«Σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό του φαινόμενο (του #MeToo) έχει τις ρίζες του στο Χόλλυγουντ, εκεί όπου ανθεί ο ακραίος ναρκισσισμός σε συνδυασμό με τον αδίστακτο αριβισμό...
Η βιομηχανία του θεάματος έχει έναν δικό της τρόπο να δραματοποιεί ό,τι αγγίζει και να οικειοποιείται τη δυστυχία των άλλων. Η βροντερή αγανάκτηση διαδέχεται την ελαφρότητα και τις θεαματικές μεταστροφές. Η βιομηχανία της ψυχαγωγίας δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά με τους φιλόδοξους πολιτικούς στόχους, τους οποίους πολύ συχνά ευτελίζει και ματαιώνει. Το #MeToo είναι επίσης ένα συνδικαλιστικό κίνημα προώθησης των γυναικών ηθοποιών, οι οποίες πράγματι είδαν τους ρόλους τους να αυξάνονται θεαματικά το 2019 : πίσω από τις οργισμένες κραυγές, η επαγγελματική φιλοδοξία, η διασφάλιση μεριδίων αγοράς για τις νέες γενιές. Και γιατί όχι;
Συνολικά, το #MeToo ίσως δεν αποδειχθεί παρά μια ανακατανομή της εξουσίας στους κόλπους της ελίτ : ανακτορικά πραξικοπήματα, αστική επανάσταση, φρενήρης ανταγωνισμός, θέληση για επιβολή πίσω από τη μάσκα της φεμινιστικής αρετής. Υπάρχει ένα στοιχείο εικονοκλαστικής ικανοποίησης στο να γκρεμίζεις γνωστές αντρικές φιγούρες, τον Κέβιν Σπέισυ, τον Πλάθιντο Ντομίνγκο, τον Γούντυ Άλλεν, τον Λυκ Μπεσσόν, τον κωμικό Λούις Σι Κέι (Louis C.K.) κ.ά., όποια κι αν είναι κατά τα άλλα η ευθύνη καθενός από αυτούς (αρμόδια να το κρίνει, ας το θυμίσουμε για ακόμα μια φορά, είναι μόνο η δικαιοσύνη).
Το να πετάς όλους αυτούς τους ισχυρούς στο καζάνι, να τους αποκαθηλώνεις, θυμίζει κάτι από 4η Αυγούστου (στις 4 Αυγούστου 1789, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ψήφισε την κατάργηση των φεουδαρχικών προνομίων) της κοινωνίας του θεάματος, μια σύγχρονη στηλίτευση. Ό,τι ανέβηκε πρέπει μια μέρα να πέσει. Πίσω από τη μανία της ανατροπής, προβάλλει μια διαδικασία τελετουργικής διαδοχής. Οι νέες ελίτ σκοτώνουν τις προηγούμενες, προτού σκοτωθούν κι αυτές με τη σειρά τους από άλλες στο μέλλον»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου