Του Κώστα Ξανθού
Στην δεύτερη επίσκεψη μου στην Αρμενία το 2019 (είχε προηγηθεί η πρώτη το 2010) είχα θέσει βέτο στην παρέα (το γιό μου και δύο φίλους) ότι θα πάμε οπωσδήποτε και στο Καραμπάχ...!
Η πρόταση έγινε δεκτή και από το Γκιουμρι περάσαμε στις παρυφές του Γιερεβαν και κατηφορησαμε για το Αρτσάχ...!
Περάσαμε τά σύνορα όπου γίναμε δεκτοί με ενθουσιασμό από τους φρουρούς που πάντα χαίρονται όταν βλέπουν Έλληνες να επισκέπτονται οδικώς τή γη τους, και συνεχίσαμε το διάδρομο του Λατσιν με κατεύθυνση την πρωτεύουσα Στεπανακερτ...!!!
Στο δρόμο σταθήκαμε να αγοράσουμε λίγα άγρια βατόμουρα (η σπεσιαλιτέ της περιοχής) από κάτι πάμφτωχες οικογένειες που ζούσαν από αυτή τη δουλειά μαζεύοντας φρούτα του δάσους και πουλώντας τα στους περαστικούς...!!!
Δώσαμε ένα 10ευρω και βάλαμε μια χούφτα βατόμουρα σέ ένα σακουλάκι...!!!
Μας κυνήγησαν μέχρι την απέναντι πλευρά του δρόμου που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητό μου, παρακαλώντας μας κυριολεκτικά να πάρουμε ολόκληρο τον κουβά με τα βατόμουρα και κάτι χαρτονομίσματα δικά τους για ρέστα, αφού η αξία του 10ευρου υπερέβαινε κατά πολύ την αξία ενός ολόκληρου κουβά με βατόμουρα...!
Ήταν απίστευτα συγκινητικό να βλέπεις τόσο φτωχούς ανθρώπους να είναι τόσο πολύ τίμιοι...!
Πήραμε ακόμα μισή χούφτα βατόμουρα από τον κουβά για να μην τους προσβάλλουμε και φύγαμε γρήγορα διότι οι φουκαραδες ήταν ικανοί για το ασήμαντο 10ευρω που τους δώσαμε να μας δώσουν όλη την πραμάτεια τους από ευγνωμοσύνη...!
Όμως η επίθεση αγάπης των βασανισμένων ακριτών του Αρτσάχ δεν είχε τελειώσει...!
Στην πρωτεύουσα Στεπανακερτ κατά τή διάρκεια του γεύματος σέ ταβέρνα της πόλης,ο ένας φίλος μου είχε λιποθυμικο επεισόδιο...!
Και εκτός από εμάς που ανησυχησαμε σφόδρα εκείνα τά δευτερόλεπτα που ο φίλος μας είχε χάσει τίς αισθήσεις του, σύντομα διαπιστώσαμε μέσα στον πανικό μας ότι ΌΛΟΙ οι άνθρωποι που βρισκόταν εκεί, προσωπικό του μαγαζιού και πελάτες, είχαν κινητοποιηθεί ΌΛΟΙ για να βοηθήσουν...!
Άλλος έφερε νερό να ρίξουμε στο πρόσωπο του φίλου μας, άλλος έβγαλε το μπλουζάκι του, το διπλωσε και το έβαλε σάν μαξιλάρι για να μην ακουμπάει το κεφάλι του ασθενούς στο πάτωμα, άλλος πήγε και αγόρασε από το υστέρημα του ένα γάλα από το διπλανό περίπτερο και μας το έφερε και άλλοι ειδοποίησαν ασθενοφόρο, αφού εμείς βέβαια δεν είχαμε ιδέα για το πώς θα καλέσουμε πρώτες βοήθειες σέ ξένη χώρα...!
Εγώ συνοδεψα το φίλο μου μέσα στο ασθενοφόρο, αφήνοντας το γιό μου με τον έτερο φίλο μου στην ταβέρνα με την εντολή να με περιμένουν για να μην χαθούμε...!
Ο ασθενής μεταφέρθηκε σε ένα μεγάλο και πολυτελές νοσοκομείο, ανάλογο με το δικό Διαβαλκανικό της Θεσσαλονίκης, του οποίου η πληρότητα σέ μέσα και ανέσεις ερχόταν σέ ευθεία αντίθεση με τη φτώχεια της περιοχής και που μάλλον ήταν προϊόν της γενναιοδωρίας κάποιου μεγαλόσχημου ή κάποιας συλλογικότητας Αρμενίων του εξωτερικού από την περιώνυμη Αρμενική διασπορά...!!!
Στην υπερσύγχρονη αυτή κλινική λοιπόν υπέβαλαν το φίλο μου σέ όλες τις αναγκαίες ιατρικές εξετάσεις και αφού το πόρισμα ήταν καθησυχαστικο (τυχαίο συμβάν μάλλον από δυσπεψία) και οι εξετάσεις ήταν όλες καθαρές, κράτησαν τον ασθενή για ολιγοωρη νοσηλεία για να ξεκουραστεί...!
Μου διέθεσαν δικό τους αυτοκίνητο με οδηγό για να με πάει πίσω στην ταβέρνα που βρισκόταν στην άκρη της πόλης και όπου με περίμεναν ακόμη ο γιος μου και ο φίλος μου...!
Πήραμε λοιπόν το αυτοκίνητο μας (όλοι οι άνθρωποι που βρισκόταν ακόμα στο εστιατόριο μας ρωτούσαν ανήσυχοι και με ενδιαφέρον σχετικά με την εξέλιξη της υγείας του ασθενούς και μας γέμισαν ευχές) και ξαναγυρίσαμε στο νοσοκομείο για να περιμένουμε τόν δικό μας να ξυπνήσει για να πάρουμε εξιτήριο και να τόν παραλάβουμε...!
Αφού ηρεμήσαμε επειδή ο όποιος κίνδυνος ζωής είχε ξεπεραστεί οριστικά για το φίλο μας, αρχίσαμε να ανησυχούμε για το πόσο θα μας κοστίσει αυτή η ιστορία...!
Ξέραμε ότι σέ όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ οι ιατρικές υπηρεσίες χρεώνονται πανάκριβα στους επισκέπτες και γι αυτό οι πιο πολλές από αυτές τις χώρες απαιτούν να αγορασεις στά σύνορα "Στραχοβκα", δηλαδή ασφάλεια υγείας για να μην σου τύχει τίποτα και μείνεις χωρίς λεφτά από τά έξοδα νοσηλείας...!!!
Εμείς τέτοια ασφάλεια δεν είχαμε και τους είπα "παιδιά ευτυχώς γλιτώσαμε τά χειρότερα από την πλευρά της υγείας, αλλά τώρα θα μας ξεκωλιασουν για τά νοσηλεια, σέ τέτοιο πολυτελές νοσοκομείο όπου μου παρείχαν μέχρι και ιδιωτικό αυτοκίνητο"...!
Λέγαμε ότι θα ήμασταν ευχαριστημένοι αν πληρώναμε κάνα 500αρικο ευρώ για την άμεση επέμβαση, τίς εξετάσεις και τή βραχεία νοσηλεία...!!!
Πήγαμε λοιπόν να πάρουμε σέ λίγη ώρα το εξιτήριο του ασθενούς και φυσικά ρωτήσαμε τους γιατρούς (έναν άνδρα και μια γυναίκα) τί ποσόν οφείλουμε για τίς υπηρεσίες τους....!
Κοιταχτηκαν μεταξύ τους, χαμογέλασαν λίγο και μας έδωσαν μια απάντηση που θα θυμάμαι όλη μου τη ζωή...!
"Εμείς κύριε, έτσι κι αλλιώς, δεν παίρνουμε χρήματα από τους επισκέπτες μας...!
Αλλά κι αν παίρναμε, δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση να πάρουμε χρήματα από τους Έλληνες αδερφούς μας...!''
Τρανταχτηκε το στήθος όλων μας από τή συγκίνηση - εγώ κοντεψα να κλάψω...!
Τούς χιλιοπαρακαλεσαμε να δεχτούν κάποια χρήματα, αλλά ήταν ανένδοτοι...!!!
Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν το να βρούμε ένα διανυκτερεύον σούπερ μάρκετ (η ώρα ήταν ήδη προχωρημένη) και να τους πάμε ένα μεγάλο κουτί με γλυκά σαν ελάχιστη ανταπόδοση της καλοσύνης τους....!
Τότε τά κατάφερα και δεν έκλαψα, αλλά τώρα που σκέφτομαι ότι ΌΛΟΙ εκείνοι οι υπέροχοι άνθρωποι, με τά πλούσια αισθήματα που ξεχείλιζαν και την καλοσύνη που σέ σκλαβωνε, βρίσκονται υπό διωγμό, πρόσφυγες, έχοντας επιλέξει ΟΙ ΙΔΙΟΙ να χάσουν τά πάντα για να μην έρθουν αντιμέτωποι με την εκδικητική μανία της πιο αιμοβορας και δολοφονικής ράτσας που γνώρισε ποτέ ο πλανητης, μου έρχεται να πλανταξω...!!
Υπόσχομαι στον εαυτό μου και υπόσχομαι σέ όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα στις δύο επισκέψεις μου στον ανυπότακτο Αρμένικο θύλακα να πάω ξανά εκεί, μαζί τους, αμέσως μόλις η ιερή γη του Αρτσάχ με την τρισχιλιετη ιστορία ξαναγίνει Αρμενική....!Είθε....!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου