ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ

 Η ΟΜΙΛΙΑ του Αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο είναι η συγκλονιστική στιγμή της συνάντησης του χριστιανισμού με τον ελληνισμό. Και το κλειδί αυτής της συνάντησης, το «άγκιστρο» που εξασφάλισε την προσοχή, το κοινό έδαφος συζήτησης με τους Αθηναίους του επίμονου στοχασμού και της διαρκούς αναζήτησης ήταν η φράση «τῷ ἀγνώστῳ Θεῷ».

Μπορεί η θαυμαστή ομιλία του Παύλου να τελείωσε άδοξα, όταν πρόφερε τη λέξη «Ανάσταση», η οποία ως έννοια ήταν εντελώς ξένη προς τις αντιλήψεις των Στωικών και Επικουρείων της εποχής για την ψυχοσωματικότητα. Όμως πολλοί Αθηναίοι σαγηνεύθηκαν και πίστευσαν. Στις Πράξεις μόνο δύο μνημονεύονται ονομαστικά. Μία γυναίκα, η Δάμαρις, και ένας άντρας, επιφανής δικαστικός, μέλος του Αρείου Πάγου, που έφερε το όνομα του θεού Διονύσου: ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης.

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ πίστεψε, ακολούθησε τον Παύλο και έγινε ο πρώτος επίσκοπος της πόλης των Αθηνών. Σήμερα τιμάται ως πολιούχος της Αθήνας και ως προστάτης των δικαστικών.

Εικόνα: Χάλκινη μνημειακή στήλη με την ομιλία του Αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο, στη νότια πλευρά του λόφου του Αρείου Πάγου.
Το κείμενο της ομιλίας (Πράξ, 17:22-32) είναι το εξής:

22 Σταθεὶς δὲ ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ ᾿Αρείου Πάγου ἔφη· ἄνδρες ᾿Αθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ.
23 διερχόμενος γὰρ καὶ ἀναθεωρῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο, ἀγνώστῳ Θεῷ. ὃν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν.
24 ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος οὐρανοῦ καὶ γῆς Κύριος ὑπάρχων οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ,
25 οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενός τινος, αὐτὸς διδοὺς πᾶσι ζωὴν καὶ πνοὴν κατὰ πάντα·
26 ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν,
27 ζητεῖν τὸν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν, καί γε οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα.
28 ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν.
29 γένος οὖν ὑπάρχοντες τοῦ Θεοῦ οὐκ ὀφείλομεν νομίζειν χρυσῷ ἢ ἀργύρῳ ἢ λίθῳ, χαράγματι τέχνης καὶ ἐνθυμήσεως ἀνθρώπου, τὸ θεῖον εἶναι ὅμοιον.
30 τοὺς μὲν οὖν χρόνους τῆς ἀγνοίας ὑπεριδὼν ὁ Θεὸς τανῦν παραγγέλλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν,
31 διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισε, πίστιν παρασχὼν πᾶσιν ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.
32 ἀκούσαντες δὲ ἀνάστασιν νεκρῶν οἱ μὲν ἐχλεύαζον, οἱ δὲ εἶπον· ἀκουσόμεθά σου πάλιν περὶ τούτου.
33 καὶ οὕτως ὁ Παῦλος ἐξῆλθεν ἐκ μέσου αὐτῶν.
34 τινὲς δὲ ἄνδρες κολληθέντες αὐτῷ ἐπίστευσαν, ἐν οἷς καὶ Διονύσιος ὁ ᾿Αρεοπαγίτης καὶ γυνὴ ὀνόματι Δάμαρις καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς.

πηγή