... Μετά μας έφεραν έξω από μιά πόλη του Νότου. Είχαν στήσει σκηνές οι Καθολικοί και μπήκαμε μέσα. Το βράδυ έρχονται κάτι νοσοκόμες Καθολικές καί έγραφαν τα παιδιά μας να τα στείλουν στην Αμερική να σπουδάσουν. Και ἄλλα πολλά μας τάζανε. Σχεδόν όλες οι σκηνές που φιλοξενούσαν γυναικόπαιδα γράφτηκαν.
Μόλις ήρθαν στην σκηνή μας, εγώ τους ρώτησα:
«Τι πίστη έχετε;».
Μου είπαν: «Χριστιανοί είμαστε».
«Καλά, και πώς προσκυνάτε τον Χριστό;».
Έκαναν τον σταυρό τους με την παλάμη, όπως οι Καθολικοί.
Τότε την άρπαξα από το μανίκι της καί την έβγαλα έξω από την σκηνή μας, και θυμωμένη της είπα: «Εμείς που μας βλέπεις στην δυστυχία και ταλαιπωρία και ξεριζωμένοι από τον τόπο και τα σπίτια μας, για αυτόν τον σταυρό τα υποφέρουμε». Και έκανα τον σταυρό μου με τα τρία δάκτυλα του δεξιού χεριού μου. Και μετά σκέφτηκα, αυτές οι αιρετικές πέρασαν από όλες τις σκηνές. Πήρα τον Πρόδρομο, της συνυφάδας μου τον γιο. Ήταν σούρουπο.
Με ένα αναμμένο δαδί επισκέφθηκα τις σκηνές καί ενημέρωσα όλους ότι αυτές είναι αιρετικές, απεσταλμένες του Πάπα, και έσβησαν τα παιδιά τους από τον κατάλογο. Και δεν δεχτήκαμε τα παιδιά μας να τα αναλάβουν, με την πρόφαση να τα μορφώσουν και κάνοντάς τα Καθολικούς. Είπα, ας γίνουν ό,τι γίνουνε και εμείς να ζήσωμε ή να πεθάνωμε.
Μοναχή Θηρεσία Παπαδοπούλου
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ
ό,τι άκουσα από τη γιαγιά μας την Πόντια Ευγενία
(μητέρα του πατέρα μου)
(από το περιοδικό Η Δράση μας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου