Η “19χρονη στο Αγρίνιο”

Του Στέλιου Κάνδια

  Είσαι μόνο 19 ετών. Τόσο τρυφερός, τόσο δροσερός αριθμός το 19... Ένας χρόνος πέρασε κιόλας από τότε που διάβηκες χορεύοντας το κατώφλι της ενηλικίωσης. Ένα αγόρι με μηχανή σε γλυκοκοιτάζει, ο γραφικός καθηγητής της φυσικής στο λύκειο που ξεφορτώθηκες περνάει συνοφρυωμένος από μπρος σου και κρυφογελάς, η κολλητή σου στέλνει μήνυμα στο messenger να πάτε αύριο για καφέ, όνειρα για σπουδές...

  Τα καλύτερα έρχονται, ο κόσμος φαίνεται να σου έχει στρώσει κόκκινο χαλί και να σού υποκλίνεται, καρδιοχτύπια, πρίγκιπες και μυριάδες εμπειρίες σε προσμένουν. Κάθεσαι σε ένα παγκάκι χαϊδεύεις την καθημερινότητα και ονειροπολείς. Και άξαφνα το κόκκινο χαλί γίνεται ένα χαλί από αίμα. Από τη μια στιγμή στην άλλη, σε ένα στιγμιαίο σφάλισμα του ματιού, από την παρατεταμένη γιορτή των νιάτων σου περνάς στον πόνο, στην αγωνία και στα χειρουργεία. Από τη μια στιγμή στην άλλη, από το θρίαμβο της ύπαρξης βρέθηκες στο χείλος της ανυπαρξίας, από τη μια στιγμή στην άλλη μια τρυφερή εύθραυστη ζωή που μόλις τώρα βλαστίζει κινδύνευσε να ξεριζωθεί.

  Η αποκαλούμενη στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης “19χρονη στο Αγρίνιο” που τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο το βράδυ της Τρίτης κατά τα επεισόδια στο κέντρο της πόλης, στη διάρκεια της πορείας μνήμης για τον Παύλο Φύσσα, δεν θα αποκτήσει ποτέ ονοματεπώνυμο, κι αν η επικαιρότητα της το δώσει, η αδελφή της λήθη σύντομα θα της το πάρει πίσω. Βλέπεις, το “βαρύ αντικείμενο” που δέχθηκε, δεν φαίνεται να προήλθε από τις “δυνάμεις καταστολής”, και το γεγονός ότι καθόταν αμέριμνη σε ένα παγκάκι αντί να είναι με κράνος στο κεφάλι και μια μολότοφ στο χέρι είναι επίσης σοβαρός επιβαρυντικός παράγοντας. Θα μου πεις, άλλος επιβαρυντικός παράγοντας για τη μη “ηρωοποίησή” της είναι και το γεγονός ότι δεν σκοτώθηκε. Δε βαριέσαι. Εδώ κι ο Αξαρλιάν για πολλούς υποσημείωση της ιστορίας είναι.

  Όχι, δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και ποτέ δεν θα υπάρξει ενσυναίσθηση και συγκίνηση για τη “19χρονη στο Αγρίνιο” και άλλους που βρέθηκαν ή θα βρεθούν στη θέση της• είναι ακόμη μια “παράπλευρη απώλεια” όσων έχουν φλεγόμενες μολότοφ στα μυαλά τους και ένας κράνος στη θέση της καρδιάς, άλλη μια θυσία στην ατελείωτη χορογραφία της βίας στην οποία συμμέτοχη και επομένως συνένοχη είναι η Πολιτεία. It takes two to tango Όλγα μου και καραμανλικοκαζαντζακική Κατερίνα μου. Να σαι καλά κοπέλα μου και να ξεπεράσεις σύντομα την περιπέτειά σου. Ο κόσμος σε περιμένει. Όμως τώρα ξέρεις πως στη ζωή δεν υπάρχει κόκκινο χαλί και οι πρίγκιπες πάνε πάντα πακέτο με τους δράκους.

ΠΗΓΗ