρο. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔχει γίνει σαν τὸ φακὸ ποὺ συγκεντρώνει τις ἀκτίνες τοῦ ἥλιου γιὰ νὰ δημιουργήσει φωτιά.
Τα λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστός στὴ Μάρθα, «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾶς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά• ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» (Λούκ. ι´ 41, 42), ἦταν στην πραγματικότητα ἕνας ἔλεγχος, μία προειδοποίηση στον κόσμο ὁλόκληρο. Κι αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ ἔχουμε πραγματικὴ ἀνάγκη, εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (βλ. Ματθ. ϛ´ 33). Γιὰ ὅλα ὅσα εἶπε καὶ ἔκανε ὁ Κύριος, εἶχε στον νοῦ του τον στόχο αὐτό. Ἐκεῖ εἶχε συγκεντρωθεῖ ὅλη ἡ φλόγα, ποὺ φωτίζει τους ταξιδιῶτες ἐκείνους ποὺ περιφέρονται γύρω ἀπὸ τός χαράδρες καὶ τους ἀνεμοστρόβιλους τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς ζωῆς.
Ὅλα ὅσα κάνει ὁ Ὕψιστος, εἶναι ἀπαραίτητα. Τὰ πάντα γίνονται μ᾽ αὐτόν τον ὕψιστο, τὸ μοναδικὸ στόχο. Ὅλα εἶναι ἀπαραίτητα, τόσο τὰ λόγια ποὺ λέει ὅσο καὶ τὰ ἔργα ποὺ κάνει. Δεν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἀργός λόγος, οὔτε ἕνα ἀχρείαστο ἔργο. Καὶ πόσο καρποφόρα ἦταν τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα Του! Πόσα ἑκατομμύρια φορές ἔχει καρποφορήσει κάθε λόγος καὶ κάθε Του πράξη, ὣς τὶς μέρες μας! Πόσο γλυκός, εὐωδιαστός καὶ ζωογόνος εἶναι ὁ καρπός αὐτός!
Γιατί ὁ Κύριος δεν μετέτρεψε τις πέτρες σὲ ψωμιά, ὅταν τοῦ τὸ ζήτησε ὁ σατανᾶς; Σὲ δύο μεταγενέστερες περιπτώσεις, ὅταν γύρω του ὑπῆρχε ἕνα πεινασμένο πλῆθος, πολλαπλασίασε τὸ λίγο ψωμὶ σὲ μία τεράστια ποσότητα, ὥστε μετὰ τὴ διατροφὴ τοῦ πλήθους, περίσσεψε περισσότερο ψωμὶ ἀπ᾽ ὅσο ἦταν ἀρχικά. Τὸ πρῶτο θαῦμα ὅμως (ἡ μετατροπὴ τῶν λίθων σὲ ψωμί), ἦταν κάτι ἀδόκιμο, ἀνάρμοστο, ἄτοπο. Τὸ δεύτερο θαῦμα (ὁ πολλαπλασιασμός τῶν ἄρτων) ἦταν κατάλληλο, ἀπαραίτητο καὶ ταιριαστό.
Γιατί ὁ Κύριος δεν ἔδωσε «σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ» στους Φαρισαίους, ὅταν τοῦ τὸ ζήτησαν; Δέν ἔδωσε τέτοια σημεῖα ἀπὸ τον οὐρανὸ σὲ ἀμέτρητες περιπτώσεις, ὅπως σὲ θαύματα-θεραπεῖες ἄρρωστων, λεπρῶν, δαιμονισμένων, δὲν ἀνέστησε νεκρούς; Κάθε σημεῖο ἀπὸ τον οὐρανὸ στους φθονερούς Φαρισαίους ὅμως θὰ ἦταν ἀνάρμοστο, ἀκατάλληλο καὶ ὑπερβολικό, ἐνῶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις θὰ ἦταν κατάλληλο, ἀπαραίτητο καὶ ταιριαστό.
(Ἀπό το βιβλίο Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«Ὁμιλίες Δ´ – Κυριακοδρόμιο», ἐκδ. Πέτρου Μπότση, 2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου