Τα Ευαγγέλια σκέπασαν με τη σιωπή τους όχι μόνο τη ζωή αλλά και το θάνατο της Παναγίας.

  

Τα Ευαγγέλια σκέπασαν με τη σιωπή τους όχι μόνο τη ζωή αλλά και το θάνατο της Παναγίας. Ο,τι γνωρίζουμε για το γεγονός του θανάτου Της είναι διάφορες παραδόσεις της αρχέγονης Εκκλησίας που διατηρήθηκαν ζωντανές στη χριστιανική πίστη και ευλάβεια. 
Αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει, αφού έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η Παναγία, με την ταπεινή, σιωπηλή και αθόρυβη παρουσία Της, έμεινε διακριτικά στο περιθώριο της δημόσιας δράσης του Χριστού. Εξαφάνισε την ατομικότητά Της, για να φανεί το φως του Χριστού. έγινε ο προβολέας που φωτίζει το κέντρο της ζωής και της ύπαρξής μας, την αιτία και τον μοναδικό σκοπό των πάντων. Κάθε λόγος για το πρόσωπό Της είναι εγκωμιαστικός και δοξολογικός, βαθύτατα θεολογικός, πυκνός και δυσερμήνευτος. 
Η Παναγία διέσωσε την εικόνα του Θεού μέσα στην ανθρώπινη φύση, γι' αυτό και το πρόσωπό της είναι η πραγματική εικόνα του ανθρώπου.

  Οταν επιχειρούμε να εμβαθύνουμε με φόβο Θεού, δέος και προσευχή στο μυστήριό Της, επαληθεύουμε το λόγο του υμνωδού: ''πάντα υπέρ έννοια, πάντα υπερένδοξα''. Ο θάνατός Της υπερβαίνει την έννοια του θανάτου, ώστε να μην μπορεί να ονομάζεται θάνατος, αλλά ''κοίμηση'', ''μετάσταση'', ''εκδημία ή ενδημία προς Κύριον''. Αλλά και αν ακόμα τον ονομάσουμε θάνατο, τότε είναι θάνατος ζωηφόρος, είναι αρχή μιας δεύτερης ύπαρξης, της αιώνιας. Γιατί δε μπορεί να ονομάζονται νεκροί οι Αγιοι, πόσο μάλλον η Παναγία, οι οποίοι αποτελούν τα ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού, αφού η Κεφαλή και Απαρχή τους, ο Χριστός, είναι όχι μόνο ζωντανός, αλλά και Ζωοδότης. Το βιολογικό τέλος της επίγειας ζωής της Παναγίας, δεν είναι χωρισμός αλλά ένωση. Δεν προκαλεί οδύνη, αλλά χαρά, δεν προκαλεί απελπιστική διάλυση, αλλά ελπίδα και βεβαιότητα άφθαρτης ζωής.

  Γι' αυτό τα δάκρυα και ο δυνατός πόνος του προσωρινού χωρισμού του θανάτου, η πικρή αίσθηση της φυσικής παρουσίας των ανθρώπων που αγαπάμε, όταν φεύγουνε από κοντά μας, στην περίπτωση του θανάτου της Παναγίας μεταβάλλονται στη μεγάλη χαρά της ζωντανής παρουσίας Της ανάμεσά μας, αφού γνωρίζουμε ότι ''εν τη κοιμήσει τον κόσμο ού κατέλιπες, Θεοτόκε''.

  Στο πρόσωπο της Παναγίας οι μεγάλοι Πατέρες, θεολόγοι και υμνωδοί της Εκκλησίας βλέπουν ό,τι πιο εκλεκτό, λαμπερό, καθαρό και όμορφο έχει να παρουσιάσει η ανθρώπινη φύση μπροστά στο Θεό. Ομως, παρά το μεγαλείο της αγιότητας και της θείας χάριτος που ακτινοβολεί, δεν παύει να είναι και Εκείνη ένας άνθρωπος από εμάς. Οταν, λοιπόν, ατενίζουμε την εικόνα Της, δεν ελπίζουμε μόνον στον Θεό, αλλά και στον άνθρωπο. Γιατί η μορφή Της μας λέει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πτώσεις, πάθη, λάθη, ενοχές, αδιέξοδα και αμαρτίες. Είναι και πάλη για ανόρθωση και ανακαίνιση, προσπάθεια για κάθαρση και αρετή, αγώνας για διόρθωση και τελείωση, πείνα και δίψα για αλήθεια, αγάπη και ζωή. Γι' αυτό, ας συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε ένα δαιμονικό ψέμα, κάθε φορά που παραμορφώνουμε αυτό που είμαστε και ξεχνάμε αυτό που πρέπει να γίνουμε.

 Αγαπητοί αδελφοί, η ύπαρξη και η ζωή της Παναγίας αποδεικνύει ότι στο σχέδιο της σωτηρίας ο Θεός θέλει και ο άνθρωπος μπορεί να συνεργαστεί μαζί Του. Οταν ο άνθρωπος αφεθεί στην αγάπη του Θεού και απελευθερωθεί από τα βασανιστικά ερωτήματα για το πώς και το γιατί, πλησιάζει την ερχόμενη βασιλεία του Θεού. Αμήν.

Αρχιμ. Ν.Κ.

''Φωνή Κυρίου'', 15/08/2010, Αριθ. Φυλ. 33